Albert Camus : “Δεν μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη, ούτε ελευθερία, όταν βασιλιάς είναι το χρήμα”. (Ενθυμούμενος τον Νίκο Μαζιώτη, τον Λάμπρο Φούντα και από το πολύ μακρινό παρελθόν, τον Buenaventura Durruti, αλλά και τον Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλλι, όπως και τον Λεβ Τολστόι, καθώς, πλέον, η αναρχική ακτιβίστρια, καταδικασμένη, για τρομοκρατία, Παναγιώτα Ρούπα είναι, ορθότατα, πλέον, ελεύθερη).

Ο, παραπάνω, εικονιζόμενος Albert Camus και η διαπίστωσή του ότι “δεν μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη, ούτε ελευθερία, όταν βασιλιάς είναι το χρήμα”, ήλθαν, στην μνήμη μου, καθώς αυτές τις ημέρες, μετά από φυλάκιση πολλών χρόνων (οκτώμισι χρόνια είναι πολλά· παρά πολλά, όταν δεν έχεις σκοτώσει άνθρωπο), η Παναγιώτα Ρούπα αποφυλακίστηκε, ορθότατα - όχι, όπως, σωστά, επισημαίνει η ίδια, επειδή έχει ένα παιδί να μεγαλώσει - και με αφορμή την γραπτή δήλωση της γνωστής αναρχικής ακτιβίστριας και καταδικασμένης για τρομοκρατία, ως μέλος του “Επαναστατικού Αγώνα”, μετά την αποφυλάκισή της, στις 17/11/2023, την οποία δήλωση αξίζει να δούμε :

«17 Νοέμβρη 2023 – 50 χρόνια Πολυτεχνείο και αποφυλακίστηκα».

«Ύστερα από 7 χρόνια συνεχόμενη φυλάκιση (σύλληψη στις 5/1/2017), 8,5 χρόνια μαζί με την προφυλάκιση (σύλληψη στις 10/4/2010) και 13,5 χρόνια μικτά, ποινή που εξέτισα για τη συμμετοχή μου στον Επαναστατικό Αγώνα, αποφυλακίστηκα. Ο συμβολισμός της ημέρας ήταν δυνατός καθώς με τη φετινή 17 Νοέμβρη κλείνουν 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973. Μια τέτοια ημέρα όλοι μνημονεύουν τους νεκρούς του Πολυτεχνείου αλλά και όλες/όλους που έπεσαν στον αγώνα για την ελευθερία.

Στη δική μου σκέψη μια τέτοια ημέρα κυριάρχησε η μνήμη του νεκρού συντρόφου μας στον Επαναστατικό Αγώνα του Λάμπρου Φούντα. Στη σκέψη μου όμως είναι και ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης που παρά το γεγονός ότι έχει εκτίσει 11 χρόνια «κλειστής» φυλακής και 14 χρόνια μικτά -χρονικό διάστημα πολύ μεγάλο για 20 χρόνων εκτιτέα ποινή-, τα δικαστικά συμβούλια της Λαμίας αρνούνται να τον αποφυλακίσουν. Είναι φανερό πλέον ότι στο Νίκο Μαζιώτη έχει επιβληθεί ένα μοναδικό καθεστώς εξαίρεσης καθώς κανένας/καμία κρατούμενος/κρατούμενη με ανάλογες υποθέσεις (κατηγορίες βασιζόμενες στον 187Α) και με ανάλογες ποινές (που δεν υπάρχει δηλαδή ποινή των ισοβίων) δεν έχει παραμείνει στη φυλακή για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό το καθεστώς εξαίρεσης που βασίζεται σε πολιτικά κριτήρια και κίνητρα και που στην πράξη ακυρώνει το θεσμό της υφ’ όρων απόλυσης ο οποίος σύμφωνα με το νόμο είναι υποχρεωτικός και όχι «χαριστικός», δεν επαφίεται στην προσωπική βούληση του εκάστοτε δικαστή, αυτό το καθεστώς εξαίρεσης πρέπει να σταματήσει. Εκτός της κατάφωρης καταπάτησης των δικαιωμάτων του το ειδικό αυτό καθεστώς εξαίρεσης θυμίζει χουντικού τύπου αντιμετώπιση πολιτικού κρατούμενου.

