Οι λόγοι της απαισιοδοξίας βρίσκονται στο ότι ο ΓΑΠ πνίγηκε μέσα σε μια κουταλιά νερό. Η χρεωκοπία μπορεί να αποφευχθεί, αλλά...
"Χρόνια πολλά σε όλους τους καλούς και αξιαγάπητους συνομιλητές.
Δεν είμαι γενικά απαισιόδοξος. Και δεν είμαι γενικά απαισιόδοξος, διότι και οι αιτίες της παρούσας ύφεσης είναι γνωστές και οι διαδικασίες της θεραπείας των αιτιών αυτών είναι επίσης γνωστές. Δεν βρισκόαστε μπροστά σε ένα αδιέξοδο, όπως βρέθηκαν οι παππούδες μας στην δεκαετία του 1930, χωρίς να ξέρουμε το τι πρέπει να πράξουμε.
Γνωρίζουμε, δηλαδή ότι η αιτία της πτώσης βρίσκεται στην λειτουργική αδυναμία του χρηματοπιστωτικού τομέα της διεθνούς οικονομίας να μετατρέψει τις αποταμιεύσεις σε επενδύσεις, ύστερα από μια δυναμική κρίση πανικού, ο οποίος προξενήθηκε από μια σειρά τραπεζοπιστωτικών φουσκών που έσκασαν και αυτή η κρίση πανικού έφερε μια πτώση της διεθνούς ολικής κατανάλωσης, με αποτέλεσμα την έλευση της τωρινής παγκόσμιας ύφεσης, την οποία περιέπλεξε η έντονη παγκοσμιοποίηση, που προέκυψε ύστερα από την πτώση της "Ε.Σ.Σ.Δ." και του "υπαρκτού σοσιαλισμού" και την επικράτηση των νεοσυντηρητικών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών και κοινωνικοοικονομικών ρευμάτων, που οδήγησαν στην χαλάρωση των ρυθμιστικών μηχανισμών στον χρηματοπιστωτικό τομέα, που είχαν επιβάλει οι παλαιότερες γενεές, μετά την τραυματική εμπειρία της GREAT DEPRESSION και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Ως εκ τούτου, γνωρίζουμε το τι πρέπει να πράξουμε, ως διεθνής κοινωνία. Πρέπει να ανατάξουμε την ολική κατανάλωση, με δημόσιες επενδύσεις, οι οποίες θα μετατρέψουν τις λιμνάζουσες αποταμιεύσεις σε επενδύσεις, θα καταστήσουν ενεργό το τεράστιο "πλεονάζον" ανενεργό δυναμικό και θα αποτρέψουν τον καθοδικό κύκλο της απώλειας εισοδήματος και παραγωγής, για να τονώσουν στην πορεία και την ιδιωτική οικονομία, μέσα από την τόνωση της εμπιστοσύνης, που θα έλθει από την επάνοδο της συνολικής κατανάλωσης σε επίπεδα που θα επιτρέψουν στην οικονομία να επανέλθει στην αναπτυξιακή διαδικασία, μέσα από το φθηνό χρήμα και τα χαμηλά επιτόκια και (γιατί όχι; ) μέσα από μια διαδικασία ελέγχων της αλυσίδας μισθών - τιμών - κερδών - εισοδημάτων, για την αποτροπή των πληθωριστικών πιέσεων, που θα έλθουν, ως αποτέλεσμα της ίδιας της αναπτυξιακής διαδικασίας και της δύναμης των διαφόρων ομάδων πιέσεως, που θα στηρίζονται στην όποια δεσποτική θέση τους στην παραγωγική διαδικασία. (Ένας τέτοιος έλεγχος είχε επιβληθεί από παλαιότερες γενιές - ομιλώ για τις δεκαετίες 1940 έως 1970 - και υπήρξε αποτελεσματικός, αλλά εγκαταλήφθηκε στην συνέχεια κάτω από την πίεση εκείνων των κοινωνικών και οικονομικών ομάδων, που είχαν συμφέρον να μην ελέγχεται αυτή η αλυσίδα και ομιλώ κυρίως για την τεχνοδομή των μεγάλων επιχειρήσεων, τον χρηματοπιστωτικό τομέα, τους κλασσικούς καπιταλιστές και διάφορες άλλες ομάδες πιέσεως).
