ΗΠΑ : Επικρατεί η γεωπολιτική στρατηγική επιλογή της “διπλής ανάσχεσης” Ρωσίας - Κίνας; Ο πόλεμος, στην Ουκρανία (με, ανοήτως, πρόθυμο το καθεστώς του Κιέβου), δείχνει πως ναι. Εξού και η “αντιηγεμονική” στρατηγική επιλογή των 2 αντιπάλων της Ουάσινγκτων.

 

Όπως φαίνεται, στην Ουάσινγκτων, η κυβέρνηση του Jo Biden έχει προσχωρήσει, στην άποψη ότι πρέπει να ακολουθήσει την πολιτική της διπλής ανάσχεσης της Ρωσίας και της Κίνας και όχι την πολιτική της σαλαμοποίησης, δηλαδή την αντιμετώπιση πρώτα της Κίνας, με σύμμαχο την Ρωσία, έτσι όπως πρότεινε η προηγούμενη κυβέρνηση του Donald Trump και εκ των υστέρων, εάν απαιτείτο, την αντιμετώπιση της Ρωσίας, από την στιγμή εκείνη, που η Κίνα θα είχε τεθεί εκτός μάχης, από τον ανταγωνισμό, για την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία. 

Πραγματικά, για τις ΗΠΑ, φαίνεται πως, νυν υπέρ πάντων ο αγών. Η Ουάσινγκτων έχει αντιληφθεί ότι, όσο περνάει ο καιρός και πλησιάζουμε, προς την δεκαετία του 2030, χάνει το έδαφος, στον ανταγωνισμό της, με την Κίνα, με αποτέλεσμα, κάπου στα μέσα και προς τα τέλη, της δεκαετίας του 2030, να βρεθεί, σε, σημαντικά, δευτερεύουσα θέση, στην διεθνή σκηνή  και να καταστεί μία χώρα της οποίας, μεν, ο λόγος θα έχει μία κάποια βαρύτητα, αντίστοιχη με την μειωμένη δύναμή της, αλλά μέχρις εκεί· διότι, από εκεί και πέρα, δεν θα έχει την δυνατότητα να επιβάλει τις απόψεις και τις θελήσεις της, ως πρωτεύουσα υπερδύναμη. 

Ο πόλεμος, στην Ουκρανία, αποτελεί το πρελούδιο, την αρχή αυτής της πολιτικής της διπλής ανάσχεσης των δύο μεγάλων περιφερειακών δυνάμεων - έτσι όπως βλέπει, σήμερα, η Ουάσινγκτων την Κίνα και την Ρωσία. Προς απόδειξη των όσων ισχυρίζομαι, θα επικαλεστώ ένα δημοσίευμα της Wall Street Journal, σύμφωνα με το οποίο, ήταν γνωστό, στην αμερικανική κυβέρνηση ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν είχε σκοπό να επιτεθεί, στην Ουκρανία και μάλιστα, αυτή η πληροφορία είχε περιέλθει, σε γνώση του προέδρου Jo Biden, μέσω του αρχηγού της CIA William Burns, από τον Νοέμβριο του 2021, όταν ο Burns εστάλη στην Μόσχα, προφανώς, από τον ίδιο τον Αμερικανό πρόεδρο, προκειμένου να ενημερώσει τον Βλαντιμίρ Πούτιν ότι, εάν επετίθετο, στην Ουκρανία, θα υφίστατο η Ρωσία τεράστιες οικονομικές κυρώσεις.