Μετά από τόσα χρόνια παραμονής μου στις φυλακές θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι στη σκέψη μου δεν είναι και οι πολλές δεκάδες γυναίκες κρατούμενες που ζήσαμε μαζί. Επ’ αφορμή των –εκ παραδρομής πιστεύω- δημοσιευμάτων που «διαπίστωναν» ότι αποφυλακίστηκα επειδή είμαι μητέρα ανήλικου παιδιού, οφείλω να πω πως πέρα από το γεγονός ότι εξέτισα και με το παραπάνω τα χρόνια κράτησης που απαιτούνται για την υφ’ όρων απόλυση, δεν προβλέπεται από κανένα ποινικό κώδικα απόλυση κρατούμενης υπό όρους επειδή είναι μητέρα ανήλικου παιδιού. Μόνο στο άρθρο 105 Π.Κ του 2019 προβλέπεται η κατ’ οίκον έκτιση της ποινής σε μητέρες με παιδιά κάτω των 8 χρόνων, μέτρο που δεν εφαρμόζεται ιδιαίτερα.

Επειδή έχω ζήσει πολλά χρόνια με γυναίκες γνωρίζω ότι οι περισσότερες απ’ αυτές έχουν κεντρικό ρόλο ως φροντίστριες ανθρώπων όπως ανήλικων παιδιών, ηλικιωμένων, αρρώστων, ατόμων με ειδικές ανάγκες και η παρατεταμένη κράτηση τους επιφέρει τρομακτικές επιπτώσεις στη ζωή αυτών που μένουν μόνες/μόνοι/μόνα χωρίς τη βοήθειά τους. Η υφ’ όρων απόλυση για μητέρες ανηλίκων και για γυναίκες που φροντίζουν κατηγορίες ατόμων όπως αυτές που προανέφερα, είναι μια πρόβλεψη που η απουσία της από τον ποινικό κώδικα καταδεικνύει πως δεν λαμβάνεται υπόψη από τους νομοθέτες η κομβική σημασίας θέση των γυναικών-φροντιστριών στη κοινωνική ζωή. Πρόκειται για μια έλλειψη που συχνά στοιχίζει ζωές».

6/7/1999 Ένα ιστορικό βίντεο, που έχω, στο αρχείο μου, από την πρώτη δίκη του Νίκου Μαζιώτη.

Στο, καθαρά, πρακτικό “σωφρονιστικό” επίπεδο εφαρμογής του αστικού/καπιταλιστικού ποινικού δικαίου, η Παναγιώτα Ρούπα έχει, απόλυτο δίκιο. Το ποινικό δίκαιο του κράτους, πρέπει, σε μεταρρυθμιστικό επίπεδο, να τροποποιηθεί, ώστε οι μητέρες ανηλίκων παιδιών (και εφήβων) να έχουν την πρέπουσα ειδική μεταχείριση, που απαιτούν αυτές οι ειδικές περιστάσεις και αυτές οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να περιλαμβάνουν και τις άλλες κατηγορίες ατόμων, που χρειάζονται ειδική φροντίδα, σε διαρκή χρονική βάση και τις οποιες αναφέρει, μέσα, από την προφανή πλούσια εμπειρία της, στις γυναικείες φυλακές.

