Ο αντισυνταγματικός Ν. 5094/13-3-2024, για την ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, τείνει, προς την ολοκλήρωση του κύκλου της απροσχημάτιστης πραξικοπηματικής αυταρχίας του προσωποπαγούς καθεστώτος του χαρακτηροπαθούς ναρκισσιστή Κυριάκου Μητσοτάκη. (Αν ζούσαν ο Κωνσταντίνος Τσάτσος και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, θα τον “κρεμούσαν, ανάποδα”).
Για τον νέο νόμο (τον Ν. 5094/13-3-2024), για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, που, πριν λίγες ημέρες, δημοσιεύτηκε, έχω ασχοληθεί, όταν, ακόμη, ήταν νομοσχέδιο (δείτε το δημοσίευμά μου, της 2/2/2024, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλο : Άρθρο 16 Συντάγματος : Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια απαγορεύονται, χωρίς περιστροφές και “δια ροπάλου”, ενώ το άρθρο 28 του Συντάγματος, είναι άσχετο, με το θέμα. Μνήμες δικτατορίας του 1973, αστυνομοκρατία και συνταγματική εκτροπή και ανωμαλία φέρνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που κάνει τεράστια μαλακία, καταργώντας, κάθε, έστω και τυπική, έννοια της εθνικής κυριαρχίας, γι’ αυτό και τα δικαστήρια - παρά τις μπουρδολογίες του Βαγγέλη Βενιζέλου - οφείλουν να κρίνουν τις διατάξεις αυτού του νομοσχεδίου, όταν ψηφιστεί, ως αντισυνταγματικές)].
Αυτό, που, εδώ, πρέπει να επισημάνω είναι ότι το πρόβλημα, που, για μένα, τίθεται, δεν αφορά τον δημόσιο/κρατικό, ή τον ιδιωτικό χαρακτήρα των πανεπιστημίων. Η θέση μου δεν εκφράζει την προτίμησή μου, υπέρ των κρατικών, ή υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Αυτή η όποια αντιπαράθεση δεν με αφορά.
Τα πανεπιστήμια είναι προβληματικά, είτε είναι κρατικά, είτε ιδιωτικά και φυσικά, είμαι τοποθετημένος, ως αντίθετος και των δυο αυτών μορφών της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, οι οποίες βλάπτουν, λιγότερο, ή περισσότερο, ή και το ίδιο, την φοιτητιώσα νεολαία, επειδή ο φημολογούμενος, ως τεχνοκρατικός τους χαρακτήρας κρύβει τον, καθαρά, καθεστωτικό του προσανατολισμό και συνοδεύεται, από τεράστια φαγοπότια (μέσω, πχ των απατηλών ΕΛΚΕ) και διαφόρων ειδών ρεμούλες, κάποιες από τις οποίες έχουν γίνει γνωστές, με την κλοπή των περιουσιακών και οικονομικών στοιχείων των πανεπιστημίων, στις οποίες επιδόθηκαν και προφανώς, επιδίδονται διάφορες καθηγητικές συμμορίες, σαν αυτές του μακαρίτη Αιμίλιου Μεταξόπουλου και του Δημήτρη Κώνστα, στο πάντειο πανεπιστήμιο, πριν τρεις δεκαετίες.
Πάνω-κάτω, αυτά είναι τα κρατικά πανεπιστήμια, τουλάχιστον, από την μεταπολεμική εποχή και μετά και απλώς, η αλλαγή φρουράς, στο ελληνικό μετεμφυλιακό κράτος, μετά την δικτατορία του 1967, έδωσε πολλές ελπίδες μιας νέας αρχής, οι οποίες συνοδεύτηκαν, από κάποια θετικά αποτελέσματα, με την φοιτητική συμμετοχή, στα πανεπιστημιακά δρώμενα, τα οποία εξαντλήθηκαν, προς τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και τις αρχές της δεκαετίας του 1990, για να φθάσει, με την πάροδο του χρόνου, το «σκατό, στην κάλτσα» και στα σημερινά χάλια, τα οποία τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα συντηρήσουν και θα μεγαλώσουν, αφού, με την ίδρυσή τους - εάν και όταν ιδρυθούν -, η πανεπιστημιακή εκπαίδευση (και όχι η παιδεία) θα εμφανίσει τον κλασικό καπιταλιστικό επιχειρηματικό και κερδοφόρο της χαρακτήρα και ας τον περιγράφει ο Ν.5094/13-3-2024, ως μη κερδοσκοπικό, διότι, απλούστατα, ο ιδιωτικός τομέας, δεν λειτουργεί, χωρίς κέρδος, ό,τι και να προβλέπει ο νόμος.
