Ο Albert Camus και η … КГБ, το 1960, η Έλλη Λαμπρίδη (7/1/1896 - 28/1/1970), η αυτοκρατορία των Χετταίων, τον 14ο αιώνα πΧ, η “πώληση” του Μανχάτταν, από τους Ιθαγενείς, το 1626, που δεν γνώριζαν την έννοια της ιδιοκτησίας, ο ιθαγενής Αμερικανός και ο λύκος, στα τέλη του 19ου αιώνα μΧ, η Μονή της Αγίας Αικατερίνης, στο Σινά (548-2025), Αθήνα (1908-2025), σκηνές από τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και το Λένινγκραντ (1942-1945), ο Albert Einstein και η Hannah Arendt χαρακτηρίζουν, ως φασιστική την ισραηλινή Ακροδεξιά, το 1948, η εκκαθάριση της «Συμμορίας των τεσσάρων», στην Κίνα και η επικράτηση του Ντενγκ Ξιαοπίνγκ (1976-1980), οι Μάγια δεν εξαφανίστηκαν, τον 9ο αιώνα μΧ. Γενετικά, είναι εδώ και μετέπειτα (154).
4/1/1960 Γαλλία. Λίγο έξω, από την μικρή πόλη Βιλμπλεβέν, μόλις 105 χιλιόμετρα, από το Παρίσι, ο Γκαλιμάρ χάνει τον έλεγχο της Facel Vega. Το αυτοκίνητο πέφτει με ορμή πάνω σε ένα από τα δέντρα που βρίσκονται δίπλα στον δρόμο και κόβεται στη μέση. Ο Καμύ, ο οποίος βρίσκεται, στο εμπρός κάθισμα, χάνει, ακαριαία, την ζωή του. Ο Γκαλιμάρ είναι, σοβαρά, τραυματισμένος και θα χάσει την μάχη, για την ζωή, λίγες ημέρες, αργότερα. Η σύζυγός του και η κόρη του θα επιβιώσουν, από το φρικτό δυστύχημα. Το Facel Vega έχει γίνει κομμάτια, μιας και η κατασκευή του, με σωληνωτό πλαίσιο και τα υλικά της εποχής, όπου η έννοια της παθητικής ασφάλειας ήταν άγνωστη, έκανε τα αυτοκίνητα κινητά-φέρετρα, σε περίπτωση ατυχήματος.
Τα Χριστούγεννα του 1959, ο Καμύ, με την σύζυγό του Φρανσίν και τα δύο δίδυμα έφηβα παιδιά τους, την Κατρίν και τον Ζαν, ταξίδεψαν, με το τρένο, από το Παρίσι, στην πόλη Λουρμαρίν, στην Προβηγκία, στο εξοχικό, που είχε αγοράσει, πριν λίγα χρόνια, για να περάσουν τις διακοπές. Εκεί, ο Καμύ επιδόθηκε και πάλι, στο αγαπημένο του «χόμπυ», των επιστολών, στις πολλές ερωμένες του, κάτι, που τον έφερε, σε σύγκρουση, με την σύζυγό του. Την παραμονή του δυστυχήματος, επισκέφτηκε την οικογένεια ο ανιψιός του εκδότη του, ο Μισέλ Γκαλιμάρ, με την γυναίκα του και την 18χρονη κόρη τους Ανν, μέσα σε μία απαστράπτουσα Facel Vega. Το βράδυ, τον έπεισε να επιστρέψει μαζί του, με το αυτοκίνητο, στο Παρίσι, κάτι, στο οποίο ο Καμύ συμφώνησε, αφού, πρώτα, έστειλε, πίσω, την οικογένειά του, με το τρένο.
Η Facel Vega έγινε γρήγορα το αγαπημένο αυτοκίνητο πλουσίων και διάσημων, από την Άβα Γκάρτνερ και τον Ρίνγκο Σταρ, μέχρι βασιλείς, πολιτικούς και αγωνιζόμενους οδηγούς. Ένα από αυτά τα οχήματα, το μοντέλο FV3B, με αριθμό πλαισίου 58-228, ανήκε, στον εκδότη Μισέλ Γκαλιμάρ. Αυτό το αυτοκίνητο έμελλε να συνδεθεί, με τον θάνατο του φιλοσόφου και συγγραφέα Αλμπέρ Καμύ. Μετά το τραγικό δυστύχημα, η επόμενη γενιά, η Facel Vega II, διόρθωσε τις δομικές αδυναμίες, με κολώνες και μεταλλικά πλαίσια, αλλά διατήρησε τον αέρα πολυτέλειας. Παρά την τεχνική ανωτερότητα, η εταιρεία δεν άντεξε, οικονομικά και τελικά, έκλεισε, αφήνοντας, πίσω της, μια χούφτα θρυλικά αυτοκίνητα και μία θλιβερή σύμπτωση, με τον θάνατο του Καμύ.
Σήμερα, τα 2.700 αυτοκίνητα, που βγήκαν, από το εργοστάσιο, είναι περιζήτητα, μεταξύ των συλλεκτών, με κάποια, από αυτά, τα πιο σπάνια cabriolet, να φθάνουν και τις 300.000 ευρώ, ή και περισσότερο, ανάλογα, με την κατάσταση, που βρίσκονται.
Η είδηση προκάλεσε μεγάλο σοκ, στην Γαλλία και την παγκόσμια πνευματική κοινότητα. Ο θάνατος του Καμύ, πάνω, στην ακμή της δόξας του και τόσα πολλά να δώσει ακόμα, ήταν κάτι, που έμοιαζε, με ψέμα. Η αστυνομία προσπάθησε να δώσει εξηγήσεις, σε ένα, μάλλον, παράξενο δυστύχημα, μιας και ο δρόμος, σε εκείνο το σημείο, ήταν μία ατελείωτη ευθεία και τίποτε, δεν έδινε σαφείς εξηγήσεις, για το πώς μπορεί να έγινε, εκτός, ίσως, από την υπερβολική ταχύτητα και κάποια στιγμή απροσεξίας του Γκαλιμάρ. Το, ακόμη, πιο τραγικό είναι ότι, στις τσέπες του Καμύ, βρέθηκε το εισιτήριο της επιστροφής, με το τρένο, στο Παρίσι, κάτι που, αν το είχε επιλέξει, θα είχε συνεχίσει να ζει και να διαπρέπει, στο παγκόσμιο πνευματικό στερέωμα. Στα συντρίμμια του αυτοκινήτου βρέθηκαν, επίσης, και 144 χειρόγραφες σελίδες, από το πρώτο μέρος ενός μεγάλου μυθιστορήματος, με αυτοβιογραφικά στοιχεία, το οποίο ετοίμαζε, εκείνη την εποχή, ο Καμύ. Πολλά χρόνια αργότερα, το 1995, η κόρη του επέτρεψε να δημοσιευτεί, με τίτλο «Ο πρώτος άνθρωπος», κάνοντας, μάλιστα, τεράστια επιτυχία.
Ο θάνατος του Καμύ, σε ένα, μάλλον, ανεξήγητο δυστύχημα, προκάλεσε παγκόσμια θλίψη. Και οι παράξενες συνθήκες, που έγινε έφεραν και τις θεωρίες συνωμοσίας. Ήδη, από το 1978, ο βιογράφος του Καμύ, Χέρμπερτ Λότμαν, είχε αμφισβητήσει τα επίσημα αίτια του δυστυχήματος, σημειώνοντας πως ήταν δύσκολο να εξηγηθεί το πώς συνέβη, σε έναν ευθύ δρόμο, με ελάχιστη κυκλοφορία. Οι θεωρίες έγιναν, πιο συγκεκριμένες, όταν ένας Ιταλός συγγραφέας και ακαδημαϊκός, ο Τζιοβάνι Κατέλι, στο βιβλίο του : «La mort de Camus» («Ο θάνατος του Καμύ»), αναπτύσσοντας την αρχική υπόνοια, που είχε υποστηρίξει, στην Corriere della Sera, το 2011, ότι, πίσω, από τον θάνατο του Καμύ, βρίσκεται η КГБ.
