Άμαξες διέρχονται την οδό Σταδίου, ενώ διακρίνονται και οι ράγες των τραμ.

Δεξιά, είναι η οδός Κοραή και το Ξενοδοχείο "Grand Hôtel d'Athènes" (οικοδομήθηκε, στα μέσα του 19ου αιώνα).

1860. Η Ακρόπολη από τον λόφο του Φιλοπάππου.

Από τις πρώτες φωτογραφίες της Ακρόπολης, με τον Φράγκικο πύργο που υπήρχε έως το 1874, και το Τείχος του Χασεκή (1778) αποτελώντας οχυρωματικό έργο, τον λεγόμενο «Σερπετζέ».

1960. Μοναστηράκι.

Μίκης Θεοδωράκης, λατέρνα, Γιώργος Ζαμπέτας.

1966. Πανεπιστημίου και Αιόλου.

Χαυτεία. Στο βάθος, η Ομόνοια και ο κινηματογράφος Κοτοπούλη.

1890 (τέλη δεκαετίας). Ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία.

Το ξενοδοχείο ιδρύθηκε, το 1866, από τον Σάββα Κέντρο, που είχε καταγωγή από την Ήπειρο και αρχικά, εγκαταστάθηκε, σε κτίριο, επί των οδών Σταδίου και Καραγιώργη Σερβίας. Πρώτος του πελάτης θεωρείται ότι ήταν ο Μπενιζέλος Ρούφος. Το 1874, η ξενοδοχειακή επιχείρηση μετεγκαταστάθηκε, στο μέγαρο Αντώνη Δημητρίου, που είχε ανεγερθεί, το 1842 και στο οποίο στεγάζεται, μέχρι και σήμερα. Το 1878, εισήλθε, στο μετοχικό σχήμα, ο Ευστάθιος Λάμψας.

Κατά το 1888, το ξενοδοχείο ήταν ένα από τα πρώτα κτίρια της Αθήνας, που ηλεκτροδοτήθηκε. Κατά τις πρώτες ημέρες των Δεκεμβριανών, το ξενοδοχείο χρησίμευσε, ως αρχηγείο του Πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, του Υπουργικού Συμβουλίου και του Bρετανού στρατηγού Ρόναλντ Σκόμπι. Αργότερα, για λόγους ασφαλείας, το Υπουργικό Συμβούλιο μεταφέρθηκε, στην ιστορική βίλα του Παπανδρέου, στο Καστρί, μαζί με τον Αρχηγό της Αστυνομίας Πόλεων Άγγελο Έβερτ. Στα τέλη του 1944, το ΕΑΜ τοποθέτησε εκρηκτικά στα θεμέλια του ξενοδοχείου του, με σκοπό να το ανατινάξει, δολοφονώντας, ταυτόχρονα και τον Τσόρτσιλ, που, εσφαλμένα, θεωρείτο ότι θα κατέλυε, εκεί. Η επιχείρηση ματαιώθηκε, λόγω της επέμβασης μιας βρετανικής περιπόλου. Το 2006, το ξενοδοχείο έκλεισε, για ένα χρόνο και υπέστη ολοκληρωτική ανακαίνιση (κόστους 112 εκατομμυρίων ευρώ), ώστε να επανέλθει, στην παλαιά του δόξα. Το εκσυγχρονισμένο πλέον κτίριο έχει 384 δωμάτια (79 σουίτες), συμπεριλαμβανομένων 2 βασιλικών σουιτών, εμβαδού 550 τετραγωνικών μέτρων, των οποίων η διανυκτέρευση κοστίζει, έως και 32.000 ευρώ.

11/1/1945. Αθήνα. Η υπογραφή της συνθήκης κατάπαυσης πυρός, ανάμεσα στα βρετανικά στρατεύματα και στον ΕΛΑΣ.

Ο διοικητής των βρετανικών δυνάμεων, αντιστράτηγος Ρόναλντ Σκόμπι, υπογράφει, υπό το βλέμμα του συνταγματάρχη του ΕΛΑΣ Θεόδωρου Μακρίδη (Έκτορα) και των αντιπροσώπων του ΕΑΜ Γιάννη Ζέβγου (Ταλαγάνη), Δημήτρη Παρτσαλίδη και Αθανάσιου Αθηνέλη.

