Η προβλεφθείσα πορεία, προς την τωρινή αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ, κατέστη αναπόφευκτη, το βράδυ της 5ης Ιουλίου 2015, μόνο, που άργησε να ολοκληρωθεί : «Το ερώτημα είναι εάν με αυτό το τοξικό κλίμα, μπορούμε να είμαστε σε αυτό το κόμμα» λέει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Με βάση, τα όσα λένε οι “Ομπρελλάδες”, δεν μπορούν. Όμως, τα λόγια, στην πολιτική, συνήθως, είναι “έπεα πτερόεντα” και δυσκοίλια, ως προς την συνέπεια αυτών, που τα εκστομίζουν· ιδίως όταν τα λέει ο συστηματίας ασυνεπής πρώην υπουργός Οικονομικών του 3ου και του παρόντος “ντροπαλού” 4ου Μνημονίου. Ο καιρός, γαρ, εγγύς (και “δημοψήφισμα”, εν όψει)…

 

Την περασμένη Δευτέρα, 6 Νοεμβρίου 2023, οι “Ομπρελλάδες” του ΣΥΡΙΖΑ εμφανιζόμενοι, ως εκφραστές της “ριζοσπαστικής ανανεωτικής” αριστεράς, πραγματοποίησαν μια εκδήλωση, με κύριο ομιλητή τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, πρώην υπουργό Οικονομικών της δεύτερης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον Αλέξη Τσίπρα, από τον Ιούλιο του 2015, μέχρι τον Ιούλιο του 2019,, ενώ και χθες, εμφάνισαν και ένα κείμενο, μαζεύοντας 1300 υπογραφές, γεγονότα τα οποία, υπό μορφή σαφών απειλών, που απευθύνονται, στον νεοεκλεγέντα πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανο Κασσελάκη και την ηγετική ομάδα του κόμματος, προϊδεάζοντας και παραπέμποντας, σε άμεσα, επικείμενη διάσπαση, με την ομαδική αποχώρησή τους, από αυτό, ενώ, ήδη, χθες, ο … διαγραφείς, από τον Στέφανο Κασσελάκη, Πάνος Σκουρλέτης, έδωσε, στην δημοσιότητα, την επιστολή παραίτησής του, από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο έπραξε και ο μη διαγραφείς Νίκος Βρούτσης, που, επίσης, παραιτήθηκε, από την ιδιότητα του μέλους του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό το απίστευτο τσίρκο του θεατρικού έργου, που κακοπαίζεται, στον ΣΥΡΙΖΑ, μετά την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα, ύστερα, από τις διαδοχικές συντριπτικές ήττες του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις βουλευτικές εκλογές του περασμένου Μαΐου και Ιουνίου και ιδίως, ύστερα από την αλεξιπτωτική εμφάνιση του Στέφανου Κασσελάκη, στην εκλογική διαδικασία, που ακολούθησε, για την διεκδίκηση της προεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία κέρδισε, εύκολα, τον περασμένο Σεπτέμβριο, με την προφανή βοήθεια της παλιάς στενής ηγετικής ομάδας και παρασκηνιακά, του Αλέξη Τσίπρα, αποτελεί προϊόν της προχωρημένης αποσύνθεσης του ΣΥΡΙΖΑ, που, ως μεγάλο κόμμα, έχει τελευτήσει τον βίο του και αγωνίζεται να επιβιώσει, ως ένα μεσαίο, ή, έστω και μικρό κόμμα, στην ελληνική πολιτική σκηνή, είναι, για μένα - αλλά και για πάρα πολλους άλλους -, απίστευτα, διασκεδαστικό.

Εγώ, μάλιστα, έχω κάθε λόγο να επιχειρώ, διότι, εδώ και οκτώ χρόνια, είχα αντιληφθεί και περιγράψει, σε γενικές γραμμές, την μέλλουσα, τότε, πορεία του “κραταιού” ΣΥΡΙΖΑ, από το καλοκαίρι του 2015, με αφετηρία την 5η Ιουλίου 2015, όταν ο, τότε, πρωθυπουργός και πρόεδρος και σύσσωμη η, τότε, η συντριπτική πλειοψηφία της “ανανεωτικής” και “ριζοσπαστικής” ηγεσίας του κυβερνητικού κόμματος, πέταξαν, στον σκουπιδοτενεκέ της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας, το συντριπτικό, πλειοψηφικά, με 61%, το «ΟΧΙ, στο Μνημόνιο», που είχε υπερψηφίσει το ελληνικό εκλογικό σώμα την ίδια ημέρα. 

