Από τον 14ο αιώνα πΧ και την ελληνική γραμμική γραφή Β, έως το 5000 πΧ και το 23000 πΧ, με τα λιοντάρια και τους πάνθηρες της Βραυρώνας, στον Λυκαβηττό του 1865 μΧ και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα. (16).

Τα πρώτα γραπτά κείμενα της ελληνικής γλώσσας χρονολογούνται στον 14ο-13ο αιώνα π.Χ. Προέρχονται από τα αρχεία των μεγάλων κέντρων (παλατιών, διοικητικών κέντρων) του μυκηναϊκού πολιτισμού: Μυκήνες, Πύλος, Τίρυνθα, Θήβες αλλά και της Κρήτης (Κνωσός, Χανιά), όπου επεκτάθηκε ο μυκηναϊκός πολιτισμός. 

Μυκήνες.

Ο μυκηναϊκός κόσμος, που εκτεινόταν σε όλη τη νότια Ελλάδα, αλλά και σε μερικά νησιά, ήταν οργανωμένος σε μικρά κράτη που διοικούνταν από ανακτορικά κέντρα (παλάτια), όπου είχαν την έδρα τους οι βασιλιάδες και η αριστοκρατία που κυβερνούσαν τα κράτη αυτά. Στα μυκηναϊκά παλάτια είχε λοιπόν την έδρα της η κρατική διοικητική μηχανή που διαχειριζόταν τον πλούτο που τη συντηρούσε και της έδινε τη δύναμή της: αγαθά, καλλιέργειες, ανταλλαγές, άνθρωποι (αξιωματούχοι, τεχνίτες, δούλοι). Αυτός ο σύνθετος διοικητικός μηχανισμός είχε ανάγκη ένα σύστημα καταγραφής και διατήρησης της καταμέτρησης των μεγεθών και των ποσοτήτων, όπως και των γεγονότων και των πληροφοριών. Η ανάγκη, λοιπόν, για ένα σύστημα γραφής, γεννήθηκε, επειδή η κοινωνική ζωή έγινε σύνθετη, σε σημείο, που να μην μπορεί, πλέον, να εξυπηρετείται, από τον προφορικό λόγο. Έτσι λοιπόν οι Μυκηναϊκή ελίτ αποφάσισε να χρησιμοποιήσει ένα σύστημα γραφής, για τις λογιστικές ανάγκες των κρατών της. Δυο ήσαν τα συστήματα γραφών : Οι γραμμικές γραφές Α και Β. Η γραμμική γραφή Α δεν έχει αποκωδικοποιηθεί και πιθανώς, δεν είναι ελληνική γραφή, γεγονός, που παραπέμπει, την ύπαρξη προμηκυναϊκών πληθυσμών, αν και ουδείς μπορεί να μιλήσει, με βεβαιότητα. Η γραμμική γραφή Β είναι ελληνική συλλαβική γραφή. Κάθε σημάδι αντιστοιχεί, σε μία συλλαβή. Υπάρχουν ενενήντα τέτοια συλλαβικά σημεία, καθώς, επίσης και εκατό περίπου εικονογράμματα/ιδεογράμματα. Τα εικονογράμματα αυτά, μαζί με σημεία, που δηλώνουν αριθμούς, χρησιμοποιούνται για να προσδιορίσουν, συγκεκριμένα, τα πράγματα (κρασί, λάδι, άνθρωποι, τόποι κλπ.), που καταγράφονται και αριθμούνται, στα κείμενα, τα οποία έχουν λογιστικό χαρακτήρα και εξυπηρετούν τις λογιστικές ανάγκες ενός πολύπλοκου διοικητικού μηχανισμού και είναι γραμμένα, σε πινακίδες, που πλάθονταν, από ωμό πηλό, ενισχύονταν, εξωτερικά, με αχυρένιο πλέγμα και στέγνωναν, στον ήλιο. Οι πινακίδες, στον μυκηναϊκό κόσμο δεν ψήνονταν, όπως αλλού, αλλά, μόνον, στέγνωναν, στον ήλιο και στην συνέχεια, αποθηκεύονταν, σε ξύλινα κιβώτια και καλάθια και τοποθετούνταν, σε ράφια, όπως γίνεται σήμερα. Οι πινακίδες αυτές δεν θα είχαν φτάσει ως εμάς, αν δεν είχε μεσολαβήσει ένα γεγονός το οποίο βοήθησε να διατηρηθούν : Στις αρχές του 14 ου αιώνα π.Χ. και στην πορεία του 13ου αιώνα π.Χ., τα μυκηναϊκά παλάτια καταστρέφονται, κυρίως, με πυρκαγιές, χωρίς να είναι γνωστοί οι λόγοι, που αυτές συνέβησαν. Όμως, οι φωτιές, στα μυκηναϊκά ανάκτορα, έψησαν τις πινακίδες, που ήταν αποθηκευμένες, στα αρχεία των παλατιών και έτσι βοήθησαν, στην διατήρηση και την ανακάλυψή τους, από τις ανασκαφές. Ο πηλός δεν θα ήταν το μόνο υλικό, πάνω στο οποίο γράφονταν τα κείμενα. Είναι πολύ πιθανόν να χρησιμοποιούσαν δέρματα, πάνω στα οποία έγραφαν, ή και πάπυρους, που, όμως, δεν αντέχουν, στον χρόνο και έτσι, δεν διασώθηκαν.

