Από την δολοφονία του Γρήγορη Λαμπράκη, το 1963, στο “Ground Zero” της Νέας Υόρκης και τον ελληνορθόδοξο ναό του Αγίου Νικόλαου, την 11/9/2001 και σήμερα, στο Βατραχονήσι του Ιλισού, το 1872, στο ζυθεργοστάσιο ΦΙΞ, το 1900, στην Λεωφόρο Συγγρού, το 1930, στον ΦΛΟΙΣΒΟ του Παλαιού Φαλήρου την δεκαετία του 1960 και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα. (32).

11/9/2001 Νέα Υόρκη. Οι δίδυμοι πύργοι φλέγονται και θα καταρρεύσουν, πάνω στον ελληνορθόδοξο χριστιανικό ναό του Αγίου Νικόλαου, δημιουργώντας το “Ground Zero”.

23/5/2024 Νέα Υόρκη. Στην θέση του “Ground Zero”, έχει ανοικοδομηθεί, αναμνηστικά, από τους Αμερικανούς, ο ναός του Αγίου Νικόλαου. 

Respect…

1872. Το θέατρο του "Παραδείσου", στο βατραχονήσι του Ιλισού ποταμού.

Το Βατραχονήσι ήταν νησί του ποταμού Ιλισού, στην Αθήνα, κάτω από το Ζάππειο, στην περιοχή του Ολυμπιείου, εκεί που σήμερα, βρίσκονται οι εγκαταστάσεις του Εθνικού Γυμναστικού Συλλόγου.
Αποτελούσε μια κατάφυτη επίπεδη λωρίδα γης, ανάμεσα στις δύο όχθες του ποταμού, που διασχίζει, σήμερα, υπόγεια την πόλη.
Στη νησίδα αυτή, υπήρχαν ιερά της αρχαιότητας και χριστιανικοί ναοί. Στα νεότερα χρόνια, η περιοχή ήταν αδόμητη, μέχρι, περίπου, την δεκαετία του 1870, που κατασκευάστηκε το θέατρο του "Παραδείσου", το πρώτο θέατρο, στην Αθήνα, ενώ, αργότερα, λειτούργησαν καφωδεία.
 Η γειτονιά, που σταδιακά, στα τέλη του 19ου αιώνα, δημιουργήθηκε, στα αριστερά του Παναθηναϊκού σταδίου, ονομάστηκε Βατραχονήσι.
Το 1908, η γειτονιά μετονομάστηκε, σε περιοχή Σταδίου - Ιλισού.
Tο νησί, σήμερα, δεν υπάρχει, καθώς ο Ιλισός έχει καλυφθεί, στο μεγαλύτερο μήκος του. Τα έργα κάλυψης του ποταμού ξεκίνησαν, λίγο πριν από την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κατά την διάρκεια της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά, αρχικά, στο βόρειο τμήμα του και έπειτα το υπόλοιπο τμήμα, στα μέσα του 20ου αιώνα, από διάφορες κυβερνήσεις.

1900 (δεκαετία). Το εργοστάσιο Φιξ, μπροστά στην Λεωφόρο Συγγρού.

