12/11/2023 Έφυγαν, από τον ΣΥΡΙΖΑ, η “Ομπρέλλα” - με κείμενο 46 στελεχών - και ο Στέφανος Τζουμάκας. Μένουν (μέχρι να φύγουν), με σκληρό κείμενο, κατά του Στέφανου Κασσελάκη, η Έφη Αχτσιόγλου και άλλοι 10. Όμως, το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, που το καλοκαίρι ήταν πρόβλημα συγκροτητικό και όχι ηγεσίας, παραμένει, έχοντας μετατραπεί και σε πρόβλημα ηγεσίας, με πολύ σκοτεινές προοπτικές.

 

Τελικά, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και η “Ομπρέλλα”, τα μάζεψαν και σηκώθηκαν και έφυγαν, από τον ΣΥΡΙΖΑ. Φαίνεται, ως κάτι, που ήταν προαποφασισμένο, αλλά δεν είναι έτσι, τα πράγματα. 

Όλοι αυτοί ήθελαν να παραμείνουν στο κόμμα, αλλά με, κάποιες υποχωρήσεις και ανταλλάγματα, από την πλευρά της ηγετικής ομάδας και του Στέφανου Κασσελάκη, τα οποία συνοψιζονταν, στην άσκηση συνδιοίκησης Δυστυχώς, για αυτούς, όσα ελάχιστα περίμεναν να τους δοθούν, από την ηγετική ομάδα, όπως, άλλωστε, ήταν λογικό και αναμενόμενο, δεν δόθηκαν. Ο Στέφανος Κασσελάκης και οι, περί αυτόν, οδήγησαν τον Ευκλείδη Τσακαλώτο και την “Ομπρέλλα”, στην έξοδο, από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα προς ένα, τα λεγόμενα και υπολογιζόμενα, ως βαρίδια, για το κόμμα αυτό, από την νέα ηγεσία και πίσω από αυτήν, από τον Αλέξη Τσίπρα, οδηγούνται, στην πόρτα της εξόδου. 

Αυτό, που έχω να παρατηρήσω, στην συγκεκριμένη περίπτωση, αφορά το κείμενο αποχώρησης της “Ομπρέλλας”, από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά, προηγουμένως, είναι χρήσιμο να δούμε το περιεχόμενό του, το οποίο έχει ως ακολούθως :

«Προς

την Γραμματέα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α Π.Σ.,

τον Αναπληρωτή Γραμματέα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α Π.Σ.

Κοινοποίηση στον Πρόεδρο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α Π.Σ.

Αγαπητή συντρόφισσα, αγαπητέ σύντροφε

Το κείμενο αυτό δεν ήταν εύκολο να γραφτεί. Δεν προέκυψε χωρίς συλλογισμό, χωρίς βαθιά σκέψη, πόνο και αγωνία για το σήμερα και το αύριο της Αριστεράς. Άλλωστε, οι περισσότερες και οι περισσότεροι από εμάς είχαμε πάρει ενεργά μέρος, μαζί με πολλές και πολλούς άλλους, στην δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ. Και όλα αυτά τα χρόνια παλέψαμε με πάθος για την κοινή υπόθεση. Με στιγμές που μας έκαναν να νιώσουμε υπερηφάνεια, όπως αυτή της συμφωνίας των Πρεσπών, της κάλυψης από το ΕΣΥ 2,5 εκατομμυρίων ανασφάλιστων, της αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, της αποκατάστασης των συλλογικών συμβάσεων, της αύξησης του κατώτατου μισθού και την κατάργηση του επονείδιστου υποκατώτατου για τους νέους, της δραστικής μείωσης της ανεργίας,των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, αλλά και παλαιότερα με τη συμμετοχή μας στα κοινωνικά κινήματα, στις πορείες για τον Γρηγορόπουλο, στις πλατείες, στο Κοινωνικό Φόρουμ, στο εργατικό και αντιρατσιστικό κίνημα, στον αγώνα για την υπεράσπιση του άρθρου 16, σε τόσα άλλα….

Δεν ξεχνάμε τίποτα απ’ όλα αυτά. Τα κρατάμε ως παρακαταθήκη για το μέλλον.

Δεν ξεχνάμε και τις δύσκολες στιγμές. Τις στιγμές που νιώσαμε άβολα, δύσκολα, μειοψηφικά, αλλά συνεχίσαμε το ταξίδι. Δεν ξεχνάμε και τις δικές μας ευθύνες. Τις στιγμές που ολιγωρήσαμε ή που δεν καταφέραμε να σταματήσουμε αυτό που βλέπαμε να έρχεται,κυρίως τη βίαιη μετάλλαξη του κόμματός μας, τον αρχηγισμό, τη σταδιακή απομάκρυνσή του από τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς, τη διάχυσή του σε ένα θολό και άνευρο πολυσυλλεκτισμό.

Ήρθε όμως η στιγμή της απάντησης σε ένα κρίσιμο ερώτημα, που εκ των πραγμάτων έχει τεθεί.

Χωράνε οι ιδέες της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς μέσα στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, έστω και αν αυτές δεν είναι πλειοψηφικές; Η απάντηση δυστυχώς είναι αρνητική. Και δεν είμαστε εμείς, που δώσαμε την απάντηση.

Η νέα ηγεσία -και δεν αναφερόμαστε μόνο στον νέο πρόεδρο- φρόντισε με το καλημέρα να περιγράψει το νέο κόμμα έναντι του «παλαιού». Μόλις χθες ο Στ. Κασσελάκης χαρακτήρισε τον ΣΥΡΙΖΑ «άρρωστο κόμμα» και προανήγγειλε το ανήκουστο, βοναπαρτικό και ασφαλώς βαθιά αντιδημοκρατικό: τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την «απομπομπή», όπως είπε, των τεσσάρων στελεχών του κόμματος. Θα λέγαμε ότι ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η πρακτική του τραμπισμού, που εφαρμόζεται για πρώτη φορά στα χρονικά, ιδιαίτερα σε ένα κόμμα που έχει καθιερώσει τον πλουραλισμό, την ελευθερία της διαφορετικής άποψης, την ίδια τη δημοκρατία. Μια τέτοια πρακτική διωγμού ιστορικών στελεχών του χώρου μας, στην ουσία σημαίνει διωγμό και διαγραφή της ίδιας της αριστεράς από τον νέο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, που φοβόμαστε ότι ουδεμία σχέση έχει πλέον με τον ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως τον ζήσαμε.

