ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

'' Για την φούσκα με τα χρηματοπιστωτικά προϊόντα (τα κρατικά ομόλογα, που είναι μια σημαντική πηγή χρηματοδότησης των κρατικών προϋπολογισμών, αλλά κυρίως τα παράγωγα) καλόν είναι να εξετάσουμε ορισμένα πράγματα, προκειμένου να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα. Και πρώτ' απ' όλα, αυτά, που είναι ουσιώδη και δείχνουν την παγκόσμια τάση που επικρατεί και η οποία, παρά την έλευση της οικονομικής ύφεσης (η ύφεση αυτή δεν είναι άσχετη και από το φαινόμενο αυτό και την χρηματοδότηση των κρατικών προϋπολογισμών από έναν αυξανόμενο όγκο από «χαρτιά», που έχουν ένα εικονικό περιεχόμενο), έχει πάρει έναν ολοένα και διογκούμενο ρυθμό, που απειλεί πλέον την παγκόσμια οικονομία (εξ ου και το καμουφλαρισμένο ελληνικό bailout - η επικαλυμένη πληρωμή του ελληνικού χρέους -, στο οποίο οδηγείται η ευρωπαϊκή και η διεθνής κοινότητα, με την ενεργοποίηση του υβριδικού ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης, που αποφασίστηκε την 25/3/2010 και ο οποίος δεν είναι μηχανισμός του Δ.Ν.Τ., όπως θέλει η

Στα 605 τρισ. δολλάρια έχει φθάσει η φούσκα (μόνον) των παραγώγων το 2008! Πότε θα ξεφουσκώσει και θα εκραγεί, ως βόμβα μεγατόνων, σαρώνοντας το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα; " Ο αγαπητός και εξαίρετος αρθρογράφος κ. Στέφανος Αθανασιάδης είναι η αλήθεια ότι έγραψε αρκετά σωστά πράγματα σε αυτό το άρθρο (ομιλώ κυρίως για το αντιαναπτυξιακό περιεχόμενο και το υφεσιακό αδιέξοδο της μείωσης των κρατικών δαπανών, αλλά και για τον ρόλο της Γερμανίας). Έσφαλλε κάπου, όμως. Και το σφάλμα του υπήρξε κομβικό για την όλη ανάλυσή του. Θεώρησε δεδομένο ότι οι Γερμανοί πολιτικοί θα έμεναν στην σκληρή τους στάση, απέναντι στην ελληνική χρηματοπιστωτική κρίση (που οι ίδιοι, μέσω του κ. Τρισέ προκάλεσαν τον Νοέμβριο του 2009), αμετακίνητοι. Παρά την ρητορεία τους και παρά την «πυθιακή» απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 25/3/2010, για τον άκρως περίπλοκο, γραφειοκρατικό και αναποτελεσματικό μηχανισμό στήριξης της Ελλάδας – που πάρθηκε για να βοηθήσει τον γερμανικό κυβερνη

" Η ουσία των όσων εδώ λέγονται, καλέ μου βαρώνε Μυνχάουζεν KillKiss , δεν έχουν να κάνουν με τον Σπέρα, για τον οποίον και εσύ και η σταλινική σου παρέα ( Karhergr κλπ) έχετε, ουκ ολίγες φορές, ψευδολογήσει.   Κώστας Σπέρας Στα δύο παρακάτω θέματα έχω γελοιογραφήσει αρκετά τις ψευδολογίες σας και μπορούν οι αναγνώστες να απολαύσουν, γελώντας μέχρι δακρύων, το ξεσκέπασμα των ψευδών σας, για τον Κώστα Σπέρα και τις ... συνεργασίες του, πότε με τους φασίστες και πότε με τον ΕΔΕΣ : ''Υπόθεση Κώστα Σπέρα : Ο καπετάν Περικλής αποκαλύπτει τα ψεύδη του Karhergr και της παρέας του περί ''κατάσχεσης'' του ''αρχείου του ΕΔΕΣ'' τον 11/1943" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/08/houliaraskarhergr.html και   ‘‘Κώστας Σπέρας : Ο πρώην αναρχοσυνδικαλιστής που ηττήθηκε και δολοφονήθηκε από τον λενινοσταλινικό μηχανισμό. Μια συζήτηση στο ''Athens Indymedia''’’ http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/04/at

