Προς ελληνικό bailout, λόγω του φόβου ότι θα σκάσει η βραδυφλεγής βόμβα της φούσκας των προϊόντων (κρατικά ομόλογα, παράγωγα και μετοχές) του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Στα 605 τρισ. δολλάρια έχει φθάσει η φούσκα (μόνον) των παραγώγων το 2008! Πότε θα ξεφουσκώσει και θα εκραγεί, ως βόμβα μεγατόνων, σαρώνοντας το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα;

"Ο αγαπητός και εξαίρετος αρθρογράφος κ. Στέφανος Αθανασιάδης είναι η αλήθεια ότι έγραψε αρκετά σωστά πράγματα σε αυτό το άρθρο (ομιλώ κυρίως για το αντιαναπτυξιακό περιεχόμενο και το υφεσιακό αδιέξοδο της μείωσης των κρατικών δαπανών, αλλά και για τον ρόλο της Γερμανίας).

Έσφαλλε κάπου, όμως. Και το σφάλμα του υπήρξε κομβικό για την όλη ανάλυσή του.


Θεώρησε δεδομένο ότι οι Γερμανοί πολιτικοί θα έμεναν στην σκληρή τους στάση, απέναντι στην ελληνική χρηματοπιστωτική κρίση (που οι ίδιοι, μέσω του κ. Τρισέ προκάλεσαν τον Νοέμβριο του 2009), αμετακίνητοι.


Παρά την ρητορεία τους και παρά την «πυθιακή» απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 25/3/2010, για τον άκρως περίπλοκο, γραφειοκρατικό και αναποτελεσματικό μηχανισμό στήριξης της Ελλάδας – που πάρθηκε για να βοηθήσει τον γερμανικό κυβερνητικό συνασπισμό στις εκλογές στην Βεστφαλία και Βόρεια Ρηνανία -, η γερμανική στάση έγινε τρυφερή, σαν την καρδιά ενός μαρουλιού -, πάλι δια του κ. Τρισέ, αφαιρώντας τον στραγγαλιστικό χρηματοπιστωτικό βραχνά, που είχαν βάλει στον λαιμό της ελληνικής οικονομίας, αφού ο Γάλλος κεντροτραπεζίτης της Ε.Κ.Τ. ανακοίνωσε, σαν βρεγμένη γάτα, κάτι το εντελώς φυσιολογικό, για μια Κεντρική Τράπεζα που στηρίζει έναν οικονομικό σχηματισμό, που βασίζεται σε ένα κοινό νόμισμα : ότι, δηλαδή, τα ελληνικά ομόλογα (και τα ομόλογα όλων των χωρών μελών της ευρωζώνης) θα γίνονται δεκτά, ως μέσα πληρωμών από την Ε.Κ.Τ., χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η αξιολόγησή τους από τις διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές και μετά το 2010, αναιρώντας αυτό που είχε ανακοινωθεί τον Νοέμβριο του 2009 και είχε τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα για την ελληνική οικονομία, αλλά και την οικονομία της ευρωζώνης, αφού, με την μη αποδοχή των υποβαθμισμένων ομολόγων από την Ε.Κ.Τ., από 1/1/2011, η Ελλάδα και η ευρωζώνη έμπαινε σε μια φάση άμεσης πιστωτικής ασφυξίας.


Γιατί όλα αυτά;


Μα γιατί είχαν απέναντί τους ένα άπειρο και ψοφοδεές ελληνικό κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο, το οποίο, με τις πρώτες δυσκολίες, πανικοβλήθηκε και εγκατέλειψε όλες του τις υποτιθέμενες «κόκκινες γραμμές», μπροστά στο φάσμα του στραγγαλισμού της ελληνικής οικονομίας, που απειλητικά έκανε την εμφάνισή του, με την ανακοίνωση Τρισέ τον Νοέμβριο του 2009, η οποία έκλεινε τις στρόφιγγες χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας. Και φυσικά ο ΓΑΠ και το επιτελείο του τα έδωσαν όλα στους Γερμανούς πολιτικούς και εκείνους που οι Γερμανοί πολιτικοί εκπροσωπούν, ήτοι τις γερμανικές χρηματοπιστωτικές και εξαγωγικές ελίτ.