Δυστυχώς, το πέρασμα του ΣΥΡΙΖΑ, από την υπερτετραετή άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας, δεν βοήθησε, σε αυτήν την αναγκαία τροποποίηση των Κωδικών της κρατικής νομοθεσίας, αλλά αυτές οι μεταρρυθμίσεις μπορούν να πραγματοποιηθούν, έστω και με δυσκολία, από την παρούσα συντηρητική κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, επιτρέποντας και αφήνοντας ικανοποιητικά περιθώρια, στον τωρινό υπουργό Δικαιοσύνης, τον πρώην παλαιοπασόκο “εκσυγχρονιστή” Γιώργο Φλωρίδη, για να προχωρήσει, σε αυτές τις χρήσιμες και λογικές μεταρρυθμίσεις. Αν θέλει, το μπορεί και έτσι του ανοίγεται ένα “πεδίον δόξης λαμπρόν”.

Αλλά και η αποφυλάκιση της Παναγιώτας Ρούπα δείχνει ότι και οι δικαστές, ως πρόσωπα, μπορούν και έχουν τα περιθώρια, όταν θέλουν, να εφαρμόσουν τον νόμο και να πράξουν αυτό, που πρέπει, σε αντίθεση, για παράδειγμα, με όσα κρίνουν άλλοι αντίστοιχοι δικαστές, στην περίπτωση του Νίκου Μαζιώτη, τα αιτήματα του οποίου απορρίπτονται, επειδή οι δικαστές αυτοί ζητούν, από τον φυλακισμένο αναρχικό, που έχει καταδικαστεί, ως τρομοκράτης, για την δράση του, στον “Επαναστατικό Αγώνα, να υπογράψει μια νέου τύπου “δήλωση μετανοίας”, κάτι, το οποίο είναι απαράδεκτο και το οποίο ο Νίκος Μαζιώτης αρνείται να πράξει. Βέβαια, δεν θα κρίνω εγώ το τί πράττει και το τί δεν πράττει ο φυλακισμένος αναρχικός, αλλά μπορώ να πω, ότι κατανοώ την άρνησή του αυτή.

Αυτό, που μπορώ να κρίνω, είναι την ένοπλη πολιτική ατομική και την ομαδική σεκταριστική τρομοκρατία γκρουπούσκουλων, ακόμη και όταν αυτή η τρομοκρατία ασκείται, μέσα στα πλαίσια του έκτακτου καθεστώτος της πολυχρονίσασας νεοαποικιακής χρεωδουλείας, που έχει οδηγήσει, στην εφαρμογή, όχι μιας ανοικτής δικτατορίας, αλλα σε ένα ιδιότυπο πολιτικό σύστημα νομιζόμενης δημοκρατίας, στο οποίο έχει υπαχθεί η ελληνική κοινωνία, ήδη, από το 1ο Μνημόνιο, το οποίο συνίσταται, από το γεγονός ότι η εκλογική διαδικασία και οι κλασικές αστικές πολιτικές διαδικασίες, στο ιδιότυπο πολιτικό καθεστώς της νομιζόμενης δημοκρατίας διατηρούνται, επιφανειακώς, κανονικά. 

Αυτό, όμως, αποτελεί μια απάτη και αυταπάτη, αφού ο έμπρακτος αυταρχισμός αυτού του ιδιότυπου πολιτικού συστήματος και του ουσιώδους νομοθετημένου, οιονεί, κατοχικού καθεστώτος της νεοαποικιακής χρεωδουλείας συνίσταται, στο γεγονός ότι παραμένει, εσαεί και εφαρμόζεται, συστηματικά, η εκτεταμένη και λεπτομερειακή υποτιθέμενη, ως έκτακτη και προσωρινή, νομοθεσία των Μνημονίων, η οποία, πλέον, έχει καταστεί μια κανονικότητα, που, διαρκώς, εμπλουτίζεται, σε τακτικά χρονικά διαστήματα, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των ευρωθεσμικών δανειστών, ανεξαρτήτως, από το ποιό πολιτικό κόμμα ψηφίζει το εκλογικό σώμα και ποιό πολιτικό πρόγραμμα επιθυμεί να εφαρμοσθεί και τούτο διότι, τελικά, πέραν από τις απατηλές διακηρύξεις των πολιτικών κομμάτων, ο αστικός πολιτικός κόσμος  της αριστεράς, του κέντρου και της δεξιάς δρα και εργάζεται, ως μέλος της, κατ’ ουσίαν, ενεργού ενιαίας ομάδας των υποτακτικών επιστατών, που λειτουργούν, ως μπράβοι των ξένων δανειστών, ως εντολέων τους και φυσικά, όχι, ως ομάδα εκπρόσωπων του ελληνικού εκλογικού σώματος, που τους ψηφίζει και τους εκλέγει.

