“MΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ”. Ή, πώς ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας, για την αλήθεια, λένε, τελικά, ψέμματα. (Μια σκληρή, μεν, αλλά αληθής και πραγματική, δε, κριτική, στο βιβλίο, που, κυρίως, επιμελήθηκε και μερικώς, συνέγραψε ο υπουργός Οικονομικών της περιόδου Ιουλίου 2015 - Ιουλίου 2019 της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Μια κριτική, η οποία καθιστά σαφέστατο το γιατί δεν πρέπει να ψηφιστεί το κόμμα της τωρινής αξιωματικής αντιπολίτευσης).
Πρόκειται, για το δανειακό “μαξιλαράκι”, για το οποίο “υπερηφανεύονται” ο Αλέξης Τσίπρας, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο βρίσκεται, υπό τον άμεσο έλεγχο των ευρωθεσμικών δανειστών, που πρέπει να εγκρίνουν και να επιτρέψουν τις όποιες εκταμιεύσεις γίνουν, ενώ η επιτήρηση και ο καθορισμός των διαφόρων εξαμηνιαίων (τώρα) επιθεωρήσεων, από την τρόικα και των προαπαιτούμενων, που αυτή, κάθε φορά, θέτει, συνεχίζεται, μέχρι το ελληνικό δημόσιο χρέος να περισταλεί, στα επίπεδα του 60% του ελληνικού ΑΕΠ, κάτι που υποτίθεται ότι θα συμβεί, στην δεκαετία του 2070.
Φυσικά, κάτι τέτοιο, απλούστατα, δεν πρόκειται να συμβεί. Η χώρα μας πρόκειται, αενάως, να συνεχίσει να τελεί, υπό το καθεστώς της τοκογλυφικής αποικίας χρέους (χρεωδουλείας), όσο κινείται, εντός των πλαισίων, που καθιερώθηκαν, στην μνημονιακή εποχή, η οποία συνεχίζεται και θα εξακολουθήσει να συνεχίζεται, έστω και αν, με οργουελλιανή φρασεολογία, χαρακτηρίζεται, ως (δήθεν) “μεταμνημονιακή” εποχή, προκειμένου το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό της χώρας και η εντόπια ολιγαρχία, με την πλήρη συνέργεια των ευρωθεσμών, να κουκουλώσει, κακήν-κακώς, την ζοφερή πραγματικότητα, μέσα, στην οποία ζει και κινείται η ελληνική κοινωνία και με δεδομένο το ότι το ελληνικό Δημόσιο (αυτό το περίεργο και πρωτοφανές νεοαποικιοκρατούμενο μη κράτος) και η ελληνική οικονομία κινδυνεύουν και μπορούν να χρεωκοπήσουν, ανά πάσα στιγμή, στο παρόν και στο μέλλον, εάν και όταν το αποφασίσουν η μπατιροτραπεζοκρατία της ΕΚΤ, στην Φραγκφούρτη, μαζί, προφανώς, με τις κυβερνήσεις του Βερολίνου και του Παρισιού. Κάπως έτσι, οι ευρωθεσμικοί δανειστές παραμένουν ήσυχοι, όσο ο φόβος φυλάει τα έρημα.
Πάντως, επανερχόμενος, στο βιβλίο, που, κυρίως, επιμελήθηκε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, πρέπει να πω ότι, επιτηδευμένα και μεθοδευμένα, τα κείμενά του, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, έχουν ένα τεχνοκρατικό και όχι πολιτικό περιεχόμενο, αφού οι διάφοροι συγγραφείς των, επί μέρους, άρθρων, που αφορούν, κυριότατα, την διαδικασία των συζητήσεων/διαβουλεύσεων (και φυσικά, όχι διαπραγματεύσεων, όπως θέλουν ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και οι άλλοι αρθρογράφοι, να παρουσιάσουν) της ελληνικής πλευράς, με την τρόικα των ευρωθεσμών, είχαν και έχουν αποδεχθεί και υποταχθεί, στους λεπτομερειακούς βασικούς κανόνες του πλαισίου του 3ου Μνημονίου (όπως και του υποκρυπτόμενου, κεκαλυμμένου και “ντροπαλού” 4ου Μνημονίου, το οποίο έγινε αποδεκτό, από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, το καλοκαίρι του 2018, υπό την μορφή της υπαγωγής της ελληνικής κοινωνίας, στους, μακροπρόθεσμους κανόνες της, μόνον, κατ’ όνομα, ψευδο“μεταμνημονιακής”, εποχής), που υποθήκευσαν, για 99 έτη, την ελληνική κρατική/δημόσια και ιδιωτική περιουσία του ελληνικού Δημοσίου, στην προβλεπόμενη, στο Μνημόνιο και νεοϊδρυθείσα Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας (ΕΕΣΥΠ), αλλά και την ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων πολιτών, υπό την ιδιότητά τους, ως οφειλετών.