Με αυτό το δεδομένο, δεν ήταν πια απαραίτητο για την κ. Μέρκελ να μείνει στην σκληρή της στάση απέναντι στην Ελλάδα και ουδόλως την ενδιέφερε ο στραγγαλισμός της ελληνικής οικονομίας. Το αντίθετο, μάλιστα, την ενδιέφερε η επαναφορά της ομαλής ροής του χρήματος στην Ελλάδα, για να αποφύγει τις πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις του προβλήματος στις λοιπές χώρες της ευρωζώνης και η μη περαιτέρω συρρίκνωση των γερμανικών εξαγωγών στις χώρες του Νότου, χωρίς να πληρώσει, άμεσα, ούτε ένα σεντ. Κάτι που τελικά το κατάφερε.


Η ουσία της όλης υπόθεσης βρίσκεται στην απόφαση της Ε.Κ.Τ. για την αποδοχή των υποβαθμισμένων ομολόγων, ανεξάρτητα από τις αξιολογήσεις τους από τους διεθνείς Οίκους Αξιολόγησης και αυτή η απόφαση καθίσταται ιστορική, αφού αποτελεί την πίσω πόρτα (την κερκόπορτα), μέσω της οποίας θα «πληθωριστεί» το ευρώ (έτσι η Γερμανία θα πληρώσει έμμεσα, αλλά αυτό δεν θα φανεί στην κοινή γνώμη του απλού και αφελούς γερμανικού λαού) και θα ανακτηθεί μέρος από την απωλεσθείσα κυριαρχία των κρατών της ευρωζώνης, επί της νομιισματικής κυκλοφορίας του κοινού νομίσματος, που αφελώς την παραχώρησαν στην ευρωτράπεζα, για να βρεθούν ενώπιον της μόλις απελθούσας κρίσης χρηματοπιστωτικού στραγγαλισμού τους, με πειραματόζωο την χώρα μας.


Κατά τα λοιπά, τα έχουμε πει ουκ ολίγες φορές και καλόν είναι να τα ξαναπούμε :


Η έλλειψη της συναθροιστικής ζήτησης και η πτώση της κατανάλωσης, ως μακροοικονομικά φαινόμενα, δεν έχουν να κάνουν, με το πόσο καλά, ή κακά, διαρθρωμένες είναι οι οικονομίες, ούτε με το πόσο καλές, ή κακές, είναι οι επιχειρήσεις.


Έχουν να κάνουν με την υπερβολική τάση των ανθρώπων να αποθηκεύουν το χρήμα και να το αποσύρουν από την ενεργό ζήτηση, για καταναλωτικά και για επενδυτικά αγαθά και υπηρεσίες.


Ειδικά, όμως, στον καπιταλισμό, δημιουργούνται από την «αργόσχολη τάξη», όπως ορθά, εδώ και πολλές δεκαετίες, έχει περιγράψει ο Θόρνστην Βέμπλεν στο περίφημο έργο του, η οποία από τότε έχει διευρυνθεί σε απίστευτο βαθμό και εντοπίζει τις δραστηριότητές της στο νόμισμα, αυτό καθ’ αυτό, ως αντικείμενο πόθου και αυξητικά διηνεκούς συσσωρευτικής κατοχής, με τα επιτοκιακά και «επενδυτικά» παίγνια, που συντηρούν αυτήν την διαδικασία, η οποία διογκούμενη σαν φούσκα, κάποτε – αργά, ή γρήγορα – σπάει, με την πρώτη εμφανιζόμενη δυσκολία, η οποία έρχεται να σταματήσει την ανατροφοδότησή της.


Τότε, η ευφορία μετατρέπεται σε πανικό, με όλα τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα πάνω στην ενεργό ζήτηση και την συνακόλουθη καταβαράθρωση της κατανάλωσης και όλων των σχετικών μακροοικονομικών μεγεθών.


Θα θυμήσω και πάλι εδώ ότι την ευθανασία αυτού του εισοδηματία (του ραντιέρη, που καμουφλάρεται ως «επιχειρηματίας»), μέσα από τον πληθωρισμό, πρότεινε, από το 1923 ο Κέϋνς, βλέποντας την υπερτροφική – από εκείνη την εποχή – διόγκωση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, σε βάρος της πραγματικής οικονομίας. Ο συντηρητικός, μάλιστα, Κέϋνς, προέβαλε το επιχείρημα ότι «είναι χειρότερο να προκαλέσουμε ανεργία, μέσω του αποπληθωρισμού, σε έναν κόσμο που ήδη υποφέρει από φτώχεια, από το να δυσαρεστήσουμε τον ραντίερη, που ζει από τους τόκους».


Αλλά και σήμερα η επιχειρηματολογία του ισχύει απολύτως, αφού η παρούσα ύφεση δείχνει ότι τα πράγματα, τώρα, είναι χειρότερα, όσον αφορά την τυχοδιωκτική πολιτική των ραντιέρηδων και το πρόβλημα, που έχουν να αντιμετωπίσουν οι κοινωνίες μας.