Όπως λέει το ρεπορτάζ της Wall Street Journal, ο Πούτιν δεν έκρυψε τους σκοπούς του. Υπήρξε σαφής και εξέφρασε την πικρία του, συνολικά, για την στάση της Δύσης, προφανώς, από την εποχή της αυτοδιάλυσης της “Σοβιετικής Ένωσης”, μέχρι τις ημέρες μας. Αυτό, που δεν λέει Wall Street Journal, είναι οι λεπτομέρειες του διαλόγου του πρώην καγκεμπίτη και πρώην αρχηγού της FSB, με τον σημερινό αρχηγό της CIA, στον οποίο διάλογο, προφανώς, ο Βλαντιμίρ Πούτιν θα ενημέρωσε, μέσω του Burns, την αμερικανική ηγεσία ότι οποιαδήποτε εμπλοκή του ΝΑΤΟ και της Ουάσινγκτων, στον πόλεμο, που θα έκανε η Ρωσία, στην Ουκρανία, θα ήταν casus belli, για την Μόσχα, γεγονός το οποίο θα έφερνε, στην άμεση επικαιρότητα, και την, άμεσα, ρεαλιστική πιθανότητα της χρησιμοποίησης πυρηνικών όπλων, κατά την διάρκεια αυτής της όποιας εμπλοκής των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, στον πόλεμο στην Ουκρανία, έναν πόλεμο τον οποίο ο Ρώσος πρόεδρος ήταν αποφασισμένος, από τότε τουλάχιστον, να διεξαγάγει. Αυτός, φυσικά, ήταν ο λόγος, για τον οποίο η Ουάσινγκτων και το ΝΑΤΟ δεν τόλμησαν και δεν τολμούν να παρέμβουν, στρατιωτικά, στον ουκρανικό πόλεμο, που ξεκίνησε, στις 24 Φεβρουαρίου 2022. 

Βέβαια, η αμερικανική κυβέρνηση μπορεί να μην τόλμησε να παρέμβει, στρατιωτικά, στον πόλεμο αυτόν, αλλά η αλήθεια είναι ότι βρήκε έναν ανόητο πρόθυμο σύμμαχο, για να υλοποιήσει τον μεσομακροπρόθεσμο σχεδιασμό της ανάσχεσης της Ρωσίας, αλλά και της Κίνας. Αυτός ο ανόητος πρόθυμος σύμμαχος είναι το καθεστώς του Κιέβου, το οποίο απεδέχθη την κήρυξη του πολέμου, εκ μέρους της Μόσχας, ενώ είχε την δυνατότητα να αποφύγει αυτόν τον πόλεμο, όταν, στις 19 Φεβρουαρίου 2022, ο Γερμανός καγκελάριος Olaf Scholz πρότεινε, στον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, να διακηρύξει την ουδετερότητα της Ουκρανίας και την μη ένταξή της, στο ΝΑΤΟ, μέσα στα πλαίσια μιας γενικότερης συνεννόησης, επί του θέματος, ανάμεσα στην Δύση και στην Ρωσία.

Δυστυχώς, ο πρόεδρος της Ουκρανίας επέλεξε να απορρίψει αυτήν την πρόταση του Γερμανού καγκελάριου Και φυσικά, ήταν επόμενο, πέντε ημέρες αργότερα, τα ρωσικά στρατεύματα να εισβάλουν, στην Ουκρανία, προκειμένου να πετύχουν τους συγκεκριμένους αντικειμενικούς στόχους, που έχουν τεθεί, από την ρωσική ηγεσία και οι οποίοι είναι οι εξής :

1) Να μην εισέλθει η Ουκρανία, στο ΝΑΤΟ και φυσικά να κηρύξει καθεστώς ουδετερότητας.

2) Να αποστρατιωτικοποιηθεί, εντελώς, η χώρα αυτή. 

3) Να διχοτομηθεί η Ουκρανία, με την απόσπαση του νοτιοανατολικού τμήματός της και την προσάρτησή του, στην Ρωσία, υπό οποιαδήποτε μορφή θα επιλέξει η Μόσχα, για να πραγματοποιήσει αυτόν τον στόχο.

4) Να εγγυηθεί η Ρωσία, με δικαίωμα veto και συγκεκριμένου προσδιοριορισμού, από την Μόσχα, του status ουδετερότητας και αποστρατιωτικοποίησης της Ουκρανίας.

