5/2025 Ο Αντώνης Σαμαράς επιθυμεί να ενοποιήσει την ελληνική ακροδεξιά. Μπορεί να τα καταφέρει; ΟΧΙ. Δεν μπορεί. Κανείς δεν μπορεί.

 

Μέσα στα πλαίσια της ανυπαρξίας μιας ουσιαστικής αντιπολίτευσης, στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη εμφανίζεται ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ως η φωνή μιας αντιπολίτευσης η οποία είναι, προφανώς, συστημική, αλλά είναι και η μόνη, η οποία αποτελεί έναν παράγοντα κινδύνου, για το κυβερνητικό, κόμμα, αφού έχει την ιδιαιτερότητα να απευθύνεται στον κομματικό ακροατήριο της Νέας Δημοκρατίας και να μπορεί να ισχυρίζεται ότι έχει μια απήχηση, κάτι που φέρνει την οργή, στο μέγαρο Μαξίμου.

Πρόκειται, για ένα, εντελώς, καμένο πρόσωπο πολιτικό πρόσωπο, χωρίς καμία αξιοπιστία, που έχει κριθεί και από, τότε, από την περίοδο, που κυβέρνησε τον τόπο, αλλά, κυρίως, ως επικεφαλής της καμπάνιας, υπέρ του ναι, στα μέτρα λιτότητας της λιτότητας και το τρίτο Μνημόνιο, στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 όπου το εκλογικό σώμα, υπερβαίνοντας τις κομματικές και παραταξιακές του γραμμές, ψήφισε, υπέρ του όχι, στα μέτρα λιτότητας και στο τρίτο Μνημόνιο, με αποτέλεσμα, την επόμενη ημέρα, ο Αντώνης Σαμαράς να υποχρεωθεί να παραιτηθεί, από την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας.

 Έτσι, ουσιαστικά, έληξε και η καριέρα του και τίποτε δεν μπορεί να αναστήσει τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος είναι, πολιτικά, νεκρός. 

Για τον συγκεκριμένο πολιτικό άνδρα και την τύχη του, όπως και για την ιστορία του, από την εποχή της σύγκρουσής του, με τον Κωσταντίνο Μητσοτάκη, στην κυβέρνηση της Νεας Δημοκρατίας, κατά την περίοδο 1992 - 1993, με αφορμή το, εμφατικά, επανεμφανισθέν μακεδονικό πρόβλημα, δηλαδή το ζήτημα της ονομασίας της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας και τα όσα ακολούθησαν, με την ίδρυση της Πολιτικής Άνοιξης, από τον Αντώνη Σαμαρά (που είχε χρηματοδότες, τουλάχιστον, τον Αριστείδη Αλαφούζο και τον Σωκράτη Κόκκαλη) και την διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας, κάνω μια εκτενή αναφορά, στο αρχικό βίντεο του παρόντος δημοσιεύματος, το οποίο είναι χρήσιμο να παρακολουθήσουν οι αναγνώστες, για να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να πληροφορηθούν οι νεότεροι, τα όσα συνέβησαν εκείνη την εποχή. 

Αυτή είναι η πραγματικότητα, που αφορά τον χώρο της ελληνικής ακροδεξιάς και τον Αντώνη Σαμαρά. Και από αυτήν την σκληρή πραγματικότητα, ουδείς μπορεί να διαφύγει, απλούστατα, επειδή δεν υπάρχει κάποια πολιτική προσωπικότητα τέτοια εμβέλειας, που να μπορεί να ομογενοποιήσει, κομματικά, τον διασπασμένο αυτόν πολιτικό χώρο, ο οποίος, όμως, έστω και έτσι, καταφέρνει να κάνει μεγάλη ζημιά, στο εκλογικό ακροατήριο της Νέας Δημοκρατίας. 

Δεν είναι, λοιπόν, μόνον, ο Αντώνης Σαμαράς, που δεν μπορεί να προχωρήσει, στην ομογενοποίηση του χώρου της ελληνικής ακροδεξιάς. Κανείς δεν μπορεί.

Έτσι, με αυτόν τον παράγοντα της πολιτικής απροσδιοριστίας, που δεν είναι ο μόνος, καθώς συνυπάρχει και με άλλους αντίστοιχους παράγοντες, θα προχωρήσει η πολιτική του ζωή τόπου και υπό αυτές τις συνθήκες, οι πολιτικές ισορροπίες, που θα υπάρξουν, στο κατεστημένο ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι κάτι το ζητούμενο, το οποίο είναι ανοικτό.