Ηλέκτρα Αποστόλου : Μια ηρωική φυσιογνωμία της αντίστασης, στην τριπλή ξενική κατοχή, της περιόδου 1941 - 1944, που δολοφονήθηκε, στα κρατητήρια της “Ειδικής Ασφαλείας”, από τα όργανα της δωσιλογικής κατοχικής “κυβέρνησης” του Ιωάννη Ράλλη και η ΟΠΛΑ, όπως έπρεπε και ήταν σωστό, προχώρησε, αμέσως, στην εκτέλεση δεκάδων προδοτών συνεργατών των αρχών κατοχής, αριθμώντας τους, με αναφορά του ονόματος της Ηλέκτρας.
Ηλέκτρα Αποστόλου (20/2/1912 - 26/7/1944).
Καθώς σήμερα είναι η λεγόμενη “ημέρα της γυναίκας” ψάχνοντας να βρω, σε ποιά γυναικεία φυσιογνωμία θα αφιερώσω το σημερινό δημοσίευμα, η πολυαίμακτη περίοδος της τριπλής ξενικής Κατοχής (Απρίλιος 1941 - Οκτώβριος 1944) ήλθε, στο νου μου, ως η περισσότερο πρόσφορη, για τον εντοπισμό της γυναίκας, που αναζητούσα.
Τρία γυναικεία πρόσωπα ήλθαν, στο μυαλό, από εκείνη την εποχή. Οι δυο, από αυτές, ήσαν η Λέλα Καραγιάννη (24/6/1898 - 8/9/1944), η νεότατη, στην ηλικία - ήταν ένα ανήλικο κορίτσι 17 ετών - Ηρώ Κωνσταντοπούλου (16/7/1927 - 5/9/1944), που εκτελέστηκαν, για την αντιστασιακή τους δράση, από τον γερμανικό στρατό κατοχής και η Ηλέκτρα Απόστολου, που δολοφονήθηκε, για την αντιστασιακή της δράση, στα κρατητήρια της “Ειδικής Ασφαλείας”, από τους εγχώριους προδότες δωσίλογους στενούς συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών, μετά από φρικτά βασανιστήρια, όντας, ήδη, μητέρα ενός μικρού παιδιού.
Ηρώ Κωνσταντοπούλου.
Κατέληξα, με μεγάλη δυσχέρεια, ως προς την επιλογή του προσώπου, να προκρίνω την Ηλέκτρα Αποστόλου, με κριτήριο το γεγονός της κτηνώδους δολοφονίας της, στα κρατητήρια της “Ειδικής Ασφάλειας”, από τους εγχώριους προδότες δωσίλογους συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών και όχι, από γερμανικό εκτελεστικό απόσπασμα, όπως οι άλλες δυο γυναίκες της ελληνικής αντίστασης, λίγο πριν φύγουν, από την Αθήνα, οι κατακτητές.
Η Ηλέκτρα Αποστόλου, παλαιά κομμουνίστρια, από την νεότητά της και ενεργό μέλος της ΕΠΟΝ, του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, είχε συλληφθεί την Τρίτη 25/7/1944. Την σύλληψή της ακολούθησαν φρικιαστικά βασανιστήρια και προφανώς, δεν εξυπηρέτησε τους ανακριτές της, με κάποια ομολογία, δεν έσπασε, κατά την διάρκεια του βασανισμού της και δεν έδωσε τα ονόματα των συνεργατών της.
Άλλωστε, υπήρχαν, από την τοπική αντιστασιακή οργάνωση του ΕΛΑΣ της Αθήνας, γραμμένα, εκ των προτέρων, όσα θα έπρεπε να πει, στους ανακριτές της, στην περίπτωση, που συλλαμβανόταν. Αυτά, που διασώζονται, ως έτοιμο κείμενο ερωτήσεων και απαντήσεων, αναφέρουν τα εξής :
«Πώς λέγεσαι;
Ελληνίδα.
Πού κατοικείς;
Στην Ελλάδα.
Ποιοί είναι οι συνεργάτες σου;
Οι Έλληνες.
Τί έκανες;
Υπηρετούσα τον λαό».
