9/2024 Τα αδιέξοδα, για το καθεστώς του Κιέβου παραμένουν, ενώ το 2025, πιθανότατα, θα αποβεί μοιραίο, αφού η Μόσχα, παρά τις στρατηγικές της ανοησίες και τις τακτικές αστοχίες της, πρόκειται να επικρατήσει. (Το ζήτημα, που αφορά την συγκρότηση ενός «αδιαίρετου ευρασιατικού συστήματος ασφαλείας», το οποίο θέτει ο Πούτιν, θέλει να αποφύγει η Δύση. Η σύναψη μιας τέτοιας συμφωνίας αποτελεί τον σκληρό πυρήνα του ευρύτερου γεωπολιτικού προβλήματος).

 

Ό,τι έχει απομείνει, από την φωτοβολίδα του Κουρσκ…

Είναι δεδομένες οι ανόητες στρατηγικές και οι άστοχες τακτικές της ηγεσίας της Μόσχας, στην διεξαγωγή του πολέμου, στην Ουκρανία. Αυτές είναι που οδήγησαν, στην αχρείαστη χρονική παράταση του πολέμου, που η ρωσική ηγεσία αποφάσισε να πραγματοποιήσει, στις 24/2/2024 και στον τεράστιο φόρο αίματος, που κατεβλήθη και συνεχίζει να καταβάλλεται, στα ουκρανικά μέτωπα του πολέμου, πρωτίστως, από την ουκρανική πλευρά, αλλά - ουδόλως δευτερευόντως - και από την ρωσική. (Υπάρχει και μια τρίτη, πολυσύνθετη πλευρά, που αιμορραγεί, στην Ουκρανία· αυτή των Δυτικών, αλλά όσοι στρατιωτικοί και διάφοροι μισθοφόροι, από τις δυτικές χώρες, αφήνουν την τελευταία τους πνοή, ή χάνουν την σωματική τους ακεραιότητα, εκεί, το έπραξαν και το πράττουν, με δική τους επιλογή). 

Ο πόλεμος μπορούσε να λήξει, από τον Μάρτιο του 2022, αλλά ο Βλαντιμίρ Πούτιν, προτίμησε την χρονοβόρα και ανθρωποβόρα μορφή διεξαγωγής ενός κλασικού πολέμου βασισμένου, επί μηχανοκίνητων μονάδων πεζικού, που εξακόντισε, σε αριθμούς εκατοντάδων χιλιάδων τις ανθρώπινες απώλειες. Για αυτήν την στρατηγική επιλογή, ο Ρώσος ηγέτης και οι συνεργάτες του θα κριθούν, όχι, απλώς, από την Ιστορία, η οποία, ούτως, ή άλλως, δεν έχει, ακόμη, ολοκληρώσει τον ενεργό κύκλο της, αφού ο πόλεμος συνεχίσει να διεξάγεται και άλλωστε, θα αργήσει να συγγραφεί, με «κρύο αίμα», αλλά, πρώτα από όλα, από την ρωσική κοινωνία. Και φυσικά, η ουκρανική ηγεσία, αντιστοίχως, θα υποστεί και αυτή, την ιστορική και κοινωνική/λαϊκή βάσανο της κρίσεως των πραττομένων και των πεπραγμένων της.

Βέβαια, πολλοί - φίλοι και μη - δυσαρεστούνται, για αυτά που γράφω, αλλά αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα. Το ουσιώδες πρόβλημα εντοπίζεται, σε όσα γίνονται, όλα αυτά τα χρόνια, στην Ουκρανία, όπου, εν τέλει, με όλες τις αβαρίες της γνωστής ρωσικής προχειρότητας, η Μόσχα πρόκειται να επικρατήσει, αργά, ή γρήγορα· περισσότερο αργά και λιγότερο γρήγορα.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ούτως, ή άλλως, θα επιβάλει την στρατηγική του ατζέντα, στην Ουκρανία, η μαλακότερη εκδοχή της οποίας αναπτύχθηκε, το καλοκαίρι, που χθες έληξε, ως επίσημο σχέδιο, το οποίο απέρριψαν η Δύση και το Κίεβο, οι, μεν Δυτικοί, για τους δικούς τους λόγους και η, δε, ηγεσία του Κιέβου, διότι το σχέδιο αυτό δεν την περιείχε, ως μέρος του και με λίγα λόγια, την απέκλειε.