Η ομιλία του στην ΚΕ ήταν μνημείο αλαζονείας, αυταρχικής και αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς. Ως “αδιαμεσολάβητος” κατήργησε επί της ουσίας τα όργανα, ακόμα και την Επιτροπή Δεοντολογίας, ενώ αρνήθηκε πεισματικά την ψηφοφορία για το θέμα, που ο ίδιος προκλητικά και αντικαταστικά έθεσε.

Ως απόλυτος “ηγεμόνας”, σε ένα κόμμα που απαξιώνεται καθημερινά, εκστόμισε κατηγορίες, που όμοιές της, ίσως και ποτέ, δεν είχαν διατυπωθεί. Είναι δυστυχώς, η νέα αυταρχική “κουλτούρα” που βάζει τη σφραγίδα της σε ένα κόμμα, το οποίο με ιλιγγιώδη ταχύτητα μετατοπίζεται από την Αριστερά, στο γνωστό, ενδεχομένως και άγνωστο για την ιστορία του τόπου, χώρο της συντηρητικής μεταπολιτικής.

Τα μηνύματα όμως ήταν πολλά. Ήταν η ομιλία του Στ. Κασσελάκη στον ΣΕΒ, που αναφέρθηκε στην ανάγκη συνεργασίας του κεφαλαίου με την εργασία, αναφορά που στην ουσία έβαλε τη σφραγίδα της βίαιης στροφής σε δεξιά και νεοφιλελεύθερα μονοπάτια και οδηγεί σε ρήξη με τον κόσμο της εργασίας. Ήταν το φως που… κέρδισε το σκοτάδι. Η ανατριχιαστικά «ουδέτερη» ανακοίνωση για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Η πλήρης απουσία της ηγετικής ομάδας από τις κινητοποιήσεις για την Γάζα.Η «συγγνώμη» της Θεοδώρας Τζάκρη για όσα η αριστερά έπραξε το 2011 – 2015. Η αντικατάσταση της ριζοσπαστικής με την… πατριωτική Αριστερά. Η αυταρχική άνωθεν εντολή διαγραφής τεσσάρων ιστορικών στελεχών, ανάμεσά τους δύο πρώην γραμματείς του κόμματος.Το αρχηγικό και δεσποτικό διάταγμα «όποιος δεν συμφωνεί μαζί μου, θα είναι εκτός ψηφοδελτίων».Το τοξικό κλίμα, ο νεοαυριανισμός και ο δεξιόστροφος λαϊκισμός, οι κραυγές και ο φανατισμός, το μίσος για το 3% και την ιστορική πορεία της Αριστεράς, που έβαλαν τη σφραγίδα τους στη δημόσια συζήτηση. Ήταν η αδιαμεσολάβητη σχέση του «αρχηγού» με το λαό και η επί της ουσίας κατάργηση των Οργανώσεων Μελών. Η αντικατάσταση της πολιτικής με την επικοινωνία και τον τακτικισμό. Ήταν και είναι η διαρκής αποδόμηση της αριστερής, οικολογικής και ριζοσπαστικής ταυτότητας του κόμματος στο όνομα της στροφής προς το κέντρο.

Η νέα ηγεσία του κόμματος, υποσχέθηκε με ένα πρωτόγονο τρόπο να τα αλλάξει όλα. Η υπόσχεση αυτή συνοδεύτηκε, όμως, με την παλιά συνταγή της ήττας. Και ενώ με αυταρχισμό ξηλώνει χωρίς διαδικασίες πρόσωπα, ακόμα και αυτά της διεύρυνσης, κρατάει ως κόρη οφθαλμού τη διαρκή και βίαιη μετάλλαξη, αυτή ακριβώς που οδήγησε σε διαρκείς ήττες και σε απώλεια πολιτικής και κοινωνικής επιρροής. Δείγμα γραφής οι δημοσκοπικές έρευνες, οι οποίες φέρνουν το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ σε απόσταση αναπνοής από τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, με συνεχείς διαρροές προς άλλες δυνάμεις, κυρίως της αριστεράς και της αποχής. Η μετατόπιση και ο συνωστισμός, εντέλει, στο κέντρο και στον λαϊκίστικο συντηρητισμό, σκορπά απογοήτευση στον κόσμο της Αριστεράς, που βλέπει ένα ιστορικό εγχείρημα να υπονομεύεται και να γκρεμίζεται εκ των έσω. Κάπως έτσι, το στοίχημα της Νέας Δημοκρατίας να «τελειώνουμε με την Αριστερά» βρήκε πρόσφορο έδαφος εντός των τειχών, από μια ομάδα που καθημερινά παίρνει διαζύγιο με τις αρχές και τις αξίες της και «εμπνέεται», στην καλύτερη περίπτωση, από το μοντέλο του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ!

Επειδή εμείς αισθανόμαστε την ιστορική ευθύνη. Επειδή επιμένουμε αριστερά και το όραμά μας είναι ο σοσιαλισμός με ελευθερία και δημοκρατία, δεν μπορούμε πλέον να νομιμοποιούμε με την παρουσία μας το έγκλημα που έχει γίνει σε βάρος ενός μοναδικού στην Ευρώπη ιδεολογικού και πολιτικού εγχειρήματος.

Αισθανόμαστε την ανάγκη να προστατεύσουμε από τον περαιτέρω διασυρμό του, τον πολιτικό χώρο που έχουμε υπηρετήσει τόσα χρόνια.

Εμείς μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, δηλώνουμε ότι αποχωρούμε από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Παραμένουμε στις επάλξεις και στην υπόθεση της ανανεωτικής – ριζοσπαστικής Αριστεράς. Επιλέγουμε να υπηρετήσουμε τη δυνατότητα υπεράσπισης μιας νέας νικηφόρας προοπτικής της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Είναι θέμα συνείδησης και ευθύνης. Για μια Αριστερά σύγχρονη, μέρος της ευρωπαϊκής και διεθνούς αριστεράς και σε αλληλεπίδραση με αυτήν. Για μια Αριστερά με κριτική σκέψη, βαθιά δημοκρατική, νεανική, οικολογική, φεμινιστική, κινηματική, αντιρατσιστική. Για μια Αριστερά σταθερά στο πλευρό του κόσμου της εργασίας και των φτωχών».

ΥΓ: Προς όσες και όσους ελπίζουν και επιδιώκουν εδώ και χρόνια το τέλος της Αριστεράς: «Δεν θα ξεμπερδέψετε τόσο εύκολα μαζί της»

………………………………………………………….

ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΚΕ ΠΟΥ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

1. Αυγουστάκη Ελένη
2. Βάκη Φωτεινή
3. Βίτσας Δημήτρης
4. Βούτσης Νίκος
5. Γιαννακάκη Μαρία
6. Γκόγκογλου Άγγελος
7. Γονίδη Μαρία
8. Γούλιαρου Θεοδώρα
9. Δρίτσας Θοδωρής
10. Ζωγράφος Βασίλης
11. Ιγγλέζη Κατερίνα
12. Καββαδία Αννέτα
13. Καλαμαρά Έφη
14. Καλδάρας Κώστας
15. Καλκανδής Πέτρος
16. Καμτσίδου Ιφιγένεια
17. Κανελλοπούλου Μαρία
18. Καραμεσίνη Μαρία
19. Κατριβάνου Βασιλική
20. Κλαυδιανός Παύλος
21. Κνήτου Κατερίνα
22. Κούτσης Νίκος
23. Κυπριανίδου Ερμίνα
24. Λάμπρου Πάνος
25. Μαγαλιού Ερμίνα
26. Μαντάς Χρήστος
27. Ματσούκα Χάρις
28. Μπαλαούρα Όλγα
29. Μπασκόζος Γιάννης
30. Μπουγελέκας Γιώργος
31. Νικολάρα Μαρία
32. Ξανθός Ανδρέας
33. Παπαδόπουλος Χριστόφορος
34. Παπαζεύκου Ουρανία
35. Παπανδρέου Ανδρέας
36. Πέρκα Πέτη
37. Ρογδάκη Αννα
38. Σκουρλέτης Πάνος
39. Τσακαλώτος Ευκλείδης
40. Υδραίος Μιχάλης
41. Φίλης Νίκος
42. Χατζησοφιά Αννα
43. Χριστοδουλοπούλου Τασία
44. Χριστούλη Έλενα
45. Ψαρρά Στέλλα
46. Γερούκη Ελενα

Επειδή, σε αυτό το κείμενο αποχώρησης της “Ομπρέλλας”, από τον ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται πολύς λόγος για την υπεράσπιση της “ανανεωτικής” και της “ριζοσπαστικής” αριστεράς, την οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπεί αυτή η - πρώην, πλέον - φράξια του ΣΥΡΙΖΑ, παραπέμπω, σε δυο παλαιότερα δημοσίευματά μου, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, αρκετούς μήνες, προηγουμένως, το ένα, πριν τις διπλές βουλευτικές εκλογές, που, κυριολεκτικά σάρωσαν τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή το πρόβλημα του δεν ήταν, πριν τις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου, αλλά και μετά, μέχρι πριν την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη, ως προέδρου του κόμματος, πρόβλημα ηγεσίας, αλλά πρόβλημα, που αφορούσε την ίδια την συγκρότηση αυτού συγκεκριμένου πολιτικού χώρου. Το πρώτο δημοσίευμα, στις 16/2/2023, έχει τίτλο :   “MΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ”. Ή, πώς ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας, για την αλήθεια, λένε, τελικά, ψέμματα. (Μια σκληρή, μεν, αλλά αληθής και πραγματική, δε, κριτική, στο βιβλίο, που, κυρίως, επιμελήθηκε και μερικώς, συνέγραψε ο υπουργός Οικονομικών της περιόδου Ιουλίου 2015 - Ιουλίου 2019 της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Μια κριτική, η οποία καθιστά σαφέστατο το γιατί δεν πρέπει να ψηφιστεί το κόμμα της τωρινής αξιωματικής αντιπολίτευσης). και το δεύτερο δημοσίευμα, στις 22/7/2023, έχει τίτλο : Ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει πρόβλημα δομικής στατικότητας, αφού το πρόβλημά του είναι, ταυτοτικό και συγκροτητικό πρόβλημα. Δεν είναι πρόβλημα ηγεσίας.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και η “Ομπρέλλα” αρέσκονται να πιστεύουν ότι το 3ο Μνημόνιο, όπως και το παρόν 4ο “ντροπαλό”, άτυπο, αλλά ουσιώδες και μακροχρόνιο Μνημόνιο που η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα (υποτίθεται ότι) υποχρεώθηκε να υπογράψει, χωρίς να το επιθυμεί, είχε, ως αποτέλεσμα, ο ΣΥΡΙΖΑ να υποστεί μια πολιτική ήττα, η οποία έβλαψε την αξιοπιστία του. 

Στην πραγματικότητα, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. 

Δεν επρόκειτο, απλώς, για μια ήττα, ή έναν συμβιβασμό, που η, τότε, κυβέρνηση υποχρεώθηκε να αποδεχθεί. Και φυσικά η αποδοχή των Μνημονίων δεν συνιστά πολιτική ήττα, για τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως θεωρεί ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο οποίος, άλλωστε, είναι εκείνος που, μαζί με τους ευρωθεσμικούς δανειστές, διαμόρφωσε και εφάρμοσε τις «μνημονιακές υποχρεώσεις» της χώρας, από το καλοκαίρι του 2015 και μετά.

Με λίγα λόγια, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος βλέπει, πάντως, τα γεγονότα εκείνης της εποχής, μιλώντας, καθαρά, για μια πολιτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, με την υπογραφή, από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και του ίδιου του Ευκλείδη Τσακαλώτου, ως υπουργού Οικονομικών αυτής της κυβέρνησης. Στην σελίδα 35 του βιβλίου «ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ», η αναφορά, σε αυτήν την χαρακτηριζόμενη, ως πολιτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, έχει ως εξής :

«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η υπογραφή του τρίτου μνημονίου συνιστούσε πολιτική ήττα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρήθηκε ριζική αναστροφή στις θέσεις μας και έτσι έβλαψε την αξιοπιστία μας ακόμα και μεταξύ των φυσικών μας υποστηρικτών. Επιπλέον αποτέλεσε τη βάση του αντί-ΣΥΡΙΖΑ ρεύματος που αναπτύχθηκε από το 2016 και μετά».

Αλλά είναι αλήθεια ότι πρόκειται περί πολιτικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ και της ηγεσίας του;

Δεν είναι αλήθεια.

