«Ο αποκεφαλισμός του Ιωάννη του Βαπτιστή» του Gentile Bellini (1458-1464) και η εικαστική διαφωνία, το 1480, του Σουλτάνου Μεχμέτ Β’ του Πορθητή, με τον Ιταλό ζωγράφο, η Αθήνα (1855-1975), η Θεσσαλονίκη (1916-2024), η Μεγάλη του Γένους Σχολή, στην Πόλη (1881-1883), η βομβαρδισμένη Αλεξάνδρεια, από βρετανικά και ελληνικά πλοία, το 1882, η Λαγκάδα, το 1903, η Μεσσήνη, το 1907, οι Δελφοί (1908-1915), το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα, στην Κριμαία, το 1919, ο πύραυλος V2, το 1940, η κατεστραμμένη Γερμανία, το 1945, τα φέρετρα με τους νεκρούς Έλληνες του εκστρατευτικού σώματος, στην Κορέα, το 1953, στον Πειραιά, η DDR (1970-1980), οι αφίσες της ΚΝΕ, για τους πολέμους, σε Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ και Ουκρανία και μετέπειτα. (157).

 

1458 - 1464. Gentile Bellini : Ο αποκεφαλισμός του Ιωάννη.

1480 Gentile Bellini : Μεχμέτ Β’ ο Πορθητής.

Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία, που ενώνει τα δύο εξαιρετικά ρεαλιστικά ζωγραφικά έργα του Gentile Bellini. Ο σουλτάνος Μεχμέτ Β’ ζήτησε, από την Γερουσία της Βενετίας να του σταλεί ένας «καλός ζωγράφος» για να φτιάξει το πορτραίτο του, με βάση τα αναγεννησιακά πρότυπα. Το αίτημα ήταν ασυνήθιστο. Στην ισλαμική πίστη, απαγορεύεται η απεικόνιση των προσώπων και κανένας Οθωμανός σουλτάνος δεν είχε ζητήσει, μέχρι τότε, να γίνει το πορτραίτο του, από δυτικό καλλιτέχνη. Παρόλο, που η Βενετία υπήρξε, για πολλά χρόνια, ο μεγάλος του αντίπαλος, ο ευρυμαθής Μεχμέτ Β’ είχε αναπτύξει ενδιαφέρον, για την τέχνη της Ιταλικής Αναγέννησης. Είχε, στην κατοχή του, πολλά έργα και θαύμαζε, ιδιαίτερα, τον ρεαλισμό των αναγεννησιακών πορτραίτων. Έτσι, τώρα, που είχε ειρήνη με τους Βενετούς, θεώρησε ότι θα μπορούσε να αποκτήσει ένα δικό του πορτραίτο, φιλοτεχνημένο, από κάποιον σπουδαίο Ιταλό ζωγράφο. Οι Βενετοί θεώρησαν ότι θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν, διπλωματικά, το αίτημα του Μεχμέτ Β’ και να βελτιώσουν τους όρους της ειρήνης. Εκείνη την εποχή, στην Βενετία, καλύτερος ζωγράφος θεωρούνταν ο Gentile Bellini (1428-1507). Είχε ζωγραφίσει πορτραίτα δόγηδων και άλλων Βενετών ευγενών, όπως επίσης (μεταγενέστερα) και της Αικατερίνης Κορνάρο, τελευταίας βασίλισσας της Κύπρου. Ο Μεχμέτ Β’ ζήτησε να δει αντίγραφα των έργων του, για να βεβαιωθεί ότι, πράγματι, έκανε ρεαλιστικούς πίνακες. Στα αντίγραφα των έργων του Bellini, που η κυβέρνηση της Βενετίας έστειλε στον Μεχμέτ Β’, ήταν και ορισμένα θρησκευτικά. Στα τελευταία, συγκαταλέγονταν ο αποκεφαλισμός του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, το οποίο ο σουλτάνος μελέτησε, με προσοχή. Ο Μεχμέτ Β’ ενημέρωσε τους Βενετούς ότι αποδεχόταν να ζωγραφίσει το πορτρέτο του ο Bellini και ανέμενε να έλθει, στην αυλή του. Έτσι, στην πρώτη διπλωματική αντιπροσωπεία, που στάλθηκε, από την Βενετία, στην Κωνσταντινούπολη μετά το τέλος του πολέμου, ήταν και ο Gentile Bellini. 

