Ο (καθόλου) αόρατος ελληνικός καπιταλισμός και η υποταγή της Αριστεράς στην περιρρέουσα "κουλτούρα της ύφεσης". (Ένα σχόλιο σε άρθρο του Δημήτρη Λιβιεράτου).

Τυπική εικόνα της ελληνικής επαρχίας  κατά την δεκαετία του 1930 : Κάπως έτσι φαντάζονται και σε μια τέτοια κατάσταση φαντασιώνονται οι διανοούμενοι της ελληνικής αριστεράς τον σημερινό ελληνικό καπιταλισμό. Φυσικά αυτή η αντίληψη είναι μια φαντασίωση και δεν εκφράζει καμμία πραγματικότητα, αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ελληνικός καπιταλισμός, ως τάξη μεγέθους, είναι ο 22ος στον κόσμο. (Η photo είναι αναμνηστική κρατικής εορτής, μιας από τις πρώτες επετείους της εγκαθίδρυσης του καθεστώτος της 4ης Αύγουστου και έχει τραβηχθεί στο χωριό Βασιλειάδα του νομού Καστοριάς). 

"Καθόλου αόρατος ο ελληνικός καπιταλισμός. (Αόρατος είναι και θα παραμείνει αόρατος, σε όσους δεν θέλουν να τον δουν – αυτόν και τα μεγέθη του).



Ας πω και εγώ μια κουβέντα παραπάνω, για τον εγχώριο καπιταλισμό μας.


Με 32.100 δολλάρια, κατά κεφαλήν εισόδημα, με ένα επίσημο ΑΕΠ της τάξης των 341 δισ. δολλαρίων και με μια παραοικονομία, που μαζί με την φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, αριθμεί ένα ποσοστό γύρω στο 25 με 30% του επίσημου ΑΕΠ, μπορούμε να μιλάμε και να γνωρίζουμε τι λέμε, όταν αναφερόμαστε στον ελληνικό καπιταλισμό. [Δείτε και στο μπλογκ μου τα άρθρα μου : “Το ξεπερασμένο ιδεολόγημα του παραγωγισμού στην σημερινή εποχή. (Και όμως η Ελλάδα παράγει, παρά τις περί του αντιθέτου κατηγορίες)” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/06/paragogismos.html και “Οι ελληνικές επενδύσεις, πριν και κατά την διάρκεια της ύφεσης, το ιδεολόγημα του παραγωγισμού και οι μισές αλήθειες για την ελληνική υπερκατανάλωση” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/07/paragogismos-kai-ellinikes-ependyseis.html  και “Η στρέβλωση του ελληνικού μοντέλου ανάπτυξης μετά το 1995 και οι ευθύνες της ελληνικής κοινωνικοοικονομικής ελίτ και του ΓΑΠ για την παρούσα πιστωτική κρίση της χώρας” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/07/1995.html , όπου γίνεται σύγκριση σημαντικών ελληνικών μακροοικονομικών μεγεθών, με αντίστοιχα μακροοικονομικά μεγέθη των άλλων χωρών του αναπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου.


Όλα τα άλλα, που ακούγονται, δεν είναι τίποτε περισσότερο από υποταγή και μοιρολατρική παράδοση στην κουλτούρα της ύφεσης και στο ιδεολόγημα του νεοφιλελευθερισμού, είτε αυτός εμφανίζεται με τον κλασσικό του μανδύα, είτε έχει ενδυθεί τον μανδύα του σοσιαλισμού, μετασχηματισμένος σε σοσιαλνεοφιλελευθερισμό, όπως συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα, με την κυβέρνηση του ευήθους ΓΑΠ – και όχι μόνο, με αυτήν, αλλά και με εκείνο το τμήμα της κομμουνιστικογενούς αριστεράς, που έχει επηρεαστεί από το αλήστου μνήμης ευρωκομμουνιστικό ρεύμα και το οποίο θεωρεί ότι είναι προτιμητέα η, κατά Ντομινίκ Στρως-Καν,  “εσωτερική υποτίμηση”, δηλαδή ο ανηλεής αποπληθωρισμός, που φέρνει την φτώχεια και τον οικονομικό μαρασμό, οδηγώντας τις κοινωνίες να πληρώνουν τα χρέη στον τραπεζοπιστωτικό τομέα της οικονομίας, δηλαδή μέσα από τον παρόντα όγκο της νομισματικής κυκλοφορίας, γεγονός, που μεταφέρει τα αποτελέσματα της ύφεσης, από την νομισματική και χρηματοπιστωτική σφαίρα, στην σφαίρα της πραγματικής οικονομίας και στα παραγωγικά κοινωνικά και οικονομικά στρώματα του πληθυσμού (μισθωτή εργασία, αγρότες, αλλά και στο εμπορικό, βιομηχανικό και βιοτεχνικό κεφάλαιο και στον χώρο των υπηρεσιών), μόνο και μόνο για να μην καταρρεύσει η, εν τοις πράγμασι, “ευρωπαϊκή ολοκλήρωση”, έτσι όπως αυτή ενσαρκώνεται από το ευρώ και την μανιακή υπεράσπιση της αξίας του, από τις ιδεοψυχαναγκαστικές γερμανικές πολιτικές και χρηματοπιστωτικές ελίτ, που έχουν καθηλωθεί στις χρόνιες εμμονές τους από τον υπερπληθωρισμό των αρχών της δεκαετίας του 1920 στην Δημοκρατία της Βαϊμάρης, τις οποίες εμμονές εξακολουθούν ακόμα να εξορκίζουν 90 χρόνια μετά, παρά την τραγωδία, που αυτές οι εμμονές έφεραν στην Γερμανία, με την άνοδο του ναζιστικού ολοκληρωτισμού, που ήλθε ως φυσιολογικό αποτέλεσμα της καταστροφικής πολιτικής που ακολούθησε ο καγκελάριος Χάϊνριχ Μπρύνινγκ στις αρχές της δεκαετίας του 1930, όταν είχε ξεσπάσει στις Η.Π.Α. η GREAT DEPRESSION, η οποία γρήγορα πέρασε στις ευρωπαϊκές ακτές του Ατλαντικού και στην ηπειρωτική Ευρώπη – όπως συμβαίνει και στις ημέρες μας, “καλή ώρα”, με την ύφεση του 2008 και τις ανοησίες του τσίρκου των κλόουνς, που αποτελείται από τους Μέρκελ, Βεστερβέλλε, Σαρκοζύ, Τρισέ, ΓΑΠ, Θαπατέρο, Σόκρατες, Μπερλουσκόνι και σία.


Όμως, εν τέλει, σε όλες τις περιπτώσεις και σε όλες τις εκφάνσεις του νεοφιλελευθερισμού, είτε στην κλασσική , είτε στην σοσιαλιστική του μορφή, είναι εμφανέστατη η πινοσετική χροιά του περιεχομένου των οικονομικών προτάσεών του, οι οποίες, ανάμεσα στα άλλα, είναι και αδιέξοδες…"





(Σχόλιό μου http://dosepasa.wordpress.com/2010/07/24/65/#comment-6002 , της 25/7/2010, στο άρθρο του Δημήτρη Λιβιεράτου, που αναρτήθηκε στο dosepasa.wordpress.com, με τίτλο : "Αόρατος καπιταλισμός με την χορηγία της Αριστεράς" http://dosepasa.wordpress.com/2010/07/24/65/ ).