Ιανουάριος - Ιούνιος 1919 : Η εγκληματική ελληνική εκστρατεία, στην Μεσημβρινή Ρωσία (Ουκρανία) του Ελευθέριου Βενιζέλου, και οι απηνείς διώξεις του ελληνισμού της “Ε.Σ.Σ.Δ.”, με την «Ελληνική Επιχείρηση» (Греческая Операция) της НКВД, κατά την διάρκεια της σταλινικής εποχής.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, στο μέτωπο.

Ο πόλεμος, στην Ουκρανία και οι ανοησίες του Κυριάκου Μητσοτάκη, που, ως τυφλό και πιστό όργανο της Δύσης, έχει εμπλακεί, με κάθε τρόπο, υπέρ του καθεστώτος του Κιέβου και κατά της Μόσχας, απογυμνώνοντας τον ελληνικό στρατό, από το απαραίτητο εξοπλισμό, που πηγαίνει, στο Κίεβο, ενώ η χώρα μας έχει γίνει διακομετακομιστικός κόμβος των αμερικανικών και νατοϊκών στρατευμάτων και του πολεμικού υλικού, στην Ουκρανία, μου δίνουν την ευκαιρία να αναφερθώ, σε μια άλλη εμπλοκή της Ελλάδας, στην περιοχή αυτή, με την αποστολή εκστρατευτικού σώματος, το πρώτο εξάμηνο του 1919, εναντίον των Μπολσεβίκων.

Η καιροσκοπική και τυχοδιωκτική αυτή ενέργεια του, τότε, πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου πραγματοποιήθηκε, ύστερα από την απαίτηση της Αντάντ, που, μετά την νίκη της, επί της Γερμανίας, στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, προς τα τέλη του 1918, αποφάσισε να ξεμπερδέψει και με τους Μπολσεβίκους, στην Ρωσία, επεμβαίνοντας, στον ρωσικό εμφύλιο πόλεμο, που είχε ξεσπάσει, μετά την επικράτηση της προλεταριακής εξέγερσης του Οκτώβρη του 1917 και την οικοδόμηση της νέας εξουσίας των Μπολσεβίκων του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν.

Ο διπλωμάτης Εμμανουήλ Καψαμπέλης αναφέρει, στα «Διπλωματικά Παρασκήνια», ότι λίγο, πριν από την εκστρατεία, στην Μεσημβρινή Ρωσία, συνομίλησε, με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που τον ρώτησε, εάν, στην περιοχή αυτή, υπάρχουν πολλοί Έλληνες, ώστε να μπορεί να ιδρυθεί, εκεί, ελληνικό κράτος. Ο διπλωμάτης του απάντησε ότι οι Έλληνες είναι ελάχιστοι και ο Βενιζέλος τότε, έμεινε αμήχανος, αντιλαμβανόμενος ότι δεν μπορεί να δικαιολογήσει την σχεδιαζόμενη ελληνική εκστρατεία.

Δεν είναι, μόνον, το γεγονός ότι αυτή η τυχοδιωκτική εκστρατεία απέτυχε. Το κυριότερο είναι οι καταστροφές, που την ακολούθησαν, με πρώτη την μικρασιατική καταστροφή, τον Αύγουστο του 1922 και τον πλήρη ξεριζωμό του μικρασιατικού ελληνισμού, από τα πατρογονικά του εδάφη, από την αρχαία εποχή, μέχρι την ελληνική συντριβή, από τον στρατό του Mustafa Kemal· μια συντριβή, που βοηθήθηκε, σε σημαντικό βαθμό, με την χρηματική και στρατιωτική βοήθεια των Μπολσεβίκων.

Δελτίο της НКВД, για την σύλληψη του Κονσταντίν Φιόντοροβιτς Τσελπάν (Константин Фёдорович Челпан), διευθυντικού στελέχους εργοστασίου, στο Χάρκοβο. Συνελήφθη, στις 15 Δεκεμβρίου 1937 και εκτελέστηκε. Με κόκκινη υπογράμμιση, αναφέρεται το γεγονός ότι είναι ελληνικής καταγωγής.

