1600 πΧ Ακρωτήρι, Θήρα. Ένα σπίτι της Εποχής του Χαλκού παγωμένο σε ηφαιστειακό χρόνο. Αυτό το σπίτι, 3.600 ετών, διατηρήθηκε, όπως η Πομπηία - αλλά 1.500 χρόνια, νωρίτερα -, όταν η έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας έθαψε μια ολόκληρη Μινωική πόλη, στην στάχτη. Ποιος ζούσε εδώ; Τι είδαν, πριν πέσει ο ουρανός; Το παραμύθι της Ατλαντίδας του Πλάτωνα (γραμμένο 1.200 χρόνια, αργότερα) περιγράφει ένα κυκλικό νησί, που βυθίστηκε, «σε μια μέρα και νύχτα» - ακριβώς, όπως η Θήρα. Σύμπτωση; Προφανώς, όχι,.
Γύρω στο 1600 π.Χ., το Ακρωτήρι ήταν ένας ακμάζων κόμβος του Αιγαίου, με πολυώροφες κατοικίες, τοίχους τοιχογραφίας, ακόμη και τουαλέτες, με καζανάκια. Στην συνέχεια, το ηφαίστειο εξερράγη, με δύναμη 100x μεγαλύτερη, από το Κρακατόα. Η έκρηξη έθαψε την πόλη, κάτω από 60 πόδια στάχτης. Αυτό το σπίτι, με τις πέτρινες σκάλες και τα ξύλινα δοκάρια (τώρα, απολιθωμένα), αποκαλύπτει μια κοινωνία, μπροστά από την εποχή της: εμπορικές συνδέσεις, με την Αίγυπτο, προηγμένα συστήματα αποχέτευσης και τέχνη, που γιορτάζει τις μαϊμούδες, που μαζεύουν κρόκο. Σε αντίθεση, με την Πομπηία, δεν βρέθηκαν ανθρώπινα λείψανα - υπονοώντας πιθανή εκκένωση. Αλλά η κατάρρευση του ηφαιστείου γέννησε τον μύθο της Ατλαντίδας, καθιστώντας την πιο ποιητική καταστροφή της αρχαιολογίας του Ακρωτηρίου.
1842 Βρετανία. Η σημαντικότερη εργατική κινητοποίηση, στην χώρα, τον 19ο αιώνα, ήταν η γενική απεργία του 1842 των Χαρτιστών εργατών, ή «ταραχές της τάπας» (Plug Riots). Ονομάστηκαν έτσι, γιατί οι απεργοί αφαιρούσαν τις τάπες, από τους ατμολέβητες, αχρηστεύοντας, πλήρως, τις εργοστασιακές μηχανές. Στην απεργία, συμμετείχαν 500.000 άτομα και τα αιτήματα ήσαν : αύξηση μισθών και καθολικό εκλογικό δικαίωμα.
425 μΧ (κτίσμα). Κωνσταντινούπολη Σωζόμενο τμήμα της Μαγναύρας, στην Πόλη. Το Πανδιδακτήριο ήταν ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα (σχολή) ανώτατης εκπαίδευσης, θεωρούμενο, με σημερινούς όρους, Πανεπιστήμιο. Ιδρύθηκε από τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β', και έκτοτε, τελούσε, υπό την αιγίδα των Αυτοκρατόρων. Κατά τον 9ο αιώνα, εγκαταστάθηκε, στον περίβολο του παλατιού, στην Μαγναύρα, αναφερόμενο, πλέον και ως Πανδιδακτήριο της Μαγναύρας. Η λειτουργία του σταμάτησε, οριστικά, με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, το 1453.
Στην ίδρυση του Πανδιδακτηρίου, ρόλο έπαιξε η Πουλχερία, αδελφή του Θεοδοσίου Β΄ και η Αιλία Ευδοκία (πρώην Αθηναΐς), σύζυγός του, μαζί με τον έπαρχο του Πραιτωρίου, Κύρο Πανοπολίτη, Έλληνα ποιητή και φιλόσοφο. Στις 27 Φεβρουαρίου 425, εκδόθηκε διάταγμα, από τον Θεοδόσιο Β΄, που ρύθμιζε όσα αφορούσαν την Σχολή. Γινόταν διδασκαλία, στα μαθήματα : γραμματική, ρητορική, φιλοσοφία, διαλεκτική, δίκαιο, αριθμητική, γεωμετρία, αστρονομία και μουσική. Λειτουργούσε ως ανεξάρτητο ίδρυμα. Στην εποχή του Ιουστινιανού, η Νομική Σχολή απέκτησε πενταετή διάρκεια σπουδών και ανεξαρτητοποιήθηκε. Στη σχολή δεν διδασκόταν η θεολογία, η οποία διδασκόταν, στην Πατριαρχική Σχολή.
1870. Η Αθήνα δεν είναι, παρά ένα μεγάλο χωριό. Οι στύλοι του Ολυμπίου Διός είναι, έξω, από την, τότε, μικρή πόλη.
1882 - 1893 Δεδέαγατς/Αλεξανδρούπολη, Οθωμανική Θράκη. Ο διοικητής της πόλης Τζώρτζης Πέτρομποβιτς (γιος του Πέτροβιτς), απο την Ισκοντρά, την Σκόδρα (Shkodër) της σημερινής βορειοδυτικής Αλβανίας.
