Τα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και το άτοπο της κεντρικής καμπάνιας της "Δημοκρατικής Αριστεράς" για το "πελατειακό κράτος".
"Ουδείς είπε (και πάντως όχι εγώ) ότι "δεν φταίμε" - αν και αυτό που χρειάζεται διευκρίνηση είναι το ποιοί είμαστε "εμείς που φταίμε", όπως επίσης και το "πόσο και σε ποιόν βαθμό φταίμε".
Πέρα από αυτό, πρέπει να κατανοήσουμε και το "για ποιό πράγμα φταίμε"! Αν θέλουμε να βρούμε τις αρμόζουσες λύσεις, που προφανώς βρίσκονται μακράν του νεοπαγούς εφαρμοσμένου παπανδρεϊκού σοσιαλνεοφιλελεύθερου πινοσετισμού.
Και φυσικά, πρέπει να προσδιορίσουμε τα ζέοντα προβλήματα, που έχει να αντιμετωπίσει ο ελληνικός πληθυσμός και η κοινωνία μας, ως σύνολο και να τοποθετήσουμε τις απαιτούμενες προτεραιότητες, για την λύση τους.
Αρεστόν ή όχι, αυτό που συμβαίνει στην χώρα μας, έχει να κάνει με την διεθνή οικονομική ύφεση, που έπληξε την χώρα μας, από τον Σεπτέμβριο του 2008, και την μεγάλη πτώση της διεθνούς ενεργού συναθροιστικής ζητήσεως, η οποία έπληξε καίρια τα ελληνικά μακροοικονομικά μεγέθη, κτυπώντας την ελληνική οικονομία στους τομείς εκείνους, οι οποίοι είναι ευαίσθητοι στις διακυμάνσεις της διεθνούς ζήτησης, δηλαδή στην ναυτιλία (αφορά περί το 15% του ελληνικού ΑΕΠ), τις εξαγωγές (αφορά το 20% του ελληνικού ΑΕΠ) και τον τουρισμό (την "βαριά βιομηχανία" της χώρας, που αφορά το 20% του ελληνικού ΑΕΠ). Αυτοί οι τομείς επλήγησαν δεινώς από την απρόσμενη έλευση της διεθνούς οικονομικής ύφεσης, την οποία και εσωτερίκευσαν, με μια σημαντική πτώση των μακροοικονομικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας (2% πτώση του ΑΕΠ, κατά το έτος 2009, τρομερή πτώση των επενδύσεων από το 24,9% του ΑΕΠ το 2008, στο 15,6% το 2009 κλπ) και στην αναγκαστική εκτροπή των δημοσιονομικών μεγεθών της χώρας, η οποία ήταν, σε έναν βαθμό, αναγκαστική, λόγω της ύφεσης, που μείωσε τα δημόσια έσοδα και αύξησε τις δαπάνες και από εκεί και πέρα οφειλόταν στην ραθυμία της κυβέρνησης Καραμανλή να πάρει κάποια μέτρα,, λόγω της πολιτικής συγκυρίας, που "μύριζε" εκλογές, λόγω της θεσμικής παγίδας στην οποία είχε μπλεχθεί η τότε κυβέρνηση, λόγω της επικείμενης εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας και της απόφασης του ΠΑΣΟΚ του αφελούς ΓΑΠ να μπλοκάρει την εκλογή και να προξενήσει βουλευτικές εκλογές.
Τις εκλογές, λοιπόν, τις προκάλεσε και τις κέρδισε ο ΓΑΠ στις 4/10/2009, για να καταφέρει το ακατόρθωτο : Να μεταθέσει το πρόβλημα και να μετατρέψει την οξεία δημοσιονομική κρίση, που παρέλαβε από την κυβέρνηση Καραμανλή, σε πλήρη διακοπή της ομαλής ροής των πιστώσεων από την διεθνή αγορά προς το ελληνικό δημόσιο, όπως επίσης κατάφερε να δυσχεράνει - ακόμα περισσότερο από όσο είχε καταφέρει η διεθνής ύφεση - και την ομαλή ροή των πιστώσεων προς το σύνολο της ελληνικής οικονομίας, γονατίζοντας το ελληνικό τραπεζοπιστωτικό σύστημα, οδηγώντας δηλαδή την ελληνική οικονομία σε μια απίστευτης έκτασης πιστωτική κρίση και το ελληνικό δημόσιο σε ουσιαστική χρεωκοπία, για να παραδώσει, στην συνέχεια, τα κλειδιά της διακυβέρνησης της χώρας στους δανειστές του ελληνικού δημοσίου και τους εκπροσώπους τους, που υπό τον μανδύα των εταίρων της Ευρωζώνης, επέβαλαν στον τόπο μας και στον ελληνικό πληθυσμό μια μοντέρνα μεταναζιστική ευρωπαιοφανή Κατοχή.