1450 - 1524 Μετάλλιο του Μεχμέτ Β΄, με την αναφορά "Αυτοκράτορας του Βυζαντίου" ("Byzantii Imperatoris 1481"), κατασκευασμένο, από τον Κοστάντσο ντα Φεράρα.

Μαθήματα “τέχνης”. 

Όταν ο Βενετός ζωγράφος  παρουσιάστηκε, μπροστά, στον Μεχμέτ Β’, αυτός του είπε ότι η τέχνη του ήταν, πράγματι, ρεαλιστική, αλλά είχε εντοπίσει ένα λάθος. Δεν απεικόνιζε, σωστά, τον λαιμό των μοντέλων του! Ο Μπελίνι εξεπλάγη, που ένας Οθωμανός ήταν, σε θέση να κάνει κριτική, για την τεχνική του. Στο κάτω-κάτω της γραφής, ήταν ένας από τους διασημότερους ζωγράφους της εποχής του. Ο Μεχμέτ Β’, τότε, του έδειξε το αντίγραφο του πίνακα, με τον αποκεφαλισμό του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή και του είπε ότι δεν είχε απεικονίσει, σωστά, τον λαιμό, σε ένα κεφάλι, που είχε, μόλις, κοπεί. Ο Bellini  απάντησε, ευγενικά, ότι η τέχνη του και σε αυτή την λεπτομέρεια, ήταν ρεαλιστική. Τότε, ο σουλτάνος διέταξε να αποκεφαλιστεί, μπροστά, στον Bellini, ένας σκλάβος. Μάλλον, ένας κομμένος λαιμός παραμορφώνεται και ο καλλιτέχνης δεν είχε δει, ποτέ, μια παρόμοια σκηνή, σε αντίθεση με τον Μεχμέτ Β’. Στην συνέχεια, υποχρέωσε τον σοκαρισμένο ζωγράφο να κάνει σκίτσα του κομμένου κεφαλιού, που είχε πέσει, μπροστά, στα πόδια του! Σύμφωνα, με μία καταγραφή, ο Bellini πανικοβλήθηκε και ζήτησε να φύγει, αμέσως, από την Κωνσταντινούπολη. Φοβήθηκε ότι ο Μεχμέτ Β’ θα αποκεφάλιζε και εκείνον! Όμως, τελικά, ο Βενετός ζωγράφος παρέμεινε, στην αυλή του Μεχμέτ  Β’, για περισσότερο από ένα χρόνο. Τον Νοέμβριο του 1480, τελείωσε το πορτρέτο του. Είναι το πρώτο ρεαλιστικό πορτραίτο Οθωμανού σουλτάνου. Και φυσικά, πέτυχε και τον λαιμό! Έξι μήνες, αργότερα, ο Μεχμέτ Β’ πέθανε, μάλλον, δηλητηριασμένος, από τον γιο και διάδοχό του, Βαγιαζήτ Β’. Αυτός δεν εκτιμούσε, ως θρησκόληπτος, που ήταν, καθόλου, τα αναγεννησιακά έργα τέχνης του πατέρα του, γι’ αυτό τα πούλησε, σε δυτικούς εμπόρους, προκείμενου να χρηματοδοτήσει την ανέγερση του τζαμιού του, στην Κωνσταντινούπολη. Ανάμεσα στα έργα, που πούλησε ο Βαγιαζήτ Β’, τότε, ήταν και το πορτρέτο του Μεχμέτ Β’, από τον Bellini. Το αγόρασε ένας Βενετός έμπορος, ο οποίος το έφερε, στην Βενετία. Σήμερα, ανήκει, στην συλλογή της Εθνικής Πινακοθήκης, στο Λονδίνο.