1880 (δεκαετία). Κωνσταντινούπολη. Ο Κεράτιος Κόλπος.
1890 (δεκαετία). Αθήνα. Η γέφυρα, στον Ιλισσό ποταμό, απέναντι, η οδός Ηρώδου Αττικού (πριν το 1895, που κατασκευάστηκε το Πανόραμα ΘΩΝ). Φωτογράφος ο Robert E. M. Bain, από Lenkin Family Collection of Photography, University of Pennsylvania Librari.
1908 Αθήνα. Οδός Αιόλου.
1910 Κύπρος (κάπου, στην επαρχία). Νεαρές Κυπριωτοπούλες.
6/12/1912 Αθήνα, οδός Πανεπιστημίου. Ο Ricciotti Garibaldi Γκαριμπάλντι, που είχε πολεμήσει, το 1897, στον ελληνοτουρκικό πόλεμο, με 300 Ιταλούς, στον Δομοκό, έχει φθάσει, στην πρωτεύουσα, για να στηρίξει τους Έλληνες, στον πρώτο βαλκανικό πόλεμο, με ένα σώμα, από 1.200 Ιταλούς και Βρετανούς εθελοντές, με επικεφαλής τον γιο του Pietro Garibaldi. Εδώ, τον βλέπουμε, μεγάλο, ηλικιακά, με μπαστούνι.
1920 Αθήνα, Βασιλικός Κήπος. Κάποιοι απολαμβάνουν το ηλιόλουστ πρωινό της Κυριακής.
1920 Αθήνα. Αφίσα, για την σκανδαλώδη, για τους Καθολικούς εκείνης της εποχής, οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, που έγινε σουξέ, αλλά ακούγεται, μέχρι σήμερα.
1920 (αρχές δεκαετίας). Ζάτουνα Γορτυνίας. Αριστερά, ο Μίμης Φωτόπουλος και τον μεγαλύτερο αδελφό του Άγγελο. Στην μέση, η μητέρα τους Άννα.
1920 (δεκαετία). Ο Ζωγράφος, όταν, ακόμη, ήταν συνοικία.
1924 Βύρωνας.
1925 Πειραιάς. Εστιατόριο, με "αρνί σούβλας η οκά 72", γραμμένο, στην λαμαρίνα, με κιμωλία.
1926 - 1938 Αθήνα. Στον ναό του Ολυμπίου Διός, για τα κούλουμα. Φωτογράφος Paul Collart.
1928 Αθήνα. Οδός Σταδίου. Το μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού.
1929 (κατασκευή). Θεσσαλονίκη. Τσιμισκή με Αγίας Σοφίας γωνία. Το πρώην «ξενοδοχείο Αστόρια». Κατασκευάστηκε, σε σχέδια του αρχιτέκτονα Τζώνη. Αρχικά, σχεδιάστηκε, ως μέγαρο κατοικιών. Στην συνέχεια, χρησιμοποιήθηκε, ως ξενοδοχείο πολυτελείας, το ιστορικό «Αστόρια». Ήταν, από τα ελάχιστα ξενοδοχεία της εποχής, που είχαν μπάνιο, με VC, κάποια, από τα δωμάτια. Στο ξενοδοχείο, διέμενε ο γνωστός δημοσιογράφος George Polk, πριν την εξαφάνιση και την δολοφονία του, τον Μάιο του 1948. Στο ισόγειο, λειτούργησε και το θρυλικό καφενείο Αστόρια, που αποτέλεσε στέκι, για πλήθος εκπαιδευτικών και λογοτεχνών. Χαρακτηρίστηκε διατηρητέο, το 1983. Από το 1970, μέχρι το 1984, λειτούργησε, ως γυναικολογική κλινική, με την ονομασία «ΕΛΕΥΘΩ». Αργότερα, λειτούργησε, ως ωδείο, ενώ, παράλληλα, το ισόγειο χρησιμοποιήθηκε, από την SIEMENS, από το 1967. Τελευταία του χρήση ήταν αυτή του ινστιτούτου αισθητικής, από το 2000. Το υλικό κατασκευής είναι το οπλισμένο σκυρόδεμα, υλικό, που είχε αρχίσει να χρησιμοποιείται, εκείνη την εποχή. Το κτίριο διαθέτει εκλεκτικιστικά στοιχεία, στοιχεία, από την Art Nouveau και την Art Deco, αλλά και στοιχεία, από τον γαλλικό κλασικισμό.
1930 (δεκαετία). ΗΠΑ. Marlene Dietrich.
1940 Βόρειος Ήπειρος. Αξιωματικός εκπαιδεύει και ενημερώνει τους Έλληνες στρατιώτες, στο απαρχαιωμένο γαλλικό τυφέκιο «Gras M80 Model 1874», ενώ άξιον παρατηρήσεως είναι η απορία και η περιέργεια, που αποτυπώνεται, στα πρόσωπα των στρατιωτών, ενώ, επίσης, διακρίνεται άλλος στρατιώτης να κρατά το κλασικό και αξιόπιστο, για την εποχή του, το ‘’ελληνικό’’ τυφέκιο ‘’Mannlicher-Schoenauer Greek-M1903’’, ειδικής κατασκευής της Αυστριακής «STEYR», για τον Ελληνικό Στρατό.
