Η διάλυση των αυταπατών των "αγορών", για την εγγύηση των χρεών της ευρωζώνης και η ανάγκη αναδιαπραγμάτευσης του ελληνικού χρέους (όχι από τον ΓΑΠ).
"Το ζήτημα είναι, αγαπητέ Θοδωρή, να μην υποκύψουμε στην κουλτούρα της ύφεσης. Και ο πειρασμός της αποδοχής της ύφεσης, ως "αναγκαίου κακού", ή ως "αναγκαίου καλού", ή ως "συνέπεια του σύγχρονου συβαριτισμού", ή ως "διορθωτικού μηχανισμού", ή ως "μοιραίας και αναπόφευκτης εξέλιξης" είναι πολύ μεγάλος.
Και είναι μεγάλος αυτός ο κίνδυνος, όπως επίσης είναι και καλλιεργούμενος, διότι παραπέμπει σε μια κατάσταση από την οποία (υποτίθεται ότι) δεν μπορούμε να ξεφύγουμε και η οποία θα φύγει όταν (υποτίθεται ότι) θα κάνει τον κύκλο της.
Έναν κύκλο του οποίου την εξέλιξη και την ολοκλήρωση (υποτίθεται ότι) γνωρίζουν οι ειδικοί (οι οικονομολόγοι) και οι ελίτ που μας κυβερνούν (οι χρηματοπιστωτικοί κύκλοι και οι κυβερνήσεις, που λειτουργούν, ως θεραπαινίδες των πρώτων, ανεξαρτήτως πολιτικοϊδεολογικής κατεύθυνσης - οι σοσιαλιστές, μάλιστα, πρωταγωνιστούν στην δουλικότητα, απέναντι στις τραπεζοπιστωτικές ελίτ, όπως φαίνεται από τα όσα πράττουν στην Νότια Ευρώπη ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς ΓΑΠ και οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι ομοϊδεάτες του, που κυβερνούν τις χώρες τους και οι οποίοι εφαρμόζουν τα πιο ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα, με πρώτον και "καλύτερο" από όλους τον αφελέστατο υιό του Ανδρέα Παπανδρέου).
Και φυσικά, αν και όταν ο κόσμος ο κόσμος πεισθεί (όπως οι αφελείς και πειθήνιοι Γερμανοί εργαζόμενοι) ότι έτσι έχουν τα πράγματα, είναι δεδομένο ότι θα δεχθεί ο,τιδήποτε του πουν ότι πρέπει να γίνει, αρχής γενομένης από την πτώχυνσή του και την αποσάρθρωση των εργασιακών και κοινωνικοασφαλιστικών του κατακτήσεων.
Αυτή είναι η επιδίωξη των (ευρωπαϊκών, κυρίως - οι αμερικανικές είναι ρεαλιστικότερες και διαφέρουν σημαντικά από τις ευρωπαϊκές, οι οποίες έχουν το σημαντικό και αποδομητικό συνάμα μειονέκτημα, ότι δεν έχουν μια θεσμική συνοχή) ελίτ, που μας διοικούν και μπορούμε να πούμε ότι, μέχρι τώρα, έχουν καταφέρει να επιτύχουν τους σκοπούς τους, διότι η ευρωπαϊκή κοινωνία, δηλαδή η κοινωνία της εργασίας, αλλά και ευρύτερα η κοινωνία της πραγματικής παραγωγής και της οικονομίας, δεν έχει αντιδράσει ουσιωδώς στην υλοποίηση των επιδιώξεων των τραπεζιτών και των κυβερνητών, οι οποίες επιδιώξεις συνίστανται στην αποφυγή του κινδύνου της πτώχευσης του τραπεζοπιστωτικού συστήματος και την πραγματική μεταφορά της πτώχευσης στους μισθωτούς εργαζόμενους, αλλά και σε όλο το κύκλωμα των κοινωνικών στρωμάτων, που συναπαρτίζουν την πραγματική παραγωγή, μέσα από την εκπτώχυνσή τους, προκειμένου να διατηρηθεί η ροή της χρηματοπιστωτικής κερδοφορίας, αλλά και η ίδια η υπόσταση των κεφαλαίων, που έχουν ενταχθεί μέσα στον χρηματοπιστωτικό τομέα της οικονομίας (τα εισοδήματα των ραντιέρηδων, που έλεγε ο Κέϋνς), τα οποία κινδυνεύουν, με απαξίωση, λόγω των εξωπραγματικών αποδόσεων, που έχουν υποσχεθεί και έχουν υπολογίσει, ως μέρος του ενεργητικού τους και ως περιουσιακά τους στοιχεία, οι τράπεζες, τα hedge funds και οι λοιποί τραπεζοπιστωτικοί οργανισμοί.