.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ γνώριζε, που βάδιζε, όπως προκύπτει, από την παραπάνω ομιλία του, τότε πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, στις 24/7/2015, στην βουλή, μετά το δημοψήφισμα της 5/7/2015 και το ΟΧΙ, στο Μνημόνιο, που υπερψήφισε το εκλογικό σώμα, με ένα τεράστιο ποσοστό της τάξεως του 61,3%, όπου, κυνικά, ο Αλέξης Τσίπρας, με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο ομονοούντα, φυσικά, είπε ξεκάθαρα ότι ουδέποτε υπήρχε η δυνατότητα εξόδου της χώρας, απο τα Μνημόνια, με ένα τόσο μεγάλο δημόσιο χρέος, ομολογώντας, ψυχρά, ότι όλα όσα έλεγαν τα προηγούμενα χρόνια, απο το 2010, μέχρι την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, αποτελούσαν μια οργανωμένη εκστρατεία εξαπάτησης της ελληνικής κοινωνίας, προκειμένου, να βγουν απο το πολιτικό περιθώριο, να γίνου ένα μεγάλο κόμμα και να διεκδικήσουν και να πάρουν την κυβέρνηση.

Οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ ήξεραν, λοιπόν, το τί ήθελαν. Και αυτό, που ήθελαν, το κατάφεραν. Προχώρησαν, στην παραμονή της χώρας, στην ευρωζώνη, με νέα Μνημόνια, επιζητώντας την απρόσκοπτη κατάκτηση και την διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας.

Ως εκ τούτου, λοιπόν, είναι προφανές ότι δεν υπήρξε πολιτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. 

Αυτό, που υπήρξε, είναι προφανώς, μια συμφωνία, με τους ευρωθεσμικούς δανειστές, που εξασφάλισε, στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, το κυριότερο όλων, δηλαδή την κατάκτηση και την διατήρηση της κυβερνητικής εξουσίας, επί 4 και 1/2 χρόνια. 

Αυτός ήταν ο στόχος της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και του Ευκλειδη Τσακαλώτου και αυτός ο στόχος επετεύχθη. 

Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες, άνευ ουσίας και αξίας.

Και εδώ φαίνεται καθαρά ο ψευδής χαρακτήρας της προβαλλόμενης “ριζοσπαστικότητας” της αριστεράς την οποία προβάλλει ως ισχυρισμό ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και οι υπόλοιποι της “Ομπρέλλας”. 

Όπως, επανειλημμένως, έχω γράψει :

Οι ριζοσπάστες, εξ’ορισμού δεν αποδέχονται, δεν υπογράφουν, δεν εφαρμόζουν και δεν στηρίζουν Μνημόνια, τα οποία οδηγούν την κοινωνία, σε ένα διαρκές και αέναο καθεστώς νεοαποικιακής χρεωδουλείας. 

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος το καλοκαίρι του 2015 και το καλοκαίρι του 2018 έπραξε, με πλήρη επίγνωση, το αντίθετο. Και αυτές τις πράξεις ο ίδιος εξακολουθεί να τις υποστηρίζει όπως και τα υπόλοιπα μέλη της “Ομπρέλλας”. 

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται περισσότερη κριτική σε όσα αναφέρει το παραπάνω κείμενο αποχώρησης της “Ομπρέλλας” από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλα αυτά είναι, άνευ ουσίας, και προφάσεις εν αμαρτίαις. 

Από εδώ και πέρα, αυτό, που έχει σημασία, είναι να δούμε την πορεία αυτού του χώρου η οποία καλή γνώμη μου έχει πολύ κακές προοπτικές, ως προς την  επιβίωσή του.

Χθες, μάλιστα, ανακοίνωσε την αποχώρησή του, από τον ΣΥΡΙΖΑ και ο παλαίμαχος σοσιαλιστής Στέφανος Τζουμάκας. Παραθέτω το κείμενο του της αποχώρησής του, επειδή καταπιάνεται με θέματα ουσίας που αφορούν την συγκρότηση του πραγματικού σκληρού πυρήνα του καθεστώτος της ολιγαρχικής οικονομικής και πολιτικής αστικοδημοκρατικής εξουσίας, προβαίνοντας, σε μια καταγραφή, η οποία έχει την δικη της ιδιαίτερη και ανεκτίμητη αξία.

Ας δούμε, λοιπόν, αυτό το πραγματιστικό και ως εκ τούτου, μνημειώδες κείμενο :

«Αδύνατη η υπέρβαση και η αποτροπή του σχεδίου διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ.

Αποχαιρετώ συναγωνιστές και συντρόφους.

Η χθεσινή «συνάντηση» του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ μπορεί να ονομασθεί οτιδήποτε άλλο εκτός από Συνεδρίαση ΚΕ Προοδευτικού κόμματος. Πρωτοφανής πολιτική κατάπτωση. To θράσος και η απάτη ξεπέρασαν κάθε όριο στην ομιλία του εκπροσώπου των εναπομεινάντων. Μεθοδεύσεις και ίντριγκες από το  Προεδρείο.

Δεν έχει νόημα  εδώ και πολύ καιρό.

Αποτελεί όνειδος για τη πολιτική και τη Δημοκρατία αυτό το ετερόκλητο συνονθύλευμα  που οδηγείται σε μια Νέα Δεξιά και λεγόταν ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ μετα την αποχώρηση του Α. Τσίπρα είναι ένα ακέφαλο σώμα.  Ήταν η πρώτη πράξη για το πολιτικό τέλος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. 

Η  δεύτερη πράξη ακολούθησε  χθες, ο επιθανάτιος ρόγχος επιταχύνεται και θα οδηγηθούν οι εναπομείναντες σε νέα βαριά εκλογική ήττα στις Ευρωεκλογές. Μια ομάδα τιμωρών που δεν έχει καμία πολιτική επιδίωξη στηρίζει αυτή την ευτελή εξέλιξη. Χρησιμοποιούν  ένα τύπο από την Goldman Sachs για να καταλάβουν πόστα που τους στερούσαν οι εσωκομματικοί τους αντίπαλοι. Τους οποίους επίσης, έχω κατακρίνει από το 2019 ότι προέβαιναν σε αποκλεισμούς σε βάρος της ισότιμης συμπόρευσης και της διεύρυνσης.

Με αυτό το πρόσχημα όμως οι «μασκοφόροι» της δήθεν ανανέωσης είναι αδίστακτοι και δεν έχουν καμιά σχέση με τη προοδευτική παράταξη. Ρυπαίνουν το δημόσιο βίο. Είναι γνωστοί  σε κάθε νομό και σε κάθε περιοχή. 

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.