Δεν ισχυρίζομαι, βέβαια, ότι τα περιεχόμενα, στο βιβλίο, κείμενα, με τις διαβουλεύσεις/συζητήσεις των συριζαίων εμπειρογνωμόνων, με την τρόικα των ευρωθεσμών, δεν έχουν την δική τους ιστορική αξία. Προφανώς και έχουν ιστορική αξία, αφού αφορούν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της σύγχρονης Ιστορίας του τόπου μας. Δεν είναι, όμως, αυτό το ζητούμενο και συζητούμενο θέμα.
Το θέμα, που με απασχολεί, όσον αφορά το βιβλίο αυτό, είναι το πολιτικό του περιεχόμενο, το οποίο, συγκρινόμενο, για παράδειγμα, με το βιβλίο, με την συνέντευξη του Βαγγέλη Βενιζέλου, για όσα έγιναν, από το 2009, μέχρι, κυρίως, το 2015 και πολύ περισσότερο, με το βιβλίο του Γιάννη Βαρουφάκη, που αφορά το πρώτο επτάμηνο του 2015, είναι, απολύτως, πτωχό, ως προς το πολιτικό του περιεχόμενο, το οποίο περιορίζεται, στην δικαιολόγηση της αγνόησης του ΟΧΙ του 61,3% του εκλογικού σώματος και στα όσα μη ουσιώδη ισχυρίζονται ο Αλέξης Τσίπρας, στον ολιγόλογο πρόλογο, που κάνει στο βιβλίο και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, στην Εισαγωγή, που κάνει στο βιβλίο και στα ελάχιστα άρθρα, που συνέγραψε, σε αυτό.
Βέβαια και αυτό έχει την αξία του, η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια διαφοροποιημένη απόχρωση της πολιτικής εκτίμησης, για όσα συνέβησαν την εποχή εκείνη, ανάμεσα, στους Αλέξη Τσίπρα και Ευκλείδη Τσακαλώτο, η οποία αξίζει να σημειωθεί.
Ο Αλέξης Τσίπρας, πλήρως, απενοχοποιημένος, για την συνομολόγηση και την εφαρμογή των Μνημονίων, καταγράφει, στον πρόλογό του (σελίδα 11), στο βιβλίο, την δική του πολιτική εκτίμηση, για τα γεγονότα, ως ακολούθως :
«Το βιβλίο αυτό είναι η ίδια η ιστορία. Είναι τα πραγματικά γεγονότα οι μάχες και οι συγκρούσεις της κυβέρνησης μας οι συμβιβασμοί οι νίκες τα σημαντικά επιτεύγματα αυτής της πορείας αλλά και ο τρόπος για να φτάσουμε ως εκεί».
Με λίγα λόγια, ο Αλέξης Τσίπρας, παρουσιάζεται, ως αυτός, που είναι, χωρίς να έχει καμμία τύψη, για όσα έπραξε. Αντιθέτως, ο πρώην πρωθυπουργός γράφει, για νίκες και σημαντικά επιτεύγματα, ενώ η μόνη υποψία μη θετικής “παραχώρησης”, που κάνει, είναι η αναφορά του, στους συμβιβασμούς, τους οποίους έκανε, επειδή «ΕΘΝΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ», όπως ο ίδιος τιτλοφορεί, προπαγανδιστικά, ήτοι, σαφέστατα και αμετροεπώς, παραπλανητικά και ψευδεπίγραφα, τον πρόλογο, που έγραψε, στο βιβλίο αυτό.
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος βλέπει, πάντως, τα γεγονότα εκείνης της εποχής, με έναν διαφοροποιημένο τρόπο, μιλώντας, καθαρά, για μια πολιτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, με την υπογραφή, από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και του ίδιου του Ευκλείδη Τσακαλώτου, ως υπουργού Οικονομικών αυτής της κυβέρνησης. Στην σελίδα 35 του βιβλίου, η αναφορά, σε αυτήν την χαρακτηριζόμενη, ως πολιτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, έχει ως εξής :
«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η υπογραφή του τρίτου μνημονίου συνιστούσε πολιτική ήττα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρήθηκε ριζική αναστροφή στις θέσεις μας και έτσι έβλαψε την αξιοπιστία μας ακόμα και μεταξύ των φυσικών μας υποστηρικτών. Επιπλέον αποτέλεσε τη βάση του αντί-ΣΥΡΙΖΑ ρεύματος που αναπτύχθηκε από το 2016 και μετά».
