Από το 350 πΧ και την επιτύμβια αναθηματική στήλη των Αιγών, στην ομιλούμενη, τότε, μακεδονική γλώσσα, στα προεόρτια του πραξικοπήματος της 21-4-1967, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Σάββα Κωνσταντόπουλο και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα. (14).

Απριλίου 22, 2024

21/4/1967. Το πραξικόπημα και η δικτατορία των συνταγματαρχών. Τανκς, στην Αθήνα.

1950 (δεκαετία). Κωνσταντίνος Καραμανλής (Πρώτη Σερρών 8/3/1907 - Αθήνα 23/4/1998) - Σάββας Κωνσταντόπουλος (Κωνσταντινούπολη 1910 - Στοκχόλμη 9/7/1981). Οι πατέρες της δικτατορίας του 1967, που ετοίμαζαν μια άλλη δικτατορία, μόνο, που η δικτατορία των συνταγματαρχών ακολούθησε τον δικό της δρόμο, με τον οποίο ο δεύτερος ταυτίστηκε, ενώ ο πρώτος, αφού είδε ότι δεν βρήκε την στήριξη, που ήθελε, από την Ουάσινγκτων, για να γίνει αυτός δικτάτορας, περίμενε την πτώση της, για να παρουσιασθεί, ως εναλλακτική λύση. Και στάθηκε τυχερός.

4-14/3/1966 : Photos, από τις τέσσερεις διαλέξεις του Σάββα Κωνσταντόπουλου, στο ξενοδοχείο Hilton, όπου ομιλώντας, για τον «φόβο της δικτατορίας», ουσιαστικά, την αποδεχόταν, αρκεί να είναι δικτατορία της “εθνικόφρονος παρατάξεως”, με προτίμηση τις “ουδέτερες” ένοπλες δυνάμεις. Όλοι αυτοί, που βρέθηκαν, στις διαλέξεις, επιδίωκαν μια μορφή δικτατορίας της αρεσκείας τους,

Ο παλαιός αρχειομαρξιστής Σάββας Κωνσταντόπουλος, που, το 1934, πέρασε, στην υπηρεσία της ακροδεξιάς πτέρυγας αστικού καθεστώτος, υπήρξε πράκτορας των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών, αρχικά, της ΚΥΠ και έπειτα και της Γενικής Διεύθυνσης Εθνικής Ασφαλείας (ΓΔΕΑ), πολύ πριν από την δεκαετία του 1950, ενώ είχε γνωριστεί, με τον, αργότερα, διατελέσαντα πραξικοπηματία και δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, τον Μάιο του 1958, στο σπίτι του, τότε, πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, σε σύσκεψη, για την αντιμετώπιση της εκλογικής ανόδου της ΕΔΑ, που είχε γίνει αξιωματική αντιπολίτευση, με ποσοστό 25%. Στην σύσκεψη αυτή, στην οποία ο Παπαδόπουλος αντιπροσώπευε την ΚΥΠ, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όντας ανήσυχος, για το εκλογικό αποτέλεσμα, αποφάσισε την συγκρότηση «αφανούς επιτροπής, για την παρακολούθηση, θεωρητική και πολιτική, του κομμουνιστικού προβλήματος». Το 1968, αφού είχε, πια, επιβληθεί η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967, ο Σάββας Κωνσταντόπουλος έγραψε στον «Ελεύθερο Κόσμο», του οποίου ήταν ο εκδότης, από το 1966 : «Εις την επιτροπήν εκείνην, έτυχε να γνωρίσω, δια πρώτην φοράν, τον, ήδη, πρωθυπουργόν κ. Γ. Παπαδόπουλον και να εκτιμήσω την σκέψιν του. Μετείχε εις αυτήν, ως αξιωματικός. Ο μακαρίτης καθηγητής, εις το Μετσόβιον Πολυτεχνείον, Άγγελος Προκοπίου, μέλος και αυτός της επιτροπής, είχε πει, περί του Γ. Παπαδόπουλου “Το μυαλό αυτού του αξιωματικού είναι ξυράφι. Είμαι βέβαιος ότι ο Γ. Παπαδόπουλος θα παίξει, κάποτε, τον πρώτον ρόλον”».

