Κωνσταντίνος Καραμανλής : Ένας προσαρμοστικός, αλλά, πάντοτε, σκληρός δεξιός συντηρητικός πολιτικός, με σκοτεινό παρελθόν, επί γερμανικής Κατοχής, για το οποίο τον είχε, “στο χέρι”, η CIA και που, μέχρι τον θάνατο του, υπερασπίστηκε, όλα τα πεπραγμένα του, χωρίς να μετανιώσει, για τίποτε. (Ισχυριζόμενος, μετά την πτώση της δικτατορίας του 1967, ότι ήταν σοσιαλιστής).
Ροβήρος Μανθούλης (10/7/1929 - 21/4/2021).
Να μην ξεχνάμε ότι στον συνασπισμό του ανήκε και το Κόμμα των ”Αριστερών Ντεγκολικών” (Gaulistes de Gauche”). Ότι ο Ντε Γκόλ έβγαλε τη Γαλλία από τη Στρατιωτική συμμετοχή στο ΝATO και έδιωξε όλες τις Αμερικανικές βάσεις από το γαλλικό έδαφος. Που δεν ήταν και λίγες. Τέλος, έδωσε άλλο ένα σοβαρό πλήγμα στην Ουάσιγκτον όταν ζήτησε να ανταλλάξει τα ”πετροδολάρια” που είχε μαζέψει η Γαλλία με χρυσό! Είχε προβλέψει την κατακόρυφη πτώση του δολαρίου! (Η ουγγιά από 35 δολάρια πήγε τελικά στα χίλια!). Έφτανα στην Νέα Υόρκη, από το Παρίσι, εκείνη την ημέρα και κόντεψαν να με λιντσάρουν. Σιγά ρε παιδιά, Έλληνας είμαι! Είδα μπροστά μου να ανοίγουν τα μπουκάλια σαμπάνιας και να την χύνουν στα σκουπίδια. Αυτό βέβαια κράτησε δυο μέρες, όχι όμως και η αναστάτωση στο Χρηματιστήριο.
Με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή είχα μια πολύ παλιά γνωριμία, την οποία βέβαια είχε ξεχάσει. Και βέβαια δεν του την θύμησα. Το 1948, ήμασταν ερωτευμένοι με την ίδια γυναίκα! Την Λίλη Μακ, για όποιον την έχει ακουστά. Ρωσικής καταγωγής, ήταν μια πανέμορφη, εξέχουσα προσωπικότητα στο Αθηναϊκό σκηνικό. Ο Καραμανλής ήταν νομίζω Υφυπουργός Υγείας κι εγώ 18χρονος ποιητής έχοντας εκδώσει το πρώτο μου βιβλίο χάρη στο οποία έγινα αποδεκτός στο Πατάρι του Λουμίδη, όπου και γνώρισα την Λίλη.
Μιλούσε έξι γλώσσες και εμένα τουλάχιστο μου έμαθε ποιος είναι ο καλός κινηματογράφος. Κατέληξε να παντρευτεί τον γιο του βασιλιά της σαμπάνιας, Heidsieck.