Λάμπρος Φούντας. Μέλος του “Επαναστατικού Αγώνα”. 

Η Παναγιώτα Ρούπα, στην, παραπάνω, δήλωση, αναφέρεται, ως φόρο τιμής, στον, ανωτέρω, εικονιζόμενο φονευμένο, σε ένοπλη μάχη, με αστυνομικούς, στις 10/3/2010, στην Δάφνη, Λάμπρο Φούντα και στον σύντροφό της (και στην προσωπική της ζωή) Νίκο Μαζιώτη, που παραμένει, στην φυλακή.

Εκφράζοντας την γνώμη μου, για την ένοπλη δραστηριότητα του “Επαναστατικού Αγώνα”, όπως έχω πράξει και στην περίπτωση της “Επαναστατικής Οργάνωσης 17 Νοέμβρη” [οι αναγνώστες μπορούν να ανατρέξουν και να διαβάσουν το παλαιό δημοσίευμα, σε αυτό, εδώ το μπλογκ, με τίτλο : "Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη". Μια κριτική ματιά, διαβάζοντας το βιβλίο, για την ιδεολογική επιλογή και πολιτική δράση του Δημήτρη Κουφοντίνα. (Ο δρόμος, προς την κόλαση, είναι στρωμένος, με καλές προθέσεις)... ], χρειάζεται να τονίσω τα εξής :

Από τότε δεν έχουν αλλάξει οι απόψεις μου, για την άσκηση της ένοπλης πολιτικής τρομοκρατίας, η οποία παραμένει αδιέξοδη, για τον απλούστατο λόγο ότι τα όποια σεκταριστικά κουμπούρια δεν φέρνουν καμία ουσιαστική πολιτική και κοινωνικοαπελευθερωτική αλλαγή, αλλά το, πολύ-πολύ, να οδηγήσουν, σε εναλλαγή προσώπων των πρωταγωνιστών, ή μη, μέσα στο παρόν εξουσιαστικό καθεστώς, ενώ η “ταινία”, που παίζεται δεν αλλάζει.

