1865. Θέα από την Ακρόπολη.
Από την Ακρόπολη, βλέπουμε τον Λυκαβηττό (γυμνό), την περιοχή των Εξαρχείων και τις γύρω περιοχές, ακόμη, σε χωράφια, τα Ανάκτορα (σημερινή Βουλή), η πλατεία ανηφορική, (λόφος Μπουμπουνίστρας), αριστερά, το Μέγαρο Αντώνη Δημητρίου, (σημερινό ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία).
23/4/2024. Ακρόπολη και Αθήνα, μέσα σε ένα πυκνό χρυσοπόρφυρο νέφος αφρικανικής σκόνης.
Δεν είχα σκοπό να βάλω αυτές τις φωτογραφίες, διότι είναι τωρινές, αλλά είναι τέτοιας σπανιότητας αυτό το φαινόμενο, που δεν είναι δυνατό, ούτε και είναι σωστό, να αγνοηθεί…
23/4/1821. Η μάχη. στην ξύλινη γέφυρα της Αλαμάνας, στον Σπερχειό.
Το πρωί της 23ης Απριλίου 1821 ο στρατός των 8.000 Τούρκων και Αλβανών του Κιοσσέ Μεχμέτ και του Ομέρ Βρυώνη επιτίθενται, ταυτόχρονα, στα τρία σώματα των Ελλήνων επαναστατών (600 άνδρες του Πανουργιά Πανουργιά, στην Χαλκωμάτα, 500 άνδρες του Γιάννη Δυοβουνιώτη, στην χαράδρα του Γοργοποτάμου και 500 άνδρες του Αθανασιου Διάκου, στην Αλαμάνα). Ο Πανουργιάς και ο Δυοβουνιώτης υποχρεώνονται να υποχωρήσουν, προ των υπέρτερων δυνάμεων του Ομέρ Βρυώνη, με συνέπεια ο κύριος όγκος των Οθωμανών υπό τον Κιοσέ Μεχμέτ να κτυπήσει τον Διάκο.
Ο επίλογος της μάχης, που στοίχισε την ζωή, σε 200 Έλληνες και 500 Οθωμανούς και Αλβανούς, επήλθε την επομένη ημέρα, με την εκτέλεση του Αθανάσιου Διάκου, που μεταφέρθηκε, στην Λαμία, σιδηροδέσμιος, με ανοιχτές τις πληγές του και θανατώθηκε, παραδειγματικά, με ανασκολοπισμό.
1890 (τέλη δεκαετίας). Πειραιάς. Το λιμάνι της Ζέας. (Πασαλιμάνι). Από τον λόφο του Προφήτη Ηλία, σε πρώτο πλάνο, το Πασαλιμάνι, και πάνω, το λιμάνι του Πειραιά. Στο βάθος, το νησάκι Ψυττάλεια και η Σαλαμίνα.
1910. Ομόνοια. Οδός Σταδίου.
Από την Ομόνοια, βλέπουμε την αρχή της οδού Σταδίου, με τραμ. Στο βάθος, διακρίνεται ο Υμηττός.
Η Οδός Σταδίου είναι ιστορικός δρόμος. στο κέντρο της Αθήνας. Συνδέει την Πλατεία Ομονοίας, με την Πλατεία Συντάγματος, με διεύθυνση βορειοδυτική-νοτιοανατολική. Εντάσσεται, στο ρυμοτομικό πλέγμα του πολεοδομικού σχεδίου, που εφαρμόστηκε, βόρεια της παλαιάς πόλης, αναπτυσσόμενη, περιμετρικά, του ιστορικού κέντρου και παραλλήλως, της Ακαδημίας και της Πανεπιστημίου. Η ονομασία του δρόμου προέρχεται, από το Παναθηναϊκό Στάδιο, στο οποίο οδηγεί, πίσω από τα Παλαιά Ανάκτορα και τον Εθνικό Κήπο. Σημείο αφετηρίας είναι η Ομόνοια, ενώ διέρχεται, μπροστά από την Παλαιά Βουλή και την Πλατεία Κλαυθμώνος. Θεωρείται, διαχρονικά, ένας από τους πιο ενδιαφέροντες δρόμους της αστικής κοινωνίας των Αθηνών, στεγάζοντας το Μουσείο της Πόλης των Αθηνών, κινηματοθέατρα, τραπεζικά καταστήματα και εμπορικά κτίσματα. Γνωστά κτίρια, επί της οδού, είναι το κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδος, η Παλαιά Βουλή, η Πλατεία Κλαυθμώνος, που βρίσκεται, στο μέσον της οδού και το Υπουργείο Εσωτερικών. Η οδός υπήρχε, από την αρχαία εποχή.
Η σύγχρονη οδός είχε σχεδιαστεί, αρχικά, ώστε να καταλήγει, έως το Παναθηναϊκό Στάδιο, από τους αρχιτέκτονες Κλεάνθη και Σάουμπερτ.
1910. Πλάκα. Οδός Κέκροπος.
Τα σπίτια δεξιά, υπάρχουν και σήμερα.