Τον Μάρτιο του 1975 ήρθα να κινηματογραφήσω την μεταχουντική Ελλάδα και ο Καραμανλής, που είχε έρθει, για επίσημη επίσκεψη στο Παρίσι, στην επιστροφή, με πήρε μαζί του, στο προεδρικό αεροπλάνο. Τον έπεισα να μου δώσει μια συνέντευξη [1]. Λέω ”τον έπεισα” γιατί ο Καραμανλής δεν είχε - και δεν έχει - δώσει καμιά συνέντευξη σε όλη του ζωή. Άγνωστο γιατί. Είχε ζητήσει, από τον Υφυπουργό Τύπου, να με πάρει στο τηλέφωνο και να μου προτείνει να έρθω, για την Τηλεόραση. Δεν είχα δεχτεί, τόσο, για οικογενειακούς όσο και για πολιτιστικούς λόγους. Δεν ήθελα να εγκαταλείψω την σκηνοθεσία. Και στη συνέντευξη κατάλαβα γιατί μου την έδωσε! Με πήρε κατά μέρος στο γραφείο του και άρχισε να μου εκθειάζει την Ελλάδα! Για να με πείσει να έρθω. Μάλιστα άκουσα λυγμούς πίσω από την πλάτη μου. Ήταν η γραμματέας του, η οποία είχε συγκινηθεί. Εξάλλου, η συνέντευξη ήταν έξοχη. Και πρωτότυπη, για έναν Πρωθυπουργό της πολιτικής ιστορίας του Καραμανλή, να μου λέει ”Εγώ είμαι Σοσιαλιστής!, όταν τον ρώτησα γιατί τον χτυπούν οι δεξιές εφημερίδες. Του είπα ότι η Τηλεόραση είναι ένας πολύ ευαίσθητος οργανισμός - όσο και του ανθρώπου - η διεύθυνσή του θα πρέπει να είναι ανενόχλητη από την πολιτική εξουσία και ότι θα στείλω ένα ”πρότζεκτ” για την νέα Τηλεόραση και αν το δω εφαρμοσμένο στον νέο νόμο ίσως έρθω για ένα χρόνο.
Στο μεταξύ ζήτησα και τη γνώμη των ηγετών της Αντιπολίτευσης, Γεώργιο Μαύρο, Ανδρέα Παπανδρέου, Λεωνίδα Κύρκο. Το ΚΚ είπε ότι θα συνέλθει το Πολιτικό Γραφείο το οποίο και θα αποφασίσει. Στο μεταξύ, φυσικά, είχαν παρθεί όλες οι αποφάσεις. (Αξίζει να προσθέσω εδώ ότι, μερικά χρόνια αργότερα, το Πολιτικό Γραφείο μου ζήτησε να γνωρίσω από κοντά το Κανάλι του Κόμματος και να προτείνω και για εκεί ένα ”πρότζεκτ”. Το έκανα φυσικά και είδα ότι αντί να εφαρμοστεί, πουλήθηκε το κανάλι!).
Τέλος πάντων, ένα πρωί του Νοέμβρη (1975) 3 ώρες μετά τα μεσάνυχτα, ψηφίστηκε ο Νόμος για την ΕΡΤ και κατέφθασα. Ήταν τόσα τα προβλήματα που αναγκάστηκα να διαμένω στο μέγαρο της Αγίας Παρασκευής από τις 9 το πρωί μέχρι τις 2 μετά τα μεσάνυχτα, γευματίζοντας απάνω στο γραφείο μου. Ίσως θα έπρεπε να φέρω ένα ράντζο ώστε να ξυπνάω κατευθείαν εκεί! Ο ένας αυτός χρόνος που παρέμεινα στην ΕΡΤ ήταν τόσο γεμάτος και τόσο αποκαλυπτικός - σχεδόν η Αποκάλυψη του Ιωάννου - που βιάστηκα να ανοίγω τις Επτά Σφραγίδες, τη μία μετά την άλλη. Αυτά θα τα πούμε - ίσως - μια άλλη φορά. Θα ολοκληρώσω μόνο την ”συγκατοίκησή μου” με τον Κωνσνταντίνο Καραμανλή.
Η αλήθεια είναι ότι κανείς ποτέ δεν με ενόχλησε και είναι σίγουρα η αιτία που είχαμε τα γνωστά καλά αποτελέσματα στο κανάλι. Μια φορά μόνο ο Πρωθυπουργός μου ζήτησε να προσθέσω ένα Δελτίο Ειδήσεων στο Πρόγραμμα. Αρνήθηκα, του εξήγησα το γιατί, μου εξήγησε το δικό του γιατί και βρήκα μια λύση που ικανοποιούσε και τους δυο. Του είπα εντάξει αν μας επιτραπούν τα ζωντανά προγράμματα. ”Live″, όπως τα Δελτία Ειδήσεων”. (Δεν υπήρχε ”ζωντανό” πρόγραμμα στην ελληνική Ραδιο-Τηλεόραση, πριν έρθω).
