26/12/2023 Πέθανε, στα 81 του χρόνια, ο Wolfgang Schäuble. Υπήρξε θιασώτης της εξόδου της Ελλάδας, από την ευρωζώνη και είχε δίκιο. Και πάντως, ουδέποτε υπήρξε ένας “Henry Kissinger”, όπως θέλει η εγχώρια ολιγαρχία να τον παρουσιάζει.

Wolfgang Schäuble (18/9/1942 - 26/12/12/2023).

Πέθανε, προχθές, Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2023, ήσυχα, στο σπίτι του, στα 81 του χρόνια, ο Wolfgang Schäuble, ο άνθρωπος, που, ως υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, μαζί με την, τότε, Γερμανίδα καγκελάριο Angela Merklel, έδωσαν, τον Δεκέμβριο του 2009, το αποφασιστικό εναρκτήριο λάκτισμα, για την έλευση της ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας του Απριλίου του 2010 και των Μνημονίων, που ακολούθησαν και οδήγησαν, στην βαθύτατη και μακροβιότατη ελληνική οικονομική κρίση και την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, που, ακόμη, δεν έχει ανασχεθεί και αντιμετωπισθεί.

Παρά τον αγοραίο λόγο του ελληνικού αστικού πολιτικού κόσμου, που θέλει να παρουσιάσει τον Wolfgang Schäuble, ως την αιτία των δεινών της χώρας μας, η ψύχραιμη ανάλυση των δεδομένων δείχνει ότι η γερμανική κυβέρνηση της δεκαετίας του 2010 δεν έκανε, τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο, από το να εξυπηρετήσει τα εθνικά, δηλαδή τα οικονομικά συμφέροντα της γερμανικής ολιγαρχίας και ειδικότερα, αυτού του τμήματος της ολιγαρχίας αυτής, το οποίο κεντρικό οικονομικό ενδιαφέρον του έχει τις γερμανικές εξαγωγές, που αποτελούν ένα τεράστιο τμήμα του γερμανικού ΑΕΠ και δευτερευόντως, την μπατιροτραπεζοκρατία. 

Το, αν τα, επί μέρους, μέτρα, που πήρε η γερμανική κυβέρνηση ήσαν, λιγότερο ή περισσότερο, επιτυχημένα, όσον αφορά τους σκοπούς της και τους στόχους της, είναι κάτι, που μπορεί να συζητηθεί, αλλά, όσον αφορά την ελληνική κρίση, αυτή η συζήτηση είναι δευτερεύουσα. 

Η ουσία είναι ότι η γερμανική κυβέρνηση εκείνης της εποχής και με επικεφαλής τον δόκτορα Wolfgang Schäuble, επεδίωκε - χωρίς να το λέει, δημόσια και ευθέως, παρά μόνο, στο παρασκήνιο - την οικειοθελή αποχώρηση, ή και την αποβολή της Ελλάδας, από την ευρωζώνη. 

Η Ελλάδα ήταν και παραμένει ένα μεγάλο αγκάθι, για κάθε γερμανική κυβέρνηση, αφού η παραμονή της χώρας μας, στην ευρωζώνη, είναι πιθανό να οδηγήσει, εκ των πραγμάτων, σε κάποια μορφή αμοιβαιοποίησης των δημοσίων χρεών των χωρών της ευρωζώνης, γεγονός, το οποίο οι γερμανικές κυβερνήσεις, όπως και η γερμανική ολιγαρχία, δεν θέλουν, καν, να το συζητούν και ούτε, καν, να το σκέπτονται, αφού αυτό παραπέμπει, στον σχηματισμό μιας κάποιας μορφής ευρωπαϊκής υπερκυβέρνησης, την οποία η Γερμανία αποκλείει, σε κάθε περίπτωση, για τον απλούστατο λόγο ότι η γερμανική ολιγαρχία, από πρωταγωνιστής, στον ευρωπαϊκό χώρο, υπό την προστασία και την δύναμη του εθνικού της κράτους και της εθνικής της κυβέρνησης, θα καταλήξει να είναι ένας σημαντικός, μεν, αλλά όχι πρωτεύων παράγοντας του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, μέσα σε αυτό το καθεστώς της ευρωπαϊκής υπερκυβέρνησης, που θα συνοδεύεται, προφανώς, από σημαντικά προνόμια, ως προς το κέντρο λήψης των βασικών αποφάσεων για τον ευρωπαϊκό χώρο και εν τέλει, σε ένα ευρωπαϊκό κράτος, το οποίο, για την Γερμανία, είναι ανεπιθύμητο, αφού την παραγκωνίζει, εκ των πραγμάτων και από την δυναμική φορά των εξελίξεων.

