18/6/2025 Παρίσι. Το ότι το περιοδικό «CHARLIE HEBDO» ασκεί μια βρωμερή, ελεεινή και τρισάθλια “δημοσιογραφία”, για τα σκουπίδια, είναι, ες αεί, δεδομένο και απολύτως, σίγουρο.
22/6/2025 Ο Donald Trump βομβάρδισε τις τρεις τοποθεσίες του πυρηνικού προγράμματος της Περσίας. Προηγουμένως, χθες (Σάββατο 21/6/2025) ζήτησε, επειγόντως, να συναντηθεί και συναντήθηκε, με τον αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων του Πακιστάν, στον Λευκό Οίκο. Στην συνομιλία παραβρισκόταν και ο αρχηγός των πακιστανικών μυστικών υπηρεσιών. Αυτό λέει πολλά. Σήμερα, προηγήθηκε συνεδρίαση της Ομάδας Εθνικής Ασφαλείας του Λευκού Οίκου, για την έγκριση της επίθεσης, κατά την οποία ο αντιπρόεδρος JD Vance φέρεται να εξέφρασε έντονη διαφωνία. Η πρώτη αντίδραση από την Περσία, ήταν, από την επίσημη κρατική τηλεόραση της χώρας, με τους Ιρανούς ιθύνοντες, σε αυτήν, να λένε, χαρακτηριστικά : «Κύριε Trump, εσείς ξεκινήσατε αυτόν τον πόλεμο, εμείς θα τον τελειώσουμε». Όπως διαμηνύουν, μετά το χτύπημα των ΗΠΑ, στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, κάθε Αμερικανός στην ευρύτερη περιοχή, συνιστά, πλέον, νόμιμο στόχο. Αν και οι πρώτες ιρανικές αντιδράσεις κινούνται, σε έντονο απειλητικό τόνο, που παραπέμπει σε κήρυξη πολέμου, κατά των ΗΠΑ - ακόμη (4.41 ώρα Ελλάδας) δεν υπάρχει επίσημη τοποθέτηση, από την κυβέρνηση της Τεχεράνης. Βέβαια, ο Donald Trump είναι πολυλογάς. Λογικά θα έπρεπε να υπάρχει τεράστια διαφύγει ραδιενέργειας η οποία, προς το παρόν, δεν φαίνεται να υπάρχει. Θα δούμε το τί έκανε…
1ος αιώνας πΧ. Αρχαιολογικό Μουσείο Θήβας. Η ταφική στήλη του Θεόδωρου. Αυτή η ταφική στήλη διατηρεί την μνήμη ενός ανθρώπου, με το όνομα Θεόδωρος, τόσο, μέσω εικόνας, όσο και επιγραφής. Σκαλισμένη η στήλη παρουσιάζει ένα πορτρέτο του Θεόδωρου, με εκλεπτυσμένη απλότητα, αποτυπώνοντας μια στιγμή ηρεμίας και αξιοπρέπειας. Κάτω από τη φιγούρα, η αποχαιρετιστήρια επιγραφή γράφει : (ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΧΑΙΡΕ)—μια βαθιά ανθρώπινη χειρονομία χωρισμού που αντηχεί σε δύο χιλιετίες. Το κομμάτι αντικατοπτρίζει μια μεταβατική περίοδο, στην ελληνική ταφική τέχνη, όπου ο ελληνιστικός ρεαλισμός και το προσωπικό συναίσθημα άρχισαν να συγχωνεύονται, με παλαιότερες κλασικές μορφές. Αντί να δίνει έμφαση, στην κατάσταση, ή, στον μύθο, αυτή η στήλη εστιάζει, στην ατομική παρουσία και ανάμνηση, μια πρακτική, που είναι όλο και πιο κοινή, στην ύστερη ελληνιστική Ελλάδα. Αν και μέτρια, σε κλίμακα, η στήλη μεταφέρει ένα βαθύ συναισθηματικό βάρος. Η, απευθείας, απεύθυνση, προς τον εκλιπόντα -"ΧΑΙΡΕ" (αποχαιρετισμός)-, ήταν ένας συνηθισμένος, αλλά οικείος τρόπος τιμής, στους νεκρούς, μιλώντας, για τους διαρκείς δεσμούς, μεταξύ ζωντανών και νεκρών.
