1996 - 2025. Η κατρακύλα των ελληνικών υποδομών, μέσα από την δαιδαλώδη διαδρομή του ελληνικού σιδηροδρόμου.

 

Με τα χάλια των ελληνικών υποδομών και ιδιαίτερα, με αυτά του σιδηροδρόμου, ασχολείται το σημερινό δημοσίευμα και το, παραπάνω, βίντεο, το οποίο, όντως, αξίζει αναγνώστες να παρακολουθήσουν, με προσοχή. Ας δούμε ορισμένα πράγματα, που αφορούν το ελληνικό σιδηροδρομικό δίκτυο, διαχρονικά, έτσι όπως το κατάντησαν οι διαδοχικές κυβερνήσεις που πέρασαν, από το 1996 και μετά.

“14.09.2017 • 13:14

Ολοκληρώθηκε σήμερα η πώληση και μεταβίβαση του 100% της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στην Ferrovie Dello Stato Italiane S.p.A., έναντι συνολικού τιμήματος 45 εκατ. ευρώ. Η υπογραφή της συμφωνίας έγινε στην Κέρκυρα στο πλαίσιο των εργασιών του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας – Ιταλίας από την Πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ, κυρία Λίλα Τσιτσογιαννοπούλου και τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της Ferrovie dello Stato Italiane Group, κ. Renato Mazzoncini.

Το ΤΑΙΠΕΔ ολοκληρώνει μία διαγωνιστική διαδικασία που ξεκίνησε πριν από τέσσερα χρόνια και η οποία ανοίγει μία νέα σελίδα για την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, καθώς η ιδιωτικοποίηση της εταιρείας επέφερε το κλείσιμο του φακέλου κρατικών ενισχύσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σχετικά με το χρέος της ΤΡΑΙΝΟΣΕ προς τον ΟΣΕ, ύψους 692 εκατ. ευρώ.

Η Ferrovie Dello Stato Italiane S.p.A. αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη σιδηροδρομική εταιρεία στην Ευρώπη και αναλαμβάνει να ενισχύσει και να αναπτύξει την ΤΡΑΙΝΟΣΕ με την τεχνογνωσία και την εμπειρία της, δημιουργώντας ένα σημαντικό πάροχο σιδηροδρομικών υπηρεσιών”.

Αυτά μας έλεγε το ανώνυμο ρεπορτάζ της συντηρητικής εφημερίδας «Καθημερινή», εκείνη την εποχή, για την πώληση, από το Υπερταμείο (το ΤΑΙΠΕΔ), της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, στην συγκεκριμένη εταιρεία του ιταλικού Δημοσίου, αντί πινακίου φακής, ως αντίτιμο, το οποίο υποτίθεται ότι θα … μείωνε το ελληνικό δημόσιο χρέος.

Και φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, στην κυβέρνηση, ήσαν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες· είχαμε, δηλαδή, την κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων, αυτή την παρδαλή κυβέρνηση της “ριζοσπαστικής αριστεράς” και της δεξιάς, που το καυτό καλοκαίρι του 2015 ψήφισε το 3ο Μνημόνιο, το οποίο, όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα, έλεγε ότι δεν πρόκειται να ψηφίσει και μάλιστα, το ψήφισε, κόντρα, στην εκπεφρασμένη βούληση του ελληνικού εκλογικού σώματος, στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, που ψήφισε όχι, στα μέτρα λιτότητας και στο Μνημόνιο, με ένα ποσοστό 61,3%, το οποίο, φυσικά, στην συνέχεια, από το ίδιο το βράδυ του δημοψηφίσματος, με γνωστά τα τελικά αποτελέσματα, ο Αλέξης Τσίπρας πέταξε το όχι, στα σκουπίδια και πέρασε, στην βουλή, το 3ο Μνημόνιο, το οποίο, στην πορεία, εφάρμοσε. 

Μία από τις προβλέψεις αυτού του 3ου Μνημονίου ήταν, για πρώτη φορά, ακριβώς αυτή. Να ξεπουλήσουν ότι είχε απομείνει, από τον παλιό ΟΣΕ. 

