Από το 500 πΧ και τα ερείπια του αρχαιολογικού χώρου του Ραμνούντα, στο 1864 και τον επαναστάτη του πολέμου της ελληνικής ανεξαρτησίας Γιάννη Μακρυγιάννη, στην εκτέλεση του εγκληματία πολέμου Friedrich Schubert, το 1947 και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα. (17).

500 πΧ : ΡΑΜΝΟΥΝΤΑΣ. (ΤΟ ΦΡΟΥΡΙΟ, Η ΠΟΛΗ, ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ). 

Ο ανατολικός πύργος της νότιας πύλης του φρουρίου.

Η νότια πύλη του φρουρίου, κεντρική είσοδος, από την ενδοχώρα. Οι μαρμαρόπετρες προέρχονται, από την περιοχή και το λατομείο έχει εντοπισθεί, στην δυτική πλευρά του αρχαιολογικού χώρου.

Το μνημειακό Πρόπυλο του στρατοπέδου, που δεν έχει, ακόμη, ανασκαφεί.

Ερείπια σπιτιών του φρουρίου.

Το επιχωμένο ανατολικό, κυρίως, εμπορικό λιμάνι.

Λίθινη βάση πατητηριού, πάνω στην οποία στερεωνόταν κυλινδρικό καλάθι, για την έκθλιψη των σταφυλιών. Το γλεύκος - ο μούστος- συγκεντρωνόταν, σε δοχείο, από την διαμορφωμένη εκροή.

Η κεντρική αμαξιτή οδός, από την ακρόπολη και το θέατρο, προς την Νότια Πύλη. Δεξιά, δημόσια κτίρια, αριστερά, σπίτια.

Ανεσκαμμένα και αναστηλωμένα σπίτια, στην νοτιοανατολική συνοικία· απέναντι, τα βουνά της Εύβοιας και ο νότιος Ευβοϊκός, καταδεικνύουν την σημασία της γεωγραφικής θέσης του Ραμνούντα.

Ερείπια σπιτιών, με απλούς τοίχους και τμήμα του ισχυρού τείχους με μεγάλες, καλοκτισμένες πέτρες.

Συνοικία, στο εσωτερικό του φρουρίου.

Η κεντρική οδός και η νότια πύλη, από μέσα, όπως φαίνεται, από την είσοδο του «πυλωρίου».

Ανάγλυφη παράσταση ζεύγους, σε μαρμάρινη επιτύμβια λήκυθο.

Δρομάκι, που ένωνε την κεντρική οδό, με την Ανατολική Πύλη, λιθόστρωτο, με ανοικτό αγωγό, για την παροχέτευση των ομβρίων υδάτων.

Επιτύμβια στήλη της οικογένειας του Μενεστίδη. Το θραύσμα, που λείπει, φυλάσσεται, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, όπου κατέληξε, μετά από αρχαιοκαπηλία του 1879. Απεικονίζονται 2 άντρες, αριστερά και 3 γυναίκες, δεξιά : οι δύο νέοι, ο Μενεσθεύς και ο Μενεσθένης, γιοί του Μενεστίδη, όρθιες οι δύο αδελφές τους και καθιστή η μητέρα τους, Ναυσιπτολέμη.

Ο Ιεροκλής, με τον πατέρα του, Ιέρωνα, από την μεγάλη επιτύμβια στήλη, που στόλιζε τον ταφικό περίβολο της οικογένειας.

Η Ανατολική Πύλη του φρουρίου.

Επιτύμβιος ναϊσκος της οικογένειας του Πυθάρχου, με τυπική παράσταση αποχαιρετιστήριας «δεξίωσης» πατέρα και γιου, με τον μικρό εγγονό να ακουμπά, στα γόνατα του παππού του. Πίσω, μάλλον, η γυναίκα του, Πυθοκρίτη. Εντυπωσιακή η απόδοση του βάθους, με την τοποθέτηση του κλισμού του παππού, διαγώνια, μέσα, στην εικόνα.

Ο δρόμος, που οδηγεί, στο Ιερό της Νέμεσης.

Τμήμα του Νότιου τείχους, κτισμένο, με, προσεκτικά, δουλεμένες πέτρες, από το γειτονικό λατομείο.

Η κλίμακα ανάβασης, στον Πύργο, που προστατεύει την νότια Πύλη. 

Το Ιερό της Νέμεσης.

Θριγγός Ραμνούντας.

Το κάτω τμήμα της επιτύμβιας στήλης της οικογένειας του Μενεστίδη.

Μαρμάρινη λήκυθος, από τον ταφικό περίβολο του Ιεροκλή, στην μνήμη του γιου του, Ιέρωνα. Ο νεκρός απεικονίζεται ενήλικας, με δυο άλογα (ένδειξη της κοινωνικής του θέσης) και τον μικρό του δούλο.