Η αλήθεια είναι ότι αυτά θα απαξιωθούν, εν όλω ή εν μέρει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι χρηματοπιστωτικοί κύκλοι δεν θα προσπαθήσουν να αποφύγουν αυτήν την εξέλιξη, έστω και μέχρις εκείνο το σημείο που θα μπορέσουν να το επιτύχουν. Δηλαδή μέχρι εκείνο το σημείο, που οι κοινωνίες θα τους επιτρέψουν να φθάσουν στην εκπτώχυνση του πληθυσμού, αλλού λιγότερο και αλλού περισσότερο.
Στο προηγούμενο σημείωμά μου έφερα στοιχεία για την κακή - την κάκιστη - κατάσταση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, μια κατάσταση, η οποία είναι η αιτία της παρούσας υφεσιακής πορείας της οικονομίας της ευρωζώνης και των εντεινόμενων μέτρων λιτότητας, που αποσκοπούν ακριβώς στο να μεταφέρουν την απειλούμενη πτώχευση των ευρωπαϊκών τραπεζών στην πραγματική οικονομία και τον πληθυσμό.
Στην πραγματικότητα η κατάσταση των ευρωπαϊκών τραπεζών είναι πολύ χειρότερη από αυτή των αμερικανικών τραπεζών, πλην όμως, ενώ οι Αμερικανοί είναι ρεαλιστές και αποδέχτηκαν αυτήν την κατάσταση (και πήραν κάποια μέτρα για την αντιμετώπιση της κατάστασης, κυρίως δημοσιονομικού χαρακτήρα), οι Ευρωπαίοι είναι ανειλικρινείς και υποκρίνονταν ότι δεν έτρεχε τίποτε με τις τράπεζές τους, των οποίων την ασφάλεια εγγυήθηκαν (ως ευρωζώνη και όχι ως Ε.Ε.), πέρυσι στο Παρίσι, χωρίς όμως να δημιουργήσουν έναν μηχανισμό, για την εγγύηση των κρατικών χρεών στην ευρωζώνη.
Για να πέσουν, όμως, στην συνέχεια, πάνω στην απύθμενη βλακεία του ΓΑΠ και του επιτελείου του, που άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου, το κρίσιμο διάστημα Οκτωβρίου - Νοεμβρίου 2009, με την ανακοίνωση του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος, που ήταν υπερδιπλάσιο από το έως τότε γνωστό, καθώς και με τις δηλώσεις ΓΑΠ και Παπακωνσταντίνου, για την πορεία πτώχευσης της χώρας, ο συνδυασμός των οποίων παρέπεμπε στην πραγματική ανυπαρξία εγγύησης του ελληνικού χρέους από την Ε.Κ.Τ. και την Γερμανία, διαλύοντας τις σχετικές εκτιμήσεις των διεθνών αγορών, οι οποίες είχαν σχηματίσει την πεποίθηση ότι, παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις της Συνθήκης του Μάαστριχτ, τα χρέη των χωρών της ευρωζώνης ήσαν ατύπως, αλλά ουσιαστικά εγγυημένα από την Ε.Κ.Τ. και την Γερμανία.