1900 (αρχές δεκαετίας). Κέντρο. Πλανόδιος έμπορος.

Στο κέντρο της, τότε, Αθήνας, χωματόδρομος, με ράγες του τραμ, άμαξες, πλανόδιους έμπορους και αστούς φουστανελάδες.

1904. Πλατεία Συντάγματος.

Η πλατεία είναι, ακόμη, ανηφορική, (λόφος Μπουμπουνίστρας). Αριστερά το μέγαρο Αντώνη Δημητρίου, το σημερινό ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία.

1962. Αεροφωτογραφία των Αμπελοκήπων.

Κυκλική πλατεία, στην συμβολή των λεωφόρων Κηφισίας, Αλεξάνδρας και Βασιλίσσης Σοφίας.

1920. Κολωνάκι. Το τέρμα της οδού Πινδάρου, (κατσικάδικα).

Βοσκός, με το κοπάδι του, στο τέρμα της οδού Πινδάρου.

1953. Η οδός Πανεπιστημίου, στο ύψος του Οφθαλμιατρείου.

Μια καθημερινή ημέρα, στην Πανεπιστημίου.

1880. Η πηγή της Καλλιρρόης.

7/1/1891. Η πηγή Καλλιρρόη, και οι καταρράκτες του Ιλισού, δίπλα στο εκκλησάκι της Αγίας Φωτεινής.

Δεξιά, ο Αμερικανός ποδηλάτης William Sachtleben.

1875. Η κρήνη Καλλιρρόη και οι καταρράκτες του Ιλισού.

Το σημείο αυτό βρίσκεται, λίγο πιο κάτω, από το Παναθηναϊκό Στάδιο, Καλλιρρόης και Βουλιαγμένης, δίπλα στο εκκλησάκι της Αγίας Φωτεινής.

1930 (δεκαετία). Χαλάνδρι. O σταθμός του τραίνου (Σιδηροδρομική γραμμή Λαυρίου - Αγίων Αναργύρων).

Το κτίριο του σταθμού Χαλανδρίου σώζεται, σε πολύ καλή κατάσταση και σήμερα στεγάζεται η παιδική βιβλιοθήκη του Δήμου Χαλανδρίου. Βρίσκεται κοντά, στην εκκλησία της Αγίας Άννας, στην οδό Παλαιολόγου / Παπανικολή. Στον δρόμο, υπάρχουν, ακόμη, οι ράγες, του «θηρίου» θαμμένες, στο χώμα, αλλά είναι, ακόμη, ορατές.

1950. Μοναστηράκι.

Δεξιά, ο ηλεκτρικός σταθμός, αριστερά το τζαμί Τζισταράκη, δίπλα η Βιβλιοθήκη του Αδριανού, και στο βάθος, η Ακρόπολη.

1958. Η ανέγερση του ξενοδοχείου Χίλτον.

Γνωστό και ως «Hilton Athens», στα Αγγλικά, είναι ένα από τα μεγαλύτερα και πιο πολυτελή ξενοδοχεία, στην Αθήνα. Βρίσκεται, στο κέντρο της Αθήνας, επί της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας και αποτελεί το σήμα κατατεθέν της πόλης, έχοντας δώσει και στην ευρύτερη περιοχή, το αντίστοιχο όνομα (Χίλτον). Είναι μέλος της διεθνούς αλυσίδας ξενοδοχείων "Hilton Worldwide". Το "Χίλτον" οικοδομήθηκε την περίοδο, μεταξύ 1958-1963, μετά από μελέτη των αρχιτεκτόνων Εμμανουήλ Βουρέκα, Προκόπη Βασιλειάδη και Σπύρου Στάικου. Με την ανέγερσή του, σήμανε την είσοδο της χώρας, στην παγκόσμια τουριστική αγορά πολυτελείας, αποτελώντας και το ίδιο ένα σύμβολο της οικονομικής, πολιτιστικής και κοινωνικής εξέλιξης της εποχής.

1850 (δεκαετία). Πλατεία Συντάγματος.

