Παλαιστίνη και Γάζα : Οι ισραηλινές δυνάμεις Κατοχής πρέπει να ηττηθούν. Long live the Palestinian War of Independence.

 

Ο πόλεμος στην Παλαιστίνη, όπως οφείλουμε όλοι να γνωρίζουμε, είναι μια πολύ παλιά ιστορία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να γυρίσουμε, στην μυθολογία του αρχαίου Ισραήλ, με τις 12 εντολές του θεού, στον Μωϋσή και τις συγκρούσεις των αρχαίων Εβραίων, με τους Φιλισταίους (από τους οποίους προέρχεται η ονομασία της περιοχής, ως «Παλαιστίνη»), για να εντοπίσουμε τις ρίζες του προβλήματος, το οποίο είναι πολύ πιο πρόσφατο και ανάγεται, στην επιτυχή προσπάθεια του παγκόσμιου σιωνιστικού κινήματος, με αφορμή - αλλά και μερικώς, ως αιτία - το ναζιστικό Ολοκαύτωμα του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου (που υπήρξε το σύγχρονο αποκορύφωμα του διατηρημένου, από τον κόσμο της, περίπου, ύστερης αρχαιότητας, σωρευμένου και στοχευμένου μίσους του χριστιανικού κόσμου, απέναντι, στους θρησκευτικούς εβραϊκούς πληθυσμούς του ευρωπαϊκού χώρου), να εποικήσει την Παλαιστίνη και να ιδρύσει, εκεί, με την υποστήριξη των Μεγάλων Δυνάμεων (κυρίως, της “Σοβιετικής Ένωσης” του Ιωσήφ Στάλιν και των ΗΠΑ του Harry Truman), το 1948, το κράτος του Ισραήλ.

 

Ο, παραπάνω, πίνακας, που έχω ξαναδημοσιεύσει, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ [οι αναγνώστες μπορούν να διαβάσουν το παλαιότερο άρθρο, με τίτλο : Η Παλαιστίνη, από τον 1ο μ.Χ αιώνα, έως την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, την “al Naqba”, την “Μεγάλη Καταστροφή” της 15/5/1948 και την εξορία 700.000, έως 950.000 Παλαιστινίων Αράβων, η οποία, έκτοτε, συνεχίζεται και περιέχει, τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του απλού παλαιστινιακού λαού, κατά της αδιάλειπτης ισραηλινής Κατοχής. Και φυσικά, αφορά την ισραηλινή κοινωνία, που κινδυνεύει, με αφανισμό, ανά πάσα στιγμή, εδώ και δεκαετίες. Μόνη λύση, κατά την γνώμη μου, είναι η επιστροφή, στα σύνορα του 1947.], είναι χαρακτηριστικός της δημογραφικής εξέλιξης της Παλαιστίνης, από την αρχή της πρώιμης χριστιανικής αρχαιότητας, μέχρι το 1947 και ιδίως, από το 1890, που το σιωνιστικό κίνημα άρχισε να εποικίζει την Παλαιστίνη, με πληθυσμούς εβραϊκού θρησκεύματος, κυρίως, απο την Ευρώπη και την Αμερική, που δεν μιλούσαν την αρχαία εβραϊκή γλώσσα, ή τα αραμαϊκά, ήτοι την συγγενή γλώσσα, που είχαν υιοθετήσει οι Ισραηλίτες Εβραίοι της Παλαιστίνης, αυτήν δηλαδή, που μιλούσαν ο Ιησούς και οι μαθητές του, αλλά ιδιωματισμούς των γλωσσών, από τις χώρες προέλευσης, ή καταγωγής τους, ενώ και οι αυτόχθονες Ισραηλίτες της Παλαιστίνης είχαν εγκαταλείψει την αρχαία εβραϊκή και την αραμαϊκή γλώσσα και τις παλαιές διαλέκτους των γλωσσών αυτών και μιλούσαν τα αραβικά, κάτι που συνεχίζουν να κάνουν και τώρα, μαζί με την αναβίωση των αρχαίων εβραϊκών, που έχουν επιβάλει το σιωνιστικό κίνημα και το ισραηλινό κράτος, που ιδρύθηκε το 1948, ως Κατοχικό κράτος, στην Παλαιστίνη.