Βέβαια, για να μην δραματοποιούνται τα γεγονότα και οι πολιτικές διαφοροποιήσεις και τοποθετήσεις του Αλέξη Τσίπρα και του Ευκλείδη Τσακαλώτου, πρέπει να προσδιορισθεί, στο σημείο αυτό, ότι αυτές οι εμφανιζόμενες, ως διαφοροποιήσεις είναι επουσιώδεις και εδώ που τα λέμε, στην πραγματικότητα, δεν υφίστανται, καν, διότι ο Αλέξης Τσίπρας, προλογίζοντας το βιβλίο (που επιμελήθηκε και μερικώς, συνέγραψε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος) γνωρίζει πάρα πολύ καλά αυτήν την συγκεκριμένη πολιτική εκτίμηση του πρώην υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησής του, περί πολιτικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, απλώς, αποφεύγει να αναφερθεί, σε αυτήν την λεγόμενη πολιτική ήττα, αφήνοντας τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, που, ίσως, έχει και κάποια ελάχιστα ψήγματα ντροπής (τα οποία δεν διαθέτει ο Αλέξης Τσίπρας) να αναφερθεί σε αυτήν.
Αλλά είναι αλήθεια ότι πρόκειται περί πολιτικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ και της ηγεσίας του;
Αυτό είναι το ερώτημα.
Και ως αυτό το ερώτημα, έχω σχηματίσει γνώμη, η οποία προκύπτει και από το, παραπάνω, βίντεο της παρέμβασης του, τότε, πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, στην βουλή, απαντώντας, στις 23/7/2015, στον, τότε, πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Βαγγέλη Μεϊμαράκη, μετά την αποδοχή, από την πλειοψηφία της ηγετικής ομάδας και των βουλευτών του, τότε κυβερνητικού κόμματος και τον μικρό κυβερνητικό του εταίρο, του μνημονιακού πλαισίου, που επιθυμούσαν η τρόικα, οι ευρωθεσμοί και η γερμανική και η γαλλική κυβέρνηση και στο οποίο συμβιβάστηκε ο Αλέξης Τσίπρας, η πλειοψηφία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση, επιλέγοντας να παίξουν, εξ αρχής, στο γήπεδο και με τους κανόνες των υποτιθέμενων, ως “αντιπάλων” τους, δηλαδή, στην ευρωζώνη και την, εξ ορισμού, αποδοχή του ευρώ, ως νομίσματος της χώρας, σε κάθε περίπτωση.
Όπως είπε, τότε, ο Αλέξης Τσίπρας - μιλώντας ωμότατα, τον υποτιθέμενο (κατά την γνώμη του) λόγο της αλήθειας -, ουδέποτε υπήρξε δυνατότητα εξόδου της χώρας, από τα Μνημόνια, δικαιώνοντας, ουσιαστικά, τον παλαιό μνημονιακό αστικό πολιτικό κόσμο, από τον οποίο, ο ΣΥΡΙΖΑ, με παραπλανητικά συνθήματα, απέσπασε την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα της 5/7/2015 και την κυβερνητική εξουσία, αποδεχόμενος, τελικά, την μνημονιακή τους πολιτική και υποδούλωση, τις οποίες, τελικά, υιοθέτησε, αφού υφάρπαξε τις ψήφους του εκλογικού σώματος και ανέτρεψε, άρδην, το πολικό σκηνικό και τον παγιωμένο, από το 1977, έως το 2011, κομματικό συσχετισμό δυνάμεων, στο εσωτερικό της χώρας μας.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, στην συντριπτική της πλειοψηφία γνώριζε, που βάδιζε και το τί ήθελε. Και αυτό, που ήθελε, το κατάφερε. Βάδιζε, σε έναν συμβιβασμό, εντός του ευρώ και της ζώνης του, με ένα, όσο το δυνατόν ηπιότερο νέο Μνημόνιο και ήθελε και επιζητούσε την κυβερνητική εξουσία.