Άλλωστε και η παλαιότερη εμπειρία, από αυτού του είδους τις πρακτικές, που ακολουθήθηκαν, από διάφορες (νομιζόμενες, ως επαναστατικές κοινωνικοαπελευθερωτικές) οργανώσεις, όπως το κόμμα των Μπολσεβίκων, με πρωτεργάτη, στα επαναστατικά δραστήρια νειάτα του, τον ανωτέρω εικονιζόμενο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλλι (Στάλιν), στην δεκαετία του 1900, που επιδόθηκε, με εντολή του Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνωφ (Λένιν), σε ενεργό επαναστατική τρομοκρατική δράση, με ληστείες τραπεζών, χρηματαποστολών και πλουσίων γαιοκτημόνων και αστών, όπως και, στην επιβολή καταβολής αναγκαστικής «εισφοράς», στους οίκους ανοχής της Τυφλίδας, στην τσαρική Γεωργία, προκειμένου να έχει το μπολσεβικικό κόμμα τα απαραίτητα κεφαλαία, για την λειτουργία του - οι αναγνώστες μπορούν να δουν το προ δεκαετίας, δημοσίευμά μου, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλο : Ι. Β. Στάλιν : Μετρήθηκε, ζυγίστηκε και βρέθηκε ελλιπής. (Η σύγκρουση Στάλιν - Τρότσκυ, κατά την δεκαετία του 1920, η εδραίωση της κομματικής γραφειοκρατίας και τα περιορισμένα όρια ρεαλισμού του σοβιετικού καθεστώτος, με αφορμή μια συζήτηση, για τον σταλινισμό, στο Lenin Reloaded). -, έδειξαν ότι, έστω και μέσα, από μια πολύ περισσότερο πολύπλοκη διαδικασία, τελικά, ακόμη και οι ριζοσπαστικές αλλαγές, που προέκυψαν, από την ρωσική επανάσταση και την Οκτωβριανή εξέγερση του 1917, η πραξικοπηματική λογική των μεταχειριζόμενων την πολιτική της τρομοκρατικής ένοπλης βίας, που παραμένει ξεκομμένη, από την κοινωνία, δεν είναι, μόνον, αδιέξοδη, αλλά και όταν μαζικοποιείται, οδηγεί, στην εγκαθίδρυση ριζοσπαστικών, μεν, αλλά εξουσιαστικών, δε, καθεστώτων, που αρνούνται, αντιμάχονται και καταστρέφουν, έμπρακτα την κοινωνική απελευθέρωση, όπως μας έδειξε ο εμφύλιος πόλεμος στην Ρωσία, κατά την περίοδο 1917 - 1921, αλλά και ο εμφύλιος πόλεμος, στην πολυάνθρωπη Κίνα , στις δεκαετίες του 1930 και του 1940, με την επικράτηση, αφενός μεν, των Μπολσεβίκων του Λένιν και του κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος του Μάο Τσετούνγκ. 

Η ισπανική εμπειρία της χρονικής περιόδου, που ακολούθησε το 1870, έφτασε, στην κοινωνική επανάσταση και στον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας, κατά το χρονικό διάστημα 1936 - 1939, φαίνεται ότι αποτελεί μια εξαίρεση στον κανόνα, αν και εδώ, δεν υπάρχει ομοφωνία, γύρω από το ζήτημα της χρήσης της ατομικής τρομοκρατίας, ως μέσου αγώνα, για την κοινωνικοαπελευθερωτική αλλαγή, καθότι η κοινωνικοαπελευθερωτική αλλαγή, στον κεντρικό της πυρήνα - για να επανέλθουμε, στον Albert Camus - έχει την εξάλειψη της βασιλείας του χρήματος, δηλαδή, μιλώντας, πρακτικά, στην εξάλειψη της οικονομικής ολιγαρχίας. 

23/11/1936 Η κηδεία του Buenaventura Durruti.

Τότε, βέβαια, υπήρχε ένα οργανωμένο μαζικό εργατικό και αγροτικό αναρχικό κίνημα, για το οποίο, περιστασιακά (άλλοτε, επιτρεπτά, άλλοτε, όχι), η χρήση της ένοπλης βίας, της τρομοκρατίας όπως την λέμε σήμερα, έπαιζε έναν υποστηρικτικό ρόλο, για το κίνημα αυτό, απέναντι, στην στρατιωτική και αστυνομική βία του καθεστώτος και συνηθέστατα και πολύ περισσότερο, απέναντι, στην βία των ενόπλων μπράβων των εργοδοτών, στα εργοστάσια και των τσιφλικάδων (ανάμεσα, στους οποίους περίοπτη θέση κατείχε η καθολική χριστιανική εκκλησία), μέσα σε ένα αστικό/καπιταλιστικό καθεστώς, που, τις περισσότερες - τις πλείστες - φορές, ήταν, πολιτικά, ανώμαλο, ως δικτατορία. 