Το αριστερό κτίριο, σήμερα, είναι το ξενοδοχείο «NEFELI» (νέο κτίριο) και δίπλα. το θέατρο «Μπέλλος».
Στο βάθος, η Ακρόπολη.
1935. Πλάκα. Η κατοικία της, παραπάνω, εικονιζόμενης Αγγελικής Χατζημιχάλη. (Οδός Χατζημιχάλη 6).
Ήταν σημαντική Ελληνίδα λαογράφος και συγγραφέας (1895-1965).
Έμεινε γνωστή, κυρίως, για τις μελέτες της, πάνω στην ελληνική λαϊκή τέχνη και παράδοση και για τις προσπάθειες της να διατηρηθεί η ελληνική πολιτιστική κληρονομιά.
Σήμερα το κτίριο υπάρχει και είναι, πλέον, Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης, «Αγγελική Χατζημιχάλη».
1920 (δεκαετία). Μοναστηράκι.
Άμαξες, στην πλατεία Μοναστηρακίου, πριν γίνει πλατεία.
Το τζαμί Τζισταράκη κατασκευάστηκε, το 1759.
Σήμερα, λειτουργεί, ως παράρτημα του Μουσείου Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης και
στεγάζει την Συλλογή Κεραμικής του Β. Κυριαζόπουλου.
Δεξιά στο βάθος, η παλιά στρατώνα και η Ακρόπολη.
1920 (τέλη δεκαετίας). Πατησίων και Σκαραμαγκά.
Η οδός Πατησίων, στο ύψος του σημερινού πεζόδρομου της οδού Σκαραμαγκά.
Στο κτίριο αυτό (του 1925, αρχιτέκτων Κώστας Κιτσίκης), ήταν το σπίτι, που έζησε τα εφηβικά της χρόνια η κορυφαία και γνωστή παγκοσμίως ντίβα της όπερας Ελληνίδα υψίφωνος Μαρία Κάλλας.
Στον 2ο όροφο ήσαν τα γραφεία του Αβέρωφ.
Αυτό και το μεθεπόμενο κτίριο (στον πεζόδρομο Άλμπερτ Κ. και Ιουλιανού), υπάρχουν και σήμερα.
Πιο κάτω δεξιά, είναι η λεωφόρος Αλεξάνδρας και αριστερά, στο άνοιγμα, με τα δένδρα, είναι το κτίριο της ΓΣΕΕ.
1915. Νέο Φάληρο. Το ξενοδοχείο «Ακταίον».
Η πανέμορφη λεωφόρος με τα τραμ και το παραμυθένιο ξενοδοχείο «ΑΚΤΑΙΟΝ». Στο ίδιο ακριβώς σημείο σήμερα, στην θέση του ξενοδοχείου είναι το νοσοκομείο «metropolitan hospital» λεωφόρος Εθνάρχου Μακαρίου 9.
1934. Νέο Φάληρο, το ξενοδοχείο «Μέγα» «Grand Hôtel de Phalère».
Από την εξέδρα, βλέπουμε το ξενοδοχείο «Μέγα». Πίσω δεξιά, η οικία Βλάγκαλη, του τότε Γενικού Διευθυντή των Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων Αλέξανδρου Βλάγκαλη, κτίστηκε το 1907.
1935. Νέο Φάληρο, το ξενοδοχείο «Μέγα» «Grand Hôtel de Phalère».
Από την εξέδρα, βλέπουμε το ξενοδοχείο «Μέγα».
1939. Πειραιάς. Εργάτριες της καπνοβιομηχανίας ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΣ, που αναχωρούν, μετά από τον ομαδικό γάμο τους.
22/4/1941. Η βύθιση του αντιτορπιλικού “ΥΔΡΑ”, έξω από την Αίγινα, από γερμανικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα Stuka.
Το αντιτορπιλικό ΥΔΡΑ, ήταν άτυχο. Έπρεπε να αντιμετωπίσει περίπου 70 αεροπλάνα! Η επίθεση των αεροπλάνων Junkers 87 (Stuka), ήταν τρομαχτική. Στριφογύριζαν πάνω από το πλοίο και μετά εφορμούσαν με το χαρακτηριστικό τρομαχτικό θόρυβο των μηχανών και των σειρήνων, το ένα πίσω από το άλλο. Αφού άφηναν τις βόμβες τους από μικρό ύψος πολυβολούσαν ταυτόχρονα στοχεύοντας προς τη γέφυρα και τα πυροβόλα. Τα αεροπλάνα, που σφυροκόπησαν, για πάνω από 15 λεπτά το ΥΔΡΑ, έριψαν, περί τις 60 βόμβες, από τις οποίες καμιά δεν έπεσε πάνω στο πλοίο.
Η επίθεση των γερμανικών Stukas.
Αναμνηστική φωτογραφία του πληρώματος του αντιτορπιλικού “ΥΔΡΑ”, που βυθίστηκε, σε καλύτερες ημέρες.
Το αντιτορπιλικό “ΥΔΡΑ”, σε καλύτερες ημέρες.