Το πρόβλημα, με τον νέο νόμο, για την ίδρυση και λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων (που, παρά όσα λέγονται, δεν θα είναι πολλά και κυρίως, δεν πρόκειται να απορροφήσουν κάποιο σοβαρό ποσοστό του φοιτητικού κόσμου), είναι, καθαρά, θεσμικό.
Έτσι, το αντιμετωπίζω αυτό το πρόβλημα και γι’ αυτό και με ενδιαφέρει. Και με ενδιαφέρει, διότι, πέραν των άλλων χαοτικών προβλημάτων, που αντιμετωπίζει η χρεωκοπημένη και σε μια ιδιότυπη διαδικασία ελεγχόμενης πτώχευσης της κρατικής και της ιδιωτικής περιουσίας του πληθυσμού της χώρας μας, ελληνική οικονομία και κοινωνία, στην σισύφεια μνημονιακή εποχή, προστίθεται και η ωμή και απροσχημάτιστη επίδειξη αλαζονείας μιας κυβέρνησης, όπως η παρούσα του Κυριάκου Μητσοτάκη, που έχει οικοδομήσει ένα στέρεο προσωποπαγές καθεστώς, το οποίο οδεύει, προς την αυταρχία, ακριβώς επειδή, ακόμη και αυτή η νεοαποικιοκρατούμενη “νομιζόμενη δημοκρατία” της μνημονιακής Ελλάδας, με την κατάρρευση και της, έστω, ενδοσυστημικής αντιπολίτευσης, υπολειτουργεί, ευρισκόμενη, στα όρια της μη λειτουργίας της, αφού η κυβέρνηση και κυρίως, ο πρωθυπουργός, δρουν ανεξέλεγκτα και χωρίς να υπολογίζουν, ούτε, κατ’ ελάχιστοι, τις σαφείς και κατηγορηματικές, ακόμη και τις απαγορευτικές συνταγματικές προβλεψεις του Συντάγματος, που έχει κουρελιαστεί, από την εποχή των Μνημονίων και έχοντας, ως θεραπαινίδα και νομιμοποιητή, όλων των ενεργειών της, το ελεγχόμενο δικαστικό σύστημα, παρά τις κάποιες ελάχιστες σποραδικές αντιθέσεις κάποιων περιστασιακών δικαστικών σχηματισμών, που πολλές φορές υποκρύπτουν και την εξυπηρέτηση της συντεχνίας του δικαστικού σώματος, το οποίο, βέβαια, έχει τις ιδιομορφίες του, αλλά, σε γενικές γραμμές, έχει συναινέσει, στις χιλιάδες αντισυνταγματικές πράξεις όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων, από το 2010, έως τώρα.
Ας παραθέσω και εδώ τις σαφείς, κατηγορηματικές και αρνητικές/απαγορευτικές, διατάξεις του άρθρου 16 του Συντάγματος, για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, για να γίνει, ακόμη περισσότερο αντιληπτό, κατανοητό και φανερό θεσμικό έγκλημα που διαπράττουν ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, παλαιοπασόκος υπουργός “Παιδείας” Κυριάκος Πιερρακάκης και τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου :
1. H τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Kράτους. H ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας δεν απαλλάσσουν από το καθήκον της υπακοής στο Σύνταγμα.
