Η σκοτεινή πλευρά της Οκτωβριανής εξέγερσης του 1917, στην Ρωσία : Ο Βλαντιμίρ Ίλιτς “Λένιν”, ο “Alexander Parvus”, ο Kaiser Wilhelm II’ και οι επωφελείς συμβιβασμοί, καθώς και οι, αμείλικτα, ωμές συνεργασίες, που απέδωσαν, μονόπλευρα, καρπούς, υπέρ του ψυχρού και ψύχραιμου ρεαλιστή ηγέτη των Μπολσεβίκων. (Και τους τα πήρε - των Γερμανών - και έκανε την δουλειά του και την πάτησαν)…

 

 Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνωφ “Λένιν” (Владимир Ильич Ульянов Ленин 22/4/1870 - 21/1/1924). 

 

Θυμάμαι, στα μέσα της δεκαετίας του 1970, αμέσως μετά την μεταπολίτευση, να δίνουν και να παίρνουν οι συζητήσεις, για γεγονότα, που, στην γενιά μου, ήσαν, λίγο-πολύ, άγνωστα, μια και τότε, στα 16 μου χρόνια, πολλές φορές, οι συζητήσεις αυτές οδήγησαν, στο να μας προσδιορίσουν, φθάνοντας, ουδόλως, δύσκολα, μέχρι το σημείο να αμφισβητούνται το καπιταλιστικό καθεστώς, στην οικονομία και στην κοινωνία, κάτι, που, ως γεγονότα, ήσαν πρωτοφανέρωτα, μετά το βαθύ σκότος της δικτατορίας των συνταγματαρχών, την οποία εμείς ζήσαμε, ως πολιτικό καθεστώς, χωρίς άλλες εναλλακτικές επιλογές και με την βαριά εμπειρία της τουρκικής εισβολής και της έναρξης της κατοχής, στην Κύπρο, που χρεώθηκε, στο δικτατορικό καθεστώς, που εξέπεσε.  

Ήταν λογικό, μέσα σ’ αυτόν τον πολιτικό και ιδεολογικό χαμό και την αναζήτηση ενός συγκεκριμένου πολιτικού προσανατολισμού και αυτοπροσδιορισμού, οι κουβέντες, που γίνονταν, να φθάσουν, στην λεγόμενη Οκτωβριανή επανάσταση του 1917, στην Ρωσία και στο υπαρκτό καθεστωτικό μοντέλο της “Σοβιετικής Ένωσης”, που προέκυψε, ως πραγματικό αποτέλεσμα εκείνης της επανάστασης, αναζητώντας τα υπέρ και τα κατά, όσων αφορούν αυτήν την, πραγματικά, τεράστιας αξίας ιστορική εξέλιξη. 

Εκείνο τον καιρό, θυμάμαι τον εαυτό μου να καταναλώνει, μέσα σε μικρά χρονικά διαστήματα, έναν τεράστιο όγκο, από βιβλία, τα οποία περιείχαν ιδέες και γεγονότα, τα οποία, για εμάς, ήσαν κάτι το νέο και μέσα, στην εξελισσόμενη και ραγδαία, αυξανόμενη πολιτική ριζοσπαστικοποίησή μας - τουλάχιστον των περισσότερων -, η εξέγερση του Οκτώβρη, ο εμφύλιος πόλεμος, στην Ρωσία και η τελική νίκη των μπολσεβίκων του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, αποτελούσαν πεδία συστηματικής, πραγματικά, ανεξάντλητης έρευνας και συσσώρευσης πρωτόγνωρων γνώσεων και ως προς την ποσότητα, αλλά και ως προς την ποιότητά τους. 