Ο Κατέλι βασίζει την θεωρία του, σε χειρόγραφες σημειώσεις του Τσέχου ποιητή Γιαν Ζαμπράνα, στις οποίες αναφέρεται ότι η КГБ φέρεται να παρενέβη, τεχνικά, στο λάστιχο του αυτοκινήτου, ώστε να προκαλέσει το δυστύχημα, όταν το όχημα θα βρισκόταν, σε υψηλή ταχύτητα. O Κατέλι προχωρά, ακόμη περισσότερο, ονομάζοντας τον τότε Σοβιετικό υπουργό Εσωτερικών Ντμίτρι Σεπίλοφ, ότι ο ίδιος έδωσε την εντολή, θέλοντας να εκδικηθεί τον Καμύ, για τα όσα έλεγε, εκείνη την εποχή, εναντίον της επέμβασης της “Σοβιετικής Ένωσης”, στην Ουγγαρία. Ο Κατέλι βάζει, στο κάδρο και την γαλλική κυβέρνηση, η οποία σχεδίαζε προσέγγιση, με την “Σοβιετική Ένωση”, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, κάτι, που, λίγα χρόνια αργότερα, οδήγησε τον Ντε Γκωλ να βγάλει την Γαλλία, εκτός ΝΑΤΟ.
Αξιοσημείωτο είναι πως η θεωρία, περί ανάμειξης της КГБ δεν έχει την υποστήριξη της κόρης του Καμύ, ενώ και ο Γάλλος φιλόσοφος και βιογράφος του Καμύ, Μισέλ Ονφρέ, εκφράζει σοβαρές αμφιβολίες, σημειώνοντας ότι ο Καμύ είχε, κανονικά, προγραμματίσει να ταξιδέψει, με τρένο και μόνο, την τελευταία στιγμή αποφάσισε να επιστρέψει, οδικώς, με τον Γκαλιμάρ, γεγονός, που καθιστά αδύνατο κάθε προμελετημένο σχέδιο δολοφονίας. Δυστύχημα, ή ψυχροπολεμική εκτέλεση, το σίγουρο είναι ότι ο ξαφνικός θάνατος του Αλμπέρ Καμύ άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό, στην παγκόσμια σκέψη. Ο Γάλλος συγγραφέας και φιλόσοφος είχε πολλά, ακόμη, να δώσει και σίγουρα, η παρουσία του θα επηρέαζε, καθοριστικά, πολλές, από τις εξελίξεις, στην Ευρώπη και τον κόσμο, στις δύσκολες δεκαετίες του Ψυχρού Πολέμου. Αν είχε επιλέξει να επιστρέψει, ως ένας απλός επιβάτης, με το τρένο, όλα θα ήσαν διαφορετικά. Όμως, ο Καμύ δεν υπήρξε, ποτέ, ένας «απλός επιβάτης» της Ιστορίας.
Η Έλλη Λαμπρίδη (7/1/1896 - 28/1/1970) : α) Με τα αδέλφια της Φρίξο και Ευμένη.
β) Σε ηλικία 30 ετών.
γ) Με τον Νίκο Καζαντζάκη.
δ) Η κατοικία της.
Να είσαι θυγατέρα του δικηγόρου, δημοσιογράφου, εκδότη εφημερίδας και βουλευτή, στην κυβέρνηση Βενιζέλου - το 1910 - Ιωάννη Λαμπρίδη (και της Σοφίας Φωτιάδου δασκάλας πιάνου). Να βάζεις "μέσον" τον πρωθυπουργό Στέφανο Δραγούμη, προκειμένου να κατορθώσεις να εγγραφείς (δεν επιτρεπόταν, στο γυμνάσιο Αρρένων, που ήταν απαραίτητο), προκειμένου να γίνεις, στην συνέχεια, φοιτητής. Και ας σου είχαν θέσει ως όρους - για γυμνασιοκορασίδα - να αποφεύγεις, κάθε επαφή, με τα αγόρια, να κάθεσαι, σε μακρινό, από αυτά, θρανίο και στα διαλείμματα, να κλειδώνεσαι, από τον επιστάτη, στο εργαστήριο της χημείας. Να αποφοιτείς, το 1916, από την Φιλολογία της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και να μεταβαίνεις, στην Ελβετία, για ανώτερες σπουδές, στα παιδαγωγικά, με υποτροφία του Ιδρύματος Σταθάτου. Εκεί, που γνωρίζεις τον έρωτα της ζωής σου, τον Νίκο Καζαντζάκη; Αυτόν, που σε έβαλε και σε αποκαλούσε «Τρικέφαλο αγαθό, φωτιά, θεριό, καρδιά παληκαρίσια», στην «Οδύσσειά» του. Αυτόν, που σου έγραφε, το 1927...«μου γεννήθηκε έντονη η επιθυμία να δώσω του Οδυσσέα, ως μόνη συντροφιά, στην έρημο, στην άσκησή του και στην καταστροφή της πολιτείας μου, μια λιόπαρδη. Αυτή θάναι, μαζί, του πάντα, θα τον αγαπάει και θα τον τσαφουνίζει, θα τον γιομίζει πληγές και χάδια. Έτσι, βρήκα πώς θα μπεις, στην Οδύσσεια».
Να κάνεις διατριβή, πάνω, στις γνωσιολογικές αρχές, στον Αριστοτέλη, ενάντια, στις συνήθειες της εποχής, αλλά και στην φύση της υποτροφίας και το Ίδρυμα Σταθάτου να σου ζητά να εργαστείς, ως εκπαιδευτικός (και με αυτό τον σκοπό περνά τρία χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, σε σχολεία). Εκεί, που γνωριζεις και παντρεύεσαι τον αρμοστή, επί της σχολικής εκπαίδευσης, Κωνσταντίνο Στυλιανόπουλο (γάμος, που διήρκησε, λιγότερο, από έναν χρόνο) και αποκτάς μία κόρη, την Νίκη. Οι πολιτικές αναταραχές, στην Πόλη, σε οδηγούν, στην επιστροφή, στην Αθήνα. Χωρίζει και εργάζεται ως εκπαιδευτικός. Οι πρωτοπόρες ιδέες της και οι καινοτόμες απόψεις της, την μεταθέτουν, στην Τρίπολη και στην Λαμία, αλλά και σε διώξεις, αναγκαστική αλλαγή εργασιακού περιβάλλοντος, τον υποβιβασμό της θέσης της και, τέλος, την οριστική της απόλυση, το 1935.
