Υπατία η Αλεξανδρινή (περίπου, 370 - 8/3/415). Δολοφονήθηκε, από τον χριστιανικό όχλο του πατριάρχη Αλεξανδρείας Κύριλλου και στο γεγονός αυτό εντοπίζονται οι απαρχές τους τέλους της κλασικής αρχαιότητας, σε συνδυασμό, με το κλείσιμο της σχολής του Πλάτωνα, στην Αθήνα, από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο, στις 8 Νοεμβρίου του 392, που κατάργησε, με διάταγμά του, την ελληνική θρησκεία, απαγόρευσε την προσέλευση, σε αρχαίους ναούς και έκλεισε όλες τις φιλοσοφικές σχολές της Αθήνας. Ο χριστιανισμός επιβάλλεται, ως επίσημη θρησκεία και πνευματική αρχή, στο ρωμαϊκό κράτος. Η Εκκλησία τον ανακηρύσσει, για την πράξη του αυτή, ως "Μέγα" και αργότερα, το 529 μ.Χ, το έργο του, δευτερευόντως, ολοκλήρωσε ο Ιουστινιανός, όταν δήμευσε τις περιουσίες των φιλοσοφικών σχολών των Αθηνών, που είχαν καταφέρει να επιβιώσουν. Από τότε και στους κατοπινούς 11 αιώνες, οι επιστήμες, σχεδόν, θα σταματήσουν να εξελίσσονται, με την Ευρώπη να εισέρχεται, στον μακρύτατο σκοτεινό Μεσαίωνα.
Η Υπατία ήταν Ελληνίδα νεοπλατωνική φιλόσοφος, μαθηματικός και αστρονόμος, η οποία θεωρείται η σημαντικότερη φιλόσοφος της εποχής της. Η Αλεξάνδρεια, στην οποία μεγάλωσε, αποτελούσε το σημαντικότερο κέντρο διανόησης του ελληνικού πολιτισμού και ήταν μια πραγματική πολυπολιτισμική πόλη, ένα θρησκευτικό κέντρο χριστιανών, πολυθεϊστών και Εβραίων και ένας πόλος έλξης των πιο προηγμένων φιλοσοφικών και επιστημονικών απόψεων εκείνης της περιόδου. Το Μουσείο, η Βιβλιοθήκη, οι πολυθεϊστικοι ναοί, οι εκκλησίες, οι κύκλοι των θεολόγων, φιλοσόφων και ρητόρων, οι σχολές μαθηματικών, αστρονομίας και ιατρικής, ένα κατηχητικό σχολείο και μια εβραϊκή συναγωγή συνέθεταν το πνευματικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο η Υπατία ανέπτυξε την δράση της. Στην Αλεξάνδρεια, η Υπατία είχε ελευθερία κινήσεων, κυκλοφορούσε φορώντας τον χαρακτηριστικό φιλοσοφικό μανδύα, τον τρίβωνα, συναντούσε ισχυρούς αξιωματούχους, επισκεπτόταν δημόσια και επιστημονικά ιδρύματα. Σημαντική προσωπικότητα ως δασκάλα, όμορφη γυναίκα, ενέπνεε σεβασμό, αν και προκαλούσε αντιγνωμίες, που έφθαναν, στο σημείο η ίδια να γίνεται αντικείμενο οργής, επιθέσεων και προσβολών.
Κατά την διάρκεια της ώριμης περιόδου της ζωής της, η διδασκαλία και οι φιλοσοφικές δραστηριότητές της είχαν προσελκύσει σημαντικό αριθμό νέων, οι οποίοι εντυπωσιασμένοι, από τα διανοητικά της χαρίσματα, την είχαν αποδεχτεί, ως καθηγήτριά τους. Έτσι, δημιούργησε έναν πνευματικό κύκλο μαθητών, οι οποίοι πήγαν να σπουδάσουν κοντά της, κάποιοι, για πολλά χρόνια. Οι μαθητές της προέρχονταν, τόσο από την Αλεξάνδρεια, όσο και από άλλα μέρη της Αιγύπτου, από την Συρία, την Κυρήνη και την Κωνσταντινούπολη, και ανήκαν, κυρίως, στις ελίτ της εποχής, ήτοι, σε εύπορες και ισχυρές οικογένειες. Μεταξύ των μαθητών της, ήταν ο χριστιανός Συνέσιος ο Κυρηναίος, μετέπειτα μητροπολίτης Πενταπόλεως, οι αδερφοί του Ευτρόπιος και Αλέξανδρος, ο Αλεξανδρινός σοφιστής Αθανάσιος, ο Ερκουλιανός, στενός φίλος του Συνέσιου, ο Ολύμπιος, πλούσιος γαιοκτήμονας, από την Σελεύκεια, ο Ησύχιος, κυβερνήτης της άνω Λιβύης, και ο Θεοδόσιος, που έγραψε κανόνες, για ρήματα και ουσιαστικά. Ανάμεσα στους μαθητές της Υπατίας συνυπήρχαν χριστιανοί και πολυθεϊστές.
