2008 - 2023 Ελλάδα. Ακαθάριστος Σχηματισμός Επενδύσεων Παγίων Κεφαλαίων : Από το 24% του ΑΕΠ, το 2008, στο 11%, σε όλη την μνημονιακή και την “μεταμνημονιακή” περίοδο, από το 2010, έως, το 2023, ενώ η ελληνική οικονομία υφίσταται μια μακροχρόνια πολιτική αποεπένδυσης, που διαλύει την παραγωγική βάση της χώρας μας, ως αποτέλεσμα της προσαρμογής της, στο ευρώ και την ζώνη του.
Με τον ακαθάριστο σχηματισμό των παγίων κεφαλαίων, στην ελληνική οικονομία, ασχολούμαι, στο σημερινό δημοσίευμα, η οποία πάσχει, από το 2010, με την χρεωκοπία του ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας και ουσιαστικά έχει καταρρεύσει, στα επίπεδα του 11% του ελληνικού ΑΕΠ, το οποίο ΑΕΠ, σε σταθερές τιμές του 2015, ανέρχεται, περίπου, στα 194,494 δισεκ. € (ορθότερη εκτίμηση 193,001 δισεκ. €, σε σταθερές τιμές 2018), όταν, πριν από την έλευση της οικονομικής κρίσης, του Σεπτεμβρίου 2008, το ελληνικό ΑΕΠ ανερχόταν, στα 352,900 δισεκ. € και το 2009, στα 328,202 δισεκ. €.
Ο ακαθάριστος σχηματισμός παγίων κεφαλαίων, ο, αγγλιστί, Gross Fixed Capital Formation (GFCF), είναι το μέρος του ΑΕΠ που δαπανάται, για επενδύσεις και όχι για κατανάλωση, δηλαδή πόση, από την αξία, που προστίθεται, κάθε χρόνο, στην οικονομία επενδύεται και δεν καταναλώνεται.
Ο όρος «επενδύσεις» που χρησιμοποιούμε, για να περιγράψουμε τα καινούργια κεφάλαια, που επενδύονται, στην παραγωγική βάση της χώρας και ενισχύουν την οικονομική ανάπτυξη, όταν μιλάμε, για επενδύσεις παγίων κεφαλαίων, πρέπει να γνωρίζουν οι αναγνώστες ότι δεν λαμβάνονται, υπ’ όψιν, οι αγορές και πωλήσεις γης, όπως και η λεγόμενη απόσβεση, που είναι η κατανάλωση παγίων περιουσιακών στοιχείων.
Ως εκ τούτου, γίνεται, εύκολα, κατανοητό γιατί ο λόγος GFCP/(πραγματικό) ΑΕΠ, που δείχνει το ποσοστό του πραγματικού ΑΕΠ, που επενδύεται, αποτελεί το κρίσιμο κριτήριο και δεδομένο, για την αξιολόγηση της οικονομικής κατάστασης της χώρας και της μακροπρόθεσμης οικονομικής της ανάπτυξης. Τοιουτοτρόπως, όσο μεγαλύτερη τιμή έχει αυτός ο λόγος, τόσο περισσότερες επενδύσεις γίνονται και φυσικά, η οικονομία αποκτά μεγαλύτερη παραγωγική βάση και παράγει περισσότερο πλούτο. Αντιθέτως, όσο μικρότερη είναι η τιμή (δηλαδή το ποσοστό) του λόγου αυτού, τόσο περισσότερο βαθαίνει η παραγωγική καχεξία και η αναπτυξιακή παρακμή μιας οικονομίας.
Έτσι οι τομείς, στους οποίους στηρίζεται η επενδυτική δραστηριότητα, αποτελούνται, από τις εξής κατηγορίες :
- ·Αγροτικά Προϊόντα
- ·Εξοπλισμός Μεταφορών
- ·Κατοικίες
- ·Κατασκευές
- ·Μεταλλικά Προϊόντα & Μηχανήματα-
- ·Άλλα Προϊόντα
Τα περισσότερα χρόνια της περιόδου, από την δεκαετία του 1950, έως το 2009, που είναι πραγματικά, ένα τέλος μιας ολόκληρης φρενήρους αναπτυξιακής περιόδου, το οποίο τέλος είναι η αλήθεια ότι καθυστέρησε να έλθει, για λόγους μπατιροτραπεζοκρατικής και της συναφούς πολιτικής κερδοσκοπίας, ενώ, κανονικά, θα έπρεπε να προκύψει το 2002, με την ένταξη της Ελλάδας, στο ευρω και την ζώνη του και την κατάργηση του εθνικού νομίσματος (της δραχμής), οπότε και πραγματικά και ουσιαστικά - πλην όμως, αφανώς - χρεωκόπησαν το ελληνικό κράτος και η ελληνική οικονομία, οι τιμές του λόγου GFCP/ΑΕΠ, όσον αφορά την οικονομία της χώρας μας, ήσαν πολύ μεγαλύτερες, από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, ξεπερνώντας, στην αρχή αυτής της μακροπρόθεσμης περιόδου (1950 - 2009), το 30% του ΑΕΠ και φθάνοντας, στο 2001, όπως προκύπτει, από τον παραπάνω, πίνακα, στο 28% του ΑΕΠ.