Δεν βλάπτει να θυμηθούμε, το σχέδιο του Ρώσου προέδρου, τα βασικά σημεία του οποίου ήσαν τα εξής:

Α) Πλήρης αποχώρηση των ουκρανικών δυνάμεων,  από το Ντόνετσκ, το Λουγκάνσκ, την Ζαπορίζια και την Χερσώνα.

Β) Νέο καθεστώς, στην Ουκρανία, ουδέτερο, αδέσμευτο και απαλλαγμένο από πυρηνικά.

Γ) Αποστρατιωτικοποίηση και αποναζιστικοποίηση.

Δ) Εξασφάλιση των δικαιωμάτων, των ελευθεριών και την αποκατάσταση των ρωσόφωνων πολιτών, στην Ουκρανία,

Ε) Αναγνώριση των νέων εδαφών της Ρωσίας, από το 2014 (Κριμαία, Σεβαστούπολη κλπ)

ΣΤ) Άρση όλων των δυτικών κυρώσεων, κατά της Ρωσίας. 

Ζ) Καμία εκεχειρία και συνέχιση της ρωσικής στρατιωτικής επιχείρησης, όσο δεν συμφωνηθούν και δεν πραγματοποιηθούν τα προηγούμενα.

«Δεν μιλάμε, για πάγωμα της σύγκρουσης, αλλά, για οριστική ολοκλήρωσή της. 
Μετά την εφαρμογή των, παραπάνω, συμφωνιών και αφού επικυρωθούν, από την ουκρανική πλευρά, μπορούμε να αρχίσουμε να δημιουργούμε ένα αδιαίρετο ευρασιατικό σύστημα ασφαλείας, που λαμβάνει υπόψη τα συμφέροντα όλων των κρατών ανεξαιρέτως. Κάνουμε μια άλλη συγκεκριμένη, πραγματική πρόταση ειρήνης, αν, στο Κίεβο και στις δυτικές πρωτεύουσες, την αρνηθούν, όπως πριν, είναι, τελικά, δική τους πολιτική και ηθική ευθύνη, για την συνέχιση της αιματοχυσίας» τόνισε ο Ρώσος πρόεδρος και προειδοποίησε ότι η πραγματικότητα, στα πεδία των μαχών, θα συνεχίσει να αλλάζει, αλλά όχι, προς όφελος του καθεστώτος του Κιέβου και φυσικά, οι συνθήκες, για την έναρξη των επόμενων διαπραγματεύσεων, με την Ρωσία, θα είναι διαφορετικές.

Εδώ, βρισκόμαστε, σήμερα, αφού η “πρόταση ειρήνης” του Βλαντιμίρ Πούτιν  απορρίφθηκε, από τον Βολοντιμίρ Ζελένσκι και το ΝΑΤΟ. 

Ο Ζελένσκι απέρριψε το ρωσικό σχέδιο, επειδή το σχέδιο αυτό δεν περιλαμβάνει τον ίδιο και την παρούσα ουκρανική ηγεσία, ως μέρος της νέας Ουκρανίας. 

Το ΝΑΤΟ απέρριψε το ρωσικό σχέδιο, επειδή, ουδόλως, επιθυμεί την οποιαδήποτε συζήτηση, για το προτεινόμενο, ως «αδιαίρετο ευρασιατικό σύστημα ασφαλείας», η ύπαρξη του οποίου, σε καμία περίπτωση, δεν θέλει να τεθεί, σε οποιοδήποτε τραπέζι διαπραγματεύσεων. 

Αυτό το ζήτημα αποτελεί τον σκληρό πυρήνα του ουσιώδους ευρύτερου γεωπολιτικού προβλήματος, που βρίσκεται, πίσω, από την στάση της Δύσης και είναι η αιτία του ουκρανικού πολέμου και της παράτασής του.

Φυσικά, από τότε, τα πράγματα, στα πολεμικά μέτωπα, αλλά και - πολύ περισσότερο -, στα μετόπισθεν της Ουκρανίας, έχουν χειροτερεύσει.

