24/1/1924 - 24/1/2024 : Ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνωφ “Λένιν” 100 χρόνια, μετά…
Το να μιλήσουμε για τον Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνωφ “Λένιν” είναι, πάντα δύσκολο. Ο άνθρωπος αυτός κατάφερε να ανατρέψει ολόκληρο τον ρου της Ιστορίας της ανθρωπότητας στις αρχές στα προχωρημένα χρόνια της δεύτερης δεκαετίας του 20ού αιώνα, μέχρι τις ημέρες μας και πολύ μακριά μετά, από αυτές, μέσα από ένα απίστευτο ιστορικό σλάλομ και μια καταιγιστική φρενίτιδα κοσμοϊστορικών αποφάσεων και γεγονότων, που υπήρξαν έργα, απολύτως, δικά του και μάλιστα, όταν οι γύρω του, όδευαν, στην αντίθετη - υποτιθέμενη, ως ρασιοναλιστική, επιστημονικά, αιτιολογημένη και σύμφωνη με την φύση των ανθρώπων και των πραγμάτων, ως αντικειμενικών δεδομένων, γεγονότων και καταστάσεων - κατεύθυνση, από αυτήν, που ο ίδιος επέλεξε κόντρα, σε όλα και σε όλους, λίγοι, εκ των οποίων, αμφιταλαντεύονταν. Και για να ακριβολογώ, αυτή η ανατροπή του ιστορικού ρου δεν πρόκειται να παύσει να υφίσταται, για πολλούς αιώνες, αργότερα και θα αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι της.
Η ανθρωπότητα ολόκληρη δεν πρόκειται να ξεπεράσει αυτό το χαώδες και γιγαντιαίο ιστορικό ρήγμα, που της επέφερε ο άνθρωπος αυτός και μάλιστα, τότε, που και ο ίδιος είχε φθάσει, στο σημείο και στο συμπέρασμα ότι δεν επρόκειτο να ζήσει την επανάσταση, την οποία, όλη του την ζωή, μέχρι τότε, επεδίωκε, αφήνοντας, ως κληρονόμους των επαναστατικών ημερών του αορίστου μέλλοντος, τους νέους της εποχής του Ιανουαρίου του 1917 και τις επόμενες γενεές, μετά από την δική του, που θεωρούσε ότι δεν επρόκειτο να ζήσει, σε συνθήκες κοινωνικής επανάστασης, όπως έλεγε, εκείνον τον μήνα, σε διάλεξή του, σε νεαρούς Ελβετούς σοσιαλιστές.
Ο Λένιν δεν είχε δίκιο. Είχε άδικο.
Τα ξαφνικά σαρωτικά εξεγερσιακά γεγονότα της 23ης Φεβρουαρίου 1917, στην Αγία Πετρούπολη και των μετέπειτα ημερών, που κορυφώθηκαν, στις 28 Φεβρουαρίου 1917, με επικεφαλής το μικρό, αριθμητικά, αλλά δυναμικό, ριζοσπαστικοποιημένο και μαχητικό εργατικό κίνημα, που, αμέσως, συσπειρώθηκε, σε εργατικά συμβούλια, γκρέμισαν τον τσάρο Νικόλαο Β’, από τον θρόνο του και το καθεστώς του, αφού, προηγουμένως, αδρανοποίησαν τα σκληρά στοιχεία της δύναμης του καθεστώτος αυτού, δηλαδή τον στρατό, ο οποίος, γρήγορα, μέσα στην εξέλιξη των συγκρούσεων, αρνήθηκε να υπακούσει, στους αξιωματικούς του και να πυροβολήσει τους εξεγερμένους εργάτες.
Έτσι, απλά, σε ριπή οφθαλμού, αλλά και αιματηρά, έπεσε η ρωσική αυτοκρατορία αιώνων, υπό την δυναστεία των Ρομανώφ και των προηγούμενων δυναστειών.