Ο Euclid, κηρύσσει, με το κτύπημα του παραδοσιακού σφυριού, την έναρξη των εργασιών του αμερικανικού χρηματιστηρίου, στην Νέα Υόρκη, όταν ήταν υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Τότε, οι Συριζαίοι αυτό δεν το έβλεπαν και όσοι - λίγοι - το έβλεπαν, ως πιθανή εξέλιξη, είχαν την ελπιδα ότι θα κατάφερναν να το αποφύγουν. Δεν το απέφυγαν, έστω και αν αυτή η εξέλιξη είχε τους δικούς της αργούς ρυθμούς, καθυστερώντας 8 χρόνια να έλθει, αν και εγώ υπολόγιζα ότι θα προέκυπτε νωρίτερα. Σε αυτό το ειδικό σημείο, έσφαλα, αλλά, ως προς την γενική εικόνα της εξελικτικής πορείας του ΣΥΡΙΖΑ, υπήρξα σωστός. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως μεγάλο κόμμα έχει τελειώσει. 

[Ας δουν οι αναγνώστες ενδεικτικά παλαιά δημοσιεύματά μου, εκείνης της εποχής, με τίτλους : Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε τον κατήφορο. Και η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος, αφού εκεί τον οδηγεί το μεγαλύτερο πούλημα της λαϊκής θέλησης, που έχει γίνει, από την εποχή της Βάρκιζας. (Από την ακύρωση του plan b του Γιάννη Βαρουφάκη, στο 3ο Μνημόνιο και στην διαιώνιση της καταστροφής). και Η υποταγή του Αλέξη Τσίπρα, στο δόγμα του "There Is No Alternative" και το επερχόμενο πολιτικό τέλος του ΣΥΡΙΖΑ. (Ο ντροπαλός ολοκληρωτισμός του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" και τα αδιέξοδά τους, μέσα από τις αναλύσεις της Margaret Thatcher και του Milton Friedman, που αποδεικνύονται περισσότερο διορατικοί και λιγότερο αναλγητοί, από την για "πρώτη φορά αριστερά" κυβέρνηση των ορφανών του ελληνικού σταλινισμού). και 25/1/2015 - 20/9/2015 : Έγκλημα και τιμωρία, χωρίς άμεσες συνέπειες, για τον ΣΥΡΙΖΑ, που έχασε 320.074 ψήφους. (Η άνετη εκλογική νίκη του Αλέξη Τσίπρα και ο επικείμενος πολιτικός αφανισμός του κόμματος, στο οποίο ηγείται). και Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα μπροστά στο πλήρες αδιέξοδο της εφαρμοσμένης πολιτικής της. (Ο Γιάννης Βαρουφάκης, οι πιθανότητες επιτυχίας, που είχε το "Σχέδιο X" και η εγκατάλειψή του, από τα ορφανά του αναπαλαιωμένου ευρωσταλινισμού, που συγκροτούν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ). καθώς και διάφορα αλλά, από εκείνη την εποχή του 2015-2016 και μετέπειτα].  

Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, ανάμεσα, στην Δώρα Αυγέρη και την Θεοδωρα Τζάκρη. Μπορεί ο, τέως, πρωθυπουργός να μην εκφράζεται, δημοσίως, όμως, στο παρασκήνιο, δρα εντατικά. Και φυσικά, στηρίζει τον άνθρωπο, που αυτός έφερε, στον ΣΥΡΙΖΑ : Τον διάδοχό του, στην προεδρία του κόμματος Στέφανο Κασσελάκη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, είχε την αγαθή τύχη η απογοήτευση και η παραίτηση, από κάθε διάθεση αντίστασης, της ελληνικής κοινωνίας, που προέκυψε, ως αποτέλεσμα του κακοπαιγμένης επίδειξης του ερασιτεχνικού μακιαβελισμού της ηγεσίας του, να του επιτρέψει να “βαλσαμωθεί”, να κρύψει και να καθυστερήσει την χρονική ακολουθία της αποσύνθεσής του, για 8 ολόκληρα χρόνια, αλλά, εν τέλει, δεν μπόρεσε να την αποφύγει, με αποτέλεσμα να περιπέσει, στην παρούσα κατάσταση διάλυσης, με την πολιτικοκομματική προχωρημένη αποσύνθεση του μακροχρονήσαντος πτώματός του, το οποίο, αστραπιαία, από τον περασμένο Μάιο, αποβαλσαμώθηκε. Γι’ αυτό, άλλωστε και ο επιδειχθείς πολιτικός μακιαβελισμός σύσσωμης της ενιαίας ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε και κρίνεται, ως ερασιτεχνικός. Επειδή, απλούστατα, αποδείχτηκε ότι ήταν αναποτελεσματικός, με φυσική εξέλιξη να οδηγηθεί, πλέον, στα όρια της, ήδη, μακροχρονίσασας αυτογελοιοποίησης, που επιτείνει τους σπασμούς του συρρικνωθέντος, πλέον, ως προς την εκλογική του επιρροή, μικρού ή, έστω, μικρομεσαίου ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό το κείμενο, που υπέγραψαν οι “ανανεωτές” και “ριζοσπάστες” της - μην το ξεχνάμε - μνημονιακής “Ομπρέλλας” αξίζει να το παραθέσω, εδώ, για να αναγνωσθεί και να διαπιστωθεί η δεδομένη υποκρισία και ο “σεκταριστικός” χαρακτήρας των μελών αυτής της φράξιας του ΣΥΡΙΖΑ, που παραπέμπει, σε έναν πομπώδη, αλλά, στην ουσία του, φθηνό πολιτικαντισμό της δεκάρας, αφού όλοι οι υπογράφοντες δεν είναι αυτό, που ισχυρίζονται και προβάλλουν ότι είναι, αφού, ούτε “ριζοσπάστες” είναι (οι ριζοσπάστες, εξ ορισμού, δεν αποδέχονται, δεν υπογράφουν, δεν εφαρμόζουν και δεν στηρίζουν Μνημόνια, που υποτάσσουν την κοινωνία, σε καθεστώς νεοαποικιακής χρεωδουλείας), ούτε “ανανεωτές” υπήρξαν ποτέ και παραμένουν να μην είναι, αφού αυτό, που προσπάθησαν, εδώ και 55 χρόνια, από τότε, που συγκροτήθηκαν, ιστορικά, ως ΚΚΕ (Εσωτερικού), ΕΑΡ κλπ, ήταν να αναπαλαιώσουν το σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα - στο οποίο προσαρμόστηκαν και εντάχθηκαν, πλήρως - και η αλήθεια είναι ότι, ούτε και αυτό το κατάφεραν.

Ας δούμε, τώρα το κείμενο των 1300 μελών του ΣΥΡΙΖΑ : 

“Εμείς, που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, μέλη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, μέλη με μικρότερη ή μεγαλύτερη διαδρομή στη ριζοσπαστική και ανανεωτική Αριστερά αλλά και μέλη που προσήλθαμε πρόσφατα και μάλιστα σε εποχές εκλογικής ήττας και πολιτικής υποχώρησης, είμαστε βαθιά ανήσυχοι και ανήσυχες για το παρόν και κυρίως για το μέλλον του κόμματός μας. Όλοι και όλες διαπιστώνουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι σε αποδρομή. Μέχρι πρόσφατα πολλοί/ές τρέφαμε την ελπίδα ή την αυταπάτη ότι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ διεξαγόταν μια θεμιτή και θεσμικά εξασφαλισμένη αντιπαράθεση, που θα μπορούσε να επιλυθεί με συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες. Κοινός παρονομαστής των ανησυχιών μας σήμερα είναι η συλλογική αίσθηση ότι μετέχουμε σε ένα κόμμα που τείνει να μην έχει, με οποιοδήποτε πολιτικό σκεπτικό, σχέση με την Αριστερά. Όλα όσα γνωρίζαμε για τη φυσιογνωμία και τις κοινωνικές προτεραιότητες του ΣΥΡΙΖΑ αλλάζουν, αλλάζουν βίαια και μονομερώς.  

Παρ’ όλα αυτά, ή ακριβώς για όλα αυτά που ζούμε, η διέξοδος είναι Αριστερά. Για να αντιμετωπίσουμε : Την πικρία και την απογοήτευση από τη διπλή εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ τον Μάιο-Ιούνιο 2023. Ήττα την οποία όφειλε να διαδεχθεί η συλλογική αναζήτηση των αιτιών, για να χαραχθεί η στρατηγική της ανάταξης, αλλά τη διαδέχτηκε η ανησυχία και ο θυμός για τη διάψευση της προσδοκίας. Συναισθήματα διάχυτα στα μέλη και τους/τις φίλους/ες του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα μετά την προβληματική εξέλιξη της εκλογής προέδρου, ανεξάρτητα από το πώς τα διαχειρίζονται. Τις τάσεις παραίτησης και τις αποχωρήσεις, που εντείνονται καθημερινά τώρα που κλείνει ένας κύκλος εκλογικών αναμετρήσεων με τα αποθαρρυντικά για τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Και δεν γίνεται πια να τις παρακολουθούμε παθητικά. 

