2023 - 2024 : Η καχεξία της ελληνικής εσωτερικής παραγωγής εξακολουθεί να είναι, πάντα, παρούσα, με υπέρμετρη αύξηση των εισαγωγών και τραγικά επίπεδα στον ρυθμό των ακαθάριστων επενδύσεων παγίων κεφαλαίων. Με λίγα λόγια, η χώρα πάει κατά διαβόλου…

 

Με την καχεξία της εσωτερικής ελληνικής παραγωγικής βάσης, πρόκειται να ασχοληθώ, στο παρόν δημοσίευμα.

Αυτή η καχεξία είναι το ουσιαστικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, μέσα στα πλαίσια της ευρωζώνης. Αυτό αφορά την ελληνική εσωτερική παραγωγή, η οποία παραμένει να είναι, προβληματικά, ανταγωνιστική και να βρίσκεται, σε χαμηλότερο επίπεδο, από την εσωτερική παραγωγική βάση των άλλων χωρών της ευρωζώνης, ενώ παράλληλα η λεγόμενη “μαύρη οικονομία”, δηλαδή η ελληνική πάρα παραοικονομία εξακολουθεί να απορροφά ένα σημαντικό μέγεθος των ελληνικών εισαγωγών οι οποίες είναι και η αχίλλειος πτέρνα της ελληνικής οικονομίας. 

Τον, παραπάνω, πίνακα, που αφορά τις εξελίξεις των μακροοικονομικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας, από το 2022, έως το 2024, σύμφωνα με τα στοιχεία του κρατικού προϋπολογισμού του 2024, τον έχω παρουσιάσει, πρόσφατα. Τον ξαναπαρουσιάζω, τώρα, λόγω του γεγονότος ότι όλοι οι συστημικοί οικονομολόγοι και αναλυτές, ως κυβερνητικά παπαγαλάκια, ομιλούν για μια αύξηση των ακαθάριστων επενδύσεων παγίων κεφαλαίων, οι οποίες υποτίθεται ότι θα γίνουν, από τις εισαγωγές, σε επίπεδο 15,1%. Αυτός είναι ένας υποθετικούς υπολογισμός, που αφορά το μέλλον και δεν είναι μια πραγματικότητα, όπως φαίνεται από τον παραπάνω πίνακα. Το ποσοστό αυτό αφορά τις προβλέψεις του κρατικού προϋπολογισμού, το 2024, χωρίς να δικαιολογούν το, από πού και πώς θα προκύψει αυτό το μέγεθος, ενώ η πεζή πραγματικότητα, που αφορά το 2023 μας δίνει ένα ποσοστό ακαθάριστων επενδύσεων παγίων κεφαλαίων της τάξης του 7,1%. Αυτή είναι η χειροπιαστή πραγματικότητα. Με λίγα λόγια : Πιάσε το αυγό και κούρευτο…

Η αλήθεια είναι ότι, σε επίπεδο εξαγωγών, υπάρχει μια σημαντική βελτίωση, αφού υπολογίζεται ότι, κάπου γύρω, στο 50% του ελληνικού ΑΕΠ, ανέρχονται οι ελληνικές εξαγωγές, κάτι που είναι αξιοσημείωτο και έχει επιτευχθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια. 

Όμως, σε επίπεδο εσωτερικής παραγωγής, η χώρα εξακολουθεί να έχει βαρύτατο πρόβλημα, αφού ηεσωτερική παραγωγή η ελληνική εξωτερική παραγωγή εσωτερική παραγωγή δεν μπορεί να καλύψει, σε καμμία περίπτωση, την υπάρχουσα ζήτηση για αγαθά και υπηρεσίες οι οποίες καλύπτονται από την εξωτερική αγορά.

Παρά τα όσα λέγονται, αυτή είναι η πραγματική κατάσταση και η οποία παραμένει και τροφοδοτεί το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, το οποίο όσο και αν μειώνεται, αυτό συμβαίνει με αργούς ρυθμούς και με δεδομένο ότι οι εισαγωγές αυξάνονται, υπέρμετρα. 

Δυστυχώς, μάλιστα, οι εισαγωγές, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, δεν αφορούν επενδύσεις παγίου κεφαλαίου, αλλά καταναλωτικές δαπάνες που και αυτό το γεγονός δείχνει ότι η ελληνική παραγωγική παραμένει να είναι ασθενική.

Έτσι, λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της χώρας παραμένει και το 2023, να βρίσκεται, σε μια, σαφέστατα, προβληματική κατάσταση, αφού από το έλλειμμα του 10,2%, που βρισκόταν, το 2022, η μείωση του στο επίπεδο του 77,% δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αξιόλογη.