Παρά την φωτοβολίδα του Κουρσκ, τελικά, η ουκρανική αντίσταση, στην ρωσική εισβολή, ολοένα και περισσότερο, εξασθενεί και ως εκ τούτου, είναι δυνατόν, μεν, η βοήθεια της Ουάσινγκτων και των ευρωπαϊκών πρωτευουσών να συντηρήσουν, τουλάχιστον, έως τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές της 5/11/2024 και μέχρι τις αρχές του 2025, την ουκρανική αντίσταση, στην αφόρητη πίεση των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, αλλά αυτό δεν έχει πάρα πολύ μακρύ χρονικό ορίζοντα και δεν αποτελεί λύση, διότι όπως πολλές φορές έχω γράψει, κάποια στιγμή, στο όχι πολύ μακρινό μέλλον, η ουκρανική αντίσταση θα καμφθεί και το μέτωπο θα καταρρεύσει, οπότε η Δύση θα υποχρεωθεί να φανερώσει τα τελικά της χαρτιά, στο “chicken game”, που παίζεται. 

Θα χρειαστεί να επέμβει ίδια, στρατιωτικά, στην Ουκρανία, προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο ρωσικός στρατός. 

Και φυσικά, κάτι τέτοιο η Δύση δεν μπορεί και δεν θέλει να το κάνει.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η όλη διαδικασία, μέχρι τον τερματισμό του πολέμου, στην Ουκρανία, όποτε και αν έρθει αυτός ο τερματισμός, πρόκειται να είναι ομαλή. Ουδέποτε ήταν, μέχρι τώρα και φυσικά, έτσι θα εξακολουθήσει να παραμένει. Θα είναι απρόβλεπτη και εξαιρετικά, ανώμαλη, εξαιτίας του γεγονότος ότι ο ουκρανικός πόλεμος, πλέον, έχει εισέλθει, σε, πραγματικά, κρίσιμη φάση. 

Αυτό σημαίνει ότι δεν αποκλείονται και εκπλήξεις, οι οποίες, εάν επισυμβούν, πρόκειται να είναι, εξαιρετικά, δυσάρεστες, όχι μόνο, για τους Ουκρανούς, αλλά για όλους μας.

Αυτή η διαπίστωση, με οδηγεί, στο συμπέρασμα ότι, μέσα στους προσεχείς μήνες έως την αμερικανική προεδρική εκλογή και την αλλαγή ηγεσίας στον Λευκό Οίκο, τον Ιανουάριο του 2025, το χρονικό διάστημα, που μεσολαβεί, είναι, εξαιρετικά, επικίνδυνο, χωρίς να αποκλείεται/αποκλείονται, καθόλου μάλιστα και κάποιο επεισόδιο, ή κάποια επεισόδια περιορισμένης χρήσης πυρηνικών όπλων και με την κάμψη της ουκρανικής αντίστασης, στον ρωσικό στρατό, φαίνεται ότι είναι πιθανόν να οδηγήσει την απελπισμένη ουκρανική ηγεσία να προβεί, σε απονενοημένα διαβήματα, που θα φέρουν μια πυρηνική καταστροφή, στην καθημαγμένη αυτή χώρα. Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται και αυτό δεν είναι καλό, διότι, τότε, οι κινήσεις απελπισίας, οδηγούν, σε ακραία, ανορθολογικές επιλογές.

Το ουκρανικό καθεστώς βρίσκεται -  αυτό και όχι χώρα του -, στην θέση που βρίσκεται το Ισραήλ, το οποίο συμπεριφέρεται, με ακραίο τρόπο, απέναντι στους αντιπάλους του, διότι είναι σαφές πως ο ισραηλινός πληθυσμός κινδυνεύει, από την άμεση έλευση ενός ξαφνικού θανάτου, δηλαδή από αφανισμό. Για τον λόγο αυτόν και ηγεσία του έχει υιοθετήσει το «δόγμα Σαμψών» ήτοι, το “αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων”. 

Στην Ουκρανία, βέβαια, δεν είναι ο πληθυσμός της χώρας, που κινδυνεύει, με αφανισμό· είναι η σημερινή ηγεσία ουκρανικού κράτους, που κινδυνεύει να αφανισθεί. 

Και αυτή η ηγεσία είναι δυνατόν να προσπαθήσει να πράξει και να δράσει, με τον τρόπο, που δρα το Ισραήλ. 

Ίδωμεν.