Έτσι, εκφράζεται και υλοποιείται ο έμπρακτος γερμανικός εθνικισμός. Και έτσι θα συνεχίζει να εκφράζεται και να παραμένει, πάντα, παρών.

Υπ’ αυτή την έννοια, η γερμανική κυβέρνηση και ο Wolfgang Schäuble αποδέχτηκαν το απλούστατο γεγονός ότι η Ελλάδα, εντός της ευρωζώνης, αποτελούσε - και συνεχίζει να αποτελεί - μια χασούρα, μια σημαντική ζημιά, για την Γερμανία και η οποία χασούρα δεν θα έπρεπε να συνεχιστεί και να φουσκώσει. 

Αυτό σήμαινε ότι η Ελλάδα έπρεπε να πάρει τον δρόμο της εξόδου, από την ευρωζώνη, κάτι, που, στα παρασκήνια, ο Wolfgang Schäuble και η Angela Merkel, όπως και οι άλλοι Ευρωπαίοι παράγοντες, πρότειναν, στις διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, από το 2010 και μετά, με αποκορύφωση, το 2015 και το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου εκείνου του έτους, πλην, όμως, καμμία, από τις ελληνικές κυβερνήσεις, που πέρασαν, σε αυτήν την πενταετία, έως και σήμερα,  δεν θέλησαν και δεν θέλουν, καν, να συζητήσουν το θέμα αυτό και ως εκ τούτου, με δεδομένο το γεγονός ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν την στήριξη της Ουάσινγκτων, αλλά και του Παρισιού, ο Wolfgang Schäuble, αφού δεν κατάφερε να πείσει, όχι τόσο τον Γιάννη Βαρουφάκη, αλλά, κυρίως, τον Αλέξη Τσίπρα και φυσικά, τους προηγούμενους απ’ αυτούς, ήταν αδύναμος, στο να επιμείνει, στην εκδίωξη της Ελλάδας, από την ευρωζώνη. 

Κάτι τέτοιο, όση ισχύ και αν είχε και έχει η Γερμανία, δεν της ήταν επιτρεπτό και φυσικά, δεν μπορούσε να το επιβάλλει. 

Αυτή είναι η αλήθεια και ως εκ τούτου, δεν χρειάζεται να κυνηγάμε φαντάσματα, στα οποία να χρεώνουμε τα έργα του ελληνικού αστικού πολιτικού κόσμου, και της εντόπιας ολιγαρχίας, η οποία αυτό, που ήθελε, το πέτυχε· δηλαδή το να μπορεί, χωρίς κανέναν περιορισμό και ανεξέλεγκτα, να προβαίνει, στην αθρόα εξαγωγή του πλούτου, που αποκτά, προς τις τράπεζες και σε διάφορες και ποικίλες επενδύσεις, στο εξωτερικό, έχοντας καταφέρει, μέχρι πριν λίγο καιρό, να εξαγάγει, από τη χώρα, χρηματικά ποσά, τα οποία, συνολικά, από την 1η Ιανουαρίου 2002, που η Ελλάδα εισήλθε, στην ευρωζώνη και κατάργησε την δραχμή, αντικαθιστώντας την, με το ευρώ, φθάνουν και ξεπερνούν το 1 τρισεκατομμύριο ευρώ. 

Ως εκ τούτου, για όσα συνέβησαν και για όσα συμβαίνουν, στην χώρα μας, ο βασικός υπεύθυνος δεν είναι ο Wolfgang Schäuble. 

Ο βασικός υπεύθυνος, για την συνεχή ελληνική οικονομική καχεξία, που ακολούθησε την χρεωκοπία του 2010, είναι ο εσωτερικός εχθρός. Και αυτός ο εσωτερικός εχθρός εντοπίζεται, στον ελληνικό αστικό πολιτικό κόσμο της δεξιάς, του κέντρου και της αριστεράς, όπως και στην εντόπια ολιγαρχία. 