Η Πλατεία από την αρχή της οδού Μητροπόλεως. Μπροστά στην πλατεία είναι ακόμα χωματόδρομος, με πανέμορφες άμαξες, και ράγες με ιππήλατα τραμ. Τα μέγαρα Ιωάννου Βούρου, Στέφανου Σκουλούδη και το μέγαρο Αντώνη Δημητρίου τότε, το σημερινό ξενοδοχείο της «Μεγάλης Βρετανίας» του Ζαχαράτου - Καπερώνη.

1850 (δεκαετία). Πλατεία Συντάγματος.

1906. Οδός Αμερικής.

Ο τοίχος δεξιά, περιβάλλει τους βασιλικούς στάβλους, Αργότερα, θα ανεγερθεί το τεράστιο συγκρότημα του Μετοχικού Ταμείου Στρατού. Στο βάθος, διακρίνεται ο Λυκαβηττός.

Ο Τσίλλερ (αριστερά), μαζί με τον αρχιτέκτονα Θεόδωρο Χάνσεν, κατά την κατασκευή της Ακαδημίας Αθηνών.

Ο Ερνέστος Τσίλλερ (Γερμανικά: Ernst Moritz Theodor Ziller, Ζέρκοβιτς, 22 Ιουνίου 1837 - Αθήνα, 12 Νοεμβρίου 1923).

Ήταν Γερμανός αρχιτέκτονας από την Σαξονία, ο οποίος δραστηριοποιήθηκε στη Βιέννη και την Ελλάδα κατά τον και 20ό αιώνα.

1876. Ο Ερνέστος Τσίλλερ και η σύζυγός του Σοφία Δούδου.

Η οικία του Τσίλλερ, στον Πειραιά και δίπλα η συνοικία Τσίλλερ.

1949. Περιοχή Μετς.

Οδός Παπατσώνη και Φωτιάδου. Βλέπουμε το άλσος Λογγίνου και στο βάθος αριστερά τον Υμηττό. Τα πρώτα σπίτια δεξιά και αριστερά υπάρχουν και σήμερα.

1897. Ο Ναός του Ηφαίστου.

Συγκέντρωση πλήθους, με φουστανελάδες, στο Θησείο.

1910. Η οδός Ερμού.

Καλοντυμένες κυρίες και κύριοι περιφέρονται, στον εμπορικότερο δρόμο της, τότε, Αθήνας. Στο βάθος, η βυζαντινή εκκλησία της Παναγίας Καπνικαρέα.

1870. Από την Ακρόπολη.

Σε πρώτο πλάνο, η Μητρόπολη της Αθήνας. Ο Λόφος Στρέφη, με καλλιέργειες, στην περιοχή των Εξαρχείων. Το κτίριο, που φαίνεται, ακριβώς, από κάτω, είναι το Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην οδό Πανεπιστημίου. Δεξιά, διακρίνονται οι πρόποδες του Λυκαβηττού.

1870. Η Μητρόπολη Αθηνών και η ευρύτερη περιοχή.

Οι εργασίες ξεκίνησαν, το 1842 και τον σχεδιασμό ανέλαβε ο Δανός αρχιτέκτονας Θεόφιλος Χάνσεν, που σχεδίασε την Ακαδημία Αθηνών και την Εθνική Βιβλιοθήκη. Τα πρώτα αρχιτεκτονικά σχέδια του Χάνσεν ήταν ένας συνδυασμός δυτικών στοιχείων αναγεννησιακού και γοτθικού χαρακτήρα. Ωστόσο, οι εργασίες διακόπηκαν, μετά από έναν χρόνο, λόγω έλλειψης χρημάτων. Το υπέρογκο, για την εποχή, ποσό κατασκευής, καλύφθηκε, από εράνους, από την εκποίηση εκκλησιαστικής περιουσίας και από προσωπικές δωρεές του βασιλιά Όθωνα Α’ και του ευεργέτη Γεωργίου Σινά. Συνολικά, 72 εκκλησίες κατεδαφίστηκαν, για να χρησιμοποιήσουν το υλικό τους, στην οικοδόμηση της Μητρόπολης. Τα εγκαίνια της εκκλησίας πραγματοποιήθηκαν, στις 21 Μαΐου 1862. Η Μητρόπολη της Αθήνας είναι συνδεδεμένη, με σημαντικές στιγμές της νεοελληνικής ιστορίας. Το κτύπημα των καμπανών της σήμανε, άλλοτε, χαρμόσυνα και άλλοτε, δυσάρεστα γεγονότα. Εκεί, εορτάστηκε, το 1864, η Ένωση των Επτανήσων, με την υπόλοιπη Ελλάδα, οι στέψεις, και οι γάμοι των Ελλήνων Βασιλέων καθώς και οι κηδείες πρωθυπουργών και άλλων σημαντικών προσώπων. Τα τελευταία χρόνια η εκκλησία βρισκόταν, με σκαλωσιές, ώστε να επισκευαστεί, από τις ζημιές, που προκλήθηκαν, από τους σεισμούς, που έπληξαν την Αθήνα, το 1981 και 1999.