1855 Αθήνα, Πλατεία Συντάγματος. Το παλάτι φωτογραφημένο, από την οδό Όθωνος.

1881 - 1883 (κατασκευή). Φανάρι, Κωνσταντινούπολη. Η Μεγάλη του Γένους Σχολή. Αρχιτέκτων Κωνσταντίνος Δημάδης. Κατασκευάστηκε, σε μια έκταση, που, παλαιότερα, ανήκε, στον Δημήτριο Καντεμίρ. Η κατασκευή κόστισε 17.210 οθωμανικές λίρες και το κτιριακό συγκρότημα αποτελεί σήμα κατατεθέν του Κεράτιου Κόλπου, σύμβολο της χρυσής περιόδου του Ελληνισμού της Πόλης. Αποκαλείται, δε, συχνά, από τους εντόπιους Κόκκινο Κάστρο, ή Κόκκινο Σχολείο, λόγω του χαρακτηριστικού σχεδίου και χρώματός του, το οποίο οφείλει, στα κόκκινα τούβλα, που εισήχθησαν, από την Γαλλία.

1882 Αλεξάνδρεια, αποικιακή Αίγυπτος. Η βομβαρδισμένη πόλη, από τα βρετανικά και τα ελληνικά πολεμικά πλοία.

1903 Λαγκάδα. Ο δρόμος Σπάρτης - Καλαμάτας, μέσω Ταϋγέτου.

1905 Αθήνα, Κολωνάκι. Στο βάθος, ο Λυκαβηττός.

1907 Μεσσήνη. Όργωμα, με βουβάλια.

1908 - 1915 Δελφοί. Το ξενοδοχείο, χωρίς λουτρά και πιο εξελιγμένο, με λουτρά.

1910. Αθήνα. Βερανζέρου 9-11, με την Στοά Φέξη, που είχε έξοδο και Πατησίων 14.

1916 - 2024 Θεσσαλονίκη. Παραλία.

1919 Κριμαία. Μονάδα του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος, κατά των Μπολσεβίκων.

1920 (δεκαετία). Αθήνα, Πατήσια. Το «Θηρίο» (οι γραμμές Λαυρίου και Κηφισίας), με φόντο το Λεόντειο Λύκειο Πατησίων.

1925 Αθήνα, Άνω Πατήσια. Ο σταθμός του «Θηρίου».

1926 Χαλάνδρι. Η Λεωφόρος Πεντέλης.

1928 - 1935 Αθήνα, Πλάκα, οδός Αιόλου, ο Πύργος των Ανέμων ή το Ωρολόγιο του Κυρρήστου και ο φύλακάς του.

 

1930 (δεκαετία). Königsberg, Γερμανία. Η πρωτεύουσα και ο σημαντικότερος προορισμός της Ανατολικής Πρωσίας. Η πόλη δεν ήταν μόνο ένας σημαντικός κυκλοφοριακός κόμβος - ιδανικός, για, περαιτέρω, μετακινήσεις, σε όλα τα μέρη της περιοχής, αλλά προσέφερε, επίσης, πολυάριθμα αξιοθέατα και πολιτιστικές στιγμές. Μεταξύ των σημαντικότερων αξιοθέατων ήταν το επιβλητικό κάστρο Königsberger, με την διάσημη εκκλησία του κάστρου, καθώς και το παραδοσιακό Πανεπιστήμιο Albertus. Μια επίσκεψη, στην ζωντανή ψαραγορά, μια βόλτα, στην λίμνη του κάστρου, ή το εμβληματικό Louisenkirche, προσκαλούν επισκέπτες. Το Königsberg ήταν ένας τόπος, που προσέλκυσε ταξιδιώτες, με πολιτισμό, ιστορία και αρχιτεκτονική πολυμορφία. Το 1945, η πόλη και η γύρω περιοχή, πέρασε, στην “Σοβιετική Ένωση” και μετονομάστηκε, σε Καλίνινγκραντ.