Αλλά, η ζωή έχει και άλλες αλήθειες, όχι αναγκαστικά στην Τηλεόραση. Ενίοτε αλήθειες πολιτικές. Η μια από αυτές δεν είχε καμιά σχέση, με τον Καραμανλή, αλλά με συμπεριφορές των Μυστικών Υπηρεσιών που δεν είχαν αντιληφθεί ότι η Χούντα ήταν στη φυλακή. Μια άλλη αφορούσε την ΥΕΝΕΔ, κανάλι του Στρατού του οποίου ο υπουργός ζήτησε την απόλυσή μου όταν είδε ότι, στους δύο πρώτους μήνες, η ΕΡΤ είχε πάρει τους μισούς τηλεθεατές της ΥΕΝΕΔ και το κανάλι του κινδύνευε να κλείσει! Και μια τρίτη φορά βρέθηκα, άθελά μου και συμπτωματικά, μπροστά σε κάτι που έμοιαζε με ”σχέδιο πολιτικής δολοφονίας”.
Το αναφέρω με κάθε επιφύλαξη γιατί και αν πρόκειται απλώς ”για λόγια” είναι εξίσου ανησυχητικό με πρόθεση εγκληματική. Η εν λόγω ανησυχία αφορούσε σε πληροφορία για σχέδιο δολοφονίας του Καραμανλή. Κανένα τέτοιο σχέδιο βέβαια δεν επιχειρήθηκε. Σημειώνω ότι ο Πρωθυπουργός είχε ζητήσει να έχει στην ασφάλειά του αστυνομικούς που είχαν διωχθεί από την Χούντα και επέστρεψαν στο Σώμα μαζί με την Δημοκρατία. Ιδού πάντως η διάταξη των πληροφοριών.
1. Ένας φίλος μου γιατρός που είχε την φήμη του χουντικού, χωρίς να είναι, κουράρει έναν ανώτερο στρατιωτικό ο οποίος δεν του κρύβει, κάπως υπεροπτικά. ότι ”ο Καραμανλής, μια από αυτές τις μέρες δεν θα βγει ζωντανός από το γραφείο του”. Φυσικά δεν δίνει και μεγάλη σημασία. Στην αρχή.
2. Ύστερα από μερικές μέρες, παίρνω μαζί μου στο υπηρεσιακό αυτοκίνητο έναν από τους παλιούς - και αντιπαθείς - φαρισαίους της ΕΡΤ ο οποίος, πάνω στην κουβέντα, μου λέει την ίδια φράση. ”Ο Καραμανλής δεν θα βγει ζωντανός από το γραφείο του”.
3. Για καλό και για κακό, ενημερώνω τον Πρωθυπουργό ο οποίος δεν ανησυχεί, αλλά μου δίνει το προσωπικό του τηλέφωνο για την περίπτωση που μαθευτεί κάτι ακόμα. Είχα μάθει απέξω το νούμερο, με πολλή προσπάθεια, για την περίπτωση που δεν θα έχω μαζί μου το καρνέ με τα τηλέφωνα. Σε βαθμό που το θυμάμαι ακόμα! Είναι το 3608200!
4. Δεν πέρασε πολύς καιρός όταν πηγαίνοντας ένα πρωί στην ΕΡΤ, βλέπω το μέγαρο περικυκλωμένο από τανκς! Στην εξωτερική είσοδο δεν υπάρχει κανείς. Πλήρης ησυχία. Με ρωτάει ο σοφέρ ”να μπούμε;”. Εσύ τι λες, τον ρωτάω, που ήσουν εδώ και επί Χούντας; ”Αν είναι κάτι το σοβαρό, θα μας είχαν ήδη συλλάβει” μου λέει. Και μπαίνουμε.
Τελικά, εκείνο το πρωί είχε επιχειρηθεί το δεύτερο “πραξικόπημα της πυτζάμας” (από χουντικούς αξιωματικούς) και η Κυβέρνηση έστειλε τα τανκς να φυλάξουν την Ραδιοτηλεόραση. Γιατί οι πραξικοπηματίες, ως γνωστόν, το πρώτο που κάνουν είναι να τρέξουν να καταλάβουν το δημόσιο κανάλι.