Αν εκείνο το κρίσιμο χρονικό διάστημα η Ε.Κ.Τ. είχε εγγυηθεί επίσημα τα κρατικά χρέη των χωρών της ευρωζώνης, όπως είχε πράξει νωρίτερα για τις ευρωπαϊκές τράπεζες, ουδέν θα είχε συμβεί, εξ όσων συνέβησαν μετέπειτα. Οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές θα εξελάμβαναν μια τέτοια εγγύηση, ως επισημοποίηση όσων, ατύπως, μέχρι τότε, θεωρούσαν δεδομένα - ότι δηλαδή τα κρατικά χρέη της ευρωζώνης ήσαν εγγυημένα - και θα συνεχιζόταν, ομαλά, η ροή των πιστώσεων και στην Ελλάδα και στην λοιπή ευρωζώνη. Τώρα, αυτό φαίνεται απίστευτο, αλλά θα ήταν μια εντελώς φυσιολογική εξέλιξη, η οποία δεν θα εμποδιζόταν από την, μετέπειτα, δημιουργηθείσα έντονη δυσπιστία προς την ευρωζώνη και το ευρώ, μια έντονη δυσπιστία, η οποία είναι προϊόν της στάσης του Τρισέ και της Μέρκελ. Πλην, όμως, μια τέτοια εγγύηση δεν δόθηκε από τον Τρισέ, ούτε και από κανέναν άλλον, αφού δεν υπήρχε - ούτε και υπάρχει - το θεσμικό όργανο, που να μπορεί να πάρει μια τέτοια απόφαση, που αντίκειται σε ρητή διάταξη της Συνθήκης του Μάαστριχτ, μια διάταξη της οποίας την ισχύ υπερασπίστηκε με πείσμονα στενοκεφαλιά η Μέρκελ και η γερμανική χρηματοπιστωτική ελίτ, γι' αυτό και στην συνέχεια εφευρέθηκε ο μηχανισμός του "δανεισμού", αντί της ανοικτής διάσωσης.)
Η διάλυση των αυταπατών των διεθνών αγορών, σχετικά με την άτυπη εγγύηση των χρεών της ευρωζώνης, συνοδεύτηκε στην συνέχεια με την φυσιολογική εκτίμηση ότι η Ελλάδα θα βγει και από την ευρωζώνη. Και όλες οι εξελίξεις, που ακολούθησαν, συνέτειναν στην εδραίωση αυτής της πεποίθησης, με δεδομένη την αρχική ανοησία του Τρισέ, που άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο να μην δέχεται η Ε.Κ.Τ. από το 2011 τα υποβαθμισμένα ελληνικά κρατικά ομόλογα και την αμέσως ακολουθήσασα επίμονη και μεγάλη σε χρονική διάρκεια, σκληρή στάση της Μέρκελ, η οποία είναι η αλήθεια, υποδαύλισε τους χειρότερους φόβους των αγορών, οι οποίες έβλεπαν ότι δεν θα έρχονταν μόνον το "ελληνικό κανόνι", αλλά θα ακολουθούσαν στην συνέχεια και το ισπανικό, το πορτογαλικό, το ιταλικό και στο τέλος το κανόνι του συνόλου της ευρωζώνης, με την διάλυσή της.
Το σενάριο του "κανονιού", ουδόλως έχει παύσει να αποτελεί έναν άμεσο κίνδυνο, παρά τους μηχανισμούς στήριξης, που στην πορεία, έστησαν οι ευρωζωνίτες και οι οποίοι μηχανισμοί είναι - στην καλύτερη περίπτωση - ανεπαρκείς, αφού η διατήρηση της ύφεσης στην Ευρώπη, χειροτερεύει τις πιθανότητες εξόφλησης των ευρωπαϊκών κρατικών χρεών, αφού χειροτερεύει τον λόγο δημόσιου χρέους/ΑΕΠ και απλώς πιστοποιεί ότι θα συνεχιστεί η ροή της μεταφοράς εισοδημάτων από την πραγματική οικονομία στο τραπεζοπιστωτικό σύστημα, πτωχεύοντας τους συντελεστές της πραγματικής παραγωγής (αγρότες, μισθωτή εργασία και εμπορικό, βιομηχανικό και βιοτεχνικό κεφάλαιο).