Συμπερασματικά, λοιπόν, είναι προφανές ότι δεν υπήρξε πολιτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό, που υπήρξε, είναι προφανώς, ένας επώδυνος συμβιβασμός, για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, όμως, της εξασφάλιζε το κυριότερο όλων, ήτοι την κατάκτηση και την διατήρηση της κυβερνητικής εξουσίας, επί 4 και 1/2 χρόνια.
Αυτός ήταν ο στόχος της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα και αυτός ο στόχος επετεύχθη.
Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες, άνευ ουσίας και αξίας.
Αλλά υπάρχει και ένα άλλο σημαντικό σημείο, στο οποίο πρέπει να δοθεί η σωστή απάντηση, στους ισχυρισμούς του Αλέξη Τσίπρα, που προβάλλει, στον πρόλογο του στο βιβλίο, “ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ”, όπου αναφέρει και επικαλείται το γεγονός ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ επικυρώθηκε και δικαιώθηκε, σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, από το εκλογικό σώμα το 2015.
Φυσικά, ο Αλέξης Τσίπρας, ως ωμός και αδίστακτος ψεύτης και παραμυθάς, που είναι (επιπέδου βαρόνου Μυνχάουζεν), σαφώς ψεύδεται, ασυστόλως. Και επιδίδεται, σε έναν φτηνό πολιτικαντισμό, αφού, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, στην οποία κλήθηκε το εκλογικό σώμα να απαντήσει, οι απαντήσεις του υπήρξαν σαφείς και φυσικά, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015 και το δημοψήφισμα της 5/7/2015, όπου, όπως ανέφερα, παραπάνω, το ΟΧΙ, στο 3ο Μνημόνιο, που υποστήριξε, κυρίως, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας, ως αντιπάλους του, το σύνολο του παλαιού αστικού πολιτικού κόσμου και την συντριπτική πλειοψηφία της εντόπιας και της ξένης ολιγαρχίας, απέσπασε το 61,3% της πλειοψηφίας των εκλογέων, ενώ το εκλογικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, στις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015, συρρικνώθηκε, στο 35,46%, αφού προηγουμένως, έφερε, το εκλογικό σώμα, προ τετελεσμένων γεγονότων, με την ψήφιση του 3ου Μνημονίου (το οποίο δεν τόλμησε, καν, να υποβάλει, στην βάσανο ενός, προφανέστατα, απαραίτητου νέου δημοψηφίσματος, το οποίο απέφυγε, καν, να συζητήσει), υιοθετώντας, δηλαδή, το ΝΑΙ, στο Μνημόνιο, που είχε καταψηφίσει, με θάρρος και ενθουσιασμό, έχοντας σαφέστατη επίγνωση των επιπτώσεων της επιλογής του, το εκλογικό σώμα, στην ύπαρξη των οποίων επικέντρωσαν και συγκέντρωσαν την μονότονη προεκλογική επιχειρηματολογία και εκστρατεία τους, η μνημονιακή αντιπολίτευση, η ολιγαρχία, με τα ΜΜΕ και από κοντά, οι ευρωθεσμοί - και μάλιστα, υπό, εξαιρετικά, δύσκολες συνθήκες, αφού η μπατιροτραπεζοκρατία της ΕΚΤ είχε, κατά την περίοδο του δημοψηφίσματος, κλείσει τις τράπεζες, στην χώρα -, σκορπώντας την απογοήτευση, την παραίτηση και την απελπισία, στις ευρύτερες μάζες της ελληνικής κοινωνίας, που υποστήριζαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, μέχρι πριν την υπογραφή του 3ου Μνημονίου, με σταλινικά ποσοστά δημοτικότητας.
Κάπου, εδώ, οριοθετείται, όσον με αφορά και η αναγκαιότητα, για την εξέταση του βιβλίου “Με την πλάτη στον τοίχο”. Για ο,τιδήποτε περισσότερο, οι αναγνώστες μπορούν να ανατρέξουν, στο ίδιο το βιβλίο, εάν θέλουν να δουν κάποια, επί μέρους και εξειδικευμένα θέματα, άλλα των οποίων έχουν αξία και άλλα, ίσως, όχι (ή, έστω, μικρή).
Από όλα όσα προεξέθεσα, γίνονται σαφέστατοι οι λόγοι, για τους οποίους, στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, δεν πρέπει να ψηφισθεί και τοιουτοτρόπως, πρέπει να μην επιβραβευθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Και φυσικά, θέλω να έχω την πεποίθηση ότι οι αναγνώστες και νουν και επίγνωση των συνθηκών, εντός των οποιων ζούμε, έχουν και γνωρίζουν, κυρίως, το τί δεν πρέπει να πράξουν.