Σεπτέμβριος 1942. Το πυροβολικό της 1ης Ελληνικής Ταξιαρχίας βάλλει κατά εχθρικών θέσεων. στο μέτωπο της Βορείου Αφρικής. (Φωτογραφία Sgt. Travis-IWM)
8/1944 Μόσχα. αμερικανικής κατασκευής φορτηγά Studebaker και Chevrolet, σε μια αποθήκη του Κόκκινου Στρατού στο Μοζάισκ (δυτικά της Μόσχας), μικρό μόνο μέρος της βοήθειας, που πρόσφεραν οι ΗΠΑ, στην “Σοβιετική Ένωση”. Χωρίς αυτή την τεράστια βοήθεια, η έκβαση του πολέμου, στο ανατολικό μέτωπο, θα μπορούσε να ήταν διαφορετική.
8/5/1945 Βερολίνο. Οι υπογραφές, στο έγγραφο της παράδοσης της Γερμανίας, άνευ όρων.
9/5/1945 Βερολίνο. Ο στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού Μιχαήλ Ουσάτσεφ αφήνει το αυτόγραφό του, στον τοίχο του Reichstag. Ο Μιχαήλ Φιλίπποβιτς Ουσάτσεφ σχετικά με αυτό το επεισόδιο : "Αυτή την αξέχαστη ημέρα - 9 Μαΐου 1945 - πλησίασα το Reichstag. Ο τοίχος ήταν, ήδη, ζωγραφισμένος, από συναδέλφους στρατιώτες-νικητές. Πήρα ένα κομμάτι γύψο και στον ελεύθερο χώρο, στον τοίχο, έγραψα: "9 Μαΐου 1945. Ουσάτσεφ". Δεν ήξερα ότι φωτογραφήθηκα. Μόνο, μετά από είκοσι ένα χρόνια, είδα τον εαυτό μου, στην εικόνα…»
9/5/1976 Μόσχα, Λεωφόρος Νιέφσκι. Οι βετεράνοι βαδίζουν. συγκεντρωμένοι στην πόλη, για τα 30 χρόνια από την λήξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου.
1947 Αθήνα, Κολωνάκι, οδός Πατριάρχου Ιωακείμ 23. Το σουηδικό προξενείο.
1949 Μακρόνησος. Ο Τάσος Κατράπας, ο Νίκος Κούνδουρος και ο Θανάσης Βέγγος, στην εξορία.
1950 (δεκαετία). Αθήνα. Η Κοραλία Ανδρειάδη (5 Μαΐου 1935 - 18 Δεκεμβρίου 1976) υπηρξε γνωστή περισσότερο, στο ευρύτερο κοινό, με το επώνυμο του συζύγου της ως Κοραλία Θεοτοκά, η οποία υπήρξε μια σημαντική, αλλά, συχνά, λησμονημένη μορφή της ελληνικής μεταπολεμικής λογοτεχνίας. Η πορεία της, αν και σύντομη, σε διάρκεια, διακρίνεται, για την λυρική ποιητική ευαισθησία, την πολιτισμική της δραστηριότητα και τη διακριτική συμβολή της, στην φιλολογική διατήρηση του έργου του συζύγου της, του λογοτέχνη Γιώργου Θεοτοκά.
Βιογραφικά και πνευματικά στοιχεία.
Η Κοραλία Ανδρειάδη γεννήθηκε, στο Νέο Φάληρο. Καταγόταν, από οικογένεια, με πνευματική και γεωγραφική πολυσημία : ο πατέρας της, Δημήτριος Ανδρειάδης (1896–1970), είχε καταβολές, από την Κωνσταντινούπολη, ενώ η μητέρα της, Ελένη Στεφάνου (1905–1993), καταγόταν, από την Σαμψούντα του Πόντου. Η διττή αυτή καταγωγή, που συνδύαζε την μικρασιατική λόγια παράδοση, με την μνήμη του ποντιακού ελληνισμού, καθόρισε, σε κάποιο βαθμό και την βαθύτερη πολιτισμική της ευαισθησία. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες, στην Πάντειο Σχολή και στην συνέχεια, πήρε το δίπλωμα ξεναγού, γεγονός, που της επέτρεψε να έρθει, σε επαφή, με τον πολιτισμό και την ιστορία, υπό το πρίσμα της μετάδοσης και της διδαχής. Παράλληλα, παρακολούθησε, ως ακροάτρια, μαθήματα, στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, δείχνοντας, από νωρίς, ενδιαφέρον, για την εικαστική παιδεία και την αισθητική καλλιέργεια. Σημαντικό ρόλο, στην οικονομική και πολιτιστική της δραστηριότητα, διαδραμάτισε και η συμμετοχή της, με την υποστήριξη του πατέρα της, στην εισαγωγή ινδικών κινηματογραφικών ταινιών, γεγονός, που την οδήγησε, σε ταξίδια στην Ινδία και στην Ευρώπη.