Αυτά προς το παρόν».
Οι απόψεις του Μανθούλη είναι χαρακτηριστικές, για την θετική γνώμη, που έχει ένα κομμάτι της αριστεράς, για τον Κωσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος, εκείνη την εποχή, είχε, ήδη, αρχίσει να καταστρώνει το σχέδιο της υποστήριξης της πολιτικής του υστεροφημίας, προσπαθώντας να προσελκύσει - κάτι που κατάφερε, άλλωστε - ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής αριστερής διανόησης και των πολιτικών της αριστεράς, στην υλοποίηση αυτού του σχεδιασμού, ο οποίος αποσκοπούσε, στο να καθιερώσει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ως «εθνάρχη», σε επίπεδο Ελευθερίου Βενιζέλου και κάτι περισσότερο, από αυτό.
Η αλήθεια είναι ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποδείχτηκε προσαρμοστικός, στις εποχές, στις οποίες κλήθηκε, από την ολιγαρχία, αλλά, κυρίως, από την Ουάσινγκτων, η οποία, μέσω της CIA, κρατούσε, στο χέρι, γερά, τον Καραμανλή, εξαιτίας του σκοτεινού παρελθόντος του, στην περίοδο της τριπλής ξενικής κατοχής, όταν συνεργάστηκε, με τους Γερμανούς κατακτητές, για την λεηλασία των εβραϊκών περιουσιών, στην Θεσσαλονίκη, λειτουργώντας, ως καταδότης των αρχών κατοχής και αμείφθηκε, γι’ αυτό.
Δεν είναι κάτι το νέο αυτή η πληροφορία και έχει αποκαλυφθεί, από το, παραπάνω, αποχαρακτηρισμένο έγγραφο της CIA, το οποίο έχω παρουσιάσει σε παλαιότερο δημοσίευμα [δείτε το δημοσίευμα της 11/11/2019, σε αυτό, εδώ το μπλογκ, με τίτλο : Από το 1942, στο 2019 : Το ελληνικό αστικό πολιτικό σύστημα, ανάμεσα στον κατοχικό δωσιλογισμό και στην διεκπεραίωση των εντολών της Ουάσινγκτων. (Η περίπτωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και ο Max Merten, κάτω από το αποκαλυπτικό φως των ντοκουμέντων της CIA), αλλά και το πρόσφατο δημοσίευμα, της 22/4/2024, με τίτλο : Από το 350 πΧ και την επιτύμβια αναθηματική στήλη των Αιγών, στην ομιλούμενη, τότε, μακεδονική γλώσσα, στα προεόρτια του πραξικοπήματος της 21-4-1967, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Σάββα Κωνσταντόπουλο και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα. (14)].
Το γεγονός ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε, ως πολιτικός, προσαρμοστικός, στις συνθήκες και στις περιστάσεις διαφορετικών εποχών, στις οποίες κλήθηκε να κυβερνήσει, ως πρωθυπουργός (και να διατελέσει ως πρόεδρος του κράτους, περισσότερο, για να τιθασεύσει την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, το 1981, κάτι που, μερικώς, κατάφερε, αν και ο ίδιος ο «τιθασευόμενος» προσαρμόστηκε και αυτός, στις απαιτήσεις της εντόπιας ολιγαρχίας), δεν σημαίνει ότι άλλαξαν οι προσωπικές πολιτικές του απόψεις, οι οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, ουδέποτε υπήρξαν φιλελεύθερες.