Αυτό, που δεν είναι, ευρέως, γνωστό, αφορά το γεγονός ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ανέθεσε, ήδη, από το 1965, στον θεωρητικό της απριλιανής δικτατορίας Σάββα Κωνσταντόπουλο, την συγγραφή της βιογραφίας του, η οποία ολοκληρώθηκε, εμπλουτίστηκε, με πολλές χειρόγραφες παρατηρήσεις και διορθώσεις του ίδιου του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αλλά, τελικά, δεν είδε το φως της δημοσιότητας και η ύπαρξή της αποσιωπήθηκε, τόσο κατά την επίσημη έκδοση ενός τμήματος του Αρχείου Καραμανλή, όσο και γενικώς. Το πρωτότυπο κείμενό της βιογραφίας αυτής φυλάσσεται, στο Αρχείο Καραμανλή, σε έναν φάκελο (357Α), με τίτλο : «Βιογραφία Κωνσταντόπουλου». Είναι ένα κείμενο 88 δακτυλογραφημένων σελίδων και τιτλοφορείται «Παρένθεσις ή αφετηρία; Η περίπτωσις Κ. Καραμανλή», με την ένδειξη «Αθήναι 1966». Ο φάκελος αυτός περιέχει και τις ιδιόχειρες διορθώσεις, που έχει κάνει ο μη αυτοβιογραφούμενος Κωνσταντίνος Καραμανλής - που ήταν ανίκανος να κάτσει και να γράψει, όχι, μόνον, ένα βιβλίο, αλλά ούτε, καν, το απλούστερο σύγγραμμα· όλα τα έκαναν οι άλλοι, γι’ αυτόν και το μόνο, που έκανε ο ίδιος, ήταν να σχολιάζει τα κείμενα των άλλων, που τον αφορούσαν -, σε 7 μεγάλες κίτρινες σελίδες. Αφορμή για την συγγραφή της βιογραφίας έδωσε η έκδοση, στην Λωζάννη, του βιβλίου «Πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα» του Γάλλου πολιτικού επιστήμονα Jean Meynaud (1914-1972), που είναι η πρώτη συστηματική ανατομία της μεταπολεμικής ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής, από έναν καθιερωμένο ξένο πανεπιστημιακό, που «δεν μασούσε τα λόγια του» και το οποίο διατηρεί, διαχρονικά, την αξία του. Για τον εγωπαθή νάρκισσο Κωνσταντίνο Καραμανλή - ο οποίος, όμως, είχε πλήρη επίγνωση της μικρότητας της προσωπικότητάς του - το σύγγραμμα του Meynaud ήταν μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη, καθώς η ανάλυσή του, για την ΕΡΕ και τον ίδιο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, δεν ήταν, καθόλου, υμνητική. Τότε, μέσα σε δυο ημέρες (15-16/9/1965), ο Καραμανλής έστειλε τρεις, τουλάχιστον, επιστολές, σε φίλους και συνεργάτες, ζητώντας την βοήθειά τους, στην απόκρουση των όσων έγραφε ο Meynaud, τα οποία θεωρούσε, ως συκοφαντικά. Οι δυο από αυτές τις επιστολές, η μια, προς τον Κωνσταντίνο Τσάτσο και η άλλη, προς τον Κωνσταντίνο Παπακωνσταντίνου, φυλάσσονται, στο Αρχείο του Κωνσταντίνου Καραμανλή (Φ.36Α, φ.2213-2218) και αποσπάσματά τους έχουν δημοσιευτεί, στην επίσημη έκδοσή του (Αθήνα 1997, τ.6ος, σ.200) και στην μονογραφία του μακαρίτη Αλέξανδρου Βέλλιου («Η αλληλογραφία της αυτοεξορίας», Αθήνα 1995, σ.95-6). Η τρίτη επιστολή, που απευθυνόταν, στον Σάββα Κωνσταντόπουλο και εντοπίστηκε, στο προσωπικό αρχείο του, προ πολλού χρόνου, τέως αρχειομαρξιστή, δεν δημοσιεύτηκε, και ούτε, καν, αναφέρεται. Στα γράμματά του, ο Καραμανλής αναφέρει ότι η πρόσφατη επικαιρότητα του «ελληνικού θέματος» επιδρούσε, αρνητικά και στην δική του διεθνή εικόνα, ως ιστορικού ηγέτη της ελληνικής Δεξιάς. «Έχω τον φόβον», γράφει ο Καραμανλής, «ότι θα πλαστογραφηθή η ιστορία μου, δεδομένου ότι ο Ιστορικός του μέλλοντος θα αντλήση το υλικόν του από ό,τι λέγεται και γράφεται από τους συγχρόνους». Ρητή αναφορά, στο έργο του Meynaud, κάνει, μόνο, στην επιστολή, προς τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, στον οποίο γράφει, με επιτακτικό τρόπο : «Προσφάτως, πλην των άλλων εξεδόθη ένα βιβλίον το οποίον δυσφημίζει και εμέ και το κόμμα και την Ελλάδα κατά τρόπον απροσχημάτιστον. Νομίζω ότι θα ηδύνασο να κάνης μίαν ανασκευήν με μίαν επιστολήν σου προς τον συγγραφέαν διά της οποίας να ζητήσης αποκατάστασιν και η οποία να δημοσιευθή ενδεχομένως εις μίαν Ελβετικήν εφημερίδαν. Να ασχοληθής ιδιαιτέρως με το τμήμα από της 230-270 σελίδος. Θα μπορούσε επίσης ν’ αναθέσετε σε κάποιον να κάνη υπό μορφήν κριτικής ανασκευήν του όλου έργου» (φ.2217-2218). Τόσο εγωπαθής και τόσο ελάχιστος ήταν ο Καραμανλής, αλλά και τόσο, απίστευτα, υποτακτικοί του υπήρξαν οι συνεργάτες του, ακόμη και εκείνοι, που δεν είχαν και δεν ανέχονταν τον άξεστο χαρακτήρα του και είχαν ένα ανάστημα διανοούμενου, όπως ο Κωνσταντίνος Τσάτσος. Από τον «αγαπητό Σάββα» - τον Κωνσταντόπουλο -, όπως τον αποκαλεί ο Καραμανλής, θέλει πιο πολλά : «Εσύ με γνωρίζεις καλά, όπως γνωρίζεις και το έργον μου. Επί πλέον έχεις την ικανότητα αλλά και τον τρόπον να συμβάλης εις την αποκατάστασιν της ιστορικής αληθείας. Είμαι βέβαιος ότι και ως φίλος και ως πνευματικός άνθρωπος θα το πράξης». «Υπήρξες ο πρώτος που προσπάθησε να δώση, πέρα από το άψυχο έργο μου, τον πολιτικό μου Τύπο. Τόσα χρόνια πολλοί ωμίλησαν και έγραψαν -αμεθόδητα βέβαια- για το έργο μου, χωρίς κανείς -ούτε οι στενοί μου συνεργάται- να υποβληθή στον κόπο να σκεφθή να δώση εκείνο που αντιπροσώπευα στην δημοσία ζωή της χώρας ως πολιτικός και ως άνθρωπος. Δηλαδή τον χαρακτήρα μου και την πολιτική μου νοοτροπία. Αυτό το δεύτερο είναι, όπως ξεύρεις, εξίσου αν όχι σπουδαιότερο από το έργο. Γιατί αυτό είναι εκείνο, που παραδειγματίζει και τοποθετεί ιστορικώς. Ελπίζω να βρης καμμιά ευκαιρία να περάσης από το Παρίσι». (17/1/1965).

