Τα Σεπτεμβριανά του 1955, στην Κωνσταντινούπολη : 15-6-1991 τουρκικό περιοδικό “Tempo”, Süleyman Sabri Yirmibeşoğlu (Τούρκος στρατηγός): «Τα γεγονότα της 6ης και 7ης Σεπτεμβρίου υπήρξαν μια μεγαλειώδης επιχείρηση ειδικού πολέμου, που είχε απόλυτη επιτυχία». (Η Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 υπήρξε, εξ αρχής, κακή και δυσμενής. Ως εκ τούτου, δεν έπρεπε να υπογραφεί).
* 4.348 εμπορικών καταστημάτων,
* 110 ξενοδοχείων,
* 27 φαρμακείων,
* 23 σχολείων,
* 21 εργοστασίων,
* 73 χριστιανικών εκκλησιών,
* 1.000, περίπου, κατοικιών, που οι ιδιοκτήτες τους ήσαν Ρωμιοί Κωνσταντινουπολίτες, πολίτες του τουρκικού κράτους.
Το οικονομικό κόστος των ζημιών, όπως υπολογίζουν διεθνείς οργανισμοί, ανήλθε, στα 150.000.000 $, ενώ η ελληνική κυβέρνηση έκανε λόγο, για 500.000.000 $. (Αναπτύσσοντας την επιχειρηματολογία μου, στο, παραπάνω, βίντεο, έχω κάνει ένα φραστικό λάθος. Ας το διορθώσω : Η υπολογισμένη αξία των καταστροφών, στα Σεπτεμβριανά του 1955, σύμφωνα, με τις αποτιμήσεις διεθνών οργανισμών, φθάνει, στα 150.000.000 δολάρια).
Εννοείται ότι, μέσα, σε αυτόν τον χαμό, η οικονομική καταστροφή και κυρίως, ο φόβος, για την ζωή, την σωματική ακεραιότητα και την ελευθερία τους, υποχρέωσαν χιλιάδες Ρωμιούς να μεταναστεύσουν, στην Ελλάδα. Και φυσικά, μετά το πογκρόμ, πολλοί Ρωμιοί έχασαν τις δουλειές τους και εκδιώχθηκαν από αυτές.
Οι υπολογισμοί αναφέρουν 2.000 τσαγκάρηδες, 2.000 επιπλοποιούς, 2.700 εργαζόμενους, σε εστιατόρια, 500 εργάτες σε σοκολατοποιίες, 400 τυπογράφους, 400 εργάτες, σε εργοστάσια ελαστικών, 350 εργαζόμενους, σε υφαντουργεία, 150 εργαζόμενους, σε χυτήρια. Αργότερα, ο πρόεδρος του τουρκικού κράτους, ο γνωστός, από τα σχέδια αφελληνισμού των μικρασιατικών παράλιων, στην δεκαετία του 1910 και μέλος της κεμαλικής στρατιωτικής ηγεσίας, στον μικρασιατικό πόλεμο (1919-1922), στρατηγός ε.α. Celal Bayar υποσχέθηκε αποζημίωση, για την καταστροφή των περιουσιών των Ρωμιών, η οποία δεν ξεπέρασε το 20% των απαιτήσεών τους, αφού τα περιουσιακά τους στοιχεία υποτιμήθηκαν και κατέστησαν ευτελή.
Πολύ καιρό, αργότερα, στο τουρκικό περιοδικό «Tempo», της 15/6/1991, ο, παραπάνω, εικονιζόμενος στρατηγός Süleyman Sabri Yirmibeşoğlu θα είναι σαφής και κατηγορηματικός :
'6-7 Eylül de, bir Özel Harp işiydi. Ve muhteşem bir örgütlenmeydi. Amaca da ulaştı…'
«Τα γεγονότα της 6ης και 7ης Σεπτεμβρίου υπήρξαν μια μεγαλειώδης επιχείρηση ειδικού πολέμου, που είχε απόλυτη επιτυχία».
Έτσι, όπως προαναφέρω και ενδεικτικά, παρουσιάζω, με τις, παραπάνω, φωτογραφίες, από τον τόπο του εγκλήματος, στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου 1955, ένας όχλος Τούρκων παρακρατικών καταστρέφει τα μαγαζιά και τις περιουσίες Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, χριστιανικές εκκλησίες και χριστιανικά νεκροταφεία, υπό τις εντολές της τουρκικής κυβέρνησης του Adnan Menderes και των υπηρεσιών διεξαγωγής ανορθόδοξου πολέμου, υπό την αιγίδα του τουρκικού Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας.
Μέσα σε εκείνο το σκηνικό του προγκρόμ, κατά των 100.000 Ελλήνων της Πόλης, που ήσαν πολίτες τουρκικού κράτους, η τουρκική κυβέρνηση, στις 7/9/1955 κατεβάζει, εν είδη θεατρικής τραγωδίας, στους δρόμους, τον στρατό γεγονός, που σημαίνει και το πέρας της μυστικής στρατιωτικής επιχείρησης ειδικού πολέμου.