Λογοτεχνικό έργο και πνευματική δράση.
Το 1963 εκδόθηκε η πρώτη της ποιητική συλλογή, με τίτλο “Απόπειρες”, ενώ προγενέστερα ποιήματά της είχαν ήδη φιλοξενηθεί, στις σελίδες της Νέας Εστίας, περιοδικού, με μακρά παράδοση, στην ελληνική λογοτεχνία. Η ποιητική της φωνή συνδύαζε εσωτερικότητα και λεπτό λυρισμό, με έντονη ενδοσκόπηση και στοχαστική διάθεση. Η προσωπική της ζωή σημαδεύτηκε, από τον σύντομο γάμο της, με τον Γιώργο Θεοτοκά, τον οποίο νυμφεύθηκε, στις 11 Ιουλίου 1966 και απώλεσε λίγους μήνες, αργότερα, στις 30 Οκτωβρίου του ίδιου έτους. Μετά τον θάνατό του, αφοσιώθηκε, στην μελέτη, φροντίδα και ανάδειξη του εκδοθέντος και ανέκδοτου έργου του συζύγου της, διαφυλάσσοντας, με σεβασμό, την πνευματική του κληρονομιά.
Το 1967 εξέδωσε την δεύτερη συλλογή της Σε άλλο φως, ωστόσο, εξαιτίας του καθεστώτος της δικτατορίας, αρνήθηκε να επιτρέψει την διακίνησή της, στο εμπόριο. Η στάση της αυτή αποτυπώνει μια σαφή πολιτική ευαισθησία και μια άρνηση συνδιαλλαγής, με το αυταρχικό πλαίσιο της εποχής. Την ίδια χρονιά εντάχθηκε, στην Εταιρεία Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων (Ε.Μ.Ε.Π.), ενώ, μεταξύ 1969 και 1973, παρακολούθησε μαθήματα Ιστορίας της Τέχνης, από τον Παντελή Πρεβελάκη, στην Σχολή Καλών Τεχνών, διευρύνοντας, περαιτέρω, το αισθητικό της πεδίο. Το 1971, εξέδωσε την συλλογή “Η ταυτότητα”, ενώ, το 1975, κυκλοφόρησε η ποιητική της σύνθεση “Οι μεγάλες διαδικασίες”, έργα, στα οποία η εσωτερικότητα, η πνευματική αγωνία και η επίγνωση της Ιστορίας συνυφαίνονται, με έντονα υπαρξιακά ερωτήματα. Εκτός της λογοτεχνικής της παρουσίας, η Κοραλία Θεοτοκά είχε και ενεργή κοινωνική δράση : από το 1974, υπήρξε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Συμπαράστασης Κυπρίων, προσφέροντας υποστήριξη στους πρόσφυγες, από την Κύπρο, μετά την τουρκική εισβολή.
Τραγικό τέλος
Η ζωή της έλαβε τραγική κατάληξη, στις 18 Δεκεμβρίου 1976, όταν έθεσε τέλος, στην ζωή της, πέφτοντας, από την ταράτσα του σπιτιού της, επί της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας 90, στην Αθήνα. Ήταν, μόλις, 41 ετών. Ο θάνατός της σφράγισε την μοίρα μιας ποιήτριας που, παρά τη σύντομη παρουσία της, στα ελληνικά γράμματα, άφησε, πίσω της, έργο, που αξίζει, περαιτέρω, μελέτη και ανάδειξη. Η Κοραλία Θεοτοκά ανήκει, σε εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις λογοτεχνών, που κινήθηκαν, διακριτικά και ουσιαστικά, στον χώρο της νεοελληνικής γραμματείας, συνδυάζοντας την ποιητική δημιουργία, με την φιλολογική προσήλωση, την πολιτική ευαισθησία και τον εικαστικό στοχασμό.
Έργα :
Απόπειρες. Αθήνα: Φέξης. 1963.
Σε άλλο φως. Αθήνα: Ίκαρος. 1967.
Η ταυτότητα. Αθήνα: Ίκαρος. 1971.( Το βιβλίο αυτό τυπώθηκε, τον Δεκέμβριο 1971, στο τυπογραφείο Κλαπάκη, για λογαριασμό της εκδοτικής εταιρείας "Ίκαρος ").
Οι μεγάλες διαδικασίες. Αθήνα: Ίκαρος. (1975).
Στάσεις (Φλεβάρης 1977).
1955 Αθήνα. Ο 20χρονος, τότε, Στράτος Διονυσίου, την ημέρα του γάμου του, με την Γεωργία Λαβένη, που ήταν ο πρώτος και παιδικός έρωτάς του. Την συγκεκριμένη περίοδο, εργάζεται, ως βοηθός ράφτη και τρία χρόνια, αργότερα, θα κάνει την πρώτη του εμφάνιση, σε νυχτερινό κέντρο, για να ακολουθήσουν τρεις δεκαετίες καριέρας, που τον καθιέρωσαν, ως έναν, από τους σημαντικότερους λαϊκούς ερμηνευτές του 20ου αιώνα.
1955 Πειραιάς - Ψυχικό. Η Κινηματογραφική ταινία : «Ο ΔΡΑΚΟΣ».