Όσον αφορά το τί πρέπει να πράξουν, αυτό είναι θέμα του καθενός, εξ αυτών. Και φυσικά, ο καθένας θα βρει τον δρόμο του.
Τελειώνω, προτρέποντας τους αναγνώστες να διαβάσουν και τα προηγούμενα έξι δημοσιεύματα, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, τα οποία συνέγραψα, κατά την χρονική περίοδο Νοεμβρίου 2021 - Δεκεμβρίου 2021 και τα οποία αφορούν το γνωστό βιβλίο του Γιάννη Βαρουφάκη : "Adults in the room" (1) : Οι τρεις επιλογές. (Μελετώντας και κριτικάροντας το εξαιρετικό και πολυσέλιδο ιστορικό ανάγνωσμα του Γιάννη Βαρουφάκη). και "Adults in the room" (2). Το Grexit, ως μόνη ρεαλιστική λύση του ελληνικού προβλήματος, έναντι της συνέχισης της επιβολής του καθεστώτος της χρεωδουλείας. (Πάρα και ενάντια, στις κοσμοπολιτικές αυταπάτες του Γιάννη Βαρουφάκη, περί δυνατότητας βιώσιμης συμφωνίας, με παραμονή της Ελλάδας, στην ζώνη του ευρώ). και "Adults in the room" (3) : Τί θα συνέβαινε, εάν η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, είχε υιοθετήσει και εφαρμόσει το πρόγραμμα του Γιάννη Βαρουφάκη, για την δημιουργία του παράλληλου συστήματος πληρωμών, μέσω του TAXIS και για αθέτηση του χρέους, προς την ΕΚΤ, το EFSF, τον ESM και το ΔΝΤ; Μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο; (Ναι, μπορούσε. Άξιζε, όμως; Ναι, άξιζε). και "Adults in the room" (4) : Η ουτοπία της αναδιάρθρωσης του χρέους. Γυρνώντας, από 2015 και τον Γιάννη Βαρουφάκη, στο 1913 και την Rosa Luxemburg, μέσα από το βιβλίο της, για την "Συσσώρευση του κεφάλαιου". [Γιατί οι προτάσεις του πρώην υπουργού Οικονομικών, αν και ρεαλιστικές, υπήρξαν ανεδαφικές, μέσα και από το παράδειγμα της Αιγύπτου, την περίοδο 1863-1882]. και "Adults in the room" (5) : Γιάννης Βαρουφάκης : "Στην θέση μου θα υπέγραφες το μνημόνιο;" Wolfgang Schäuble : "Ως πατριώτης, όχι. Είναι κακό για τον λαό σου". (Η μεγάλη χαμένη ευκαιρία της απόδρασης από το καθεστώς της χρεωδουλείας. Ίσως, ήταν γερμανική μπλόφα, αλλά έπρεπε να συζητηθεί). και "Adults in the room" (6) : Το ολέθριο βέτο του μοιραίου, για την χώρα, Γιάννη Δραγάσακη, στην εφαρμογή του σχεδίου Βαρουφάκη, η προδοσία της λαϊκής εντολής του OXI, που βγήκε από τις κάλπες, στο δημοψήφισμα - το οποίο έγινε, ως "έξοδος κινδύνου", με σκοπό να χαθεί - και η υποταγή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, στις απαιτήσεις της τρόικας.
Επίσης, καλό είναι οι αναγνώστες, για να έχουν μια περισσότερο ολοκληρωμένη εικόνα, για όσα οδήγησαν και ακολούθησαν, στην ελληνική κρατική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010 και την μνημονιακή εποχή, που ζούμε, να διαβάσουν και το δημοσίευμά μου, του Αυγούστου του 2022, σε αυτό το μπλογκ, για το βιβλίο/συνέντευξη του Ευάγγελου Βενιζέλου, με τίτλο : "Οι “Εκδοχές πολέμου 2009 - 2022”, ως, τραγικά, πραγματοποιημένες εκδοχές μιας ελιτιστικής “ευρωπαϊστικής” ιδεοληπτικής ανοησίας. (Μια σκληρή, αμείλικτη και ψυχρή βιβλιοκριτική, στο πρόσφατο ρηχό πόνημα του Ευάγγελου Βενιζέλου).
Η ανάγνωση αυτών των δημοσιευμάτων είναι χρήσιμη. Πολύ χρήσιμη...
Σχόλια