271 μΧ - 275 μΧ. Ρώμη, Τα Αυρηλιανά Τείχη της πόλης αποτελούν μνημειώδες επίτευγμα της ρωμαϊκής μηχανικής και στρατιωτικής στρατηγικής. Εκτείνονται, πάνω από 19 χιλιόμετρα, κατασκευάστηκαν, για να προστατεύουν την πόλη, από εξωτερικές απειλές, προσφέροντας μια ανθεκτική άμυνα, για την καρδιά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, σε μια περίοδο αυξανόμενης αστάθειας. Περπατώντας, παράλληλα, με τα αρχαία τείχη, είναι αδύνατον να μην νιώσεις το βάρος της ιστορίας και το πέρασμα του χρόνου. Παρά την ηλικία τους και τη φθορά των αιώνων, τα Αυρηλιανά Τείχη συνεχίζουν να στέκονται, στο ύψος τους, προσφέροντας μια διαχρονική υπενθύμιση της δύναμης, της ανθεκτικότητας και της στρατηγικής σκέψης, που καθόρισαν μία από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες, στην ιστορία.
1869 Αθήνα, Θησείο. Στην φωτογραφία (Paul Baron Des Granges), φαίνεται και ο σιδηροδρομικός σταθμός, ο σημερινός σταθμός του ΗΣΑΠ. Το Θησείο είναι μια περιορισμένη μικρή συνοικία–περιοχή της Αθήνας, που βρίσκεται, βορειοδυτικά, της Ακρόπολης, μεταξύ της συνοικίας του Αστεροσκοπείου (νότια), των Πετραλώνων (νοτιοδυτικά), του Κεραμεικού (δυτικά), του Ψυρρή (βόρεια), ενώ ανατολικά το Θησείο συνορεύει, με το Μοναστηράκι και την Αρχαία Αγορά της Αθήνας. Έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός. Στον ίδιο χώρο, βρίσκεται και ένα υπόλοιπο τμήμα της, άλλοτε, μικρής συνοικίας της Στοάς Αττάλου. Πήρε το όνομά του, από τον παρακείμενο Ναό του Ηφαίστου, που ονομάζονταν παλαιότερα λανθασμένα Θησείο, από τις ανάγλυφες παραστάσεις των άθλων του Θησέα, που φέρονται, στις μετώπες του. Αναφορές, για την περιοχή, υπάρχουν, από την αρχαιότητα, καθώς ανήκε, πάντα, στο κέντρο της αρχαίας πόλης των Αθηνών. Την 1η Δεκεμβρίου 1834 έγινε, στην περιοχή του Κεραμεικού (στη συμβολή των οδών Ερμού και Πειραιώς), η επίσημη υποδοχή – άφιξη του βασιλιά Όθωνα. στην Αθήνα, με πομπή που κατέληξε, στον ναό του Αγίου Γεωργίου (πρόκειται, για τον Ναό του Ηφαίστου, που είχε μετατραπεί, σε χριστιανικό ναό), προκειμένου να παραστεί ο νέος βασιλιάς, στην δοξολογία, για την άφιξη του. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, δημιουργήθηκε προσφυγική συνοικία, με παραπήγματα, στην περιοχή της εκκλησίας του Αγίου Φιλίππου, εκατέρωθεν, της σιδηροδρομικής γραμμής. Η μικρή αυτή συνοικία γκρεμίστηκε, κατά την διάρκεια των ανασκαφών της Αρχαίας Αγοράς.
1887. Ακρόπολη, Αθήνα. Ερείπια της βορειοανατολικής πτέρυγας των Προπυλαίων από τα βόρεια. Βρετανική Σχολή Αθηνών.
19ος αιώνας. Αθήνα. Η Πύλη του Αδριανού.
1895. Αθήνα. Ατενίζοντας, από τον Αρδηττό, τον Ιλισό και την γέφυρα, μπροστά στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο. Ο δρόμος, με τις δενδροστοιχίες, αριστερά, από το Πανόραμα Θων, είναι η Ηρώδου του Αττικού.
1895 Αθήνα. Ο Λυκαβηττός, από την οδό Κηφισίας.
1892 Χαλκίδα. Θεά, από το κάστρο Καραμπαμπά, με τρεις βοσκούς.
1900. Κωνσταντινούπολη. Καρότσα βουβάλων, στον δρόμο.
1900-1901 Αθήνα. Οι δύο μεγάλες κυρίες της ελληνικής ζωγραφικής, η Θαλεια Φλωρά (δεν έχει γίνει ακόμα Καράβια) και η Σοφία Λασκαρίδου. Είναι η μοναδική φωτογραφία τους, μαζί, με τέτοια ευκρίνεια, μιας και η μόνη, που υπήρχε, μέχρι σήμερα, ήταν η χαμηλής ευκρίνειας δημοσιευμένη, στον τύπο, από την διατομική τους έκθεση, το 1906. Εδώ, φωτογραφίζονται, στα σκαλιά του σπιτιού της Καλλιθέας. Η Σοφία βρίσκεται. ακόμη, σε πένθος, άρα είναι το 1900-1901, όταν και την ζωγράφισε η Θάλεια, στο καταπληκτικό πορτραίτο, που βρίσκεται, στην Συλλογή. Και η μέση δακτυλίδι, βεβαίως βεβαίως!