Όλα τα άλλα είναι, εκ του περισσού και λέγονται, για να κουκουλώσουν τις βαρύτατες ευθύνες, που ανήκουν, στην ελληνική ολιγαρχία και στον ελληνικό αστικό πολιτικό μνημονιακό κόσμο. 

Έτσι, ο Wolfgang Schäuble δεν έχει καμμία σχέση, με τον, ανωτέρω, εικονιζόμενο και συμβολικά, ευρισκόμενο, ενώπιον χειροπέδων - πεθαμένο, πλέον -, μακιαβελικό Henry Kissinger, όπως πολλοί θέλουν να παρομοιάσουν τον, προχθές, θανόντα Γερμανό πολιτικό. 

Ο Henry Kissinger έχει τις δικές του βαρύτατες και αποκλειστικές ευθύνες, για το πραξικόπημα του Δημητρίου Ιωαννίδη, τον Νοέμβριο του 1973, αλλά και για το πραξικόπημα, κατά του Μακαρίου, τον Ιούλιο του 1974 και την τουρκική εισβολή, που ακολούθησε, στην Κύπρο, με αποτέλεσμα την διχοτόμηση του νησιού και την εθνοκάθαρση που έγινε, ως αποτέλεσμα αυτής της, de facto, διχοτόμησης, την οποία ο Henry Kissinger, συνειδητά, επεδίωξε και έφερε εις πέρας. 

Ο Wolfgang Schäuble δεν έχει τέτοιου είδους βαρύτατες ευθύνες. 

Φυσικά, δεν είναι αθώος, αλλά δεν είναι και ο πρώτος υπεύθυνος, για τα δεινά υπέστησαν και εξακολουθούν να υφίστανται η ελληνική οικονομία και η ελληνική κοινωνία, αφού οι βασικές και κυρίες ευθύνες, για την ελληνική οικονομική κατάρρευση της δεκαετίας του 2010, εντοπίζονται, στην ιδιοτελή και μωροφιλόδοξη εντόπια ολιγαρχία και στους  διακατεχόμενους, από μια απέραντη και τυφλωτική αρχοντοχωριάτικη στρατηγική ανεπάρκεια, πολιτικούς της υπηρέτες. 

Αυτή είναι η αλήθεια και με αυτή την αλήθεια, πρέπει να μάθουμε να ζούμε, ούτως ώστε, κάποια στιγμή, να μπορέσουμε - εάν μπορέσουμε - να αποτινάξουμε τον ζυγό, στον οποίο μας έχει βάλει ο εσωτερικός εχθρός, δηλαδή - ας το ξαναγράψω - η εντόπια ολιγαρχία και ο αστικός πολιτικός κόσμος της δεξιάς, του κέντρου και της αριστεράς, που την υπηρετεί. 

Ως εκ τούτου, ας αφήσουμε τον Wolfgang Schäuble, τώρα, που πέθανε, ήσυχο να αναπαυθεί. 

Δεν θα αποφύγει, βέβαια, την κρίση της Ιστορίας. Κάθε άλλο. Θα την υποστεί. Αλλά θα την υποστεί, για αυτά, που, πραγματικά, έκανε και όχι για όσα του καταλογίζουν ότι έκανε. 

Και εν πάση περιπτώσει, η πολιτική του να οδηγήσει την Ελλάδα, εκτός ευρωζώνης, υπήρξε σωστή. 

Το ότι δεν μπόρεσε να την επιβάλει, έστω και με αυτόν τον άγαρμπο και άτσαλο τρόπο, που προσπάθησε να επιβάλει την ελληνική έξοδο, από την ευρωζώνη, δείχνει και τα όρια των δυνατοτήτων του ιδίου, αλλά και της χώρας του, που, σε κάθε περίπτωση, παρά την φαινομενική παντοδυναμία της Γερμανίας, οι δυνατότητες, που έχει η γερμανική πολιτική τάξη και η γερμανική ολιγαρχία, είναι περιορισμένες, όταν μιλάμε, για αποφάσεις και γεγονότα, τα οποία έχουν πλανητική επίδραση, όπως συνέβη το 2015, με το ελληνικό πρόβλημα, το οποίο επέλυσε, παρασκηνιακά, η Ουάσινγκτων, με τον ατσούμπαλο τρόπο, που το επέλυσε και τον οποίο πληρώνουμε και θα πληρώνουμε και στο βαθύ απώτερο μέλλον.

C’ est la vie…