2/2022 : Μπορεί να καταφέρει η ρωσική ηγεσία να εντάξει την Ουκρανία, στην σφαίρα επιρροής της Μόσχας; Μπορεί ένα τέτοιο εγχείρημα να είναι αποτελεσματικό; Φυσικά και μπορεί. Ήδη, άλλωστε, με την εισβολή, το επιχειρεί.

 

Ήδη από σήμερα, τις πρώτες πρωινές ώρες της 24ης Φεβρουαρίου 2022, ξεκίνησε η ρωσική εισβολή, στην Ουκρανία, η οποία εισβολή έχει, σαν προφανή σκοπό, την κατάληψη της και την πλήρη απόσπαση της από την επιρροή της Δύσης. Η Ουκρανία, λοιπόν, μπορεί να καταληφθεί, από τα ρωσικά στρατεύματα, μέσα σε λίγες μέρες, ακόμη και αν ο Βλαντιμίρ Πούτιν επιτρέψει στην Δυτική Ουκρανία να μείνει, εκτός των σχεδίων της κατάληψης και κατοχής. 

Έτσι αυτό, που έχουμε να κάνουμε, είναι να περιμένουμε την εξέλιξη της ρωσικής εισβολής, η οποία, όπως γράφω, λογικά, δεν πρέπει να κρατήσει πολλές μέρες. 

Ενδιαφέρον έχουν και οι όποιες απαντήσεις έχουν να δώσουν - αν έχουν να δώσουν - οι ΗΠΑ και η Δύση. Αλλά όποιες απαντήσεις και να δώσουν, αυτές δεν πρόκειται να δοθούν, στο πεδίο των μαχών. Θα είναι διπλωματικές και οικονομικές κυρώσεις, τις οποίες η ρωσική ηγεσία έχει λάβει υπόψη της και φυσικά, τις έχει αγνοήσει. 

Από εδώ και πέρα, δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα άλλο, από το να μιλήσουμε, για τις βαρύτατες ευθύνες των Δυτικών, κυρίως, των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και της Ευρώπης. 

Όπως υποδεικνύει η απλή αντιπαραβολή των δύο, παραπάνω, χαρτών, που δείχνουν την τεράστια επέκταση του ΝΑΤΟ, στην ανατολική Ευρώπη, από το 1997, μέχρι το 2022, η περικύκλωση της Ρωσίας, από το Δυτικό στρατόπεδο, είναι δεδομένη και έχει σφίξει, πάρα πολύ. Μόνον ένας τυφλός, ή κάποιος, που δεν θέλει να δει αυτήν την ωμή πραγματικότητα, δεν την βλέπει. 

Δεν ήταν τυχαίο αυτό το γεγονός, ούτε έχουν δίκιο πολλοί αναλυτές, οι οποίοι θεωρούν ότι αυτός ο κύκλος των ενεργειών των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και της Δύσης κατά την 30ετία, που πέρασε, από την αυτοδιάλυση της “Σοβιετικής Ένωσης”, ήταν, απλώς, ένα τεράστιο λάθος. Δεν επρόκειτο, περί λάθους. 

Ήταν πολύ φυσικό η Ουάσινγκτων και η Δύση να καταλάβουν και να γεμίσουν το κενό, που δημιουργήθηκε, στον ανατολικό ευρωπαϊκό χώρο, εξαιτίας αυτής της μεγάλης γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής καταστροφής, που έλαβε χώρα, στο τέλος του 20ού αιώνα, αφού οι ανοησίες της ύστερης “σοβιετικής” ηγεσίας του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και της μετασοβιετικής Ρωσίας του Μπορίς Γιέλτσιν, κατά τις δεκαετίες 1990 και 2000, επέτρεψαν, στην Ουάσιγκτων και στην Δύση και τους έδωσαν χώρο, για να καλύψουν το κενό, που είχε δημιουργηθεί, και φυσικά, να περικυκλώσουν, στρατιωτικά, την Ρωσία. 

Μέχρι τώρα πολλοί πίστευαν ότι το πρόβλημα της Δύσης ήταν, βασικά, η “Σοβιετική Ένωση”. Αυτή είναι μια μερική αλήθεια και ως μερική αλήθεια, τελικά, επρόκειτο περί ψέματος. Το πρόβλημα της Δύσης δεν ήταν, απλώς, πολιτικό και κοινωνικό· δεν ήταν η διαφορά των καθεστώτων η βασική πηγή του προβλήματος, που αντιμετώπιζαν οι Δυτικοί. 

Ναι· η “Σοβιετική Ένωση” αποτελούσε έναν πολιτικό και κοινωνικό κίνδυνο, για την Δύση, αλλά, πίσω από όλα αυτά, όπως μας δείχνουν οι κατοπινές εξελίξεις της μετασοβιετικής εποχής, το πρόβλημα της Δύσης είναι η ίδια η Ρωσία. 

Δηλαδή η ύπαρξη της, ως μίας αχανούς χώρας, η οποία καταλαμβάνει ένα τεράστιο κομμάτι του ευρασιατικού χώρου, καθιστώντας την, κατά πολύ, την μεγαλύτερη, γεωγραφικά, χώρα της γης, η οποία, απλούστατα, με την παρουσία της και μόνο, δημιουργεί κίνδυνο ύπαρξης, για την δυτική Ευρώπη και φυσικά, για την πλανητική κυριαρχία των ΗΠΑ και της Δύσης ολόκληρης, ως ενιαίου συνασπισμού δυνάμεων. 