Το πρόγραμμα των σπουδών της σχολής ήταν ευρύ και περιλάμβανε συνδυασμό μαθηματικών και ανώτερης φιλοσοφίας. Η Υπατία καθοδηγούσε μαθητές, που επιθυμούσαν μια βασική εκπαίδευση, στα μαθηματικά και εκείνους, που αναζητούσαν μια βαθύτερη, πιο ολοκληρωμένη μαθηματική και φιλοσοφική παιδεία. Σε αντίθεση με μαθητές άλλων σχολών, ένας μαθητής, στην σχολή της Υπατίας μπορούσε να διδαχθεί μαθηματικά, αστρονομία, αριστοτελική λογική και πλατωνική θεολογία. Αυτό του έδινε την δυνατότητα να εκτιμήσει, σε μεγαλύτερο βαθμό, την βαθύτερη σύνδεση, μεταξύ μαθηματικών και φιλοσοφίας. Στην σχολή της, εκτός από κλασικά κείμενα, διδάσκονταν και όλες οι νέες φιλοσοφικές τάσεις και οι ερμηνείες τους. Εκτός των άλλων, οι μαθητές της εξοικειώνονταν, με την πυθαγόρεια φιλοσοφία και τις έννοιές της, γεγονός όχι αναπάντεχο, αν αναλογιστούμε ότι τα ενδιαφέροντα της Υπατίας ενέπλεκαν τα μαθηματικά, με την φιλοσοφία.
Το φιλοσοφικό πλαίσιο της διδασκαλίας της Υπατίας βασίστηκε, στο έργο των νεοπλατωνικών φιλοσόφων Πορφύριου και Πλωτίνου και η φιλοσοφική προσέγγιση της Υπατίας ταίριαξε, στις ανάγκες των Αλεξανδρινών μαθητών της, καθώς εκείνη την περίοδο η Αλεξάνδρεια ήταν, κατά κύριο λόγο, μια χριστιανική πόλη. Εδώ, γίνεται ξεκάθαρη η πραγματική δύναμη της διδασκαλίας της Υπατίας. Οι χριστιανοί συνέχιζαν να ενδιαφέρονται, για την φιλοσοφία, ενώ δεν χρειαζόταν να αναζητήσουν ανώτερη μόρφωση και με τον τρόπο αυτόν, η Υπατία κατάφερε να γίνει η κορυφαία στοχάστρια της Αλεξάνδρειας, για περίπου 35 χρόνια και ασκούσε τεράστια επιρροή, στους σημαντικότερους άρχοντες της Αλεξάνδρειας, αλλά και της Μεσογείου. Μεταξύ αυτών, ήταν και ο Ρωμαίος έπαρχος Ορέστης, ο οποίος διατηρούσε πολύ στενή σχέση μαζί της και την συμβουλευόταν, σε πολιτικά ζητήματα. Η Υπατία επηρέαζε τις πολιτικές εξελίξεις, στην εξελληνισμένη πόλη και η ανάμειξή της, στην πολιτική, ενοχλούσε, πολύ σοβαρά, τους πολιτικούς, από όλες τις εθνικότητες, όπως ήσαν οι Έλληνες και οι Ελληνιστές και λοιποί χριστιανοί, οι Εβραίοι αλλά και οι Έλληνες και οι Ελληνιστές πολυθεϊστές. Οι πολιτικοί