Αυτή η διαδικασία, ως τυπικό, πινοσετικού τύπου, νεοφιλελεύθερο μοντέλο εισαγωγής της εισοδηματικής εκπτώχυνσης ενός πληθυσμού, έχει εισαχθεί στην Ελλάδα - η οποία λειτουργεί ως πειραματόζωο στην Ευρωζώνη - από το αποικιοκρατικό Μνημόνιο της αποφράδας Πρωτομαγιάς του 2010, που υπέγραψε ο ψοφοδεής ΓΑΠ και το παντελώς ανίκανο επιτελείο του με τους μοντέρνους κατακτητές, που έφερε στην χώρα, αφού πρώτα έκανε όλα όσα δεν έπρεπε να κάνει και αφού - όταν είδε ότι κάτι έπρεπε να κάνει - στην συνέχεια ήταν διατεθειμένος να πράξει όλα όσα του υπέδειξαν οι κατακτητές να κάνει και τα οποία συνιστούσαν μια πλήρη παράδοση, άνευ όρων, της χώρας σε αυτούς, (οι οποίοι λειτούργησαν ως εκπρόσωποι των έντρομων από την επαπειλούμενη πτώχευσή τους, πιστωτών της), χωρίς καμμία ουσιαστική διαπραγμάτευση, μια διαπραγμάτευση η οποία θα αφορούσε την ουσιαστική εγγύηση των χρεών της από την ευρωζώνη, με κύριο όπλο την αναδιαπραγμάτευση του ελληνικού δημόσιου χρέους χωρίς την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη, ή/και με απειλή - όχι κατ' ανάγκην υλοποίηση - εξόδου από την ευρωζώνη.
Σε αυτήν την ιστορία, σε αυτό το πινοσετικού τύπου μοντέλο, που εφαρμόζει ο ΓΑΠ, δεν βγαίνουν τα νούμερα. Οι επιδιώξεις των πειραματιστών είναι τόσο σκληρές, που καταντούν εξωπραγματικές και φαίνονται ανεφάρμοστες. Οι αγορές δεν πιστεύουν ότι η εφαρμογή του Μνημονίου θα είναι επιτυχής. Πιστεύουν ότι στο τέλος της διαδικασίας, μαζύ με την κατάρρευση της κυβέρνησης των τοποτηρητών των δανειστών της χώρας, θα έλθει και κάποιας μορφής "κανόνι", είτε αυτό ονομαστεί "αναδιάρθρωση" του χρέους, είτε ανοικτή πτώχευση. Και ότι μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να συνοδευτεί από την έξοδο της χώρας μας από την ευρωζώνη, με επιστροφή στην παλαιά καλή ελληνική δραχμή.
Φυσικά, μια κάποιας μορφής τέτοια εξέλιξη δεν μπορεί καθόλου να αποκλειστεί. Αντίθετα, μάλιστα, είναι πολύ πιθανή, ακόμα και χωρίς να συνοδευτεί από την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη.
Σε κάθε περίπτωση, είτε εντός, είτε εκτός ευρωζώνης, το αποικιοκρατικό Μνημόνιο της 1/5/2010 πρέπει να πεταχτεί στα σκουπίδια και να προχωρήσει η χώρα στην διαδικασία εξόδου από αυτό. Αν θέλουμε να επαναφέρουμε την αναπτυξιακή διαδικασία στην ελληνική οικονομία. Αν θέλουμε να περισώσουμε την πραγματική ελληνική παραγωγή, η οποία θα συρρικνωθεί, κατά 30% περίπου, αν εφαρμοστούν οι διατάξεις του Μνημονίου. Αν θέλουμε να σώσουμε τα εισοδήματα του ελληνικού πληθυσμού και το κοινωνικό κράτος, που πετσοκόβουν οι σοσιαλιστές τύπου ΓΑΠ, Λοβέρδου, Παπακωνσταντίνου, Καστανίδη, Διαμαντοπούλου κλπ.
Και αυτό σημαίνει - σε πρώτη φάση - αναδιαπραγμάτευση του χρέους με τους δανειστές. Από αυτήν και αυτοί μπορούν να ωφεληθούν, αρκεί η χώρα να κάνει την σωστή διαπραγμάτευση. Μια διαπραγμάτευση, βέβαια, που δεν μπορεί να την κάνει ο ΓΑΠ....
(Είδα και κάποια πράγματα που είπε ο Φώτης Κουβέλης την περασμένη Κυριακή, τα οποία υπήρξαν άκρως απογοητευτικά. Θα τα σχολιάσω στο επόμενο σημείωμα...)"
(Σχόλιό μου http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?p=9132&mforum=pfor#9132 της 29/6/2010, στο άρθρο, που δημοσίευσα στο "PETROUPOLIS FORUMS", με τίτλο : "Διάσπαση του ΣΥΝ : Η θύελλα συπσπειρώνει τους καθεστωτικούς" http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?t=2057&start=0&postdays=0&postorder=asc&highlight=&mforum=pfor ).
Σχόλια