Η πεποίθησή μας ότι εκεί βρίσκεται η διέξοδος, δεν είναι εμμονή, είναι στάση ζωής, ο δικός μας δοκιμασμένος τρόπος να αντισταθούμε και να ανατρέψουμε την κυριαρχία της Δεξιάς, την απειλή της ακροδεξιάς, τις ανισότητες που θεριεύουν, τις διακρίσεις που παγιώνονται. Δεν είναι γιατί έτσι συνηθίζαμε από παλιά, αλλά γιατί αυτό απαιτούν σήμερα οι ανάγκες, τα σημερινά επίδικα, τα καθημερινά προβλήματα και οι σύγχρονες παγκόσμιες απειλές, οι επίκαιρες αντιθέσεις. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε και να οραματιζόμαστε, να σχεδιάζουμε από σήμερα την αλλαγή που έχει ανάγκη η κοινωνία και η ζωή μας, τον σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία.  

Οι εξελίξεις διαψεύδουν καθημερινά και τις πιο καλοπροαίρετες διαθέσεις: Λόγω των απαράδεκτων αλλαγών στο καταστατικό, τις οποίες και εμείς δεν καταφέραμε να αποτρέψουμε, παρότι δώσαμε μάχη και πολλοί και πολλές τις καταψηφίσαμε, η διαδικασία εκλογής προέδρου είχε μια οπερετική κατάληξη, που εξελίσσεται σε δράμα ολοκληρωτικής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ σε απροσχημάτιστα αρχηγικό κόμμα, με ελέω θεού πρόεδρο, πηγή όλων των εξουσιών, που ασκεί «αδιαμεσολάβητα» την ηγεσία χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη σύγκλησης των εκλεγμένων συλλογικών κομματικών οργάνων. Το αυτονόητο αίτημα για απολογισμό και εκτίμηση του αποτελέσματος των τριών αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων, που κατέληξαν σε στρατηγικές ήττες, απορρίπτεται με ένα σωρό προσχήματα, παραπεμπόμενο στο αόρατο μέλλον. 

 Αντί γι’ αυτό, με πραξικοπηματικού χαρακτήρα αρχηγικές δηλώσεις, επιβεβαιώνεται η πρόθεση για επανάληψη των ίδιων επιλογών που μας έχουν ήδη οδηγήσει σε οδυνηρά αποτελέσματα: Η, πιο διαχειρίσιμη, εκλογική ήττα του 2019 αντιμετωπίστηκε με μια φυγή τάχα προς τα εμπρός, που κατέληξε σε μια ρευστοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να μετατραπεί στη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη». Με τα γνωστά αποτελέσματα της κατάρρευσης του εκλογικού ποσοστού τέσσερα χρόνια μετά. Το 2023, χωρίς ίχνος πολιτικής φαντασίας, αποφασίζεται να εφαρμοστεί η ίδια «σωτήρια» στρατηγική. Χωρίς την παραμικρή συζήτηση οπουδήποτε. Μετά την απογοητευτική, πλην φωτεινών εξαιρέσεων, εμφάνιση στις αυτοδιοικητικές εκλογές, αυτή η «μεγάλη ιδέα» τείνει να καταλήξει σε μια άνευ όρων συμπόρευση –ορισμένοι οραματίζονται ακόμα και συγχώνευση– ενός αποδυναμωμένου πια κόμματος με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Σε μια πολιτική παρωδία, που καταλαμβάνει το κενό της στρατηγικής συμμαχιών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η στενή ομάδα στελεχών που περιβάλλει τον Στ. Κασσελάκη οδηγεί, με τη συναίνεσή του, τον ΣΥΡΙΖΑ στη μετάλλαξη σε έναν απολίτικο σχηματισμό, άσχετο με οποιαδήποτε εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ ή και του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Αναμασώντας προϊστορικές θεωρίες περί συνεργασίας κεφαλαίου και εργασίας και αποδίδοντας στο κεφάλαιο την ιδιότητα του εργαλείου για την καταπολέμηση των ανισοτήτων, καταντάει να υποδεικνύει νέες μεθόδους για την αποτελεσματικότερη απόσπαση της υπεραξίας από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, προτείνοντας έτσι ένα μόρφωμα συμπαραστάτη της «επιχειρηματικότητας» αντί για κόμμα στην υπηρεσία των εργαζομένων. Και αυτό το επιχειρεί παραπέμποντας συνειδητά στις ελληνικές καλένδες κάθε συλλογική απόπειρα για αποτίμηση της μέχρι τώρα πορείας. Καθημερινά σχεδόν μας θυμίζουν ότι το ομόφωνα αποφασισμένο για τον Νοέμβριο συνέδριο δεν θα πραγματοποιηθεί στο ορατό μέλλον. Η νέα ηγεσία δεν ενεργεί ως προεδρία, δηλαδή ως μονοπρόσωπο όργανο με καταστατικές δεσμεύσεις απέναντι στη συλλογικότητα, αλλά σαν να έχει κυριεύσει μια θέση εξουσίας την οποία προφυλάσσει σαν κόρη οφθαλμού από τη λογοδοσία στα συλλογικά όργανα.  