1903 Μελισσοτροφείο, στο Χαλάνδρι.
1905 (κατασκευή). Λουτρά Θέρμης, Οθωμανική Θεσσαλονίκη. Το έργο του Ελί Μοδιάνο, που είναι το πρώτο κτήριο, με οπλισμένο σκυρόδεμα, στην Θεσσαλονίκη.
1906 Αθήνα. Η οδός Αιόλου χωματόδρομος.
17/8/1907 Δρέσδη. Εργοτάξιο, κατά την οικοδόμηση του νέου Δημαρχείου.
1907 Θήβα.
1907 Πειραιάς. Οδός Αιγέως και κήπος Τερψιθέας.
1909 Κορυτσά.
1910 Αθήνα. Οδός Αιόλου.
1910. Από Καστέλα, προς Νέο Φάληρο. Δεσπόζουν τα δύο μεγάλα ξενοδοχεία, ΑΚΤΑΙΟΝ του 1905 και Grand Hotel του 1875, γνωστό επίσης και ως Ξενοδοχείο Παππά.
1912 Σμύρνη. Το θέατρο της πόλης.
1920-1922. Σμύρνη. Το ελληνικό πανεπιστήμιο, στον λόφο του Μπαχρή Μπαμπά.
1917 Θεσσαλονίκη, Άνω Πόλη. Παλαμήδου 23, από γωνία Επταπυργίου.
1918. Ανδρίτσαινα.
1924 Νέα Υόρκη. Ένα από τα πρώτα καταστήματα της εταιρείας της IBM.
1925 Πειραιάς. Ο Βαγγέλης και η Αγγέλα Παπάζογλου.
1928 Αθήνα. Χαυτεία.
1930 Αθήνα. Οδός Σταδίου.
1930 (τέλη δεκαετίας). Δρέσδη, Γερμανία. Η πλατεία Pirnaischer, με το τραμ.
1930 Λος Άντζελες, ΗΠΑ. Ένα ασυνήθιστο θέαμα τράβηξε τα βλέμματα των περαστικών, όταν ένας τροχονόμος σταμάτησε μια άμαξα, που έσερνε μια στρουθοκάμηλος, επειδή, δήθεν, υπερέβαινε το όριο ταχύτητας. Το θέαμα ενός τόσο μεγάλου πτηνού να σέρνει μια άμαξα πρέπει να έδειχνε, άκρως, σουρεαλιστικό, ακόμη και την εποχή εκείνη, όταν τα μηχανοκίνητα οχήματα δεν είχαν κυριαρχήσει, απόλυτα, στους δρόμους της αμερικανικής μεγαλούπολης του σχεδόν 1,5 εκατομμυρίου κατοίκων. Οι στρουθοκάμηλοι, γνωστές, για την ταχύτητα και τη δύναμή τους, χρησιμοποιούνταν - ευτυχώς, περιστασιακά -, στις μεταφορές, συνδυάζοντας την χρηστικότητα, με το θέαμα.
1930 (δεκαετία). Γαλάτσι, το καμίνι της οδού Καραΐσκάκη.;Το καμίνι κατασκευάστηκε, το 1933, υπό την επίβλεψη Γερμανών μηχανικών και έχει ύψος 90 μέτρα. Μέχρι το 1970, που σταμάτησε να λειτουργεί, παρήγαγε υψηλής ποιότητας ασβέστη. Από το 2012, λειτουργεί ως πολιτιστικό κέντρο του δήμου.
1930 (δεκαετία). Θεσσαλονίκη.
1933. Μπουμπλάβα (Schwaderbach), Τσεχοσλοβακία.
1935. Το Βερολίνο παγκόσμια πρωτεύουσα. Έτσι σχεδιαζόταν, τότε, να γίνει η πόλη. Αλλά …
1934 Αθήνα. Η οδός Βασιλίσσης Αμαλίας.
1938 Αθήνα. Η Ακαδημία Αθηνών.
6/1939 Ο αυτοκινητόδρομος Βερολίνου - Μονάχου.
1939 - 1945 Γερμανία. Βαλίτσες ανθρώπων, οι οποίοι στάλθηκαν, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και δεν επέστρεψαν ποτέ, για τις παραλάβουν.
1940 Βόρειος Ήπειρος, ελληνοϊταλικός πόλεμος. Έλληνες οπλίτες των Διαβιβάσεων ανταλλάσσουν μηνύματα, με συναδέλφους τους, από το, απέναντι, ύψωμα, με οπτικό τηλέγραφο.