Τον Ιούλιο του 1966, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής χαιρέτισε με επιστολή, την έκδοση του «Ελεύθερου Κόσμου», υμνώντας ταυτόχρονα το πρόσφατο βιβλίο του Κωνσταντόπουλου : «Ο φόβος της δικτατορίας», που μοναδικό «κίνδυνο, για το Εθνος και την Δημοκρατία» αναδείκνυε την «δημαγωγία» και την «σύμπραξη» του Γεωργίου και ιδίως, του Ανδρέα Παπανδρέου, με την ΕΔΑ, ενώ ανέφερε ότι υπάρχουν «ωφέλιμες δικτατορίες», όπως η δικτατορία του Μεταξά και προωθούσε την ιδέα μιας «προληπτικής δικτατορίας» και τούτο επειδή «πολλές φορές η ανάπτυξι αντιδημοκρατικών αισθημάτων και ολοκληρωτικού φανατισμού στις μεγάλες μάζες, ίσως, δε και στην πλειοψηφία του λαού, καθιστά την δικτατορία το μόνο μέσο, προσωρινής χρήσεως, για να αποφευχθή η οριστική και μόνιμη κατάλυσις της Δημοκρατίας». Εν κατακλείδι, «Το Έθνος ταλαιπωρείται από στιγμιαίο σφάλμα του λαού». Σάββας Κωνσταντόπουλος (προς Κων/νο Καραμανλή, 1966).