Αυτό έγινε και αυτό περιγράφει, χαρακτηριστικά, το δημοσίευμα της 14/9/2017, που παράθεσα.

Ας δούμε και το ιστορικό :

Ο ΟΣΕ ήταν ο διάδοχος των ιστορικών Σιδηροδρόμων Ελληνικού Κράτους (ΣΕΚ), φυσικά, ως κρατική εταιρεία. Το 1996, οι “εκσυγχρονιστές” του Κώστα Σημίτη έβαλαν μπροστά, τον σχεδιασμό της ιδιωτικοποίησης του ΟΣΕ και έτσι ξεκίνησε ο κατακερματισμός του οργανισμού, με την ίδρυση της ΕΡΓΟΣΕ ΑΕ, η οποία υποτίθεται ότι ανέλαβε την διαχείριση των έργων του εκσυγχρονισμού του δικτύου και των εγκαταστάσεων του ΟΣΕ. Το 2001, η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη προχώρησε, στην ίδρυση της ΓΑΙΑΟΣΕ, με σκοπό την εκμετάλλευση και διαχείριση της ακίνητης περιουσίας του οργανισμού και το 2005, η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή χωρίζει τον ΟΣΕ, σε δύο εταιρείες υποδομής και εκμετάλλευσης, ενώ οι, ύψους 4.500.000.000 ευρώ, ζημίες του, χρεώθηκαν, στον κρατικό προϋπολογισμό. Οι δύο εταιρείες ήσαν η ΕΔΙΣΥ AE (Εθνικός Διαχειριστής Σιδηροδρομικής Υποδομής), που πήρε «προίκα» 150.000.000 ευρώ, και η ΤΡΑΙΝΟΣΕ AE, που της δόθηκε κεφάλαιο 100.000.000 ευρώ, μαζί με την ευθύνη, για την εκτέλεση των επιβατικών και εμπορικών δρομολογίων.

Η διαδικασία, προς την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, συνεχίστηκε και το 2007, η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, με εργολάβο της όλης διαδικασίας τον γνωστό Κωστή Χατζηδάκη, ανοίγει την συζήτηση, για την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, με κοινοβουλευτικό περίστροφο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που, τον Δεκέμβριο του 2007, είχε, από το βήμα της βουλής, πει ότι «Δεν μπορούμε να ανεχόμαστε άλλο επιχειρήσεις, που, στο όνομα της εξυπηρέτησης κάποιου αφηρημένου δημόσιου συμφέροντος, επιβαρύνουν τον Ελληνα φορολογούμενο, με δισεκατομμύρια ευρώ παρέχοντας υπηρεσίες, στην καλύτερη περίπτωση, κάτω του μετρίου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιων δημόσιων υπηρεσιών αποτελεί ο ΟΣΕ. Το συσσωρευμένο, δε, έλλειμμα των ελληνικών σιδηροδρόμων ξεπερνάει τα 7.500.000.000 ευρώ. Σε σύγκριση με την “πνευμονία” του ΟΣΕ, η Ολυμπιακή, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έχει ένα απλό “κρυολόγημα”. Και ως πότε, ρωτώ εγώ όλες τις πτέρυγες της εθνικής αντιπροσωπείας, θα ανεχόμαστε αυτή την κατάσταση»;

Τον Αύγουστο, του 2008, παρουσιάζεται, από τον Κωστή Χατζηδάκη, σε συνέντευξη Τύπου, το σχέδιο “ανασυγκρότησης” του ΟΣΕ, με στόχο, μέχρι το 2013 να έχει ολοκληρωθεί το σύνολο των έργων –τηλεδιοίκηση, ηλεκτροδότηση, υποδομή κ.λπ.– στον βασικό άξονα και αποφασίζεται η μεταφορά των αρμοδιοτήτων της ΕΔΙΣΥ (ηλεκτροκίνηση, σηματοδότηση, τηλεδιοίκηση, τηλεπικοινωνίες), στην ΕΡΓΟΣΕ, «η οποία θα τις υλοποιεί, μέσω εργολαβιών».