" Τα ελληνικά χρέη, όπως και των άλλων κρατών – μελών της ευρωζώνης, φαίνεται ότι, με την πάροδο του χρόνου, θα τα πληρώνει η Ε.Κ.Τ., αγαπητέ κ. Στάϊκε, με την διαρκή έκδοση νέων κρατικών ομολόγων, που θα αποπληρώνουν τα παλαιότερα. Η δήλωση του Ζαν Κλωντ Τρισέ, για την αναγνωρισιμότητα από την Ε.Κ.Τ. των ομολόγων των κρατών της ευρωζώνης, ανεξαρτήτως της όποιας αξιολόγησής τους από τους διεθνείς οίκους και ουσιαστικά ο παραγκωνισμός από την Ε.Κ.Τ. των διεθνών γραφειοκρατικών χρηματοπιστωτικών αγορών, στην διαδικασία που αφορά την αναγνώριση από την ευρωτράπεζα των κρατικών ομολόγων της ευρωζώνης, ως μέσων πληρωμών, οδηγεί στην κατεύθυνση αυτήν, αφού μακροπρόθεσμα (και ίσως μάλιστα πολύ νωρίτερα) οι δημοσιονομικές πολιτικές των κρατών της ευρωζώνης απελευθερώνονται από τον νομισματικό κορσέ του σκληρού ευρώ. Ουσιαστικά, με αυτόν τον τρόπο, οι ευρωζωνίτες λύνουν και όλην αυτήν την σύγκρουση, που είχε ξεσπάσει, γύρω από την έκδοση ευρωομολόγων, διότι, με την δήλωση Τρισέ, τα

" Ο κ. Σωκράτης Ξυνίδης φέρει επάξια το επώνυμό του. Το πρόβλημα δεν είναι (μόνον) αυτός. Και δεν είναι μόνον αυτός, διότι είναι ένας εγκάθετος, ένας τοποτηρητής του αρχηγού του. Ο ΓΑΠ με τον αείμνηστο πατέρα του (στον οποίον δεν έμοιασε, τουλάχιστον, ως προς τις διαπραγματευτικές του ικανότητες, ούτε κατά διάνοια), σε μια παλιά photo.   Το πρόβλημα της χώρας είναι ο αρχηγός του κ. Ξυνίδη , δηλαδή ο ΓΑΠ , ο οποίος, παραλαμβάνοντας ένα χάος από την προηγούμενη κυβέρνηση του παντελώς ανίκανου Κώστα Καραμανλή, οδήγησε το σκάφος της χώρας στην άβυσσο, αποδεικνύοντας την πλήρη διαπραγματευτική ανικανότητά του και την ανυπαρξία οποιουδήποτε ρεαλιστικού σχεδίου, αφού - ανάμεσα στα πολλά άλλα - στηρίχθηκε σε ένα επιτελείο ανίκανων μαθητευόμενων μάγων, που όλοι τους δεν γνώριζαν που βρίσκονταν, ούτε και τους κινδύνους που είχε να αντιμετωπίσει η χώρα, όπως είχα, άλλωστε, προβλέψει σε παλαιότερο άρθρο μου στο "ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ" (Δείτε το : ''Προϋπολογισμό

" Αυτά που έλεγε η Μέρκελ, προφανώς, συνέφεραν τους γραφειοκρατικούς χρηματοπιστωτικούς θεσμούς των hedge funds, για να μπορέσουν να πάρουν θέση απέναντι στα ελληνικά ομόλογα. Ο κάθε ένας, ανάλογα με τις επιδιώξεις του. Οι "δικοί μας", από τον ΓΑΠ μέχρι το τελευταίο κυβερνητικό στέλεχος, έκαναν ουκ ολίγες "πατάτες" σε αυτήν την διαδικασία - οι κυριώτερες των οποίων ήσαν : 1) Αγνόησαν την βασική αρχή του Ανδρέα Παπανδρέου : "Πρώτα δανείζεσαι και μετά μιλάς". 2) Άργησαν να βγουν να δανειστούν, πστεύοντας ότι οι Ευρωζωνίτες γρήγορα θα βοηθήσουν, αποδεχόμενοι το αρχικό οικονομικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ και του ΓΑΠ και δεν θα αφήσουν τα πράγματα να σέρνονται. Φυσικά έκαναν λάθος. Ακόμα : Ούτε η Μέρκελ και οι ευρωζωνίτες ήξεραν τι θα δώσουν, ούτε και ο ΓΑΠ ήξερε τι θα πάρει, με αυτήν την ομιχλώδη και αεροκοπανιστή απόφαση της 25/3/2010, διότι οι μεν ευρωζωνίτες έλπιζαν να μην δώσουν και ο ΓΑΠ ήταν της λογικής "δώστε και σώστε", αφο