Αντιθέτως, οι απόψεις του υπήρξαν κρατικιστικές, στα πλαίσια ενός πατερναλιστικού καπιταλισμού, ο οποίος έφθασε, στο σημείο να αποκαλείται, από τους κύκλους της εντόπιας ολιγαρχίας, ως «σοσιαλμανία» και επέτρεψε, στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, να παρουσιάζει τον εαυτό του, ως σοσιαλιστή, στον Ροβήρο Μανθούλη, τον Μάρτιο του 1975, στην μοναδική συνέντευξη, που έχει δώσει, στην ζωή του (και της οποίας υπήρξα αυτήκοος μάρτυρας, διότι, εκείνη την εποχή, την είχε δημοσιοποιήσει ο Μανθούλης, προφανώς, με την συμφωνία του ίδιου του Καραμανλή, ο οποίος δεν έχει δώσει άλλη συνέντευξη, επειδή προτιμούσε να κρατά, σε απόσταση, τον εαυτό του και την εξουσία του, από το ευρύ κοινό, επειδή - σωστά, πράττων -, έτσι, θεωρούσε ότι ενέπνεε τον σεβασμό του κοινού, στο πρόσωπό του και στην εξουσία του, αλλά, προσωπικά, πιστεύω ότι δεν επιθυμούσε να εκτεθεί το κενό περιεχόμενο του εαυτού του, ως διανοούμενου πολιτικού και οι, εμφανώς, παιδαριώδεις ιδέες του), προσθέτοντας, μάλιστα, ότι θέλει να δώσει μεγαλύτερες αυξήσεις, στην εργατοϋπαλληλική τάξη, αλλά οι οικονομικές συνθήκες δεν του το επιτρέπουν.
Όμως, η αλήθεια είναι ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε, πάντοτε, ένας σκληρός δεξιός, ο οποίος μεταχειριζόταν και θεωρούσε την δεξιά συντηρητική παράταξη, ως κτήμα και ως ιδιοκτησία του, εμφανίζοντας έναν σαφέστατο πολιτικό και ειδικότερα, κυβερνητικό καισαρισμό και μια πλήρη δυσανεξία, για όποιον τον αμφισβητούσε, ως πατριάρχη της Δεξιάς.
Το συμπέρασμα αυτό γίνεται σαφέστατο, παρακολουθώντας το πρώτο βίντεο, που έχω αναρτήσει, στην παρούσα δημοσίευση, το οποίο είναι, από έναν λόγο του, τότε, πρωθυπουργού Κωσταντίνου Καραμανλή, στην βουλή, την 12η Ιουνίου 1976 και ο οποίος, στην δόμησή του και στο περιεχόμενο του, είναι και διακατέχεται, από την κλασική δεξιά συντηρητική πεποίθηση ότι, πρώτα απ’ όλα, η δημοκρατία - εννοεί το αστικό δημοκρατικό πολίτευμα των καπιταλιστικών χωρών - είναι, αφενός μεν, και κυριαρχικά, η αρχή της πλειοψηφίας (εννοεί της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, όπως και αν αυτή έχει συγκροτηθεί), η οποία πρέπει να κυβερνά απερίσπαστη, χωρίς να αμφισβητείται το δικαίωμά της αυτό και αφετέρου, δε, ο σεβασμός, από όλους, των νόμων, τους οποίους, όμως, ψηφίζει η λεγόμενη πλειοψηφία.
Με λίγα λόγια, ο Καραμανλής θεωρούσε ότι ο λαϊκός παράγοντας δεν έχει θέση, μέσα στην διαδικασία του αστικοδημοκρατικού πολιτεύματος, παρά, μόνο, κάθε φορά, που το εκλογικό σώμα καλείται να ψηφίσει, στις βουλευτικές εκλογές.
Από, εκεί και πέρα, το μόνο, που έχει να κάνει ο λαός είναι να πειθαρχεί, στους νόμους της κάθε φορά διαμορφούμενης πλειοψηφίας στην βουλή και όχι, κατ’ ανάγκην, στο εκλογικό σώμα, αφού, πάντα, φρόντιζε ο Καραμανλής, έτσι ώστε ο εκλογικός νόμος να νοθεύει την λαϊκή ψήφο και να μετατρέπει, σε ισχυρές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, τις μειοψηφίες του εκλογικού σώματος, το οποίο, μετά την ψηφοφορία, παύει να παίζει οποιοδήποτε ρόλο και έτσι, η κοινωνία θα πρέπει να προσαρμόζεται και να προσαρμόζει τις αντιθέσεις της, τις οποίες παραδέχεται ότι υπάρχουν ο Κωσταντίνος Καραμανλής, στην, εκάστοτε, διαμορφωμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να αποδεχθεί, παθητικά, την διακυβέρνησή της από αυτήν την πλειοψηφία, έστω και αν είναι μειοψηφία, στο εκλογικό σώμα, εφαρμόζοντας τους νόμους, που η κυβέρνηση, που αναδεικνύει η, ούτως, διαμορφωμένη, σε συνθήκες νόμιμης εκλογικής νοθείας, βουλή ψηφίζει. (Αν και η πρώτη κυβερνητική περίοδος του Κωνσταντίνου Καραμανλή, από το 1955 έως το 1963, συνοδεύτηκε και από ευθείες και εκτεταμένες, εκτός των πλαισίων των νόμων, εκλογικές νοθείες, που ο ίδιος και το κόμμα του, η Εθνική Ριζοσπαστική Ενωσις - η ΕΡΕ - διοργάνωσαν, με την ενεργή βοήθεια του στρατού, της αστυνομίας και της χωροφυλακής).
Πολλοί θα πουν ότι αυτή είναι μια κλασική άποψη και πρακτική, η οποία ασκείται, στα αστικοδημοκρατικά πολιτεύματα - κοινοβουλευτικά, προεδρικά, ή μικτά.
Ναι, αυτή είναι η μισή αλήθεια· όντως, είναι, που και αυτό συμβαίνει, αλλά, επίσης, αλήθεια είναι ότι η κλασική σκληρή δεξιά δεν αποδέχεται την αμφισβήτηση της κυβερνητικής εξουσίας και των νόμων, που ψηφίζει η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, από τις κοινωνικές ομάδες, των οποίων τα συμφέροντα αλληλοσυγκρούονται. Η άλλη μισή αλήθεια είναι ότι η κοινωνία, όντας μια ταξική κοινωνία, έχει τον δικό ρόλο της, στα αστικοδημοκρατικά καθεστώτα, ως αποτελούμενη από ομάδες πιέσεων, στην ασκούμενη, κάθε φορά και κατά περίπτωση, κυβερνητική πολιτική.
Στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ουδέποτε άρεσε αυτή η δεύτερη μισή αλήθεια, την οποία θεωρούσε, ως πηγή αστάθειας της αστικής δημοκρατίας, που μπορεί να οδηγήσει, στην αναρχία.
Γι’ αυτό, άλλωστε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θεωρούσε, βλακωδώς, αλλά και για καθαρά, για λόγους συμφέροντος, ότι ο ελληνικός λαός είναι ατίθασος, απείθαρχος και ως εκ τούτου, χρειάζεται κηδεμόνα, τον ρόλο του οποίου είχε αναλάβει ο ίδιος ο, τότε, πρωθυπουργός.
(Και γι’ αυτό, προδικτατορικά, υποστήριξε, αφού είχε, εκλογικά, ηττηθεί και είχε χάσει την εξουσία, την εγκαθίδρυση μιας βραχύβιας - υποτίθεται - δικτατορίας, με τον εαυτό του, ως δικτάτορα, ζητώντας, μάλιστα, την βοήθεια της Ουάσινγκτων, η οποία, όμως, δεν ανταποκρίθηκε, στο αίτημα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, διότι, προφανώς, άλλος ήταν ο σχεδιασμός της).
Αυτό είναι το συμπέρασμα, που βγαίνει από αυτήν την μακρά ομιλία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, στην βουλή, την οποία παρουσιάζω, στο αρχικό βίντεο της παρούσας δημοσίευσης.
Έτσι, έζησε και έτσι, πέθανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, υπερασπιζόμενος κάθε σπιθαμή του εδάφους των πολιτικών του πεπραγμένων, ανυποχώρητος, στις πεποιθήσεις και στα έργα του. (Και να σκεφθεί, κανείς ότι, στα νειάτα του, υπήρξε, εφήμερα, κομμουνιστής).
Όλα τα υπόλοιπα είναι περιττά.
Σχόλια