Πολυγραφότατη, αν και μητέρα και δασκάλα, δημοσίευσε ένα εντυπωσιακό αριθμό άρθρων, μελετών και μεταφράσεων. 73 άρθρα και μελέτες και 180 επιστημονικά λήμματα, σε εγκυκλοπαίδειες, σε 16 χρόνια. Δυναμική και απαιτητική, θέλησε να συμβάλει, στην εξέλιξη της σκέψης, στην Ελλάδα, άσκησε κριτική και δημοσίευσε, συστηματικά, πολλές φορές, με εμπόδια και αντιμέτωπη, με την καθεστηκυία τάξη. Ενδεικτικές, για το πλαίσιο, στο οποίο κινήθηκε, είναι οι αντιδράσεις, για το λήμμα, που έγραψε, σχετικά, με τον Μπερξόν, στο «Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό» του Ελευθερουδάκη, το 1928. Αρχικά, μετά την δημοσίευσή του, έλαβε συγχαρητήρια επιστολή και πρόταση, για τη συνέχιση της συνεργασίας. Όμως, όπως αναφέρει η ίδια, «τρεις καθηγητές, από το Πανεπιστήμιο, εξοργίστηκαν, που κάποιος μπορούσε να μιλήσει, για τον Μπερξόν, με τόσο επαινετικό τρόπο και πήγαν να διαμαρτυρηθούν, επίσημα, στον εκδότη. «Δεν ξέρω, αν κάποιοι τον τρομοκράτησαν, αλλά μου ζήτησε να διακόψουμε τη Ν συνεργασία μας!». Η αντίδραση των καθηγητών αυτών είναι αποκαλυπτική, όχι, μόνο, για την αντιμετώπιση της Έλλης Λαμπρίδη, από την καθεστηκυία τάξη, αλλά περισσότερο και κυρίως, για την απήχηση, που είχε, τότε, η μοντέρνα φιλοσοφία, στην Ελλάδα. Η Έλλη Λαμπρίδη, μετά την απόλυσή της, από την εκπαίδευση, το 1935, ασχολήθηκε εντατικότερα, με την φιλοσοφία. Το 1935, ανέλαβε, ως συντάκτρια, την φιλοσοφική στήλη του περιοδικού «Ελληνικά Φύλλα». Από το 1937, έως το 1939, παρέδιδε μαθήματα Φιλοσοφίας και Φιλοσοφίας της Ιστορίας, στον φιλολογικό σύλλογο «Ασκραίος». Παράλληλα, ήταν μέλος του κύκλου μελέτης της Πολιτείας του Πλάτωνα μαζί με τους Κ. Δεσποτόπουλο, Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλο, Δ. Καπετανάκη, Β. Λαούρδα και Κ. Τσάτσο. Επίσης, συνεργάστηκε, με πολλά περιοδικά, όπως τα Νεοελληνικά Γράμματα, η Νέα Εστία, η Νεοελληνική Λογοτεχνία, η Νέα Πολιτική, το L΄Hellénisme Contemporain κ.ά. και εφημερίδες, όπως η «Καθημερινή» και η «Ελληνική Φωνή». Τα δημοσιεύματά της, κατά την τριετία αυτή, ξεπερνούν τα 85 και καλύπτουν μεγάλο εύρος και ποικιλία θεμάτων, που σχολιάζουν, κυρίως, κοινωνικά, ιστορικά, παιδαγωγικά, φιλολογικά και φιλοσοφικά ζητήματα. Από τις μονογραφίες, σχετική με την φιλοσοφία, είναι ο Μένων του Πλάτωνα, που εκδόθηκε, το 1938.
Από το 1939, έως το 1960, η Έλλη Λαμπρίδη έζησε, στο Λονδίνο. Ξεκίνησε, με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου και σκοπό την μελέτη του εκπαιδευτικού συστήματος της Μ. Βρετανίας. Ο πόλεμος, όμως, επέβαλε την παραμονή της, εκεί, και αργότερα, για πολιτικούς λόγους, στερήθηκε την δυνατότητα επιστροφής, στην Ελλάδα. Στο Λονδίνο, φοίτησε, στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο του University of London, όπου, συγχρόνως, παρακολούθησε μαθήματα, στην Φιλοσοφία των Μαθηματικών και στην Ιστορία και Αρχές της Επιστήμης. Επίσης, από το 1939, έως το 1941, επισκεπτόταν το πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ, όπου μαθήτευσε, στον Λ. Βιτγκενστάιν, ενώ, συγχρόνως, παρακολούθησε μαθήματα πολιτικής φιλοσοφίας, φιλοσοφίας της επιστήμης και μαθήματα, για την φιλοσοφία του Καντ. Στο ακροατήριο του Βιτγκενστάιν, ήταν η μοναδική, με ελληνική καταγωγή. Τον καιρό της γερμανικής Κατοχής, η Έλλη Λαμπρίδη θέτει τον εαυτό της, στον αγώνα, κατά του πολέμου και στην υπηρεσία της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης, στο Λονδίνο. Ταξίδευοντας, σε όλη την Βρετανία, πραγματοποίει περισσότερες, από 300 ενημερωτικές ομιλίες, για την υπόθεση της Ελλάδας, συγκεντρώνοντας χρήματα, για τον Ερυθρό Σταυρό και την αντιμετώπιση του επισιτιστικού προβλήματος. Ως τακτική συνεργάτης του BBC, ενημέρωνε, για την κατάσταση του πολέμου και εμψύχωνε το κοινό, σε αγγλόφωνες εκπομπές και στην ελληνόφωνη Ώρα της Ελλάδος. Με την απελευθέρωση, επιστρέφει, στην Αθήνα, όπου κλονίζεται, καθώς βρίσκει νεκρή την 23χρονη κόρη της Νίκη, από ανταλλαγές πυρών, στα Δεκεμβριανά. Εργάζεται, στο Υπουργείο Εξωτερικών, ως διευθύντρια, στο γραφείο του υπουργού, άνευ χαρτοφυλακίου, Νίκου Καζαντζάκη, αλλά αποτελεί και ιδρυτικό μέλος του Ελληνοσοβιετικού Συνδέσμου, με πρόεδρο τον Ν. Κιτσίκη και αντιπρόεδρο τον Ν. Καζαντζάκη. Το 1946, επιστρέφει, στην Αγγλία και στην Ελλάδα της, δεν μπορεί, πλέον, να επιστρέψει, καθώς η δραστηριότητά της και η εμπλοκή της, στην Ένωση, για την Δημοκρατία, της επιφέρει μια, ερήμην καταδίκη της, σε φυλάκιση και την αφαίρεση της ελληνικής ιθαγένειας, το 1949. Αυτά ανακλήθηκαν, το 1959, της δόθηκε αμνηστία, μετά από ενέργειες του Γ. Σεφέρη, Ν. Πουλιόπουλου και Αμαλίας Φλέμιγκ. Το 1960, επιστρέφει, στην Ελλάδα και εκδίδει το μοναδικό αφηγηματικό της έργο, με τον τίτλο του ονόματος της κόρης της "Νίκη", όπου καταγράφει την σχέση, με την κόρη της και την εμπειρία του πένθους της. Εμπλέκεται, πλέον, δυναμικά, με την πολιτική, τον αντιαποικιακό αγώνα, την υπόθεση της Κύπρου, και τα δικαιώματα των γυναικών. Πολιτεύεται, με το Ελληνικό Λαϊκό Κίνημα Ανεξαρτησίας του Ν. Πουλιόπουλου, εκπροσωπεί το Ελληνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, ως γραμματέας του Στρατή Σωμερίτη, στο 6e Congrès des Partis sosialistes de la Communauté européenne, που έγινε, στην Ρώμη, το 1964, συμμετέχει, στο Διεθνές Συνέδριο του PEN [Poets, Essayists, Novelists], που έγινε την ίδια χρονιά, στο Όσλο, ταξιδεύει στην “Σοβιετική Ένωση”, ως απεσταλμένη της Πανελλαδικής Ένωσης Γυναικών. Παράλληλα, ασχολείται και με ζητήματα σχετικά, με την ελληνική γλώσσα, αλλά και τον κινεζικό πολιτισμό. Το 1962 τυπώθηκε η μετάφραση και σχόλια της Ιστορίας του Θουκυδίδη, έργο 4 τόμων και 1.297 σελίδων, με εισαγωγή του Ιωάννη Κακριδή. Την ίδια χρονιά τύπωσε την «Εισαγωγή στην Φιλοσοφία», που ήταν τα μαθήματα φιλοσοφίας, που είχε παραδώσει, στον «Ασκραίο», την περίοδο 1937-1939. Το έργο αυτό επανεκδόθηκε, από την Ακαδημία Αθηνών, το 2004, μαζί με το λογοκριμένο κεφάλαιο, για τον Μαρξισμό, που δεν περιείχε η αρχική έκδοση. Ακολούθησε η δημοσίευση ενός φανταστικού διαλόγου, με τον Βίτγκενστάιν, στα γερμανικά, στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Club Voltaire, το 1963. Και είναι η μοναδική ελληνική εκπροσώπηση, και μάλιστα, ανάμεσα σε κορυφαίους στοχαστές του 20ού αιώνα, όπως οι Alexander Mitscherlich, Karl Löwith, Erich Kästner, Aldus Huxley, Karl Popper, Paul Feyerabend. Το ελληνικό πρωτότυπο του διαλόγου, βρίσκεται, στο Αρχείο της και εκδόθηκε το 2004, από την Ακαδημία Αθηνών.