Η δεύτερη καταστροφή, που υπήρξε, ως αποτέλεσμα της ελληνικής εκστρατείας στην Μεσημβρινή Ρωσία - στην σημερινή Ουκρανία -, ήσαν οι απηνείς οργανωμένες και συστηματικές διώξεις, με εκτελέσεις, εκτοπίσεις και τον εγκλεισμό των Ελλήνων (κατοίκων της περιοχής και Ποντίων), που υπέστη ο ελληνισμός, στην περιοχή αυτή και σε όλη την “Σοβιετική Ένωση”, μέχρι και την δεκαετία του 1950, στα χρόνια της άμετρης και αλόγιστης σταλινικής τρομοκρατίας.

Ριζοσπάστης 30 Νοεμβρίου 1918

Ριζοσπάστης 13 Φεβρουαρίου 1919

Το νεαρό ΣΕΚΕ (το ΚΚΕ) και όλη η αντιπολίτευση στράφηκαν, κατά του Ελευθέριου Βενιζέλου και παραδειγματικά, σε συζήτηση, στην βουλή, στις 29/11/1918, ο βουλευτής του κόμματος Αριστοτέλης Σίδερις υποστήριξε την μη συμμετοχή της Ελλάδας, στον ρωσικό εμφύλιο πόλεμο και ότι σκοπός της ανάμειξης ήταν η «υποστήριξις των συμφερόντων εκείνων οι οποίοι είναι συνδεδεμένοι με οικονομικά χρηματιστικά συμφέροντα» και ολοκληρώνοντας την ομιλία του κατέληξε : «Εγώ, όμως δεν δύναμαι να ακολουθήσω εις τούτο την πλειοψηφίαν και δηλώ ότι διαμαρτύρομαι κατά της εκστρατείας αυτής, διότι την ευρίσκω και άδικον και ασύμφορον προς το συμφέρον του Κράτους και του Έθνους». 

Έλληνες στρατιώτες, στην Μεσημβρινή Ρωσία (Ουκρανία).

Έλληνες ναύτες, στην Οδησσό.

Στις 7 Ιανουαρίου 1919 οι Έλληνες στρατιώτες αποβιβάστηκαν. στην Οδησσό και τέθηκαν, υπό τη διοίκηση της Α' Συμμαχικής ομάδας μεραρχιών, με δύναμη 70.000 ανδρών, την οποία διοικούσε ο γάλλος στρατηγός Philippe Henri Joseph d’Anselme. Οι Έλληνες υπήρξαν το πιο αξιόμαχο τμήμα της συμμαχικής δύναμης, καθώς οι Γάλλοι στρατιώτες, ύστερα από τον Α' παγκόσμιο πόλεμο, έβλεπαν με ευμένεια το νεαρό μπολσεβικικό καθεστώς. 

Όμως, όλοι αυτοί δεν είχαν καμμία δουλειά να βρίσκονται εκεί.

Η πραγματική συνολική δύναμη του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος έφθασε, στους 23.351 στρατιώτες και αξιωματικοί. Οι Έλληνες στρατιώτες υπήρξαν οι περισσότερο αξιόμαχοι, προφανώς, επειδή, ως αγροτόπαιδα, ήσαν και οι περισσότερο αμαθείς.

Εναντίον του συμμαχικού εκστρατευτικού σώματος, οι Μπολσεβίκοι είχαν τρεις στρατιές 217.000 ανδρών. Ο στρατός αυτός, αφού κατέστειλε το φιλοτσαρικό κίνημα, στην συνέχεια, στράφηκε, κατά των ξένων και  τους ανάγκασε, σε μάχες οπισθοφυλακών και τελικά, τους νίκησε και τους υποχρέωσε να φύγουν. 

Η εξέλιξη των μαχών δημιούργησε στο ελληνικό εκστρατευτικό σώμα ψυχολογία ηττοπάθειας και τρόμου. Ο εύζωνας Χρήστος Καραγιάννης αναφέρει στο ημερολόγιό του ένα περιστατικό για τη δολοφονία ενός Έλληνα στρατιώτη από τον Γεώργιο Κονδύλη. Όπως έγραψε : «Ο διοικητής μας οργισμένος βγάζει το περίστροφό του και σκότωσε το παλικάρι μπροστά στα μάτια όλων μας. Κρίμα. Αυτός είναι ο Γεώργιος Κονδύλης». («Το ημερολόγιον Χρήστου Καραγιάννη 1918-1922»).

Έτσι, το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα αποβιβάστηκε, στην Μικρά Ασία. Εκεί, το περίμεναν νέα δεινά.