23000 πΧ - 5000 πΧ : Λιοντάρια και πάνθηρες, στην Βραυρώνα.

Ένα σπήλαιο, κοντά στην Βραυρώνα, περίπου, 40 χλμ, ανατολικά, της Αθήνας, ήταν ένα κρησφύγετο, για λιοντάρια και πάνθηρες, πριν από χιλιάδες χρόνια. Απολιθώματα, που ανήκουν, σε μικρά και μεγάλα θηλαστικά, συμπεριλαμβανομένων λιονταριών και πάνθηρων, ανακαλύφθηκαν, πρόσφατα, στο σπήλαιο, από ερευνητές. Άλλα είδη ζώων που εντοπίστηκαν, από σκελετικά υπολείμματα, περιλαμβάνουν λύκους, βίσονες, άλογα, αρκούδες και ελάφια. Οι ανασκαφές, στο σπήλαιο, ξεκίνησαν, στα μέσα της δεκαετίας του 1970, και συνεχίζονται, μέχρι σήμερα. Οι επιστήμονες λένε ότι τα απολιθώματα, που βρέθηκαν, εκεί, χρονολογούνται, σε μια μεγάλη περίοδο, μεταξύ 25.000, έως 7.000 ετών. Το σπήλαιο ήταν, είτε μια φυσική παγίδα, για τα ζώα, είτε ήταν ένα μέρος, όπου μεγάλα αρπακτικά, όπως τα λιοντάρια, έφερναν την λεία τους, για να την φάνε. Επειδή τα περισσότερα, από αυτά τα είδη εξαφανίστηκαν, από την Ελλάδα, πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια, λίγα είναι γνωστά, για τα ζώα αυτά. Όμως, είναι σαφές, όχι, μόνον, από απολιθώματα, αλλά και από αυτόπτες μάρτυρες ότι λιοντάρια και μεγάλες γάτες, υπήρχαν, στην αρχαία Ελλάδα και ο μύθος του Ηρακλή, που σκότωσε το λιοντάρι της Νεμέας είναι χαρακτηριστικός, ως προς το ότι αυτά τα άγρια ζώα επιβίωσαν, μέχρι τα πολύ αρχαία χρόνια.

1864. Λυκαβηττός.

1896. Το Εθνικό Θέατρο, στην Αγίου Κωνσταντίνου.

1900. Οδός Πανεπιστημίου.

1905. Ευριπίδου και Πραξιτέλους.

22/4/1906. Παναθηναϊκό Στάδιο.

1910 (ή 1916) Εδουάρδου Λω και Πανεπιστημίου και συνέχεια, η Σίνα.

1922. Κεραμεικός.

1923. Πλατεία Συντάγματος.

1959. Πατησίων και Ηπείρου.

Το «Μέγαρο Λιβιεράτου», ή «Βίλα Υπατία».

Οικοδομήθηκε, το 1909, από τον αρχιτέκτονα Αλέξανδρο Νικουλούδη, για τον Κεφαλονίτη βιομήχανο Γεράσιμο Λιβιεράτο.

Ένα κτίριο στολίδι συνολικής επιφάνειας 1.240 τ.μ., σε τρία διαφορετικά επίπεδα, διέθετε, επίσης, πρωτοποριακές, για την εποχή, εγκαταστάσεις, για ζεστό νερό και τηλέφωνο.

Το κτίριο υπάρχει, σε άριστη κατάσταση και σήμερα. 

1960. Σύνταγμα, Λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας και Πανεπιστημίου.

1960 (δεκαετία). Σύνταγμα. Η συμβολή των οδών Βασιλίσσης Σοφίας και Πανεπιστημίου.

Δεξιά, το κτίριο είναι το μέγαρο Παπούδωφ.

Ανήκε, στον Αριστείδη Παπούδωφ, ο οποίος διέμενε, σε αυτό, με την σύζυγό του Αλεξάνδρα Παπούδωφ.