Αλλά η πτώση της μοναρχίας αντικαταστάθηκε, από μία δυαδική εξουσία· αυτήν της αστικής προσωρινής κυβέρνησης του Γκεόργκι Λβωφ και των εργατικών συμβουλίων (Σοβιέτ) της Πετρούπολης, στα οποία κυριαρχούσαν τα σοσιαλιστικά κόμματα.
Και ναι, μεν, ο Λένιν αποδείχτηκε, στην πράξη, ότι είχε άδικο, αλλά καθώς ήταν ικανός να προσαρμόζεται, στην ρέουσα πραγματικότητα και γρήγορα, διδασκόμενος από αυτήν, αντελήφθη και υποστήριξε, όχι, απλώς, την ανάγκη, για την κατάληψη της εξουσίας, από τα Σοβιέτ, αλλά είδε και διακήρυξε το γεγονός ότι αυτό ήταν, που έπρεπε να συμβεί, ήδη, από την εξέγερση του Φεβρουαρίου.
Έτσι, όταν, τον Απρίλη του 1917, επέστρεψε, από την Ελβετία, περνώντας, με σφραγισμένο τρένο, μέσα από τα γερμανικά εδάφη, ύστερα από μια ωμή και ρεαλιστική συμφωνία, με την γερμανική κυβέρνηση, απευθυνόμενος, στους εμβρόντητους μπολσεβίκους ηγέτες, που πήγαν να τον υποδεχτούν, στον σιδηροδρομικό σταθμό της Πετρούπολης (τον Κάμενεφ, τον Μπουχάριν, τον Στάλιν και τους άλλους), τους ρώτησε, γιατί δεν κατέλαβαν την εξουσία, με την εξέγερση του Φεβρουαρίου.
Οι μπολσεβίκοι ηγέτες, οι οποίοι, μέσα από την κλασική μαρξιστική ανάλυση, που έλεγε ότι η εξέγερση έθετε καθήκοντα ολοκλήρωσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης της Ρωσίας, μέσα από ένα δημοκρατικό καθεστώς, λόγω της οικονομικής καθυστέρησης της χώρας, υποστήριζαν, μέχρι τότε, κριτικά, την προσωρινή κυβέρνηση, είναι γεγονός ότι αιφνιδιάστηκαν, από τις θέσεις και τις απόψεις του Λένιν, λέγοντας, μεταξύ τους, ότι “ο γέρος τρελάθηκε”, ενώ οι μενσεβίκοι έλεγαν ότι ο “Λένιν ήθελε να γίνει ο διάδοχος του (και ένας νέος) Μιχαήλ Μπακούνιν”.
Ο Β. Ι. Λένιν, προσέρχεται, στο 5ο πανρωσικό συνέδριο των σοβιέτ, στο κτίριο του θεάτρου Μπολσόι, μαζί με την αδελφή του Αννα Ουλιάνοβα. Η Άννα Ουλιάνοβα, το 1932, με επιστολή της, στον Ι. Β. Στάλιν, αποκάλυψε ότι ο προπάππους τους, από την πλευρά της μητέρας τους, ο Μωυσής Μπλανκ, ήταν Ουκρανός εβραϊκής καταγωγής, από το Ζιτομίρ και γέννησε τον πατέρα της μητέρας τους (η οποία είχε και γερμανικές, εσθονικές και σουηδικές καταβολές), τον, μετέπειτα, καλλιεργημένο γιατρό Αλεκσάντρ Μπλανκ, που εκχριστιανίστηκε, για μορφωτικούς και κοινωνικούς λόγους. Αυτή η επιστολή και η πληροφορία έμειναν μυστικές, αφού η επιστολή δόθηκε, στην δημοσιότητα, μετά την αυτοδιάλυση της “Ε.Σ.Σ.Δ.”.
Φυσικά, τίποτε, από αυτά, δεν συνέβαινε. Απλώς, ο Λένιν προσαρμόστηκε, στην πραγματικότητα, που, ενώ ήταν μπροστά τους, αυτοί υπήρξαν ανίκανοι να την δουν.