Οι αντιδράσεις όσων δεν βολεύονται από την λύση, που θα επαναφέρει το διεθνές οικονομικό σύστημα στην αναπτυξιακή διαδικασία, είναι προφανώς ένα σημαντικό πρόβλημα, διότι η λύση αυτή απαιτεί και κάποια (μικρότερη ή μεγαλύτερη) απαξίωση των εισοδηματιών, που ενδύονται την λεοντή του "επιχειρηματία" και παίζουν με τα νομίσματα και την χρηματοπιστωτική διαδικασία, εν γένει (των περίφημων ραντιέρηδων του Τζων Μαίηναρντ Κέϋνς), μπλοκάροντας έτσι το σύστημα. Αλλά οι όποιες αντιδράσεις δεν θα αποτρέψουν, τελικά, την επαναφορά της αναπτυξιακής διαδικασίας στην διεθνή οικονομία. Ήδη, οι Η.Π.Α. έχουν μπει σε αυτούς τους ρυθμούς και ο υπόλοιπος κόσμος, σιγά - σιγά, ακολουθεί. Ακόμα και η Ευρώπη - με ή χωρίς την ευρωζώνη, αλλά κατά πάσαν πιθανότητα, με την ευρωζώνη - θα μπει, αργά ή γρήγορα, σε αυτήν την διαδικασία, πιθανόν με μικρότερους ρυθμούς ανάπτυξης, λόγω των ενδογενών προβλημάτων της, αλλά, εν πάσει περιπτώσει, θα τα καταφέρει.
Είμαι ειδικά απαισιόδοξος επειδή μας κυβερνάει ο ΓΑΠ, στις ικανότητες του οποίου ουδεμία εμπιστοσύνη έχω. Για να θυμηθώ μια ωραία λαϊκή μας έκφραση, δεν είναι ικανός να μοιράσει δυό γαϊδουριών άχυρα και για να είμαι πιο ακριβής, δεν είναι ικανός να ταΐσει ούτε έναν γάϊδαρο, διότι δεν μπορεί να βρει τα άχυρα, ακόμα και όταν αυτά είναι μπροστά του.
Όπως, επίσης, είμαι απαισιόδοξος, λόγω των αγκυλώσεων, που υπάρχουν στην ευρωζώνη, λόγω του πείσματος των γερμανικών ελίτ (ο αγαπητός Σπύρος τις αποκαλεί "τελειομανείς", οι Έλληνες της Γερμανίας, έχουν έναν άλλον όρο για να περιγράψουν την νοοτροπία των Γερμανών, που είναι πολύ πιο χαριτωμένος και μου τον θύμησαν, πρόσφατα, κάποιοι συγγενείς μου, που ήλθαν στην Αθήνα για διακοπές τα Χριστούγεννα, μιλώντας για την "σκατοκεφαλιά" των Γερμανών, τους οποίους αποκαλούν και "σκατοκέφαλους") και των ευρωτραπεζιτών σε μια εσφαλμένη πολιτική, που είναι και αδιέξοδη. Ας ελπίσουμε ότι θα την αλλάξουν αυτήν την πολιτική και η πρόσφατη απόφαση του Τρισέ και των ευρωτραπεζιτών για τα κρατικά ομόλογα των χωρών της ευρωζώνης είναι μια κάποια αρχή - έστω και αν είναι πολύ μικρή και όχι αποτελεσματική.
Και είμαι, επίσης, απαισιόδοξος, λόγω της ποιότητας του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, το οποίο δεν έχει δείξει ότι έχει μάθει από όσα έχουν συμβεί. Οι δικοί μας, αγαπητοί μου συνομιλητές, είναι παντελώς απαράδεκτοι.