4/1941. Πόγραδετς, ελληνοϊταλικός πόλεμος. Ιταλικό ελαφρύ τάνκ L3/35 Carro Veloce (CV 33), με δύο πολυβόλα των 8 mm FIAT 18/35. Το συγκεκριμένο τανκ είχε περιέλθει, ως λάφυρο, στην κατοχή του ελληνικού στρατού, μετά τις μάχες, στο Καλπάκι και είχε βαπτισθεί, ως "Ο ΕΚΔΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ". Εγκαταλείφθηκε, κατά την σύμπτυξη του Απριλίου του 1941.
10/4/1941 Δασωτό, Δράμα. Ταφή πεσόντων Γερμανών στρατιωτών, στον πόλεμο, που ξεκίνησε, με την γερμανική εισβολή, στην Ελλάδα.
1940. Λονδίνο. Ένα νεαρό αγόρι με το παιχνίδι του, εν μέσω βομβαρδισμών.
Abraham Lincoln : «Δεν υπάρχει έντιμος τρόπος να σκοτώσεις, δεν υπάρχει ευγενικός τρόπος να καταστρέψεις. Δεν υπάρχει τίποτα καλό, στον πόλεμο. Εκτός από το τέλος του». (Τον εμφύλιο πόλεμο, όμως, στις ΗΠΑ, τον διεξήγαγε)…
1941 - 1945. Νεκροταφείο Γερμανών στρατιωτών, στην ακτή.
1942. Κατεχόμενη “ΕΣΣΔ”, Ουκρανία. Γερμανικό στρατιωτικό νεκροταφείο.
1942 Κατεχόμενη “ΕΣΣΔ”. Ανατολικό Μέτωπο. Γερμανοί στρατιώτες.
1944 Νορμανδία, στρατόπεδο Maily-le-la-Département Aube, Γαλλία. Δύο βυτιοφόρα V Panther μεταφέρονται με τραίνο.
1944 Ανατολικό Μέτωπο. Τραυματίες και εξαντλημένοι Γερμανοί αιχμάλωτοι πολέμου, μετά από βαριά μάχη.
1944. Γερμανία. Ένας νεαρός Γερμανός στρατιώτης, δίπλα. σε θωρακισμένη γροθιά. Πρόκειται, για μικρό παιδί…
12/1944. Αρδέννες. Γερμανοί στρατιώτες μεταφέρουν προμήθειες, κατά την διάρκεια του σκληρού χειμώνα.
1945 Κολωνία. Η κατεστραμμένη γέφυρα.
1945. Τέλος του πολέμου. Γερμανοί στρατιώτες, στον δρόμο, για την φυλακή.
1945. Saarbrücken. Γερμανός αξιωματικός τρώει, ενώ κάθεται ανάμεσα στα ερείπια της γερμανικής πόλης και του φρουρίου, κατά μήκος της γραμμής Siegfried.
1945 Βερολίνο. Η (πρώην) υπόγεια γραμμή του Μετρό, περνάει, μέσα στο τοπίο των ερειπίων.
1945. Αμέτρητα κατεστραμμένα γερμανικά πάντσερ.
1945. Ο Γερμανός στρατιώτης επιστρέφει, στην αγκαλιά της κόρης του.
1946 Βερολίνο. Επιβιώνοντας, ανάμεσα, στα ερείπια : Γυναίκες της πόλης κάνουν χωράφι μπροστά από το Reichstag.
1946 Αθήνα. Πωλητές σκόρδων.
1946 Ραφήνα. Βοσκός, με το κοπάδι του, στην παραλία.
1949. Χαλκίδα. GMC φορτηγό - επιβατηγό, με πινακίδες 42563.
1950 (δεκαετία). Ιστορικό λεωφορείο Volvo από το 13oν ΚΤΕΛ Αιτωλοακαρνανίας.
1950 (δεκαετία). Λεωφορείο Τρίκαλα - Καρδίτσα.
1950 (δεκαετία). Ηράκλειο. Αστικό λεωφορείο της εποχής.
1950 (δεκαετία). Κυπαρισσία. Το ΚΤΕΛ σταθμευμένο, μπροστά από τα παραδοσιακά σπίτια της παλαιάς πόλης, ενώ οι κάτοικοι απολαμβάνουν την σκιά των δένδρων.
1950 (δεκαετία). Πρωινό, στις όχθες του Ληθαίου. Κεντρική Γέφυρα και μέρος της Κεντρικής Πλατείας.
1950 (δεκαετία). Σάμος. Ο παγωτατζής.
1950 (δεκαετία). Αθήνα. Καλαμποκάς.
1950 (δεκαετία). Κάπου, στην Κρήτη.
1950 (δεκαετία). Αθήνα. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και η Άννα Καλουτά, όταν είχαν είχαν μια σφοδρή ερωτική σχέση.
1950. Αθήνα. Πλατεία Μοναστηρακίου.