Όμως, πολλές έπεσαν κοντά, και δυστυχώς, αυτές ήσαν ικανές να προκαλούσαν, με την έκρηξη τους, ρήγματα, στις λαμαρίνες του πλοίου. Τότε, οι λαμαρίνες δεν ήσαν ήταν κολλημένες, με συγκόλληση, αλλά ήταν περτσινωμένες. Το πλοίο, πρσροοδευτικά, γέμιζε, με νερά, από τα μικρά και τα μεγάλα ρήγματα. Το ελληνικό πολεμικό πλοίο βυθίστηκε.
1950 (δεκαετία). Μικρολίμανο.
Φανάρι, ή λιμένας Κουμουνδούρου, πρώην Τουρκολίμανο και στην αρχαιότητα, Λιμένας Μουνιχίας, αποτελεί, σήμερα, τουριστική τοποθεσία και περιλαμβάνεται, στην ευρύτερη συνοικία της Καστέλλας.
Βρίσκεται, στα βορειοανατολικά της Πειραϊκής χερσονήσου, συνορεύοντας, με την συνοικία του Νέου Φαλήρου.
1941. Οδός Πανεπιστημίου.
Τραμ, επί της Πανεπιστημίου, στρίβει, στην Πατησίων.
Δεξιά, το ξενοδοχείο «EXCELSIOR», το κτίριο υπάρχει και σήμερα.
Στο βάθος, η πλατεία Ομονοίας, η οδός Αγίου Κωνσταντίνου, στην δεξιά γωνία της, το ξενοδοχείο «Πάνθεον», και δίπλα, ο κινηματογράφος «Κοτοπούλη».
1944. Οδός Αθηνάς και Σοφοκλέους.
Η μάχη των Αθηνών. Δεκεμβριανά.
1950 και 1960 (δεκαετίες). Ο γαλατάς.
Ο γαλατάς ήταν επάγγελμα πλανόδιου μικροπωλητή παλαιότερων εποχών, που διατηρήθηκε, μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα, που, σήμερα, έχει εκλείψει, σχεδόν τελείως, από αρκετές χώρες της Ευρώπης. Ο γαλατάς εργαζόταν, στα μεγάλα αστικά κέντρα και όχι, στα χωριά, καθώς, εκεί, υπήρχε η δυνατότητα, εξ ανάγκης, για άμεση πώληση φρέσκου γάλακτος. Ο γαλατάς αναλάμβανε την διάθεση του γάλακτος και άλλων γαλακτοκομικών προϊόντων (συνηθέστερα γιαουρτιού ή βουτύρου), στα σπίτια. Το μεταφορικό του μέσο ήταν ένα υποζύγιο (γάιδαρος ή μουλάρι, μερικές φορές ρυμουλκούσαν και ανοικτή, ή κλειστή, ελαφριά άμαξα) και αργότερα, το ποδήλατο, ή μηχανοκίνητο δίτροχο.
Στην δεκαετία του 1950 οι τελευταίοι πλανόδιοι γαλατάδες, που διαλαλούσαν το εμπόρευμά τους, με τη λέξη "γαλατάς!" ή, μόνο, την κατάληξη "τας!", μετέφεραν το γάλα, σε μεταλλικά κυλινδρικά δοχεία και το μοίραζαν, στις γειτονιές, χύμα, σε οκάδες, ή δράμια. Στην αρχή της δεκαετίας του 1960, η διάθεση του γάλακτος άρχισε να γίνεται, σε γυάλινες φιάλες, που διανέμονταν παστεριωμένο γάλα, κάθε πρωί.
6/7/1966. Η πανέμορφη και πολύ καλή ηθοποιός - αν και αδικημένη, διότι η ομορφιά της την εμπόδισε να παίξει, στον ελληνικό κινηματογράφο, τους ρόλους, που της άξιζαν - Ρίκα Διαλυνά, στο Βρετανικό Μουσείο.
23/4/2010. Ο Γιώργος Παπανδρέου αφήνει το κράτος και την οικονομία να χρεωκοπήσουν και, από το Καστελλόριζο, ανακοινώνει την επιβολή του 1ου Μνημονίου, στην ελληνικη κοινωνία.Ακολούθησαν, άλλα δυο επίσημα και το παρόν κρυφό - “ντροπαλό” 4ο Μνημόνιο των Αλέξη Τσίπρα και Ευκλείδη Τσακαλώτου, που συνδέθηκε, με μια, sui generis, πιστοληπτική γραμμή 37 δισεκ. € (η σύνθεση της οποίας, το 2019, ήταν η ακόλουθη : 16 δισεκ. €, περίπου, προέρχονταν, από το τελευταίο δάνειο του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας ΕSΜ, που συνδέθηκε, με το 3ο Μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ, 14 δισεκ. €, περίπου, πήγαζαν, από δανεισμό ιδιωτικών αγορών και 7 δισεκ. €, περίπου, από τα διαθέσιμα των Ταμείων), μεταβαπτίστηκε και αποκλήθηκε «πρόγραμμα μεταμνημονιακών υποχρεώσεων», μέχρι, τουλάχιστον, το 2070.
Σχόλια