Στο μπλογκ μου στο θέμα : "Ελληνική στάση πληρωμών : Τα μέτρα για την στήριξη μιας τέτοιας πολιτικής και οι επακολουθούσες συνέπειες. (Μια απάντηση, σε σχετική πρόταση του κ. Στέφανου Αθανασιάδη)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/04/stasiplhromon.html δημοσίευσα ένα άρθρο από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" της 28/3/2010, με ένα σχεδιάγραμμα, για το ελληνικό πρόγραμμα δημόσιου δανεισμού την περίοδο 2010 - 2012 (όποιος θέλει μπορεί να δει εκεί και το άρθρο και το σχεδιάγραμμα). Κατάφεραν, λοιπόν, οι διαχειριστές των δημοσίων πραγμάτων μας να πνιγούν σε μια κουταλιά νερό. Διαχειρίστηκαν άθλια τα δημόσια οικονομικά, κατά την τελευταία οκταετία από την είσοδό μας στην ευρωζώνη (2002 - 2009), επιδείνωσαν αυτήν την αθλιότητα το 2009 και έκαναν, μάλιστα, βούκινο αυτήν την άθλια διαχείριση, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να διαχειριστούν το πρόγραμμα δανεισμού του 2010, που είναι όντως επιβαρυμένο, με 52 δισ. €, περίπου. Αλλά και να (λένε ότι) δεν μπορούν να διαχειριστούν, ούτε το δημόσιο δανειακό πρόγραμμα του 2011 και του 2012, που δεν είναι επιβαρυμένα, έχοντας να διαχειριστούν ποσά ύψους 27 δισ. € και 33 δισ. €, αντιστοίχως. (Αντ' αυτού, μάλιστα και για να επιτείνουν το κλίμα οικονομικής τρομοκρατίας στον ελληνικό πληθυσμό, ομιλούν για το 2011 και το 2012 αναφέροντας εντελώς άλλα ποσά δημόσιου δανεισμού διπλάσια και τριπλάσια των όσων αναφέρονται στην "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ").
Για τέτοια χάλια μιλάμε, αγαπητοί μου φίλοι!
Λογικό είναι, λοιπόν, οι άλλοι - οι ξένοι - να τους έχουν πάρει χαμπάρι, με αποτέλεσμα οι ευρωζωνίτες να μην τους δίνουν φράγκο, τα διεθνή hedge funds να τοκογλυφούν εις βάρος της χώρας και όλοι μαζύ να φτύνουν τους δικούς μας, οι οποίοι, μετά (αφού προσποιούνται ότι δεν τους φτύνουν, αλλά ότι ... βρέχει), έρχονται στο εσωτερικό και λένε και κάνουν όσα κάνουν, τα οποία είναι για γέλια, αντί να κάτσουν και να συμμαζέψουν τα πράγματα, βγάζοντας τον σκασμό, αφού, όπως είπαμε, "όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο μουσαφίρης, ούτε ο κόσμος όλος". Η χρεωκοπία, λοιπόν, δεν είναι αναπότρεπτη, αλλά...
Είμαι, λοιπόν, απαισιόδοξος, διότι αυτό που ζούμε και θα ζήσουμε, προσεχώς, δεν ήταν απαραίτητο να το ζήσουμε. Και το ζούμε, εξ αιτίας του ΓΑΠ - που επαναλαμβάνω ότι είναι πολλαπλώς επικίνδυνος - και του πολιτικού προσωπικού της χώρας...
(Αγαπητέ Κώστα, δεν αισθάνομαι ότι βρισκόμαστε σε μετωπική αντιπαράθεση. Έχω ξαναγράψει ότι είναι σωστό αυτό που λες. Ότι δηλαδή οι Έλληνες - όχι όλοι, αλλά κατά συντριπτική πλειοψηφία - δεν πληρώνουν φόρους. Αυτή είναι και η δική μου πεποίθηση. Και αυτό πρέπει να αλλάξει, διότι έτσι συντηρείται αυτό το άθλιο κράτος-παρίας, που το μόνο που κάνει είναι το να μην ξέρει τι του γίνεται, ακριβώς για να εξακολουθούν αυτοί που δεν πληρώνουν φόρους, να μην τους πληρώνουν και να χρηματίζουν τους δημόσιους υπάλληλους - όχι όλους, αλλά εκείνους, που βρίσκονται σε καίριες θέσεις - και οι πολιτικοί να κάνουν τα παιχνίδια τους και με τους φοροφυγάδες και με την λοιπή εκλογική τους πελατεία, την οποία διορίζουν στο κράτος, με ανορθολογικές διαδικασίες).