Από το 1962, έως το 1967 η Λαμπρίδη αρθρογραφεί, σε διάφορα περιοδικά, όπως η «Καινούρια Εποχή» και οι «Εποχές», όπου δημοσιεύει σειρά μελετών και μεταφράσεων, για τον Πόππερ, τον Ράσελ, τον Σαρτρ, τον Μπερξόν, τον Κίρκεγκαρτ, τον Γουίλιαμ Τζέιμς, τον Κώστα Παπαϊωάννου και τον Θουκυδίδη, ως φιλόσοφο της Ιστορίας. Η αποδοχή, αλλά και η αναγνώρισή της συμβολής της, στην φιλοσοφία, διαφαίνεται και από την συμμετοχή της, στην δημόσια συζήτηση, για το άρθρο του Τζούλιαν Χάξλεϊ : «Νέα θεότητα», με συνομιλητές τον Παπανούτσο, τον Τατάκη, τον Μουρέλο, και άλλους σημαντικούς διανοητές της εποχής. Παράλληλα, με το συγγραφικό της έργο η Λαμπρίδη παρέδιδε μαθήματα φιλοσοφίας, σε κύκλο μαθητών, στο σπίτι της. Το διδακτικό της έργο και η σκέψη της πρέπει να έχαιραν εκτίμησης, αν κρίνουμε, από την μεταθανάτια έκδοση της εργασίας της (1976), για τον Εμπεδοκλή, με την μέριμνα μαθητών της. Το 1967 της αφαιρέθηκε το διαβατήριο, από το καθεστώς της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Λίγα χρόνια μετά, το 1970, αφήνει την τελευταία της πνοή, σε ηλικία 74 ετών. Με διαθήκη της, διαθέτει ολόκληρη την περιουσία της, για την δημιουργία κέντρου μελέτης της φιλοσοφίας. Σήμερα, στην κατοικία της, στεγάζεται η «Φιλοσοφική Βιβλιοθήκη Έλλης Λαμπρίδη», ως κληροδότημα της Ακαδημίας Αθηνών. Χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία του ερευνητή Νίκου Γαρίτση και του δημοσιογράφου Λουκά Βελιδάκη. Αν σας βγάλει ο δρόμος, από την οδό Υψηλάντου 9 (στο Κολωνάκι ), περάστε, από αυτή την κατοικία. Σήμερα, που τα όχι του καιρού μας φωνάζουν, παρά ποτέ, ας γνωρίζουμε για μια γυναίκα, Ελληνίδα, που δεν φοβήθηκε να πει όχι, στα θέσφατα της εποχής της και να προσφέρει, στην φιλοσοφία, στην παιδαγωγική, στην λογοτεχνία, στην μετάφραση, στην πολιτική, στην γυναικεία χειραφέτηση. Γιατί αυτό, που άφησε η Έλλη Λαμπρίδη, λίγο δεν το λες...
14ος αιώνας πΧ. Χάρτης της αυτοκρατορίας των Χετταίων. Οι Χετταίοι ίδρυσαν αυτοκρατορία και πολιτισμό, στην κεντρική Μικρά Ασία, σημερινή Τουρκία, Αρμενία, Συρία, Ιράν, Κουρδιστάν, περί το 1500 πΧ. Στους επόμενους δύο αιώνες, φαίνεται πως κυβερνούσαν και μέρος της σημερινής Συρίας. Η Αυτοκρατορία των Χετταίων είναι πιθανό ότι καταστράφηκε, από βόρειους επιδρομείς, τους Κάσκα, ή τους «Λαούς της θάλασσας», περί το 1200 π.Χ. Η αυτοκρατορία των Χετταίων γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη, παράλληλα, με τον Μυκηναϊκό πολιτισμό. Ωστόσο, δεν γίνονται αναφορές, σε αυτούς, ούτε, στα έπη, ούτε στις πινακίδες της μυκηναϊκής Γραμμικής Β γραφής, σε αντίθεση με άλλους λαούς όπως οι Φοίνικες και οι Αιγύπτιοι, που φαίνονται να έχουν σημαντική παρουσία, στον χώρο της Εγγύς Ανατολής.
Στις 24 Μαΐου 1626, ο Ολλανδός άποικος, Πίτερ Μίνουιτ, "αγοράζει", από τους Ιθαγενείς, το νησί του Μανχάταν. Ως αντάλλαγμα, προσφέρει αντικείμενα αξίας...24 δολαρίων. Το 1624, η Ολλανδική εταιρία "Dutch West India Company" ίδρυσε, στο νότιο τμήμα του νησιού, το Νέο Άμστερνταμ, ως έναν σταθμό εμπορικών συναλλαγών. Ο Πίτερ Μίνουιτ ήλθε δύο χρόνια, αργότερα και μια, από τις πρώτες ενέργειές του, ως νέος κυβερνήτης, ήταν να "αγοράσει" το νησί. Η έννοια "ιδιοκτησία" ήταν, εντελώς, άγνωστη, στους Ιθαγενείς (και η λέξη), που είχαν κοινή και προσωρινή κατοχή, στην γή, αφού κινούνταν, διαρκώς, για να βρουν τροφή, δημιουργώντας καταυλισμούς. Έτσι, σε αντίθεση με τους "πολιτισμένους" αποικιοκράτες, θεωρούσαν πως η γη, το νερό, τα δάση κ.α ανήκουν, σε όλους και δεν μπορούσαν να καταλάβουν την λέξη "ιδιοκτησία". Για αυτό και στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε "εμπορική συμφωνία". Οι Ιθαγενείς, πιθανότατα, δέχτηκαν τα "δώρα" των αποικιοκρατών, γιατί νόμιζαν ότι αυτοί ήθελαν να χρησιμοποιήσουν την γη, περιστασιακά, για τις βασικές ανάγκες τους, όπως έκαναν οι ίδιοι. Δεν μπορούσαν, ούτε να καταλάβουν, ούτε να φανταστούν κάποια άλλη χρήση. Μετά απο λίγο, θα παρακολουθούσαν, έκπληκτοι, τους Ευρωπαίους, να φτιάχνουν φράχτες και φρούρια, να βάζουν ένοπλους φρουρούς, φόρους και διόδια και να αλληλοσκοτώνονται (ή να βάζουν άλλους να σκοτωθούν), για δικαιώματα ιδιοκτησίας. Οι "συμφωνίες" συνεχίστηκαν (μετά τους Ολλανδούς αποικιοκράτες, ήλθαν οι Άγγλοι κ.α), μαζί με την εξόντωση των Ιθαγενών. Από τα πρώτα χρόνια της "ανακάλυψης" της Αμερικής, μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, εξοντώθηκαν περισσότεροι από 100.000.000 Ιθαγενείς. Είναι το μεγαλύτερο ολοκαύτωμα, στην Ιστορία της ανθρωπότητας.
548 μΧ (έναρξη κατασκευής). Σινά, Αίγυπτος. Η Μονή της Αγίας Αικατερίνης. Μια από τις μεγαλύτερες και σοβαρότερες καταπατήσεις θρησκευτικών και ατομικών ελευθεριών των τελευταίων αιώνων συντελείται αυτή τη στιγμή στην Αίγυπτο, και μάλιστα σε περίοδο ειρήνης. Το αρχαιότερο, εν λειτουργία, χριστιανικό μοναστήρι, σε ολόκληρο τον κόσμο, η Μονή της Αγίας Αικατερίνης Σινά καθώς και όσα ακίνητα διαθέτει, στην Αίγυπτο, περνούν, στα χέρια του αιγυπτιακού Δημοσίου. Σχεδόν, δεκαπέντε αιώνες, μετά την ίδρυση του, από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Ιουστινιανό και έχοντας επιβιώσει, από απίστευτες ιστορικές περιπέτειες, το, παγκοσμίως, γνωστό και σεβαστό μοναστήρι της αγίας Αικατερίνης, οδεύει, προς την μετατροπή του σε μουσείο. Ουσιαστικά, παρά τις υποσχέσεις του Αιγύπτιου Προέδρου αλ Σίσι, προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό Μητσοτάκη, η Αίγυπτος δημεύει την περιουσία της Μονής και προχωράει, ουσιαστικά, στην έξωση των μοναχών, από αυτό, ώστε τα κενά, πλέον, κτίρια να μετατραπούν, σε τουριστικό αξιοθέατο, σαν τις Πυραμίδες.
