Από τον 3ο πΧ-2ο πΧ αιώνα, με τον κατάδεσμο της Πέλλας, και την λίθινη σφαίρα του Μουσείου Ακρόπολης, στον Παναθηναϊκό του Wembley και τον Johan Cruyff, του 1971, στο διαστημικό πρόγραμμα της Ε.Σ.Σ.Δ. “ΒΕΝΕΡΑ”, με photos του εδάφους του πλανήτη Αφροδίτη, το 1975-1982 και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα. (18).

1440-1450. “Ευρώπη”. Χειρόγραφος χάρτης, στα ελληνικά, σχεδιασμένος, λίγα χρόνια, πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης, από τους Τούρκους, που βρίσκεται, στην βιβλιοθήκη του Βατικανού. 

Σπάνιος μεσαιωνικός χάρτης της Ευρώπης, που μεταφέρθηκε, στην Δύση, από λόγιους του Βυζαντίου, με την ονομασία “Ευρώπη” και απεικονίζει τις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης με το σχήμα κάστρου. Στον ελλαδικό χώρο, έτσι, σημειώνονται η Κωνσταντινούπολη και η Θεσσαλονίκη. Όλες οι ονομασίες, πελάγη, κόλποι, ποταμοί, πόλεις, φέρουν ελληνικές ονομασίες εκείνης της εποχής. Έχει τον τίτλο “Γεωγραφία Πτολεμαίου, στην Ελληνική”. Αξιοσημείωτη είναι η σχετική ομοιότητα του χειρογράφου αυτού χάρτη, με την πραγματικότητα.

375 πΧ, έως 350 πΧ. Ο κατάδεσμος της Πέλλας.

Ο κατάδεσμος της Πέλλας είναι γραμμένος, σε μολύβδινο στενόμακρο έλασμα, με σωζόμενο μήκος, περίπου, 28 εκ. και ύψος 6 εκ. Το κείμενο είναι γραμμένο, σε 9 στίχους και σε κάποια σημεία, δεν διατηρείται. Σε αυτό, μια γυναίκα, πιθανώς, με το όνομα Φίλα, καταριέται τον επικείμενο γάμο του Διονυσοφώντα και της Θετίμας. Τοποθετώντας τον κατάδεσμο, με το μαγικό ξόρκι, στον τάφο του Μάκρωνα, επικαλείται τους δαίμονες του Κάτω Κόσμου να την βοηθήσουν, ώστε ο Διονυσοφών να την προτιμήσει, έναντι της Θετίμας, να γεράσουν μαζί και να μην αγαπήσει άλλη γυναίκα, παρά, μόνο, αν η ίδια ανοίξει και διαβάσει τον κατάδεσμο. Ο κατάδεσμος, που βρέθηκε, σε τάφο, στο ανατολικό νεκροταφείο της Πέλλας, δεν είναι, μόνο, ένα μαγικό κείμενο, μια κατάρα, ένα ξόρκι. Είναι γραμμένος, σε μια ελληνική διάλεκτο, πολύ κοντά, σε βορειοδυτική παραλλαγή της δωρικής και αποτελεί μια, από τις πρωιμότερες γραπτές μαρτυρίες, που αποδεικνύουν ότι ο πληθυσμός της Μακεδονίας ήταν ελληνόφωνος, ήδη, από τον 4ο πΧ αιώνα. Οι κατάδεσμοι αποτελούσαν μαγικά κείμενα, κατάρες, ή ξόρκια, που γράφονταν, συνήθως, σε μολύβδινα ελάσματα, διπλώνονταν, ή και καρφώνονταν και στην συνέχεια, κρύβονταν, ώστε το μαγικό τους κείμενο να μην ξαναδιαβαστεί και να διατηρήσει την ισχύ του. Βρίσκονται, πολύ συχνά, σε νεκροταφεία, όπως της Πέλλας, λόγω της στενής σχέσης των νεκρών, με τις χθόνιες θεότητες του Κάτω Κόσμου. Συχνά, στα κείμενα αυτά, γίνεται επίκληση στην, κατεξοχήν, θεά της μαγείας των αρχαίων Ελλήνων, την Εκάτη, καθώς και σε άλλες θεότητες, που συνδέονται, με τον Κάτω Κόσμο, όπως ο Ερμής, η Περσεφόνη, η Δήμητρα, η Άρτεμις και διάφοροι δαίμονες. Οι θνητοί χρησιμοποιούσαν την μαγεία, για να αποσπάσουν την εύνοια των θεοτήτων, σε θέματα ερωτικά, προσωπικής ευημερίας και άλλα.