Χρώμα: Άσπρο Μαύρο
Διάρκεια: 85΄
Είδος: Δραματική
Σκηνοθεσία: Νίκος Κούνδουρος
Σενάριο: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Φωτογραφία: Κώστας Θεοδωρίδης
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Σκηνικά: Τάσος Ζωγράφος
Κοστούμια: Θεώνη Βουχλιώτη
Μπουζούκι: Βασίλης Τσιτσάνης
Κιθάρα: Δημήτρης Φάμπας
Παραγωγή: Αθηναϊκή Κινηματογραφική Εταιρία
Πρωταγωνιστούν: Ντίνος Ηλιόπουλος, Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, Γιάννης Αργύρης, Θανάσης Βέγγος, Θόδωρος Ανδριακόπουλος, Μαρίκα Λεκάκη, Φρίξος Νάσσου, Κώστας Σταυρινουδάκης, Μανώλης Βλαχάκης, Κώστας Σπαγγόπουλος, Νανά Βιοπούλου, Κάσση Τζανέτ, Στέφανος Στρατηγός, Νίκος Τσαχιρίδης, Αλέκος Τζανετάκος, Ζαννίνο, Ανέστης Βλάχος, Ανδρέας Ντούζος, Γιάννης Λογύρης,
Περίληψη: Ένας ασήμαντος τραπεζικός υπάλληλος ετοιμάζεται να περάσει μόνος τις διακοπές της Πρωτοχρονιάς όταν τρομοκρατημένος συνειδητοποιεί ότι μοιάζει με έναν κακοποιό που οι εφημερίδες αποκαλούν «Ο Δράκος». Λόγω της παρεξήγησης, η αστυνομία τον καταδιώκει και αυτός βρίσκει καταφύγιο σ' ένα καμπαρέ. Μέσα στη γοητεία της νύχτας, μια συμμορία του υποκόσμου τον αντιμετωπίζει ως τον γνήσιο Δράκο και μια χορεύτρια του καμπαρέ τον συμπαθεί. Σταδιακά ταυτίζεται με τον καινούργιο του ρόλο, και η επιθυμία του να δραπετεύσει από την ανιαρή του ζωή και να γίνει «κάποιος» τον ωθεί στο να οργανώσει μια ληστεία αρχαιοτήτων. Όταν αποκαλύπτεται η αλήθεια, ο Δράκος βρίσκει τραγικό τέλος.
-Σημείωση: Η ταινία προβλήθηκε τη σεζόν 1955-1956 και έκοψε 35.784 εισιτήρια. Ήρθε στην 24η θέση ανάμεσα σε 24 ταινίες.
-Σημείωση: Η ταινία σώζεται.
-Σημείωση: Η ταινία γυρίστηκε στην Ελλάδα και πρωτοεμφανίστηκε στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας. Σκηνικό της ταινίας είναι ο Πειραιάς, γνώριμο σκηνικό του περιθωρίου, στο οποίο συνυπήρχαν φτωχοί και παράνομοι.
-Σημείωση: Σκηνικό του φιλμ είναι ο Πειραιάς, αλλά το μεγαλύτερο μέρος γυρίστηκε στα Studio Kosmos στο Ψυχικό.
-Σημείωση: Όταν προβλήθηκε στις ελληνικές αίθουσες το 1956 αντιμετώπισε εμπορική αποτυχία αλλά και επιθετικότητα μεγάλης μερίδας του τύπου. Είναι χαρακτηριστικό πως οι εφημερίδες της εποχής Εστία και Αυγή, κατηγόρησαν την ταινία ως ανθελληνική ζητώντας την επέμβαση του εισαγγελέα.
-Σημείωση: Η ταινία είναι βαθιά υπαρξιακή. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης (Νίκος Κούνδουρος) την χαρακτηρίζει «εγκεφαλική» σε συνέντευξή του, στον Λάκη Παπαστάθη, στην εκπομπή Παρασκήνιο, παραγωγή: CINETIC 2012.
-Σημείωση: Έχει συμπεριληφθεί στις 100 καλύτερες ευρωπαϊκές ταινίες για τον 20ό αιώνα.
-Σημείωση: Ο Δράκος αναγνωρίζεται σήμερα ως μία από τις πιο σημαντικές ταινίες στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου που συνδυάζει στοιχεία από τον ιταλικό νεορεαλισμό, τον γερμανικό εξπρεσιονισμό αλλά και το φιλμ νουάρ. Χαρακτηριστική είναι η άποψη του Βασίλη Ραφαηλίδη, ο οποίος έγραψε ότι με αυτή την ταινία ο ελληνικός κινηματογράφος πέρασε από την Προϊστορία στην Ιστορία. Ανάμεσα στα προτερήματα της ταινίας είναι και η μουσική επένδυση του Μάνου Χατζιδάκι.
-Σημείωση: Σε κάποια σημεία (με πρώτο τον σπιτονοικοκύρη), αναγνωρίζεται η φωνή του Διονύση Παπαγιαννόπουλου ως ντουμπλάζ.
1956 Αθήνα. Κινηματογραφική ταινία : «ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΙΑΝΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ».