Με την έκφραση αυτών των θέσεων του Απρίλη, μέσα, από το κομματικό δημοσιογραφικό όργανο των μπολσεβίκων, την “Πράβδα” και προσφεύγοντας, στην εργατική κομματική βάση, όπως και στην ευρύτερη εργατική τάξη και στους επαναστατημένους στρατιώτες, οι οποίοι είχαν, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, αγροτική καταγωγή και εντάχθηκαν στα εργατικά συμβούλια, ο Λένιν υποχρέωσε τους μπολσεβίκους να ακολουθήσουν τις απόψεις του, που κατέστησαν επίσημη κομματική γραμμή.
Και αν, στα εξεγερσιακά γεγονότα του Ιουλίου του 1917, το εργατικό κίνημα δεν μπόρεσε να καταλύσει την εξουσία της αστικής προσωρινής κυβέρνησης και να αναλάβει την εξουσία και παρά το γεγονός ότι το μπολσεβικικό κόμμα, ουσιαστικά, τέθηκε, εκτός νόμου και η ηγεσία του και ιδιαίτερα, ο Λένιν υποχρεώθηκε να καταφύγει, κρυπτόμενος, στην Φιλανδία, ενώ ο Γκεόργκι Λβωφ αντικαταστάθηκε, από τον μενσεβίκο Αλεκσάντρ Κερένσκι, ως επικεφαλής της προσωρινής κυβέρνησης, η απόπειρα πραξικοπήματος, από τον στρατηγό Κορνίλοφ, αποδυνάμωσε, από κάθε ουσιαστική εξουσία, την προσωρινή κυβέρνηση, οδήγησε τους μπολσεβίκους, στο να αποκτήσουν την πλειοψηφία, στα εργατικά συμβούλια και στις 25 Οκτωβρίου 1917, να καταλάβουν την εξουσία.
Το εγχείρημα αυτό υπήρξε, ιστορικά και κοινωνικά, πρωτοφανές, απίστευτο, και αναπάντεχο, πλην όμως, υπήρξε επιτυχές και οδήγησε στο σχηματισμό μιας κυβέρνησης συνασπισμού, υπό τον ίδιο τον Λένιν, στην οποία συμμετείχαν και οι αριστεροί σοσιαλεπαναστάτες, μέχρι το ξέσπασμα των διαφωνιών, που επικεντρώθηκαν, στην απόφαση του Λένιν (που, όντας μειοψηφών, με δυσκολία, πέρασε, μέσα στο μπολσεβικικό κόμμα, την, εν λόγω, απόφαση) να συνάψει, με την γερμανική κυβέρνηση, την συμφωνία του Μπρεστ Λιτόφσκ, για τον τερματισμό του πολέμου, ανάμεσα στην νεαρή σοβιετική εξουσία και στην γερμανική κυβέρνηση.
Τα παραπέρα γεγονότα είναι γνωστά. Ακολούθησε ο εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος υπήρξε αιματηρός, αφού κράτησε από το 1918, μέχρι τον Μάρτιο του 1921 και είχε 9 εκατομμύρια νεκρούς, αλλά, στο τέλος, ήσαν ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι, που επικράτησαν και σταθεροποίησαν την εξουσία τους, στα εδάφη της παλιάς ρωσικής αυτοκρατορίας, κρατώντας, για τον εαυτό τους και το μονοπώλιο της εξουσίας, καταργώντας όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα τις οργανώσεις και οργανώσεις, εις το διηνεκές.