και οι θρησκευτικοί παράγοντες, όπως ο χριστιανός πατριάρχης Κύριλλος και οι Εβραίοι ραβίνοι, δεν δέχονταν να τους βάζει, ατην άκρη, η Ελληνίδα φιλόσοφος. Παρά τις διαμαρτυρίες και τις πολλές συστάσεις, η Υπατία εξακολουθούσε να συμμετέχει, στα συμβούλια και ουδέποτε δέχτηκε να αποσυρθεί, από την ενεργό πολιτική. Για τον λόγο αυτόν, την δολοφόνησε ένας χριστιανικός όχλος, με εντολή του χριστιανού πατριάρχη Αλεξάνδρειας Κύριλλου. Ο χριστιανός εκκλησιαστικός ιστορικός Σωκράτης, ο Σχολαστικός, αναφέρει, με λεπτομέρειες :
«῏Ην τις γυνὴ ἐν τῇ Ἀλεξανδρείᾳ͵ τοὔνομα Ὑπατία· αὕτη Θέωνος μὲν τοῦ φιλοσόφου θυγάτηρ ἦν· ἐπὶ τοσοῦτον δὲ προὔβη παιδείας͵ ὡς ὑπερακοντίσαι τοὺς κατ΄ αὐτὴν φιλοσόφους͵ τὴν δὲ Πλατωνικὴν ἀπὸ Πλωτίνου καταγομένην διατριβὴν διαδέξασθαι͵ καὶ πάντα τὰ φιλόσοφα μαθήματα τοῖς βουλομένοις ἐκτίθεσθαι· διὸ καὶ οἱ πανταχόθεν φιλοσοφεῖν βουλόμενοι κατέτρεχον παρ΄ αὐτήν. Διὰ τὴν προσοῦσαν αὐτῇ ἐκ τῆς παιδεύσεως σεμνὴν παρρησίαν καὶ τοῖς ἄρχουσι σωφρόνως εἰς πρόσωπον ἤρχετο· καὶ οὐκ ἦν τις αἰσχύνη ἐν μέσῳ ἀνδρῶν παρεῖναι αὐτήν· πάντες γὰρ δι΄ ὑπερβάλλουσαν σωφροσύνην πλέον αὐτὴν ᾐδοῦντο καὶ κατεπλήττοντο. Κατὰ δὴ ταύτης τότε ὁ φθόνος ὡπλίσατο· ἐπεὶ γὰρ συνετύγχανε συχνότερον τῷ Ὀρέστῃ͵ διαβολὴν τοῦτ΄ ἐκίνησε κατ΄ αὐτῆς παρὰ τῷ τῆς ἐκκλησίας λαῷ͵ ὡς ἄρα εἴη αὕτη ἡ μὴ συγχωροῦσα τὸν Ὀρέστην εἰς φιλίαν τῷ ἐπισκόπῳ συμβῆναι. Καὶ δὴ συμφρονήσαντες ἄνδρες τὸ φρόνημα ἔνθερμοι͵ ὧν ἡγεῖτο Πέτρος τις ἀναγνώστης͵ ἐπιτηροῦσι τὴν ἄνθρωπον ἐπανιοῦσαν ἐπὶ οἰκίαν ποθέν· καὶ ἐκ τοῦ δίφρου ἐκβαλόντες͵ ἐπὶ τὴν ἐκκλησίαν ᾗ ἐπώνυμον Καισάριον συνέλκουσιν͵ ἀποδύσαντές τε τὴν ἐσθῆτα ὀστράκοις ἀνεῖλον· καὶ μεληδὸν διασπάσαντες͵ ἐπὶ τὸν καλούμενον Κιναρῶνα τὰ μέλη συνάραντες πυρὶ κατηνάλωσαν. Τοῦτο οὐ μικρὸν μῶμον Κυρίλλῳ καὶ τῇ Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίᾳ εἰργάσατο· ἀλλότριον γὰρ παντελῶς τῶν φρονούντων τὰ Χριστοῦ φόνοι καὶ μάχαι καὶ τὰ τούτοις παραπλήσια. Καὶ ταῦτα πέπρακται τῷ τετάρτῳ ἔτει τῆς Κυρίλλου ἐπισκοπῆς͵ ἐν ὑπατείᾳ Ὁνωρίου τὸ δέκατον͵ καὶ Θεοδοσίου τὸ ἕκτον͵ ἐν μηνὶ Μαρτίῳ͵ νηστειῶν οὐσῶν».