Χρώμα: Άσπρο Μαύρο
Διάρκεια: 81’
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθεσία: Γιάννης Πετρουλάκης
Σενάριο: Ηλίας Λυμπερόπουλος
Φωτογραφία: Βασίλης Μάρος
Μουσική: Μενέλαος Θεοφανίδης
Τραγούδι: Χορωδία Νίκου Τσιλίφη-Συγκρότημα Δημοτικών Χορών της Δώρας Στράτου
Μοντάζ: Ζακ Κενέτ
Σκηνογραφία: Σπύρος Βασιλείου
Παραγωγή: Ουίλιαμ Λάμπρος
Πρεμιέρα: 12 Νοεμβρίου 1956
Πρωταγωνιστούν: Ρένα Βλαχοπούλου, Κούλης Στολίγκας, Στέφανος Στρατηγός, Σταύρος Ιατρίδης, Άννυ Μπωλ, Πόπη Άλβα, Γιώργος Νέζος, Βασίλης Ανδρεόπουλος, Δήμος Σταρένιος, Νίκος Ρίζος, Περικλής Χριστοφορίδης, Έλσα Ρίζου, Πάμφιλη Σαντοριναίου, Δέσποινα Παναγιωτίδου, Νίκος Βλαχόπουλος, Νίνα Σταρένιου, Νια Λειβαδά, Νανά Βλαχοπούλου,
Περίληψη: Μια ρομαντική Κερκυραία, η Ρηνούλα, μετά από πρόσκληση του θείου της, ο οποίος εν αγνοία της σκοπεύει να την παντρέψει με έναν συνεταίρο του, έρχεται στην Αθήνα. Ο υποψήφιος γαμπρός, ωστόσο, είναι ένας δύστροπος πλούσιος. Η Ρηνούλα θα ερωτευτεί τον Άγγελο, τον οδηγό του θείου της, ο οποίος αναλαμβάνει την ξενάγηση εκείνης και της αδελφής της στην Αθήνα. Η αδερφή της φλερτάρει με δύο υπαλλήλους του θείου. Όμως η Ρηνούλα, φοβούμενη ότι ο Άγγελος δεν την αγαπά, θα επιστρέψει στην Κέρκυρα, όπου θα την ακολουθήσουν ο Άγγελος κι ο θείος, για να επισημοποιήσουν το γάμο.
-Σημείωση: Πρόκειται για την δεύτερη έγχρωμη Ελληνική ταινία και την πρώτη εμφάνιση της Ρένας Βλαχοπούλου στον κινηματογράφο.
-Σημείωση: Η επεξεργασία του έγχρωμου φιλμ είχε γίνει στο εξωτερικό.
-Σημείωση: Οι κεντρικοί δρόμοι, η πλατεία Ομονοίας, τα αυτοκίνητα, οι πεζοί, οι τροχονόμοι, το Μοναστηράκι, οι χριστουγεννιάτικες διακοσμήσεις, τα πρατήρια βενζίνης, οι οίκοι μόδας, τα κομμωτήρια, τα φώτα των θεάτρων και η οδός Πανεπιστημίου τη νύχτα, το 1956.
-Σημείωση: Τραγουδά η χορωδία του Νίκου Τσιλιφή και χορεύει το συγκρότημα Δημοτικών χορών της Δώρας Στράτου.
-Σημείωση: Η ταινία προβλήθηκε τη σεζόν 1956-1957 και έκοψε 113.129 εισιτήρια. Ηρθε στην 4η θέση ανάμεσα σε 30 ταινίες.
-Σημείωση: Η διανομή και εκμετάλλευση (πνευματικά δικαιώματα) της ταινίας ανήκουν πλέον στην Καραγιάννης-Καρατζόπουλος.
-Σημείωση: Η ταινία σώζεται στο Αρχείο της Καραγιάννης-Καρατζόπουλος.
-Σημείωση: Η ταινία συμμετείχε στο 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών του Βερολίνου.
1957 Αθήνα. Η Μαρία Κάλλας, με τους, πρώην, συνάδελφους της, όπως ο Γιώργος Μούτσιος και κάποιους συγγενείς της, στην Εθνική Λυρική Σκηνή.
1963 - 2025 Ελλάδα. Με άδεια κυκλοφορίας κσι λειτουργικό.
1968 Αθήνα. Σκίτσο του Βασίλη Χριστοδούλου.
1969 Αμμόχωστος, Κύπρος. Στην παραλία.
1970 (δεκαετία). Youngstown, Ohio, ΗΠΑ. Αυτό είναι ένα αμφίβιο πρωτότυπο, που, κατασκευάστηκε, από μια ομάδα ανεξάρτητων μηχανικών και ονειροπόλων, που είχαν απολυθεί, από την Chevrolet. Η ιδέα τους ήταν να αναπτύξουν ένα όχημα ικανό να κινείται, στην στεριά, αλλά και στο νερό. Το σχήμα του καρχαρία δεν ήταν διακοσμητικό : ήθελαν να βελτιώσουν την αεροδυναμική και την επίπλευση. Το έργο, ωστόσο, αν και ήταν εφικτό, εκτός από το υψηλό κόστος και την αναξιοπιστία, ακυρώθηκε, μετά από αρκετές αποτυχημένες δοκιμές. Ήταν ασταθές, στο νερό, ο κινητήρας υπερθερμάνθηκε και δεν πληρούσε τα ελάχιστα ασφαλείας. Κατασκευάστηκε μόνο μία μονάδα, το όνειρο των μηχανικών έσβησε και το έργο εγκαταλείφθηκε. Δεκαετίες αργότερα, εμφανίστηκε ξεχασμένο στον αχυρώνα της φωτογραφίας. Είναι το μόνο, που υπάρχει.