Πράγματι χθες είδαμε τα νέα επιτεύγματα της πραγματικής «πέμπτης φάλαγγας» και της  παρακμής της. Είναι τα μαθήματα από τη Goldman Sachs, από το χρηματιστήριο της Wall Street στη NY, από τις  μπίζνες εφοπλιστών με αγοραπωλησίες tankers. Από το κόμμα του Τραμπ μέχρι τη CIA και το Πεντάγωνο. Οποία παρακμή…

Στην άλλη τους συνάντηση μπορούν να  συνευρεθούν σε καμιά αίθουσα των εφοπλιστών στη νότια Αθήνα και γιατί όχι και της Αμερικάνικης Πρεσβείας. Οι αλλοτριωμένοι είναι πάντα ικανοί για όλα.

Κρίμα για τους ευκολόπιστους που τρέφουν αυταπάτες. Το πιο θλιβερό μήνυμα για το τι μπορεί να εκτρέφει η αριστερά στους κόλπους της. Θέατρο, δολιότητες, ίντριγκές, μίσος διπλοπροσωπία.

Αυτό δεν είναι η Αριστερά των αγώνων μας. 

Κάθε κόμμα συνταγματικά, πολιτικά και κοινωνικά έχει Ηγεσία.

Οι Ηγεσίες που έχουν αρχές και επάρκειες οδηγούν και συμβάλλουν σε μια  θετική προοπτική της κάθε παράταξης για τη βελτίωση των συνθηκών που διέρχεται η Χώρα και ο Ελληνικός Λαός.

Από σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ  θα οδηγηθεί σε διάλυση αν δεν αλλάξει Ηγεσία και Πολιτική. 

Τη θέση μου την έθεσα στη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας αμέσως μετα την μεγάλη εκλογική ήττα στις Δημοτικές εκλογές για ανάληψη πρωτοβουλίας από πολιτικούς  του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ προκειμένου να απαλλαγεί ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ από μια ηγεσία που ήδη έφερε την ήττα στις δημοτικές και προετοιμάζει την εκλογική συντριβή στις Ευρωεκλογές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ  έχει πετύχει την έξοδο της χώρας από τη μνημονιακή κρίση  και  τον  συγκροτούν  αγωνιστές. Ωστόσο, σήμερα ένα διχασμένο κόμμα. Ανάμεσα σε αγωνιστές που έχουν πολιτικές επιδιώξεις και ανάμεσα σε αυτούς που έχουν προσωπικές επιδιώξεις και συσπειρώνονται σε μηχανισμούς. Η διαμάχη ανάμεσα στους ανθρώπους που αγωνίζονται για τη πολιτική και σε άλλους  του πολιτικού εκφυλισμού και της παρακμής  που τρέχουν για την εξουσία, τα πόστα  και τα αξιώματα, είναι πασίγνωστη και διαχρονική.

Αυτή η κρίση οξύνθηκε και ήλθε στην επιφάνεια με την αποχώρηση του Α. Τσίπρα. 

Ήλθε στη επιφάνεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ θέλει πολύ δρόμο για να εξελιχθεί από συστήματα αρχομανών και μηχανισμών σε Πολιτικό και Λαϊκό  κόμμα. Γιατί  οι άνθρωποι της  εξουσίας   απεχθάνονται τη Πολιτική. Τη χρησιμοποιούν για προσωπικούς και ακόμα για ιδιοτελείς σκοπούς. Και ακόμα τη χρησιμοποιούν όχι για να γίνουν καλύτεροι αλλά για να φέρουν τους αντιπάλους τους σε δυσχερέστερη θέση. Είναι οι λεγόμενοι τιμωροί που στοχεύουν πρόσωπα αλλά είναι «όρνιθες» ενώπιον του Συστήματος  που λυμαίνεται τη χώρα και βλάπτει το ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ.

Υπάρχουν βέβαια και οι καλόπιστοι που οι επιτήδειοι τους παραπληροφορούν για δήθεν  κινδύνους και εχθρούς για να έχουν οπαδούς χωρίς επίπεδο αλλά μόνο απαξίωση του Δημόσιου βίου. Θα πρέπει όμως, να θυμούνται ότι ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.

Γιατί ποιος ενεργός πολίτης θα γινόταν εκδικητής κατά αρχών και αξιών;;

Σε ποια χώρα θα επέλεγαν πρόσωπα σε ηγετικές θέσεις, τα οποία:

- έχουν κατηγορηθεί για πλαστογραφία σε επιδόσεις γνώσεων;

- διακρίθηκαν στο παρασιτισμό και σε χρηματιστηριακό «τζόγο» και έχουν- κατά δήλωση τους- τόσο πλούτο που δεν χρειάζεται να εργασθούν. Ιδιαίτερα στη χώρα μας που έχει πικρή εμπειρία από το χρηματιστηριακό τζόγο και τη λαφυραγώγηση δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας; 

-προέβαιναν σε αγοραπωλησίες πλοίων και tankers σε συναλλαγές εκατομμυρίων δολαρίων και δήλωσαν ότι ελάμβαναν δάνεια με προσωπική εγγύηση;; Η παραπληροφόρηση έχει όρια.

-συμμετείχαν σε οργανισμούς προώθησης εξοπλιστικών προγραμμάτων από τις ΗΠΑ σε τρίτες χώρες καθώς και χειραγώγησης των ΜΜΕ, όπως το Center for Strategic and International Studies (CSIS) υπό την αιγίδα κρατικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, όπως το Πεντάγωνο και η CIA;

Στη Διοίκηση του ΔΣ του CSIS συμμετέχει και ο κ. Δρακόπουλος. 

Ποιοι από το  ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ  και ποιον αποκαλούν «ψυχοπαίδι» του κ. Δρακόπουλου του ομίλου των εφοπλιστών Νιάρχου; 

Για όλα τα ανωτέρω υπάρχουν δημοσιεύματα έγκυρα που δεν έχουν απαντηθεί. 

Τελικά ποιος είναι ο ορισμός της απάτης και του τυχοδιωκτισμού;;

Ο από το πουθενά ρυπαίνει το δημόσιο βίο της χώρας. Η προοδευτική παράταξη δεν είναι Wall Street ούτε κλάδος Shipping με δάνεια κατόπιν …. «προσωπικών εγγυήσεων».

Κάθε μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και της Κεντρικής Επιτροπής  που  έχει αίσθηση  όχι μόνο του χθες αλλά και ενός μέλλοντος για την Αριστερά  και τον Προοδευτικό χώρο να  αναλάβουν τις ιστορικές τους ευθύνες. Κάθε στέλεχος και μέλος πρέπει επίσης, να πράξει το ίδιο.