Αυτά ήταν προετοιμασμένη να πει, στους ανακριτές της, στην “Ειδική Ασφάλεια” των προδοτών συνεργατών των Γερμανών κατακτητών και προφανώς, αυτά, περίπου, θα τους είπε και για τον λόγο αυτόν, αφού δεν μπορούσαν να της αποσπάσουν όσα ήθελαν, η κράτησή της, δεν διάρκεσε, ούτε, καν, ένα 24ωρο.
Το πρωί της επόμενης ημέρας, Τετάρτης 26/7/1944, το πτώμα της Ηλέκτρας Αποστόλου παρελήφθη, από τις Πρώτες Βοήθειες, που πήγαν, στο ξενοδοχείο «Κρυστάλ», όπου έδρευε η “Ειδική Ασφάλεια” και μεταφέρθηκε, στο νεκροτομείο. Είχε πράξει, κατά συνείδηση, έτσι όπως είχε πει, από παλιά, πριν, ακόμη, από τον πόλεμο, στην περίοδο του Μεσοπολέμου :
«Εγώ, όταν πιάνομαι, δεν νιώθω καμιά ανησυχία, για την απολογία μου, γιατί, μόλις, περάσω εκείνα τα κατώφλια, βάζω, στον νου μου, πως δεν έχω, πια, μνήμη, δεν έχω αυτιά, δεν έχω γλώσσα. Δεν έχω, ούτε μιας μέρας παρελθόν».
Αυτά τα λόγια η Ηλέκτρα Αποστόλου τα έκανε πράξη, όταν συνελήφθη, για τελευταία φορά και γι’ αυτό δολοφονήθηκε, από τους προδότες συνεργάτες των Γερμανών. Αλλά αυτό δεν ήταν το χειρότερο.
Το χείριστο όλων υπήρξε ο κτηνώδης και φρικώδης παρατεταμένος βασανισμός της, από τους εγχώριους προδότες, που την οδήγησαν, στον θάνατο, και, που καταγράφει, λεπτομερώς, στην Έκθεση, που συνέταξε, ο ιατροδικαστής Παύλος Τζαφέρης και στην οποία καταγράφει την ψυχοπαθολογική βαρβαρότητα των δολοφόνων της :
«Η ταυτότης της θανούσης εξηκριβώθη, υπό της Σημάνσεως, ένθα ήτο σεσημασμένη, ως κομμουνίστρια, υπ' αριθ. 59953. Το πτώμα ανήκε, εις την Αποστόλου Ηλέκτραν του Νικολάου. Επί του πτώματος, βεβαιούνται κακώσεις προκληθείσαι, εκ μαστιγώσεως, ήτις εγένετο, διά διαφόρων οργάνων (μαστιγίου, βουνεύρου, αλύσεως, πλεκτού σύρματος), άτινα έδρασαν, αλλεπαλλήλως και βιαιότατα, ως και κακώσεις, εξ απαιωρήσεως, από των μασχαλών, επίσης, εγκαύματα, εν ζωή και μετά θάνατον, γενόμενα. Ο θάνατος οφείλεται, κυρίως, εις τας κακώσεις, καθ' όσον τα εγκαύματα είναι μικράς εκτάσεως».
Οταν μαθεύτηκε ο θάνατος της Ηλέκτρας Αποστόλου, η ΟΠΛΑ προχώρησε, στην άμεση εκτέλεση της ειδικής απόφασης του ΕΛΑΣ, που κυκλοφόρησε, σε όλες τις αντάρτικες μονάδες και καλούσε σε εκδίκηση και έμπρακτα αντίποινα, κατά των εντόπιων συνεργατών των Γερμανών κατακτητών.
Στην Αθήνα, η ΟΠΛΑ (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών), ως ένοπλη αντιστασιακή οργάνωση του μαχόμενου και αντιστεκόμενου, στην καταπίεση, από τους κατακτητές, Έθνους μας, επάξια, επιτέλεσε, επακριβώς, τα όσα περιγράφει ο τίτλος της, εκτελώντας δεκάδες δωσίλογους, που βρέθηκαν σκοτωμένοι, στους δρόμους, στα πτώματα των οποίων καρφιτσώθηκε μια ταινία, με την αριθμημένη επιγραφή : «Ηλέκτρα 1, 2, 3» και ούτω καθεξής, προκειμένου να γίνει γνωστός ο αριθμός, των νεκρών προδοτών, που πλήρωσε, ως αντίποινα, για την κτηνώδη δολοφονία της Ηλέκτρας Αποστόλου, ο εχθρός.