Πεπεισμένοι/ες για την ιστορική σημασία της ιδρυτικής συμφωνίας του ΣΥΡΙΖΑ ως συνασπισμού πολιτικών δυνάμεων της ευρύτατης Αριστεράς, από την αριστερή σοσιαλδημοκρατία ως τη ριζοσπαστική Αριστερά, δεν θα μπορέσουμε να συνυπάρχουμε αρμονικά στο ίδιο κόμμα και να εκπροσωπούμαστε από μια ηγεσία που υποβάλλει αίτηση διαζυγίου από κάθε πολιτικό σκεπτικό που σχετίζεται με την Αριστερά, τις αξίες, τις ιδέες, το ήθος και το ύφος της.  

Δεν μας ταιριάζει να βαυκαλιζόμαστε ότι υπάρχει μαγικό κλειδί για την κυβερνητική εξουσία που το κρατάει ο χαρισματικός ηγέτης. Προϋπόθεση για να υπάρξει ξανά προοπτική διεκδίκησης της εξουσίας από την Αριστερά είναι να ανοικοδομηθεί από τα χαμηλά ποσοστά που έχουμε οδηγηθεί ένας αξιόπιστος πολιτικός φορέας της: με σοβαρά επεξεργασμένο πρόγραμμα ριζοσπαστικών αλλαγών με αξιόπιστη και σταθερή πολιτική συμμαχιών, η οποία δεν θα διακηρύσσεται απλώς, αλλά θα οικοδομείται με συνέπεια στην κεντρική πολιτική σκηνή, σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο και στο πεδίο των κοινωνικών κινημάτων. Και θα οδηγεί σε προωθητικές προγραμματικές συγκλίσεις με όμορες πολιτικές δυνάμεις μέσα από την ενίσχυση της Αριστεράς και όχι με την παράδοσή της άνευ όρων σε σχέδια ξένα προς το δικό της πρόγραμμα.  

Ο μύθος του ηγέτη που θα νικήσει τον Μητσοτάκη σε μια μονομαχία είναι ή αυταπάτη ή καθαρή απάτη. Και στη μία και στην άλλη εκδοχή μάς εμποδίζει να ανακτήσουμε την αναγκαία αξιοπιστία, θεμελιωμένη σε μια στέρεη αριστερή ταυτότητα: με σαφή ταξική τοποθέτηση υπέρ των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων με σαφή οικονομική και δημοσιονομική πολιτική ενάντια στις ανισότητες με εναλλακτικό παράδειγμα παραγωγής και κατανάλωσης με στρατηγικό στόχο τις δομικές μεταρρυθμίσεις που αλλάζουν την υπάρχουσα οργάνωση της κοινωνίας με τολμηρή ριζοσπαστική πολιτική για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης με επίκεντρο πολιτικές δίκαιης μετάβασης στην πράσινη οικονομία με ανάκτηση της στενής σχέσης με τα κινήματα για την προάσπιση των δικαιωμάτων (πρώτιστα των προσφύγων/ισσών και το αντιρατσιστικό, της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, των αναπήρων, με το νεανικό και αντιαυταρχικό κίνημα) με ισχυρούς δεσμούς με το φεμινιστικό κίνημα με οργανικούς δεσμούς με τα κινήματα της νέας γενιάς, τις προσδοκίες και τους αγώνες της για ένα αξιοβίωτο σήμερα και ένα καλύτερο αύριο σχεδιασμένο με τη δική της συμμετοχή με σαφείς θέσεις για τη διάκριση κράτους και εκκλησίας. με σαφές στρατηγικό όραμα για την Ευρώπη των λαών, με σταθερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό σε οργανική σχέση και συντονισμό με την ευρωπαϊκή Αριστερά με την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μέσα από μια εξωτερική πολιτική καλής γειτονίας, με οδηγό την ύφεση, την επιδίωξη της ειρήνης και του αφοπλισμού, απαλλαγμένη από τις επιρροές του εθνικισμού, ακόμα κι όταν αυτός ντύνεται με «πατριωτικό» μανδύα.  