Εδώ, πρέπει να ειπωθεί, για μια ακόμη φορά, ότι ο διωγμός των Εβραίων, από την Παλαιστίνη, που υποτίθεται ότι έγινε, από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Τίτο, το 70 μΧ, ύστερα από μια πραγματική εξέγερση των Ισραηλιτών, στην περιοχή, είναι ένας μύθος. Τα ρωμαϊκά στρατεύματα έδιωξαν τον ισραηλιτικό πληθυσμό, από την πόλη της Ιερουσαλήμ και γκρέμισαν τον ναό του Σολομώντα. Δεν πείραξαν τους Ισραηλίτες της υπαίθρου, γεγονός, που, αψευδώς, καταγράφεται, στον, παραπάνω, πίνακα, όπου, έως τις αρχές του 4ου μΧ αιώνα, δηλαδή, για, σχεδόν, τρεις αιώνες, μετά την καταστολή της εξέγερσης του 70 μΧ, οι εβραίοι παρέμειναν να είναι η πλειοψηφία του παλαιστινιακού πληθυσμού, ενώ οι πολυθεϊστές εξαφανίστηκαν και αντικαταστάθηκαν, από μια ιουδαιογενή χριστιανική μειονότητα, η οποία, μέσα, στον 4ο αιώνα, κατέστη πλειοψηφία, μέσα από την διαδικασία του εκχριστιανισμού της ρωμαιοβυζαντινής Παλαιστίνης και οι Ισραηλίτες Εβραίοι έγιναν μειοψηφία. 

Αυτή η δημογραφική ισορροπία, συνεχίστηκε, μέχρι τον 8ο αιώνα, όταν εμφανίζεται, σχετικά, αργά, δίπλα, στην εβραϊκή μειονότητα και άλλη μια νέα μειονότητα, η μουσουλμανική μειονότητα, εξ αιτίας της αραβικής επιρροής, στην περιοχή της Παλαιστίνης, με την εξασθένιση και την εξαφάνιση, αργότερα, της επιρροής του βυζαντινού κράτους, με μια νέα δημογραφική ισορροπία, στον πληθυσμό της Παλαιστίνης, που η αλήθεια είναι ότι καθυστέρησε να γίνει, αφού οι μουσουλμάνοι έγιναν πλειοψηφία, στον παλαιστινιακό πληθυσμό, μόλις, στο τέλος του 12ου αιώνα και μέσα από αυτήν την αργή διαδικασία του εξισλαμισμού του παλαιστινιακού πληθυσμού, οι χριστιανοί και οι εβραίοι Ισραηλίτες, έγιναν μειοψηφίες.

Έτσι, με την εντατικοποίηση του εποικισμού, των παλαιστινιακών περιοχών, που έχει καταλάβει, σήμερα, το κράτος του Ισραήλ, μετά από τέσσερις κηρυγμένους πολέμους και αμέτρητους ακήρυκτους, έχει έκταση 20. 770 τ. χλμ, δηλαδή περίπου όση έκταση έχει η Κεντρική Μακεδονία, 9.842.000 πληθυσμό, εκ των οποίων το 76% είναι Εβραίοι και το 21% Άραβες, και ΑΕΠ 353 δις $, ενώ το κράτος της Παλαιστίνης έχει 6,000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, 5,1 εκ πληθυσμό εκ των οποίων τα 2 εκ. στην Λωρίδα της Γάζας σε μια έκταση 365 τετραγωνικών χιλιομέτρων, και ΑΕΠ 4 δις $.

Αυτό σημαίνει ότι οι Εβραίοι φθάνουν, περίπου, στα 7.479.920 άτομα, οι Άραβες Παλαιστίνιοι και οι Δρούζοι μουσουλμάνοι, στα κατεχόμενα υψίπεδα του Γκολάν, ανέρχονται, περίπου, στα 2.066.820 άτομα, ενώ 295.260 είναι άλλης καταγωγής. Στην Λωρίδα της Γάζας, που δεν έχει καταληφθεί, στο Ισραήλ, κατοικούν 2.048.000 άνθρωποι (καταγραφή του 2020), εκ των οποίων το 1.000.000 είναι παιδιά, κάτω των 15 ετών.