Η έρευνα, για την φρικτή δολοφονία της φιλοσόφου Υπατίας, από Παραβαλάνους, φανατικούς χριστιανούς μοναχούς της Εκκλησίας του αγίου Κυρίλλου της Ιερουσαλήμ, που ζήτησε, από την Ρώμη, ο Ορέστης, πριν παραιτηθεί, είναι βέβαιο ότι παρακωλύθηκε, επανειλημμένως, ενώ, στο τέλος, ο χριστιανός πατριάρχης Κύριλλος ισχυρίστηκε ότι η Υπατία ήταν ζωντανή και ζούσε, στην Αθήνα. Από τα γραπτά του, πάντως, μαθαίνουμε ότι θεωρούσε την φιλοσοφία «ελληνιστική βλακεία» και ότι πίστευε ότι η γυναίκα «υποταγμένη και παραδομένη, στην υπακοή, προς τον Θεό, οφείλει να αφοσιώνεται, στην γέννηση παιδιών». Ο Κύριλλος αγιοποιήθηκε και τιμάται, από τους χριστιανούς, στις 18 Ιανουαρίου, ενώ η Ορθόδοξη Εκκλησία προσπαθεί να παρουσιάσει την Υπατία ως χριστιανή, που ήθελε, αλλά δεν πρόλαβε να βαπτιστεί, ταυτίζοντάς την, με την ανύπαρκτη “Αγία Αικατερίνη”, παραποιώντας και αποσιωπώντας όσα συνέβησαν, με την διατεταγμένη δολοφονία της. Εν πάση περιπτώσει, αυτό που άξιζε, στον τύπο αυτόν και στην δολοφονική συμμορία του, ήταν, επιεικώς, το παλούκωμα.
Όθων Α’ Otto Friedrich Ludwig von Wittelsbach (Salzburg 1/6/1815 - München 26/7/1867). O πρώτος βασιλιάς του μετεπαναστατικού κράτους (27/5/1832 - 23/10/1862).
Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν το 1865, μετά την έξωσή του, από τον θρόνο και την διαδοχή του, από τον Γεώργιο Α’.
1842. Ο Ιωάννης Κωλέττης - Δήμας (Συρράκο Ιωαννίνων 1773 ή 1774 - Αθήνα 31/8/1847). Αρχηγός του Γαλλικού Κόμματος, εκφραστής των μεσαίων στρωμάτων του κοτσαμπασισμού και των εμπόρων. Άκρως, αμφιλεγόμενη πολιτική προσωπικότητα, ενεπλάκη, σε εκλογικές νοθείες, σε φαυλοκρατία και χρημάτισε πρωθυπουργός, αξίωμα, το οποίο είχε και όταν πέθανε. Μέχρι σήμερα, είχα την άποψη ότι ο μόνος επαναστάτης του 1821, του οποίου είχαμε φωτογραφίες, ήταν ο Κωνσταντίνος Κανάρης. Δεν είναι, έτσι.
Από τους ηγέτες της επανάστασης και πατέρας της Μεγάλης Ιδέας, που έληξε - όπως έληξε - με την Μικρασιατική Καταστροφή, το 1922, ο Ιωάννης Κωλέττης φωτογραφημένος, στο Παρίσι. Αριστερά, στην φωτογραφία, είναι ο τραπεζίτης Jean Gabriel Eynard, που δεν βλέπει, προς τον φακό, αλλά προς τον φουστανελοφόρο Κωλέττη, που είναι, στο κέντρο της φωτογραφίας. Δίπλα του, η σύζυγός του Άννα και λίγο πιο πίσω, ο φίλος του ζεύγους Henri Bouthillier de Beaumont. Επίσης, η Marie de Rigny και ένας, ακόμη, φίλος του Εynard, o Charles de Traz.
Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος (Κωνσταντινούπολη 3/2/1791 - Αίγινα 6/9/1865).
Ηγετική και άκρως, αμφιλεγόμενη φυσιογνωμία της ελληνικής επανάστασης. Αρχηγός του Αγγλικού Κόμματος, που διετέλεσε πρωθυπουργός. Παρά τα όσα λέγονται, υπήρξε εκφραστής του κοτσαμπασισμού.
2/9/1877. Ο πρωθυπουργός, ο μπουρλοτιέρης του αγώνα, για την ελληνική ανεξαρτησία, ο Κωνσταντίνος Κανάρης νεκρός.
Ιωάννης Κλίμακας, υποστράτηγος. Γεννήθηκε, στην Θήβα, όπου και πέθανε το 1877. Στα νιάτα του, πολέμησε δίπλα στον Οδυσσέα Ανδρούτσο στο Χάνι της Γραβιάς, ενώ συμμετείχε, σαν επικεφαλής εκατοντάδων ανδρών, σε πολλές ακόμη σημαντικές μάχες της ελληνικής επανάστασης.
Η φωτογραφία τραβήχτηκε, στην Αθήνα, την δεκαετία του 1870.
1875. Λεωφόρος Αλεξάνδρας.