Η ευθυντηρία του ναού της Νέμεσης· διακρίνονται σπόνδυλοι κιόνων και ο τοίχος του μικρότερου ναού της Θέτιδας.

Αναστηλωμένοι κίονες του Ναού της Νέμεσης. Μολονότι έχουν, κανονικά, γλυφεί, η αρχή και το τέλος των χαρακτηριστικών αυλακώσεων του δωρικού ρυθμού, η εργασία δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, με αποτέλεσμα ο μεγάλος ναός να διατηρήσει μια μορφή ημιτελούς έργου.

Επιτύμβια στήλη, από τον ταφικό περίβολο του Πυθάρχου, με το μικρό παιδί να αποχαιρετά την μητέρα του.

Μαρμάρινο θρανίο, που, στην επιφάνειά του, φέρει χαράγματα, αριθμούς και άβακες, που χρησίμευαν, για λογιστικούς υπολογισμούς και εκτέλεση των βασικών αριθμητικών πράξεων.

Ο Ραμνούς (Ραμνούντας), ανάμεσα, στον Μαραθώνα και Γραμματικό, είναι ένα φυσικό αρχαιολογικό μουσείο· ένας λόφος, με θέα, στην θάλασσα. Γύρω-γύρω, ένα πέτρινο, «μεγαλιθικό» τείχος και περίκλειστος, προστατευμένος εντός του, ο αρχαίος οικισμός, όπως ονομάστηκε, από τον αγκαθωτό θάμνο «ράμνος», που φύτρωνε, στην περιοχή. Οι δύο πύλες, είσοδοι, στην αρχαία μικρή πόλη των κλασικών και ελληνιστικών χρόνων, έχουν μυκηναϊκή μεγαλοπρέπεια. Μέσα στον οικισμό, το σκαρίφημα της ζωής εκείνων των μακρινών ανθρώπων είναι ακόμη ορατό : τα σπίτια τους, κατόψεις και τοιχοποιϊες, έως 1,20 μ., τα αίθριά τους (οι εσωτερικές αυλές αυτών δηλαδή), τα πέτρινα δρομάκια, οι λίθινες σκάλες τους και σποραδικές λεπτομέρειες : θραύσματα κεραμικών από τα ντόπια εργαστήρια, λίθινες απολήξεις, δουλεμένες, σαν στόμια λαγηνιών, από τα πατητήρια, όπου έφτιαχαν τον μούστο τους, ακόμη και άγκυρες των καραβιών τους, αποσυρμένες στην στεριά. Στην αρχή του εσωτερικού δρόμου, που οδηγεί, στην ακρόπολη του Ραμνούντα, ένα στρογγυλό, πέτρινο κτίσμα, στρατιωτικό φυλάκιο, τότε, των Αθηναίων εφήβων, που επάνδρωναν την τοπική φρουρά, εκτελώντας, εκεί, την διετή τους θητεία. Αριστερά, του δρόμου τα δημόσια κτίρια και δεξιά, οι ιδωτικές κατοικίες, κατά μήκος του, παρατεταγμένες, σε σειρά, μαρμάρινες βάσεις στηλών, όπου αναγράφονταν νόμοι και ψηφίσματα του δήμου. Η είσοδος του Γυμνασίου και πιο πάνω το αρχαίο θέατρο και στην κορυφή του λοφίσκου, περιτειχισμένη, με δικό της, δεύτερο τείχος, η ακρόπολη, ως βάση της στρατιωτικής φρουράς και τόπος της έσχατης άμυνας. Με ορίζοντα την θάλασσα, πάνω από τα δυο αρχαία λιμάνια, που το ένα κοιτάει, στην ανατολή και το άλλο είναι στραμμένο, προς την δύση, στην ακρόπολη του Ραμνούντα υπάρχουν ερείπια διάσπαρτα, ανάμεσα, σε ελιές. Εκεί, βρίσκονταν οι κοιτώνες των εφήβων αρχαίων φαντάρων, βοηθητικά και διοικητικά κτίρια, αποθήκες και η έδρα του στρατηγού της πόλης. Στην συνέχεια του δρόμου, έξω, πλέον, από τον οικισμό, οι δύο ναοί, της Θέμιδας και της Νέμεσης, πλάι - πλάι, φαίνονται, σαν ακρωτηριασμένο μαρμάρινο σύμπλεγμα. Στον Ραμνούντα, μπορεί ο σύγχρονος επισκέπτης να περπατήσει μια αστική περιοχή της Αττικής του 500 π.Χ., που μοιάζει με ένα ερειπωμένο χωριό, όπως λέει η Δρ. Ελένη Ανδρίκου, Προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ανατολικής Αττικής. Στην Αθήνα δεν έχει διασωθεί, ούτε κατά διάνοια, κάποιο ανάλογο οικιστικό σύνολο. «Δεν γνωρίζουμε, επακριβώς, τον πληθυσμό του· εικάζουμε, βάσει του αριθμού των βουλευτών του Δήμου. Εξέλεγε, μόνο, 8 βουλευτές. Αυτός ο αριθμός αντιστοιχεί, σε λίγες χιλίδες κατοίκους, μαζί με τους δούλους», λέει η κυρία Στέλλα Ραυτοπούλου, αρχαιολόγος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ανατολικής Αττικής. «Δεν ήταν μεγάλος Δήμος, ήταν, όμως, πλούσιος, λόγω και της λειτουργίας του ναού της Νέμεσης και της διαχείρισης του θησαυρού της. Οι στρατιώτες, που υπηρετούσαν, εκεί, θα άφηναν, επίσης, χρήματα στην πόλη. Όμως, οικονομική βάση της ζωής, στον Ραμνούντα, ήταν η αγροτική παραγωγή· ελιές και αμπέλια υπήρχαν σίγουρα, όπως, σε κάθε αττικό δήμο. Εντός του αρχαιολογικού χώρου, έχει εντοπιστεί και μία αγροικία, ενώ, προφανώς, περισσότερες ήσαν διάσπαρτες, στην ευρύτερη περιοχή. Η ζωή, εντός των τειχών, πρέπει να ήταν πιο αστική. Τα σπίτια του οικισμού είναι, ακριβώς, αντίστοιχα, με αυτά της Αθήνας, σε διαρρύθμιση και λειτουργία· ένα αίθριο και γύρω από αυτό, διαρθρώνονται τα δωμάτια. Ένα, από τα σπάνια ευρήματα του Ραμνούντα, είναι τρεις μαρμάρινες επιγραφές, με τα ονόματα κατοίκων του : εικάζουμε, βάσιμα, ότι οι άνθρωποι αυτοί ασκούσαν, με έδρα το σπίτι τους, το επάγγελμα του τραπεζίτη, ήταν αργυραμοιβοί. Πρόκειται, για τους Λυσίστρατο Λυσιμάχου, Φιλοκράτη Φιλοκλέους και Ιεροκλή Λυκέου. Οι επιγραφές χρονολογούνται, στο 2ο μισό του 4ου αιώνα π.Χ. και είμαστε σίγουροι οτι δεν ήσαν, για επιτύμβιες, γιατί τα ονόματα είναι γραμμένα στην γενική, όχι στην ονομαστική. Δεν είναι πολλά τα επαγγέλματα, που ασκούνταν, από το σπίτι και είχαν ανάγκη πινακίδας, στην είσοδο. Τα πορνεία εφάρμοζαν μια παρόμοια πρακτική». Αξιοσημείωτη είναι η πληροφορία ότι η Αττική ήταν κατοικημένη, από το 8.000 πΧ και ότι, στα μυκηναϊκά χρόνια, υπήρχαν, ήδη, οικιστικοί πυρήνες όπως ο Ραμνούντας, ως χωριά, που, σταδιακά, αναδιοργανώθηκαν, αναπτύχθηκαν και εξελίχθηκαν στους αττικούς Δήμους.