Μακάρι, τουλάχιστον, μέσα από αυτήν την διαδικασία, που γίνεται για λάθος λόγους, από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές (Έλληνες και Ευρωπαίους), να προκύψει κάτι καλό μακροπρόθεσμα για τον τόπο και αυτό, βέβαια έχει να κάνει με την εξορθολογικοποίηση και (στην συνέχεια) την αύξηση των δημόσιων δαπανών και την αύξηση των φόρων στα μέσα επίπεδα των χωρών της ευρωζώνης - εκεί δηλαδή όπου οδεύουν αρκετά γρήγορα και οι Η.Π.Α., τώρα μετά την ψήφιση του νόμου για το δημόσιο σύστημα υγείας (αν και η αλήθεια είναι ότι το Medicare υπήρχε ήδη από την εποχή του αείμνηστου προέδρου των Η.Π.Α. Λύντον Τζόνσον. Ο Μπαράκ Ομπάμα, απλώς, το επεξέτεινε και σε κατηγορίες Αμερικανών, που δεν καλύπτονταν από το Medicare και αυτό είναι φυσικά καλό).
Αλλά όλα αυτά δεν είναι αρκετά, αν δεν αλλάξουμε, ως πολίτες, νοοτροπία. Και αυτό δεν είναι εύκολο...
Δείτε στο μπλογκ μου και το : "Ελληνική στάση πληρωμών : Σημασία έχει η ουσία των λεγομένων και όχι οι εντυπώσεις. (Μια ανταπάντηση σε σχόλιο του . Στέφανου Αθανασιάδη)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/04/stashpliromon2stephanosathanassiadis.html ."
(Σημερινό - 5/4/2010 - σχόλιό μου http://e-rooster.gr/03/2010/2316#comment-130207 στο θέμα που άνοιξε ο κ. Στέφανος Αθανασιάδης στο e-rooster.gr, με τίτλο :"Πριν από την χρεωκοπία : Τα παράδοξα, το ΔΝΤ και η λύση της υποτίμησης" http://e-rooster.gr/03/2010/2316 ).
Δεν είμαι γενικά απαισιόδοξος. Και δεν είμαι γενικά απαισιόδοξος, διότι και οι αιτίες της παρούσας ύφεσης είναι γνωστές και οι διαδικασίες της θεραπείας των αιτιών αυτών είναι επίσης γνωστές. Δεν βρισκόαστε μπροστά σε ένα αδιέξοδο, όπως βρέθηκαν οι παππούδες μας στην δεκαετία του 1930, χωρίς να ξέρουμε το τι πρέπει να πράξουμε.
23/9/2009 - 23/3/2010 : Η εξέλιξη των διαφορικών επιτοκίων (spreads). Ο ΓΑΠ κατάφερε να πνιγεί σε μια γουλιά νερό...
Γνωρίζουμε, δηλαδή ότι η αιτία της πτώσης βρίσκεται στην λειτουργική αδυναμία του χρηματοπιστωτικού τομέα της διεθνούς οικονομίας να μετατρέψει τις αποταμιεύσεις σε επενδύσεις, ύστερα από μια δυναμική κρίση πανικού, ο οποίος προξενήθηκε από μια σειρά τραπεζοπιστωτικών φουσκών που έσκασαν και αυτή η κρίση πανικού έφερε μια πτώση της διεθνούς ολικής κατανάλωσης, με αποτέλεσμα την έλευση της τωρινής παγκόσμιας ύφεσης, την οποία περιέπλεξε η έντονη παγκοσμιοποίηση, που προέκυψε ύστερα από την πτώση της "Ε.Σ.Σ.