'' Τελικά, οι Γερμανοί της Άγκελα Μέρκελ και οι λοιποί ευρωζωνίτες σκέφθηκαν λογικά και (μέσα στον απόλυτο παραλογισμό της Απόφασης των 27 ηγετών της Ε.Ε. της 25/3/2010) έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την γραφειοκρατική χρηματοπιστωτική "αγορά" και τα επιτόκιά της, τα οποία στηρίζονται, όσον αφορά την ελληνική περίπτωση, σε μια παράλογη συμπεριφορά (George Soros έφα). [Βέβαια, η συμπεριφορά αυτή στην πραγματικότητα είναι η κλασσική συμπεριφορά του παλιού "καλού" τοκογλύφου, σε στυλ Σάϋλωκ, αλλά αυτό δεν είναι το ουσιώδες, διότι πάντοτε οι χρηματοπιστωτικές συμπεριφορές ήσαν αυτές, όταν είχαν να κάνουν με χώρες που ήσαν σε δύσκολη θέση]. Η σημερινή εξειδίκευση από το Eurogroup των τεχνικών λεπτομερειών για την υλοποίηση του "αέρα κοπανιστού" της απόφασης της 25/3/2010 είναι ένα πρώτο βήμα, μικρό μεν, αλλά πολύ σημαντικό, δε. Και τούτο διότι είμαστε ακόμα στην αρχή, αφού υπάρχουν πολλά πράγματα να γίνουν στην πορεία της εξέλιξης τη

" Για τους λόγους αυτούς, λοιπόν, απαιτείται υπομονή. Η ανυπομονησία, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι βλαπτική, διότι δεν λαμβάνει υπόψη της το γεγονός ότι, με αφορμή την ελληνική πιστωτική κρίση, γράφεται η σύγχρονη ευρωπαϊκή νομισματική και οικονομική ιστορία, που αποτελεί κάτι το νέο και ως εκ τούτου, η όλη υπόθεση μπορεί να λοξοδρομήσει, λόγω των αγκυλώσεων, που υπάρχουν εξ αιτίας των εγκαθιδρυμένων συμφερόντων και των γραφειοκρατικών παραμορφώσεων του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο, σε επίπεδο ευρωζώνης, έχει αγγίξει τα όρια της συστημικής κατάρρευσης. Και η ελληνική περίπτωση είναι ένα δείγμα αυτού που λέω, διότι, πέρα από την απρονοησία της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ, η οποία δεν διδάχθηκε την απλή αρχή ότι "πρώτα δανείζεσαι και μετά μιλάς", το ελληνικό πρόβλημα επιτάθηκε όλους αυτούς τους τελευταίους 6 μήνες και από την απίστευτης έκτασης θεσμική ελλειμματικότητα της ευρωζώνης και των αγκυλώσεών της, που παρέλυσαν τα

'' Καλά τα λέει ο Economist , αγαπητέ Nievskii. Κανείς Γερμανός δεν μπορεί να πει όχι και για το ίδιο το συμφέρον της Γερμανίας δεν θα έπρεπε να είχαν πει τα όχι, που είπαν μέχρι τώρα. Ούτε και να επιβάλουν την απόφαση των 27 ηγετών της Ε.Ε. στις 25/3/2010, την οποία οι διεθνείς γραφειοκρατικές αγορές την εξέλαβαν, ως αέρα κοπανιστό. Λογικά, δεν θα πουν "όχι" και ίσως κοιτάξουν να ορθολογικοποιήσουν αυτόν τον μηχανισμό (είτε τώρα, είτε αργότερα). Στην ζωή, όμως, δεν κυριαρχεί πάντοτε η λογική. Γι' αυτό και πρέπει να περιμένουμε, διότι η ευρωζώνη βρίσκεται σε μιαν ζώσα καταλυτική ιστορική περίοδο από την εποχή της ατελέστατης δημιουργίας της και ως εκ τούτου, δοσμένων και των αγκυλώσεών της, που την οδηγούν σε μια απελπιστική αργοπορεία, όλα είναι πιθανά. Ακόμα και οι ιρρασιοναλιστικές συμπεριφορές, στις οποίες έχει, αρκούντως, επιδοθεί η ευρωζωνική ελίτ - αν και η ίδια η ζωή και οι συναρπαστικές εξελίξεις της, καθώς και οι επείγουσες ανάγκες, που

