Η στρέβλωση του ελληνικού μοντέλου ανάπτυξης μετά το 1995 και οι ευθύνες της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και του ΓΑΠ για την παρούσα πιστωτική κρίση της χώρας.

1961 - 1997 : Η εξέλιξη του ελληνικού δημόσιου ελλείμματος, των κρατικών δαπανών και του δημόσιου χρέους, μέσα από τα στοιχεία της μελέτης του Ι. Σιδηρόπουλου.

1998 - 2011 : Τα αναθεωρημένα στοιχεία, που δόθηκαν το 2009 από την κυβέρνηση του ΓΑΠ στην Eurostat. Ο πίνακας αυτός αφορά μόνον τα κρατικά ελλείμματα. (Για το 2010 και το 2011 τα στοιχεία αφορούν προβλέψεις).

"Τώρα η συζήτηση στρέφεται σε περισσότερο ορθολογικές κατευθύνσεις.


Η χώρα μας, λοιπόν, δεν είχε πρόβλημα υποεπένδυσης. Το πρόβλημα της αφορούσε την ποιότητα των επενδύσεων, οι οποίες στράφηκαν σε τομείς, που ευνόησαν τους εντόπιους και ξένους μεγαλοεργολάβους (Ολυμπιακοί Αγώνες 2004) και άλλες δραστηριότητες, οι οποίες δεν συνεισέφεραν στην διαρκή αύξηση του παραγόμενου «κοινωνικού υπερπροϊόντος», δεν υπήρξαν, δηλαδή αποδοτικές οι επενδύσεις αυτές (για την ακρίβεια, ένα κομμάτι τους).


Και αυτή είναι η στρέβλωση του μοντέλου ανάπτυξης, μετά το 1995, με ευθύνη αυτής της άπληστης, παμφάγας και δύσοσμης ολιγαρχίας του τόπου, η οποία και την ολική επενδυτική δαπάνη στρέβλωσε και στήριξε, με τον δανεισμό, ένα καταναλωτικό πρότυπο, το οποίο δεν αντιστοιχούσε (εν μέρει) στην πραγματοποιημένη παραγωγή, στηρίζοντας, μέσω των εισαγωγών, την παραγωγή των βορείων χωρών, με πρώτη και καλύτερη αυτήν της Γερμανίας.


Και αυτό έγινε για να μην κτυπηθεί το κοινωνικό και οικονομικό σώμα αυτής της ολιγαρχίας και ο πυρήνας της, που στηρίζονται στην εκτεταμένη φοροδιαφυγή, η οποία (αν και είναι μια παλαιά πληγή της ελληνικής οικονομίας) επί εποχής του κ. καθηγητή και των επιγόνων του συνέχισε την κυριαρχία της στην ελληνική οικονομική και κοινωνική ζωή, με αποτέλεσμα το κράτος να μην μπορεί να έχει τα απαραίτητα έσοδα για να κάνει την δουλειά του – δηλαδή να στηρίξει τα μακροοικονομικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας και την λειτουργία του ως στρατηγείου για την ισορροπημένη ανάπτυξη της χώρας – και να κατασπαταλά τους ανεπαρκείς πόρους που του διετίθεντο.


Μην ξεχνάμε ότι το ελληνικό κράτος, αν και σπάταλο, επί της εποχής του κ. καθηγητή εμφάνισε στο σκέλος των δαπανών του (παρά την σύγχρονη παραμυθολογία που το θέλει … τεράστιο) καθοδικές τάσεις : Το 1996, με δημοσιονομικό έλλειμμα -7,5% οι δαπάνες έπεσαν στο 45,5% του ΑΕΠ και το 1997, με δημοσιονομικό έλλειμμα στο -4,0%, οι δαπάνες του μειώθηκαν περαιτέρω στο 42,9% του ΑΕΠ, μια τάση που συνεχίστηκε όλη την επόμενη περίοδο, μέχρι το 2009, ενώ τα έσοδά του, που ήσαν πάντοτε πολύ λιγότερα από τις δαπάνες του, ακολούθησαν μια ακόμη μεγαλύτερη πτώση και όλα αυτά σε περιόδους ανάπτυξης!


Δανείστηκαν, λοιπόν, για να αποφύγουν να στραφούν σε υγιείς πηγές χρηματοδότησης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, μείωσαν τις κρατικές δαπάνες, για να στρέψουν τις πιστωτικές ροές στην ιδιωτική οικονομία, ενώ και με τον ασθενικό όγκο των κρατικών δαπανών χρηματοδότησαν τα ολυμπιακά έργα των μεγαλοεργολάβων και μια μισθοφορική δημοσιοϋπαλληλία κορπορατιστών, που είχε μεγάλη δύναμη πίεσης (ΟΤΕ, ΔΕΗ, Ολυμπιακή, ΟΣΕ, Εφορίες, Τελωνεία, Πολεοδομίες κλπ).