2. H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.
3. Tα έτη υποχρεωτικής φοίτησης δεν μπορεί να είναι λιγότερα από εννέα.
4. Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια. Tο Kράτος ενισχύει τους σπουδαστές που διακρίνονται, καθώς και αυτούς που έχουν ανάγκη από βοήθεια ή ειδική προστασία, ανάλογα με τις ικανότητές τους.
5. H ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση. Tα ιδρύματα αυτά τελούν υπό την εποπτεία του Kράτους, έχουν δικαίωμα να ενισχύονται οικονομικά από αυτό και λειτουργούν σύμφωνα με τους νόμους που αφορούν τους οργανισμούς τους. Συγχώνευση ή κατάτμηση ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μπορεί να γίνει και κατά παρέκκλιση από κάθε αντίθετη διάταξη, όπως νόμος ορίζει.
Eιδικός νόμος ορίζει όσα αφορούν τους φοιτητικούς συλλόγους και τη συμμετοχή των σπουδαστών σ' αυτούς.
6. Oι καθηγητές των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είναι δημόσιοι λειτουργοί. Tο υπόλοιπο διδακτικό προσωπικό τους επιτελεί επίσης δημόσιο λειτούργημα, με τις προϋποθέσεις που νόμος ορίζει. Tα σχετικά με την κατάσταση όλων αυτών των προσώπων καθορίζονται από τους οργανισμούς των οικείων ιδρυμάτων.
Oι καθηγητές των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων δεν μπορούν να παυθούν προτού λήξει σύμφωνα με το νόμο ο χρόνος υπηρεσίας τους παρά μόνο με τις ουσιαστικές προϋποθέσεις που προβλέπονται στο άρθρο 88 παράγραφος 4 και ύστερα από απόφαση συμβουλίου που αποτελείται κατά πλειοψηφία από ανώτατους δικαστικούς λειτουργούς, όπως νόμος ορίζει.
Nόμος ορίζει το όριο της ηλικίας των καθηγητών των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων εωσότου εκδοθεί ο νόμος αυτός οι καθηγητές που υπηρετούν αποχωρούν αυτοδικαίως μόλις λήξει το ακαδημαϊκό έτος μέσα στο οποίο συμπληρώνουν το εξηκοστό έβδομο έτος της ηλικίας τους.
7. H επαγγελματική και κάθε άλλη ειδική εκπαίδευση παρέχεται από το Kράτος και με σχολές ανώτερης βαθμίδας για χρονικό διάστημα όχι μεγαλύτερο από τρία χρόνια, όπως προβλέπεται ειδικότερα από το νόμο, που ορίζει και τα επαγγελματικά δικαιώματα όσων αποφοιτούν από τις σχολές αυτές.
8. Nόμος ορίζει τις προϋποθέσεις και τους όρους χορήγησης άδειας για την ίδρυση και λειτουργία εκπαιδευτηρίων που δεν ανήκουν στο Kράτος, τα σχετικά με την εποπτεία που ασκείται πάνω σ' αυτά, καθώς και την υπηρεσιακή κατάσταση του διδακτικού προσωπικού τους.
H σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται.
9. O αθλητισμός τελεί υπό την προστασία και την ανώτατη εποπτεία του Kράτους.
Tο Kράτος επιχορηγεί και ελέγχει τις ενώσεις των αθλητικών σωματείων κάθε είδους, όπως νόμος ορίζει. Nόμος ορίζει επίσης τη διάθεση των ενισχύσεων που παρέχονται κάθε φορά στις επιχορηγούμενες ενώσεις σύμφωνα με τον προορισμό τους.
Κωνσταντίνος Τσάτσος (1/7/1899 - 8/10/1987).
Κωνσταντίνος Καραμανλής (8/3/1907 - 23/4/1998).