Δ." και του "υπαρκτού σοσιαλισμού" και την επικράτηση των νεοσυντηρητικών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών και κοινωνικοοικονομικών ρευμάτων, που οδήγησαν στην χαλάρωση των ρυθμιστικών μηχανισμών στον χρηματοπιστωτικό τομέα, που είχαν επιβάλει οι παλαιότερες γενεές, μετά την τραυματική εμπειρία της GREAT DEPRESSION και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Ως εκ τούτου, γνωρίζουμε το τι πρέπει να πράξουμε, ως διεθνής κοινωνία. Πρέπει να ανατάξουμε την ολική κατανάλωση, με δημόσιες επενδύσεις, οι οποίες θα μετατρέψουν τις λιμνάζουσες αποταμιεύσεις σε επενδύσεις, θα καταστήσουν ενεργό το τεράστιο "πλεονάζον" ανενεργό δυναμικό και θα αποτρέψουν τον καθοδικό κύκλο της απώλειας εισοδήματος και παραγωγής, για να τονώσουν στην πορεία και την ιδιωτική οικονομία, μέσα από την τόνωση της εμπιστοσύνης, που θα έλθει από την επάνοδο της συνολικής κατανάλωσης σε επίπεδα που θα επιτρέψουν στην οικονομία να επανέλθει στην αναπτυξιακή διαδικασία, μέσα από το φθηνό χρήμα και τα χαμηλά επιτόκια και (γιατί όχι; ) μέσα από μια διαδικασία ελέγχων της αλυσίδας μισθών - τιμών - κερδών - εισοδημάτων, για την αποτροπή των πληθωριστικών πιέσεων, που θα έλθουν, ως αποτέλεσμα της ίδιας της αναπτυξιακής διαδικασίας και της δύναμης των διαφόρων ομάδων πιέσεως, που θα στηρίζονται στην όποια δεσποτική θέση τους στην παραγωγική διαδικασία. (Ένας τέτοιος έλεγχος είχε επιβληθεί από παλαιότερες γενιές - ομιλώ για τις δεκαετίες 1940 έως 1970 - και υπήρξε αποτελεσματικός, αλλά εγκαταλήφθηκε στην συνέχεια κάτω από την πίεση εκείνων των κοινωνικών και οικονομικών ομάδων, που είχαν συμφέρον να μην ελέγχεται αυτή η αλυσίδα και ομιλώ κυρίως για την τεχνοδομή των μεγάλων επιχειρήσεων, τον χρηματοπιστωτικό τομέα, τους κλασσικούς καπιταλιστές και διάφορες άλλες ομάδες πιέσεως).
Οι αντιδράσεις όσων δεν βολεύονται από την λύση, που θα επαναφέρει το διεθνές οικονομικό σύστημα στην αναπτυξιακή διαδικασία, είναι προφανώς ένα σημαντικό πρόβλημα, διότι η λύση αυτή απαιτεί και κάποια (μικρότερη ή μεγαλύτερη) απαξίωση των εισοδηματιών, που ενδύονται την λεοντή του "επιχειρηματία" και παίζουν με τα νομίσματα και την χρηματοπιστωτική διαδικασία, εν γένει (των περίφημων ραντιέρηδων του Τζων Μαίηναρντ Κέϋνς), μπλοκάροντας έτσι το σύστημα. Αλλά οι όποιες αντιδράσεις δεν θα αποτρέψουν, τελικά, την επαναφορά της αναπτυξιακής διαδικασίας στην διεθνή οικονομία. Ήδη, οι Η.Π.Α. έχουν μπει σε αυτούς τους ρυθμούς και ο υπόλοιπος κόσμος, σιγά - σιγά, ακολουθεί. Ακόμα και η Ευρώπη - με ή χωρίς την ευρωζώνη, αλλά κατά πάσαν πιθανότητα, με την ευρωζώνη - θα μπει, αργά ή γρήγορα, σε αυτήν την διαδικασία, πιθανόν με μικρότερους ρυθμούς ανάπτυξης, λόγω των ενδογενών προβλημάτων της, αλλά, εν πάσει περιπτώσει, θα τα καταφέρει.
Είμαι ειδικά απαισιόδοξος επειδή μας κυβερνάει ο ΓΑΠ, στις ικανότητες του οποίου ουδεμία εμπιστοσύνη έχω. Για να θυμηθώ μια ωραία λαϊκή μας έκφραση, δεν είναι ικανός να μοιράσει δυό γαϊδουριών άχυρα και για να είμαι πιο ακριβής, δεν είναι ικανός να ταΐσει ούτε έναν γάϊδαρο, διότι δεν μπορεί να βρει τα άχυρα, ακόμα και όταν αυτά είναι μπροστά του.