Ένα από τα σημεία, τα οποία εγώ (και όχι πολλοί άλλοι) είχα, τότε, εντοπίσει, ως, περίπου, μυστηριώδη και ως εκ τούτου, αποτελούσε, για μένα, ζήτημα προβληματισμού, ήταν το ταξίδι του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, μέσα σε ένα σφραγισμένο τραίνο, το οποίο διέτρεξε την εμπόλεμη, με την Ρωσία, Γερμανία του αυτοκράτορα Wilhelm II, για να φτάσει, στον τελικό προορισμό του, που ήταν το Πέτρογκραντ, στην μετατσαρική Ρωσία, αφού, τον Φεβρουάριο/Μάρτιο του 1917, μετά από μαζικές εργατικές εξεγέρσεις, ο τσάρος Νικόλαος Β’ υποχρεώθηκε να παραιτηθεί και στην θέση του, συγκροτήθηκε μια Προσωρινή Κυβέρνηση, απαρτιζόμενη από την ολιγαρχία και τον αδύναμο αστικό πολιτικό κόσμο της χώρας, ενώ είχαν συγκροτηθεί, σε επίπεδο εργατικής βάσης, αλλά και των επιστρατευμένων, στον πόλεμο, στρατιωτών, συμβούλια εργατών και στρατιωτών, που, στην μέγιστη πλειοψηφία τους, είχαν αγροτική προέλευση, δημιουργώντας, έτσι, μια σαφέστατη κατάσταση δυαδικής εξουσίας που η ύπαρξη της μίας αμφισβητούσε την άλλη. 

Σε αυτήν την χρονική στιγμή, τον Απρίλιο του 1917, εφθασε, με το σφραγισμένο τραίνο, μέσω της εχθρικής εμπόλεμης Γερμανίας, ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, ο οποίος, ως ο φυσικός ηγέτης των μπολσεβίκων, έψεξε, έντονα και αμέσως, μόλις αντίκρισε την ηγεσία του κόμματος, ρωτώντας τα μέλη της (τον Καμενεφ, τον Μπουχάριν, τον Στάλιν και τους υπόλοιπους), πολύ απλά, γιατί δεν κατέλαβαν την εξουσία και την άφησαν, στα χέρια των αστών. 

Το ερώτημα ήταν καίριο, κρίσιμο και κομβικής σημασίας, αν και φαινόταν παράδοξο και εξωπραγματικό και στην ηγεσία των μπολσεβίκων που πήγε, στον σιδηροδρομικό σταθμό “Φιλανδία“ του Πέτρογκραντ, να συναντήσει τον Λένιν και τον Ζινόβιεφ, που επέστρεφαν (μαζί με άλλους 31 εξόριστους Ρώσους, με το ίδιο τραίνο), μετά βαΐων και κλάδων και επαναστατικών συνθημάτων και τραγουδιών των συγκεντρωμένων μελών του κόμματος, αλλά - κακά τα ψέματα - ήταν βάσιμο. 

Μπορεί ο Κάμενεφ, ο Μπουχάριν ο Στάλιν και όλοι αυτοί να θεωρούσαν ότι ο “γέρος” (έτσι αποκαλούσαν τον Λένιν) ήταν μακριά από την πραγματικότητα, αφού βρισκόταν, στο εξωτερικό και δεν είχε καταλάβει τί είχε συμβεί, με συνέπεια αρκετοί από αυτούς να λένε, μαζί με τους μενσεβίκους, ότι ο “γέρος” θέλει να διαδεχθεί τον Μιχαήλ Μπακούνιν, όμως η αλήθεια είναι ότι ο Λένιν έβλεπε, κατά πολύ μακρύτερα, την εξελικτική ροή των γεγονότων και πολύ ψυχρά και ψυχραιμότερα και καλύτερα, από αυτούς. 

Πράγματι, η επαναστατημένη ρωσική κοινωνία και πρώτη από όλους, η μικρή, αλλά συσπειρωμένη, στα σοβιέτ και ισχυρή βιομηχανική εργατική τάξη της χώρας, ήσαν ώριμες, για το επόμενο βήμα, που ήταν η ανατροπή της προσωρινής κυβέρνησης των παραπαιόντων αστών και η διεκδίκηση έμπρακτα, της άσκησης της εξουσίας, από τις πολιτικές, συνδικαλιστικές και εργασιακές πολιτικές τους οργανώσεις, δηλαδή τα εργατικά συμβούλια (τα λεγόμενα σοβιέτ). 

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν ήταν αντικειμενικό. Η κοινωνία ήταν, σε επαναστατικό αναβρασμό, το απολυταρχικό κράτος του τσάρου είχε αποδιοργανωθεί, η κυβέρνηση, που είχε σχηματισθεί, ήταν αδύναμη και ως εκ τούτου, αυτό, που έλειπε, ήταν η συνειδησιακή ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα, δηλαδή των επαναστατημένων καταπιεσμένων τάξεων, που συγκροτούσαν οι εργάτες αλλά και οι στρατευμένοι αγρότες, προκειμένου να καταστρωθεί και να πραγματοποιηθεί μια συνδυασμένη εργατική και στρατιωτική, στην βάση της, εξέγερση, που θα ανέτρεπε την προσωρινή κυβέρνηση, την οποία θα αντικαθιστούσε μια κυβερνητική επιτροπή (ένα συμβούλιο λαϊκών επιτρόπων), που θα στηριζόταν, στα εργατικά και αγροτοστρατιωτικά συμβούλια. 