Για την σκοτεινή προϊστορία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, στην περίοδο της τριπλής ξενικής Κατοχής και το πώς η CIA και οι Αμερικανοί τον είχαν, ως υποχείριο, οι αναγνώστες μπορούν να διαβάσουν το παλαιό δημοσίευμά μου, της 11/11/2019, με τίτλο : Από το 1942, στο 2019 : Το ελληνικό αστικό πολιτικό σύστημα, ανάμεσα στον κατοχικό δωσιλογισμό και στην διεκπεραίωση των εντολών της Ουάσινγκτων. (Η περίπτωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και ο Max Merten, κάτω από το αποκαλυπτικό φως των ντοκουμέντων της CIA).

Φεβρουάριος 1959. Ο, τότε, πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Adnan Menderes, τα πίνουν, αφού έχουν κλείσει, μεταξύ τους, κυριολεκτικά, “στο γόνατο”, την Συμφωνία της Ζυρίχης και «κανόνισαν» το καθεστώς της Κύπρου, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν. Έτσι, προέκυψε το ψευδοανεξάρτητο ημιαποικιακό κράτος της Κύπρου, που ουδείς, στο νησί, επιθυμούσε. Η ένωση, με την Ελλάδα, για την οποία πολέμησε η ελληνοκυπριακή νεολαία, ετάφη, οριστικώς και η Τουρκία απέκτησε δικαιώματα, που, έως τότε, δεν είχε.

21/4/1963. Ακριβώς, τέσσερα χρόνια, πριν το πραξικόπημα του Γεωργίου Παπαδόπουλου και του στρατιωτικού “Επαναστατικού Συμβουλίου” (οποία σύμπτωσις!) ο, τότε, βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης, πραγματοποιεί την απαγορευμένη πορεία ειρήνης, στον Μαραθώνα. Δεν του έμενε να ζήσει, για πολύ, ακόμη. Το καραμανλικό παρακράτος, του ετοίμαζε την κηδεία, που έγινε έναν μήνα, αργότερα…

Απρίλιος 1941. Οι Γερμανοί έχουν εισβάλει, στην Ελλάδα και οι άμαχοι προσπαθούν να φύγουν, από τον Πειραιά.

1940 (δεκαετία). Λεωφόρος Αλεξάνδρας.

Πλάνο της λεωφόρου, από την πλατεία Αιγύπτου, στην συμβολή, με την οδό Πατησίων.

Δεξιά, είναι το σημείο, που υπήρχε πισίνα.

Ο πρώτος δρόμος είναι η οδός Μαυρομματαίων και μετά αριστερά είναι το Πεδίον του Άρεως.

Το κτίριο στο κέντρο, επί της οδού Μαυρομματαίων και Αλεξάνδρας και το αριστερό του, υπάρχουν και σήμερα.

Στο κέντρο, διακρίνεται ο λόφος του Στρέφη, όπου δεξιά του, είναι η περιοχή των Εξαρχείων.

Στο βάθος, διακρίνονται, στην σειρά, ο Λυκαβηττός και ο Υμηττός.

4/12/1944. Διαδήλωση του ΕΑΜ/ΚΚΕ, στο Σύνταγμα, την επόμενη ημέρα της 3/12/1944, με την αιματηρή διαδήλωση και τις ένοπλες συγκρούσεις του ανασυγκροτημένου ΕΛΑΣ, με τις ισχνές δυνάμεις της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου και κυρίως, τον βρετανικό στρατό.

Τα γεγονότα αυτά, μετά την παραίτηση, από την κυβέρνηση, στις 2 Δεκεμβρίου 1944, των υπουργών, που προέρχονταν, από το ΕΑΜ/ΚΚΕ, λόγω της άρνησης του ΚΚΕ και του ΕΑΜ να αφοπλισθούν οι στρατιωτικές δυνάμεις του ΕΛΑΣ, υπήρξαν η αφορμή της έναρξης της εξέγερσης των Δεκεμβριανών. Όμως, για την ηγεσία του ΚΚΕ, “το πουλάκι είχε πετάξει”. Ο, παραπάνω, εικονιζόμενος Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν, εκείνη την εποχή (αλλά και αργότερα), απλώς, χρησιμοποίησε τους ηγέτες του ΚΚΕ, ως διαπραγματευτικό χαρτί, έναντι των Αγγλοαμερικάνων και αφού έκανε την δουλειά του, εξασφαλίζοντας, για την “Ε.Σ.Σ.Δ.”, την Ανατολική Ευρώπη (και κυρίως, την Πολωνία), τους εγκατέλειψε, στην τύχη τους. Ο Γιώργης Σιάντος και οι λοιποί, δεν το γνώριζαν αυτό, στην αρχή των Δεκεμβριανών. Στην πορεία, όμως, το αντιλήφθηκαν και το αποδέχθηκαν, αδιαμαρτύρητα…

Οκτώβριος 1944. Μαυραγορίτης ψωμιού, επί τω έργω…

1974. Πατησίων. Πολυτεχνείο.