Όπως, επίσης, είμαι απαισιόδοξος, λόγω των αγκυλώσεων, που υπάρχουν στην ευρωζώνη, λόγω του πείσματος των γερμανικών ελίτ (ο αγαπητός Σπύρος τις αποκαλεί "τελειομανείς", οι Έλληνες της Γερμανίας, έχουν έναν άλλον όρο για να περιγράψουν την νοοτροπία των Γερμανών, που είναι πολύ πιο χαριτωμένος και μου τον θύμησαν, πρόσφατα, κάποιοι συγγενείς μου, που ήλθαν στην Αθήνα για διακοπές τα Χριστούγεννα, μιλώντας για την "σκατοκεφαλιά" των Γερμανών, τους οποίους αποκαλούν και "σκατοκέφαλους") και των ευρωτραπεζιτών σε μια εσφαλμένη πολιτική, που είναι και αδιέξοδη. Ας ελπίσουμε ότι θα την αλλάξουν αυτήν την πολιτική και η πρόσφατη απόφαση του Τρισέ και των ευρωτραπεζιτών για τα κρατικά ομόλογα των χωρών της ευρωζώνης είναι μια κάποια αρχή - έστω και αν είναι πολύ μικρή και όχι αποτελεσματική.
Και είμαι, επίσης, απαισιόδοξος, λόγω της ποιότητας του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, το οποίο δεν έχει δείξει ότι έχει μάθει από όσα έχουν συμβεί. Οι δικοί μας, αγαπητοί μου συνομιλητές, είναι παντελώς απαράδεκτοι.
Στο μπλογκ μου στο θέμα : "Ελληνική στάση πληρωμών : Τα μέτρα για την στήριξη μιας τέτοιας πολιτικής και οι επακολουθούσες συνέπειες. (Μια απάντηση, σε σχετική πρόταση του κ. Στέφανου Αθανασιάδη)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/04/stasiplhromon.html δημοσίευσα ένα άρθρο από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" της 28/3/2010, με ένα σχεδιάγραμμα, για το ελληνικό πρόγραμμα δημόσιου δανεισμού την περίοδο 2010 - 2012 (όποιος θέλει μπορεί να δει εκεί και το άρθρο και το σχεδιάγραμμα). Κατάφεραν, λοιπόν, οι διαχειριστές των δημοσίων πραγμάτων μας να πνιγούν σε μια κουταλιά νερό. Διαχειρίστηκαν άθλια τα δημόσια οικονομικά, κατά την τελευταία οκταετία από την είσοδό μας στην ευρωζώνη (2002 - 2009), επιδείνωσαν αυτήν την αθλιότητα το 2009 και έκαναν, μάλιστα, βούκινο αυτήν την άθλια διαχείριση, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να διαχειριστούν το πρόγραμμα δανεισμού του 2010, που είναι όντως επιβαρυμένο, με 52 δισ. €, περίπου. Αλλά και να (λένε ότι) δεν μπορούν να διαχειριστούν, ούτε το δημόσιο δανειακό πρόγραμμα του 2011 και του 2012, που δεν είναι επιβαρυμένα, έχοντας να διαχειριστούν ποσά ύψους 27 δισ. € και 33 δισ. €, αντιστοίχως. (Αντ' αυτού, μάλιστα και για να επιτείνουν το κλίμα οικονομικής τρομοκρατίας στον ελληνικό πληθυσμό, ομιλούν για το 2011 και το 2012 αναφέροντας εντελώς άλλα ποσά δημόσιου δανεισμού διπλάσια και τριπλάσια των όσων αναφέρονται στην "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ").
Για τέτοια χάλια μιλάμε, αγαπητοί μου φίλοι!