1950 (αρχές δεκαετίας). Μεσσηνία. Μια παραδοσιακή στάση λεωφορείου.
1950 (δεκαετία). Θεσσαλονίκη. Opel Blitz φορτηγό και λεωφορείο.
11/1959 Μέτσοβο.
1960 Αθήνα.
1960 Ρώμη. Ο Ιταλός σκηνοθέτης Vittorio De Sica.
1961 Βούλα Τρικάλων. Πλύσιμο φλοκάτων, στο ποτάμι.
1960 - 1970 (δεκαετίες). Σάμος. Ο αραμπάς, ο γύφτος, ο καρπουζάς, ο πλανόδιος, με το Datsun, ο παλιατζής, με το ενοχλητικά καλτ ηχογραφημένο του μήνυμα, στον τηλεβόα. Πολλές εκδοχές υπάρχουν, για αυτούς, που τριγυρνούν, ακόμη, στους δρόμους της πόλης και διαλαλούν την πραμάτεια τους, αλλά όλοι τους «γεννήθηκαν» και γνώρισαν εποχές δόξας, τότε, που πραγματικά όλοι τους περίμεναν να περάσουν, για να προμηθευτούν τα ζαρζαβατικά της εβδομάδας, ή να ξεφορτωθούν τον βελούδινο καναπέ, που του έχουν πεταχτεί οι σούστες.
1960 Βαϊμάρη, DDR, Πλατεία Θεάτρου : "Vorwärts im Geiste Ernst Thälmanns"! «Εμπρός, στο πνεύμα του Ερνστ Ταίλμαν»! Ο Ταίλμαν ήταν ο γραμματέας του KPD, του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας, που εκτελέστηκε, στις 18 Αυγούστου 1944, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Buchenwald.
1960 (δεκαετία). Εικόνες από την μεταπολεμική Γερμανία.
1960 (αρχές δεκαετίας). Αθήνα. Τότε, ο μόχθος δεν ήταν αποκλειστική υπόθεση των ενηλίκων. Πατέρας και γιος κουλουράδες ανεβαίνουν την οδό Ακαδημίας, με το καροτσάκι τους, ενώ τους προσπερνά ένα Scania Vabis, που κατασκεύασε ο Ταγκαλάκης.
1960 (δεκαετία). Η ηθοποιός Anouk Aimée, που πέθανε, στα 92 της χρόνια, στις 18/6/2025. Γεννημένη, ως Φρανσουάζ Ντρέιφους, στις 27 Απριλίου 1932, στο Παρίσι, με εβραϊκές ρίζες, η Anouk Aimée ήταν κόρη ηθοποιών, είχε μεγαλώσει, όμως, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, εν μέρει και από τους παπούδες της, σε αγρόκτημα. Στην πρώτη της ταινία "La Maison sous la mer", το 1946, η Φρανσουάζ είναι 13 ετών και ο χαρακτήρας της ονομάζεται Anouk και επειδή όλοι την αγαπούσαν, έγινε “Aimée”. Κατά την διάρκεια του πολέμου, η Φρανσουάζ είχε γίνει Φρανσουάζ Ντουράντ, για να αποφύγει το κίτρινο αστέρι. Το «Anouk Aimée» ήταν, πλέον και ζήτημα επιβίωσης. Είχε ξεκινήσει πολύ νωρίς, και δεν ήθελε να σταματήσει. Παρεμβάλλεται ο γάμος της, στο Λονδίνο, στα τέλη της δεκαετίας του 1960, με τον ηθοποιό Άλμπερτ Φίνεϊ. Γι'αυτόν, θέλησε να παίξει τον ρόλο της συζύγου, στην πραγματική ζωή. Όταν ρωτήθηκε, για την τεράστια επιτυχία του “A Man and a Woman" , για το οποίο ρωτήθηκε, αν το είχε προβλέψει, στα 80 της χρόνια, απάντησε : “Δεν τα ξέρουμε ποτέ αυτά τα πράγματα, αλλά είμαστε χαρούμενοι. Αυτό είναι καλό σημάδι, νομίζω". Έχει εμφανιστεί, σε 74 ταινίες και σειρές και έχει λάβει βραβεία. Ανάμεσα, στις γνωστότερος ταινίες της, συγκαταλέγονται :
" Ντόλτσε Βίτα" του Φεντερίκο Φελίνι, 1960,
"Λόλα," η γυναίκα της ακολασίας", 1961 του Ζακ Ντεμί,
“8½” του Φελίνι, 1963,
"George Cukor’s Justine", Ντεμί, 1969,
"Η τραγωδία ενός γελοίου ανθρώπου", 1981, του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι και
"Πρετ-α-πορτέ" του Ρόμπερτ Αλτμαν, 1994.
