1960 - 2023 : Η σαρωτική άνοδος και η δραματική συντριβή των ακαθάριστων επενδύσεων παγίων κεφαλαίων, από το 35% του ΑΕΠ, στο 13%, λόγω ΕΟΚ και ευρωζώνης. Με λίγα λόγια, η εντόπια ολιγαρχία και το αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας μας είναι, για κλωτσιές και για πέταμα, στα σκουπίδια. Το δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος μπορούν να είναι, όσο μεγαλύτερα θέλουν να είναι, αρκεί να μην υπάρχει πληθωρισμός και ανεργία. Αυτό, που έχει σημασία, είναι οι υψηλές, άνω του 25% του ΑΕΠ, ακαθάριστες επενδύσεις παγίων κεφαλαίων· δηλαδή του σκληρού πυρήνα του μακροοικονομικού μεγέθους, που ο Karl Marx ονομάζει, ως “υπεραξία”.

 

1960 - 2023 Ελλάδα : Η διαχρονική εξέλιξη των ακαθάριστων επενδύσεων παγίου κεφαλαίου, ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Καθώς παρατηρώ τον, παραπάνω, καθοριστικής και αποφασιστικής σημασίας, πίνακα, που απεικονίζει την εξέλιξη των των ακαθάριστων επενδύσεων παγίων κεφαλαίων, στην χώρα, μας, από πολύ παλιά, από το 1960, μέχρι τις ημέρες μας, αισθάνομαι μια τεράστια απογοήτευση και μπορώ να πω και μια μελαγχολία - αν και αυτή, στην περίπτωσή μου, έχει πολλά στοιχεία ενδογένειας, που, όμως, εντείνονται, μπροστά, σε αυτό το πολύ αρνητικό θέαμα -, αφού εκείνο, που καθίσταται, άμεσα, ορατό, είναι το απλούστατα το γεγονός ότι αυτή η εξέλιξη του κρίσιμου μακροοικονομικού μεγέθους που αφορά τους παλαιούς τεράστιους ρυθμούς αύξησης, άνω του 30%, έως το 35% του ΑΕΠ της ελληνικής οικονομίας, στην δεκαετία του 1970, των ακαθάριστων επενδύσεων παγίων κεφαλαίων, στην περίπτωσή μας και μετέπειτα, με την ένταξη της Ελλάδας, στην ΕΟΚ, το 1981 και την ευρωζώνη, το 2002, την αργόσυρτη μείωση και την απότομη και ιλιγγιώδη κατάρρευση των ρυθμών αυτών, που, πάντως, μέχρι το 2009, έμεναν να είναι υποφερτοί, αφού υπήρξαν ίσοι και μεγαλύτεροι του 20% του ελληνικού ΑΕΠ.

Αυτό, που έχει σημασία, είναι ότι και αυτή η παρατήρηση οδηγεί, στο συμπέρασμα ότι η ελληνική ολιγαρχία και οι υπηρέτες της, δηλαδή το ελληνικό αστικό πολιτικό σύστημα της δεξιάς, του κέντρου και της αριστεράς (που είναι, για κλωτσιές και για πέταγμα, στα σκουπίδια), διέπραξαν στρατηγικές επιλογές υψίστης σημασίας, οι οποίες αποδείχτηκαν, όχι, απλώς, ως επιλογές αποτυχίας, αλλά στρατηγήματα, τα οποία οδήγησαν την χώρα, στην καταστροφή, την οποία, εδώ και 15 χρόνια, ζούμε και η οποία απεικονίζεται ολοζώντανα και απόλυτα, στον, παραπάνω, πίνακα, αλλά, παρά το γεγονός αυτό, επιμένουν, στην ίδια καταστροφική πολιτική, χωρίς να διδάσκονται, από την κοινή πείρα, που αποδεικνύει και υποδεικνύει, μέσα από οποιαδήποτε παρατήρηση όλων των μακροοικονομικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας, ότι η χώρα είναι απαραίτητο να αλλάξει τις παρούσες ολέθριες στρατηγικές της επιλογές. 

Έτσι, αυτά τα διδάγματα της κοινής πείρας οδηγούν, αναπόδραστα, στο ορθολογημένο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα πρέπει να εγκαταλείψει, τάχιστα και χωρίς δεύτερες σκέψεις, τα μοιραία σφάλματα του παρελθόντος, προκειμένου να μπορέσει να εισέλθει και πάλι, στην αναπτυξιακή διαδικασία, η οποία, έως την δεκαετία του 1970, είχε ιλιγγιώδης ρυθμούς, τους οποίους η ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (την ΕΟΚ, που, από τον Νοέμβριο του 1993, έχει μετονομασθεί - ψευδεπίγραφα -, σε Ευρωπαϊκή Ένωση), το 1981, ανέκοψε και ελάττωσε, σημαντικά, με αποτέλεσμα οι ρυθμοί ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας να μειωθούν σε σχέση με το, αμέσως, προηγούμενο μακροπρόθεσμο παρελθόν, γεγονός, το οποίο, επίσης, καθίσταται ολοφάνερο και στον, παραπάνω, πίνακα.

