1890. Από τον μαχητή, στον πόλεμο της ελληνικής ανεξαρτησίας, στο Χάνι της Γραβιάς, Ηλία Πετώνη (Κατσάκο), σε ηλικία 101 ετών, που πέθανε, το 1896, στα 107, στην Ακρόπολη του 1860 και στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Mauthausen, στους 400.000 αρχαιοελληνικούς πάπυρους, που αναμένουν ανάγνωση, τον Bertrand Russell και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα. (25).

1944. Mauthausen : Σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου, ξεγυμνωμένοι και σκελετωμένοι, σε παράταξη, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης.

1944. Mauthausen. Στο γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, οι κρατούμενοι κουβαλούν πέτρες, στα ανηφορικά σκαλιά.

1890. Ο Ηλίας Πετώνης - πραγματικό επώνυμο : Κατσάκος -, στην ηλικία των 101 ετών, επαναστάτης του πολέμου, για την ελληνική ανεξαρτησία (1821 - 1832), που ήταν ένας, από τους 117 μαχητές, στο Χάνι της Γραβιάς, μαζί με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Πέθανε, σε ηλικία 107 ετών, το 1896.

Πραγματικά, αισθάνομαι δέος, μπροστά, σε αυτόν τον απλοϊκό γέροντα, για όσα έπραξε, στα νειάτα του. Μέχρι, πολύ πρόσφατα, είχα την εντύπωση ότι, από τους αγωνιστές του 1821, είχαμε φωτογραφικό υλικό, μόνο, από τον Κωνσταντίνο Κανάρη και πριν λίγες ημέρες, είδα ότι είχαμε φωτογραφίες, από κάποιους της πολιτικής ελίτ εκείνης της εποχής (Κωλέττης, Μαυροκορδάτος και κάποιους ακόμη). Χθες, η εύρεση αυτής της φωτογραφίας, μου έδειξε ότι ο φωτογραφικός φακός διέσωσε και απλούς αγωνιστές, σαν αυτόν τον υπερεκατονταετή γέροντα και μάλιστα, με πολύ καλή κατάσταση, στην υγεία του. 

Αθάνατος…

1860. Ακρόπολη.

Τα Προπύλαια, από το Ερέχθειο, με φόντο τον Φράγκικο πύργο.

400.000 αρχαιοελληνικοί πάπυροι, από την πόλη Οξύρυγχο της Αιγύπτου, αναμένεται να αναγνωσθούν, με σύγχρονες τεχνικές.

H έγκυρη βρετανική εφημερίδα “Independent”, σε ένα άρθρο της, έγραψε "Eureka! Εκπληκτική ανακάλυψη αποκαλύπτει τα μυστικά των αρχαίων Ελλήνων". Χιλιάδες χειρόγραφα, που, έως τώρα, δεν μπορούσαμε να διαβάσουμε και που περιέχουν σπουδαία κείμενα της αρχαιοελληνικής κλασικής φιλολογίας, τώρα, μπορούν να διαβαστούν, για πρώτη φορά, με μια τεχνολογία, που θα ξεκλειδώσει πολλά άγνωστα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων.

Μεταξύ των άλλων θησαυρών, που έχουν, ήδη, ανακαλυφθεί, από μια ομάδα επιστημόνων του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, υπάρχουν και άγνωστα, έως τώρα, έργα κλασικών γιγάντων, όπως ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης και ο Ησίοδος.

Αόρατη, με το κοινό φως, η ξεβαμμένη μελάνη γίνεται, καθαρά, ορατή, κάτω από υπέρυθρο φως, με τεχνικές ανάλογες, με την επισκόπηση, από δορυφόρους.

Τα κείμενα της Οξφόρδης αποτελούν μέρος ενός μεγάλου αριθμού παπύρων, που βρέθηκαν, στα τέλη του 19ου αιώνα, σε έναν αρχαίο σκουπιδότοπο της ελληνοαιγυπτιακής πόλης του Οξυρύγχου.

Απομένουν χιλιάδες κείμενα να διαβαστούν, μέσα στην επόμενη δεκαετία, περιλαμβανομένων έργων του Οβιδίου και του Αισχύλου. Υπάρχουν, περίπου, 400.000 κομμάτια παπύρων, φυλαγμένα, σε 800 κιβώτια, στην Βιβλιοθήκη Sackler της Οξφόρδης και αποτελούν τον μεγαλύτερο όγκο αρχαιοελληνικών χειρογράφων του κόσμου. Οι ακαδημαϊκοί χαιρέτησαν, με ενθουσιασμό, την νέα ανακάλυψη, η οποία μπορεί να οδηγήσει, σε αύξηση, κατά 20% των σωζόμενων ελληνικών έργων.