Κατέκτησε την παγκόσμια αναγνώριση, χάρη, στην ερμηνεία της, στην ταινία “Ένας άντρας και μια γυναίκα", 1966, που τιμήθηκε και με βραβείο Όσκαρ. Το 1995, εκτιμήθηκε, σε δημοσκόπηση του περιοδικού Empire,
σαν μια από τους εκατό πιο ελκυστικούς ηθοποιούς, στην ιστορία του κινηματογράφου. Το περιοδικό Life ”την αποκάλεσε, ως την ομορφότερη κάτοικο της “Αριστερής Όχθης” του Σηκουάνα. Στα 1967 η Anouk Aimée βραβεύθηκε, με τον “Χρυσό Σκούφο”, σαν καλύτερη δραματική ηθοποιός. Το 1980, της απονεμήθηκε το βραβείο της καλύτερης ηθοποιού του Φεστιβάλ των Καννών. Το 2002, τιμήθηκε, με το Εθνικό Βραβείο César της Γαλλίας. Υπήρξε μια μυθική μελαχρινή φιγούρα ανυπέρβλητης φινέτσας, με μελαγχολική αύρα, και ατόφια σαγήνη, μια μοιραία γυναίκα, μια θεά της θηλυκότητας. Το πρότυπο, που ενσάρκωνε, ήταν αυτό της “μοιραίας γυναίκας”, πρόκειται, όμως, για μια σύγχρονη μούσα, που εμπνέει, ακόμη και σήμερα.
1960 (δεκαετία). Λεωφορείο του ΚΤΕΛ Αρκαδίας.
10/1961 Βερολίνο, DDR. Νεαρή κοπέλα, κοιτά, μέσα από συρματόπλεγμα, τα πέτρινα κομμάτια του Βερολίνου.
8/1968 Αθήνα. Μια σπάνια φωτογραφία από το αρχείο του Life&Style: Η Τζένη Καρέζη την ημέρα του γάμου της με τον Κώστα Καζάκο, συνοδεύτηκε, στην εκκλησία, από τον αγαπημένο της θείο Αντώνη, αδελφό της μητέρας της, καθώς η πρωταγωνίστρια είχε μια, μάλλον, κακή σχέση, με τον πατέρα της. Ο Κώστας Καρπούζης δεν είδε, ποτέ, με καλό μάτι, τις καλλιτεχνικές ανησυχίες της κόρης του. Άνθρωπος παλαιάς εποχής, βαρύς, δεν είχε καλή σχέση, ούτε με την γυναίκα, ούτε με το παιδί του. Στα εφηβικά χρόνια της ηθοποιού, η ατμόσφαιρα, στο σπίτι της οικογένειας, που είχε μετακομίσει, τότε, στο Χαλάνδρι, ήταν ασφυκτική. «Ήμουν μικρούλα, τότε, για να της πω : “Μάνα, μη με φορτώνεις, έτσι. Δεν το θέλω αυτό το φορτίο. Φύγε. Έχεις την δουλειά σου, έχεις τα νιάτα σου, έχεις την ομορφιά σου. Φύγε» έγραψε η Καρέζη, στα «Τετράδια ζωής». «Σταμάτα να ζεις αυτή την απαίσια ζωή. Φύγε. Μη με αφήνεις να τα βλέπω όλα αυτά. Ό,τι κι αν συμβεί, θα ‘ναι καλύτερο. Φύγε, μάνα. Μάνα μου”. Δεν έφυγε. Έμεινε. Έμεινα κι εγώ».«Ο χωρισμός κόρης-πατέρα, έγινε, όταν η Τζένη ήταν, στην πρώτη τάξη του Εθνικού» είχε διηγηθεί ο Κώστας Καζάκος. «Όταν το έμαθε της έδωσε ένα χαστούκι. Δεν δεχόταν αυτή τέτοια πράγματα. Επαναστάτησε. Του έπιασε το χέρι και του είπε : “Αυτό δεν θα ξαναγίνει”. Και πήρε την μητέρα της και έφυγαν, από το σπίτι»!
1970 (καλοκαίρι). Θεσσαλονίκη.
1973 Πάτρα. Η πλατεία των Τριών Συμμάχων και ο σιδηροδρομικός σταθμός.
1980 (καλοκαίρι). Βερολίνο, DDR. Ντουζάκι και παιχνιδια, μέσα, την πόλη.
1990 Βερολίνο, DDR. H Karl-Liebknecht-Straße. Το τείχος έχει πέσει, αλλά η ενοποίηση της Γερμανίας δεν έχει γίνει, ακόμη.
1964. Κρήτη. Ο Γιώργος Βουγιατζής και η Ελένη Ανουσάκη, στα γυρίσματα της ταινίας «Zorba the Greek» του Μιχάλη Κακογιάννη.