5) Να αλλάξει, ή να καταστεί ελεγχόμενο, από την Ρωσία, το πολιτικό  καθεστώς του Κιέβου, μέσα, σε αυτήν την αποστρατιωτικοποιημένη Ουκρανία, αφού αυτό το πολιτικό καθεστώς θα δυσκολευθεί να επιβιώσει, χωρίς ένοπλες δυνάμεις. 

Και φυσικά, αυτοί οι στόχοι, σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα του πολέμου και για όσο κρατήσει αυτός, δεν έχουν αλλάξει και δεν έχουν τροποποιηθεί· παραμένουν, ως έχουν και ως εκ τούτου, είναι σαφές ότι η κυβερνώσα φιλοδυτική μερίδα της ουκρανικής ελίτ αντιμετωπίζει άμεσο κίνδυνο αφανισμού, όπως επίσης, ακόμη και την διακινδύνευση της ίδιας της κρατικής υπόστασης της Ουκρανίας. Και το εκπληκτικό είναι ότι αυτή η ελίτ συμπεριφέρεται, σαν να μην έχει συνειδητοποιήσει αυτούς τους υπαρξιακούς κινδύνους, ή, σαν να μην έχει άλλη εναλλακτική λύση, πέραν, από την αποδοχή του πολέμου και την ελπίδα μιας στρατιωτικής βοήθειας, από την Δύση και το ΝΑΤΟ. Μια ελπίδα, την οποία, προφανώς, υποδαύλισαν και εξέθρεψαν ο Λευκός Οίκος και η CIA, που, στην συνέχεια, δεν δίστασαν να αφήσουν ακάλυπτο τον, ανοήτως, πρόθυμο Ζελένσκι. Άλλωστε, οι, κατά καιρούς, αμερικανικές ηγεσίες έχουν συμπεριφερθεί, αναλόγως, σε πολλές άλλες περιπτώσεις, στο παρελθόν.

Και για να εκφράσω την προσωπική μου γνώμη, πρέπει να αναφέρω ότι πιστεύω πως ο Βλαντίμιρ Πούτιν υπήρξε αρκετά διαλλακτικός, απέναντι στην αμερικανική κυβέρνηση και την Δύση. Εάν ήμουν, στην θέση του Ρώσου προέδρου, την απειλή για την πολεμική σύγκρουση, με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, θα την μετέθετα, σε μια προγραμματισμένη φάση, νωρίτερα. Δηλαδή θα διεμήνυα, στην αμερικανική κυβέρνηση και στις δυτικές πρωτεύουσες, ότι οποιοδήποτε πάγωμα των περιουσιακών στοιχείων της κεντρικής τράπεζας της Ρωσίας, στις χώρες αυτές και η άρνηση του χειρισμού των συναλλαγματικών αποθεμάτων της (ύψους άνω των 300 δισεκατομμυρίων δολαρίων), απευθείας, από την κεντρική διοίκηση της ρωσικής κεντρικής τράπεζας, στην Μόσχα, θα ήταν αιτία πολέμου.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ως προς το ζήτημα αυτό έδειξε ανεκτική στάση, υπήρξε μετριοπαθής και κατά την γνώμη μου, έσφαλε. Από εκεί και πέρα, οι εξελίξεις μέλλεται να δείξουν την κατεύθυνση, που θα πάρουν τα πράγματα, στο ζήτημα αυτό και θα κριθεί, ιστορικά, αυτή η επιλογή του Ρώσου προέδρου.

Αλλά, όπως προανέφερα, ο κύριος αντίπαλος των ΗΠΑ δεν είναι η Ρωσία. Είναι η Κίνα, με την οποία η παρούσα αμερικανική ηγεσία έχει αποφασίσει να συγκρουστεί, με την στρατηγική λογική της διπλής ανάσχεσης του Πεκίνου και της Μόσχας.