Αυτο έγινε, ζημιώνοντας την χώρα, με την σημαντική μείωση των ρυθμών ανάπτυξης του ελληνικού ΑΕΠ, το οποίο αυξανόταν, μεν, αλλά με πολύ μικρότερους ρυθμούς, από ό,τι στο παρελθόν, πριν, δηλαδή, την κάκιστη στρατηγική επιλογή της άρχουσας ολιγαρχίας, υπό τον θανόντα Κωνσταντίνο Καραμανλή, της ένταξης της χώρας, στην ΕΟΚ, για να έλθει σε συνέχεια η πλήρης κατάρρευση, με την ολέθρια στρατηγική επιλογή της ακόρεστης, στην κερδοσκοπία και στενότατα, προσηλωμένης, στην ικανοποίηση των, καθαρά, προσωπικών της συμφερόντων εντόπιας ολιγαρχίας, με τον μοιραίο Κώστα Σημίτη, ένταξη της χώρας, στην ευρωζώνη και την κατάργηση του εθνικού νομίσματος - της δραχμής - από το ευρώ, το οποίο, όπως έχω ξαναγράψει πολλές φορές στο παρελθόν, λειτουργεί, σαν ξένο νόμισμα, αφού οι αποφάσεις, για την έκδοση και την κυκλοφορία αυτού του πολυεθνικού νομίσματος, δεν λαμβάνονται, από το ελληνικό κράτος και την όποια κυβέρνηση της Ελλάδας, αλλά, από την ΕΚΤ, στην Φραγκφούρτη. 

Το επακολουθήσαν ολέθριο και κυριολεκτικό διαστροφικό αποτέλεσμα, υπήρξε αναπόδραστο, μετά, από μια περίοδο σκανδαλώδους κερδοσκοπίας της διεθνούς και της ελληνικής μπατιροτραπεζοκρατίας, που κράτησε, από το 2002, που η ελληνική οικονομία εντάχθηκε, στην ευρωζώνη, έως το ξέσπασμα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του Σεπτεμβρίου του 2008, στην Νέα Υόρκη και της βαθιάς διεθνούς οικονομικής ύφεσης, που ακολούθησε.

 

Κάπου εδώ, τα παραμύθια τελείωσαν, ο βασιλιάς αποδείχτηκε ότι ήταν γυμνός και τα θεμέλια της παγκοσμιοποιημένης ελληνικής οικονομίας ήσαν σαθρά, κτισμένα, χωρίς αυτοδύναμα θεμέλια, στην άμμο, με την έναρξη του ατελείωτου ελληνικού δράματος, της ατελεύτητης ελληνικής τραγωδίας, που ζούμε, ακόμη και σήμερα, κάτι, που δεν πρόκειται να έχει τελειωμό και θα ταλαιπωρήσει πολλές γενιές Ελλήνων, στο μακροπρόθεσμο και άδηλο μέλλον, αφού η χώρα οδηγήθηκε, στην απόλυτη καταστροφή, με την κρατική χρεοκοπία του Απριλίου του 2010, που συρρίκνωσε, απότομα και ταχύτατα, όλα τα σημαντικά μακροοικονομικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας και την έριξε στα Τάρταρα και στην επώδυνη διαδικασία της μετατροπής της, από μια αναπτυγμένη χώρα του δυτικού γραφειοκρατικού καπιταλισμού, σε έναν παρία, που κινδυνεύει να μετατραπεί σε μια τριτοκοσμική οικονομία, σαν τις παλαιές μπανανίες της Λατινικής Αμερικής, κάτι, που καταγράφεται, παραστατικότατα, από τον, παραπάνω, πίνακα, που περιγράφει, την κατάρρευση των ακαθάριστων επενδύσεων παγίων κεφαλαίων, στην ελληνική οικονομία, από τα επίπεδα του 30% και 35% του ΑΕΠ της Ελλάδας, στην δεκαετία του 1970 και του 20%, έως 25%, στις επόμενες δεκαετίες, στο 11%, έως 13% του ελληνικού ΑΕΠ (που και αυτό, φυσικά, κατέρρευσε), από το 2010, μέχρι σήμερα.

Έτσι, ως πρωτοφανές οικονομικό φαινόμενο, σε παγκόσμιο επίπεδο, σε καιρό ειρήνης, η ελληνική κατάρρευση υπήρξε ιλιγγιώδης και σαρωτική.