20ος αιώνας (πρώτες δεκαετίες), Πειραιάς : «Μεταξύ μας, Μεταξά…».Ο Σπυρίδων Μεταξάς, από τα Ψαρά και το εργοστάσιο οινοποιίας του, που ιδρύθηκε το 1888 και έγινε, διεθνώς, γνωστό.
1903. Η Οδός Αιόλου (χωματόδρομος) στο ύψος της πλατείας Αγοράς.
Καθημερινή σκηνή, στην οδό Αιόλου, στις αρχές του 20ου αιώνα.
Αριστερά, η πίσω πλευρά της Βιβλιοθήκης του Αδριανού.
Η οδός Αιόλου ήταν ο πρώτος νέος δρόμος, που χαράχτηκε, όταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του νεαρού ελληνικού κράτους. Σύντομα, γέμισε, με κτίρια και έγινε σημαντικό κέντρο οικονομικής, κοινωνικής και εμπορικής δραστηριότητας, με κατοικίες, ξενοδοχεία, καφενεία και κάθε λογής, εμπορικά. Ήταν, μάλιστα και ο πρώτος δρόμος, που ασφαλτοστρώθηκε, μόλις τρία χρόνια, μετά την συγκεκριμένη φωτογραφία, το 1906.
1905. Οδός Σταδίου.
Από το ύψος της παλαιάς βουλής, η οδός Σταδίου, με χαμηλά κτίρια και δέντρα.
Στο κέντρο της φωτογραφίας, το κτίριο της οδού Σταδίου και Χρήστου Λαδά, είναι το σημερινό «ΑΤΤΙΚΟΝ», που κάηκε, πρόσφατα.
Το κτίριο υπάρχει και σήμερα, αλλά χρήζει άμεσης επισκευής.
Μετά το κτίριο, στο άνοιγμα, είναι η πλατεία Κλαυθμώνος.
1853, ή 1854. Θησείο.
Ο ναός του Ηφαίστου και η βορειοδυτική πλευρά της Ακρόπολης, με τα προπύλαια, και τον Φράγκικο πύργο (έως το 1874).
Κάτω από τα τείχη της Ακρόπολης, τα Αναφιώτικα, και πιο δεξιά, πίσω από τον ναό του Ηφαίστου, είναι η περιοχή Βρυσάκι, η οποία κατεδαφίστηκε, για τις ανασκαφές της αρχαίας αγοράς, το 1931. Αριστερά, είναι ο Υμηττός.
1917. Θησείο.
Αραμπάδες (άμαξες ταξί), στην πιάτσα, στην οδό Αγίων Ασωμάτων, δίπλα στον σταθμό του τρένου, στο Θησείο.
Στο βάθος, ο ναός Αγίων Ασωμάτων.
1920. Οδός Πανεπιστημίου και Ιπποκράτους.
Η οδός Πανεπιστημίου, στο ύψος της Εθνικής Βιβλιοθήκης.
 |
|
1/1918. Άποψη του Ιλισού και του Παναθηναϊκού Σταδίου (Καλλιμάρμαρο).
Ο Ιλισός, ή Ιλισσός, Ειλισσός και σε επιγραφές του 5ου αιώνα π.Χ., Ηιλισός, είναι ο ένας από τους δύο ποταμοούς της Αθήνας, που πηγάζει, από τις βορειοδυτικές πλαγιές του Υμηττού και διερχόμενος, μέσα, από το λεκανοπέδιο της Αττικής, καταλήγει, στον φαληρικό όρμο. Ο Πλάτωνας τον αποκαλούσε «ὑδάτιον», γιατί στέρευε το καλοκαίρι. Ο ποταμός κυλούσε, κατά μήκος και εξωτερικά, των τειχών της Αθήνας. Απέναντι, από το Στάδιο, ξεκίνησε να καλύπτεται, επί της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά, έως τα τέλη της δεκαετίας του 1940, από το ύψος της παλαιάς Σχολής Χωροφυλακής, μέχρι την, άλλοτε, γέφυρα του Σταδίου, για να δημιουργηθεί η σημερινή λεωφόρος Μιχαλακοπούλου, που παραχωρεί την θέση της, πίσω από το Χίλτον, στην Βασιλέως Κωνσταντίνου, μέχρι περίπου, το Παναθηναϊκό Στάδιο.