Στην συνέχεια, με την έλευση της εποχής των Μνημονίων, από το 2010, έως το απροσδιόριστο και μη ορατό τέλος τους (τώρα, δηλαδή, από τον Αύγουστο του 2018 και μετά, τα Μνημόνια έχουν «μετονομαστεί», σε «μεταμνημονιακές υποχρεώσεις» της χώρας), όπως ήταν φυσικό, το ποσοστό των ακαθάριστων παγίων κεφαλαίων, ως προς το ελληνικό ΑΕΠ, κατέρρευσε (όπως και το ίδιο το ΑΕΠ), στα πτωχά επίπεδα του 11%, στα οποία, περίπου, παραμένει, έως σήμερα, με αποτέλεσμα να «κοκκινίσει» η χώρα μας, στον τομέα αυτόν, όπως προκύπτει, από τον, ανωτέρω, χάρτη, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι, για 14ο, κατά σειρά, έτος, οι επενδύσεις ήταν αρκετά μικρότερες από τις συνολικές αποσβέσεις παγίων κεφαλαίων, κατά την περίοδο αυτών των 14 ετών (2010-2023) οι συνολικές επενδύσεις σε πάγια κεφαλαία, ήσαν, κατά 115,2 δισεκ. € μικρότερες, από τις συνολικές αποσβέσεις.
Για γίνει αντιληπτή η κλίμακα της τεράστιας ζημιάς, πρέπει να επισημάνω ότι, το 2008, οι τιμές του λόγου GFCP/ΑΕΠ ήσαν 24%, για την Ελλάδα και 23% για την “Ευρωπαϊκή Ενωση”. Ακολουθεί η πρώτη μνημονιακή περίοδος (2009-2015) και αυτή η δραματική πτώση των τιμών του λόγου GFCP/ΑΕΠ, για την Ελλάδα.
Στα επόμενα χρόνια, οι τιμές του λόγου GFCP/ΑΕΠ, για την Ελλάδα, σταθεροποιούνται σε αυτά τα χαμηλά επίπεδα, ενώ οι αντίστοιχες της “Ευρωπαϊκής Ένωσης” παραμένουν σταθερές, περίπου, στα, προ κρίσης, επίπεδα.
Αναλυτικά (Πηγή World Bank)
- ·2016 (Ελλάδα-11% & Ε.Ε-20%)
- ·2017 (Ελλάδα-12% & Ε.Ε-21%)
- ·2018 (Ελλάδα-11% & Ε.Ε-21%)
- ·2019 (Ελλάδα-11% & Ε.Ε-22%)
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι σε όλη την 14ετή χρονική περίοδο της κρίσης, έως τώρα, στην Ελλάδα, γίνεται - και πρόκειται να εξακολουθήσει να γίνεται - αποεπένδυση και όχι επένδυση.
Αυτή είναι η ωμή αλήθεια και φυσικά, αυτό συμβαίνει, ως επιδιωκόμενο αποτέλεσμα της αστείας, ως ιδεοκρατικής/ιδεοληπτικής σύλληψης, αλλά, απολύτως, τραγικής, ως εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής.
Αυτό, φυσικά, σημαίνει οτι υφίσταται μια μακροχρόνια πραγματική μείωση του κεφαλαιακού αποθέματος της οικονομίας και δημιουργείται ένα τεράστιο κενό, στην παραγωγική υποδομή της χώρας, αφού η φθορά, η παλαίωση και η απαξίωση, ουδόλως, αναπληρώνονται, ενώ θα έπρεπε να υπερκαλύπτονται,για να υπάρχει πραγματική και βιώσιμη ανάπτυξη.