Η δικαστική απόφαση του ανώτατου αιγυπτιακού δικαστηρίου, που ελήφθη, στις 28/5/2025, δίνει τέλος, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, στην πολυετή νομική επίθεση, που δέχονται οι μοναχοί της αγίας Αικατερίνης, από το αιγυπτιακό κράτος, που, μέσω δικαστικών πιέσεων και επιθέσεων, από την εποχή, που, στα πράγματα ήσαν οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» επιχειρεί να κλείσει το αρχαιότερο μοναστήρι του κόσμου. Πλέον, η ιδιοκτησία της Μονής και όλων των περιουσιακών στοιχείων της περνά, στο αιγυπτιακό κράτος. Οι μοναχοί καλούνται να εγκαταλείψουν συγκεκριμένα ακίνητα, όπου, πλέον, δεν τους επιτρέπεται πρόσβαση και παραμένουν, στην Μονή, για την επιτέλεση των θρησκευτικών τους αναγκών, για όσο τους το επιτρέπει ο ιδιοκτήτης, δηλαδή το αιγυπτιακό κράτος. Προκειμένου να ενισχυθεί ο αγώνας των μοναχών, υπήρξε σημαντική υποστήριξη, από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης, ενώ ο ίδιος ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έφερε το θέμα, στο ανώτατο επίπεδο, ζητώντας, σε κάθε ευκαιρία, από τον Πρόεδρο Σίσι να παρέμβει, υπέρ των μοναχών. Μάλιστα, κατά την επίσημη επίσκεψη του Αιγύπτιου Προέδρου, στην Αθήνα, στις αρχές Μαΐου 2025, το θέμα απασχόλησε τις δύο αντιπροσωπείες, οι οποίες κατέληξαν, σε συμφωνία παύσης των άδικων δικαστικών επιθέσεων, στην Μονή, ώστε να μπορέσει να συνεχίσει την πορεία της, στον χρόνο, ανενόχλητη. Στις κοινές δηλώσεις, που πραγματοποιήσαν οι Μητσοτάκης και Σίσι έγινε σαφής αναφορά, στην ανάγκη διατήρησης του χαρακτήρα της Μονής. Και ενώ όλα έδειχναν πως η Αίγυπτος θα αποκαθιστούσε την αδικία, όπως άλλωστε, δεσμεύθηκε, δημόσια, ο πρόεδρος της, η δικαστική απόφαση της 28/5/2023 φέρνει τα πάνω κάτω, δημιουργώντας εύλογα ερωτηματικά, για το ποιές είναι, τελικά, οι πραγματικές προθέσεις των αιγυπτιακών αρχών. Και ενώ, αυτήν την στιγμή, επικρατεί τρόμος, στην Μονή, για το τί θα ακολουθήσει, Αιγύπτιοι αρχαιολόγοι όπως ο Δρ. Αμπντέλ Ραχίμ Ριχάν, ειδικός αρχαιολογίας και μέλος της Επιτροπής Ιστορίας και Αρχαιοτήτων του Ανώτατου Συμβουλίου Πολιτισμού της Αιγύπτου, αφού υποστήριξε πως, τα ακίνητα, που δήμευσε το αιγυπτιακό Δημόσιο, εμπίπτουν, στους νόμους, περί αρχαιοτήτων, επέμεινε πως η απόφαση αυτή είναι, προς όφελος της Μονής. «Θεωρούμε αυτήν την απόφαση ιστορική, προς όφελος της παγκόσμιας κληρονομιάς και για τους μοναχούς της Μονής της Αγίας Αικατερίνης, καθώς κατοχυρώνει το δικαίωμά τους να επωφελούνται από το μοναστήρι και τους θρησκευτικούς και αρχαιολογικούς χώρους της περιοχής» δήλωσε σε τοπικό μέσο. Οι μοναχοί, πάντως, που δεν θεωρούν, σε καμία περίπτωση, πως όλο αυτό είναι, προς όφελος τους και θεωρούν πως η ιστορικότητα της απόφασης έχει να κάνει με την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους, ετοιμάζουν, ήδη, παγκόσμια κινητοποίηση και ενημέρωση του συνόλου των χριστιανικών Εκκλησιών, αλλά και των υπολοίπων μονοθεϊστικών θρησκειών, αφού θεωρούν πως η ενέργεια αυτή του αιγυπτιακού κράτους είναι ό,τι χειρότερο έχει συμβεί, στην Μονή, στους 15 αιώνες της λειτουργίας της, αφού, ουσιαστικά, την καταργεί.
1900 - 2023. East Meon, Hampshire, Εθνικό Πάρκο South Downs, Αγγλία. Τότε και τώρα.
1910 Σέρρες, Αραμπάς, σε σοκάκι της πόλης.
1924-1925 Πειραιάς. Επί της Ακτής Μιαούλη, συναντούμε ένα, από ωραιότερα κτήρια, που υπάρχουν, μέχρι σήμερα. Συγκεκριμένα, στην συμβολή της Ακτής Μιαούλη, με την οδό Μπουμπουλίνας, βρίσκεται το γνωστό, για τους Πειραιώτες, "Μέγαρο Αδελφών Βάττη", που, σήμερα, στεγάζει υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας. Το Μέγαρο Βάτη, έργο του αρχιτέκτονα Αλέξανδρου Νικολούδη, κατασκευάστηκε, από την αρχή, προορισμένο, για δύο χρήσεις. Το ένα μέρος, για εγκατάσταση εμπορικών επιχειρήσεων, το άλλο για ξενοδοχείο Πολυτελείας. Ως έτος κατασκευής εμφανίζεται το 1925, ωστόσο σε διαφημίσεις και καταχωρήσεις του Τύπου βρίσκουμε εταιρείες να καταχωρούνται ήδη από την 28η Σεπτεμβρίου του 1924 όπως η εγκατάσταση σε αυτό της ατμοπλοΐας Βασιλικών Βρεττανικών Ταχυδρομείων και η Εθνική Ατμοπλοΐα Ελλάδος.
1931 Πειραιάς.
1931 Αράχωβα. Ο κεντρικός δρόμος, (Λειβαδιάς-Άμφισσας, που διέρχεται από το κέντρο της πόλης). Στο βάθος, ο Παρνασσός. Στο κέντρο της φωτογραφίας, ένα κομμωτήριο, "με ειδικόν κομμωτή για Κυρίας", σύμφωνα, με την επιγραφή, άνωθεν της εισόδου. Αριστερά, μια ωραία μαρμάρινη κρήνη.
1939 AUSTIN Λεωφορείο ΚΤΕΛ Χίου. (Μαστιχορούσικα Νέα»).
1942 Ελλάδα. Γερμανός μοτοσυκλετιστής (BMW Motorrad), στην κατεχόμενη χώρα.
27/5/1942 Βόρεια Αφρική. Μέλη της Ομάδας Long Range Desert (LRDG), ποζάρουν, στην φωτογραφία, μετά την επιστροφή τους, από περιπολία, στη λίμνη Τσαντ.
1943 Νησιά της Μάγχης (Κατοχή). Δύο αεροπόροι της RAF θάφτηκαν, με όλες τις στρατιωτικές τιμές, από Γερμανούς στρατιώτες πληρώματος. Τα νησιά, που είναι βρετανικό έδαφος, είχαν καταληφθεί, από τον γερμανικό στρατό.