Από εκεί, μέχρι την συμβολή της Βασιλέως Κωνσταντίνου, με την Λεωφόρο Βουλιαγμένης, υπάρχει μικρό τμήμα ακάλυπτης κοίτης, με την Βασιλέως Κωνσταντίνου, προς την πλευρά του Ολυμπιείου, το οποίο έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος. Στην συνέχεια, την κοίτη του ποταμού ακολουθεί η οδός Καλλιρρόης. Οι εργασίες επικάλυψης του Ιλισού ολοκληρώθηκαν, στις αρχές της δεκαετίας του 1960.
Από την αρχαιότητα και μέχρι τον 20ό αιώνα, ο Ιλισός δεν εξέβαλε στην θάλασσα, αλλά ήταν παραπόταμος του Κηφισού, με τον οποίο συνέβαλε βόρεια του σημερινού Μοσχάτου. Κατά την διάρκεια των έργων κάλυψης, το ποτάμι εξετράπη και δημιουργήθηκε νέα κοίτη, κάτω από την Οδό Παναγή Τσαλδάρη στα όρια των Δήμων Μοσχάτου και Καλλιθέας.
1920. Ο ποταμός Ιλισσός.
Η θέα, όπως φαινόταν, από την ταράτσα του σπιτιού του Ιωάννη Κανδήλη. Ο Ιλισσός (σημερινή Καλλιρρόης) και η γέφυρα, στην οποία κατέληγε η οδός Πετμεζά, (τρεις δρόμους, παρακάτω, από την οδό Βούρβαχη). Στο βάθος, η παλιά εκκλησία και η νέα του Αγίου Παντελεήμονος.
1892. Το λιμάνι του Πειραιά.
Είναι το μεγαλύτερο λιμάνι της Ελλάδας και το δεύτερο μεγαλύτερο, μετά το λιμάνι της Βαλένθια, της Μεσόγειου θάλασσας, αλλά και ένα από τα μεγαλύτερα, στον κόσμο, τόσο, σε κίνηση εμπορευματοκιβωτίων, όσο και επιβατών. Το λιμάνι του Πειραιά είναι το σημαντικότερο λιμάνι της Αττικής, από τα αρχαϊκά χρόνια. Είναι ένας μεγάλος εργοδότης, στην περιοχή, με, συνολικά, 1.002 υπαλλήλους. Το 2015, διακινήθηκαν, περίπου, 17.000 πλοία, ενώ εξυπηρετήθηκαν, περίπου, 17,5 εκατομμύρια επιβάτες. Το 2015, το λιμάνι ήταν το έκτο μεγαλύτερο, στην Ευρώπη (ανάμεσα στα 20 μεγαλύτερα), ως προς τον αριθμό διέλευσης των επιβατών, το έκτο μεγαλύτερο, στην Ευρώπη και το 26ο μεγαλύτερο, στον κόσμο, ως προς τον ετήσιο όγκο των εμπορευματοκιβωτίων (Ε/Κ). Από το 2020, το λιμάνι του Πειραιά ανήκει, κατά πλειοψηφία, στην κινεζική COSCO, με 67% των μετοχών (16% σε μεσεγγυητικές μετοχές). Το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) έχει το 7,14% των μετοχών. Το υπόλοιπο 25,86% ανήκει, σε μη θεσμικούς επενδυτές.
1920 (δεκαετία). Πειραιάς.
Η συμβολή της Ακτής Ποσειδώνος. με την Ακτή Μιαούλη. Το πρώτο κτίριο είναι το ρολόι του Πειραιά. (1873-1968). Το γνωστό, σε όλους «ρολόι» του Πειραιά, αποτελούσε ένα κτίριο σύμβολο της πόλης.
1900. Βιβλιοθήκη του Αδριανού.
Ονομάστηκε έτσι, επειδή ιδρύθηκε, από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό. Η βιβλιοθήκη ονομαζόταν και Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Τμήμα της βιβλιοθήκης ήταν η μεγάλη εσωτερική αυλή, έκτασης 100 × 70 μέτρων, την οποία περιέβαλε εντυπωσιακό περιστύλιο. Το, κυρίως, κτίριο της βιβλιοθήκης είχε δύο αίθουσες, όπου οι επισκέπτες διάβαζαν, ή παρακολουθούσαν διαλέξεις. Η αίθουσα της βιβλιοθήκης ήταν, μάλλον, τριώροφη, ο τρίτος όροφος, όμως, δεν σώζεται. Οι τοίχοι θεωρείται ότι ήσαν εξοπλισμένοι, με ράφια συνολικής χωρητικότητας 18-20.000 περγαμηνών. Σήμερα, σώζεται η δυτική άποψη του πρόπυλου, με κίονες κορινθιακού ρυθμού.