Αυτό ήταν που έβλεπε ο Λένιν ότι έπρεπε να γίνει και να επιτευχθεί, αφού, προηγουμένως, προπαγανδισθεί και εκλογικευθεί, στις μάζες των εργατών και των στρατιωτών, προκειμένου να προχωρήσουν, στην κατάληψη της εξουσίας και την άσκησή της. Αυτό ήταν το σχέδιο του Λένιν και αυτό εξέφρασε, αρθρογραφώντας, στην “Πράβδα”, που ήταν το επίσημο δημοσιογραφικό όργανο του μπολσεβικικού κόμματος, διαμορφώνοντας τις πρωτοφανείς ριζοσπαστικές θέσεις του Απρίλη, με τις οποίες, ξεπερνώντας τις αντιρρήσεις της ηγεσίας των μπολσεβίκων, στράφηκε, άμεσα, στην εργατική βάση του κόμματος, η οποία, όντας ριζοσπαστικοποιημένη, αποδέχτηκε τις θέσεις αυτές, στήριξε τον Λένιν και υποχρέωσε την λοιπή ηγεσία των μπολσεβίκων να αποδεχθεί αυτό το λενινιστικό σχέδιο. 

Κάπως έτσι, ύστερα από μια εντατική διαδικασία ζυμώσεων, που κράτησε λίγους μήνες, τον Οκτώβρη του 1917, ύστερα από το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα, τον Αύγουστο του 1917, του στρατηγού Κορνίλωφ, οι μπολσεβίκοι, τον Σεπτέμβριο του 1917, απέσπασαν την πλειοψηφία, στα εργατικά συμβούλια, με αποτέλεσμα ο Λένιν να κρίνει ότι έφθασε η ώρα της εξέγερσης και της ανατροπής της προσωρινής κυβέρνησης του μενσεβίκου πρωθυπουργού Αλεκσάντρ Κερένσκι και της εγκαθίδρυσης της εξουσίας των εργατικών συμβούλιων, στα οποία το κόμμα του πλειοψηφούσε, πλέον και με συμμάχους τους αριστερούς σοσιαλεπαναστάτες (εσέρους), αλλά και μια σειρά ομάδων αναρχικών, που στήριξαν το εξεγερσιακό εγχείρημα της 25ης Οκτωβρίου/7ης Νοεμβρίου 1917, στο Πέτρογκραντ (την Αγία Πετρούπολη) και στην Μόσχα.

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά και τα έχω περιγράψει, πριν λίγες ημέρες, στο δημοσίευμά μου, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλο : Οκτώβριος/Νοέμβριος 1917 : Η Οκτωβριανή εξέγερση, στην Ρωσία 106 χρόνια μετά. Έπρεπε να γίνει η αποφασισμένη, από τον Λένιν και τους Μπολσεβίκους, εξέγερση των συμβουλίων εργατών και στρατιωτών, στην επαναστατημένη χώρα; Ανεπιφύλακτα, ναι. Το μειοψηφικό, κοινωνικά, κίνημα της πλειοψηφίας της αριθμητικά, ισχνής, αλλά ισχυρής ρωσικής εργατικής τάξης, έστω και υπό γραφειοκρατική καθοδήγηση, είναι, ιστορικά, ένα γεγονός πολύτιμο και προωθητικό, που άλλαξε, αλλάζει και θα αλλάζει τον ρου της παγκόσμιας Ιστορίας. και στο παλαιό δημοσίευμά μου (της 27/2/2017), με τίτλο : Από τον Φεβρουάριο, στον Οκτώβριο του 1917. Η ρωσική επανάσταση και οι επιπτώσεις της, 100 χρόνια μετά. (Ένας προσωρινός αναστοχασμός, γύρω από την αλύσωση των ιστορικών εξελίξεων, που ήλθαν και θα ακολουθήσουν, ως αποτελέσματα των πεπραγμένων του V. I. Lenin)., αλλά και στο, ακόμη, παλαιότερο δημοσίευμά μου (της 2/12/2013), με τίτλο :  Ι. Β. Στάλιν : Μετρήθηκε, ζυγίστηκε και βρέθηκε ελλιπής. (Η σύγκρουση Στάλιν - Τρότσκυ, κατά την δεκαετία του 1920, η εδραίωση της κομματικής γραφειοκρατίας και τα τπεριορισμένα όρια ρεαλισμού του σοβιετικού καθεστώτος, με αφορμή μια συζήτηση, για τον σταλινισμό, στο Lenin Reloaded)., τα οποία είναι χρήσιμο, για το αναγνωστικό κοινό, να τα διαβάσει. 