Αυτό είναι το πρώτο πρόβλημα της χώρας, που καλείται να αντιμετωπίσει ο ελληνικός πληθυσμός (ειδικότερα, δηλαδή, έχει να αντιμετωπίσει το πως θα αποκρουστεί αυτή η σοβαροφανής κουστωδία, που μπορεί να πει κάποιος ότι έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ορδής, που ανοικτά διακηρύσσει και πραγματοποιεί επιδρομές στα πορτοφόλια μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού και κατά προτίμηση εκείνου του τμήματός του, που αποτελείται από μισθωτούς και συνταξιούχους).
Αντί αυτών, ο κ. Φώτης Κουβέλης και η συντηρητικοποιημένη "ανανεωτική" του παρέα, ασχολούνται με το "πελατειακό κράτος", με το "δημόσιο συμφέρον", την "ευρωπαϊκή ολοκλήρωση" και με άλλα τινά, καταφανώς δευτερεύοντα, σε σχέση με τα προβλήματα της παρούσας κατάστασης, στην οποία βρίσκεται η χώρα.
Και επειδή όλα αυτά δεν γίνονται τυχαία, αλλά προφανώς κατοπτρίζουν τις προθέσεις και τις επιδιώξεις των - νεοσυντηρητικών και αναπαλαιωμένων - εμπνευστών τους (που αμφιβάλλω πολύ, ως προς το κατά πόσον είναι αθώες), το πολιτικό τους μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο και στην καλύτερη περίπτωση γι' αυτούς, θα είναι αντίστοιχο του παρελθόντος τους..."
(Σχόλιά μου http://p-tk.blogspot.com/2010/07/blog-post_19.html?showComment=1279642182917#c836197647446268728 και http://p-tk.blogspot.com/2010/07/blog-post_19.html?showComment=1279642456081#c4848862377676887068 της 20/7/2010, στο θέμα που άνοιξε ο Γιάννης Μιχαλόπουλος στο p-tk.blogspot.com, αναδημοσιεύοντας άρθρο του Γιώργου Γιαννουλόπουλου στην "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" της 17/7/2010, με τίτλο : "Το πελατειακό κράτος και η Αριστερά" http://p-tk.blogspot.com/2010/07/blog-post_19.html ).
Πέρα από αυτό, πρέπει να κατανοήσουμε και το "για ποιό πράγμα φταίμε"! Αν θέλουμε να βρούμε τις αρμόζουσες λύσεις, που προφανώς βρίσκονται μακράν του νεοπαγούς εφαρμοσμένου παπανδρεϊκού σοσιαλνεοφιλελεύθερου πινοσετισμού.
Και φυσικά, πρέπει να προσδιορίσουμε τα ζέοντα προβλήματα, που έχει να αντιμετωπίσει ο ελληνικός πληθυσμός και η κοινωνία μας, ως σύνολο και να τοποθετήσουμε τις απαιτούμενες προτεραιότητες, για την λύση τους.
Αρεστόν ή όχι, αυτό που συμβαίνει στην χώρα μας, έχει να κάνει με την διεθνή οικονομική ύφεση, που έπληξε την χώρα μας, από τον Σεπτέμβριο του 2008, και την μεγάλη πτώση της διεθνούς ενεργού συναθροιστικής ζητήσεως, η οποία έπληξε καίρια τα ελληνικά μακροοικονομικά μεγέθη, κτυπώντας την ελληνική οικονομία στους τομείς εκείνους, οι οποίοι είναι ευαίσθητοι στις διακυμάνσεις της διεθνούς ζήτησης, δηλαδή στην ναυτιλία (αφορά περί το 15% του ελληνικού ΑΕΠ), τις εξαγωγές (αφορά το 20% του ελληνικού ΑΕΠ) και τον τουρισμό (την "βαριά βιομηχανία" της χώρας, που αφορά το 20% του ελληνικού ΑΕΠ). Αυτοί οι τομείς επλήγησαν δεινώς από την απρόσμενη έλευση της διεθνούς οικονομικής ύφεσης, την οποία και εσωτερίκευσαν, με μια σημαντική πτώση των μακροοικονομικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας (2% πτώση του ΑΕΠ, κατά το έτος 2009, τρομερή πτώση των επενδύσεων από το 24,9% του ΑΕΠ το 2008, στο 15,6% το 2009 κλπ) και στην αναγκαστική εκτροπή των δημοσιονομικών μεγεθών της χώρας, η οποία ήταν, σε έναν βαθμό, αναγκαστική, λόγω της ύφεσης, που μείωσε τα δημόσια έσοδα και αύξησε τις δαπάνες και από εκεί και πέρα οφειλόταν στην ραθυμία της κυβέρνησης Καραμανλή να πάρει κάποια μέτρα,, λόγω της πολιτικής συγκυρίας, που "μύριζε" εκλογές, λόγω της θεσμικής παγίδας στην οποία είχε μπλεχθεί η τότε κυβέρνηση, λόγω της επικείμενης εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας και της απόφασης του ΠΑΣΟΚ του αφελούς ΓΑΠ να μπλοκάρει την εκλογή και να προξενήσει βουλευτικές εκλογές.
