Από τον 5ο πΧ. αιώνα και την «φυλακή του Σωκράτη», στον 1ο αιώνα πΧ, με την Κλεοπάτρα της Αιγύπτου και από εκεί, στο 1888 μΧ και την ανασκαφή, στα θεμέλια του Παρθενώνα και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα. (09).

 

1888. Τα θεμέλια του Παρθενώνα. Εδώ, η νότια πλευρά του ναού, όπου η ανασκαφή ξεπέρασε, σε βάθος, τα 15μ. 

Όλες οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες, το 1888, σε εκείνη την ανασκαφή.

Αρχαιολόγος : Παναγής Καββαδίας.

1928. Εργαζόμενοι του ηλεκτρικού, στα έργα επέκτασης Ομόνοιας-Αττικής.

1869. Στον σταθμό του Θησείου.

1880. Στον σταθμό του Θησείου.

1889. Κατασκευή της σήραγγας του σιδηροδρόμου, μεταξύ Θησείου και Ομόνοιας.

Η Γραμμή 1 του Μετρό της Αθήνας, αποκαλούμενη, στην καθημερινότητα και Ηλεκτρικός, είναι η γραμμή «Πειραιάς - Κηφισιά», η οποία, στους χάρτες, απεικονίζεται με πράσινο χρώμα. Μερικές φορές αποκαλείται και «γραμμή ΗΣΑΠ», από το ακρωνύμιο της εταιρείας «Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι Αθηνών - Πειραιώς», που ήταν υπεύθυνη, για την λειτουργία της, από το 1976, μέχρι το 2011. Το μεγαλύτερο τμήμα της είναι επίγειο και μόνο, το τμήμα Μοναστηράκι - Αττική, στο κέντρο της Αθήνας, εκτείνεται, σε υπόγεια σήραγγα. Εγκαινιάστηκε το 1869 και αρχικά, ένωνε τον Πειραιά, με το Θησείο, ενώ, το 1885, δημιουργήθηκε μια ξεχωριστή γραμμή, που ένωνε την Αθήνα με το Στροφύλι. Από το 1957, μέχρι σήμερα, η Γραμμή 1 συνδέει το λιμάνι του Πειραιά, με την Κηφισιά και αντιστρόφως, εκτελώντας μία διαδρομή, συνολικού μήκους 25,7 χιλιομέτρων. Είναι η γραμμή μετρό της Αθήνας, με την μεγαλύτερη διάρκεια διαδρομής (Πειραιάς-Κηφισιά σε 51 λεπτά).

Μέσα 5ου π. Χ. αιώνα (κατασκευή). Φωτογραφίες, από την ονομαζόμενη, ως “Φυλακή του Σωκράτη”, στου Φιλοππάπου. Οι δυο πρώτες φωτογραφίες  τραβήχτηκαν, το 1893 και οι υπόλοιπες είναι σύγχρονες, με την εποχή μας. Ανάμεσα στα αντικείμενα, που αποκαλύφθηκαν, στα ερείπια του κτιρίου, βρέθηκε και ένα μικρό φθαρμένο αγαλματίδιο του Σωκράτη. 

Το κτίριο διερευνήθηκε, ανασκαφικά, από τον Βρετανό ιστορικό Τόμας Σμαρτ Χιούς  τον 19ο αιώνα, ο οποίος ήταν και ο πρώτος, που ταύτισε το κτίριο, με το αρχαίο δεσμωτήριο. Οι αρχαιολόγοι δεν έχουν επιβεβαιώσει την ταυτότητα του κτίσματος, που είναι σύγχρονο, με την εποχή του Σωκράτη και τα ευρήματα προσιδιάζουν, με χώρο φυλακής, αλλά και με Λουτρά. Οι πλατωνικοί διάλογοι, ανάμεσα, στον Φαίδωνα και τον Κριτία, που περιγράφουν την φυλακή, στην οποία ήταν κρατούμενος ο Σωκράτης, ενισχύουν την άποψη ότι το κτίσμα ήταν η φυλακή του αρχαίου Αθηναίου φιλοσόφου.

Η άλλη εκδοχή, για την φυλακή του Σωκράτη, οδηγεί, στην Αρχαία Αγορά των Αθηνών, προς τα νοτιοδυτικά κατά μήκος ενός κοιλώματος, που οδηγεί στην Πνύκα, στο χώρο συγκέντρωσης της Εκκλησίας του Δήμου, όπου υπάρχουν ερείπια, σε μιας οικιστικής και εμπορικής περιοχής, που βρισκόταν, σε χρήση, για εκατοντάδες χρόνια. Εκεί, υπάρχει ένα μεγάλο και ενιαίο κτίσμα, των μέσων του 5ου αιωνα π.Χ., το λεγόμενο “Πώρινο Οικοδόμημα”, που διαθέτει ένα μακρύ διάδρομο, ο οποίος πλαισιώνεται, από τετράγωνα δωμάτια και καταλήγει, σε μια αυλή, στο πίσω νότιο μέρος. 