Κάπως έτσι ξαναγυρίζουμε, στην έλευση του Λένιν, στην Ρωσία, μέσω του γερμανικού εδάφους, τον Απρίλιο του 1917.

Επειδή είναι προφανές ότι ο Λένιν χρησιμοποίησε το γερμανικό έδαφος, για να επιστρέψει στην Ρωσία, αυτό το έπραξε επειδή οι συμμαχικές χώρες της πατρίδας του δεν του επέτρεπαν να χρησιμοποιήσει το δικό τους έδαφος, για να επιστρέψει, στην Ρωσία. Και όντως, αυτό συνέβη. Έτσι, γίνεται κατανοητό ότι, για να ακολουθηθεί η λύση της χρησιμοποιήσεως του γερμανικού εδάφους, υπήρξε κάποια συνεννόηση, δηλαδή κάποια συναλλαγή, με το γερμανικό καθεστώς.

Επειδή, τότε, στα μέσα της δεκαετίας του 1970, δεν γνωρίζαμε εμείς οι νέοι το τί συνέβη και γιατί ο Λένιν χρησιμοποίησε το γερμανικό έδαφος, για να επιστρέψει, στην Ρωσία, στα σχετικά ερωτήματα και τις ανάλογες απορίες, που υποβάλαμε στους κομμουνιστές, οι απαντήσεις δεν ήταν καθόλου σαφείς, αφού όλες οι τάσεις του ελληνικού κομμουνισμού προτιμούσαν, είτε να αποφύγουν την συζήτηση, για το θέμα αυτό, είτε οι απαντήσεις τους ήσαν, σοβαρά, ανεπαρκείς και προβληματικές, άρχισα να το ψάχνω. 

Για μένα, ήταν σαφής η ύπαρξη παρασκηνιακής συναλλαγής, μόνο, που δεν μπορούσα να ξέρω, πώς και με ποιό τρόπο αυτή έγινε. Βέβαια, από την άλλη πλευρά, η ελληνική δεξιά, σε όλες της τις εκφάνσεις, θεωρούσε ότι ο Λένιν ήταν πράκτορας του γερμανικού καθεστώτος και γι’ αυτό το λόγο ο Kaiser Wilhelm II του επέτρεψε να επιστρέψει, στην Ρωσία, με σκοπό να δημιουργήσει, εκεί, αναταραχή, η οποία θα ήταν χρήσιμη, στον εχθρό της· δηλαδή στην Γερμανία.

Μπορεί, τότε. να μην ξέραμε το, τί έγινε, στο παρασκήνιο, όμως, τώρα, πλέον, μπορούμε και γνωρίζουμε το τί συνέβη. 

Αλλά, ας αφήσουμε την γερμανική πλευρά να μιλήσει, μέσα από τα γραπτά ντοκουμέντα εκείνης της εποχής. Έτσι, στο γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών υπάρχει το έγγραφο της ανώτατης γερμανικής στρατιωτικής διοίκησης, στο οποίο έχει καταγραφεί μια συγκεκριμένη πληροφορία, που έχει ως εξής :  

“Η είσοδος του Λένιν, στη Ρωσία, ήταν επιτυχής. Εργάζεται, εξ ολοκλήρου, σύμφωνα, με τις επιθυμίες μας”. 

Για να είμαι αντικειμενικός, πρέπει να αναφέρω ότι δεν ήταν, μόνον, ο μπολσεβίκος Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν εκείνος ο οποίος επωφελήθηκε, από αυτού του είδους την προσφορά του γερμανικού εδάφους, για την μετάβαση, στην Ρωσία. Το γερμανικό έδαφος το χρησιμοποίησαν και άλλα επιφανή μέλη της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας, για να επιστρέψουν, στην πατρίδα τους με την επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1917, όπως ο μενσεβίκος Γιούλι Όσιποβιτς Τσεντερμπάουμ “Μάρτωφ” (Ю́лий О́сипович  Цедерба́ум Ма́ртов‎‎) και άλλοι. 