Από εκεί και πέρα, όταν ήλθε η απρόσμενη διεθνής ύφεση το 2008 και κατέρρευσε ο μύθος της «αειφόρας ανάπτυξης» (υπήρξε μύθος η αειφόρα ανάπτυξη, όχι επειδή δεν ήταν κατορθωτή, αλλά επειδή το μοντέλο στο οποίο στηρίχθηκε δεν ήταν βιώσιμο και ως εκ τούτου και η ίδια δεν ήταν βιώσιμη, ως αναπτυξιακό οικονομικό μοντέλο) η ελληνική οικονομία ήταν επόμενο να πληγεί, διότι, αν και δεν έχει μεγάλο όγκο εξαγωγών (που δεν είναι όμως αναξιόλογος αφού φθάνει πάνω από το 20% του ΑΕΠ), ισχύουν όσα λέει ο αγαπητός Πέτρος, αφού ο τουρισμός και η ναυτιλία αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού ΑΕΠ (ο τουρισμός φθάνει το 15% του ΑΕΠ) και επηρεάζονται άμεσα από την διεθνή ζήτηση.


Και ενώ, με όλες τις αβαρίες που έγιναν μέσα στο 2009, φαινόταν ότι το διεθνές σκέλος των ελληνικών προβλημάτων, που αφορούν την εξέλιξη της διεθνούς συναθροιστικής ζήτησης θα μπορούσε να ξεπεραστεί, αφού η αμερικανική και η διεθνής ανάκαμψη αύξησε τον όγκο του διεθνούς εμπορίου και ο τουρισμός φαινόταν ότι το 2010 θα μπορούσε να ανακάμψει, βοηθούσης και μιας αναμενόμενης ανάκαμψης της ευρωζώνης, ήλθε ο … τετραπέρατος ΓΑΠ, με τους απίθανα δονκιχωτικούς και ολέθρια ανόητους χειρισμούς του, για στοχοποιήσει την Ελλάδα στις διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές και να ρίξει σε μια βαθιά και χρονικά εκτεταμένη πιστωτική κρίση την χώρα και να διακόψει την ροή των πιστώσεων σε αυτήν, οδηγώντας, παράλληλα (συνεπικουρούμενος από τις βλακώδεις αντιδράσεις του Τρισέ και της Μέρκελ), στο στόχαστρο των διεθνών αγορών το ευρώ (το οποίο ήταν από μόνο του μια θεσμική κουρελαρία) και σε μια έντονη και εκτεταμένη ύφεση και την ευρωπαϊκή οικονομία (και ειδικά την ευρωζώνη σε μια υπαρξιακή κρίση), φέρνοντας τους μοντέρνους κατακτητές και καθιστάμενος υφιστάμενός τους, οι οποίοι έβαλαν σε μακριά κατάψυξη και κυριολεκτικά στον γύψο την ελληνική οικονομία, ακρωτηριάζοντας την αναπτυξιακή της δυναμική!


Αυτό το πράγμα, μόνον ο ανερμάτιστος, ανίκανος, επικίνδυνος και απόκοσμα αφελής ΓΑΠ μπορούσε να το επιτύχει.


Και τα κατάφερε!

(Δεν μπορείτε να φανταστείτε, αγαπητοί μου φίλοι, το τι γέλιο και κλάμα μαζί έχει να πέσει, όταν, μετά από καιρό, κάτσει η σκόνη των τρεχουσών εξελίξεων και ακολουθήσει η ψύχραιμη αποτίμηση των όσων έχουν γίνει και όσων ακολουθήσουν, ως αποτέλεσμα αυτών που έγιναν. Ο ΓΑΠ θα μπει στην παγκόσμια οικονομική και πολιτική ιστορία, ως παράδειγμα και υπόδειγμα του τι δεν πρέπει να γίνεται σε ώρες κρίσης – δεν θα είναι, βέβαια, μόνος του, σε αυτό το κάδρο – και θα αποκτήσει την θέση που πραγματικά του αξίζει δίπλα στον πρόεδρο Χέρμπερτ Χούβερ και στον υπουργό των Οικονομικών του Άντριου Μέλλον. Δηλαδή, ως ένα παράδειγμα και υπόδειγμα καταστροφής…)."





(Σχόλιά μου http://e-rooster.gr/05/2010/2538#comment-133183 και http://e-rooster.gr/05/2010/2538#comment-133184 , της 31/5/2010, στο θέμα, που άνοιξε στο e-rooster.gr ο κ. Τάσος Αβραντίνης, με τίτλο : "Ζητείται ελπίς" http://e-rooster.gr/05/2010/2538 ).