27/4/1864. Αθήνα. Φωτογραφία του επαναστάτη του πολέμου της ελληνικής ανεξαρτησίας στρατηγού Ιωάννη Μακρυγιάννη (Τριανταφύλλου), στο νεκρικό του κρεβάτι. 

Κάτω, το νεκρικό προσωπείο του.

Γεννημένος, το 1897, στον οικισμό Αβορίτη του Κροκυλείου Φωκίδας, κατά την διάρκεια της επανάστασης της δεκαετίας του 1820, υπήρξε πολυτραυματίας, με σοβαρά τραύματα, στα πόδι, στο χέρι, στον λαιμό, με σφαίρες, που ουδέποτε αφαιρέθηκαν και στο κεφάλι, αλλά κατάφερε να επιβιώσει. Η υγεία του παρέμεινε κλονισμένη, με υφέσεις και εξάρσεις. Αν και, αρχικά, υποστήριξε τον Όθωνα, αργότερα, το 1843, η δράση του κορυφώθηκε, στο κίνημα της 3ης Σεπτεμβρίου, που υποχρέωσε τον Όθωνα να παραχωρήσει το πρώτο Σύνταγμα. Η επιδείνωση της υγείας του, από τα παλιά τραύματα, που κλόνισαν και την ψυχική του υγεία, τον οδήγησε, στον θάνατο.