2/12/1948 Νέα Υόρκη. Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν κατήγγειλε το Ισραήλ, ως φασιστικό, μαζί με την Χάνα Άρεντ και άλλους Εβραίους διανοούμενους, σε επιστολή τους, στους “New York Times”.
«Νέο Παλαιστινιακό κόμμα
Η επίσκεψη του Μεναχέμ Μπέγκιν και οι στόχοι του πολιτικού του κινήματος.
Στους εκδότες των New York Times :
Μεταξύ των πιο ανησυχητικών πολιτικών φαινομένων της εποχής μας, είναι η εμφάνιση, στο νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ, του «Κόμματος Ελευθερίας» (Tnuat Haherut), ενός πολιτικού κόμματος, που μοιάζει πολύ, ως προς την οργάνωση, τις μεθόδους, την πολιτική φιλοσοφία και την κοινωνική απεύθυνση, στα Ναζιστικά και Φασιστικά κόμματα. Δημιουργήθηκε, από τα μέλη και τους συμπαθούντες της πρώην Irgun Zvai Leumi, μιας τρομοκρατικής, δεξιάς, σωβινιστικής οργάνωσης, στην Παλαιστίνη.
Η παρούσα επίσκεψη του Μεναχέμ Μπέγκιν, ηγέτη αυτού του κόμματος, στις Ηνωμένες Πολιτείες, έχει, προφανώς, στόχο να δημιουργήσει την εντύπωση ότι υπάρχει αμερικανική υποστήριξη, στο κόμμα του, στις προσεχείς ισραηλινές εκλογές και να δυναμώσει τους πολιτικούς δεσμούς, με συντηρητικά σιωνιστικά στοιχεία, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αρκετοί Αμερικανοί, με εθνικό κύρος, έδωσαν τα ονόματά τους, για να καλωσορίσουν την επίσκεψή του. Είναι αδιανόητο ότι εκείνοι, που αντιτίθενται, στον φασισμό, σε όλο τον κόσμο, εάν ενημερωθούν, σωστά, για το πολιτικό παρελθόν και τις προοπτικές του κ. Μπέγκιν, θα μπορούσαν να προσθέσουν τα ονόματά τους και να υποστηρίξουν το κίνημα, που αυτός εκπροσωπεί.
Πριν γίνει ανεπανόρθωτη ζημιά, με οικονομικές συνεισφορές, δημόσιες εκδηλώσεις, υπέρ του Μπέγκιν και την δημιουργία, στην Παλαιστίνη, της εντύπωσης ότι ένα μεγάλο τμήμα της Αμερικής υποστηρίζει φασιστικά στοιχεία, στο Ισραήλ, πρέπει να ενημερωθεί το αμερικανικό κοινό, για το παρελθόν και τους στόχους του κ. Μπέγκιν και του κινήματός του.
Τα όσα λέει δημόσια το κόμμα του Μπέγκιν αποκρύπτουν τον πραγματικό του χαρακτήρα. Σήμερα μιλούν για ελευθερία, δημοκρατία και αντι-ιμπεριαλισμό, ενώ μέχρι πρόσφατα κήρυτταν ανοιχτά το δόγμα του φασιστικού κράτους. Είναι, με τις πράξεις του, που το τρομοκρατικό κόμμα προδίδει τον πραγματικό του χαρακτήρα. Είναι, από τις προηγούμενες πράξεις του, που μπορούμε να κρίνουμε τι μπορεί να περιμένουμε πως θα κάνει, στο μέλλον.
Επίθεση, στο αραβικό χωριό
Ένα συγκλονιστικό παράδειγμα ήταν η συμπεριφορά τους, στο αραβικό χωριό Ντέιρ Γιασίν. Αυτό το χωριό, έξω, από τους κύριους δρόμους και περιτριγυρισμένο, από εβραϊκά εδάφη, δεν είχε λάβει μέρος, στον πόλεμο και είχε φθάσει να πολεμήσει, ακόμη και αραβικές συμμορίες, που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν το χωριό, σαν βάση τους. Στις 9 Απριλίου (σύμφωνα με τους Τάιμς της Νέας Υόρκης), τρομοκρατικές ομάδες επιτέθηκαν, σε αυτό το ειρηνικό χωριό, το οποίο δεν ήταν στρατιωτικός στόχος, στην μάχη, σκότωσαν τους περισσότερους, από τους κατοίκους του, 240 άνδρες, γυναίκες και παιδιά, και κράτησαν μερικούς, από αυτούς ζωντανούς, για να τους παρελάσουν, ως αιχμάλωτους, στους δρόμους της Ιερουσαλήμ. Η πλειονότητα της εβραϊκής κοινότητας έφριξε, με αυτά, που έγιναν και το Εβραϊκό Πρακτορείο (Jewish Agency) έστειλε ένα τηλεγράφημα συγγνώμης, στον βασιλιά Αμπντουλάχ της Υπερ-Ιορδανίας. Όμως, οι τρομοκράτες, αντί να ντρέπονται, για την πράξη τους, ήσαν περήφανοι, για αυτήν την σφαγή, την δημοσιοποίησαν, ευρέως, και κάλεσαν όλους τους ξένους ανταποκριτές, που είναι παρόντες, στην χώρα, να δουν τα συσσωρευμένα πτώματα και το γενικό χάος, στο Ντέιρ Γιασίν.
Το περιστατικό του Ντέιρ Γιασίν αποτελεί παράδειγμα του χαρακτήρα και των ενεργειών του κόμματος της Ελευθερίας.
Μέσα στην εβραϊκή κοινότητα, κηρύσσουν ένα μείγμα υπερεθνικισμού, θρησκευτικού μυστικισμού και φυλετικής ανωτερότητας. Όπως και άλλα φασιστικά κόμματα, έχουν συνηθίσει να σπάζουν τις απεργίες και έχουν ασκήσει πίεση, για να καταστραφούν τα ελεύθερα συνδικάτα. Και στην θέση τους, έχουν προτείνει συντεχνιακά συνδικάτα, κατά το ιταλικό φασιστικό πρότυπο.
Στα τελευταία χρόνια σποραδικής αντι-βρετανικής βίας, οι ομάδες IZL και Stern εγκαινίασαν ένα βασίλειο τρόμου, μέσα στην Παλαιστινιακή εβραϊκή κοινότητα. Δάσκαλοι ξυλοκοπήθηκαν, επειδή μίλησαν, εναντίον τους, ενήλικες πυροβολήθηκαν, επειδή δεν άφησαν τα παιδιά τους να μπουν, στις οργανώσεις τους. Με γκανγκστερικές μεθόδους, ξυλοδαρμούς, σπάσιμο παραθύρων και πάμπολλες ληστείες, οι τρομοκράτες εκφόβισαν τον πληθυσμό και απέσπασαν, εκβιαστικά, μεγάλα ποσά.
Τα μέλη του Κόμματος της Ελευθερίας δεν έπαιξαν κανένα ρόλο, στα δημιουργικά επιτεύγματα, στην Παλαιστίνη. Δεν έχουν ανακτήσει καμία γη, δεν έχουν κτίσει οικισμούς, και το μόνο, που κάνουν, είναι να αποδυναμώνουν την εβραϊκή αμυντική δράση. Οι πολυδιαφημισμένες μεταναστευτικές προσπάθειές τους ήσαν ασήμαντες και αφιερώθηκαν, κυρίως, στο να φέρνουν, στην Παλαιστίνη, φασίστες συμπατριώτες τους.
Παρατηρημένες διαφορές
Οι διαφορές, ανάμεσα, στα παχιά λόγια, που λέει, τώρα, ο Μπέγκιν και το κόμμα του και στο ιστορικό των παλιών επιδόσεων τους, στην Παλαιστίνη, δεν μοιάζουν, με εκείνες ενός συνηθισμένου πολιτικού κόμματος. Φέρουν την αναμφισβήτητη σφραγίδα ενός φασιστικού κόμματος, για το οποίο η τρομοκρατία (κατά των Εβραίων, των Αράβων και των Βρετανών) και η παραχάραξη, είναι τα μέσα και το «Ηγετικό Κράτος» είναι ο στόχος.