Τις εκλογές, λοιπόν, τις προκάλεσε και τις κέρδισε ο ΓΑΠ στις 4/10/2009, για να καταφέρει το ακατόρθωτο : Να μεταθέσει το πρόβλημα και να μετατρέψει την οξεία δημοσιονομική κρίση, που παρέλαβε από την κυβέρνηση Καραμανλή, σε πλήρη διακοπή της ομαλής ροής των πιστώσεων από την διεθνή αγορά προς το ελληνικό δημόσιο, όπως επίσης κατάφερε να δυσχεράνει - ακόμα περισσότερο από όσο είχε καταφέρει η διεθνής ύφεση - και την ομαλή ροή των πιστώσεων προς το σύνολο της ελληνικής οικονομίας, γονατίζοντας το ελληνικό τραπεζοπιστωτικό σύστημα, οδηγώντας δηλαδή την ελληνική οικονομία σε μια απίστευτης έκτασης πιστωτική κρίση και το ελληνικό δημόσιο σε ουσιαστική χρεωκοπία, για να παραδώσει, στην συνέχεια, τα κλειδιά της διακυβέρνησης της χώρας στους δανειστές του ελληνικού δημοσίου και τους εκπροσώπους τους, που υπό τον μανδύα των εταίρων της Ευρωζώνης, επέβαλαν στον τόπο μας και στον ελληνικό πληθυσμό μια μοντέρνα μεταναζιστική ευρωπαιοφανή Κατοχή.
Αυτό είναι το πρώτο πρόβλημα της χώρας, που καλείται να αντιμετωπίσει ο ελληνικός πληθυσμός (ειδικότερα, δηλαδή, έχει να αντιμετωπίσει το πως θα αποκρουστεί αυτή η σοβαροφανής κουστωδία, που μπορεί να πει κάποιος ότι έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ορδής, που ανοικτά διακηρύσσει και πραγματοποιεί επιδρομές στα πορτοφόλια μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού και κατά προτίμηση εκείνου του τμήματός του, που αποτελείται από μισθωτούς και συνταξιούχους).
Αντί αυτών, ο κ. Φώτης Κουβέλης και η συντηρητικοποιημένη "ανανεωτική" του παρέα, ασχολούνται με το "πελατειακό κράτος", με το "δημόσιο συμφέρον", την "ευρωπαϊκή ολοκλήρωση" και με άλλα τινά, καταφανώς δευτερεύοντα, σε σχέση με τα προβλήματα της παρούσας κατάστασης, στην οποία βρίσκεται η χώρα.
Και επειδή όλα αυτά δεν γίνονται τυχαία, αλλά προφανώς κατοπτρίζουν τις προθέσεις και τις επιδιώξεις των - νεοσυντηρητικών και αναπαλαιωμένων - εμπνευστών τους (που αμφιβάλλω πολύ, ως προς το κατά πόσον είναι αθώες), το πολιτικό τους μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο και στην καλύτερη περίπτωση γι' αυτούς, θα είναι αντίστοιχο του παρελθόντος τους..."
(Σχόλιά μου http://p-tk.blogspot.com/2010/07/blog-post_19.html?showComment=1279642182917#c836197647446268728 και http://p-tk.blogspot.com/2010/07/blog-post_19.html?showComment=1279642456081#c4848862377676887068 της 20/7/2010, στο θέμα που άνοιξε ο Γιάννης Μιχαλόπουλος στο p-tk.blogspot.com, αναδημοσιεύοντας άρθρο του Γιώργου Γιαννουλόπουλου στην "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" της 17/7/2010, με τίτλο : "Το πελατειακό κράτος και η Αριστερά" http://p-tk.blogspot.com/2010/07/blog-post_19.html ).
Σχόλια