Ιδρύθηκε το 1864, από τον βαυαρικής καταγωγής Γιόχαν Καρλ Φιξ (Johann Karl Fuchs - Οικογένεια Φιξ), στην Αθήνα, του οποίου ο πατέρας, περίπου, 30 χρόνια νωρίτερα, είχε ξεκινήσει να ασχολείται, στην Ελλάδα, με την ζυθοποιία και ήταν η πρώτη ζυθοποιία μεγάλης κλίμακας της Ελλάδας. Ως προμηθευτής της βασιλικής αυλής, στην Ελλάδα μπόρεσε η επιχείρηση, επί, περίπου, 100 χρόνια, να διατηρήσει μια μονοπωλιακή θέση, στην αγορά. Η εταιρεία απέκτησε ιδιόκτητο εργοστάσιο, στην Λεωφόρο Συγγρού, το 1893 και το 1900 η μπίρα της βραβεύτηκε, στην έκθεση του Μιλάνου. Η ποιότητα της μπίρας της ήταν τόσο καλή και σταθερή, που επισκίασε τους ανταγωνιστές και στον εικοστό αιώνα, ήταν, πλέον, η μοναδική μεγάλη, στην Ελλάδα. Μετά την πτώχευση της εταιρείας, το 1983 και πολλές αποτυχημένες προσπάθειες αναβίωσης της εμπορικής της ονομασίας, η μπίρα Φιξ επανιδρύθηκε, από νέους ιδιοκτήτες και παράγεται, πάλι, από το 2009, σε ίδιο ζυθοποιείο. Το 1965, με την ευκαιρία της γέννησης της πριγκίπισσας Αλεξίας, η μπύρα Φιξ, ως προμηθεύτρια της βασιλικής αυλής, διαφήμισε τα προϊόντα της, στα δανέζικα. Μετά από επενδύσεις ξένων ανταγωνιστών, στην Ελλάδα και τον γάμο της χήρας Ιωάννου Φιξ, με τον Γαρουφαλιά, η εταιρεία έπεσε σε κρίση και χρεωκόπησε, το 1983. Το όνομα περιήλθε στην ιδιοκτησία της Εθνικής Τράπεζας, η οποία το πώλησε, στην εταιρεία Κουρτάκη. Σήμερα, ανήκει, στην ιδιοκτησία της «Ολυμπιακής Ζυθοποιίας» του δανέζικου ομίλου Carlsberg, που, σε νέες εγκαταστάσεις, στην Εύβοια, παράγει και εμφιαλώνει την νέα Φιξ.

1910. Μετς. Η εκκλησία της Αγίας Φωτεινής, στον ποταμό Ιλισό.

Αριστερά, είναι οι καταρράκτες του ποταμού Ιλισού.

Πάνω, διακρίνεται ο μύλος του Αργυρίου.

1917. Κέντρο Αθήνας, Νεάπολη.

Οδός Διδότου, στο ύψος της οδού Ιπποκράτους.

Η περιοχή Νεάπολη βρίσκεται, ανάμεσα στα Εξάρχεια και το Κολωνάκι.

1920 (δεκαετία). Κολωνάκι. Οδός Σκουφά, στο ύψος της οδού Λυκαβηττού (κατσικάδικα).

Αριστερά, η εκκλησία του Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτη.
Η ανέγερση του ναού, ενός από τους πιο εντυπωσιακούς της Αθήνας, ξεκίνησε, το 1923 και ολοκληρώθηκε το 1931.

1930 (δεκαετία). Η Αθήνα και η Λεωφόρος Συγγρού, από το Φαληρικό Δέλτα.

Αριστερά, βλέπουμε τον παλιό Ιππόδρομο, αραιοκατοικημένες τις περιοχές, Τζιτζιφιές, Καλλιθέα, δεξιά, την Νέα Σμύρνη, στο βάθος, τον Λυκαβηττό και την Πεντέλη.

1940. Νέα Σμύρνη.

Η οδός Ελευθερίου Βενιζέλου. 
Δεξιά, η οδός Ομήρου, αριστερά, η οδός Προσκόπων Αϊδινίου.

1960 (δεκαετία). Παλαιό Φάληρο, «Φλοίσβος».