Ο αρχαιολογικός χώρος βρίσκεται, στην Αθήνα, στο Μοναστηράκι, βόρεια της Ακρόπολης. Μέσα στο μικρό μουσείο του, εκτίθεται, επίσης, ρωμαϊκό κολοσσικό άγαλμα Νίκης του 1ου αιώνα π.Χ., που βρέθηκε, στον χώρο. Ακριβώς δίπλα, στην βιβλιοθήκη, υπάρχει το τζαμί Τζισταράκη του 18ου αιώνα.
1927. Μοναστηράκι. Η πλατεία Μοναστηρακίου, το τζαμί Τζισδαράκη, με φόντο την Ακρόπολη.
Κατασκευάστηκε το 1759, από τον βοεβόδα (Οθωμανό διοικητή) της Αθήνας, Μουσταφά Αγά Τζισταράκη. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Τζισταράκης χρησιμοποίησε έναν, από τους κίονες του Ναού του Ολυμπίου Διός, για να φτιάξει ασβέστη, για την κατασκευή του κτιρίου, αλλά είναι πιο πιθανό να χρησιμοποίησε έναν, από τους κίονες της βιβλιοθήκης του Αδριανού, που βρίσκεται δίπλα. Στο Χρονικό του Ανθίμου αναφέρεται ότι προήλθε, από «μίαν κολόναν απ' εκείνας του Αδριανού», την οποία και ανατίναξαν. Αυτή η πράξη οδήγησε, στην καθαίρεσή του, από τους Τούρκους, καθώς θεωρήθηκε ιεροσυλία, η οποία απελευθέρωσε κατάρες : μια επιδημία πανώλης, τον επόμενο χρόνο, αποδόθηκε, σε αυτό το γεγονός. Το τζαμί ήταν, επίσης, γνωστό, ως τζαμί του Κάτω Σιντριβανιού, ή τζαμί του Κάτω Παζαριού, εξαιτίας της εγγύτητάς του, στην αρχαία Αγορά. Κατά την διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, το κτίριο χρησιμοποιήθηκε, σαν αίθουσα συνεδριάσεων, για την τοπική δημογεροντία. Χρησιμοποιήθηκε, ποικιλοτρόπως : Εκεί διεξήχθη χορός, προς τιμήν του βασιλιά Όθωνα, τον Μάρτιο του 1834 και μετά, χρησιμοποιήθηκε, ως στρατώνας, φυλακή και αποθήκη. Το 1915, ανακατασκευάστηκε, εν μέρει, υπό την επίβλεψη του αρχιτέκτονα Αναστάσιου Ορλάνδου και χρησιμοποιήθηκε, για να στεγάσει το «Μουσείον Ελληνικών Χειροτεχνημάτων»· από το 1918, (μετονομάστηκε σε «Εθνικόν Μουσείον Κοσμητικών Τεχνών»), μέχρι το 1973. Το 1966 έγιναν μετατροπές, στο τζαμί, ώστε να προσευχηθεί ο εξόριστος βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας Σαούντ. Το 1973, η μόνιμη έκθεση και τα γραφεία του Μουσείου Ελληνικής Τέχνης μεταφέρθηκαν, στην οδό Κυδαθηναίων 17, ενώ, στο τζαμί, παρέμεινε συλλογή κεραμικών, τα οποία είχαν δωρηθεί, από τον Β. Κυριαζόπουλο. Το κτίριο υπέστη ζημιές, από σεισμό, το 1981 και άνοιξε πάλι, για το κοινό, το 1991.
1960. Μοναστηράκι. Αρχαία Αγορά Αθηνών. Οδός Αδριανού.
Αριστερά, είναι το κτίριο της Στοάς Αττάλου, που αποτελεί ανακατασκευή του αρχαίου και ανεγέρθηκε, μεταξύ 1953-1956, από την Αμερικανική Σχολή Κλασσικών Σπουδών και στεγάζει το Μουσείο της Αρχαίας Αγοράς.
1931. Ψυχικό.
Στο βάθος. διακρίνεται η Πεντέλη.
1940 (δεκαετία). Ομόνοια. Οδός Πατησίων και Πανεπιστημίου.
Πλάνο, από το Ξενοδοχείο «ΕΞΕΛΣΙΟΡ» Excelsior. Η διασταύρωση Πανεπιστημίου, με την αρχή της Πατησίων, με τραμ (έως το 1953).