1971 Κορσική. Η Catherine Denevue και ο Marcello Mastroianni
1976 Αθήνα. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, σε συνάντησή της, με άλλους δώδεκα (από τους 15 συνολικά) πρωταγωνιστές - θιασάρχες, οι οποίοι δημιούργησαν την "Πανελλήνια Ένωση Ελεύθερου Θεάτρου", ώστε, όλοι μαζί, ενωμένοι να μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα, που παρουσιάζει, κατά καιρούς, ο χώρος. Δίπλα στην Αλίκη (πάνω, αριστερά), Κώστας Καζάκος, Νόνικα Γαληνέα, Έλλη Φωτίου, Τζένη Καρέζη, Μαριέττα Ριάλδη, Κάκια Αναλυτή και (κάτω, αριστερά) Άγγελος Αντωνόπουλος, Στέφανος Ληναίος, Κώστας Καρράς, Κώστας Ρηγόπουλος, Νίκος Κούρκουλος και Θανάσης Παπαγεωργίου.
1977 Αθήνα. Οδός Αγνάντων, Φιλοπάππου.
1977 Αθήνα, Πετράλωνα, στην οδό Φιλώτα και Ιώνων.
1970 (τέλη δεκαετίας). Βουλιαγμένη. Ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος (που είναι ακόμη, εν ζωή, σε ηλικία, άνω των 90 ετών) με την Ζωή Λάσκαρη, στον Αστέρα.
1970 (τέλη δεκαετίας). Αθήνα. Ο Βαγγέλης Σειληνός, η Νέλλη Γκίνη και η Τζένη Βάνου, σε νυχτερινή έξοδο. Σε μια, από τις τελευταίες της συνεντεύξεις, η Τζένη Βάνου είχε διηγηθεί : «Είπα δύσκολα τραγούδια. Τραγούδια, που «έκαιγαν» τις φωνές. Επειδή η φωνή μου είχε εύρος, πολλοί συνθέτες και μαέστροι ήθελαν να παίξουν, μαζί της. Χαίρομαι, βέβαια, γιατί άφησα και ορισμένα διαμάντια. Πάντως, επειδή μιλάμε, γι’ αυτά τα τραγούδια, που λέγονται και ξαναλέγονται, η επανάληψη δεν παύει να είναι ρέπλικα. Στα αυτιά του κόσμου, συνήθως, μένει η πρώτη εκτέλεση. Ο κόσμος με ταύτισε, μαζί τους, αν και δεν ήμουν εγώ η δημιουργός τους. Ήμουν ένα εκτελεστικό όργανο, απλώς, είχα ψυχή».
1980 Αθήνα. Μια γειτονιά.
1980 Αθήνα. Πλατεία Συντάγματος.
1980 Θεσσαλονίκη. Η Κατίνα Παξινού, ο Φιλοποίμην Φίνος και η Αλίκη Βουγιουκλάκη.
1980 (αρχές δεκαετίας). Αθήνα. Ο Τζίμης Πανούσης, η Ισαβέλλα Μαρκάκη και ο Σάκης Μπουλάς.
1994 Ελληνικό, αεροδρόμιο. Η Brigitte Nielsen, πρώην, μοντέλο του Helmut Newton και ηθοποιός, ήλθε, στην Αθήνα, για να πρωταγωνιστήσει, σε επίδειξη μόδας του σχεδιαστή Μιχαήλ Πολατώφ, που την υποδέχεται στο αεροδρόμιο. Εκείνη την εποχή, ο Μιχαήλ Πολατώφ, μαζί με τον Billy Bo, ήταν ένας εμβληματικός σχεδιαστής, από την δεκαετία του 1980.
7/5/2025. Κασμίρ (Ινδία - Πακιστάν - Κίνα). Οι μακροχρόνιες εντάσεις, ανάμεσα στις δύο πυρηνικές δυνάμεις της Νότιας Ασίας, την Ινδία και το Πακιστάν, κορυφώθηκαν, ξανά, με την Ινδία να εξαπολύει φονικές πυραυλικές επιθέσεις, σε πακιστανικό έδαφος. Σύμφωνα, με το Ισλαμαμπάντ, τουλάχιστον, οκτώ άνθρωποι σκοτώθηκαν, ενώ το Πακιστάν έχει, ήδη, ξεκινήσει αντίποινα, σηματοδοτώντας νέα σοβαρή κλιμάκωση, στην διαχρονικά εύθραυστη σχέση των δύο χωρών.