Το ιστορικό διατηρητέο κτίριο του ΦΛΟΙΣΒΟΥ περιήλθε, στην κατοχή του Δήμου Παλαιού Φαλήρου, τον Σεπτέμβριο του 2005, μετά από σχετική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Πιο συγκεκριμένα, το Συμβούλιο της Επικρατείας, με την, υπ΄ αριθμ. 2096/2005, απόφαση του Ε΄ Τμήματος του, απέρριψε την προσφυγή ιδιώτη, που δραστηριοποιούνταν, στον κλάδο της εστίασης, με την οποία ζητούσε να ακυρωθεί η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Παλαιού Φαλήρου, για την απαλλοτρίωση του ιστορικού ακινήτου και έτσι, κρίθηκε νόμιμη η απαλλοτρίωση.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, στο σκεπτικό της σχετικής απόφασης, επισημαίνεται πως ο «ΦΛΟΙΣΒΟΣ» αποτελεί σύμβολο και σήμα κατατεθέν του Παλαιού Φαλήρου, ενώ χαρακτηρίζεται μνημείο, που ανήκει στην ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά της περιοχής.
Έκτοτε, το κτίριο αποτελεί το επίκεντρο της κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής της πόλης, καθώς έχει φιλοξενήσει πλειάδα πολιτιστικών, ψυχαγωγικών και μορφωτικών εκδηλώσεων, καθιερώνοντας το ιστορικό ακίνητο, ως διαχρονικό σημείο αναφοράς του Φαλήρου, αλλά και γενικότερα, της Νότιας Αθήνας, ενώ, λόγω της προνομιακής του θέσης, συνεχή είναι τα αιτήματα καλλιτεχνών, επιστημόνων, ομίλων και συλλόγων, για παραχώρηση, προκειμένου να παρουσιάσουν, στο κοινό, το έργο και τις δημιουργίες τους.

Αριστερά, διακρίνεται  το ξενοδοχείο «CARLTON», πρώην «Miramare Palace», δεκαετίας του 1920, το οποίο θα κατεδαφιστεί, το 1969.

22/5/1963. Ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης, μεταφέρεται, όντας, ήδη, εγκεφαλικά, νεκρός, στο νοσοκομείο, μετά, από την δολοφονική ενέδρα των παρακρατικών της οργάνωσης “Καρφίτσα”, που δρούσε, υπό τις διαταγές του αντιστράτηγου της χωροφυλακής Κωνσταντίνου Μήτσου.

23/5/1963. Το τρίκυκλο του παρακρατικού της οργάνωσης “Καρδίτσα” Σπύρου Γκοτζαμάνη, οου το οδηγούσε και από το οποίο, την προηγούμενη ημέρα, ο παρακρατικός Μανώλης Εμμανουηλίδης κτύπησε, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, θανάσιμα, με λοστό, τον βουλευτή της ΕΔΑ Γρήγορη Λαμπράκη, που πέθανε, στις 26/5/1963.

29/5/1963. Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας “Η ΑΥΓΗ”, με εικόνες και ρεπορτάζ, για την κηδεία του Γρήγορη Λαμπράκη, που έγινε, στην Αθήνα, την προηγούμενη ημέρα.

1966. Από αριστερά, σε διάλειμμα της δίκης, οι Κωνσταντίνος Μήτσου, Μανώλης Εμμανουηλίδης, Φωκάς, Σπύρος Γκοτζαμάνης.

Εννοείται ότι όλοι αυτοί οι τύποι ήσαν δολοφόνοι, διεστραμμένοι και φυσικά, καθάρματα.

1960. Το Δημοτικό Στάδιο της Καλλιθέας, «Γρηγόρης Λαμπράκης» (Ελ Πάσο).

Είναι στάδιο πολλαπλών χρήσεων, χρησιμοποιείται ως έδρα της ποδοσφαιρικής ομάδας της Καλλιθέας.

Το στάδιο κατασκευάστηκε, το 1970, και έχει χωρητικότητα 4.200 θέσεων.
Το στάδιο έλαβε το όνομα του Γρηγόρη Λαμπράκη.
Αναφέρεται κυρίως μέσω του ψευδώνυμο του, Ελ Πάσο. Ο χώρος του γηπέδου ήταν, παλαιότερα, λατομείο, κάτι, που αποδεικνύεται, από τον ψηλό βράχο, ο οποίος βρίσκεται, στην βόρεια άκρη του σταδίου. Όταν χτίστηκε το στάδιο, την δεκαετία του 1960, οι ταινίες, τύπου γουέστερν, του Κλιντ Ίστγουντ ήσαν, αρκετά, δημοφιλείς, στην Ελλάδα και το ψευδώνυμο του σταδίου είναι μια αναφορά, στην ταινία του 1965, του Ίστγουντ “Μονομαχία στο Ελ Πάσο” (For a Few Dollars More), καθώς ο χώρος, πίσω από το στάδιο, θύμιζε, στους θεατές εικόνες, από την ταινία.