1917. Πλατεία Συντάγματος.

Η κάτω πλατεία, στην μεγαλύτερη έκταση της.

Απέναντι, η οδός Φιλελλήνων και στο βάθος, διακρίνεται η Ρωσική εκκλησία Αγία Τριάδα.

Αριστερά, απέναντι, είναι η οδός Όθωνος και δεξιά, η συνέχειά της, η οδός Μητροπόλεως.

Το μεσαίο κτίριο, που ανεγείρεται, επί της Όθωνος και Φιλελλήνων, είναι το Μέγαρο Γιάνναρου. Ήταν το πρώτο πολυώροφο κτίριο (7 ορόφους) και με ανελκυστήρα.

Δεξιά, το Μέγαρο του Γεώργιου Παχύ,(κατεδάφιση το 1960-61).

1918. Πλάκα.

Η οδός Ερεχθέως, προς την οδό Λυσίου, τα σπίτια αριστερά και δεξιά, χαμηλά προς την Λυσίου, υπάρχουν και σήμερα.

Στο βάθος, η Μητρόπολη Αθηνών και δεξιά, αχνοφαίνονται τα Τουρκοβούνια.

27/4/1941. Ακρόπολη. Υψώνεται η σβάστικα, αφού η Αθήνα έπεσε στα χέρια των Γερμανών εισβολέων.

22/10/1947. Ο εγκληματίας πολέμου, Friedrich Schubert, που καταδικάστηκε, σε θάνατο, από το Ειδικό Στρατοδικείο Εγκληματιών Πολέμου, στην Αθήνα, εκτελείται, στο Επταπύργιο της Θεσσαλονίκης. 

Ο Γερμανός στρατιωτικός Φριτς Σούμπερτ (Ντόρτμουντ 21/2/1897 - Επταπύργιο 22/10/1947) έδρασε, στην Κρήτη, με τους λεγόμενους “σουμπερίτες” - η λέξη αυτή αποτελεί, για τους Κρητικούς, υβριστικός χαρακτηρισμός - και στην Μακεδονία, όπου δολοφόνησε, μαζί με την ομάδα του, εκατοντάδες Ελλήνων.

1953. Η οδός Πανεπιστημίου την εποχή, που είχε τραμ, με φόντο το υπέροχο κτίσμα, την «Ακαδημία Αθηνών» και τον Λυκαβηττό.

Η φωτογραφία αναφέρει, στο πίσω μέρος : «1953», «παρασημοφόρηση», πιθανόν, μετά από κάποια εκδήλωση παρασημοφόρησης, στον λοχία που βλέπουμε.

Το μαρμάρινο μέγαρο οικοδομήθηκε, χάρη, σε μεγάλη χορηγία, στην οποία προέβη ο Σίμων Σίνας, το 1856 και για τον λόγο αυτόν, αρχικά, ήταν γνωστό, ως «Σιναία Ακαδημία». Σχεδιάστηκε, από τον Δανό αρχιτέκτονα Θεόφιλο Χάνσεν, θεμελιώθηκε, το 1859 και ολοκληρώθηκε είκοσι έξι χρόνια, αργότερα, το 1885, ενώ παραδόθηκε, επίσημα, στην ελληνική κυβέρνηση, το 1887, χωρίς, όμως, να έχει, ακόμη, ιδρυθεί η Ακαδημία, για την οποία προοριζόταν το Μέγαρο.

Ιδρύθηκε, τελικά, το 1926 και το ίδιο έτος εγκαταστάθηκε, στο Μέγαρο της Ακαδημίας, σχεδόν, σαράντα χρόνια, μετά την παράδοση του οικοδομήματος. Το Μέγαρο στέγασε το Nομισματικό Mουσείο, για πενήντα χρόνια, από το 1890, μέχρι το 1940, καθώς και το Bυζαντινό Mουσείο και τα Γενικά Aρχεία του Kράτους, για αρκετά χρόνια από το 1894.

1950 (δεκαετία). Ο κυκλικός κόμβος των Αμπελόκηπων.

Η συμβολή της λεωφόρου Κηφισίας και λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Αριστερά, η συνέχεια της Κηφισίας γίνεται Βασιλίσσης Σοφίας.

Το κτίριο, στο κέντρο (επί της Αλεξάνδρας), είναι το Υγειονομικό, στο βάθος ο Λυκαβηττός.

1971. Σταύρος Ξαρχάκος, Γιώργος Νταλάρας, Μαρινέλλα, Μάριος Κωστόγλου.

1970 (δεύτερο μισό της δεκαετίας) : Ο σύγχρονος φεμινισμός κάνει την εμφάνιση του, αυτοσαρκαζόμενος.