Εκ των πραγμάτων και πέρα, από τις προθέσεις των πρωταγωνιστών, αυτό που οικοδομήθηκε, στα εδάφη της μετεπαναστατικής Ρωσίας, που ονομάστηκε “Σοβιετική Ένωση”, υπήρξε, στην πράξη, ένα γραφειοκρατικό κρατικοκαπιταλιστικό κοινωνικό και οικονομικό καθεστώς, το οποίο οι μπολσεβίκοι προσδιόρισαν, ως “σοσιαλισμό”, ή, τέλος πάντων, ως κάτι, το οποίο εξέφραζε την αντίληψη του Karl Marx και των μαρξιστών, ως “δικτατορία του προλεταριάτου”, αν και ουσιαστικά, ήταν η Rosa Luxemburg αυτή, που είχε δίκιο και η οποία προσδιόρισε το νεογενές μπολσεβικικό καθεστώς, ως μια, αστικού τύπου, δικτατορία, που θύμιζε τους Ιακωβίνους της γαλλικής επανάστασης του 1789.
Η Ρόζα είχε δίκιο, σε αυτή την διαπίστωσή της, αλλά αυτό, που έχει σημασία, είναι αυτό, που πραγματικά, έγινε και το οποίο υπήρξε, απολύτως, ιστορικά, απρόβλεπτο.
Αυτό, που έγινε, ήταν ο μετασχηματισμός της μετεπαναστατικής Ρωσίας, σε ένα νέο γραφειοκρατικό κοινωνικό καθεστώς, το οποίο υπήρξε πρωτοφανές και εκτός των πλάνων των προβλέψεων των μαρξιστικών και των αστικών θεωριών.
Αυτό το καθεστώς, που άντεξε, πάνω από επτά δεκαετίες και πέρασε, εκτός από τον εμφύλιο πόλεμο, επιτυχώς, μέσα, από το σφαγείο του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, στον οποίο η “Σοβιετική Ένωση” είχε, ως απώλειες, πέραν, από τις τεράστιες υλικές καταστροφές και 20 εκατομμύρια νεκρούς, τελικά, κατέληξε στην αυτόδιάλυσή του, επειδή η ύστερη “σοβιετική” ηγεσία του μπολσεβικικού κόμματος/ΚΚΣΕ και η κομματική γραφειοκρατία, που υποκατέστησαν, ως κυρίαρχη κοινωνική τάξη, μέσα από τον εμφύλιο πόλεμο, την διακηρυσσόμενη εργατική εξουσία, με την εξουσία της κομματικής και κρατικής γραφειοκρατίας, αποφάσισε, στην μεγάλη της πλειοψηφία, να μετασχηματίσει τον γραφειοκρατικό κρατικό καπιταλισμό της “Σοβιετικής Ένωσης”, με τον, δυτικού τύπου, γραφειοκρατικό καπιταλισμό, τον Δεκέμβριο του 1991.
Σχεδόν όλοι, από τότε, διακηρύσσουν την κατάρρευση του μαρξιστικού-λενινιστικού μοντέλου οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας, αλλά, φυσικά, δεν έχουν δίκιο διότι μπορεί η “Σοβιετική Ένωση” να αυτοδιαλύθηκε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτό που αποκλήθηκε, ως «έμπρακτος κομμουνισμός», ως πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό καθεστώς έπαυσε να υπάρχει.
Κάθε άλλο. Και τούτο, διότι η “Σοβιετική Ένωση” του Ιωσήφ Στάλιν, στην δεκαετία του 1940, μετά το τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου και μετέπειτα, διαμόρφωσε, ή, ορθότερα, βοήθησε, στην διαμόρφωση, καθεστώτων καθοδηγούμενων και διοικούμενων, από τα κομμουνιστικά κόμματα, τα οποία καθεστώτα συνεχίζουν να υπάρχουν, μέχρι σήμερα, με κυριότερο όλων αυτό της “Λαϊκής Δημοκρατίας” της Κίνας, που διοικείται, από την στιβαρή ηγεσία του κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που οδηγεί την χώρα αυτή και το κράτος της, στην παγκόσμια πρωτοκαθεδρία, με τον περιορισμό της αμερικανικής και της Δυτικής κυριαρχίας, στον πλανήτη.