Έτσι, στην ουσία, έχουμε φτάσει, χωρίς αυτό να επισημαίνεται και να προκύπτει, από τα επιφανειακά στοιχεία, που έχουμε, στην διάθεσή μας, σε μια άτυπη, αλλά, αρκούντως, πραγματική έναρξη ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου, ο οποίος θα δούμε, στο εγγύς μέλλον, πώς πρόκειται να εξελιχθεί.

Όπως έχω πολλές φορές επισημάνει, η Ουάσινγκτων έκανε το τραγικό σφάλμα να εισαγάγει, στην δεκαετία του 1990, την καθυστερημένη Κίνα, στην διαδικασία της παγκοσμιοποίησης. Για όσο χρονικό διάστημα η κομμουνιστική αυτή χώρα παρέμενε να είναι καθυστερημένη, δεν υπήρχε κανένας άμεσος κίνδυνος, για τις ΗΠΑ, ενώ οι πολυεθνικές εταιρίες έβγαζαν τεράστια κέρδη, από τις μαζικές επενδύσεις τους, στην Κίνα. Όταν, όμως, ο ρυθμός της οικονομικής ανάπτυξης της Κίνας, πολύ γρήγορα, έγινε φρενήρης τα πράγματα άλλαξαν, αλλά η αλήθεια είναι ότι η κινεζική ηγεσία κινήθηκε, με έναν τρόπο, ο οποίος υπήρξε αθόρυβος και ουδόλως, προκλητικός, με επέκταση της κινεζικής επιρροής, σε όλα, σχεδόν, τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου. 

Αυτή η κατάσταση είναι αλήθεια ότι, επί πολύ, δεν άφηνε περιθώρια σύγκρουσης της Ουάσινγκτων, με το Πεκίνο Όμως, εδώ και μια πενταετία, τουλάχιστον, η αμερικανική ηγεσία έχει συνείδηση του τεράστιου κινδύνου, που αντιμετωπίζει, από την μετατροπή της Κίνας, σε έναν παγκόσμιο παίκτη και σε μία παγκόσμια υπερδύναμη, η οποία δεν θα είναι δυνατόν, μέσα σε μία, ή δύο δεκαετίες, να μπορεί να ανασχεθεί. Γι’ αυτό, ήδη, από την εποχή του Donald Trump, η Ουάσινγκτων έχει αποφασίσει να προχωρήσει, σε σύγκρουση - και ήδη το πράττει -, με το Πεκίνο. 

Έτσι, όπως είναι φυσικό και επόμενο, η κινεζική ηγεσία δεν έχει κανέναν λόγο να υπακούσει, στις προτροπές της κυβέρνησης του Jo Biden να απομονώσει την Ρωσία. Κάθε άλλο. Και αυτό, που θα κάνει, είναι να συνδράμει, να βοηθήσει και να δημιουργήσει μια στρατηγική γεωπολιτική συμμαχία, με την Μόσχα, προκειμένου να μπορέσει να αντιμετωπίσει τον αμερικανικό ηγεμονισμό και την, άμεσα, επικείμενη περικύκλωση της Κίνας, από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της στο AUKUS, αλλά και στην Ευρώπη.

Όπως και να το κάνουμε η Κίνα είναι, πια, πολύ ισχυρή, για να σταθεί δυνατό να καταστραφεί, ή να υποστεί μια ζημιά, η οποία να είναι μη ανατάξιμη, εάν αποφασίσει να συγκρουστεί, με τις ΗΠΑ, μόνη της. Αλλά δεν έχει κανέναν λόγο, για να να το πράξει και να μείνει, χωρίς την συμμαχία, με την Ρωσία, το καθεστώς της οποίας κινδυνεύει να ανατραπεί και η Μόσχα να καταστεί ένα απλό παρακολούθημα της Ουάσινγκτων υφιστάμενη, μάλιστα, πιθανότατα και μια εδαφική πολυδιάσπαση, εάν τα πράγματα δεν πάνε καλά, στην Ουκρανία· κάτι που, βέβαια, είναι απίθανο, αλλά ποτέ, στην στρατηγική σκακιέρα, δεν πρέπει να αποκλείεται, ακόμη και αυτό, το όποιο απίθανο σενάριο. 