Η πρώτη επέτειος του Πολυτεχνείου.

Εορτάστηκε, στις 24 Νοεμβρίου 1974, λόγω ότι, στις 17 Νοεμβρίου, διεξήχθησαν οι πρώτες βουλευτικές εκλογές, μετά την πτώση της δικτατορίας.

Κώστας Κρυστάλλης (Συρράκο 1868 - Άρτα 22/4/1894).

Ο ποιητής, το 1887, δημοσίευσε το ποίημα «Αι σκιαί του Άδου», που αναφερόταν, στην ελληνική επανάσταση του 1821 και για τον λόγο αυτόν, διώχθηκε, δικαστικά, από τις τουρκικές αρχές και το 1889, κατέφυγε, στην Αθήνα. Το τουρκικό δικαστήριο τον καταδίκασε, σε 25ετή εξορία, στην Βαγδάτη. Δυστυχώς, δεν θα επιβιώσει, για πολύ, αφού προσβλήθηκε, από φυματίωση. Θα μεταβεί, στην Κέρκυρα, ελπίζοντας ότι, εκεί, η υγεία του θα βελτιωθεί. Κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί. Αντίθετα, η υγεία του θα χειροτερεύσει. Στην συνέχεια, θα πάει, στην Άρτα, όπου έμενε η αδελφή του και θα πεθάνει, μόλις, στα 26 του χρονια, στις 22 Απριλίου 1894.

1896. Αθήνα. Έκδοση, για τους νεώτερους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες, μετά την αρχαιοελληνική εποχή.

Ξεκίνησαν, το 776 πΧ και διεξάγονταν, έως το 393 μΧ, κάθε τέσσερα χρόνια, στην αρχαία Ολυμπία. Στα χριστιανικά χρόνια της πρώιμης βυζαντινής περιόδου, ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος ήταν αυτός που αποφάσισε ότι όλες οι πρακτικές “ειδωλολατρείας”, συμπεριλαμβανομένων και των αγώνων, έπρεπε να σταματήσουν. Έτσι, οι τελευταίοι Ολυμπιακοί αγώνες διεξήχθησαν, το 393 μ.Χ., μετά από συνολικά 293 διοργανώσεις, που διήρκησαν πάνω από μία χιλιετία.

1893. Το Μαυσωλείο του Ερρίκου Σλήμαν. Το μαυσωλείο και στο βάθος, η Ακρόπολη.

Το ταφικό μνημείο έγινε, με σχέδια του Ερνέστου Τσίλλερ (Ziller Ernst 1837 - 1923) και βρίσκεται, στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

Ο Ερρίκος Σλήμαν (Heinrich Schliemann, (1822 - 1890), ήταν Γερμανός επιχειρηματίας, σημαντικός πρωτοπόρος, στον τομέα της αρχαιολογίας.

Έγινε γνωστός, για τις ανασκαφές του στην αρχαία Τροία και στις Μυκήνες.

Άρχισε την ανασκαφή της Τροίας, την πιο διάσημη της ζωής του, το 1870, μετά τις ανασκαφές του, στην Ιθάκη, όπου αναζητούσε το παλάτι του Οδυσσέα. Στην Ιθάκη έφερε, στην επιφάνεια, αρκετές (20) τεφροδόχους, ένα θυσιαστικό εγχειρίδιο, ένα πήλινο ειδώλιο αρχαίας θεάς και άλλα μικρότερης σημασίας ευρήματα, αλλά όχι το ανάκτορο του Οδυσσέα.

Τον Αύγουστο του 1876, ξεκίνησε την ανασκαφή του, κοντά στην Πύλη των Λεόντων και σύντομα, έφθασε, στα ταφικά συμπλέγματα και την ανασκαφή του Ταφικού Περιβόλου Α΄. Εξαιτίας της αφθονίας των χρυσών τέχνεργων, που ανακάλυψε, θεώρησε ότι είχε βρει τα σώματα του Αγαμέμνονα, της Κασσάνδρας, της Κλυταιμνήστρας και του Αίγισθου.

1930. Δραπετσώνα.

1948. Σύνταγμα. Οδός Πανεπιστημίου.