Το κείμενο του άρθρου 16 του Συντάγματος του 1975, που είναι έργο του συντηρητικού καθηγητή και φιλοσόφου Κωνσταντίνου Τσάτσου, που χρημάτισε και υπουργός, αλλά και πρόεδρος του κράτους (1975 -1980), δεν επιδέχεται καμμία ερμηνεία, αφού, όπως προκύπτει, απαγορεύει, στους ιδιώτες, να παρέχουν πανεπιστημιακή (τριτοβάθμια) εκπαίδευση και η διάταξη αυτή αποτελεί έργο του, τότε, πρωθυπουργού και ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή και φυσικά, θα “κρεμούσαν ανάποδα”, τον θρασύτατο Κυριάκο Μητσοτάκη.
Και θα το έπρατταν αυτό - περισσότερο ο πρώτος και λιγότερο ο δεύτερος - διότι το προσωποπαγές καθεστώς του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, που τείνει και φθάνει στα όρια της αυταρχίας, ως Ύβρεως, κινείται, έξω από τα πλαίσια και κατά των σαφέστατων απαγοτρευτικών διατάξεων του Συντάγματος, θεσμοθετώντας μια παρασυνταγματική και αντισυνταγματική εκτροπή, η οποία, ως, διαρκώς και με ωμή και ψυχρή γνώση και συνείδηση, επαναλαμβανόμενη, εισάγει μια πραξικοπηματική χροιά, στις κυβερνητικές πρωτοβουλίες και πράξεις, χωρίς να υφίσταται κανένας λόγος, δίκην προσωπικού γούστου και καπρίτσιου του ολιγόνοος Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος αδιαφορεί, για τους γύρω του και για τα πάντα, προκειμένου να ικανοποιήσει τον χαρακτηροπαθή εγωιστικό ναρκισσισμό.
Ευάγγελος Βενιζέλος : Εδώ, με την Ντόρα Μπακογιάννη και τον Νίκο Κοτζιά δίπλα του και μπροστά του τον Αλέξη Τσίπρα, στην εκδήλωση της “Καθημερινής”, για τα 50 χρόνια, από την αυτοδιάλυση της δικτατορίας.
Νίκος Αλιβιζάτος.
Αντώνης Μανιτάκης.
Αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκει και κάνει, διότι οι τρεις παραπάνω συνταγματολόγοι ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ο Νίκος Αλιβιζάτος και ο Αντώνης Μανιτάκης, σε αντίθεση με την μεγάλη πλειοψηφία των συνταγματολόγων της χώρας και παρά τις, επί πολλές δεκαετίες, κατά το όχι μακρινό παρελθόν, απόψεις τους, για την αντισυνταγματικότητα της ιδιωτικής τριτοβάθμιας ανώτατης εκπαίδευσης, τον τελευταίο καιρό, άλλαξαν, άρδην, τις απόψεις αυτές και μετατράπηκαν, σε εκφραστές της συνταγματικότητας του νομοσχεδίου του Κυριάκου Μητσοτάκη, που, τώρα, έγινε νόμος του κράτους, χωρίς να δώσουν την παραμικρή σοβαρή εξήγηση για τους λόγους της μετατροπής τους.
Αυτό το γεγονός καθιστά περίεργη στάση τους και πιθανόν, πίσω από αυτήν την μεταστροφή (οι τραγικότερες περιπτώσεις είναι αυτές του Βαγγέλη Βενιζελου και του Αντώνη Μανιτάκη, με τους οποίους, στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στην δεκαετία του 1980, είχα πολλές συζητήσεις, για το ζήτημα των ιδιωτικών πανεπιστημίων, στην Ελλάδα και ήσαν, απολύτως, κατηγορηματικοί, υπέρ της αντισυνταγματικότητας, λόγω της εκφρασμένης απαγόρευσης, από το άρθρο 16, παράγραφος 8 του Συντάγματος της ίδρυσης και λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων, στην Ελλάδα), να βρίσκονται και ιδιοτελείς λόγοι, οι οποίοι να σχετίζονται και με την υποστήριξη εκείνων οι οποίοι ωφελούνται από τον νέο νόμο.