Έτσι, σχηματίσθηκε η πιθανότητα της ταύτισης του κτιρίου αυτού, με την φυλακή της πόλης  - το «δεσμωτήριον» -, όπου εκτελέστηκαν ο Σωκράτης και άλλοι κατάδικοι. Και εδώ, η χρονολόγηση του οικοδομήματος, η θέση και η διαρρύθμισή του ταιριάζουν, με αυτήν την θεωρία, αν και είναι, εξίσου, πιθανό το κτίριο να είχε, απλώς, κάποια εμπορική χρήση. 

Εδώ, γίνεται απόπειρα να αναπαρασταθεί το «δεσμωτήριον», σε αυτό το κτίριο, δισδιάστατη και τρισδιάστατα και να αναπαρασταθεί το δωμάτιο, που ο Σωκράτης, ήπιε το κώνειο. Η ταύτιση του οικοδομήματος, με το «Δεσμωτήριο», ενισχύεται, από την ανακάλυψη, στο εσωτερικό του, 13 πήλινων φαρμακευτικών φιαλιδίων, που είχαν πεταχτεί, σε εγκαταλειμμένη δεξαμενή. Με τις ανασκαφές, έχουν βρεθεί, μόνον, 21  φιαλίδια. Η συγκέντρωση 13, από αυτά, στον ίδιο χώρο, δεν μπορεί να σημαίνει ότι η παρουσία των φιαλιδίων οδηγεί, στην ερμηνεία του κτιρίου ως θεραπευτηρίου, διότι, τότε, όταν κάποιος ήταν σοβαρά άρρωστος, κατέφευγε, στο τοπικό Ασκληπιείο, για να θεραπεία, το οποίο, στην Αθήνα, βρισκόταν, στα νότια της Ακρόπολης, κοντά στο θέατρο του Διονύσου. Έτσι, υποστηρίζεται η άποψη ότι τα φιαλίδια περιείχαν το κώνειο, με το οποίο θανατώνονταν οι καταδικασμένοι, σε θάνατο, αφού, εκείνη την εποχή, οι δόσεις του δηλητηρίου ετοιμάζονταν, χωριστά και υπολογίζονταν με ακρίβεια. από την άλλη πλευρά, όπως το περιέγραψε ο Πλάτωνας, στους διαλόγους Φαίδων και Κριτίας και που, όπως προανέφερα, ταιριάζει με το εύρημα, στον λόφο του Φιλοππάπου και όχι με την αρχαία Αγορά.

   

Κλεοπάτρα Ζ’, η Φιλοπάτωρ (1/69 πΧ - 12/8/30 πΧ). 

Αφού κάνουμε περιήγηση, στην αρχαιότητα, μια παρέκβαση, με αναφορά στην τελευταία ενεργή Φαραώ της Πτολεμαϊκής δυναστείας, του στρατηγού του βασιλιά των αρχαίων Ελλήνων Αλεξάνδρου Α’ (Αλεξάνδρου Γ’ του Μακεδόνα) Πτολεμαίου Α’ του Λάγου, στην αρχαία Αίγυπτο, έχει την σημασία της. Εδώ, βλέπουμε την φυσική αναπαράσταση του προσώπου της και την προτομή της, που θεωρείται ότι αποδίδει, πιστά, το πρόσωπο της και βρίσκεται, στο Altes Museum του Βερολίνου. Η αναπαράσταση του προσώπου της πολυμαθούς Κλεοπάτρας (μιλούσε τα ελληνικά, την αρχαία αιγυπτιακή γλώσσα των υπηκόων της, όπως και τα αραβικά - που η σύγχρονη εξέλιξή τους, ομιλείται, σήμερα -, τα εβραϊκά αραμαϊκά, αλλά και μια άλλη εκδοχή των εβραϊκών, περσικά και αιθιοπικά), στηρίζεται φυσικά, στην προτομή, αλλά και στο, παραπάνω, μεταθανάτιο πορτραίτο της, με το βασιλικό διάδημα και τα μαργαριταρένια σκουλαρίκια, από το Herculaneum (την ελληνική αποικία του αρχαίου Ηράκλειου, που απεκαλείτο και Ηράκλεια και βρισκόταν, στο σημερινό Ercolano, μεταξύ της Νέαπολης - Napoli - και της Πομπηίας, στην Καμπάνια της σημερινής Ιταλίας), σε συνδυασμό και με τις απεικονίσεις της Κλεοπάτρας, στα νομίσματα της εποχής της. Ήταν κοκκινομάλλα, όπως δείχνουν και τα χρωστικά απομεινάρια της προτομής, όχι εξαιρετικής ομορφιάς, αλλά επρόκειτο, για ευφυέστατη προσωπικότητα.