17/6/1964. Αθήνα, γήπεδο Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ημέρα καμίνι κανονικό. Θερμοκρασία, στους 40 βαθμούς και 25.000 κόσμος, τίγκα η Λεωφόρος – τσιμέντο και λαμαρίνα, που λύγιζε. Φίλαθλοι και από τις δύο ομάδες. Τότε, οι οπαδοί Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού μπορούσαν, ακόμη, να πηγαίνουν, μαζί στο γήπεδο, χωρίς να χρειάζονται ΜΑΤ, φράχτης και εξορκιστής.
Το ματς ; Ημιτελικός Κυπέλλου. Ο Ολυμπιακός σκόραρε πρώτος, στο 16′, με τον Νεοφώτιστο, ο Παναθηναϊκός ισοφάρισε, στο 36′, με τον Δομάζο. Και μετά… κάτι συνέβη. Οι παίκτες έπαιζαν, λες και είχαν πάει, για υπνοθεραπεία. Προσπαθούσαν να μην σκοράρουν. Πήγαιναν το παιχνίδι για ισοπαλία, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, θα γινόταν επαναληπτικός αγώνας και φυσικά νέες εισπράξεις, για τις ομάδες, από τα κορόιδα.
Το κοινό δεν έφαγε το παραμύθι. Όταν η παράταση έφτασε στο 115′ και το σκορ, ακόμη, 1-1, όλοι μαζί οι φίλαθλοι έκαναν το αδιανόητο : εισέβαλαν, στο γήπεδο, παρέα. Όχι, για να παίξουν μεταξύ τους ξύλο -αυτό θα γινόταν, σε άλλη ευκαιρία. Πρώτα, πήγαν να ζητήσουν τα ρέστα, από τους παίκτες. Όπως δείχνει και η χαρακτηριστική φωτογραφία της εποχής, κάποιοι ξερίζωσαν δοκάρια, άλλοι κάγκελα, ενώ ένας κόσμος ολόκληρος ξεσπούσε, για την κοροϊδία, με οργή, που έσταζε ιδρώτα.
Οι παίκτες, βλέποντας το κακό να έρχεται με θερμοκρασία φούρνου πίτσας, το γύρισαν, στην … καλλιτεχνία, για να διαφύγουν. Ο Δομάζος, λέγεται πως ντύθηκε γραμματέας. Ο Νεοφώτιστος βρήκε μια ποδιά και μεταμορφώθηκε, σε κουρέα. Κάποιοι παρίσταναν, τους φροντιστές, άλλοι παραδόθηκαν, «τυχαία», σε αστυνομικούς, για να φύγουν, από το γήπεδο. Ήταν σαν παράσταση του Σεφερλή — αλλά στο ποδοσφαιρκό της.
Η ΕΠΟ μηδένισε και τους δύο. Η ΑΕΚ εκείνη την ημέρα έκανε τον πιο χαλαρό τελικό της ιστορίας : μπήκε, στο γραφείο της ΕΠΟ και είπε : "Που είναι το κύπελλό μου;"
Η 17η Ιουνίου 1964 δεν έγραψε ιστορία, αμιγώς, ποδοσφαιρική, αλλά κατέχει θέση, στο πάνθεον του –από, παλαιά, ακμαίου– ελληνικού σουρεαλισμού. Γιατί, σε ποια άλλη χώρα δύο αντίπαλες εξέδρες θα έμπαιναν, στο γήπεδο, μαζί, για να κυνηγήσουν τους δικούς τους παίκτες;
18/6/1965, Βιετνάμ. “WAR IS HELL”. Όταν ο φωτορεπόρτερ Horst Faas τράβηξε αυτή την πασίγνωστη φωτογραφία, κατά την διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, ο στρατιώτης ήταν ο Larry Wayne Chaffin, από το Σαιντ Λούις, ένας δεκαεννιάρης, που υπηρέτησε στην 173η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία, στο Βιετνάμ, για ακριβώς, ένα χρόνο. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέραμε το όνομά του, για αρκετές δεκαετίες.
Στο κράνος του, γράφει «WAR IS HELL» (ο πόλεμος είναι κόλαση), εκφράζοντας την αντίθεσή του, στον πόλεμο, όπως έκαναν και άλλοι πολλοί στρατιώτες, που είχαν σταλεί, στις απομακρυσμένες ζούγκλες της Νοτιοανατολικής Ασίας, για να εμπλακούν, σε έναν θανατηφόρο, τρομακτικό και άδικο πόλεμο. Ο Chaffin, είχε προβλήματα προσαρμογής, όταν γύρισε, όπως πολλοί άλλοι. Πέθανε, στα 39 του, από σοβαρές επιπλοκές του διαβήτη, μια ασθένεια, από την οποία είχαν προσβληθεί πολλοί στρατιώτες, τότε, όταν εκτέθηκαν, στο αέριο Agent Orange, κατά την στρατιωτική τους υπηρεσία, στο Βιετνάμ.
