ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Ενώ αυτές τις ημέρες ο αρχηγός της Ν. Δ. και όλος αυτός ο εσμός των συνεργατών και των μπράβων των ξένων τοκογλύφων, επιχειρούν να εορτάσουν τα 40 χρόνια, από την ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας , του ιστορικού κόμματος της ευρύτερης συντηρητικής παράταξης, που, επί της αρχηγίας του Αντώνη Σαμαρά είχε την κακή τύχη να καταντήσει να γίνει ένα όργανο των κατακτητών, η σκληρή πραγματικότητα, η οποία τους αφορά, απολύτως, είναι, εντελώς, διαφορετική. Η Νέα Δημοκρατία , πλέον, δεν υπάρχει. Είναι ένα ζόμπυ, που πίνει το αίμα της ελληνικής κοινωνίας και του οποίου το κουφάρι, παραμένει άταφο. Στην πραγματικότητα, η Νέα Δημοκρατία , ουσιαστικά, αυτοκτόνησε τον Νοέμβριο του 2011, όταν ο Αντώνης Σαμαράς κατεπρόδωσε όλα όσα - έλεγε ότι - πρέσβευε και πήρε μέρος, στην συγκρότηση της κυβέρνησης του Λουκά Παπαδήμου , για να συνυπογράψει, τον Φεβρουάριο του 2012, το δεύτερο Μνημόνιο και τον Μάρτιο του 2012, το καταστροφικό, για την χώρα, PSI.  Από εκεί και πέρα, η επισ

Το κόστος που προέκυψε, για την Ελλάδα, ως αποτέλεσμα της μεθοδευμένης κρίσης χρέους, στην οποία παγιδεύτηκε, η ελληνική οικονομία, εξ αιτίας της ευρωζώνης, είναι τεράστιο και ανυπολόγιστο, ως προς την εκτίμησή του. Το ελληνικό ΑΕΠ, υπέστη μιαν απίστευτη κατακρήμνιση. Από 233 δισ. €, που ήταν, πριν την έλευση της χρεωκοπίας, έπεσε, στα 183 δισ. €, όπως φαίνεται, από τον παραπάνω πίνακα. Και φυσικά, έπεται συνέχεια. Οι καταθέσεις του ελληνικού πληθυσμού, στο τραπεζικό σύστημα της χώρας, από 238 δισ. € το 2010, γκρεμίστηκαν, στα 162 δισ. € - και η κατρακύλα δεν θα σταματήσει, αφού το κούρεμα των καταθέσεων, για την στήριξη του παραπαίοντος ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, είναι προ των πυλών, επειδή η σωρευτική ζημία των ελληνικών τραπεζών, από το PSI του Μαρτίου του 2012 ξεπέρασε τα 42 δισ. € και συσσωματώθηκε, στις υπόλοιπες ζημιές, από την δραστική και κατακλυσμιαία οικονομική κρίση, που έφερε, στην χώρα η ευρωζώνη και οι εκπορευόμενες, από αυτήν, οικονομικές πολιτικές.

Benjamin Franklin : "Ή θα μείνουμε δεμένοι, ή – είναι βέβαιο - θα μας δέσουν για κρέμασμα". Πού πάει η παγκοσμιοποίηση; Οι εξελίξεις, που ακολούθησαν την μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, καθώς και η τρέχουσα αντιπαράθεση της Δύσης, με την Ρωσία, γύρω, από την Ουκρανία, όπως και η ίδια η εμφάνιση της χρηματοπιστωτικής κρίσης, δείχνουν ότι η παγκοσμιοποίηση, που ξεκίνησε, με ορμητικό τρόπο, αμέσως, μετά την κατάρρευση και την αυτοδιάλυση της "Σοβιετικής Ένωσης", ως οικονομικό και πολιτικοϊδεολογικό εργαλείο άσκησης της αμερικανικής εθνικής πολιτικής και της συντήρησης της μονοκρατορικής αμερικανικής κυριαρχίας, σε πλανητικό επίπεδο, οδεύει, προς ένα οδυνηρό τέλος.  Η παγκοσμιοποίηση της τελευταίας 20ετίας, όπως δείνουν τα πράγματα, φαίνεται να οδηγείται, σε ένα τέρμα, το οποίο θα είναι ανάλογο, με το τέλος της αντίστοιχης παγκοσμιοποίησης, η οποία είχε προηγηθεί, του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, του οποίου η έκρηξη, τον Αύγουστο του 1914, έφερε