1874. Η Μητρόπολη των Αθηνών.

Δεξιά, η Παναγία η Γοργοεπίκοος, Άγιος Ελευθέριος.

1870. Η Αθήνα, από το Αστεροσκοπείο.

Βλέπουμε, από αριστερά, τον Λυκαβηττό, τα Ανάκτορα (βουλή), την γύρω περιοχή, με χαμηλά σπίτια, όλα με κεραμοσκεπές, την περιοχή Βρυσάκι, που, λόγω ανασκαφών της αρχαίας Αγοράς, το 1931, δεν υπάρχει πια, και την Ακρόπολη, με τον φράγκικο πύργο (έως το 1874). Στο βάθος, το βουνό Υμηττός.

1952. Πλατεία Ομονοίας. Ο κινηματογράφος Κοτοπούλη.

Ήταν ανάμεσα, στις οδούς 3ης Σεπτεμβρίου και Αγίου Κωνσταντίνου.
ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ.
1.- 1888. Θερινό Θέατρο "Ομόνοια".
2.- 1901-1905. "Νέα Σκηνή" Κωνσταντίνου Χρηστομάνου.
3.- 1906-1911 Το θέατρο διατηρεί την ονομασία "Νέα Σκηνή", παρ’ ότι έχει αποχωρήσει ο ιδρυτής του Κωνσταντίνος Χρηστομάνος.
4.- 1907. Η Μαρίκα Κοτοπούλη νοικιάζει το θέατρο "Νέα Σκηνή" και γίνεται θιασάρχης.
5.- 1911. Ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος πεθαίνει, από φυματίωση, την 1η Νοεμβρίου.
6.- 1912. Το θέατρο "Νέα Σκηνή" μετονομάζεται, σε “Μαρίκα Κοτοπούλη”.
7.- 1916. Κτίζεται το χειμερινό θέατρο της Κοτοπούλη, στην θέση του παλαιού θερινού θεάτρου του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου. Αρχιτέκτων: Μιχαήλ (Μίκιος) Λυκούδης [γεν. 1871 – 1935]
8.- Καλοκαίρι 1937. Ριζική ανακαίνιση (βλ. κατεδάφιση του θεάτρου) “Μαρίκα Κοτοπούλη”.
9.- 1937-1948. Κινηματογράφος "Κρόνος".
10.- 1949-1969. Κινηματογράφος "Κοτοπούλη".
11.- 1969. Το Μετοχικό Ταμείο Αεροπορίας κατέβαλε το ποσό των 50 εκατομμυρίων δραχμών και αγόρασε το οικόπεδο 11.- Κατεδάφιση 16-31 Αυγούστου 1974.
12.- Το οικόπεδο παρέμεινε άδειο, έως το 1978.
13.- Ξενοδοχείο "La Mirage". Οικοδόμηση 1978-1985 Εγκαίνια: 29 Αυγούστου 1985 Αρχιτέκτων: Σοφοκλής Σαρλής Ας σημειωθεί οτι ιδιοκτήτες του οικοπέδου υπήρξαν οι - Πέτρος Θηβαίος, δικηγόρος, θεατρικός επιχειρηματίας ("Νέα Σκηνή" Κωνσταντίνου Χρηστομάνου) - Κωνσταντίνος Χέλμης, θεατρικός επιχειρηματίας, σύζυγος της Μαρίκας Κοτοπούλη.