Η αντίθεσή μας με τη σημερινή ηγετική ομάδα και τη στρατηγική της μετάλλαξης δεν είναι μια συνηθισμένη εσωκομματική αντιπαράθεση, είναι ταυτοτικού χαρακτήρα. Η επίκληση της ενότητας δεν μπορεί να γίνεται σε βάρος της Αριστεράς. Ακριβώς στο έδαφος της Αριστεράς είναι που επιδιώκεται η ενότητα. ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι οι τραμπουκισμοί και η θρασύτητα ενός πνεύματος ιδιοκτήτη που αποφαίνεται «όποιος διαφωνεί, να φεύγει». Είμαστε όλοι/ες εμείς που τον ιδρύσαμε, τον πιστέψαμε, τον αναδείξαμε διεκδικητή της κυβέρνησης, καταφυγή των πολλών, των «από κάτω», αντίπαλο του ακροδεξιού λαϊκισμού που καιροφυλακτεί. 

Πρόθεσή μας και στόχος μας είναι να διασφαλίσουμε έναν πολιτικό χώρο ικανό να υπερασπίζεται και να προβάλλει την ταυτότητα, τη φυσιογνωμία, τις αξίες, τις ιδέες και τις πολιτικές προτάσεις της Αριστεράς, ανοιχτό στις δεκάδες χιλιάδες γυναίκες και άνδρες της Αριστεράς, της οικολογίας, του φεμινιστικού κινήματος, των κινημάτων της νεολαίας, των κοινωνικών κινημάτων, που νιώθουν την ανάγκη να συζητήσουν και να δράσουν από κοινού για το παρόν και το μέλλον της, για το δικό τους παρόν και μέλλον, είτε μετέχοντας σε αυτόν είτε παρακολουθώντας την πορεία του, χωρίς να εγκαταλείπουν για την ώρα τις σημερινές επιλογές τους. Θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν κοινό τόπο ικανό να εμπνεύσει αισιοδοξία και να κινητοποιήσει όσους/ες οδηγούνται στην παραίτηση, αλλά και το «πλήθος της αποχής», που το τροφοδοτεί η λαθεμένη πεποίθηση ότι από την πολιτική δεν έχει τίποτα να περιμένει κανείς, ενώ, αντίθετα, από τη συμμετοχή μας στις διεργασίες της πολιτικής και στα κοινωνικά κινήματα εξαρτώνται σχεδόν τα πάντα.”.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης, με την Δώρα Αυγέρη, την Ράνια Σβίγκου, τον Γιώργο Βασιλειάδη, τον Tyler McBeth.

Ο Στέφανος Κασσελάκης, όμως, τους πρόλαβε όλους, με ένα αφοπλιστικό διάγγελμα, το οποίο ουδείς, από τους εσωκομματικούς αντιπάλους του, ανέμενε και το οποίο τους αφήνει έκθετους, μετατρέποντας τους, σε “πουκάμισα αδειανά”, όπως, άλλωστε, στην πραγματικότητα, ήσαν και παραμένουν να είναι, προαναγγέλοντας ένα δημοψήφισμα, για τις διαγραφές, στις οποίες προέβη και τις οποίες οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι αμφισβητούν και αρνούνται να τις κάνουν αποδεκτές (αν και φαίνεται ότι ένα τέτοιο δημοψήφισμα θα αποφευχθεί).

Αξίζει να δούμε και αυτό το διάγγελμα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ :

«Απευθύνομαι στον ελληνικό λαό.

Απευθύνομαι σε εσάς, τη μεγάλη προοδευτική πλειοψηφία αυτού του τόπου, που θέλετε μία εναλλακτική λύση στην κυβέρνηση Μητσοτάκη-Βορίδη-Βελόπουλου.

Απευθύνομαι σε εσάς, τους 150.000 πολίτες που περιμένατε υπομονετικά στις ουρές για ώρες επί δύο συνεχόμενες Κυριακές.

Και απευθύνομαι στην καθεμία και στον καθένα από εσάς που έχω γνωρίσει, ακούσει, αγκαλιάσει, από τα Σφακιά μέχρι τη Δαδιά, από τη Ρόδο μέχρι τα Γιάννενα.

Εχω μάθει μερικά πράγματα από μέσα πλέον. Και όσοι πιστεύετε ότι το σύστημα είναι βαριά άρρωστο, δυστυχώς έχετε δίκιο. Είναι – και μάλιστα πολύ.

Και ο πρωθυπουργός και η οικογένειά του είναι βολικά καθισμένοι στο επίκεντρο αυτού του συστήματος.

Ηρθα από μακριά, στα 35 μου, να προσφέρω ό,τι μπορούσα για μια πιο δίκαιη κοινωνία.

Εμπνευσμένος από έναν σεμνό και ταπεινό άνθρωπο: Τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος με κράτησε για ώρες στο γραφείο του τον Ιανουάριο –μπροστά στους συνεργάτες του– όσο εγώ αισθανόμουν άβολα.

Τελικά, το γραφείο του έγινε γραφείο μου, με εντολή από τη βάση, με εντολή από την κοινωνία την ίδια.

Και μαζί με αυτό το γραφείο κληρονόμησα έναν άδειο όροφο. Μία λαβωμένη Κοινοβουλευτική Ομάδα. Μία Πολιτική Γραμματεία στην οποία σύντροφοι μισούν συντρόφους σε παράλληλους μονολόγους, που διαρκούν 8 ώρες. Φιλοδοξίες στην πλάτη του 18% που ήταν ψήφος προς τον Αλέξη.

Απέναντι σε αυτή τη δυσάρεστη πραγματικότητα, η κοινωνία με αγκάλιασε και μου έδωσε μία ξεκάθαρη εντολή: «Αλλαξέ τα όλα».

Και θα τα αλλάξω όλα. Καθαρά και στο φως!

Θα φτιάξουμε μαζί μια Ελλάδα:

– Χωρίς ασυλίες για τους τραπεζίτες και προνόμια για τους βουλευτές.

– Χωρίς ατιμωρησία για όσους καταχρώνται το βιος του πολίτη.

– Χωρίς ολιγοπώλια στα καύσιμα και στον ηλεκτρισμό.

– Χωρίς τη μάστιγα της διαφθοράς και της διαπλοκής.

– Με διαύγεια παντού.

– Με κανόνες στην εργασία, με συλλογικές συμβάσεις όπως προβλέπονται από τις ευρωπαϊκές οδηγίες, με προστασία για τον εργαζόμενο.

– Με ένα μεγάλο κοινωνικό κράτος, που θα ενισχύσει το ΕΣΥ και το ΕΚΑΒ, που θα βάλει τέλος στην Παιδεία δύο ταχυτήτων.

– Με πολύ μεγάλες επενδύσεις για τη στέγη, για τους νέους, για την κλιματική αλλαγή.

– Με σεβασμό στη θρησκευτική πίστη αλλά σαφή διαχωρισμό Εκκλησίας – Κράτους, όπως ισχύει σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες.

– Με ένα στράτευμα ριζικά εκσυγχρονισμένο, ώστε να προστατεύει αποτελεσματικά και την άμυνα της χώρας αλλά και τις κοινωνικές υποδομές.

– Με μία χώρα που θα έχει ξανά πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, που δεν θα είναι «yes man» κανενός, που δεν θα φοβάται να υπερψηφίσει την κατάπαυση του πυρός στον ΟΗΕ. 

– Με ένα κράτος που θα απελευθερώνει όλες τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας, που θα δίνει ευκαιρίες σε όλους τους πολίτες να υλοποιήσουν το όνειρό τους. Αυτό είναι το Ελληνικό Ονειρο!
Τίποτα από αυτά δεν θα γίνει εάν δεν το θέλουμε όλοι και εάν δεν υπάρχει αλήθεια μεταξύ μας. Και γι’ αυτόν τον λόγο δικαιούστε την αλήθεια λοιπόν, χωρίς καμία υπεκφυγή.

Η αξιωματική αντιπολίτευση είναι άρρωστη. Δεν είναι διεφθαρμένη όπως η κορυφή της ΝΔ, αλλά είναι άρρωστη. Με στελέχη που προσβάλλουν το ίδιο τους το κόμμα, τους συντρόφους τους, τον νόμιμα εκλεγμένο πρόεδρό τους, αλλά κυρίως τους εκατοντάδες χιλιάδες προοδευτικούς και αριστερούς πολίτες που με τέτοιες συμπεριφορές ντρέπονται να πουν ότι είναι ΣΥΡΙΖΑ.
Στο όνομα αυτών των ανθρώπων, των αγωνιστών της καθημερινότητας και όχι των κομματικών γραφείων, σας λέω ξεκάθαρα:

Δεν θα κάνω πίσω! Θα τιμήσω την εντολή που έλαβα πλήρως. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει ένα υγιές, ενιαίο κόμμα, όπου η μόνη τάση θα είναι η δημοκρατία από τη βάση.