1970 Αγρίνιο, σιδηροδρομικός σταθμός. Το τραίνο, για τα Σταμνά.
1971 Δρέσδη, DDR. Tα ερείπια της Frauenkirche (του ναού της Παναγίας).
1977. Δρέσδη, DDR. H πλατεία της Πράγας, με τα χάρτινα δοχεία απορριμμάτων. (Εντυπωσιακό)…
1983 Δρέσδη, DDR, H οδός Πράγας, Restaurant International Wrocław και πολυκατάστημα Centrum.
1980 Auwald & Clara-Zetkin-Park, DDR. Oι νέοι, με τα ποδήλατα.
1971 Plauen, DDR. Η Παλαιά Αγορά της πόλης.
1972. Ο Νίκος Γαλανός και η Μπέττυ Λιβανου.
3/1974. Βαμβακόφυτο Σερρών. Εξελιγμένες οι νέες της εποχής…
1974 Γαλαξείδι.
1979. Κόρινθος. Λεωφορείο SEDDON, με αμάξωμα Μαστραγγέλης - Ραγκούσης. 1ο ΚΤΕΛ Κορινθίας.
1979 Κόρινθος. Λεωφορείο SABCO 1979 Βραζιλίας με κινητήρες MACK καί CUMMINS καί αμάξωμα ZEUS. 1ο ΚΤΕΛ Κορινθίας.
2/1983 Ουάσινγκτων, Λευκός Οίκος. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ronald Reagan υποδέχεται τους Αφγανούς μουτζαχεντίν, τους «Στρατιώτες του Θεού» (και) του Usama bin Laden…
1980 (αρχές δεκαετίας). Πακιστάν. Ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, Zbigniew Kazimierz Brzezinski, φωτογραφίζεται, με Αφγανούς αντικυβερνητικούς μουτζαχεντίν - τους «Στρατιώτες του Θεού» - δηλώνοντάς τους ότι "ο σκοπός σας είναι σωστός, και ο Θεός είναι μαζί σας". Από το 1973 αυτός ο μετανάστης Πολωνός εκπαιδευμένος, για αντικομουνιστικές στρατηγικές, ανά τον κόσμο έστηνε τα πιόνια. Μέχρι και το Χόλιγουντ χρησιμοποίησε, με τον Sylvester Stallone, ως “Rambo”, να πολεμάει, στο Αφγανιστάν, δίπλα στους "Στρατιώτες του θεού", ενάντια, στον "διαβολικό κομουνισμό". Και τώρα, καλό είναι να θυμηθούμε ποιοί χρηματοδοτούσαν το Ισλαμικό Κράτος, που έφερε η "Αραβική Άνοιξη" του Αμερικανού προέδρου Barack Obama, που και αυτός είχε σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας τον Zbigniew Brzezinski.
1985. Αθήνα, «Θέατρο Πορεία». Νίκος Κούρκουλος, Νόνικα Γαληνέα, Αλέκος Αλεξανδράκης, Μιμή Ντενίση.
1990 (δεκαετία). Αθήνα. Περίπτερο και με παγωτά. Σπάνια εικόνα, πλέον, στην σύγχρονη εποχή…
1990 (δεκαετία). Αθήνα. Η Άννα-Μαρία Λογοθέτη την εποχή του «3,2,1», στην τηλεόραση του ΑΝΤ1. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τελευταία, την είχε στον e-ΕΦΚΑ, αλλά, όπως και η ίδια γράφει, για να …”ενεργοποιήσει την «ΕΡΓΑΝΗ»”.
21/12/2003. Το 24, στην Κακιά Σκάλα.
14/6/2025. Ο χάρτης των θαλάσσιων πάρκων, στο Αιγαίο, που κατέθεσε το τουρκικό κράτος, στην UNESCO. Φυσικά, οι Μητσοτάκης - Γεραπετρίτης κάνουν το κορόιδο.
15/6/2025. Καναδάς, Σύνοδος G7. Ο Βρετανός πρωθυπουργός Kier Starmer, σκύβει και μαζεύει τα χαρτιά, που έπεσαν, από τον Donald Trump.
2025. Η Γυάλινη γέφυρα Ζιανγκαζέ, Κίνα. Είναι 300 μ., πάνω από το φαράγγι και η μεγαλύτερη γυάλινη γέφυρα, στον κόσμο. Άνοιξε το 2016, έχει μήκος 430 μέτρα και μπορεί να φιλοξενήσει 800 άτομα.
2025 Από πού προέρχονται τα ελληνικά επώνυμα.
Σχόλια