Υπό το φως των, παραπάνω, διαπιστώσεων, είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει γνωστή, σε αυτή την χώρα, η αλήθεια, για τον κ. Μπέγκιν και το κίνημά του. Είναι, ακόμη, πιο τραγικό το γεγονός ότι η κορυφαία ηγεσία του Αμερικανικού Σιωνισμού αρνήθηκε να κάνει εκστρατεία, εναντίον των προσπαθειών του Μπέγκιν, ή, έστω, να εκθέσει, στους δικούς της ψηφοφόρους τους κινδύνους, για το Ισραήλ, που συνεπάγεται η υποστήριξη, στον Μπέγκιν.
Κατά συνέπεια, οι υπογράφοντες επιλέγουν να παρουσιάσουν δημόσια μερικά χαρακτηριστικά γεγονότα που αφορούν τον Μπέγκιν και το κόμμα του, και να προτρέψουν όλους τους ενδιαφερόμενους να μην υποστηρίξουν αυτήν την τελευταία φασιστική εκδήλωση.
ISIDORE ABRAMOWITZ, HANNAH ARENDT, ABRAHAM BRICK, RABBI JESSURUN CARDOZO, ALBERT EINSTEIN, HERMAN EISEN, MD, HAYIM FINEMAN, M. GALLEN, MD, HH HARRIS, ZELIG S. HARRIS, SIDNEY KAROH, FR, HARO, HAROK LINDHEIM, NACHMAN MAISEL, SEYMOUR MELMAN, MYER D. MENDELSON, MD, HARRY M. OSLINSKY, SAMUEL PITLICK, FRITZ ROHRLICH, LOUIS P. ROCKER, RUTH SAGIS, ITZHAK SANKOWSKY, IJ SHOENERG, IJ SHOENBERG STEFAN WOLFE.
Νέα Υόρκη, 2 Δεκεμβρίου 1948».
Όμως, η μεγάλη σημασία της παραπάνω επιστολής δεν έγκειται τόσο στο ότι προσωπικότητες σαν το Αϊνστάιν και τη Χάνα Άρεντ αποκαλούν τον εικονιζόμενο, ανωτέρω, Μεναχέμ Μπέγκιν, «φασίστα» και το κόμμα του «φασιστικό», δηλαδή κάνουν κάτι, που θα ήταν, σήμερα, υπεραρκετό, όχι, μόνο, για να τους κολλήσουν τα ΜΜΕ την ρετσινιά του… αντισημίτη, αλλά και για να τους διώξουν, ποινικά, αρκετές, από τις αρχές της “Ενωμένης Ευρώπης”. Το πιο σημαντικό και ουσιαστικό είναι ότι οι δραματικές προειδοποιήσεις, που περιέχονται, σε αυτήν την δημόσια επιστολή, επιβεβαιώθηκαν, στο ακέραιο, τα τελευταία 40 χρόνια και μάλιστα, εξακολουθούν να επιβεβαιώνονται, κάθε μέρα, στο Ισραήλ και σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή, με τα τραγικά αποτέλεσμα, που γνωρίζουμε όλοι μας. Συγκεκριμένα, ο «φασίστας» και «τρομοκράτης» Μεναχέμ Μπέγκιν, του 1948, είναι ο ίδιος, που 29 χρόνια, αργότερα (1977), γίνεται πρωθυπουργός του Ισραήλ. Και το κατορθώνει επικεφαλής του νέου κόμματος Λικούντ, που ιδρύει, χρησιμοποιώντας, ως βάση και κορμό του, το κόμμα της «Ελευθερίας» (Herut), που ο Αϊνστάιν και η Άρεντ, επίσης, καταγγέλλουν ως φασιστικό. Το κυριότερο είναι, όμως, ότι, από τότε (1977), μέχρι σήμερα, είναι αυτό, ακριβώς, το Λικούντ, που κυβερνάει το Ισραήλ, μονοπωλώντας, ουσιαστικά, την εξουσία, καθώς η – μόνιμη και συχνά, εξαιρετικά βίαιη και αιματηρή – εμφύλια ενδοσιωνιστική σύρραξη, που κράτησε, σχεδόν, ένα αιώνα (!), καταλήγει, σήμερα, στην πλήρη επικράτηση του Λικούντ και στην, σχεδόν, εξαφάνιση του, άλλοτε, κραταιού Εργατικού κόμματος των ιδρυτών του Κράτους του Ισραήλ.
Λίγες ημέρες, μετά την σφαγή του Ντέιρ Γιασίν, οι άνθρωποι, που εκπροσωπούσαν, στις ΗΠΑ τις οργανώσεις, που διέπραξαν αυτή την σφαγή, είχαν την “φαεινή ιδέα” να απευθυνθούν, στον Αϊνστάιν, ζητώντας την στήριξή του. Η απάντηση του μεγάλου Εβραίου επιστήμονα, που παραμένει – δυστυχώς –, σχεδόν άγνωστη, ήταν, περίπου, λακωνική, μόλις και μετά βίας, 50 λέξεις :
«Αγαπητέ κύριε,
Όταν θα μας έλθει, στην Παλαιστίνη, η πραγματική και τελική καταστροφή, ο πρώτος υπεύθυνος θα είναι οι Βρετανοί και ο δεύτερος υπεύθυνος, για αυτό οι Τρομοκρατικές οργανώσεις, που δημιουργήθηκαν, μέσα από τις δικές μας γραμμές. Δεν είμαι διατεθειμένος να δω οποιονδήποτε να συνεργάζεται, με αυτούς τους παραπλανημένους και εγκληματίες ανθρώπους.
Ειλικρινά δικός σας,
Άλμπερτ Αϊνστάιν».
1950 Θεσσαλονίκη. Οδός Τσιμισκή.
1950 (τέλη δεκαετίας). Θεσσαλονίκη.
19/4/1952 Αθήνα. Οδός Πανεπιστημίου και Βουκουρεστίου, με τροχονόμο. Οι πρώτοι φωτεινοί σηματοδότες, στην Αθήνα, τέθηκαν σε λειτουργία, στις 5 Σεπτεμβρίου του 1960.
1952 Αθήνα. Οδός Σταδίου και Αιόλου. Δεξιά, στην θέση του γωνιακού διώροφου σπιτιού, κτίστηκε, αργότερα, πενταόροφο κτίριο, όπου στεγάστηκε το, τότε, πασίγνωστο κατάστημα ''ΚΑΤΡΑΝΤΖΟΣ ΣΠΟΡ', το οποίο έκαψαν την ίδια ημέρα, με το ΜΙΝΙΟΝ.
1960 (δεκαετία). Βόλος. Σπάνιο και πρωτότυπο όχημα-διαφήμιση της Agipgas, κατ' ευθείαν, από την Ιταλία, έξω από το κατάστημα Καϊμπαλίδη, στην οδό Ιωλκού.
1960 (δεκαετία). Αθήνα. Η πλατεία Ομονοίας την νύχτα.
1960 (τέλη δεκαετίας). Πλησιάζει η δεκαετία του 1970 και ο Pierre Cardin επιλέχθηκε, από τον Αριστοτέλη Ωνάση, για να ντύσει το προσωπικο της “Ολυμπιακής Αεροπορίας”, η οποία μεσουρανούσε, τότε. Το σχέδιο, που παρέδωσε ήταν ένα μίνι φόρεμα, με μία πρωτότυπη κάπα και μπονέ καπέλο διαστημικού τύπου. Η space age ήταν το trend της εποχής και ο Pierre Cardin ήταν ο καταλληλότερος, αφού τα ρούχα του χαρακτηρίζονται, από αυτό το στοιχείο.