Το Ισραήλ, φυσικά, λοιπόν, ιδρύθηκε, με στόχο να αποτελέσει την εθνική εστία των Εβραίων όλου του κόσμου και σύμφωνα με την διακήρυξη της ανεξαρτησίας του, το 1948, αποτελεί δημοκρατικό και Εβραϊκό κράτος. Από το 1950, ο νόμος προβλέπει το δικαίωμα οποιουδήποτε Εβραίου, ή απογόνου Εβραίου, και του, ή της συζύγου, να πολιτογραφηθεί Ισραηλινός πολίτης και να εγκατασταθεί στη χωρα, που περιλαμβάνει τα κατεχόμενα εδάφη, με κρατική βοήθεια. Έτσι, μόνο, μεταξύ  του 1990 και του 1994, ο εβραϊκός πληθυσμός της χώρας αυξήθηκε, κατά 12%, λόγω της μαζικής εισροής Εβραίων μεταναστών από την πρώην Ε.Σ.Σ.Δ., ενώ δημιουργεί προβλήματα η διαφορετική αντίληψη του κράτους και των ορθοδόξων Εβραίων ραβίνων, περί της εβραϊκής ιδιότητας όσων μεταναστών είχαν μη Εβραία μητέρα, διότι ο εβραϊκός θρησκευτικός νόμος αναγνωρίζει, ως Εβραίους, μόνον όσους είχαν μητέρα και γιαγιά Εβραία και όσους έγιναν Εβραίοι, μέσα από μια διαδικασία που διαρκεί, έως και ένα έτος θρησκευτικών σπουδών. Έτσι, περίπου, 300.000, από το 1.000.000 των ρωσόφωνων πολιτών, δεν αναγνωρίζονται ως γνήσιοι Εβραίοι και έτσι δεν μπορούν να παντρευτούν, να υιοθετήσουν κλπ σύμφωνα με το οικογενειακό δίκαιο της χώρας που παραμένει θρησκευτικό, αφού το Ισραήλ δεν έχει και δεν θέλει να έχει γραπτό Σύνταγμα και είναι και παραμένει να είναι μια ρατσιστική κοινωνία, με ένα, επίσης, ρατσιστικό κράτος.

Και φυσικά, ο εβραϊκός εποικισμός, όπως δείχνει, λεπτομερειακά, ο, παραπάνω, χάρτης, συνεχίζεται, αφού, περίπου, 20.000 άτομα, που έρχονται, κάθε έτος, από το εξωτερικό, εγκαθίστανται, στα κατεχόμενα εδάφη της Παλαιστίνης.

Στα πλαίσια αυτά, γίνεται κατανοητό ότι το Ισραήλ αποτελεί μια κατοχική δύναμη στην Παλαιστίνη. Ως εκ τούτου, ο διαρκής πόλεμος, μέσα στον οποίον ζει, αποτελεί ένα φυσιολογικό γεγονός. 

Ο πόλεμος αυτός που διεξάγουν οι αραβικές παλαιστινιακές οργανώσεις έχει έναν, ξεκάθαρα, εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα και περιεχόμενο, εναντίον των Ισραηλινών κατακτητών, γεγονός, το οποίο τον καθιστά έναν δίκαιο πόλεμο και ως εκ τούτου, αξίζει η υποστήριξη της παλαιστινιακής υπόθεσης, που είναι ο παλαιστινιακός πόλεμος της ανεξαρτησίας του αραβικού πληθυσμού της περιοχής, εναντίον της ισραηλινής Κατοχής, ακόμη και όταν οι πολεμικές επιχειρήσεις, που διεξάγουν οι παλαιστινιακές αντιστασιακές οργανώσεις, περιέχουν και πράξεις, που δεν θα έπρεπε να έχουν γίνει και θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί.

Αλλά αυτού του είδους την κριτική μπορούμε, εύκολα, να την κάνουμε εμείς, από το σαλόνι του σπιτιού μας, ή στα καφενεία.

Όμως, εκεί, στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, οι καταστάσεις και η πραγματικότητα, που αντιμετωπίζει ο υπόδουλος παλαιστινιακός πληθυσμός, είναι πολύ σκληρές, με δεδομένη την διαρκή προδοσία, που υφίστανται οι Άραβες Παλαιστίνιοι, από τα αραβικά και τα μουσουλμανικά κράτη, μαζί, με το αδυσώπητο γεγονός ότι ο εχθρός των Παλαιστινίων δεν είναι, μόνον, ο ισραηλινός στρατός, αλλά, ακόμη περισσότερο, οι ένοπλοι έποικοι, που εγκαθίστανται, στα Κατεχόμενα εδάφη, καταστέλλοντας την παλαιστινιακή αντίσταση και οι οποίοι δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν, με τον διάλογο, την πειθώ, ή ειρηνικά μέσα.

Για τον λόγο αυτόν, το Ισραήλ πρέπει να ηττηθεί.

Και φυσικά, η ισραηλινή κοινωνία να επιβιώσει, αφού, όμως, αναμορφωθεί, ριζικά.

Ως εκ τούτου, λοιπόν, έτσι όπως έγινε, στον ελληνικό πόλεμο της ανεξαρτησίας, στην δεκαετία του 1820, ο πόλεμος, στην Παλαιστίνη, ήταν, είναι και θα είναι αιματηρός : 

Long live the Palestinian War for Indepedence.