Οι καταστροφές είναι μεγάλες και ο, παραπάνω εικονιζόμενος, τότε, πρόεδρος της Τουρκίας Celal Bayar, πηγαίνει, στον τόπο του εγκλήματος, που και ο ίδιος είχε διοργανώσει, προκειμένου να “κατευνάσει τα πνεύματα” και να απαλύνει τις διεθνείς εντυπώσεις, εις βάρος της χώρας του. Στην πραγματικότητα, η μετάβαση του Celal Bayar ήταν μια επιθεώρηση των αποτελεσμάτων του Ειδικού Πολέμου, που είχε διεξαχθεί, με εντολή του.
Ο Adnan Menderes, νεκρός, κρεμασμένος, στην αγχόνη, ύστερα από μια συνομωσία της στρατιωτικής δικτατορίας, που του φόρτωσε όσα έκανε και όσα δεν έκανε. Φυσικά, ουδείς οίκτος του αξίζει. Ο «μισθός» του υπήρξε ακριβοδίκαιος και ήταν αυτός, που του άξιζε…
Πολλές λεπτομέρειες, για τα Σεπτεμβριανά του 1955, ήλθαν στο φως της δημοσιότητας, το 1961, κατά τη διάρκεια της δίκης του πρωθυπουργού εκείνης της τραγικής εποχής Adnan Menderes, ο οποίος ανατράπηκε από τους στρατιωτικούς και κατέληξε, εν τέλει, στην αγχόνη, καταδικασμένος, για εσχάτη προδοσία. Ο Menderes δήλωσε, δημοσίως, ότι, τόσο η έκρηξη στο προξενείο της Θεσσαλονίκης, όσο και το πογκρόμ, στην Κωνσταντινούπολη, ήσαν προσχεδιασμένα από τον ίδιον.
Ακόμη και σήμερα, παρά τα ιστορικά αποδεικτικά στοιχεία, που αποδεικνύουν ότι, η κυβέρνηση του Adnan Menderes και το τουρκικό Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας ήσαν οι συνυπεύθυνοι, για τα εγκλήματα του εξαγριωμένου, από αυτούς, πλήθους, η επίσημη τουρκική ιστοριογραφία αρνείται τον χαρακτηρισμό “πογκρόμ”, αλλά, πλέον, ένα μεγάλο τμήμα της τουρκικής κοινωνίας γνωρίζει και αποδίδει τις ευθύνες, εκεί, που πρέπει, για όσα έγιναν, οργανωμένα και συστηματικοποιημένα, από το τουρκικό κράτος.
Το πογκρόμ του 1955 και οι διώξεις των Ρωμιών, το 1964 και το 1974, σχετίζονταν, με τις διαδικασίες της τουρκικής εθνογένεσης, που είχαν, ως ουσιώδες εργαλείο, την εξόντωση των μη τουρκικών και κυρίως, των χριστιανικών κοινοτήτων, μέσα, από προσχεδιασμένες γενοκτονίες και την βίαιη μεταφορά του πλούτου τους, στην τουρκική στρατιωτική γραφειοκρατία. Οι παρακρατικοί μηχανισμοί των Σεπτεμβριανών του 1955 και μετέπειτα, συνέχισαν να υφίστανται, έως τις ημέρες μας, με την μορφή της «Ergenekοn» και τώρα, έχουν περάσει, στα χέρια των ισλαμιστών του ΑΚP.
Αξιοσημείωτη είναι και η βρετανική ανάμειξη και υποκίνηση της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, κάτι, που μελέτησε η Τουρκάλα ιστορικός Dilek Güveν. Σε συνέντευξη που έδωσε, στον Αρμένιο δημοσιογράφο Hrant Ntink, πριν αυτός δολοφονηθεί, από τους παρακρατικούς της «Ergenekon», αναφέρθηκε, αναλυτικά, στην ανάμειξη αυτήν :
«....Ως, κυρίως, αίτιο φαίνεται το Κυπριακό, όμως, στην πραγματικότητα, είναι η περίοδος οικοδόμησης εθνικού κράτους. Μπορούμε να ξεκινήσουμε, από τους εκτοπισμούς πληθυσμών του 1915, τον Φόρο Περιουσίας, τα γεγονότα της Θράκης. Όλα είναι και από μία περίοδος. Κατά τα Σεπτεμβριανά, δεν χτυπήθηκαν, μόνον, οι Ρωμιοί. Αν δούμε τους αριθμούς, πρόκειται για 60% Ρωμιούς, 20% Αρμενίους, 12% Εβραίους. Το, εκτός Ρωμιών, ποσοστό δεν είναι τυχαίο. Στους καταλόγους, που κρατούσαν, υπήρχαν και τα αρμενικά καταστήματα και οι αρμενικές οικογένειες. Εάν περιορίσουμε την αιτία, στο Κυπριακό, τί δουλειά είχαν οι Αρμένιοι, στους καταλόγους;»
«Άλλωστε, υπάρχει μια «Έκθεση Μειονοτήτων», που συνέταξε το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, την δεκαετία του 1940 και σύμφωνα, με αυτήν : «Έχουμε συνάξει όλες τις μειονότητες, στην Πόλη και είναι απαραίτητο, με κάποιο τρόπο, να μειώσουμε τον αριθμό τους». Κατά την γνώμη μου η πραγματική αιτία των Σεπτεμβριανών δεν είναι το Κυπριακό, άλλα το ότι οι μειονότητες είχαν συγκεντρωθεί, στην Πόλη».
«(...) Όταν, το 1950, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας είπε ότι «δεν υπάρχει, για εμάς, θέμα Κύπρου», δεν είχε αρέσει, στους Άγγλους, διότι, την εποχή εκείνη, η Κύπρος ήταν αποικία τους. Όλος ο κόσμος ήταν, ενάντιος, στην κυβέρνηση της Αγγλίας, και αυτή, μεταξύ 1950 και 1955, είχε στηρίξει την πολιτική της, στο πώς θα κατόρθωνε να τραβήξει την Τουρκία, μέσα στο πρόβλημα και να την καταστήσει συνομιλητή της Ελλάδας. Αυτό ήταν το σχέδιό της. Τον Αύγουστο του 1955, αποφασίστηκε η Διάσκεψη του Λονδίνου. Όταν μελετάμε τα απομνημονεύματα των πολιτικών της Αγγλίας, συναντάμε την εξής λεπτομέρεια : «Εμείς, ως Αγγλία, δεν επιθυμούσαμε, καθόλου, συμφωνία. Σημαντικό, για εμάς, ήταν, όχι να αποτελέσουμε μέρος του προβλήματος, αλλά να καταστήσουμε αντιμαχόμενες πλευρές την Τουρκία και την Ελλάδα».
«Υπάρχουν, στα αγγλικά αρχεία, έγγραφα, στα οποία τίθεται το ερώτημα, πόσο ωφέλιμο θα ήταν, για την Αγγλία, εάν υπήρχε, στην Πόλη, κάποιος ξεσηκωμός, εναντίον των Ρωμιών. Να αναφέρω και το, πλέον, συνταρακτικό. Έναν χρόνο, πριν από τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου, φθάνει, στο Υπουργείο Εξωτερικών της Αγγλίας, από το αγγλικό προξενείο της Αθήνας, τηλεγράφημα, το οποίο αναφέρει : “Οι σχέσεις Τουρκίας και Ελλάδας είναι άριστες. Εάν, όμως, γίνει κάτι, στην οικία του Ατατούρκ, στην Θεσσαλονίκη, θαυμάσια, μπορεί να γίνουν όλα, άνω-κάτω”. Ενδιαφέρον δεν είναι; Υπάρχει τέτοιο έγγραφο. Στην διοργάνωση των γεγονότων, υπάρχει αγγλική προτροπή. Και τα γεγονότα βολεύουν τους Άγγλους. Στα γεγονότα αυτά, για τις επιθέσεις, στους Αρμένιους και τους Εβραίους, αναφέρεται, μόνον, ότι “Τούρκοι και Έλληνες αρπάχτηκαν, για το Κυπριακό”».
Κάπως έτσι, γυρνάμε, στην ρίζα του κακού, που βρίσκεται, στην υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, τον Ιούλιο του 1923, από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, η οποία, επουδενί, δεν έπρεπε να υπογραφεί, αφού δεν εξέφραζε τους συσχετισμούς των, εκατέρωθεν, δυνάμεων, εκείνη την εποχή, που, χωρίς αποχρώντα λόγο, παραχωρήθηκαν, στην Τουρκία, η Ανατολική Θράκη, η Ίμβρος και η Τένεδος.
Η Άγκυρα, στην πορεία των δεκαετιών, που ακολούθησαν, έγραψε, στα παλαιότερα των υποδημάτων της, τις προβλέψεις της Συνθήκης και οι ελληνικες κυβερνήσεις, που μπορούσαν να αντιδράσουν, δεν το έπραξαν.
Τώρα, εδώ και περίπου, 20 χρόνια, οι συσχετισμοί, ανάμεσα, στην Ελλάδα και την Τουρκία, είναι, άκρως, δυσμενείς. Η Τουρκία έχει καταστεί μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη, ενώ η Ελλάδα κατήντησε ουραγός.
Αυτή είναι η πραγματική κατάσταση και αυτήν έχουμε να αντιμετωπίσουμε.
Δυστυχώς…
Σχόλια