Και επειδή, κάνω μια περιήγηση, στα ερείπια, στα σπαράγματα της ελληνικής αρχαιότητας, πρέπει να αντιμετωπίσουμε, ψυχρά,  μια πολύ σημαντική αιτία της καταστροφής των κτισμάτων του αρχαίου κόσμου, που είναι η έλευση του χριστιανισμού.

1895. Σύνταγμα. Οδός Πανεπιστημίου.

Κοπάδι γαλοπούλες, στην αρχή της Πανεπιστημίου. Δεξιά το Μέγαρο Παπούδωφ, ανήκε, στον Αριστείδη Παπούδωφ, ο οποίος διέμενε, σε αυτό, με την σύζυγό του Αλεξάνδρα Παπούδωφ. (Ανέγερση 1874, πρόσθεση όροφου 1921, κατεδάφιση 1971).

13/4/1924 - 13/4/2024 Νέα Φιλαδέλφεια : 100 χρόνια Αθλητικής Ενώσεως Κωνσταντινουπόλεως. (ΑΕΚ).

1924. Βύρωνας.

Ο συνοικισμός του Βύρωνα, κατά την περίοδο της οικοδόμησής του, με πλινθόκτιστες μονοκατοικίες κεραμοσκεπής των δυο δωματίων. Στο βάθος το κτίσμα, που ξεχωρίζει, είναι το μοναστήρι της Ανάληψης.

1935. Ο Ερμής του Πραξιτέλη (αντίγραφο) και ο νεαρός Έλληνας ξεναγός Νικόλαος Ζαφειρόπουλος, από την Θεσσαλονίκη, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών.

Η φωτογράφιση, από τον φωτορεπόρτερ Βασίλη Τσακιράκη, δεν είναι προϊόν πόζας. Υπήρξε, απολύτως, τυχαία, αν και ο φωτογράφος είχε, από πριν, διακρίνει την ομοιότητα του προσώπου του αγάλματος, με τον νεαρό, που ξεναγούσε τους επισκέπτες και περίμενε την κατάλληλη στιγμή, για να τραβήξει μια φωτογραφία αυτού του είδους. Υπήρξε τυχερός. Ο νεαρός, στάθηκε, ακριβώς, δίπλα, στο άγαλμα, με την ίδια κλίση του προσώπου του. Συνέβη. Θα μπορούσε να μην είχε συμβεί…

1970. Δώρα Σιτζάνη και Νίκος Ξανθόπουλος, στην κινηματογραφική ταινία της Κλακ Φιλμς “Εσένα μόνο αγαπώ”.

Φτηνή ταινία, έγχρωμη, με λίγα τεχνικά μέσα, αλλά με εξαιρετικές ερμηνείες και με ένα πολύ καλό σενάριο, που αναδεικνύει, μέσα, στην δύσκολη περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών, την αδιατάρακτη κυριαρχία της οικονομικής ολιγαρχίας, μέσω των ΜΜΕ και πρωτίστως, του Τύπου. 

Πολύ καλή, για την εποχή της…

1928-1929. Οδός Κοδριγκτώνος.

Βλέπουμε το τμήμα, από την Αριστοτέλους, μέχρι την Αχαρνών, όπου, στο βάθος, διακρίνεται το παλαιό εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονα. Η κάθετος, στο ενδιάμεσο, είναι η Φυλής. 
Κατασκευάζεται η σήραγγα του ηλεκτρικού, μεταξύ Ομόνοιας και πλατείας Αττικής, ακολουθώντας την χάραξη του επίγειου σιδηρόδρομου, του περίφημου "Θηρίου". Σε πρώτο πλάνο, διακρίνεται η καμπύλωση του ξυλότυπου, που αντιστοιχεί. στο τελείωμα της καμπύλης της οδού Ρίζου. Η Ρίζου, καμπύλη και σήμερα, προέκυψε, από την ανάγκη, για αλλαγή κατεύθυνσης του σιδηρόδρομου, από την 3ης Σεπτεμβρίου, προς της Κοδριγκτώνος.

1960 (αρχές δεκαετίας). Μοναστηράκι. Η Οδός Αδριανού. Ο Ιερός Ναός Αγίου Φιλίππου.

Τα κτίρια δεξιά, δεν υπάρχουν σήμερα.

Το γωνιακό μαγαζί είναι του γνωστού παλαιοπώλη Σωκαρά.
Πίσω, η είσοδος της Αρχαίας Αγοράς, η Στοά του Αττάλου, τα Αναφιώτικα, και η Ακρόπολη.