Το ζαχαροπλαστείο «Γιαννάκη», στην αρχή της οδού Πανεπιστημίου.

Το σημείο της οδού, τότε, το έλεγαν «Δαρδανέλλια» λόγω ότι, ακριβώς, απέναντι, υπήρχε άλλο ένα ζαχαροπλαστείο, το «Ντορέ».

Στο βάθος, αριστερά, το Μέγαρο Κούπα, έργο του Enrst Ziller, (Ερνέστος Τσίλλερ), οικοδομήθηκε το 1875 και ολοκληρώθηκε το 1900, (υπάρχει και σήμερα).

1950. Πλατεία Συντάγματος.

1960. Πλατεία Συντάγματος.

1970. Σύνταγμα.

Ανθοπώλης, εν ώρα εργασίας.

1950. Πανεπιστημίου και Κοραή.

1950. Οδός Διονυσίου Αρεοπαγίτου.

1950. Κολωνάκι.

Λαϊκή αγορά, στην οδό Ξενοκράτους.

1930. Πλάκα. Η Πύλη της Αρχηγέτιδος Αθηνάς.

Η Πύλη, στην δυτική πλευρά της Ρωμαϊκής Αγοράς της Αθήνας.

Τα σπίτια, στην αριστερή πλευρά και στο βάθος, υπάρχουν και σήμερα.

Ονομάζεται Πρόπυλο και είναι γνωστή, ως πύλη της Αρχηγέτιδος Αθηνάς. Με αυτό το όνομα, αναφέρεται, σε διάφορες επιγραφές, επειδή ήταν αφιερωμένο, στην θεά Αθηνά, από τον δήμο της Αθήνας.

Η αγορά κατασκευάστηκε, με την χρηματοδότηση του Αυτοκράτορα Οκταβιανού Αυγούστου, κάτι που είναι γνωστό, από μια άλλη επιγραφή, που βρέθηκε, στο Πρόπυλο.

Κατά την διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Αδριανού (2ος αιώνας μ.Χ.), επεκτάθηκε και προστέθηκε μια επιγραφή, στην πύλη, η οποία και καθόριζε τις φορολογικές υποχρεώσεις των εμπόρων λαδιού. Κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας η πύλη της Αθηνάς Αρχηγέτιδος ονομάστηκε πύλη του παζαριού, καθώς την εποχή εκείνη ο χώρος χρησιμοποιήθηκε, ως παζάρι σιταριού.

Κατά την διάρκεια των ανασκαφών του 1843, προκειμένου να ολοκληρωθεί η έρευνα, κατεδαφίσθηκε ο ναός του Προφήτη Ηλία ("Παναγία των Καταλανών"). Τέλος, ανακαλύφθηκε, ξανά τον 20ό αιώνα και ανασκάφτηκε, από τους αρχαιολόγους.

1958. Πλάκα.

Αέρηδες.

1958. Πλάκα.

Η οδός Επαμεινώνδα, με την Πύλη της Αρχηγέτιδος Αθηνάς, αριστερά.

1958. Πλάκα. Η διασταύρωση των οδών Ποικίλης και Επαμεινώνδα.

Πλανόδιος μανάβης, με κάρο περνάει, μπροστά, από την πύλη της Αρχηγέτιδος Αθηνάς, στην Ρωμαϊκή Αγορά.

Μέσα από την πύλη, διακρίνεται ο τρούλος του ναού της Παναγίας Γρηγορούσας και Παμμέγιστων Ταξιαρχών.

Τα περισσότερα σπίτια υπάρχουν και σήμερα.

1958. Νέα Σμύρνη.

Από την οδό Ομήρου, η Ελευθερίου Βενιζέλου, ο δρόμος απέναντι, είναι η Προσκόπων Αϊδινίου.

1960. Οδός Μιχαλακοπούλου.

Πίσω, από το Hilton.

1960. Πλάκα.

Οδός Αδριανού.

1960. Ομόνοια.

Ομόνοια Hotel.

1960 (δεκαετία). Πλατεία Ομονοίας.

Νυχτερινή άποψη της πλατείας, με φώτα και συντριβάνια, μία από τις πιο όμορφες εκδοχές της. Απέναντι, είναι η οδός Πανεπιστημίου και το Ξενοδοχείο «ΕΞΕΛΣΙΟΡ», εκατό δωματίων του 19ου αιώνα και στο βάθος, ο Λυκαβηττός. Δεξιά, η οδός Σταδίου.