'' «Παιδιά μου! Εις τον τόπον τούτον, όπου εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και εδημιουργούσαν τον πάλαιαν καιρόν άνδρες σοφοί και άνδρες, με τους οποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ και ούτε να φθάσω τα ίχνη των». Ας αφήσουμε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον δημιουργό της νέας Ελλάδας, ήσυχο στον μακάριο ύπνο του και ας πιάσουμε τα τωρινά, που, κατά πως φαίνεται, δίνουν βαθιές ανάσες στην ελληνική οικονομία και απομακρύνουν την έλευση μιας νέας κατοχής της χώρας και οδηγούν την ευρωζώνη (με το στανιό, με τσιγγουνιά, με το ζόρι και με πολλή κλωτσοπατινάδα, λόγω των γερμανικών πεισμάτων) σε νέα μονοπάτια και σε μια πιο φυσιολογική και οικονομικά ορθολογικοποιημένη συμπεριφορά – αν και έχουν οι ευρωζωνίτες πολλά να κάνουν ακόμα, για να σταθεροποιήσουν την κατάσταση στην οικονομία τους. Το ουσιώδες από αυτά που γίνονται σήμερα στις Βρυξέλλες, δεν βρίσκεται στην όποια συμφωνία επιτευχθεί, για τον μηχανισμό βοήθειας σε όποια χώρα της ευρωζώνης την χρειαστεί (τώρα η Ελλάδα, αύριο η Πορτο

" Πριν από όλα αυτά, καλό είναι, αγαπητέ κ. Γεωργάνα, να κοιτάξουν να συμμαζευτούν οι κυβερνώντες, οι οποίοι έχουν πνιγεί μέσα σε μια κουταλιά νερό. Τα πολλά λόγια και η πολυφωνία τους βλάπτουν, όπως έβλαψαν βαρύτατα την χώρα και οι φωνασκίες τους για χρεωκοπία, μαζύ με την δημοσιοποίηση (σαν να βρισκόμαστε σε κακόγουστο σήριαλ, ή …τηλεμαραθώνιο), της κακής κατάστασης των δημόσιων οικονομικών (oρθότατα έχετε γράψει ότι όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος ) , αλλά και οι πολιτικαντισμοί τους που διεύρυναν το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 από το 10%, που έτρεχε τον Σεπτέμβριο του 2009 στο 12,7%, που ανακοίνωσαν οι ΓΑΠ και Παπακωνσταντίνου τον Νοέμβριο του 2009 και στο τελικό 12,9%, που ανακοινώθηκε πριν από λίγες ημέρες (και το οποίο πραγματικά είναι αρκετά πάνω από το 13%, κοντά στο 14% όπως λέει η Eurostat). Τα πράγματα τον Σεπτέμβριο του 2009 και έως τον Νοέμβριο του 2009 δεν ήσαν καθόλου έτσι όπως εξελίχθηκαν και όπως τώρα έφθασαν (δείτε τον σχετικό πίνακ

23/9/2009 - 23/3/2010 : Η εξέλιξη των διαφορικών επιτοκίων (spreads). Ο ΓΑΠ κατάφερε να πνιγεί σε μια γουλιά νερό... " Ό,τι έγινε τότε, αγαπητέ Κώστα, έγινε. Η χώρα εισήλθε στην ΕΟΚ και κέρδισε από αυτήν. Το θέμα είναι το τι γίνεται τώρα. Και αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ένα σκέτο δράμα. Οι σορτάκηδες πήραν χαμπάρι τα χάλια μας και δεν έχουν σκοπό να αφήσουν το ελληνικό δημόσιο σε χλωρό κλαρί. Θα του αποσπάσουν το όσο μεγαλύτερο επιτόκιο μπορούν, τώρα, που έχει ανάγκη και ακριβώς την στιγμή, που το δανειακό πρόγραμμα της χώρας είναι τόσο επιβαρυμένο, αφού τον Μάϊο ο Παπακωνσταντίνου θα βγει να δανειστεί 12.000.000.000 €. Οι σορτάκηδες το ξέρουν και περιμένουν στην γωνία, για το «κατάλληλο» γι’ αυτούς επιτόκιο και γι’ αυτό και καλλιεργούν το συμφέρον για τους δανειστές κλίμα, έτσι ώστε όταν η Ελλάδα βγει να δανειστεί, να έχουν διαμορφωθεί σε υψηλά επίπεδα τα επιτόκια. Και οι μεν σορτάκηδες κάνουν την δουλειά τους, αφού τους αφήνουν να την κάνουν. Το θέμα είναι το τ