Παρά το γεγονός ότι προερχόταν, από πλούσια αστική οικογένεια, η Ηλέκτρα Αποστόλου (παραπάνω, με την κόρη της Αγνή Σιδερίδου, που, σήμερα, ζει, στην Μόσχα), έγινε μέλος, το 1926, σε ηλικία, μόλις, 14 ετών, στην Οργάνωση Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας (ΟΚΝΕ) της Αθήνας, σε μια εποχή που, στο ΚΚΕ, οι γυναίκες ήσαν λιγοστές και ο ρόλος τους δευτερεύων, η ίδια επέλεξε μια ζωή γεμάτη σκληρότητα και στερήσεις.
Για πολλά χρόνια, η Ηλέκτρα Αποστόλου υπήρξε μέλος της συντακτικής επιτροπής της εφημερίδας «Νεολαία», οργάνου της ΟΚΝΕ. Συνελήφθη τον Ιούνιο του 1936, κλείστηκε, στις φυλακές Αβέρωφ, όπου οργάνωσε μαθήματα ιδεολογικής αυτομόρφωσης και ανέπτυξε έντονη δράση, για να κρατήσει ψηλά το ηθικό των συγκρατουμένων της, ενώ πραγματοποίησε μαθήματα ανάγνωσης, αριθμητικής και μουσικής για τις μη κομμουνίστριες κρατούμενες.
Ο σύζυγός της συλλαμβάνεται, τον ίδιο καιρό και επειδή δεν αντέχει τα βασανιστήρια υπογράφει δήλωση μετανοίας. Η Ηλέκτρα Αποστόλου, τον χωρίζει και το 1938 αποφυλακίζεται, για να συλληφθεί, εκ νέου το 1939 και κρατούμενη στο Τμήμα Μεταγωγών Πειραιά γεννάει την κόρη της, Αγνούλα.
Αποφυλακίσθηκε το 1938 και συνελήφθη ξανά το 1939, ενώ ήταν έτοιμη να γεννήσει. Γέννησε κρατούμενη, σε ένα νοσοκομείο και 7 ημέρες, μετά την γέννα, εξορίστηκε, με το κοριτσάκι της, στην Ανάφη, όπου έμεινε, έως τον Αύγουστο του 1942, οπότε κατάφερε να αποδράσει.
Η Ελλάδα βρίσκεται, πλέον, σε καθεστώς Κατοχής και η Ηλέκτρα Αποστόλου γίνεται μέλος της Επιτροπής της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας, ως καθοδηγήτρια διαφώτισης. Αναπτύσσει τον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ (τυπογραφεία, πολυγράφους, γραφομηχανές) και επιδίδεται, εντατικά, στην ακτιβιστική δράση, με το γράψιμο συνθημάτων στους τοίχους, την αφισοκόλληση, τα τρικάκια, το χωνί, τα σκιτσάκια και τις εφημερίδες.
Με την ίδρυση της ΕΠΟΝ, έγινε μέλος του Κεντρικού της Συμβουλίου και ανέλαβε την καθοδήγηση της οργάνωσης «Λεύτερη Νέα», για να περάσει, το 1943, στην διαφωτιστική δουλειά της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ, σαν μέλος της Επιτροπής Πόλης, μέχρι την φρικτή της δολοφονία, που, παραπάνω, περιέγραψα.
Το γεγονός ότι ήταν κομμουνίστρια δεν αλλοιώνει, καθόλου, την ύψιστη εθνική προσφορά της Ηλέκτρας Αποστόλου και ουδόλως, την μειώνει, ως ηρωίδα, που έπεσε μαχόμενη, με βάρβαρο και κτηνώδη τρόπο, από τους εγχώριους προδότες μπάτσους της κατοχικής “κυβέρνησης” του Ιωάννη Ράλλη. Αντίθετα, αποτελεί τιμή της, παρά την δική μου διαφωνία, με την ιδεολογία της.
Υπήρξε άξιο και εκλεκτό μέλος του ελληνικού έθνους και αναπόσπαστο τμήμα της ελληνικής Ιστορίας.
Σχόλια