Άλλωστε και οι τρεις είναι παλιές καραβάνες του συνταγματικού δικαίου και το πώς θα συμπεριφερθούν, εάν και όταν ιδρυθούν και λειτουργήσουν ιδιωτικά πανεπιστήμια στην χώρα μας, θα φανεί η όποια στάση και σχέση τους, με τα πανεπιστήμια αυτά· δηλαδή, με τις ιδιωτικές πανεπιστημιακές επιχειρήσεις, οι οποίες θα τα λειτουργήσουν.
Τον σκληρό πυρήνα της σαθρής δικαιολογήσης των απόψεων και των τριών, ανωτέρω καθηγητών συνταγματικού δικαίου τον έχει εκφράσει ο Αντώνης Μανιτάκης, που επικαλείται την σύμφωνη, με το λεγόμενο “ευρωενωσιακό δίκαιο”, ερμηνεία του Συντάγματος, μια γνώμη, η οποία έχει εκφραστεί, κατά το παρελθόν, από το Συμβούλιο της Επικρατείας, στην διαβόητη περίπτωση του νόμου περί βασικού μετόχου, που αφορούσε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ο οποίος ναυάγησε, επειδή το Συμβούλιο της Επικρατείας τον έκρινε αντισυνταγματικό, διότι δεν γινόταν ερμηνεία της ειδικής συνταγματικής διάταξης, με βάση το λεγόμενο “ευρωενωσιακό δίκαιο”.
Λέει, λοιπόν, ο Αντώνης Μανιτάκης
«Με το νομοσχέδιό της η κυβέρνηση απέφυγε την άμεση αντιπαράθεση με το άρθρο 16 παρ. 8 του Συντάγματος που απαγορεύει ρητά τη σύσταση ανωτάτων σχολών από ιδιώτες, διότι επέτρεψε την εγκατάσταση παραρτημάτων αλλοδαπών και όχι την ελεύθερη εγκατάσταση ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Όταν προσεγγίζουμε το σχετικό ζήτημα, έχουμε υπόψιν μας τί θα γίνει, στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Ξέρουμε ότι θα γίνει προσφυγή στο ΣτΕ. Ως εκ τούτου, σκέφτηκα έναν τρόπο, ώστε αυτή να μην γίνει αποδεκτή, με φόντο το άρθρο 16 παρ. 8 του Συντάγματος. Σύμφωνα, άλλωστε, με την απόφαση του ΣτΕ, για την υπόθεση του Βασικού Μετόχου, όταν έχουμε ζήτημα εφαρμογής του ενωσιακού δικαίου, οφείλουμε να ερμηνεύουμε το Σύνταγμα, κατά το ευρωπαϊκό δίκαιο. Αυτό ισχύει και για την συζήτησή μας, καθώς η εγκατάσταση παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων βασίζεται, στις θεμελιώδεις ελευθερίες εγκατάστασης και παροχής (και εκπαιδευτικών) υπηρεσιών, οι οποίες κατοχυρώνονται στον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ. Η αντίθετη, από την δική μας, γνώμη ισχυρίζεται πως το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας παραβιάζει το Σύνταγμα. Ωστόσο, δεν λέγεται τίποτα, για τα κολλέγια. Η ίδρυση των κολλεγίων είναι μια πρόδηλη παραβίαση του Συντάγματος. Έχουν μέχρι σήμερα ιδρυθεί περισσότερα από 30 κολλέγια τα οποία είναι ιδιωτικές σχολές τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και παρέχουν επαγγελματικά πτυχία ισότιμα με εκείνα των πανεπιστημίων. Αυτό γίνεται με βάση την επιταγή μίας ευρωπαϊκής οδηγίας, που είναι εκδήλωση του ενωσιακού δικαίου. Ακόμη, τα κολλέγια δεν έχουν τις εγγυήσεις που θα απολαμβάνουν τώρα τα παραρτήματα των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Αυτή τη διάσταση απόψεων για τα κολλέγια και τα παραρτήματα αλλοδαπών πανεπιστημίων την ονομάζω συνταγματικό στρουθοκαμηλισμό».