Μέσα στα, έως τώρα, άγνωστα κείμενα, που κατόρθωσαν να διαβάσουν, με την τεχνική αυτή, περιλαμβάνονται τμήματα της χαμένης, από καιρό, τραγωδίας «Επίγονοι» του Σοφοκλή, μέρος μιας χαμένης νουβέλας του έλληνα συγγραφέα Λουκιανού του 2ου αιώνα πΧ, άγνωστο κείμενο του Ευριπίδη, μυθολογική ποίηση του ποιητή Παρθένιου, του 1ου αιώνα πΧ, έργο του Ησίοδου του 7ου αιώνα πΧ, και ένα επικό ποίημα του Αρχίλοχου - ενός διαδόχου του 7ου αιώνα πΧ - του Ομήρου, που περιγράφει γεγονότα, που οδήγησαν, στον Τρωικό πόλεμο.

«Είναι τα πιο φανταστικά νέα. Υπάρχουν δύο πράγματα εδώ. Το πρώτο είναι, πόσο φοβερά επηρέαζαν τις επιστήμες και τις τέχνες οι Έλληνες. Το δεύτερο είναι, πόσο λίγα, από τα γραπτά τους, σώζονται» λένε οι Άγγλοι επιστήμονες.

1895. Άποψη του Παναθηναϊκού Σταδίου, πριν την κατασκευή του.

1890 - 1900 (δεκαετίες). Άποψη του Λυκαβηττού και ο Ιλισσός.

1922. Άποψη της Ακρόπολης, μάλλον από το Θησείο.

1925. Οδός Κολοκοτρώνη. Από την οδό Σταδίου, το μπρούτζινο άγαλμα του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, (έργο του γλύπτη Λάζαρου Σώχου), μετά την μεταφορά του, μπροστά, στην Παλαιά Βουλή, τον Φεβρουάριο του 1954. 

Δεξιά, είναι το μέγαρο της Παλαιάς Βουλής. Τα δύο κτίρια, στο βάθος υπάρχουν και σήμερα.

1954. Η μεταφορά του αγάλματος του Κολοκοτρώνη μπροστά στην Παλαιά Βουλή. 

Τον Φεβρουάριο του 1954 μετακινήθηκε μπροστά στο κτίριο της Παλαιάς Βουλής.

1952. Η Πλατεία Αιγύπτου. 

Η Λεωφόρος Πατησίων, σε πρώτο πλάνο, στην διασταύρωσή της, με την Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Δεξιά, είναι το κτίριο της ΓΣΕΕ. Στο βάθος, αριστερά, διακρίνεται το ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και η Ακρόπολη.

Μετά την συνθήκη της Κωνσταντινούπολης, το 1832, η Αθήνα απελευθερώθηκε, από τους Οθωμανούς. Ένα από τα πρώτα κτίρια, στην Αθήνα, χτίστηκε, το 1832, από τον Αλέξανδρο Κοντοσταύλου.

1929. Τράχωνες - ή, όπως ονομάζεται, σήμερα - Άλιμος.

1928-1929. Άποψη, από Καισαριανή, προς Τουρκοβούνια.

1930. Πειραιάς. Αεροφωτογραφία του Φαληρικού όρμου.

Το Παλαιό Φάληρο, σε πρώτο πλάνο, στο βάθος το Νέο Φάληρο, ο Πειραιάς, το Πέραμα και η Σαλαμίνα.

1935. Νέος Κόσμος. Θερινός σινεμάς «ΟΡΦΕΥΣ».

Ιδρύθηκε το 1935, από τον Λευτέρη Σκλάβο, προσφυγόπουλο, από την Σμύρνη.

Στην έρημη, τότε, λεωφόρο Βουλιαγμένης, δίπλα, στον ναό Αγίου Ιωάννη Κυνηγού.

Λειτούργησε, από το 1935, μέχρι το 1969.

Αργότερα, μεταφέρθηκε, στην οδό Αρτέμωνος και Ιππάρχου, μέχρι το κλείσιμο, την δεκαετία του 1990.

1942. Γλυφάδα.

1966. Πλατεία Βάθης. (Πλατεία Ανεξαρτησίας). Είναι στο κέντρο της Αθήνας κοντά στην Πλατεία Ομονοίας. Στην πλατεία αυτή συγκλίνουν οι οδοί Μάρνη, Μαιζώνος, Λιοσίων, Αχαρνών, και Καματερού. 