Η Ινδία κατηγορεί το Πακιστάν, για στήριξη της φονικότερης επίθεσης εναντίον αμάχων, στο ινδικό Κασμίρ, στις 22 Απριλίου 2025, όταν 26 πολίτες σκοτώθηκαν σε περιοχή υπό ινδικό έλεγχο. Η Ισλαμαμπάντ αρνείται κάθε ανάμειξη. Από τότε, τα επεισόδια πυροβολισμών στη Γραμμή Ελέγχου (LoC), η απέλαση πολιτών και το κλείσιμο συνόρων επανέφεραν το φάντασμα της πολεμικής σύγκρουσης. Οι δύο χώρες έχουν πολεμήσει πολλές φορές — από μικροσυμπλοκές έως πλήρους κλίμακας πολέμους —, μετά τον αιματηρό διαχωρισμό τους, το 1947. Μετά από δύο αιώνες βρετανικής κυριαρχίας, η Ινδική υποήπειρος διαιρείται, στις 15 Αυγούστου 1947, στην, κυρίως, ινδουιστική Ινδία και το μουσουλμανικό Πακιστάν. Η πρόχειρη διχοτόμηση πυροδοτεί αιματοχυσία, που σκοτώνει, ενδεχομένως, πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους και εκτοπίζει 15 εκατομμύρια. Η πριγκιπική πολιτεία του Τζαμού και Κασμίρ, υπό τον Μαχαραγιά Χαρί Σινγκ, είχε τη δυνατότητα να επιλέξει, σε ποια χώρα θα ενταχθεί. Αν και η πλειοψηφία του πληθυσμού του Κασμίρ ήταν μουσουλμάνοι, ο Μαχαραγιάς – ινδουιστής στην καταγωγή – αποφάσισε να προσχωρήσει, στην Ινδία, ύστερα από επίθεση ανταρτών που υποστηρίζονταν από το Πακιστάν, αφού, προηγουμένως, είχε καταστείλει εσωτερική εξέγερση, εναντίον του. Πακιστανοί αντάρτες επιτίθενται και αυτός ζητά βοήθεια, από την Ινδία, οδηγώντας σε ολοκληρωτικό πόλεμο. Μια γραμμή κατάπαυσης του πυρός μήκους 770 χλμ., με την υποστήριξη του ΟΗΕ, χαράσσεται, τον Ιανουάριο του 1949, διαιρώντας το Κασμίρ. Το Πακιστάν ξεκινά δεύτερο πόλεμο, τον Αύγουστο του 1965, εισβάλλοντας, στο ινδοκρατούμενο Κασμίρ. Χιλιάδες σκοτώνονται, πριν επιτευχθεί εκεχειρία, τον Σεπτέμβριο του 1965, με την μεσολάβηση της «Σοβιετικής Ένωσης» και των ΗΠΑ. Το 1971, το Πακιστάν αναπτύσσει στρατεύματα, για να καταστείλει το κίνημα ανεξαρτησίας, στο ανατολικό τμήμα του (σημερινό Μπανγκλαντές), το οποίο κυβερνούσε, από το 1947, ως Ανατολικό Πακιστάν. Περίπου, 3 εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώνονται, στον εννιάμηνο πόλεμο και εκατομμύρια προσφεύγουν, στην Ινδία. Η Ινδία εισβάλλει, οδηγώντας στην δημιουργία του ανεξάρτητου κράτους του Μπανγκλαντές. Το 1989, ξεσπά εξέγερση, στο Κασμίρ, καθώς η δυσαρέσκεια, για την ινδική κυριαρχία κορυφώνεται. Δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες, αντάρτες και πολίτες σκοτώνονται, στις επόμενες δεκαετίες. Η Ινδία κατηγορεί το Πακιστάν ότι χρηματοδοτεί τους αντάρτες και τους παρέχει εκπαίδευση, στα όπλα. Το 1999 Πακιστανοί αντάρτες καταλαμβάνουν ινδικά στρατιωτικά φυλάκια, στα παγωμένα υψώματα των βουνών του Κάρτζιλ. Το Πακιστάν υποχωρεί, μετά από έντονη πίεση, από τις ΗΠΑ, οι οποίες ανησυχούν, λόγω πληροφοριών ότι το Ισλαμαμπάντ είχε μετακινήσει μέρος του πυρηνικού του οπλοστασίου, κοντά, στην περιοχή της σύγκρουσης. Τουλάχιστον, 1.000 άτομα σκοτώνονται, μέσα σε 10 εβδομάδες. Το 2019, μια επίθεση αυτοκτονίας, σε φάλαγγα ινδικών δυνάμεων ασφαλείας, σκοτώνει 40 άτομα, στην Πουλουάμα. Η Ινδία, εν μέσω προεκλογικής περιόδου, εξαπολύει αεροπορικές επιδρομές, σε πακιστανικό έδαφος, στοχεύοντας φερόμενο στρατόπεδο εκπαίδευσης ανταρτών. Ένα ινδικό μαχητικό καταρρίπτεται, πάνω από το πακιστανικό τμήμα του Κασμίρ, με τον πιλότο να επιστρέφει, με ασφάλεια, λίγες ημέρες, αργότερα. Τώρα, το κλίμα μυρίζει μπαρούτι…
2025 Αθήνα. Η ηθοποιός Μέλπω Ζαρόκωστα, στην ηλικία των 92 ετών.
Σχόλια