(Ανέγερση 1874 - Κατεδάφιση 1971).

1960 (δεκαετία). Η πλατεία Συντάγματος.

Η πλατεία, από την οδό Όθωνος.

1957. Λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας.

1920 (τέλη δεκαετίας). Πλάκα. Αναφιώτικα.

Η οδός Κλεψύδρας, στο ύψος της οδού Θρασύβουλου, με φόντο την Ακρόπολη.

Τα σπίτια υπάρχουν, σχεδόν, όλα και σήμερα.

1926. Πλατεία Κολωνακίου.

Αρχικά, ονομαζόταν Βασιλίσσης Όλγας. Μετά μετονομάστηκε, σε ''πλατεία Κολωνακίου'', επειδή, εκεί, υπήρχε ένα κολωνάκι, για να καταλήξει να ονομάζεται ''πλατεία Φιλικής Εταιρείας'' προς τιμήν της προσφοράς της Φιλικής Εταιρείας, στην προετοιμασία της επανάστασης, για την απελευθέρωση των Ελλήνων, από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στην πλατεία αυτή, υπάρχουν, πλέον, προτομές των Φιλικών. Η προτομή του Εμμανουήλ Ξάνθου τοποθετήθηκε, στην πλατεία το 1930, παρουσία του Κωστή Παλαμά.

1960. Η πλατεία Κολωνακίου, από την οδό Κανάρη. Κατασκευάστηκε, στα μέσα του 19ου αιώνα.

1932. Κολωνάκι. Πατριάρχου Ιωακείμ.

1940. Οδός Βουκουρεστίου.

1940. Λεωφόρος Συγγρού.

12/1944. Οδός Ιπποκράτους και Πανεπιστημίου.

1946. Οδός Καλλιρόης (Ιλισός ποταμός).

1946. Οδός Αθηνάς.

1950 (δεκαετία). Κέντρο. Οδός Αθηνάς.

Μπροστά, η οδός Αθηνάς και δεξιά, η οδός Ευριπίδου. Το κτίριο υπάρχει και σήμερα.

1964. Οδός Αθηνάς.

1949. Πλατεία Αμερικής.

1950. Χριστούγεννα, στην Αθήνα.

1950 (δεκαετία). Η πύλη του Αδριανού.

1954. Πλατεία Κάνιγγος.

1955. Η ορθόδοξη χριστιανική Μητρόπολη των Αθηνών.

1950 ( αρχές δεκαετίας). Δάφνη. Ο ναός Αγίας Βαρβάρας.

Δεξιά, είναι το Γυμνάσιο της περιοχής.

1960. Αμερικανική Πρεσβεία. Οδός Βασιλίσσης Σοφίας 91.

1960. Καλαμάκι, Άλιμος. Λεωφόρος Ποσειδώνος και Λεωφόρος Ελευθερίας, (Αμφιθέας).

Πλάνο, από την ταινία "Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος".

Στην γωνία, η ψαροταβέρνα "Μαρίδα".

1960 (δεκαετία). Ξενοδοχείο Χίλτον.

1964. Οδός Ακαδημίας. Κινηματογράφος “IPIΣ”.

1964. Μαλβίνα Κάραλη (3/2/1952 - 7/6/2002) και Νίκος Ξανθόπουλος (14/3/1934 - 22/1/2023).

Η Μαλβίνα Κάραλη (Μαρία Σακκά) παιδούλα, μόλις 12 χρόνων, στην κινηματογραφική ταινία : “Ζωή γεμάτη πόνο”.

1971-1972. Γιάννης Φέρτης, Δήμος Σταρένιος, Θύμιος Καρακατσάνης.

Θέατρο ΑΛΑΜΠΡΑ : «Ο επιθεωρητής». Στο κέντρο, ο πρώτος, αριστερά, ο δεύτερος, δεξιά, ο τρίτος.

1970 (δεκαετία) : “ΔΡΑΧΜΑΙ ΧΙΛΙΑΙ”. 

Μας λείπει το εθνικό μας νόμισμα. Μας λείπει, πάρα πολύ…

1970 (δεκαετία). Εξάρχεια.

Η οδός Σόλωνος, στο ύψος της οδού Θεμιστοκλέους.

Με εξαίρεση την χρήση των καταστημάτων, που άλλαξε, έναν φωτεινό σηματοδότη, που προστέθηκε και τα λεωφορεία, που εκσυγχρονίστηκαν, κατά τα άλλα, η εικόνα του σημείου αυτού, σήμερα, είναι ίδια.

1943. Η 17χρονη Norma Jeane Mortenson, πριν γίνει η Marylin Monroe.