1941. Πειραιάς, Πασαλιμάνι.
Δεξιά, είναι η οικία Τζιβανιώτη.
Ο πέτρινος πύργος εκτιμάται ότι έχει κατασκευαστεί, στα μέσα το 19ου αιώνα.
Η οικία Τζιβανιώτη αναφέρεται, με ταμπέλα, στην πρόσοψη του κτιρίου, για το 1907, ενώ οι ιστορικές αναφορές, έως τις αρχές του 20ου αιώνα, την αναφέρουν, ως οικία Σολωμού.
Λαϊκός θρύλος την αναφέρει, ως σπίτι του Πασά, την περίοδο της τουρκοκρατίας, οπότε ο Οθωμανός πασάς απολάμβανε το μπάνιο του, στο Λιμανάκι της αρχαίας Ζέας.
Ο πύργος βρίσκεται, επί της οδού Τρύφωνος Μουτσοπούλου, στην συμβολή, με τις οδούς Κάνιγκος και Σηραγγείου.
1950. Τζιτζιφιές.
Η Λεωφόρος Βενιζέλου (Θησέως), από την Λεωφόρο Ποσειδώνος.
Στο βάθος, διακρίνεται ένα τραμ, δεξιά, είναι πιάτσα, με ταξί της εποχής.
1950 (δεκαετία). Κέντρο. Οδός 3ης Σεπτεμβρίου. Σταθμός Πρώτων Βοηθειών.
Ασθενοφόρα παραταγμένα, έξω από τον Σταθμό Πρώτων Βοηθειών Ερυθρού Σταυρού, επί των οδών 3ης Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου (κοντά, στην πλατεία Λαυρίου).
Το κτίριο, σε σχέδια του αρχιτέκτονα Γ. Διαμαντόπουλου και τα εγκαίνια έγιναν, τον Αύγουστο του 1939.
1950 (αρχές δεκαετίας). Πανεπιστημίου και Αιόλου. (Χαυτεία).
Πλάνο, από το Ξενοδοχείο «ΕΞΕΛΣΙΟΡ» (Excelsior).
Η οδός Πανεπιστημίου, με ράγες του τραμ, (έως το 1953).
Αριστερά, εκεί, που στρίβει το τρόλεϊ, είναι η αρχή της οδού Πατησίων και δεξιά, η προέκταση της είναι η αρχή της οδού Αιόλου.
1960 (δεκαετία). Οδός Κοραή.
Από την οδό Σταδίου, ο σημερινός πεζόδρομος της οδού Κοραή, διπλής κατεύθυνσης, τότε, στο βάθος, η οδός Πανεπιστημίου και το Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Στο βάθος, το αριστερό γωνιακό είναι το «Μέγαρο Οικονόμου», έτος κατασκευής 1927), (με τρούλο, στην γωνία, έως το 1934), είναι το λογιστήριο του κράτους, από το 1934.
Αριστερά, η αφετηρία του 14 (Καλλιθέα - Τζιτζιφιές), μπροστά, το 163, για Νέο Φάληρο.
Norma Jeane Mortenson (1/6/1926 - 4/8/1962).
Απλούστατα, διότι η “Marylin Monroe”, ένα βαθιά, σκεπτόμενο πρόσωπο, μια διανοούμενη βιβλιοφάγος, που δεν άφησε τα ίχνη των ευρύτατων γνώσεων και των ευαισθησιών της, μια προσωπικότητα, η οποία, στην προσωπική της ζωή, είναι άγνωστη, στο παγκόσμιο κοινό, που την γνωρίζει, μόνον, ως μια ηθοποιό, μετρίου επιπέδου και κυρίως, ως σεξοβόμβα (αν και η αλήθεια είναι ότι και ως ηθοποιός, υπήρξε εξαιρετική και ανέδειξε όλους τους αρκετούς μέτριους, έως κακούς ρόλους, που υποδύθηκε), δεν θα μπορούσε να λείπει, από την παρούσα φωτογραφική συλλογή, καθώς σημάδευσε τον 20ο αιώνα, αν και την χάσαμε, πολύ πρόωρα, λόγω της κατάθλιψης, η οποία την ταλαιπωρούσε, αν και ήταν και η πηγή των κρυφών, αλλά, έντονα, υπαρκτών και διευρυμένων διανοητικών αναζητήσεων και αέναων ανησυχιών, που η Norma Jeane Mortenson, πάντοτε, στον συνειδητό της βίο, διατηρούσε.
Σχόλια