Οι Γερμανοί δεν είναι φειδωλοί. Ο Λένιν χρηματοδοτείται, από την γερμανική διοίκηση και οι Ρώσοι επαναστάτες λαμβάνουν, φυσικά, από την Γερμανία, άφθονο προπαγανδιστικό υλικό, όπλα και δυναμίτη και κάθε άλλης φύσεως βοηθεια και παροχές. 

Η γερμανική χρηματοδότηση, η οποία έφθασε, στα χέρια των Ρώσων, πάσης φύσεως, επαναστατών, προκειμένου να επιτευχθεί η αποκοπή της μετεπαναστατικής Ρωσίας, από την εμπόλεμη εχθρική συμμαχία της λεγόμενης “Εγκαρδιας Συνεννόησης”, της Αντάντ (Entente) και την έξοδό της, από τον πόλεμο, είναι τεράστια, αφού υπολογίζεται ότι έφθασε, σε σημερινή αξία, πάνω από 500.000.000 ευρώ.

Israel Lazarevich Gelfand, “Alexander Parvus” (8/9/1867 - 12-12/1924). 

Κεντρικό ρόλο, στην όλη υπόθεση, που αφορά τον Λένιν και την βοήθεια, για την υποδαύλιση μιας επαναστατικής εξέγερσης, στην Ρωσία, που θα ανέτρεπε τον τσάρο Νικόλαο Β’, αλλά, μετά και το καθεστώς, που προέκυψε, από την Φεβρουαριανή επανάσταση, οδηγώντας, στην έξοδο της Ρωσίας, από τον παγκόσμιο πόλεμο, με την απομάκρυνσή της, από την συμμαχία της Αντάντ, ήταν ένα σχέδιο, από την αρχή του Α’ παγκόσμιου πολέμου, το 1914, ενός αμφιλεγόμενου προσώπου· του ριζοσπάστη σοσιαλδημοκράτη Israel Lazarevich Gelfand, με το επαναστατικό ψευδώνυμο “Alexander Parvus”, που εκινείτο, ανάμεσα στην Γερμανία, στην Ρωσία και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, έχοντας αποκτήσει μεγάλη οικονομική επιφάνεια. 

Το σχέδιο αυτό προέβλεπε την υποκίνηση, από την Γερμανία, μιας επανάστασης, στην Ρωσία, που θα οδηγούσε σε αυτό το αποτέλεσμα. Ο Πάρβους μετέφερε αυτόν τον σχεδιασμό, στον Γερμανό πρέσβη, στην Κωσταντινούπολη, ο οποίος, με την σειρά του, τον μετέφερε, στην γερμανική ηγεσία, η οποία, μετά από αρκετούς δισταγμούς, ήλθε σε επαφή, με τον Πάρβους, απο τον οποίο, το 1915, έλαβε μια λεπτομερέστερη αναφορά, η οποία απετελείτο, από 23 σελίδες και περιέγραφε την διαδικασία της προώθησης αυτής της σχεδιαζόμενης επαναστατικής ανατροπής του τσαρικού καθεστώτος, με σκοπό την απόσπαση της Ρωσίας, από την Αντάντ και την έξοδο της πρώτης, από τον πόλεμο, γεγονός που θα βοηθούσε την Γερμανία, αφού θα της επέτρεπε να αποσύρει τις στρατιωτικές τις δυνάμεις, από το ανατολικό μέτωπο και να τις ρίξει όλες, στο κρίσιμο δυτικό μέτωπο, εναντίον της Γαλλίας και της Βρετανίας. Το σχέδιο προέβλεπε γερμανική χρηματοδότηση των επαναστατών, σαμποτάζ και την ανατροπή της κυβέρνησης και εγκρίθηκε, απο την υπηρεσία προϋπολογισμού της Γερμανίας, με εκκίνηση την διάθεση 2.000.000 μάρκων “για την υποστήριξη της επαναστατικής προπαγάνδας, στην Ρωσία”.