7/1967: Ελληνικό, αεροδρόμιο. Καταφθάνουν ο John Lennon, η, τότε, σύζυγός του Cynthia, ο γιος τους Julian, τον οποίο κρατά, από το χέρι ο Paul McCartney. Η συντροφιά περιλάμβανε την Jane Asher, και την 16χρονη Paula Boyd, ανήψια της Patti Boyd, συζύγου του George Harrison. Είναι η εποχή της συνεργασιας των Beatles, με τον Αλέξη Μάρδα, όταν τα δημοσιεύματα τους ήθελαν να ενδιαφέρονται να αγοράσουν ένα νησί, στην Ελλάδα, κάτι, που, τελικά, δεν συνέβη.
1968 Πάρνηθα.
27/5/1969 Αθήνα. «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Τεύχος 1369. Η Καίτη Παπανίκα.
2025 Αμερική. Οι Μάγια δεν εξαφανίστηκαν. Είναι, πάντα, εδώ, αν και η Ιστορία της ξαφνικής εξαφάνισής τους είναι δεδομένη. Όμως, μία πρωτοποριακή γενετική μελέτη αποκαλύπτει κάτι το, εντελώς, διαφορετικό : Ο λαός των Μάγια δεν έφυγε ποτέ.
Ερευνητές ανέλυσαν αρχαίο DNA, από ανθρώπινα λείψανα, που είχαν ταφεί, στην Κοπάν, μια σημαντική πόλη των Μάγια, στην σημερινή Ονδούρα. Τα ευρήματα αμφισβητούν την επικρατούσα πεποίθηση ότι η πτώση της πόλης, πριν από περίπου 1.200 χρόνια, σήμανε και την πλήρη κατάρρευση του πληθυσμού. Αντίθετα, τα γενετικά δεδομένα αποκαλύπτουν ότι πολλοί, από τους αρχικούς κατοίκους της Κοπάν, παρέμειναν, εκεί και αναμείχθηκαν, με ξένους πληθυσμούς. Οι ίδιες γενεαλογικές γραμμές, που περπατούσαν, στις μεγάλες πλατείες της Κοπάν, τον 9ο αιώνα μΧ, συνέχισαν να ζουν, στην περιοχή, για αιώνες, ακόμη και όταν η πολιτική αυτοκρατορία κατέρρεε. Οι αρχαιολόγοι πίστευαν, προηγουμένως, ότι η πολιτική κατάρρευση των πόλεων-κρατών των κλασικών Μάγια, όπως η Κοπάν, συνεπαγόταν μαζική εξαφάνιση, ή μαζική έξοδο του πληθυσμού. Η ανθρωπολόγος Lisa Lucero, από το Πανεπιστήμιο του Ιλινόις, επιβεβαιώνει αυτή την άποψη, σε συνέντευξή της στο LiveScience, δηλώνοντας: «Οι, πάνω από 7 εκατομμύρια Μάγια, που ζουν, σήμερα, είναι η ζωντανή απόδειξη ότι το πολιτικό σύστημα κατέρρευσε, αλλά όχι οι άνθρωποι». Η κατάρρευση της αυτοκρατορίας των Μάγια δεν συνέβη, ακαριαία, αλλά σταδιακά, μέσα από αιώνες ξηρασίας, πολέμων και περιόδων υπερπληθυσμού. Αν και οι ιστορικοί διαφωνούν, για την ακριβή αιτία της εξαφάνισης, πολλοί συμφωνούν ότι ήταν συνδυασμός παραγόντων, που οδήγησαν, στην εγκατάλειψη πολλών πόλεων-κρατών των Μάγια. Παρόλο που DNA έχει ανακτηθεί και από άλλες τοποθεσίες των Μάγια, αυτή είναι η πιο λεπτομερής γενετική απεικόνιση, που έχει γίνει, ποτέ, σε άτομα που έζησαν, σε μία από τις πιο εμβληματικές πόλεις του πολιτισμού. Οι ερευνητές ανέλυσαν το DNA επτά σορών, που βρέθηκαν, στην Κοπάν, γεγονός, που τους επέτρεψε να συνθέσουν το παζλ. Τα νέα γονιδιώματα συγκρίθηκαν, με πάνω από 700 αρχαία και σύγχρονα γονιδιώματα, από όλη την Αμερική, δημιουργώντας έναν λεπτομερή γενετικό χάρτη. Τα ευρήματα αποκάλυψαν ότι τα άτομα, που θάφτηκαν, στην Κοπάν ανήκαν σε μια ευρύτερη γενετική γενεαλογία των Μάγια, που χρονολογείται από το 3.700 π.Χ., κυρίως, σε αυτό, που, σήμερα, είναι το Μπελίζ. Ωστόσο, οι ερευνητές εντόπισαν, επίσης, γενετικά χαρακτηριστικά, από τα υψίπεδα του κεντρικού Μεξικού, πατρίδα των αρχαίων Ζαποτέκων και Μίξε, από το 500 π.Χ. περίπου, έως το 900 μ.Χ. Αυτός ο γενετικός συγκερασμός ενισχύει μακροχρόνιες θεωρίες ότι οι ελίτ των Μάγια, ίσως, παντρεύονταν, με ξένους για να διευκολύνουν πολιτικές συμμαχίες, σύμφωνα, με τους ερευνητές. Επίσης, ευθυγραμμίζεται, με την ιδέα ότι ορισμένοι ηγέτες μπορεί να είχαν ανατραφεί, ή να είχαν καταγωγή, από μακρινές περιοχές. Ακόμη και μετά την πολιτική κατάρρευση του κλασικού πολιτισμού των Μάγια, η γενετική τους κληρονομιά επιβίωσε στους σημερινούς πληθυσμούς. Ο λαός της Κοπάν είχε ισχυρούς δεσμούς, με τους σημερινούς Μεξικανούς, Γουατεμαλτέκους και Ονδουριανούς. Ο Shigeki Nakagome, συν-συγγραφέας της μελέτης και αναπληρωτής καθηγητής γονιδιωματικής ιατρικής, στο Trinity College του Δουβλίνου, δήλωσε : «Αυτό ενισχύει την ιδέα ότι η κοινωνία των Μάγια, ειδικά, μεταξύ των ελίτ, ήταν, ταυτόχρονα, ποικιλόμορφη και κινητική. Αλλά παρά αυτές τις εξωτερικές επιρροές, υπάρχει μια αξιοσημείωτη συνέχεια της τοπικής καταγωγής». Η Κοπάν ιδρύθηκε, το 426 μ.Χ., από τον πρώτο ηγεμόνα της δυναστείας, τον K’inich Yax K’uk’ Mo’, που πιστεύεται ότι μετανάστευσε, από την κεντρική περιοχή των Μάγια. Στρατηγικά, τοποθετημένη, σε σημαντικές εμπορικές διαδρομές, η πόλη υπήρξε πολιτισμικός κόμβος, που συνέδεε τους μεσοαμερικανικούς πολιτισμούς, από τη Χερσόνησο του Γιουκατάν, μέχρι τις Άνδεις. Αν και η Κοπάν έχει μελετηθεί, εκτενώς, από την αρχαιολογία, η γενετική της ιστορία παρέμενε, σε μεγάλο βαθμό άγνωστη, μέχρι τώρα. Ανάμεσα, στα ευρήματα, που έχουν μελετηθεί, ξεχωρίζει ένας άνδρας, που είχε ταφεί, με περίτεχνα αντικείμενα, στην Κοπάν. Το γενετικό του προφίλ υποδείκνυε υψηλή κοινωνική θέση, πιθανώς δυναστικός ηγεμόνας. Ένας δεύτερος άνδρας, θαμμένος, κοντά, χωρίς καθόλου αντικείμενα, ταυτοποιήθηκε, ως πιθανό θύμα θυσίας. Οι επιστήμονες σημειώνουν ότι το μικρό δείγμα περιορίζει την δυνατότητα της μελέτης να εκπροσωπήσει, πλήρως, την ποικιλομορφία του πληθυσμού της Κοπάν, πόσο, μάλλον, του ευρύτερου πολιτισμού των Μάγια.
Σχόλια