Το εν λόγω ζήτημα αφορά στην ασφάλεια της χώρας. Και όσοι έχουν διαχειριστεί διακρατικές υποθέσεις, ξέρουν τι εννοώ.

Το Νοέμβρη του ‘73 αρκετοί βάλαμε το κεφάλι μας στο «ντορβά» για την Εθνική ανεξαρτησία και για Συνταγματικούς κανόνες. Και τώρα δε θα μείνουμε αμέτοχοι. Η εκτρωματική αυτή εξέλιξη στο ΣΥΡΙΖΑ,σύμπτωμα της επιχείρησης διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. Το τυχοδιωκτισμό και το καιροσκοπισμό το πλήρωσε ακριβά η προοδευτική παράταξη και η χώρα.

Δεν είναι απλώς ιδεολογικό το θέμα. Αφορά σε βασικές αρχές για το Δημόσιο βίο. Αφορά στο Σύνταγμα και στο Δίκαιο.

Ποιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ έχουν την εύνοια συγκεκριμένων καναλαρχών;;

Στις ΗΠΑ οι πλούσιοι έχουν λέσχες. Μια από αυτές είναι ορισμένων Ελλήνων που την αποκαλούν Million Dollars. Λέσχες που  χρηματοδοτούν και πολιτικούς και ιδρύματα.

Βοά η πιάτσα της ξένης διπλωματίας της Αθήνας  για τις προτιμήσεις προσώπων και εξελίξεων σε μια σειρά από χώρες, όπως και στην Ελλάδα.

Με τον Αλέξη Τσίπρα έχω συνεργασθεί  καθόλη τη περίοδο από το 2012 και μετά. Και  έκανα προτάσεις που ορισμένες έγιναν δεκτές και σε κυβερνητικό επίπεδο, όπως η συγκρότηση  των 13 Περιφερειακών αναπτυξιακών συνεδρίων. Για την προώθηση της παραγωγικής ανασυγκρότησης. Για την πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία καθότι η απλή αναλογική θα οδηγούσε σε αποτυχία.

Καθώς και για άλλες πολιτικές επιλογές και πρωτοβουλίες. Είχαμε συμφωνίες αλλά και διαφωνίες, όπως σε κάθε δημοκρατική συνεργασία. Με τίμησε με την επίσημη πρόσκληση του το 2019 να δημιουργήσουμε μια νέα Στρατηγική  Διεύρυνσης και Εναλλακτικής Λύσης. Τη συμπόρευση ορισμένοι δεν την ήθελαν. Από όλες τις πλευρές.

Δεν συμφώνησα με την επιλογή του Α. Τσίπρα που αποχώρησε μετα την ήττα και κατά τη γνώμη μου πρέπει να επανεξετάσει τη θέση του. Προκάλεσε κρίση Ηγεσίας, κρίση πολιτικής και έδωσε τη δυνατότητα σε ορισμένους «φύλαρχους» να προωθήσουν διχαστικούς φανατισμούς που μου θύμισαν  τις εποχές του αυριανισμού.

Χρειαζόμαστε εδώ και καιρό  αλλαγή πορείας, με Αξιοπιστία, Επάρκεια και Λύσεις. 

Χρειαζόμαστε υπέρβαση για ανάστροφη πορεία ανασύνταξης  πριν τις Ευρωεκλογές. 

Ως ύστατη προσπάθεια για την αξιόπιστη πολιτική υπόσταση του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ χρειάζεται Πρόγραμμα Πολιτικού και Λαϊκού κόμματος και όχι φαινόμενα παρακμής.

Για όσους διατείνονται ότι προσβλέπουν στον Ιούνιο μετα τις Ευρωεκλογές, το λένε χάριν εντυπώσεων καθότι ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ θα έχει πολιτικά τελειώσει. Οι υστεροβουλίες είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων χωρίς αρχές. Η αυτοκριτική είναι χρήσιμη αλλά δεν αρκεί. 

Η χώρα μπαίνει σε ύφεση όπως και όλη η Ευρωζώνη. Πιέσεις ασκούνται για νέο κύκλο λιτότητας. Η περιοχή μας είναι σε δοκιμασία όπου συγκρούονται δυνάμεις  γνωστών συμφερόντων.  Χρειαζόμαστε γνώση, αξιοπιστία, σοβαρότητα και υπευθυνότητα.

Η Ελλάδα και ο  Ελληνικός λαός έχουμε συμφέροντα και η Προοδευτική παράταξη έχει ιστορία προσφοράς και αγώνων. Δεν θα γίνουμε ουραγοί.

Χωρίς αυτά τα ελάχιστα και βασικά κάθε άνθρωπος που προτάσσει το δημόσιο συμφέρον και αρχές δεν μπορεί να συμμετέχει σε αυτή τη παρωδία αλλά και την πολιτική κατάπτωση του προοδευτικού κινήματος». 

Με λίγα λόγια, ο Στέφανος Τζουμάκας τα λέει όλα, απολύτως, περιγραφικά και τα οποία αποτελούν τον σκληρό πυρήνα της συγκρότησης της αστικοδημοκρατικής οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας, στον τόπο μας και γενικά, στον δυτικό καπιταλισμό. Μπορεί να μην λέει ονόματα, αλλά όσα λέει είναι, πλήρως, πραγματιστικά, και επεξηγηματικά, ως προς την υπάρχουσα καθημερινή πραγματικότητα και αυτά, φυσικά, είναι κατανοητά και αρκετά.

Όσον αφορά την Έφη Αχτσόγλου και την ομάδα της, αυτοί πρόκειται να παραμείνουν, στον ΣΥΡΙΖΑ και η παραμονή τους αυτή αποπνέει την αίσθηση της προσωρινότητας, μέχρι να φύγουν. 

Προς το παρόν, θέλουν να ελπίζουν ότι, κάποια στιγμή, στο μέλλον, θα μπορέσουν να αποτελέσουν την διάδοχη κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ, μετά την αναμενόμενη, ως βέβαιη, αποτυχία της ηγεσίας του Στέφανου Κασσελάκη. 

Θεωρώ ότι οι ελπίδες τους αυτές είναι μηδαμινές, γι’ αυτό και το πιο πιθανό, από όλα, είναι, κάποια στιγμή, να τα μαζέψουν και να φύγουν, ή να τους διώξουν, από τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που, άλλωστε, δείχνει και το κείμενο των 11 στελεχών, που το υπογράφουν και το οποίο είναι το ίδιο σκληρό με το κείμενο της “Ομπρέλλας”, μόνο, που ο δρόμος, τον οποίο ακολουθεί η ομάδα της Έφης Αχτσιόγλου είναι, εντελώς, διαφορετικός, από αυτόν της “Ομπρέλλας”. 