200 πΧ - 100 πΧ : Η άγνωστη λίθινη σφαίρα, στο Μουσείο της Ακρόπολης.

Βρέθηκε, κοντά στο θέατρο του Διονύσου και πάνω της είναι ορατά ανάγλυφα σύμβολα, πχ ένας Δράκοντας, ένα λιοντάρι, τον θεό Ήλιο και διάφορα άλλα που κάνουν άγνωστους τους λόγους αυτής της κατασκευής, ωστόσο εικάζεται ότι πρόκειται για ένα αντικείμενο που χρησίμευε, σε μαγικές τελετές, επειδή, εκείνη την εποχή, στο θέατρο του Διονύσου πραγματοποιούνταν μονομαχίες και ο κάτοχός της , ίσως, να ήταν επαγγελματίας μάγος, στον οποίο κατέφευγαν οι μονομάχοι για να νικήσουν τους αντιπάλους τους. Είναι ένα από τα άγνωστα εκθέματα του Μουσείου Ακρόπολης, στην αίθουσα με τα μεταπαρθενώνια γλυπτά.

1890 (τέλη δεκαετίας). Πειραιάς, Λιμένας Ζέας (Πασαλιμάνι). Η οικία Τζιβανιώτη.

Ο πέτρινος πύργος εκτιμάται ότι έχει κατασκευαστεί, στα μέσα του 19ου αιώνα.

Η οικία Τζιβανιώτη αναφέρεται, με ταμπέλα, στην πρόσοψη του κτιρίου, για το 1907, ενώ ιστορικές αναφορές έως τις αρχες του 20 αιώνα, ως οικία Σολωμού.

Λαϊκός θρύλος το αναφέρει, ως σπίτι του Πασά, την περίοδο της τουρκοκρατίας, ο Οθωμανός Πασάς απολάμβανε το μπάνιο του, στο Λιμανάκι της αρχαίας Ζέας. (Πασαλιμάνι).

Ο πύργος βρίσκεται, επί της οδού Τρύφωνος Μουτσοπούλου, στην συμβολή, με τις οδούς Κάνιγκος και Σηραγγείου.

Το 1880 ο Ιάκωβος Δραγάτσης, ανέσκαψε 20, συνολικά, νεώσοικους. (κολόνες) 

Οι νεώσοικοι ήσαν παραθαλάσσια οικοδομήματα, με σκοπό την ανέλκυση και υποδοχή των πλοίων, μέρος των οποίων, σήμερα, σώζεται, σε υπόγειο πολυκατοικίας, στην Ακτή Μουτσοπούλου, με την οδό Σηραγγείου.

1900. Οδός Πανεπιστημίου, (καρόδρομος). Η Πανεπιστημίου, με φόντο την Εθνική Βιβλιοθήκη Ελλάδος. 

Από την πρώτη καρότσα, επί εποχής Όθωνα, με τον φουστανελοφόρο καροτσέρη της, μέχρι τα τελευταία, που επέμεναν, πεισματικά, ακόμη και την δεκαετία του 1930, εναντίον των αυτοκινήτων, όλα αποτελούν μια μεγάλη ιστορία της καθημερινής ζωής των Αθηναίων. Πόσων και πόσων ειδών αμάξια, ιδιωτικά και αγοραία, δεν περιφέρονταν, στους δρόμους της παλιάς Αθήνας! Η σιωπηλή καουτσουτέ "βικτώρια" ήταν η αγαπημένη άμαξα, για τα ερωτικά ζευγαράκια, που ήθελαν να αποφύγουν αδιάκριτα βλέμματα. Με μια προϋπόθεση φυσικά : Η κουκούλα να είναι κατεβασμένη. Τα νυχτερινά αμάξια ήσαν ένα ποίημα φουτουριστικής σχολής. Η κουκούλα τους έμοιαζε, με χαλασμένο ακορντεόν. Το εσωτερικό τους ήταν "ντυμένο", με ένα ύφασμα, αμφιβόλου χρωματισμού, ενώ τα μαξιλάρια νόμιζες ότι ήσαν παραγεμισμένα, με σιδερένιες σούστες. Δεν έλειπε και το χαλάκι, σε στυλ "κουρελί", ενώ την εικόνα συμπλήρωναν τα φανάρια, με τα βρώμικα τζαμάκια, που έσταζαν και μύριζαν, διαρκώς, πετρέλαιο. Άλογα, σούστες, χάμουρα και λοιπός "εξοπλισμός" ανήκαν, στην παλαιοντολογική εποχή. Τίποτε, βεβαίως, δεν χάλαγε την "ζαχαρένια" των αμαξάδων. Το επάγγελμα του "ηνίοχου" μεταφερόταν, με ιδιαίτερη υπερηφάνεια, από πατέρα, προς γιο και αργότερα, προς εγγονό. Αν και ίσως, θα πρέπει να πούμε ότι ο εγγονός πέρναγε, πλέον, στο αυτοκίνητο! (βασισμένο, σε μια σειρά από πληροφοριακά άρθρα, με γενικό τίτλο : "Η Αθήνα μέσα σε 40 χρόνια" του Μιλτιάδη Λιδωρίκη, που δημοσίευσε η "Εστία" τον Μάρτιο του 1929).