Η λειτουργία ενός κόμματος, και πόσω μάλλον της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αποτελεί πολύ σοβαρό ζήτημα για να γίνεται θέμα αναβολών και σκόπιμων ή μη καθυστερήσεων.

Γι’ αυτόν τον λόγο αύριο θα ζητήσω από την Κεντρική Επιτροπή να αποφασίσει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος απευθείας από τα μέλη και τους φίλους του κόμματος για την αποπομπή των τεσσάρων στελεχών που προσέβαλαν βάναυσα όλους μας. Εάν η Κεντρική Επιτροπή αρνηθεί, θα προχωρήσω στη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος με αίτημα του 15% των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς όπως προβλέπει το καταστατικό μας.

Τη νύχτα της εκλογής μου επανέλαβα τρεις φορές μία φράση: Δεν θα σας προδώσω ποτέ.

Και αυτό το επαναλαμβάνω και τώρα, πιο αποφασιστικά από κάθε άλλη φορά.

Θα κάνουμε την Ελλάδα σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα. Μαζί. Και δεν θα μας σταματήσει κανείς».

Συνοψίζοντας, όσα συμβαίνουν, στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να επισημάνω ότι, στην πραγματικότητα, όλα αυτά δεν γίνονται, για κάποιες σοβαρές ιδεολογικές και πολιτικές διάφορες. 

Η παρούσα λυσσαλέα σύγκρουση γίνεται, επειδή η τωρινή εσωκομματική αντιπολίτευση έχασε, ανέλπιστα και απροσδόκητα, την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, στις εσωκομματικές εκλογές της 10ης και της 17ης Σεπτεμβρίου 2023, από έναν, από το πουθενά, “αλεξιπτωτιστή”, τον Στέφανο Κασσελάκη, οποίος κέρδισε, άνετα, τις εκλογές, αν και παντελώς, άγνωστος και νεοφερμένος, εξ Αμερικής, στον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή στηρίχθηκε, από την εσωκομματική ομάδα του Αλέξη Τσίπρα, χωρίς ο ίδιος ο πρώην πρόεδρος του κόμματος να εκφρασθεί και να εκτεθεί, δημοσίως.

Έτσι, αν και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, συνομολόγησε, υπέγραψε και εφάρμοσε το 3ο και το “ντροπαλό”, άτυπο αλλά ουσιώδες και μακροχρόνιο 4ο Μνημόνιο, που εφαρμόζεται και στις ημέρες μας, αναρωτήθηκε, την περασμένη Δευτέρα, αναφέροντας ότι «Το ερώτημα είναι εάν με αυτό το τοξικό κλίμα, μπορούμε να είμαστε σε αυτό το κόμμα», είναι απαραίτητο να περιμένουμε, για να δούμε τις πράξεις των μελών της “Ομπρέλλας”, αυτής της εσωκομματικής τάσης του ΣΥΡΙΖΑ, που προβαίνουν, σε αυτούς τους προειδοποιητικούς λεονταρισμούς, περί αποχώρησής τους, από τον ΣΥΡΙΖΑ· και μάλιστα, άμεσα (σήμερα, ή αύριο).

Είναι πιθανό να το πράξουν, αλλά δεν είναι κάτι το εύκολο, διότι, εκτός ΣΥΡΙΖΑ, οι πολιτικές προοπτικές τους, με την ίδρυση νέου κόμματος, είναι, άκρως, δυσοίωνες, αφού δεν εκφράζουν κάποια σοβαρή και αξιοπρόσεκτη τάση, στον χώρο της αριστεράς, ή, στην ελληνική κοινωνία.

Η ουσία της όλης υπόθεσης, όμως, εντοπίζεται, στο ώμο και ψυχρό γεγονός ότι και οι δυο αντιμαχόμενες πλευρές, πέραν όσων λένε (ιδίως, η πλευρά του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ), έχουν αποδεχθεί το πραγματικό γεγονός ότι ερίζουν, διεκδικώντας ένα μικρομεσαίο κόμμα και όχι ένα κόμμα μεγάλου μεγέθους, όπως συνέβαινε, κατά την ικανή χρονική περίοδο Μαΐου 2012 - Μαΐου 2023.

Έτσι, το τι πρόκειται να πράξουν, μένει να το δούμε…