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια έζησαν και έδρασαν τα “grupos de afinidad” της ισπανικής αναρχικής πολιτικής οργάνωσης FAI, ο, ανωτέρω, εικονιζομενος Buenaventura Durruti (που σαν χθες, στις 20/11/1936, σκοτώθηκε, στην μάχη της Μαδρίτης), ο Francesc Sabate Llopart, ένας σκληροτράχηλος αναρχικός πολιτικός ακτιβιστής, που χρησιμοποίησε την τρομοκρατία, στον συνεχή αγώνα του, μετά την επικράτηση του ισπανικού φασισμού, το 1939, στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, κατά της δικτατορίας του στρατηγού Francisco Franco, για να σκοτωθεί, σε ένοπλη μάχη, με την Guardian Civil του δικτατορικού καθεστώτος, στις 5/1/1960.(Για τον ισπανικό αναρχισμό, οι αναγνώστες μπορούν να δουν το παλαιό δημοσίευμά μου, σε αυτό, εδώ το μπλογκ, με τίτλο :  1936 - 1939 : La revolución española : Ένα οδοιπορικό στην ιστορία του ισπανικού αναρχισμού, μέχρι την συγκρότηση της C.N.T. και της F.A.I. και την καταστολή της εξέγερσης των Αστουριών). 

Κώστας Σημίτης, τέως πρωθυπουργός : Λίγοι γνωρίζουν ότι, στον καιρό της στρατιωτικής δικτατορίας 1967 - 1974, έβαζε βόμβες. Και όμως, το έκανε…

Άλλωστε, σε αυτές τις περιπτώσεις των ανοικτών στρατιωτικών και πολιτικών δικτατοριών, ακόμη και αστοί πολιτικοί έχουν καταφύγει, στην χρήση της ένοπλης βίας, της τρομοκρατίας, όπως συμβαίνει, στην περίπτωση του τέως πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, κατά την διάρκεια της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967, ο οποίος έβαζε βόμβες· και αυτό το γράφω προς τιμήν του, παρά το δεδομένο γεγονός ότι, πολιτικά, τον απεχθάνομαι.

Αλλά όλα αυτά αποτελούν ένα ιστορικό παρελθόν. Όσον αφορά το σήμερα και την απαιτούμενη εξάλειψη της οικονομικής ολιγαρχίας πρέπει να αναφέρω ότι, πέρα από την συγκεκριμένη διαπίστωση, η οποία έχει κεντρικό χαρακτήρα, δεν μπορούμε να πούμε - τουλάχιστον, εγώ δεν μπορώ να πω - τίποτε, γύρω, από το πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτός ο συγκεκριμένος στόχος, που είναι απαραίτητος όρος, για την κοινωνικοαπελευθερωτική αλλαγή. 

Και αυτό,για πολλούς λόγους, κάποιους από τους οποίους μας τους περιγράφει γλαφυρά και παραστατικά, ο, παραπάνω, εικονιζόμενος αείμνηστος γέροντας Λεβ Τολστόι ο οποίος (και αυτός, σαν χθες, όπως ο Durruti, εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο, στις 20/11/1910) έχει προβεί στην διαπίστωση ότι :

«Ακόμη και η προφανέστερη αλήθεια, δεν μπορεί να γίνει ορατή, όταν αυτή έρχεται σε σύγκρουση, με της πεποιθήσεις, που έχουν σχηματίσει οι άνθρωποι», καθώς και ότι : 

«Ο άνθρωπος μοιάζει με κλάσμα όπου ο αριθμητής είναι ο πραγματικός εαυτός του και ο παρονομαστής η ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Όσο μεγαλύτερος είναι ο παρονομαστής, τόσο μικρότερη η αξία του κλάσματος. Και όσο ο παρονομαστής διογκώνεται προς το άπειρο, τόσο το κλάσμα τείνει, προς το μηδέν».

Αυτά είναι, που μας συμβαίνουν και - πολύ περισσότερο, μάλιστα - στην σύγχρονη εποχή.

Δυστυχώς.

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλα είναι απελπιστικά, άνευ αξίας και ουσίας. Κάθε άλλο.

Δεν είναι…