Καταγγέλλει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανο Κασσελάκη και την ηγετική ομάδα, που τον περιβάλλει, με σκληρό τρόπο, αλλά δεν θέτει, προς το παρόν, θέμα εξόδου των στελεχών αυτων από τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Φυσικά, αυτή η παραμονή είναι, υπό αίρεση και κρέμεται, στο κενό  διότι φαίνεται ότι είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει ένα μίνιμουμ συνεργασίας, ανάμεσα, στην ηγεσία και σε όσους πρόσκεινται στην Έφη Αχττσιόγλου.

Αλλά καλύτερα είναι να διαβάσουμε το κείμενο των 11 στελεχών αυτών, προκειμένου να σχηματίσουμε μια άμεση γνώση, για το κείμενο αυτό και τους συντάκτες του :

«Η παρουσία του Στέφανου Κασσελάκη χθες στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ήταν βαθιά προσβλητική και διχαστική, με μια εισήγηση επίθεση στην κοινή λογική, στον κόπο ανθρώπων που δούλεψαν στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, στην ιστορία της Αριστεράς.

Αντί, μετά το απαράδεκτο διάγγελμα της Παρασκευής, να ανακαλέσει ή έστω να επιχειρήσει να ρίξει τους τόνους και να επιδιώξει, όπως οφείλει εκ της θέσης του, τη συζήτηση και την ενότητα, ο Στέφανος Κασσελάκης επιδόθηκε σε ένα μακρύ κατάλογο επιθέσεων και προσβλητικών αναφορών: από το “άρρωστο” κόμμα του διαγγέλματος της Παρασκευής, περάσαμε στην “κομματίλα”, το “πουμαρό”, την “πέμπτη φάλαγγα”.

Η κατηγορία των υπονομευτών, που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον και κατά τη διαδικασία της προεδρικής εκλογής, όχι απλώς δεν καταδικάστηκε, όπως θα ήταν αναγκαίο για τη συλλογική λειτουργία, αλλά αναβαθμίστηκε. Πρόκειται για μια αδιανόητη επίθεση στην ιστορική διαδρομή του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και των ανθρώπων του, που δείχνει εκτός των άλλων και πλήρη άγνοια του κόμματος την προεδρία του οποίου ανέλαβε. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ακόμα χειρότερα, ο Στ. Κασσελάκης δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει αντιδραστικά σχήματα από τη φαρέτρα της alt right και του εγχώριου «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μετώπου: τα κόμματα είναι άρρωστοι οργανισμοί, η αριστερά είναι το άθροισμα των ελίτ και των αποσπασμένων από την πραγματικότητα, ο Ηγέτης είναι ο μόνος που μπορεί να ακούσει τον λαό. Κι αυτό ενώ απευθυνόταν σε ανθρώπους πολλάκις εκλεγμένους από τους συμπολίτες μας σε πολλά επίπεδα. Την ίδια στιγμή από την ομιλία του απουσίαζε, με τρόπο που εξέπληξε ακόμα και εκείνους που τον υποστηρίζουν, κάθε αναφορά στα σύγχρονα προβλήματα της εποχής μας και στα συγκεκριμένα βήματα για τη μάχη ενάντια στην ηγεμονία της Δεξιάς στη χώρα μας. Έτσι, η «πατριωτική αριστερά» δεν μπόρεσε να πει ούτε μια λέξη για τους βομβαρδισμούς στη Γάζα, ο Πρόεδρος που επαγγέλλεται την «κυβερνώσα αριστερά» δεν μπόρεσε να πει κάτι συγκεκριμένο για την ακρίβεια, την ενεργειακή φτώχεια και τον αντιθεσμικό κατήφορο της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Επιδόθηκε σε έναν κατάλογο συνθημάτων, την ίδια ώρα που εξαπέλυε κατηγορίες περί «φλυαρίας» σε ανθρώπους που έχουν ασκήσει και παράξει εφαρμοσμένη πολιτική.

Το πλαίσιο που διαμόρφωσε το διάγγελμα και η εισήγηση του Στ. Κασσελάκη δεν άφησε περιθώρια για μια συζήτηση επί της ουσίας. Αποφασίσαμε, ύστερα από επίμονες προσπάθειες για την ομαλή διεξαγωγή της διαδικασίας, να αποχωρήσουμε από τη συνεδρίαση όταν έγινε σαφές ότι ο πρόεδρος δεν επιθυμούσε την ψηφοφορία και απόφαση του σώματος για την πρωτοφανή και αντικαταστατική πρόταση για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τη διαγραφή τεσσάρων στελεχών.

Η δημοκρατία που διαρκώς επαγγέλλεται ο Στ. Κασσελάκης δεν έδωσε το δικαίωμα στα 300 εκλεγμένα από τη βάση του κόμματος να ψηφίσουν αν του αναγνωρίζουν το δικαίωμα να παραβιάζει το καταστατικό και τις θεσμικές διαδικασίες. Δεν είναι ένα τεχνικό ή διαδικαστικό ζήτημα. Είναι πολιτικό και ταυτόχρονα υπαρξιακό ζήτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αφού για την αριστερά και για κάθε προοδευτικό άνθρωπο, ο σεβασμός σε δημοκρατικά δικαιώματα είναι θεμελιώδες στοιχείο ταυτότητας.

Το “δημοψήφισμα” καταργεί το κόμμα, την επιτροπή δεοντολογίας, την Κεντρική Επιτροπή. Παραβιάζει το καταστατικό, παρακάμπτει το αρμόδιο όργανο και προκαλεί έναν ακραίο διχασμό. Θα το επαναλάβουμε για μια ακόμα φορά: το δικαίωμα του μέλους και οι πειθαρχικές ποινές δεν είναι υπόθεση διχαστικών “δημοψηφισμάτων”.

Το κόμμα έχει κανόνες. Όπως έχει και πολιτικό πρόγραμμα. Σε αυτό το κόμμα εξελέγη πρόεδρος ο Στ. Κασσελάκης. Όχι σε κενό.

Η ευθύνη για τις εξελίξεις αυτές βαραίνει τον ίδιο και την ηγετική ομάδα. Ο Στ. Κασσελάκης επέλεξε συνειδητά αντί για το δρόμο της σύνθεσης, το δρόμο της κατασκευής του “εσωτερικού εχθρού”. Είναι μια αδιέξοδη επιλογή που ευτελίζει την Πολιτική, τη Δημοκρατία και την Αριστερά.