Τοιουτοτρόπως, μιλώντας, για το πρώτο δεκάμηνο του 2023, παρατηρούμε ότι, σε απόλυτα μεγέθη, το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών φθάνει, στα 8,7 δισεκ. € έναντι 14,6 δισεκ. €, στο ίδιο διάστημα του 2022.

Το πρόβλημα εντοπίζεται, στο γεγονός ότι είναι το ισοζύγιο αγαθών, που επιμένει να είναι, αρνητικά, υψηλό, αφού, στο πρώτο δεκάμηνο του 2023, έφθασε, στα 26,73 δισεκ. € (από 32,55 δισεκ. €, στο δεκάμηνο του 2022) και φυσικά, το πρόβλημα βρίσκεται, στις υψηλές εισαγωγές, που έφθασαν, στα 68,5 δισεκ. €, παρά το γεγονός ότι οι εξαγωγές έχουν σκαρφαλώσει, στα 41,65 δισεκ. €. 

Μάλιστα υπολογίζεται ότι, το 2023, οι συνολικές εξαγωγές έφθασαν, στα 110 δισεκ. €, ποσό που αντιστοιχεί περίπου στο 50% του ΑΕΠ, με στόχο οι συνολικές εξαγωγές να αγγίξουν το 60% του ΑΕΠ, στο τέλος του 2024, αλλά είναι πολύ νωρίς για να γίνει οποιοσδήποτε σοβαρός υπολογισμός από τώρα.

Παρά την καλή πορεία του τουρισμού, το πρόβλημα που δεν μπορεί να λυθεί, με οποιονδήποτε τρόπο, είναι το τεράστιο κενό, στο ισοζύγιο αγαθών. Ο τουρισμός είναι και θα παραμείνει ένα σημαντικό στοιχείο στήριξης για τις ελληνικές εξαγωγές, παράγοντας, περίπου, το 10% του ΑΕΠ της χώρας, αλλά η ανάπτυξη απαιτεί να υπάρχουν και άλλοι κλάδοι της οικονομίας, με ανάλογη δυναμική και αυτό είναι, που απουσιάζει.

Έτσι, η ανάπτυξη είναι και πρόκειται να παραμείνει ασθενική, στα πολλά επόμενα χρόνια.

Μέσα στα πλαίσια της ευρωζώνης, η επίλυση του προβλήματος αποτελεί τετραγωνισμό του κύκλου. Ως εκ τούτου, η παραγωγική βάση της χώρας εξακολουθεί να είναι αδύναμη και αυτό δεν είναι τυχαίο γεγονός, αλλά οφείλεται, προφανώς, στην δυναμική της εσωτερικευμένης παγκοσμιοποίησης, η οποία ήλθε, στην χώρα μας και κυριολεκτικά, την ισοπέδωσε, με την ένταξη της Ελλάδας, στην ζώνη του ευρώ και την κατάργηση της δραχμής, η ύπαρξη της οποίας ήταν ένας ανασχετικός παράγοντας, για το φούντωμα των εισαγωγών, με τους διάφορους περιορισμούς, τους οποίους επιβάλλονταν την εποχή της δραχμής.

Αυτός ο ανασχετικός παράγοντας - η δραχμή -, τώρα πλέον, δεν υπάρχει. Το εθνικό μας νόμισμα έχει καταργηθεί και το ευρώ έχει διαβρώσει, πλήρως, την εσωτερική παραγωγή και έχει οδηγήσει, στην κατάρρευση, κάθε μηχανισμού, για την ανάσχεση των, ολοένα και περισσότερο, αυξανόμενων εισαγωγών. 

Την λύση την έχουμε πει. Τουλάχιστον, εγώ την έχω περιγράψει πλείστες φορές. Και αυτή η λύση είναι η έξοδος από το ευρώ και την ζώνη του και σε μία δεύτερη φάση, από την αυτοαποκαλούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά, δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται να γίνει, διότι, ούτε η ελληνική ολιγαρχία το θέλει, αλλά και η κοινωνία μας παραμένει να είναι αδύναμη και αποπροσανατολισμένη, ως προς την πραγματική αιτία των προβλημάτων, αν και στο βάθος, πάρα πολλοί αντιλαμβάνονται την αιτία, αλλά αδυνατούν να αντιδράσουν. 

Έτσι, όσο συνεχίζεται αυτή η κατάσταση, τα χάλια της χώρας δεν πρόκειται να διορθωθούν. Αντίθετα, μάλιστα, θα χειροτερέψουν. 

Δυστυχώς.