 

1900. Χιόνια, στο Κολωνάκι (κατσικάδικα). 

Κόσμος απολαμβάνει την βόλτα του, στην χιονισμένη πλατεία Κολωνακίου. Η περιοχή γύρω από την πλατεία (νεόχτιστη) έχει, ακόμη, χαμηλά κτήρια, για αυτό και υπάρχει το υπέροχο φόντο, με τον χιονισμένο Λυκαβηττό. Ο δρόμος μπροστά, είναι η οδός Κουμπάρη, αριστερά, είναι η οδός Κανάρη, η οποία, στην συνέχειά της, είναι η οδός Πατριάρχου Ιωακείμ.

1930 (δεκαετία). Κολωνάκι. Η οδός Λουκιανού από την αρχή της, (Καραολή Δημητρίου). 

Στο βάθος, ο Λυκαβηττός.

1913. Πλάκα, ο Μεντρεσές.

1962. Πλάκα, ο Μεντρεσές. 

Βρίσκεται, στην διασταύρωση των οδών Αιόλου και Πελοπίδα. Ήταν ισλαμικό ιεροσπουδαστήριο, που ιδρύθηκε, στην Αθήνα, κατά τον 17ο αιώνα και βρισκόταν, βόρεια του Ωρολογίου του Κυρρήστου (τους "Αέρηδες"). Στην εποχή του Όθωνα και του Γεωργίου του Α', χρησιμοποιούνταν, ως φυλακές και τόπος εκτέλεσης. Μάλιστα, στους κλάδους του αιωνόβιου πλατάνου, στην αυλή του, γίνονταν απαγχονισμοί των καταδίκων. Έτσι, όταν, για κάποιους, έφθανε η ώρα της αποφυλάκισης, βγαίνοντας, από την πύλη της φυλακής, κοίταζαν πίσω, προς τα κελιά των πρώην συγκρατούμενών τους και τους φώναζαν : «χαιρέτα μου τον πλάτανο». Η φράση, έμεινε, από τότε και την χρησιμοποιούμε, για να περιγράψουμε μια κατάσταση, που είναι χαμένη, εκ των προτέρων. Ο μεντρεσές αυτός κατεδαφίστηκε, το 1898, για χάρη των αρχαιολογικών ανασκαφών. Σήμερα, διασώζεται, μόνον, η κύρια είσοδός του, ακριβώς, απέναντι του αρχαίου μνημείου.

1914. Οικία «Νικόλαος Θων», Λ. Κηφισίας και Λ. Αλεξάνδρας. 

Η οικογένεια ποζάρει, μπροστά της οικίας. Ο Νικόλαος Θων γεννήθηκε, στην Αθήνα το 1850 και ήταν γιος του Βαυαρού λογιστή Καρλ Θων. Η έπαυλη κτίστηκε, με σχέδια του Ερνέστου Τσίλερ. Βρισκόταν, στην συμβολή των λεωφόρων Κηφισίας και Αλεξάνδρας και κατείχε όλο το τετράγωνο, με τις οδούς Αιτωλίας και Θεοφάνους. Ολοκληρώθηκε την δεκαετία του 1880. Ήταν ένα πανέμορφο κτίσμα, τόσο στον σχεδιασμό του, όσο και στο διάκοσμό του. Το 1921,,το κτήμα πουλήθηκε και στην συνέχεια, λειτούργησε, κατά καιρούς, ως κλινική, σχολείο, μπυραρία, στρατώνας, φυλακή, αλλά και κατοικία.

1944. Οικία Θων. Η έπαυλη ανατινάχθηκε στη διάρκεια των Δεκεμβριανών.

1945. Οικία Θων. Μετά την ανατίναξη.

1928. Η παλιά σήραγγα του ηλεκτρικού σταθμού της Ομόνοιας, στην οδό Αθηνάς στο ύψος της οδού Λυκούργου. 

Σήμερα, υπάρχει ο σταθμός (υπόγεια), αλλά, πλέον, έχει μετατραπεί, σε βοηθητικό χώρο εναπόθεσης συρμών. Οι επιβάτες του τρένου, αφού αναχωρήσουν από «Ομόνοια», προς τον Πειραιά, μπορούν να δουν μία πλευρική σήραγγα, που ενώνεται, με την κύρια γραμμή καθόδου, μία φευγαλέα εικόνα ενός τμήματος των εγκαταστάσεων. Δεξιά, είναι το δημαρχείο, διώροφο, ακόμη, το 1937 θα προστεθεί ένας, ακόμη, όροφος. Απέναντι, από το Δημαρχείο, το κατεδαφισμένο, σήμερα, Δημοτικό Θέατρο. Στο βάθος, η Ακρόπολη.

1930. Η Πανεπιστημιακή Λέσχη του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ). Το μέγαρο της Πανεπιστημιακής Λέσχης, στην διασταύρωση των οδών Ακαδημίας και Ιπποκράτους.

Οικοδομήθηκε, μεταξύ των ετών 1926-1930, σε οικόπεδο, που κληροδότησε ο Αντώνιος Παπαδάκης, βάσει σχεδίων του αρχιτέκτονα Αλέξανδρου Νικολούδη (1874-1944).

1930. Σταθμός Λαρίσης. Ταξί μπροστά, στον σταθμό, στην οδό Θεόδωρου Δηλιγιάννη. 

Ο Κεντρικός Τερματικός Σιδηροδρομικός Σταθμός Αθήνας Ν. Αττικής ''ΑΘΗΝΑ'', ανεπίσημα, γνωστός ως "Σταθμός Λαρίσης", όπου εξυπηρετούνται τα υπεραστικά δρομολόγια των επιβατικών και εμπορικών τραίνων, προς την Θεσσαλονίκη, την Χαλκίδα, το Αεροδρόμιο Αττικής, το Κιάτο, την Καλαμπάκα και το Λειανοκλάδι. Αποτελεί τον μεγαλύτερο σιδηροδρομικό σταθμό, στην Ελλάδα και έναν από τους μεγαλύτερους, στα Βαλκάνια. Ο σταθμός εξυπηρετεί και δρομολόγια Προαστιακού Σιδηροδρόμου (Siemens Desiro) InterCity (HellasSprinter) και Απλών (MAN2000), όπως και άλλοι σταθμοί, στην ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας. Ανήκει στον Οργανισμό Σιδηροδρόμων Ελλάδας (Ο.Σ.Ε.) Ο σταθμός εγκαινιάστηκε, στην αρχική του μορφή, στις 30 Ιουνίου 1884, με ένα κτίριο, που έγινε γνωστό, με το όνομα Σταθμός Πελοποννήσου, λόγω της περιοχής, που εξυπηρετούσε, σιδηροδρομικώς. Το 1904, σε πολύ μικρή απόσταση, από τον Σταθμό Πελοποννήσου, εγκαινιάστηκε ο λεγόμενος «Σταθμός Λαρίσης», αρχικός ιδιοκτήτης του οποίου ήσαν οι Σιδηρόδρομοι Ελληνικού Κράτους (Σ.Ε.Κ.).

1940 (δεκαετία). Κατοχή. Οδός Σταδίου και Χρήστου Λαδά. Η οδός Σταδίου, κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. Στο κέντρο της φωτογραφίας, η ταμπέλα του κινηματογράφου Viktoria, για στρατιώτες (SoldatenKino). 

Το σινεμά είναι το σημερινό «ΑΤΤΙΚΟΝ», που κάηκε, πρόσφατα, όπως και όλη η γωνία, με τον πυργίσκο, επάνω. Στο βάθος, δεξιά, είναι το κτίριο του ΟΤΕ. Το κτίριο, δεξιά, αν και κατεστραμένο, από φωτιά, υπάρχει ακόμα.

1947 Δεκέμβριος. Οδός Πανεπιστημίου. Το Ζαχαροπλαστείο «Γιαννάκη», στην αρχή της οδού Πανεπιστημίου. 

Το σημείο της οδού, τότε, το έλεγαν «Δαρδανέλλια», λόγω ότι, ακριβώς απέναντι, υπήρχε άλλο ένα ζαχαροπλαστείο το «Ντορέ». Στο βάθος, το πανέμορφο Μέγαρο Κούπα, έργο του Enrst Ziller, οικοδομήθηκε το 1875 και ολοκληρώθηκε το 1900, (υπάρχει και σήμερα).

1939. Πειραιάς. 

Κατασκευή της οδού Αποστόλη, ο πρώτος κάθετος δρόμος είναι η οδός Κωλέττη.

1950 (δεκαετία). Πειραιάς.

Τραμ Νο. 17, που εκτελούσε το δρομολόγιο Νέο Φάληρο - Άγιος Βασίλειος, στην συμβολή των οδών Ομηρίδου Σκυλίτση και 34ου Συντάγματος Πεζικού.

Το διώροφο δεξιά, υπάρχει και σήμερα.

1955. Πλατεία Ομονοίας. 

Απέναντι, είναι η οδός Αγίου Κωνσταντίνου, δεξιά; το ξενοδοχείο «Πάνθεον», στην αριστερή γωνία, είναι το γνωστό φαρμακείο του Μπακάκου, όπου ήταν σημείο συνάντησης. Αριστερά, απέναντι είναι η οδός Πειραιώς και δίπλα, η οδός Αθηνάς.

1958. Πλατεία Συντάγματος. 

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη (24 ετών), σε σκηνή, από την ταινία 'Μουσίτσα'. Αριστερά, είναι η αρχή της οδού Ερμού. Το ξενοδοχείο 'Νέα Αγγλία', που κατεδαφίστηκε, το 1960, (ήταν το ζαχαροπλαστείο Παπασπύρου), και δίπλα, το 'Μέγαρο Πάλλη΄, που στεγάζει, σήμερα, το κατάστημα 'Public'. Δεξιά, είναι το, υπό ανέγερση, πολυώροφο κτίριο, επί της οδού Καραγιώργη Σερβίας, που αντικατέστησε το 'μέγαρο Γιαννόπουλου', και σήμερα, στεγάζει την Εθνική τράπεζα.

 

1959. Οδός Αθηνάς. Βαρβάκειος Αγορά. 

Είναι δημοτική αγορά, στην 1η δημοτική ενότητα της πόλης των Αθηνών, η οποία οφείλει την ονομασία της, στον ευεργέτη Ιωάννη Βαρβάκη. Ξεκίνησε να κατασκευάζεται, το 1878 και ολοκληρώθηκε, με καθυστέρηση, το 1886, αφού μεσολάβησε μια πυρκαγιά, στις 8 και 9 Αυγούστου του 1884. Έκτοτε, λειτουργεί αδιάκοπα. Αποτελεί μοναδικό κτίσμα οργανωμένης συνοικιακής αγοράς, στο οποίο συστεγάζονται πολλοί έμποροι προϊόντων διατροφής όπως κρέας, πουλερικά, θαλασσινά, αγροτικά προϊόντα και άλλα. Βρίσκεται, στο κέντρο της οδού Αθηνάς, στο νούμερο 42, εντός της παλαιάς πόλης και σε κοντινή απόσταση, από το Δημαρχιακό Μέγαρο και την κεντρική Πλατεία Κοτζιά. Συνιστά νεότερο μνημείο ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής, εξυπηρετώντας τις βασικές ανάγκες των κατοίκων, αλλά και επισκεπτών. Πλέον, θεωρείται και ως σημείο τουριστικού ενδιαφέροντος.

1963. Η λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας. 

Πλάνο, προς Βορρά, από την ταράτσα του ξενοδοχείου Χίλτον «Hilton». Αριστερά, η οδός Μονής Πετράκη και δεξιά οι οδοί Κωνσταντίνου Βεντήρη, και Χατζηγιάννη Μέξη, πιο πάνω αριστερά, στο άνοιγμα, είναι το νοσοκομείο «ΝΙΜΤΣ» και πιο δίπλα, ο χώρος που, θα ανεγερθεί το Μέγαρο Μουσικής, το 1976.

1964. Χιόνια, στην Αθήνα.

2/6/1971. Ο Παναθηναϊκός, στον τελικό του ποδοσφαιρικού Κυπέλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, στο Wembley του Λονδίνου, όπου έχασε, με 2-0, από τον θρυλικό Ajax του Johan Cruyff.

Μίμης Δομάζος, Τάκης Οικονομόπουλος, Αντώνης Αντωνιάδης.