Η ουσία της “επιχειρηματολογίας”, στην οποία προβαίνει ο Αντώνης Μανιτάκης είναι βλακώδης, διότι, όσον αφορά το άρθρο 16 του Συντάγματος, συμβαίνει το απλούστατο γεγονός ότι το άρθρο αυτό δεν είναι δυνατόν να ερμηνευθεί, με οποιονδήποτε τρόπο, αφού εισάγει απόλυτη συνταγματική απαγόρευση, στην ίδρυση και στην λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, στην Ελλάδα και έτσι, δεν επιτρέπει καμμία άλλη διαφορετική ερμηνεία της συγκεκριμένης διάταξης του Συντάγματος.
Από εκεί και πέρα, όλα τα υπόλοιπα περιττεύουν, λέγονται εκ του πονηρού και είναι κουραφέξαλα, τα οποία χρησιμεύουν, ως ψευδοεπιστημονικά φύλλα συκής, στον, παραπάνω, εικονιζόμενο Κυριάκο Πιερρακάκη και στο προσωποπαγές καθεστώς, που εκτρέφει την συνταγματική εκτροπή και ανωμαλία του ναρκισσισευόμενου Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η κυβέρνηση, δυστυχώς, πρόταξε τα ιδιωτικά συμφέροντα και εστράφη, κατά της εφαρμογής του Συντάγματος, όπως την αντιλαμβάνεται η μεγίστη πλειοψηφία των συνταγματολόγων (πχ Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Αλκιβιάδης Δερβιτσιώτης, Γιάννης Δρόσος, Ακρίτας Καϊδατζής, Ιφιγένεια Καμτσίδου, Γιώργος Κατρούγκαλος, Ξενοφών Κοντιάδης, Παναγιώτης Μαντζούφας, Κώστας Μποτόπουλος, Γιώργος Σωτηρέλης, Πάνος Λαζαράτος, Βασιλική Χρήστου, Κώστας Χρυσόγονος).
Έτσι, ο Ν. 5094/13-3-2024 εισάγει την έννοια του «Νομικού Προσώπου Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης» (ΝΠΠΕ). Πρόκειται για ένα αστείο κατασκεύασμα, ως νομικό πρόσωπο ειδικού σκοπού μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, με αποκλειστικό στόχο, την παροχή υπηρεσιών ανώτατης εκπαίδευσης και συνδέεται, απευθείας, με το μητρικό του ίδρυμα, του οποίου αποτελεί παράρτημά του, στην Ελλάδα. Ως μητρικό ίδρυμα νοείται ένα κρατικό ή μη, εκπαιδευτικό ίδρυμα ανώτατης εκπαίδευσης, το οποίο λειτουργεί, σε χώρα κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή τρίτης χώρας. Η μεταξύ τους σχέση συγκροτειται, είτε, στην, απευθείας, συμμετοχή του μητρικού ιδρύματος, επί του κεφαλαίου ίδρυσης, ή στην βάση συμφωνιών ακαδημαϊκής συνεργασίας, οι οποίες υποτίθεται ότι διασφαλίζουν την ορθή τήρηση των ακαδημαϊκών προτύπων του μητρικού ιδρύματος. Το μητρικό ίδρυμα έχει αποφασιστική αρμοδιότητα, για ακαδημαϊκά θέματα του παραρτήματος πανεπιστημίου, που ιδρύεται με αυτή την μορφή των «ΝΠΠΕ».
Αυτή η άθλια κατασκευή είναι, που θα κριθεί, από τα ελληνικά δικαστήρια, τα οποία, σύμφωνα με την, κατά πλειοψηφία, προγενέστερη πρακτική τους, δεν μπορεί κανείς να εμπιστευθεί ότι πρόκειται να εκφράσουν μια αντικειμενική και ανεπηρέαστη κρίση, επί του σοβαρότατου θέματος, λόγω του ασφυκτικού εναγκαλισμού τους, από το μητσοτακικό καθεστώς, αν και όπως, πάντοτε, γράφω, το δικαστικό σώμα είναι ένα περίεργο και ιδιόμορφο εξουσιαστικό σώμα.
Σχόλια