Ο ρόλος του Πάρβους, βέβαια, φαίνεται, ως αμφιλεγόμενος, αφού μπορούσε να κινείται ανάμεσα, στην γερμανική διοίκηση, στην γερμανική σοσιαλδημοκρατία και στο επαναστατικό ρωσικό σοσιαλιστικό κινήμα, με την άνεση που χρειαζόταν, αλλά η αλήθεια είναι ότι πολλά χρόνια πριν, ήτοι, από το 1905, μαζύ, με τον Λέοντα Τρότσκι, είχαν θεμελιώσει και εκφράσει την θεωρία, για την διαρκή παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση, που, μετά την Φεβρουαριανή επανάσταση του 1917, υιοθετήθηκε από τον Λένιν ο οποίος έβλεπε, πια, την ρωσική επανάσταση (την οποία και αυτός, που βρισκόταν εξόριστος, στην Ελβετία, όταν ξέσπασε, δεν την περίμενε και μάλιστα, σε μια διάλεξη, που έκανε, προς την ελβετική σοσιαλιστική νεολαία, ανέφερε ότι την επανάσταση, που δεν θα ζούσε η δική του γενιά, θα την ζούσε η γενιά της νεολαίας εκείνης της εποχής), όχι, ως μια, αστικοδημοκρατικής φύσεως, επανάσταση, όπως προέκυπτε, από τις κλασικές μαρξιστικές αναλύσεις εκείνης της εποχής και οι οποίες αποτελούσαν το κεντρικό σκεπτικό των μενσεβίκων, αλλά και της ηγεσίας των μπολσεβίκων, μετά την Φεβρουαριανή επανάσταση του 1917, με αποτέλεσμα την κριτική πολιτική υποστήριξη των μπολσεβίκων, στην προσωρινή κυβέρνηση, που σχηματίστηκε, χωρίς, βέβαια, την συμμετοχή τους, σε αυτήν ενώ ένα μέρος των μενσεβίκων, με τον Ηρακλή Τσερετέλι και άλλους, συμμετείχε, στην πρώτη προσωρινή κυβέρνηση του πρίγκιπα Γκεόγκι Λβωφ και στην συνέχεια, τον Ιούλιο του 1917, μετά τις εξεγερσιακές εκδηλώσεις του ριζοσπαστικού τμήματος της ρωσικής εργατικής τάξης, που δεν υπήρξαν αποτελεσματικές, οι μενσεβίκοι αποδέχθηκαν την συμμετοχή, στην προσωρινή κυβέρνηση και ανέλαβαν και την πρωθυπουργία, με τον Αλεκσάντρ Κερένσκι. 

Αυτό ήταν, που ήλθε να ανατρέψει ο Λένιν. Δηλαδή αυτήν την θεωρητική λογική, που προέκυπτε από τις κλασσικές μαρξιστικές αναλύσεις, που έβλεπαν το ρωσικό καθεστώς, ως ένα φεουδαρχικό καθεστώς, η ανατροπή του οποίου ήταν ένα καθήκον της αστικής τάξης της χώρας αυτής, θέτοντας, δηλαδή, θέματα δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων και όχι σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Η άποψη του Λένιν ήταν, υπερβολικά ριζοσπαστική, ακόμη και για τους μπολσεβίκους. 

Ο Λένιν θεωρούσε ότι η αστική τάξη ήταν αδύναμη, αλλά και δεν ήταν πρόθυμη να κάνει οποιαδήποτε σοβαρή δημοκρατική μεταρρύθμιση, στην Ρωσία και πως το γεγονός ότι η ρωσική οικονομία ήταν, παρά τις τεράστιες οπισθοδρομικές κοινωνικές καταστάσεις, που επικρατούσαν, στην χώρα, λόγω της μεγάλης ισχύος των φεουδαρχών γαιοκτημόνων, η ένατη βιομηχανική δύναμη του κόσμου εκείνης της εποχής, οδηγούσε, στην ανατροπή αυτού του κλασικού μαρξιστικού θεωρήματος. 

Ως εκ τούτου, η εργατική τάξη, που ήταν συσπειρωμένη και συγκεντρωμένη στα βιομηχανικά κέντρα της Ρωσίας και κυρίως (αλλά όχι, μόνο), στην Αγία Πετρούπολη και στην Μόσχα, μπορούσε και έπρεπε να διεκδικήσει και να καταλάβει την εξουσία, προκειμένου να προχωρήσει, στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό και στις απαραίτητες αστικοδημοκρατικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις.