1974. Johan Cruyff (25/4/1947 - 24/3/2016).

1975. ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΕΝΕΡΑ 9. Αυτό το πανόραμα του, από τον ανιχνευτή Venera 9 της Σοβιετικής Ένωσης, περιλαμβάνει τις πρώτες εικόνες, που τραβήχτηκαν ποτέ, από την επιφάνεια άλλου πλανήτη.

1975. ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΕΝΕΡΑ 10. Ο ανιχνευτής Venera 10 της Σοβιετικής Ένωσης κατέγραψε αυτό το πανόραμα της επιφάνειας της Αφροδίτης.

1982. ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΠΡΟΣΤΙΝΗ ΚΑΜΕΡΑ ΒΕΝΕΡΑ 13 Ο ανιχνευτής Venera 13 της Σοβιετικής Ένωσης κατέγραψε δύο έγχρωμες πανοράματα της επιφάνειας της Αφροδίτης. Αυτό το πανόραμα προήλθε,  από την μπροστινή κάμερα.

1982. ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΩ ΚΑΜΕΡΑ ΒΕΝΕΡΑ 13 Ο ανιχνευτής ΒΕΝΕΡΑ 13 της Σοβιετικής Ένωσης κατέγραψε δύο έγχρωμες πανοράματα της επιφάνειας της Αφροδίτης. Αυτό το πανόραμα προήλθε, από την πίσω κάμερα. 

1982. ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΠΡΟΣΤΙΝΗ ΚΑΜΕΡΑ ΒΕΝΕΡΑ 14 Ο ανιχνευτής Venera 14 της Σοβιετικής Ένωσης κατέγραψε δύο έγχρωμα πανοράματα της επιφάνειας της Αφροδίτης. Αυτό το πανόραμα προήλθε από την μπροστινή κάμερα.

1982. ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΩ ΚΑΜΕΡΑ ΒΕΝΕΡΑ 14 Ο ανιχνευτής ΒΕΝΕΡΑ 14 της Σοβιετικής Ένωσης κατέγραψε δύο έγχρωμα πανοράματα της επιφάνειας της Αφροδίτης. Αυτό το πανόραμα προήλθε, από την πίσω κάμερα.

Ανακατασκευή του τύπου του εδάφους στο σημείο προσγείωσης του διαστημικού σκάφους ΒΕΝΕΡΑ-13. Πηγή: Don Mitchell.

Μόνο τέσσερα διαστημόπλοια του προγράμματος ΒΕΝΕΡΑ έχουν προσεδαφιστεί, στην Αφροδίτη, τον γειτονικό μας πλανήτη. Τα σκάφη, όμως, είχαν προσχεδιασμένη μοίρα, αφού η ατμοσφαιρικές θερμοκρασίες, στην Αφροδίτη, είναι αρκετές, για να διαλύσουν κάθε σκάφος, μετά από λίγο. Την περίοδο 1975, με 1982, όσο οι Αμερικάνοι επικεντρωνόντουσαν, στην Σελήνη, οι Ρώσοι είχαν βάλει στόχο την Αφροδίτη. Για αυτό, δημιουργήσαν το πρόγραμμα ΒΕΝΕΡΑ, που σημαίνει Αφροδίτη, στα ρωσικά. Οι αποστολές ΒΕΝΕΡΑ είχαν, σαν στόχο, να φωτογραφίσουν την Αφροδίτη, δημιουργώντας πανοραμικές λήψεις. Στις φωτογραφίες, βλέπουμε κατακίτρινους ουρανούς και έδαφος, από μεγάλες πλάκες, που εμφάνιζαν ρωγμές. Το τοπίο καταφέρνει να είναι, τόσο εξωγήινο, όσο και γήινο, την ίδια στιγμή. Η Αφροδίτη, στην νεαρή της ηλικία, θα μπορούσε να είναι, σαν τη Γη, μέχρι που ήρθε η μεγάλη κλιματική αλλαγή και κατέληξε, όπως είναι σήμερα. Ο Ted Stryk, καθηγητής φιλοσοφίας, στο Roane State Community College, στο Oak Ridge του Τενεσί, ειδικεύεται, στην ανακατασκευή εικόνων, από πρώιμες διαστημικές αποστολές. Χρησιμοποιώντας δεδομένα, από την Ρωσική Ακαδημία Επιστημών, με την πάροδο του χρόνου, έχει ανακατασκευάσει τις καλύτερες δυνατές εκδόσεις των αρχικών πανοραμικών λήψεων, από τις αποστολές ΒΕΝΕΡΑ.