 

Με την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ, στην εξουσία και την ελληνική κρατική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου αποφασίζει “να αναδιοργανώσει και να εξυγιάνει” τον ΟΣΕ, ο οποίος, πλέον, έχει συσσωρεύσει χρέη ύψους 10.500.000.000 ευρώ και όσα χρέη είναι, έναντι του δημοσίου, διαγράφονται, τα χρέη, έναντι τρίτων, εγγράφονται, στον κρατικό προϋπολογισμό και ως αντάλλαγμα, το ελληνικό Δημόσιο λαμβάνει την ακίνητη περιουσία του οργανισμού. Στο νομοσχέδιο, επίσης, προβλεπόταν η πώληση του 49% της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, με ταυτόχρονη εκχώρηση του μάνατζμεντ της εταιρείας.

Το σχέδιο της εκχώρησης, το 2012 αναλαμβάνει να εκτελέσει η κυβέρνηση των σαμαροβενιζέλων, χωρίς να υπάρχει προαπαιτούμενη μνημονιακή υποχρέωση. Η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ αποτελούσε κεντρικό στοιχείο του κυβερνητικού προγράμματος, αφού, στην εκφώνηση των προγραμματικών δηλώσεων, στις 6/7/2012, ο Αντώνης Σαμαράς ανέφερε ότι : «Θα προωθήσουμε και αποκρατικοποιήσεις, που δεν αποτελούν άμεσες συμβατικές μας υποχρεώσεις. Αλλά πρέπει να γίνουν, για να φέρουν επενδύσεις, θέσεις εργασίας και ανάπτυξη, όπως, στους σιδηροδρόμους, κυρίως, στο λειτουργικό τμήμα του ΟΣΕ», αφήνοντας τα δίκτυα, σε δημόσιο έλεγχο.

Ωστόσο το σχέδιο της κυβέρνησης Σαμαρά δεν προχώρησε και ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα οριστικοποίησε την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, καθιστώντας την, για πρώτη φορά, ως ένα από τα προαπαιτούμενα του 3ου Μνημονίου, όταν το ελληνικό κράτος πούλησε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, αντί 45.000.000 ευρώ, στην ιταλική κρατική σιδηροδρομική εταιρεία Ferrovie dello Stato Italiane. Στην συμφωνία, προβλέπονταν επενδύσεις ύψους 500.000.000 ευρώ, από την ιταλική πλευρά. 

Ο Αλέξης Τσίπρας, τότε, στην συνέντευξη, Τύπου, που ακολούθησε, είχε δηλώσει, με περισσή θρασύτητα και ιταμότητα, ότι : «Πρόκειται, για μια πολύ σημαντική επένδυση και θα έλεγα ότι είναι η αρχή μιας σειράς πολύ σοβαρών ιταλικών επενδύσεων, στην ελληνική οικονομία». 

Ένα από τα ανταλλάγματα, που έλαβε το ελληνικό Δημόσιο, ήταν η διαγραφή ενός προστίμου 700.000.000 ευρώ που είχε επιβάλει η “Ευρωπαϊκή Ένωση”, στην Ελλάδα, εξαιτίας των παλαιότερων επιδοτήσεων των σιδηροδρόμων. Η ευρωγραφειοκρατία την έκανε την δουλίτσα της.

Αυτή είναι ιστορία, με τα διαχρονικά χάλια της διαδικασίας της ιδιωτικοποίησης των ελληνικών σιδηροδρόμων, που ξεπουλήθηκαν, από τον ΣΥΡΙΖΑ, σε μια … κρατική εταιρία του ιταλικού Δημοσίου. Άλλωστε, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έπραξε τα ίδια και με τα ελληνικά αεροδρόμια, που τα έδωσε, στην γερμανική … κρατική εταιρεία Fraport.

Έτσι, φθάσαμε, εδώ, που φθάσαμε…