Από την πλευρά μας, καταθέσαμε χτες στην Κεντρική Επιτροπή ένα κείμενο πολιτικής απόφασης. Για να είναι το κόμμα μας ένα κόμμα που θα μιλά για κοινωνική δικαιοσύνη-κλιματική δικαιοσύνη-σύγχρονη δημοκρατία. Που θα ξέρει ποιους θέλει να εκπροσωπεί και με ποιους θέλει να συγκρουστεί. Που θα διεκδικεί στην πράξη την ευθύνη να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο. Για να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ το κόμμα των οραματικών στόχων που θα μπορεί να συγκινεί και να κινητοποιεί.

Αυτός είναι ο δικός μας δρόμος, ο δρόμος που κατά τη γνώμη μας πρέπει να ακολουθήσει μια Αριστερά που θέλει να παραμείνει τέτοια και ταυτόχρονα να κερδίζει νίκες προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Σία Αναγνωστοπούλου
Έφη Αχτσιόγλου
Νάσος Ηλιόπουλος
Κωστής Καρπόζηλος
Δανάη Κολτσίδα
Νίκος Μπίστης
Μιχάλης Σαμπατακάκης
Δημήτρης Τζανακόπουλος
Μερόπη Τζούφη
Θεανώ Φωτίου
Αλέξης Χαρίτσης.»

Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι, όπως λέγεται, το βράδυ του Σαββάτου, υπήρξε συνάντηση των τριών ομάδων, ήτοι των Τσακαλώτου, Αχτσιόγλου και Τεμπονέρα, όπου αναφέρεται ότι υπήρξε ένα θερμό επεισόδιο, μεταξύ του συζύγου της Έφης Αχτσιόγλου Δημήτρη  Τζανακόπουλου και του Διονύση Τεμπονέρα, στον οποίο ο Τζανακόπουλος λέγεται ότι του είπε : «ποιος νομίζεις ότι είσαι…», ενώ απειλήθηκαν και χειροδικίες, γι’ αυτό και ο Τεμπονέρας, από εκεί και πέρα, άλλαξε ρότα και προσέγγισε, σε μια διαφορετική στάση, δηλώνοντας, χθες, στο τηλεοπτικό κανάλι Mega, ότι «η επόμενη ημέρα θα μας βρει ξανά εντός του ΣΥΡΙΖΑ να αντιπολιτευόμαστε τη ΝΔ, στην πορεία μας προς ένα Συνέδριο το οποίο θα βάλει τις βάσεις για ένα αριστερό, δημοκρατικό και προοδευτικό κόμμα. Αυτό είναι σαφές. Θα δώσουμε τη μάχη του Συνεδρίου για την πολιτική μας ταυτότητα και προοπτική». 

Τελικά, στην παρούσα φάση, όπως και να έχουν τα πράγματα, ο νικητής σε όλη αυτή την διαδικασία, είναι, όπως ήταν αναμενόμενο, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης, ο οποίος, άλλωστε, είναι εκείνος, ο οποίος κρατάει την σφραγίδα του κόμματος και έχει την παρασκηνιακή υποστήριξη του Αλέξη Τσίπρα. 

Αλλά όλα αυτά δεν είναι αρκετά, για τον απλούστατο λόγο ότι το πρόβλημα, που αφορά την ίδια την συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει να είναι άλυτο. 

Και αυτό, επειδή το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πέρα από την τεράστια συρρίκνωσή του, στις περασμένες εκλογές, η οποία υπολογίζεται ότι έχει μεγαλώσει, παραμένει να έχει χάσει την αξιοπιστία και τον πολιτικό και ιδεολογικό του προσανατολισμό, αφού θέλει να στραφεί προς καινούργια ακροατήρια, όπως και σε αυτά που έχασε, αλλά η ίδια η ύπαρξη του δεν του επιτρέπει να προβεί στις κατάλληλες κινήσεις, για να προσελκύσει αυτά τα εκλογικά κοινά. 

Το χειρότερο όλων είναι ότι, πέρα από το συγκροτητικό του πρόβλημα, το οποίο έχω επισημάνει, ο ΣΥΡΙΖΑ, τώρα πλέον, αντιμετωπίζει και ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα ηγεσίας, στο πρόσωπο του Στέφανου Κασσελάκη, ο οποίος δεν μπορεί και κατά κυριολεξίαν, αδυνατεί να απευθυνθεί, στα ευρύτερα, από την συρρικνωμένη βάση του ΣΥΡΙΖΑ, εκλογικά κοινά, λόγω της προσωπικής ιδιομορφίας, που έχει και η οποία, όπως εχω ξαναγράψει, αφορά την αμφισεξουαλικότητά του και τον γάμο του με τον Tyler McBeth, γεγονότα, τα οποία ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος (στον οποίον υποτίθεται ότι απευθύνεται ο Στέφανος Κασελάκης) τα προσεγγίζει, όχι, απλώς, επιφυλακτικά, αλλά και κυρίως, αρνητικά, όπως δείχνουν και οι πρώτες δημοσκοπήσεις, που έχουν διενεργηθεί. 

Ως εκ τούτου, στο πρόβλημα ορθοστατικής δόμησης, που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, η εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη, στην προεδρία του κόμματος έχει προσθέσει και ένα σοβαρό πρόβλημα ηγεσίας. 

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ είναι σκοτεινό και δυσοίωνο.

 Αυτό, άλλωστε, θα φανεί και στην πορεία, προς τις ευρωεκλογές του ερχόμενου Ιουνίου 2024, αλλά και στο αποτέλεσμα της συγκεκριμένης εκλογικής αναμέτρησης, όσο και αν οι ευρωεκλογές αποτελούν εκλογές δευτερεύουσα σημασίας. 

Υπό αυτή την έννοια, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αφήσει, πίσω του, τα χειρότερα, για αυτόν. Τα έχει, ακόμη, μπροστά του και φυσικά, θα υποχρεωθεί να τα αντιμετωπίσει, με αποτέλεσμα την, ακόμη, μεγαλύτερη συρρίκνωση του.

Ως εκ τούτου, αυτό, που απομένει είναι να αφήσουμε τα γεγονότα και τις εξελίξεις να εκτυλιχθούν.

Άλλωστε, δεν μπορούμε να πράξουμε κάτι το διαφορετικό.