Πήρε το όνομα Πλατεία Βάθης, από τα, άλλοτε, λιμνάζοντα νερά του χείμαρρου Κυκλοβόρου, στο ύψος της σημερινής οδού Μάρνη, επειδή, στο σημείο εκείνο, το έδαφος, κάπως, βάθαινε. Γράφει ο Κώστας Μπίρης, στο «Αι Τοπωνυμίαι της πόλεως και των περιχώρων των Αθηνών»: «Βάθεια και μεταγενέστερα, Βάθη : Παλαιά τοπωνυμία, προκύψασα, από το χαμήλωμα του εδάφους, προς την κοίτη του Κυκλοβόρου, εις το σημείο, όπου εγίνετο η διάβασις του δρόμου του Μενιδίου. Μετά το πέρασμα του ρέματος, ο δρόμος εχωρίζετο, εις δύο κλάδους κατευθυνόμενους, προς το Μενίδι και προς τα Λιόσια» (πρόκειται για τις σημερινές οδούς Αχαρνών και Λιοσίων, που ξεκινούν, από την πλατεία Βάθης). Υπάρχει η φήμη ότι το όνομα της πλατείας προέρχεται από κάποιον γεωκτήμονα, οπότε και ονομάζεται «πλατεία Βάθη», (δηλαδή, πλατεία του Βάθη), βέβαια το «πλατεία Βάθης» είναι επικρατέστερο, αλλά και το κανονικό της όνομα είναι  (Πλατεία Ανεξαρτησίας). Πλάνο, από την πλευρά της Λιοσίων, το ξενοδοχείο «Λωζάνη», απέναντι, υπάρχει και λειτουργεί, έως και σήμερα.

1968. Η κατασκευή της νέας Εθνικής Πινακοθήκης.

Όπως προβλέπεται, οι εργασίες επέκτασης προσθέτουν, στο υφιστάμενο κτίριο των 9.720 τ.μ., άλλα 11.040, υπερδιπλασιάζοντας τους λειτουργικούς του χώρους. Το μουσείο θα αποκτήσει νέους εκθεσιακούς χώρους 2.230 τ.μ., σύγχρονες αποθήκες έργων τέχνης 1.645 τ.μ., αμφιθέατρο, χώρο εκπαιδευτικών προγραμμάτων, αίθουσα υποδοχής, πωλητήριο και σαλόνι ψηφιακής πληροφόρησης.
H Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, ή Εθνική Πινακοθήκη (ονομασία ίδρυσης), είναι μουσείο εικαστικών τεχνών, που ιδρύθηκε το 1900, βρίσκεται, στην Αθήνα και καλύπτει την περίοδο καλλιτεχνικής δημιουργίας, στον ελληνικό χώρο, από τα μεταβυζαντινά χρόνια, μέχρι σήμερα. Οργανικά, συνδεδεμένη, με την Εθνική Γλυπτοθήκη, αποτελεί την μεγαλύτερη και σημαντικότερη συλλογή νεοελληνικής τέχνης, με συγκεντρωμένα περισσότερα, από 15.000 έργα. 

Το κτίριο βρίσκεται, μπροστά στο ξενοδοχείο Χίλτον, μεταξύ των λεωφόρων Βασιλέως Κωνσταντίνου, Βασιλέως Αλεξάνδρου και της Μιχαλακοπούλου.

19ος αιώνας. Άποψη, από το Παγκράτι και μπροστά, φαίνονται τα ερείπια του ναού του Σταυρωμένου Πέτρου, στα θεμέλια του οποίου κτίστηκε ο ναός του Αγίου Σπυρίδωνος. Ημερομηνία άγνωστη.

Bertrand Russell (18/5/1872 - 2/2/1970).

Ο άνθρωπος, που, ως φιλόσοφος, μου εμπνέει, πάντοτε, τον απεριόριστο σεβασμό. Μαθηματικός και μαχητικός ειρηνιστής, από τα νειάτα του, στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, μέχρι το τέλος, στα βαθειά του γεράματα. Βάση της σκέψης του ήταν η λογική και ασχολήθηκε ενεργά, με την μαθηματική λογική, την φιλοσοφία των μαθηματικών, την αναλυτική φιλοσοφία, υπό το πρίσμα της έμπρακτης λογικής, την τεχνητή νοημοσύνη, την μεταφυσική, την γλωσσολογία, την κοινωνιολογία. Υπήρξε άθεος και έχει πει το αμίμητο, που ήταν και πραγματικό γεγονός : «Στην βιβλιοθήκη μου, έχω το δηλητήριο : την Βίβλο και δίπλα, το αντίδοτο : τον Βολταίρο».