Ιδού κάποια στοιχεία :



Το 2006, με παγκόσμιο ΑΕΠ στα 47 τρισ. δολλάρια, είχαμε παγκόσμια χρηματιστηριακή αξία στις μετοχές 51 τρισ. δολλάρια, παγκόσμιο όγκο κρατικών ομολόγων, με αξία 68 τρισ. δολλάρια και παγκόσμια αξία στα παράγωγα … 473 τρισ. δολλάρια – σήμερα η χρηματιστηριακή «αξία» των παραγώγων έχει φθάσει στα 604.000.000.000.000 δολλάρια [ από αυτά πανω από 60%, ήτοι 437 τρισ. δολλάρια, αφορούν παράγωγα, που σχετίζονται με τις μεταβολές των επιτοκίων (interest rates swaps), άλλα 48 τρισ. δολλάρια αφορούν παράγωγα συμβολαίων σε ξένο συνάλλαγμα (foreign exchange contracts), άλλα 36 τρισ. δολλάρια σχετίζονται με τα ασφάλιστρα έναντι ρίσκου αθέτησης χρέους (cds), 3,7 τρισ. δολλάρια είναι τα συμβόλαια με τα πολύτιμα μέταλλα και τα άλλα εμπορεύματα, ενώ 72,255 τρισ., περίπου, αφορούν τα υπόλοιπα είδη παραγώγων ] -, ενώ η πραγματική τους αξία, σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) ανέρχεται στα 15 έως 36 τρισ. δολλάρια!

Όλα αυτά, αγαπητοί και αξιότιμοι συνομιλητές, περιμένουν την διαδικασία απαξίωσής τους, η οποία δεν θα είναι καθόλου ομαλή και απαλή (διότι ο γερο-Κέϋνς είχε δίκιο).

Όσον αφορά τα χρέη στην ευρωζώνη, ο αντιπρόεδρος της «Λαϊκής» Τράπεζας της Κίνας Ζου Μιν είπε, λίγο πριν από την, σε στυλ Πυθίας, απόφαση των ηγετών της Ε.Ε., ότι «η ελληνική κρίση είναι ένα περίπλοκο πρόβλημα, αλλά είναι η κορυφή που παγόβουνου, διότι πίσω από αυτήν υπάρχει η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία».



Δεν προσέθεσε την Γαλλία και την Γερμανία. Αλλά αυτό έχει μικρή σημασία, διότι αυτό που έχει σημασία είναι το συνολικό πρόβλημα της ευρωζώνης, που σχετίζεται με την λεγόμενη «κρίση του χρέους».


Η απόφαση της Ε.Κ.Τ. δείχνει ότι, σε βάθος χρόνου, η ευρωτράπεζα θα αναλάβει όλα τα χρέη των κρατών της ευρωζώνης, όπως είναι, άλλωστε και το απολύτως φυσιολογικό και είναι αυτό, που ανέμενα να συμβεί. Όπως, επίσης, συμβαίνει στο FED και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, που έχει μια άξια λόγου Κεντρική Τράπεζα. (Και εμείς, εδώ, ασχολούμεθα με τις ελληνικές παθογένειες – που είναι υπαρκτές, αλλά διόλου σημαντικές, μπροστά στα πραγματικά ουσιώδη προβλήματα).


Αυτό είναι το δίδαγμα της πρόσφατης «κρίσης του ελληνικού χρέους».

Υπάρχει και ένα άλλο δίδαγμα, βέβαια :



Δεν είναι καθόλου χρήσιμο να έχουμε μια τόσο ψοφοδεή πολιτική ελίτ. Το κόστος για τον τόπο καθίσταται υπερβολικά επιβαρυντικό….

(Καιρός είναι ο ΓΑΠ να εγκαταλείψει τα σκληρά μέτρα λιτότητας και να φέρει ένα πρόγραμμα ταχύρρυθμης οικονομικής ανάπτυξης και μεταρρυθμίσεων, για να πάρει εμπρός η παραγωγική μηχανή. Δυστυχώς, όμως, δεν θα το κάνει, μετά τον φόβο που πήρε…)".





(Σχόλιό μου http://e-rooster.gr/03/2010/2316#comment-129993 της 27/3/2010 στο θέμα που άνοιξε στο e-rooster.gr, ο κ. Στέφανος Αθανασιάδης, με τίτλο : "Πριν από την χρεωκοπία : Τα παράδοξα, το Δ.Ν.Τ. και η λύση της υποτίμησης" http://e-rooster.gr/03/2010/2316 ).