1932 Βοιωτία. Χάνι, κοντά, στις αρχαίες Ελευθερές. 

1936. Πεντέλη.

1939 Θεσσαλονίκη. Ανασκαφές στην Κάμαρα.

 

1940. Κρίστιανσαντ, Νορβηγία. Τρεις Γερμανοί στρατιώτες. σε γέφυρα.

1940. Θεαματική εκτόξευση γερμανικού πυραύλου, στην εποχή της πρωτοποριακής γερμανικής τεχνολογίας. Ο πύραυλος V2 του Werner von Braun απογειώνεται!

 

1941 Ουκρανία, “ΕΣΣΔ”. Γερμανός Στρατιώτης.

8/1944 Grand-Bourgtheroulde, Νορμανδία, Γαλλία. Τρεις Γερμανοί αλεξιπτωτιστές και ένας μοτοσικλετιστής, που φοράει τρίλιχο και γάντια κοντάρι, σε μια BMW R75, στην Route de Rouen, κατά την διάρκεια της υποχώρησης από την Νορμανδία.

1945 Γερμανία. Εικόνες, από την καταστροφή του πολέμου. (Οι 7 πρώτες, από το Βερολίνο).

2-3/1946. Επιστροφή σε μια νέα ζωή : Επιστροφές, με φτυάρια, στον δρόμο τους, μέσω της κατεστραμμένης Γερμανίας.

 

16/4/1947 Ο Rudolf Höß, ο πρώτος διοικητής στρατοπέδου του Άουσβιτς οδηγείται, στην κρεμάλα.

1950 (τέλη δεκαετίας). Γερμανία. Επάνοδος, στην μεταπολεμική κανονικότητα.

 

1950 Σάμος.

1956 Ύδρα. Μια σπάνια φωτογραφία της Έλλης Λαμπέτη, από τα γυρίσματα της ταινίας «Το κορίτσι με τα μαύρα» του Μιχάλη Κακογιάννη, που είχε γυριστεί, με μια, μόνο, κάμερα, στο νησί. Ήταν η εποχή του μεγάλου έρωτα της ηθοποιού, με τον Δημήτρη Χορν, με τον οποίο συμπρωταγωνιστούσε, στην ταινία. Ο Κακογιάννης, μάλιστα, είχε πει, στην “Μηχανή του Χρόνου”, πως όταν οι δύο ηθοποιοί είχαν γύρισμα, προσπαθούσε να τους κρατήσει, χωριστά, τις νύχτες, ώστε να μην είναι εξαντλημένοι την επόμενη ημέρα, στην δουλειά.

1956 Θεσσαλονίκη. Κάνοντας βόλτα, στην οδό Αγίου Παύλου, από την Ροτόντα, προς την Εγνατία.

1950 (δεκαετία). Αθήνα. Οδός Σοφοκλέους. Ξενοδοχείο «Η ΟΛΥΜΠΙΑΣ».

   

1950 (δεκαετία). Καρδίτσα. Λεωφορείο ΚΤΕΛ.

 

1950 (δεκαετία). Αθήνα. Η πλατεία Κάνιγγος.

1953 Πειραιάς. Φέρετρα, με νεκρούς Έλληνες στρατιώτες, που συμμετείχαν, στο εκστρατευτικό σώμα, στον πόλεμο της Κορέας.

1957-1958 Λειψία, DDR. Οι πιτσιρικάδες κοιτάζουν, με ανυπομονησία, από την γέφυρα «Αντωνία», μέχρι τις γραμμές, κάτω από τον σταθμό Plagitz, περιμένοντας το τραίνο. Ο μικρός δεξιά είναι, σήμερα, 72 ετών.