Αυτό το πρόβλημα η Δύση βρήκε την ευκαιρία - ή τουλάχιστον πίστεψε ότι βρήκε την ευκαιρία - να το λύσει, με την επέκταση του ΝΑΤΟ, στην ανατολική Ευρώπη, παρά τις, περί του αντιθέτου, διαβεβαιώσεις, που δόθηκαν, στην ύστερη “σοβιετική” ηγεσία, με τις οποίες διευκρινιζόταν και διαβεβαιώνονταν ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και οι συν αυτώ, ότι η βορειοατλαντική συμμαχία δεν επρόκειτο να προχωρήσει, ούτε κατά μία ίντσα, ανατολικά, μετά την ενοποίηση της Γερμανίας και την αυτοδιάλυση της “Σοβιετικής Ένωσης”. 

Φυσικά, όλα αυτά ήσαν ψέματα και αποδείχτηκαν ψέματα. Η Ρωσία περιορίστηκε, στον χώρο μιας περιφερειακής και οικονομικά, τριτοκοσμικής χώρας και το ΝΑΤΟ επεκτάθηκε, όσο ήθελε και όσο μπορούσε περισσότερο, σφίγγοντας τον κλοιό, γύρω από την Μόσχα, η οποία φαίνεται ότι δεν μπορούσε να αντιδράσει· αν και η αλήθεια ότι, ως πυρηνική υπερδύναμη, μπορούσε να αντιδράσει και να απειλήσει την Ουάσινγκτων και την Δύση, με πυρηνικό όλεθρο. 

Η, τότε, ρωσική ηγεσία δεν επέλεξε αυτή την οδό. Επέλεξε το να δεχθεί την περικύκλωση της, ως κάτι το ενοχλητικό, μεν, αλλά άνευ σημασίας, δε. Βέβαια, επρόκειτο, περί ενός τραγικού σφάλματος, αλλά η Ιστορία είναι αδυσώπητη και έτσι προχωρεί· με σφάλματα μικρά, μεγάλα, ή ακόμα και τραγικά. 

Δεν μπορούσε, όμως, αυτή η κατάσταση της μονοπολικής παντοκρατορίας των ΗΠΑ και της Δύσης να παραμείνει, εσαεί, αναπάντητη. Δεν είναι, μόνο, η άνοδος της Κίνας, που ήλθε να αμφισβητήσει την αμερικανική παντοκρατορία. Είναι και η ανόρθωση της ρωσικής υπερδύναμης, η οποία ήταν πολύ φυσικό, μόλις μπόρεσε να σταθεί στα πόδια της, μετά τα μέσα της δεκαετίας του 2000, να θέσει, σε αμφισβήτηση, όλα όσα είχαν συμβεί, εις βάρος της, κατά την προηγούμενη μετασοβιετική εποχή. Η ανοχή της ρωσικής ηγεσίας, με τον Βλαντιμίρ Πούτιν επικεφαλής, έπαυσε, με την εισβολή της Ρωσίας στην Γεωργία, το 2008 και συνεχίζεται, με την κατάληψη της Κριμαίας τον Φεβρουάριο του 2014 και την σερνόμενη ουκρανική κρίση, στις ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας, μέχρι τις ημέρες μας. 

Τώρα, ήρθε η ώρα των εκκαθαρίσεων όλων των λογαριασμών, που έχουν ανοίξει οι ΗΠΑ και η Δύση, με την Μόσχα. Ο Πούτιν, πολύ απλά, έστω και αργά, αντελήφθη ότι δεν είχε να περιμένει τίποτε, από τους Δυτικούς. Οι προσπάθειές του, για έναν επανακαθορισμό της ισορροπίας των δυνάμεων, που είχε διαταραχθεί, εις βάρος της Ρωσίας, στην μετασοβιετική εποχή, με την υπογραφή ενός νομικού κειμένου, δηλαδή μιας Συνθήκης, η οποία θα διασφάλιζε τα στρατηγικά συμφέροντα της Ρωσίας, έπεσαν στο κενό. 

Η Δύση, πολύ απλά, με επικεφαλής την Ουάσιγκτων, απέρριψε κάθε τέτοια ουσιαστική συζήτηση. Απλούστατα, οι Δυτικοί θεώρησαν ότι τα κεκτημένα τους, τα οποία απέκτησαν, μετά την αυτοδιάλυση της “Σοβιετικής Ένωσης”, ήσαν δεδομένα και απαρασάλευτα. 

Εννοείται ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η λοιπή ρωσική ηγεσία, δεν βλέπουν έτσι τα πράγματα και γι’ αυτό χρησιμοποιούν την ισχύ, που έχουν, χρησιμοποιώντας τον σκληρό στρατιωτικό πυρήνα της, προκειμένου να επιβάλουν, επί του εδάφους και στο πεδίο των μαχών, την κατοχύρωση των συμφερόντων της χώρας τους, τα οποία, στην παρούσα φάση, προσδιορίζονται, στο απλούστατο γεγονός ότι η Ουκρανία δεν μπορεί και δεν πρέπει να περάσει στην δυτική σφαίρα επιρροής· αποτελεί παλαιό ρωσικό έδαφος, από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου και των πρώτων Ρως του Κιέβου και ως εκ τούτου, η κατοχή του εδάφους αυτού θεωρείται, από την Μόσχα, ως αδιαπραγμάτευτη. 

Έτσι, ακριβώς, σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε τώρα, με την σημερινή ρωσική εισβολή, στα ουκρανικά εδάφη. 

Έχω την άποψη ότι η όλη υπόθεση θα έπρεπε να έχει τελειώσει, από τον Φεβρουάριο του 2014, αλλά ο Πούτιν διατηρούσε τις αυταπάτες του.  

Τώρα, ήλθε η ώρα να παύσουν οι αυταπάτες και η υπόθεση αυτή θα τελειώσει σύντομα. 

Αλλά, αυτό είναι κάτι, που πρέπει να περιμένουμε, για να το δούμε…