Όμως, υπάρχει και, ως συνέπεια των προηγούμενων, ένα άλλο στοιχείο, απολύτως, αρνητικό και κρίσιμο, διότι και στην τελευταία πενταετία, όπως και στα προηγούμενα χρόνια της βαρύτατης ελληνικής οικονομικής κρίσης, καταγράφηκε και μεγάλη συσσώρευση αποθεμάτων :
Έτσι, από 1,7% του ΑΕΠ (3,2 δισεκ. €), που ήταν η αξία τους, σε τρέχουσες τιμές, το 2019, έφθασε, στα 16 δισεκ. €, το 2022 και ανέβηκε, στο 7,7% του ΑΕΠ, υπερβαίνοντας, κατά πολύ, τον ιστορικό μέσο όρο (1,2% του ΑΕΠ).
Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό ότι η ένταξη της Ελλάδας, στην ΕΟΚ/“ΕΕ” και πολύ περισσότερο, στην ευρωζώνη, οδήγησαν, στην σταδιακή, αρχικά και στην συνέχεια - με την αντικατάσταση της δραχμής, από το ευρώ - στην αστραπιαία διάλυση της παραγωγικής βάσης της ελληνικής οικονομίας.
Απολύτως, αντικειμενικά, μιλώντας, πρέπει να τονίσω ότι η χώρα βρέθηκε, το 2010, από την μια στιγμή, στην άλλη, περίπου, χωρίς παραγωγική βάση.
Τα συμπεράσματα είναι προφανή.
Όμως, η εντόπια ελίτ και ο μνημονιακός πολιτικός κόσμος της χώρας, επιμένουν να πείσουν τον ελληνικό πληθυσμό ότι δεν φταίει το ευρώ και η ζώνη του, για την κατάρρευση της παραγωγικής βάσης της χώρας, αλλά ότι φταίει η ίδια η παραγωγική βάση!
Με λίγα λόγια, προβάλουν παιδαριώδεις ανοησίες, την ίδια στιγμή, που, φυσικά, ο ασφυκτικός βρόγχος του ελληνικού δημόσιου και ιδιωτικού χρέους - που, από δραχμικό και ευκόλως, δυνάμενο να εξυπηρετηθεί, έως την 31/12/2001, μετατράπηκε, από την 1/1/2002, σε χρέος εκφρασμένο, σε ευρώ, δηλαδή, ουσιαστικά, σε ένα χρέος σε ξένο νόμισμα, που λειτουργεί, στην πράξη, ως ξένο συνάλλαγμα - το οποίο είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί και ως εκ τούτου, δεν επιτρέπει, στην ελληνική οικονομία, να οικοδομήσει οποιαδήποτε άλλη διαφορετική, από την παρούσα, παραγωγική βάση, όπως είναι πολύ λογικό να συμβαίνει, αφού προτεραιότητα, στην όλη διαδικασία, δεν είναι οικοδόμηση μιας οποιασδήποτε παραγωγικής βάσης, για την χώρα, αλλά η εξυπηρέτηση των χρεών του ελληνικού Δημοσίου, όπως και των ιδιωτικών χρεών, που, απλούστατα, είναι αδύνατον να πληρωθούν, εξαιτίας του τεράστιου απόλυτου μεγέθους τους (περί τα 800.000.000.000 ευρώ και περισσότερο), σε θανατηφόρο συνδυασμό, με την νομισματική βάση αυτού του χρέους, που εκφράζεται, στο ευρώ, που είναι ξένο νόμισμα και λειτουργεί, ως ξένο συνάλλαγμα.
Αυτή είναι η ωμή αλήθεια.
Και έτσι, είναι, απολύτως, φυσιολογικό το γεγονός ότι η εντόπια ολιγαρχία και ο μνημονιακός πολιτικός κόσμος της χώρας, παρά την απέραντη παραμυθολόγα παραφιλολογία και αμπελοφιλοσοφία, που παραθέτουν, για να ξεγελάσουν όσους είναι εύπιστοι και μπορούν να ξεγελαστούν, δεν έχουν καταφέρει και δεν μπορούν να αλλάξουν αυτό το παραγωγικό μοντέλο της χώρας το οποίο καταρώνται. Αντιθέτως, το διατηρούν, ως έχει, διότι, απλούστατα, δεν μπορούν και είναι ανίκανοι να πράξουν διαφορετικά.
Όπως και να το κάνουμε, όταν ασκείται κυβερνητική οικονομική πολιτική μακροχρόνιας αποεπένδυσης, με βάση την ολέθρια οικονομική πολιτική της “δημιουργικής καταστροφής”, δεν μπορεί, ούτε να αναπτυχθεί η οικονομία, ούτε να οικοδομηθεί οποιαδήποτε παραγωγική βάση, η οποία, εξ αιτίας της εφαρμοζόμενης πολιτικής της μακροχρόνιας αποεπένδυσης, απλούστατα, ερειπώνεται.
Δυστυχώς…
Σχόλια