Λογικό είναι, λοιπόν, οι άλλοι - οι ξένοι - να τους έχουν πάρει χαμπάρι, με αποτέλεσμα οι ευρωζωνίτες να μην τους δίνουν φράγκο, τα διεθνή hedge funds να τοκογλυφούν εις βάρος της χώρας και όλοι μαζύ να φτύνουν τους δικούς μας, οι οποίοι, μετά (αφού προσποιούνται ότι δεν τους φτύνουν, αλλά ότι ... βρέχει), έρχονται στο εσωτερικό και λένε και κάνουν όσα κάνουν, τα οποία είναι για γέλια, αντί να κάτσουν και να συμμαζέψουν τα πράγματα, βγάζοντας τον σκασμό, αφού, όπως είπαμε, "όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο μουσαφίρης, ούτε ο κόσμος όλος". Η χρεωκοπία, λοιπόν, δεν είναι αναπότρεπτη, αλλά...
Είμαι, λοιπόν, απαισιόδοξος, διότι αυτό που ζούμε και θα ζήσουμε, προσεχώς, δεν ήταν απαραίτητο να το ζήσουμε. Και το ζούμε, εξ αιτίας του ΓΑΠ - που επαναλαμβάνω ότι είναι πολλαπλώς επικίνδυνος - και του πολιτικού προσωπικού της χώρας...
(Αγαπητέ Κώστα, δεν αισθάνομαι ότι βρισκόμαστε σε μετωπική αντιπαράθεση. Έχω ξαναγράψει ότι είναι σωστό αυτό που λες. Ότι δηλαδή οι Έλληνες - όχι όλοι, αλλά κατά συντριπτική πλειοψηφία - δεν πληρώνουν φόρους. Αυτή είναι και η δική μου πεποίθηση. Και αυτό πρέπει να αλλάξει, διότι έτσι συντηρείται αυτό το άθλιο κράτος-παρίας, που το μόνο που κάνει είναι το να μην ξέρει τι του γίνεται, ακριβώς για να εξακολουθούν αυτοί που δεν πληρώνουν φόρους, να μην τους πληρώνουν και να χρηματίζουν τους δημόσιους υπάλληλους - όχι όλους, αλλά εκείνους, που βρίσκονται σε καίριες θέσεις - και οι πολιτικοί να κάνουν τα παιχνίδια τους και με τους φοροφυγάδες και με την λοιπή εκλογική τους πελατεία, την οποία διορίζουν στο κράτος, με ανορθολογικές διαδικασίες).
Μακάρι, τουλάχιστον, μέσα από αυτήν την διαδικασία, που γίνεται για λάθος λόγους, από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές (Έλληνες και Ευρωπαίους), να προκύψει κάτι καλό μακροπρόθεσμα για τον τόπο και αυτό, βέβαια έχει να κάνει με την εξορθολογικοποίηση και (στην συνέχεια) την αύξηση των δημόσιων δαπανών και την αύξηση των φόρων στα μέσα επίπεδα των χωρών της ευρωζώνης - εκεί δηλαδή όπου οδεύουν αρκετά γρήγορα και οι Η.Π.Α., τώρα μετά την ψήφιση του νόμου για το δημόσιο σύστημα υγείας (αν και η αλήθεια είναι ότι το Medicare υπήρχε ήδη από την εποχή του αείμνηστου προέδρου των Η.Π.Α. Λύντον Τζόνσον. Ο Μπαράκ Ομπάμα, απλώς, το επεξέτεινε και σε κατηγορίες Αμερικανών, που δεν καλύπτονταν από το Medicare και αυτό είναι φυσικά καλό).
Αλλά όλα αυτά δεν είναι αρκετά, αν δεν αλλάξουμε, ως πολίτες, νοοτροπία. Και αυτό δεν είναι εύκολο...
Δείτε στο μπλογκ μου και το : "Ελληνική στάση πληρωμών : Σημασία έχει η ουσία των λεγομένων και όχι οι εντυπώσεις. (Μια ανταπάντηση σε σχόλιο του . Στέφανου Αθανασιάδη)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/04/stashpliromon2stephanosathanassiadis.html ."
(Σημερινό - 5/4/2010 - σχόλιό μου http://e-rooster.gr/03/2010/2316#comment-130207 στο θέμα που άνοιξε ο κ. Στέφανος Αθανασιάδης στο e-rooster.gr, με τίτλο :"Πριν από την χρεωκοπία : Τα παράδοξα, το ΔΝΤ και η λύση της υποτίμησης" http://e-rooster.gr/03/2010/2316 ).
Σχόλια