Κάπως έτσι, η συγκυρία του πολέμου, αρκετά αργότερα, από το 1915, ήτοι το 1917 - τα δύο χρόνια φαίνονται, ως λίγα, αλλά, μέσα, στην δίνη εκείνου του αιματηρού πολέμου, τα γεγονότα ήσαν τόσο πυκνά, ώστε να φαίνεται ότι συμπυκνώνονταν ολόκληρες δεκαετίες -, οδήγησε, στην δυνατότητα υλοποίησης και στην πραγματοποίηση της ρήσης του Πάρβους ότι “οι γερμανικές ξιφολόγχες και οι προλεταριακές γροθιές θα μπορούσαν να έχουν κοινά συμφέροντα”, έστω και σε συγκυριακή βάση. 

Ο ρόλος του Πάρβους, στην όλη διαδικασία της πρακτικής διεκπεραίωσης του σχεδιασμού, από τότε, που ο Λένιν επέστρεψε, στην Ρωσία, υπήρξε κεντρικός και οι δραστηριότητές του συντονίζονταν, από τον Γερμανό πρεσβευτή, στην Δανία, Ulrich Graf von Brockdorff-Rantzau. 

Το σχέδιο πήγε, τελικά, όπως το ήθελε το γερμανικό γενικό επιτελείο. Η Οκτωβριανή εξέγερση πραγματοποιήθηκε. 

Αλλά μπορεί το γερμανικό καθεστώς και ο Kaiser Wilhelm II να κατάφεραν, με την επιτυχή έκβαση της Οκτωβριανής εξέγερσης, στην Ρωσία, να οδηγήσουν την χώρα αυτή, χάρη, στην επιμονή του Λένιν, εκτός του πολέμου και έτσι, μπόρεσαν να μεταφέρουν τις γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις του ανατολικού μετώπου, στο κρίσιμο δυτικό μέτωπο, όμως η είσοδος των ΗΠΑ, στον πόλεμο, οδήγησε, γρήγορα και μάλιστα, μέσα στο 1918, που είχε συναφθεί η Συνθήκη Ειρήνης του Μπρεστ Λιτόφσκ, ανάμεσα στο, στα σπάργανα, ευρισκόμενο σοβιετικό καθεστώς και στην καϊζερική Γερμανία, το Βερολίνο, στην αποδοχή της ήττας, με την συνθηκολόγηση, την οποία υποχρεώθηκε να υπογράψει, με τον εχθρικό του συνασπισμό.

Κάπως έτσι, ο ψυχρός και ψύχραιμος ρεαλιστής Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν κατάφερε να φέρει, σε πέρας, αυτό που επεδίωκε· δηλαδή την πολιτική και κοινωνική ανατροπή, στην Ρωσία, μετά την Φεβρουαριανή επανάσταση του 1917,  με την Οκτωβριανή εξέγερση, την Συνθήκη Ειρήνης του Μπρεστ Λιτόφσκ, με την Γερμανία και την επιτυχή έκβαση, για τους μπολσεβίκους, του εμφυλίου πολέμου, το 1921. 

Ο Λένιν πέτυχε, οι Γερμανοί απέτυχαν. Με λίγα λόγια και τους τα πήρε και έκανε την δουλειά του. 

Αυτά έχουν οι ωμές συγκυριακές συνεργασίες. Κάποιοι πετυχαίνουν και κάποιοι, όχι. 

Και ο Λένιν, φυσικά, έπραξε αυτό που ήθελε να πράξει και μάλιστα, με γενναία γερμανική χρηματοδότηση. 

Και τότε, κατηγορήθηκε, από τους αντιπάλους του (που δεν γνώριζαν όσα γνωρίζουμε, τώρα), ως πράκτορας των Γερμανών. Φυσικά, αυτό ήταν μια ανοησία, όσο και αν υπήρξε αυτή η καθοριστική πρακτική βοήθεια, από την γερμανική πλευρά, στους μπολσεβίκους, για να καταλάβουν την εξουσία.

Ο Λένιν, απλώς, εκμεταλλεύτηκε την ανάγκη, που είχαν οι Γερμανοί και μάλιστα, την εκμεταλλεύτηκε, επιτυχώς, αφού οι συνεργαζόμενοι, αν και είχαν δύο διαφορετικές και εντελώς, αντίθετες πολιτικές ατζέντες, αυτές συνέπεσε, από ένα χρονικό σημείο και μετά, να συνδέσουν αυτούς τους ευκαιριακούς συνεργάτες, με κοινά συμφέροντα. 

Από εκεί και πέρα, οι δρόμοι τους χώρισαν και ο καθένας τράβηξε τον δικό του…