Υπό αυτές τις συνθήκες, το Πεκίνο δεν έχει κανέναν λόγο να εμπιστευτεί την Ουάσινγκτων και δεν έχει κανέναν λόγο να φοβάται την Μόσχα, έστω και για το μακρινό μέλλον. Και για να είμαστε ειλικρινείς, η αλήθεια είναι ότι, ενώ μπορούν οι ΗΠΑ να υποσχεθούν και να πραγματοποιήσουν μια νέα Γιάλτα, με την Ρωσία, στον ευρωπαϊκό και στον ευρύτερο χώρο, δεν μπορούν να πράξουν κάτι ανάλογο, στον ασιατικό και στον ευρύτερο χώρο, με την Κίνα. Και δεν μπορούν να το πράξουν επειδή, ουσιαστικά, η Ουάσινγκτων είναι αναξιόπιστη, όπως αποδείχτηκε από τις υποσχέσεις, που έδωσε, στον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, τις οποίες, φυσικά και δεν τήρησε, επειδή, στην πραγματικότητα, δεν ήταν διατεθειμένη να τις τηρήσει, αλλά έπραξε αυτό που της επέτρεπε η δύναμή της, στην πράξη· δηλαδή να επεκτείνει το ΝΑΤΟ και την αμερικανική παρουσία, στις χώρες του πρώην “υπαρκτού σοσιαλισμού” και στις τρεις χώρες της Βαλτικής, που ανήκαν στην “Σοβιετική Ένωση”, πριν από την αυτοδιάλυσή της. 

Η αλήθεια είναι ότι η αποδυνάμωση, ακόμη και ο εδαφικός κατατεμαχισμός της Κίνας είχαν τεθεί, στο τραπέζι της διεθνούς σκηνής, από την Ουάσινγκτων, ήδη αμέσως, μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, αλλά, επίσης, η αλήθεια είναι ότι η ισχυρή παρουσία της “Σοβιετικής Ένωσης” του Ιωσήφ Στάλιν και η νίκη των Κινέζων κομμουνιστών, στον εμφύλιο πόλεμο, ανέτρεψαν αυτούς τους σχεδιασμούς. 

Φυσικά, οι ΗΠΑ εκμεταλλεύτηκαν την σύγκρουση Νικίτα Χρουστώφ - Μάο Τσετουνγκ, με συνοδό αποτέλεσμα, περίπου, τρεις δεκαετίες αργότερα, την αυτοδιάλυση της “Σοβιετικής Ένωσης” και όπως είπαμε, το τεράστιο και φυσικά, ανόητο, από πλευράς της Ουάσινγκτων, σφάλμα της ένταξης της Κίνας στην διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, μέσω της οποίας το κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα έκανε το τεράστιο και γοργό άλμα, προς την οικοδόμηση ενός πανίσχυρου, κεντρικά, καθοδηγούμενου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, αφού, πάντα, σύμφωνα με τον Karl Marx, κομμουνισμός, χωρίς μια μεγάλη οικονομική ανάπτυξη και χωρίς λεφτά, δεν γίνεται.

Ως εκ τούτου, αυτό που γίνεται, είναι ότι και βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, ο κίνδυνος του ξεσπάσματος ενός Γ’ παγκόσμιου πολέμου είναι, πλέον, απολύτως, ακόμη και άμεσα, ορατός.

Μακάρι μια τέτοια καταστροφική εξέλιξη να μην υπάρξει, σε καμμία περίπτωση, αλλά…