Όμως, οι επιπτώσεις, στον ελληνικό πληθυσμό της περιοχής, αλλά και όλης της “Σοβιετικής Ένωσης”, υπήρξαν καταστροφικές.

Αυτό είναι ένα από τα διατάγματα, για την “Ελληνική Επιχείρηση” (Греческая Операция), που διοργάνωσαν οι Ιωσήφ Στάλιν και Νικολάι Γιεζώφ της (προδρόμου της КГБ) НКВД, σε βάρος των Ελλήνων της “Σοβιετικής Ένωσης”, με τις κατηγορίες της υποκίνησης από την ελληνική κατασκοπεία, την προδοσία κλπ.

Ουδείς μπορεί να ξέρει σε ποιό βαθμό αυτές οι κατηγορίες υπήρξαν βάσιμες, αλλά η αλήθεια είναι ότι, μέσα στον τρόμο και στις διώξεις εκείνης της εποχής της σταλινικής περιόδου, που, σποραδικά, κράτησε, μέχρι και την δεκαετία του 1950, η μέγιστη πλειοψηφία των περιπτώσεων ήταν, χωρίς πραγματική βάση και φυσικά, όλες αυτές οι απηνείς διώξεις, από τις αρχές της “Σοβιετικής Ένωσης” του Ιωσήφ Στάλιν, πραγματοποιήθηκαν, πιθανώς, για, κάποιους πραγματικούς, αλλά, κυρίως, για καθαρά, προληπτικούς και ιδεοληπτικούς λόγους και φυσικά, δεν αφορούν, μόνον, τους Έλληνες.

Όσοι επέζησαν και δεν εκτελέστηκαν, επί τόπου, μετά από συνοπτικές διαδικασίες, εξορίστηκαν, φυσικά, στην Κολούμα, στην Σιβηρία και σε άλλες περιοχές, όπου οι περισσότεροι, όταν η κατάσταση ομαλοποιήθηκε, δεν κατάφεραν να επιβιώσουν. 

Η αλήθεια είναι ότι μετά την πτώση της “Σοβιετικής Ένωσης”, κατά περίπτωση, αποκαταστάθηκαν όλοι όσοι διώχθηκαν. 

Αλλά αυτό δεν αλλάζει τα γεγονότα. 

Το αστείο είναι ότι, όταν ο Ιωσήφ Στάλιν αποφάσισε να στείλει, εκτός της “Σοβιετικής Ένωσης”, τους Έλληνες της χώρας αυτής, το καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά συμπεριφέρθηκε, καχύποπτα, φοβούμενο την εξάπλωση των κομμουνιστικών ιδεών, από τους νεοφερμένους Έλληνες της “Σοβιετικής Ένωσης”, την ώρα που η χώρα αντιμετώπιζε και το πρόβλημα των προσφύγων της Μικρασιατικής καταστροφής, για την οποία, επίσης, οι ευθύνες του Ελευθερίου Βενιζέλου είναι τεράστιες, όπως και για την Συνθήκη της Λωζάνης, στην οποία υπήρξε, ως ο κεντρικός Έλληνας διαπραγματευτής, τραγικά, υποχωρητικός, στις απαιτήσεις του Mustafa Kemal, με αποτέλεσμα, υπακούοντας, δουλικά, στις υποδείξεις των Αγγλογάλλων, να παραδώσει, στην κεμαλική Τουρκία, την ανατολική Θράκη, την Ίμβρο και την Τένεδο, χωρίς να υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος. 

Τελικά, από τις 40.000 αιτήσεις των Ελλήνων της “Σοβιετικής Ενωσης”, για μετεγκατάσταση, στην Ελλάδα, έγιναν δεκτές, κάπου, 10.000 και υπόλοιπες απορρίφθηκαν και δεν εξετάσθηκαν, με την δικαιολογία ότι δεν μπορούσαν τα ελληνικά προξενεία να ανταποκριθούν, σε αυτόν τον όγκο των αιτήσεων. Πολύ αργότερα, μετά την αυτοδιάλυση της “Ε.Σ.Σ.Δ.”, το 1992, ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων “Ρωσοπόντιων” και άλλων, θα έλθει, στην Ελλάδα και θα αφομοιωθεί, από τον ελληνικό πληθυσμό της χώρας μας.

Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα.