Ο αναρχισμός, η αμφισβήτηση “της αυθεντίας του κράτους δικαίου”, που είναι έννοια μη υπαρκτή και η «συγκεκριμένη λογική της βίας”, μέσα από την “μπατσίζουσα” συλλογιστική του «Τμήματος Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος» της ΕΛΑΣ (που δεν κάνει αυτό που θα έπρεπε να έχει κάνει) και η άμεση υπαιτιότητα του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, για την επίδειξη αυτής της συλλογιστικής, η οποία, εκ των πραγμάτων, αποτελεί συμπεριφορά των αστυνομικών οργάνων, που αντίκειται, στην αστικοδημοκρατική νομιμότητα.

 

Μετά την προσωπική περιπέτεια, που είχα, στο Αστυνομικό Τμήμα Πετρούπολης, στις 21 Δεκεμβρίου 2023, διάβασα, χθες, χωρίς καμία έκπληξη, ότι το λεγόμενο το συσταθέν (για την ακρίβεια : το ανασυσταθέν) λεγόμενο ως «Τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος» της ΕΛΑΣ - βαρύγδουποι τίτλοι, για “αναδιατυπώσουν” το απλούστατο γεγονός ότι είναι ένα τμήμα ασφαλιτών, με την παλαιομοδίτικη έννοια του όρου - έχει σχηματίσει δικογραφίες, με συλλογικές κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα, προσπαθώντας να συγκροτήσει την κατηγορία της συστάσεως και συμμορίας όπως και άλλες σε βάρος των μελών της αυτοαποκαλούμενης, ως αναρχικής οργάνωσης «Ρουβίκωνας», με βασική υποστηρικτική των “επιχειρημάτων” των ασφαλιτών συλλογιστική ότι η αναρχική ιδεολογία της οργάνωσης έρχεται σε σύγκρουση και υπονομεύει την “αυθεντία του κράτους δικαίου”. 

Η “μπατσίζουσα” αυτή λογική των ασφαλιτών αστυνομικών οργάνων θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν είναι άστοχη, με την έννοια ότι ο αναρχισμός, όντως, ως ιδεολογία (αν και η ιδεολογία, ως έννοια, είναι, έντονα, φορτισμένη και στην πράξη, ταυτίζεται, αρνητικά, με την ψευδή συνείδηση των ανθρώπων, αλλά, τέλος πάντων, αυτό μπορούμε να το προσπεράσουμε), έρχεται, σε αντίθεση με το κράτος. 

Η αναφορά των ασφαλιτών, στην συνδυαστική έννοια του «κράτους δικαίου» είναι, λεκτικώς, περιττή και είναι παραπλανητική, διότι κάθε κράτος, εξ ορισμού, είναι κράτος δικαίου, ακόμη και όταν το “δίκαιο” μπορεί να είναι και να λογίζεται, ως “άδικο”, όπως, άλλωστε, πάντα συμβαίνει, με τα, πάσης φύσεως, κράτη, απλώς, οι ασφαλίτες επιχειρούν να υποδείξουν και να ισχυρισθούν ότι οι αναρχικοί θέλουν να δημιουργήσουν ένα μη δίκαιο/άδικο καθεστώς. 

Επίσης, η αναφορά, στην «προστασία του δημοκρατικού πολιτεύματος», είναι και αυτή περιττή, ανούσια και παραπλανητική, υπό την έννοια ότι, όταν οι ασφαλίτες μιλάνε, για το «δημοκρατικό πολίτευμα», εννοούν, στην παρούσα φάση και εφόσον δεν έχουμε δικτατορία, στρατιωτικού τύπου, το αστικό δημοκρατικό πολίτευμα του κράτους δηλαδή, για μία ακόμη φορά, έχουμε μία αυτοαναφορική ταυτολογία, αφού και σε αυτήν την έννοια του δημοκρατικού πολιτεύματος, ουσιαστικά, πάλι το κράτος είναι που «αυτοπροστατεύεται», έστω και υπό την παρούσα λεγόμενη αστικοδημοκρατική μορφή του. Εξ ορισμού, δηλαδή, οι ασφαλίτες, απλώς, ανοησιολογούν, ουσιαστικώς, με αυτοαναφορές.

Και επειδή οι παραδοχές δεν πρέπει να γίνονται, χωρίς περισυλλογή και χωρίς αντιστοιχία, με την πραγματικότητα, πρέπει να αναφέρω αυτό, που πολλές φορές έχω αναφέρει, σε άλλα κείμενά μου, σε αυτό εδώ, το μπλογκ, ότι δηλαδή το παρόν πολίτευμα δεν είναι καθαρό αστικό δημοκρατικό πολίτευμα. 

Από το 2010, πρόκειται, ένεκεν της καταδολίευσης της ελληνικής χρεωκοπίας, για ένα νεοαποικιακό καθεστώς νομιζόμενης δημοκρατίας, για το οποίο οι ασφαλίτες, που υποτίθεται ότι «προστατεύουν το δημοκρατικό πολίτευμα», ουδόλως, ανησυχούν, αντιθέτως, μάλιστα, ευπειθώς, υπηρετούν, άνευ οιασδήποτε αντιδράσεως, αν και - σύμφωνα με τον τίτλο του Τμήματός τους -, θα έπρεπε να έχουν «μπουκάρει» και να έχουν συλλάβει όλους όσους αλλοίωσαν το λεγόμενο, ως «δημοκρατικό πολίτευμα». 

Αλλά, φυσικά, αυτά δεν ευρίσκονται, εντός του κύκλου των ενδιαφερόντων τους· αν και θα έπρεπε να ευρίσκονται.

 Όπως έχω ξαναγράψει, το παρόν ελληνικό κρατικό μόρφωμα, δεν αποτελεί, καν και έπαυσε να είναι κράτος, με την κλασική έννοια του όρου, από την στιγμή, που, από την 1/1/2002, με την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, έχει αποστερηθεί της νομισματικής του κυριαρχίας, η οποία  έχει παραχωρηθεί, χωρίς να ρωτηθεί κανείς, εκ των κατοίκων αυτής της χώρας, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ως εκ τούτου, η δημοσιονομική, η οικονομική και λοιπή εθνική κυριαρχία, ανήκει, στους ευρωθεσμικούς ξένους δανειστές. 

Ούτε και γι’ αυτό, βέβαια, οι ασφαλίτες έχουν κάποια έγνοια και ανησυχία. Κάθε άλλο· αυτό το καθεστώς υπηρετούν, σε αυτό υπάρχουν και αυτού αποτελούν όργανα και υπηρέτες.

Αφήνοντας στην άκρη, λοιπόν, όλες αυτές τις πομφόλυγες των ασφαλιτών, που, φυσικά, ουδόλως, αθώες και άδολες είναι και εισερχόμενοι, «στο ψητό», επαναλαμβάνω ότι ο αναρχισμός, είναι λογικό να στρέφεται, κατά του κράτους και ως εκ τούτου, η επιχειρηματολογία των ασφαλιτών δεν έχει νόημα. 

Αυτό που προσπαθούν - υποτίθεται - να αποδείξουν, είναι κάτι, που είναι, ιδεολογικώς, ομολογημένο και φυσικά, στα πλαίσια του υποτιθέμενου, ως αστικοδημοκρατικού πολιτεύματος και της ελεύθερης, υποτίθεται, διακίνησης των ιδεών, δεν υπάρχει κανένα αδίκημα, υπό την έννοια ότι οι ιδέες μπορούν να διακινούνται ελεύθερα, οι πράξεις που γίνονται, στο όνομα των ιδεών αυτών, επίσης, μπορούν να επιχειρούνται, χωρίς κανένα πρόβλημα, εκτός εάν είναι, ευθέως, ανατρεπτικές του πολιτεύματος. 

Όλα τα άλλα είναι απλές πολιτικές πράξεις, οι οποίες μπορούν να διεξάγονται και να γίνονται, χωρίς να υπάρχει κανένα πρόβλημα. Και αν υπάρξει πρόβλημα, υπάρχει η διαδικασία της υποβολής μηνύσεων, από τους ιδιώτες, που θίγονται. Το αστικοδημοκρατικό κράτος δεν έχει καμμία δουλειά να ανακατεύεται, στα θέματα αυτά.

Ως εκ τούτου, οι κατηγορίες, κατά των μελών του «Ρουβίκωνα», ότι έριξαν τρυκάκια, έξω από το μέγαρο Μαξίμου, ή ότι έγραψαν, έξω από το πολιτικό γραφείο της Δόμνας Μιχαηλίδου, αυτά που έγραψαν, ή αυτά, που έγραψαν, για τον Λιγνάδη, αφορούν τον πολιτικό ακτιβισμό της οργάνωσης, δηλαδή, για να το πούμε, απλά, της πολιτικής δράσης της οργάνωσης, που δεν συγκροτεί στοιχεία ανατροπής του κράτους, του οποίου την λεγόμενη “αυθεντία” οι αναρχικοί, όπως και οι πάντες, μπορούν, ακώλυτα, να αμφισβητούν, χωρίς αυτό να αποτελεί και να στοιχειοθετεί «αδίκημα, κατά του κράτους», του οποίου η επικληθείσα «αυθεντία», ως υποκειμενική έννοια, απλώς, δεν υφίσταται, διότι και αυτή η επίκληση της ονομαζόμενης, ως “κρατικής αυθεντίας”, αποτελεί ένα αυτοαναφορικό λεκτικό σχήμα, το οποίο στερείται ουσιώδους περιεχομένου, πέραν της δημιουργίας εντυπώσεων, αλλά και της άσκησης καταχρηστικής εξουσίας, η οποία επικαλείται μη υπαρκτά δεδομένα. 

Ευτυχώς, είμαστε όλοι “adults in the room” και γνωρίζουμε ότι ουδείς άνθρωπος και ουδείς θεσμός κατέχει την “αυθεντία”. Ούτε, καν, ο Πάπας της Ρώμης. 

Έτσι, συμβαίνει και με το «κράτος δικαίου» (ή «αδίκου») και την επικαλούμενη αυθεντία του, η οποία, απλώς, πέραν από ένα μη δυνατό να εκτιμηθεί, ως πρακτικής αξίας γεγονός, απλούστατα, δεν υφίσταται. 

Ως εκ τούτου, το «επιχείρημα» των ασφαλιτών, για την αναρχική οργάνωση «Ρουβίκωνας» ότι «η πολυετής δραστηριότητα των μελών της εκτρέπεται των ορίων μεμονωμένων περιστατικών και υπονομεύει την αυθεντία του κράτους δικαίου, θέτοντας σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη» είναι μια σκέτη μπούρδα και διότι αποφεύγει να χαρακτηρίσει το ορατό, δια γυμνού οφθαλμού, γεγονός ότι αυτή η «πολυετής δραστηριότητα των μελών της» αποτελεί πολιτική δραστηριότητα, διότι, εάν το παραδεχθεί, καταρρέει η κατηγορία, που οι ασφαλίτες επιχειρούν να στήσουν, εκτρεπόμενοι, στην διάπραξη του ποινικού αδικήματος της κατάχρησης εξουσίας, ενώ δεν αιτιολογείται, καν, η αναφορά τους, στο “εναλλακτικό επιχείρημά” τους ότι, πέραν της «αυθεντίας του κράτους δικαίου» τίθεται «σε κίνδυνο η δημόσια τάξη», που και πάλι δεν εξηγείται το πώς και γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Αλλά αυτό το «επιχείρημα» των ασφαλιτών, για τον κίνδυνο, που υφίσταται η «δημόσια τάξη» είναι, πέραν από το, πρακτικά, μη δυνάμενο να εκτιμηθεί, περιεχόμενό του, δεν αφορά και δεν συγκροτεί την αναγκαία κατηγορία της, ευθέως, ανατρεπτικής δράσης, κατά του κράτους, που θα αιτιολογούσε την κίνηση της διαδικασίας της συλλογικής δίωξης της οργάνωσης και των μελών της, ούτε συνιστά, ούτε παραπέμπει, σε εγκληματική οργάνωση, με την ποινική έννοια του όρου, όπως συνέβη, με την, πραγματικά και ανοικτά, ωμή άσκηση βίας, μετά φόνων, στην περίπτωση της “Χρυσής Αυγής”, με την οποία επιχειρεί συνειρμικά, να ταυτίσει, τον «Ρουβίκωνα», η επιχειρηματολογία των ασφαλιτών.

Επίσης, η επαναλαμβανόμενη αναφορά, από τους ασφαλίτες, στην «αναρχική ιδεολογία», αποτελεί πλήρη απόδειξη της πολιτικολογίας τους, στο περιεχόμενο της απαράδεκτης δικογραφίας, που συνέταξαν, όπως και η αναφορά των ασφαλιτών, στο επιχείρημα ότι «η οργάνωση επιχειρεί να κερδίσει την συμπάθεια του κοινού, εμφανιζόμενη ως κοινωνικός τιμωρός, κατά της διαβρωμένης καθεστηκυΐας τάξης», στερείται, ουσιώδους ποινικού περιεχομένου, αξίας, διότι αυτό πράττει κάθε πολιτική οργάνωση, υπό τον περιορισμό της μη, ευθέως, ανατρεπτικής δράσης, κατά του κράτους.

Φυσικά, δεν θα μπορούσε η συγκεκριμένη δικογραφία, κατά των μελών της αναρχικής οργάνωσης «Ρουβίκωνας», να μην έχει και το αποτύπωμα και την σφραγίδα του “εργοδότη” όλης αυτής της υπόθεσης, δηλαδή του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος, μεθοδικά, οργανωμένα και συστηματικοποιημένα, από τον Ιούλιο του 2019, που ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας, έχει επιχειρήσει, μέσα από το λεγόμενο “επιτελικό κράτος”, να συστήσει, στην ουσία, ένα αστυνομικό κράτος, με τις συνεχείς και τις διαδοχικές αλλαγές, στον Ποινικό Κώδικα και ιδίως, στο άρθρο 187, παραγρ.5 :

(Όποιος, εκτός από τις περιπτώσεις της παραγράφου 1, ενώνεται με άλλον για να διαπράξει κακούργημα (συμμορία), τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών. Με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών τιμωρείται ο υπαίτιος, αν η κατά το προηγούμενο εδάφιο ένωση έγινε για τη διάπραξη πλημμελήματος το οποίο τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους και με το οποίο επιδιώκεται οικονομικό ή άλλο υλικό όφελος ή η προσβολή της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας ή της γενετήσιας ελευθερίας).

Μάλιστα, για να στοιχειοθετηθεί η κατηγορία, κατά των μελών και της αναρχικής οργάνωσης «Ρουβίκωνας», γίνεται και επίκληση, σε υποτιθέμενο, ως περιστατικό, που στρέφεται, κατά του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. 

Έτσι, οι ασφαλίτες, αναφερόμενοι, σε αναρτήσεις, στο Διαδίκτυο, μέλους αυτής της αναρχικής οργάνωσης, γράφουν τα, κάτωθι, απίθανα, που, ως νοοτροπία και ως πράξεις, παραπέμπουν, σε αυταρχικά καθεστώτα : 

«Σε σωρεία δημοσιεύσεών του, αναφέρεται σε ζητήματα της πολιτικής και κοινωνικής επικαιρότητας, μετέρχεται εκφράσεις ακραίας ρητορικής και διχασμού. Χαρακτηριστική είναι η ανάρτηση που αφορά στον Πρωθυπουργό της Χώρας μας κ. Κυριάκο Μητσοτάκη».

Από ό,τι διάβασα, σε μια ανάρτησή, στα social media , ο κατηγορούμενος κάνει - εσφαλμένα, κατά την γνώμη μου, αλλά αυτό είναι άλλο πράγμα, από αυτό, που κάνουν οι ασφαλίτες - λόγο, για συμπόρευση της κυβέρνησης, με ακροδεξιά στοιχεία, στην οποία καταλογίζει ευθύνες, για την κάθοδο των νεοναζιστών Κροατών, έξω από το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, για τους λεγόμενους “σερίφηδες” του Έβρου, που συλλάμβαναν ξένους μετανάστες και διάφορα άλλα και προφανώς, όλα αυτά τα καταλογίζει, στον πρωθυπουργό. (Μερικώς, έχει δίκιο το μέλος του «Ρουβίκωνα», όχι, όμως, καθ’ ολοκληρίαν).

Έτσι όλα αυτά τα υποτιθέμενα περιστατικά, ως ακτιβιστικές πράξεις, δηλαδή, ως πολιτικές πράξεις - που οι ασφαλίτες δεν ομολογούν ότι αποτελούν - υποτίθεται ότι γίνονται «με βάση συγκεκριμένη λογική, αυτή της βίας, η οποία αποτελεί βασική αρχή του Ρουβίκωνα», χωρίς, φυσικά, καμμία αξία λόγου αναφορά, σε περιστατικά, ένα εκ των οποίων είναι η διαμαρτυρία, του «Ρουβίκωνα», στο κτίριο της Hellenic Train, για το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, επειδή έγιναν υλικές ζημιές, στην γυάλινη πόρτα και στην τζαμαρία. 

(Και όλα αυτά, μάλιστα, τα γράφουν αυτοί, που η ύπαρξή τους αποτελεί συνώνυμο της βίας, της οποίας απαιτούν το “νόμιμο“ και μόνιμο μονοπώλιο, ως κράτος, το οποίο, ως εξουσία, είναι συνώνυμο της βίας και εξ ορισμού - παίζοντας, με λέξεις και έννοιες, που έχουν ταυτόσημο περιεχόμενο και ταυτόσημη σημασία - σημαίνει δύναμη επιβολής. Αστεία δεν είναι όλα αυτά);

Μάλιστα, από τις 26 ενέργειες του «Ρουβίκωνα», οι 4 είναι … μπογιές, σε κτίρια, οι 7 είναι … συνθήματα, σε τοίχους και πανό, οι 2 είναι …  τρυκάκια, οι 10 είναι … φθορές, σε βιτρίνες και υλικά γραφείου, ενώ 3 είναι … άνευ περιεχομένου! 

Εννοείται ότι όλα αυτά είναι μια σκέτη μπουρδολογία. 

Αλλά αυτή η μπουρδολογία είναι μια επικίνδυνη μπουρδολογία, ακριβώς, επειδή εκπορεύεται, από το «επιτελικό κράτος» του πρωθυπουργού και από τον ίδιο, προσωπικά, τον Κυριάκο Μητσοτάκη. 

Και να ‘λεγε κανείς ότι, αφού ο «Ρουβίκωνας» αποτελεί έναν πραγματικό/υπαρκτό κίνδυνο, για την κυβέρνηση και το κράτος, «ας πάει και το παλιάμπελο», που λένε. 

Έλα, όμως, που ο «Ρουβίκωνας» δεν αποτελεί κίνδυνο για κανέναν, τουλάχιστον, από όσα πράττει, μέχρι τώρα και ως εκ τούτου, όλα όσα γίνονται, γίνονται, για να γίνουν και για, καθαρά, πολιτικαντικούς λόγους, αλλά και για την ταυτολογική “επίδειξη ισχύος του κράτους”, που χαϊδεύει τα αυτιά του συντηρητικού κοινωνικού ακροατηρίου της κυβέρνησης, η οποία, όμως και αυτογενώς, ρέπει, προς την προσωποπαγή καθεστωτική αυταρχία, που έχει, ως πρωτεύουσα πηγή της, το πρόσωπο του πρωθυπουργού και τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Απλώς, λοιπόν, οι ασφαλίτες, εξυπηρετώντας τους τωρινούς εργοδότες τους, δηλαδή τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την κυβέρνηση του, προσπαθούν να εμφανίσουν μια, καθαρά, πολιτική οργάνωση, ως εγκληματική οργάνωση.

Δυστυχώς, όπως έχω ξαναγράψει, το αστικοδημοκρατικό πολίτευμα, έστω και αυτή η κολοβομένη νομιζόμενη δημοκρατία του νεοαποικιοκρατούμενου ελληνικού κρατικού μορφώματος, θεσμικά, έχει μπατάρει, αφού δεν υφίστανται, με την δεδομένη κονιορτοποίηση της αντιπολίτευσης, τα απαραίτητα θεσμικά αντίβαρα, που να εξισορροπούν την κυβερνητική εξουσία της συντηρητικής παράταξης, που έχει αποκτήσει προσωποπαγή στοιχεία, τα οποία παραπέμπουν, στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Η οποία δεν προβλέπεται να διορθωθεί, στο ορατό μέλλον…