1903. Πλατεία Λαυρίου. Ο τερματικός σταθμός του «Θηρίου» στην αρχή της 3ης Σεπτεμβρίου.

1920. Το «Θηρίο».

Οι γραμμές του «Θηρίου».

Το «Θηρίο».

1925. Το «Θηρίο».

Η Αττική είχε προαστιακό σιδηρόδρομο, πριν από 130 χρόνια, αλλά το σταμάτησαν!
Ήταν το περίφημο «Θηρίο», που ένωνε Κηφισιά, με Αθήνα και Λαύριο. Ο σιδηρόδρομος της Κηφισιάς λειτούργησε, για πρώτη φορά, το 1885. Η γραμμή, που έφτανε, από την Αθήνα, στην Κηφισιά και από εκεί, στο Λαύριο, ήταν η δεύτερη σιδηροδρομική γραμμή των Αθηνών. Λίγα χρόνια, νωρίτερα, είχε λειτουργήσει η πρώτη, που ένωνε την Αθήνα, με τον Πειραιά. Τα εγκαίνια της γραμμής της Κηφισιάς πραγματοποιήθηκαν, στις 4 Φεβρουαρίου του 1885. Ήταν Καθαρά Δευτέρα και οι Αθηναίοι έσπευσαν να χρησιμοποιήσουν το καινούριο τρένο, που θα τους μετέφερε, στον καλύτερο τόπο παραθερισμού της εποχής, την Κηφισιά.
Η κατασκευή της γραμμής Λαυρίου αποτέλεσε έναν συμβιβασμό, μεταξύ της Εταιρείας Μεταλλουργείων Λαυρίου και του Κράτους.
Ο νόμος 1047/1882 καθόριζε, κατ’ αρχήν, τις σχέσεις του Κράτους, με την Ε.Ε.Μ.Λ., ενώ περιελάμβανε και μια «Συγγραφή», σχετική, με τις προδιαγραφές λειτουργίας των Σιδηροδρόμων Αττικής. Το τρένο ονομάστηκε «Θηρίο». Ήταν ατμοκίνητο και κατασκευάστηκε, στο Βέλγιο. Μπορούσε να σύρει, μέχρι 12 βαγόνια, που χωρούσαν, έως 300 επιβάτες και έτρεχε, με ταχύτητα 40 χιλιομέτρων. Πήρε αυτό το όνομα, γιατί παρά τις δυσκολίες, κατάφερνε να μεταφέρει τους Αθηναίους, στην εξοχή. Ο Σιδηρόδρομος δημιούργησε το Άλσος Κηφισιάς. Από το 1901 η εταιρία «Σιδηρόδρομοι Αττικής» ανέλαβαν να αναβαθμίσουν την Κηφισιά και ορισμένα άλλα σημεία, από τα οποία περνούσε το τρένο. Ήταν το αντάλλαγμα, για την αποκλειστική εκμετάλλευση της σιδηροδρομικής γραμμής. Έτσι, δημιουργήθηκε το άλσος Κηφισιάς, που ένωνε τον σταθμό, με την πλατεία του Πλατάνου. Κάποιοι πανηγύριζαν. Ξήλωσαν το Θηρίο, με γλέντια και τραγούδια. Το τελευταίο δρομολόγιο του πρώτου τρένου της Κηφισιάς πραγματοποιήθηκε, στις 8 Αυγούστου του 1938. Έτσι, χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία, η Αθήνα να έχει φθηνό και αποτελεσματικό δίκτυο μαζικής μεταφοράς.
Από το τρένο του Λαυρίου, δεν έχει μείνει, πια, τίποτα περισσότερο, από μισογκρεμισμένους σταθμούς, χορταριασμένες γραμμές Η προαστιακή συγκοινωνία της Αττικής, που οραματίστηκε ο Χαρίλαος Τρικούπης, πριν από 125 χρόνια έπαυσε, το 1957 και δεν υλοποιήθηκε ξανά.