Αυτή η πορεία, προς την κινεζική πλανητική πρωτοκαθεδρία, εάν δεν ανακοπεί, με βίαιο τρόπο, από τις ΗΠΑ και τις Δυτικές δυνάμεις, μέσα στα επόμενα 10, με 20 χρόνια, η κυριαρχία της κομμουνιστικής Κίνας θα είναι, πλέον, περίπου, πλήρης και αναπότρεπτη.
Κάπως έτσι, ο νεκρός, πια, Λένιν, που πέθανε, πριν 100 χρόνια, στις 21 Ιανουαρίου 1924, χωρίς, καν, να έχει συμπληρώσει τα 54 χρόνια του, πλήρως, εξασθενημένος, από τις σφαίρες, που είχε δεχθεί, στην απόπειρα δολοφονίας του, από την σοσιαλεπαναστάτρια Φανή Κάπλαν, αλλά και από την σύφιλη, από την οποία έπασχε, παραμένει, πάντα, παρών και επίκαιρος, όντας, όχι, μόνον, ο μεγαλύτερος πολιτικός και επαναστάτης του 20ού αιώνα αλλά και του παρόντος 21ου αιώνα, όπως έχω την γνώμη και των επόμενων αιώνων, αφού εξακολουθεί το ενεργό καθεστώς, το οποίο διαμόρφωσε και μεταλαμπάδευσε (όχι ο ίδιος), αλλά, μέσω του Ιωσήφ Στάλιν, στην αχανή Κίνα, καθιστάμενος ο επιδραστικότερος πολιτικός ηγέτης και επαναστάτης, στην ανθρωπότητα.
Οι καπιταλιστές της Δύσης και οι δυτικές ολιγαρχίες θεώρησαν ότι ξεμπέρδεψαν, το 1991, με τον Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν και τον έμπρακτο κομμουνισμό δηλαδή το γραφειοκρατικό κρατικοκαπιταλιστικό πολιτικό και οικονομικό μοντέλο, που, ως τερατογένεση, προέκυψε, στην “Σοβιετική Ένωση”.
Η ζώσα και παρούσα ιστορική εξέλιξη, φυσικά, διαψεύδει όλους αυτούς τους κήρυκες της παντοδυναμίας μιας Δύσης, η οποία, σιγά-σιγά, καθιζάνει και οδηγείται στο περιθώριο, διότι η αλήθεια είναι ότι ο Λένιν και ιδέες του, ως πρακτική κοινωνική δυναμική, κάθε άλλο, παρά έχουν εξαντλήσει την προωθητική τους δύναμη, η οποία είναι παρούσα και εξελισσόμενη, μέσα από τους μετασχηματισμούς της μεταμαοϊκής Κίνας.
Και φυσικά, όπως φαίνεται και στο παραπάνω βίντεο, με την μοντέρνα εκδοχή της “Διεθνούς”, η κομμουνιστική Κίνα (και όχι, μόνον, αυτή) ξέρει να προσαρμόζεται και να προσανατολίζει την κατεύθυνση της ανθρωπότητας, σε ατραπούς, οι οποίες μας είναι άγνωστες, αφήνοντας, έτσι, όλα τα ενδεχόμενα, ανοικτά.
Και αυτά τα ενδεχόμενα τα ζούμε, ήδη, εμείς και φυσικά, μετά από μας, θα τα ζήσουν και οι επερχόμενες γενεές των ανθρώπων. Και έχοντας, ως δεδομένα, όλα όσα συνέβησαν, αντιλαμβανόμαστε, άνευ κόπου και εύκολα, ότι, σε αυτήν την εξέλιξη, η συνεισφορά του Λένιν είναι ανεκτίμητη.
Και αυτό συμβαίνει, ακόμη και αν αυτή η εξέλιξη είναι δυσάρεστη, ως έχουσα πολλές αρνητικές πλευρές.
Σχόλια