1970 (δεκαετία). Ανατολικό Βερολίνο, DDR. 

19/8/1953 «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ». Πρωτοσέλιδο.

1959. Αθήνα, Μουσείο.

1966 Πρέβεζα. Τρακτέρ ελκυστήρας, στο συνεργείο.

1966 Η Κακιά Σκάλα.

1966. Στην Εύβοια.

1970 Θεσσαλονίκη, πλαζ Αγίας Τριάδας.

1970 Δρέσδη, DDR.

1970 (αρχές δεκαετίας). Ίναχος ποταμός, γέφυρα Βέργας. Άγονο λεωφορείο μάρκας Mercedes. Φωτογραφία  Απόστολος Καρακώστας. Πηγή: Αρχείο Δημοτικού Σχολείου Βέργας Πετρώνας Βάλτου.

1970 (δεκαετία). Πειραιάς. Το Παλιό Ταχυδρομείο Πειραιά (Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά).

1971 Πειραιάς. Μαρίνα Ζέας.

  

1975 Αθήνα. O αρχιτέκτονας Γκότφριντ Γκρούμπεν, κατά την διάρκεια των μετρήσεων, στον κίονα του Ιερού της Ήρας, στην περιοχή, που, σήμερα, ονομάζεται Κολόνα.

1975 Ανατολικό Βερολίνο, DDR. Πλατεία Karl Marx - Friedrich Engels, αριστερά, του υπό κατασκευή, «Παλατιού της Δημοκρατίας», στο βάθος του τηλεοπτικού πύργου.

1976. Halle/Saale, DDR. H Πλατεία Ernst-Thälmann (Riebeckplatz).

1978 Prenzlau Berg, DDR. Αποκομιδή σκουπιδιών, με το Skoda 706 RT, το καθιερωμένο απορριμματοφόρο της “Λαοκρατικής Δημοκρατίας” της Γερμανίας.

1980 (καλοκαίρι). Ανατολικό Βερολίνο, DDR. Η “Berliner Schönhauser Allee”.

1980 (δεκαετία). Ελένη Φιλίνη.

1989 Ανατολικό Βερολίνο, DDR. Στρατιώτες μπροστά από την Πύλη του Βρανδεμβούργου.

   

2025 Γιαντζίν. Κίνα. Η πιο στενή πόλη, στην Γη. Σφικτά, ανάμεσα σε δύο απότομα βουνά και αγκαλιάζοντας τον ποταμό Νανξί, το Γιαντζίν μοιάζει περισσότερο, με κορδέλα, παρά με πόλη. Σε μερικά σημεία, έχει, μόλις, 30 μέτρα πλάτος και τεντώνεται, σαν μακριά κλωστή, στην κοιλάδα. Τα σπίτια είναι ψηλά, οι δρόμοι λειτουργούν, σε μονές λωρίδες και ο χώρος; Είναι πολυτέλεια. Αλλά οι άνθρωποι, εδώ, το κάνουν να λειτουργεί, με κάθετη διαβίωση, κρεμασμένους διαδρόμους και έξυπνη πολεοδομία, που ταιριάζει, με τα πάντα, στο πιο στενό αποτύπωμα, που μπορεί να φανταστεί κανείς. Από ψηλά, το Γιαντζίν μοιάζει εξωπραγματικό· σαν μια πόλη στριμωγμένη, σε μια κάρτ ποστάλ. Έχει γίνει ένα κρυφό διαμάντι, για περίεργους ταξιδιώτες και φωτογράφους, που κυνηγούν μέρη, που δεν παίζουν, με τους κανόνες. Να σημειωθεί ότι το κίτρινο χρώμα του ποταμού δεν οφείλεται, σε βρωμιά, αλλά, στο χρώμα των πετρωμάτων, στην κοίτη.