Επανερχόμενος, στην θεωρητική πλευρά του ζητήματος των ακαθαρίστων επενδύσεων παγίων κεφαλαίων, πρέπει να επισημάνω, για τους μαρξιστές αναγνώστες (εγώ, το έχω ξαναγράψει πολλές φορές, δεν είμαι μαρξιστής, είμαι αντιεξουσιαστής, ή, τουλάχιστον, έτσι θεωρώ τον εαυτό μου), ότι αυτό το μακροοικονομικό μέγεθος των ακαθαρίστων επενδύσεων παγίων κεφαλαίων είναι, συμφώνως, με τα μαρξιανά οικονομικά, ο σκληρός πυρήνας αυτού, που ο, παραπάνω, φωτογραφισθείς, σε νεαρή ηλικία, Karl Marx ονομάζει, ως “υπεραξία”. 

Βέβαια η έννοια της υπεραξίας, στον Karl Marx και τους μαρξιστές οικονομολόγους, δεν αποτελείται, μόνον, από τις ακαθάριστες επενδύσεις παγίων κεφαλαίων. Αποτελείται και από άλλα στοιχεία, σημαντικότερο των οποίων είναι η κατανάλωση των καπιταλιστών, αλλά αυτό, που έχει σημασία, στην έννοια και το ουσιαστικό περιεχόμενο της υπεραξίας, είναι οι ακαθάριστες επενδύσεις παγίων κεφαλαίων, διότι αυτές είναι, που μεγαλώνουν την παραγωγική ικανότητα της εργασίας, μέσα από την τεχνολογική ανάπτυξη της καπιταλιστικής παραγωγής, γι’ αυτό και ο Karl Marx, άλλωστε, θεωρούσε ότι, μέσα στην πορεία του χρόνου, μακροπρόθεσμα, οι καπιταλιστές επενδύουν, ολοένα και περισσότερο, στις ακαθάριστες επενδύσεις παγίων κεφαλαίων (στο “νεκρό” κεφάλαιο και όχι, στο “ζωντανό” κεφάλαιο, δηλαδή, στο ανθρώπινο εργατικό δυναμικό), με μακροπρόθεσμο - ως υποτίθεται, από τον Karl Marx - αποτέλεσμα, μαζί με άλλους συναφείς παραγωγικούς παράγοντες, την ενδογενή κατάρρευση του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής και την αντικατάστασή του, από τον σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής. Φυσικά, δεν έχει δίκιο, η ιστορική εξέλιξη δεν στήριξε αυτή την μαρξική θεωρητική πρόβλεψη, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που αφορά μιαν άλλη συζήτηση.

Εγώ, πάντως, δεν ειμαι, με τον προηγούμενο κύριο. Είμαι, με αυτόν, εδώ, τον κύριο, που ήταν και πρίγκηπας. Τον αείμνηστο Πιοτρ Κροπότκιν, που γεννήθηκε, σαν σήμερα, στις 9/11/1842, στην Μόσχα…

Αφού έκανα αυτήν την, κατά την γνώμη μου, αναγκαία, προς χάρη των εξειδικευμένων, στα οικονομικά, αναγνωστών, επανερχόμενος, τώρα, στα της χώρας μας, πρέπει να τονίσω ότι αυτό, που είναι, επίσης, τραγικό έχει να κάνει, με το ότι, με βάση τα επίσημα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας (που, ευτυχώς, δεν είναι τα πραγματικά), τώρα, η Ελλάδα βρίσκεται, πίσω και από τις χώρες του πρώην “υπαρκτού σοσιαλισμού”, που οι περισσότερες, από αυτές, πλέον, 30 χρόνια, μετά την μεταστροφή τους, από κλασικές κομματικές κρατικοκαπιταλιστικές οικονομίες, σε γραφειοκρατικές καπιταλιστικές οικονομίες δυτικού τύπου, έχουν αφήσει, πίσω τους, την χώρα μας, σε επίπεδα ανάπτυξης, εισοδήματος και παραγωγής, σε σημείο, που, εάν δεν υπήρχε η εκτεταμένη (και φυσικά, επισήμως, μη καταγραμμένη) ελληνική παραοικονομία, που, κατά την γνώμη μου, ισούται και ξεπερνάει το 50% του επίσημου ελληνικού ΑΕΠ, θα αναρωτιόμουν, εάν θα ήταν προτιμότερο να είχε επικρατήσει το γραφειοκρατικό κρατικοκαπιταλιστικό ΚΚΕ, στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο του 1946 - 1949. 

Αυτή η επισυμβάσα ανείπωτη καταστροφή, σε σχέση, με το, πραγματικά, θεαματικό οικονομικό παρελθόν της χώρας, είναι που απεικονίζεται και στον, αρχικό του παρόντος δημοσιεύματος πίνακα, που δείχνει την μακρόχρονια εξέλιξη των ρυθμών μεγέθυνσης των ακαθάριστων επενδύσεων παγίων κεφαλαίων, στην ελληνική οικονομία, η οποία και αυτή ακολούθησε την καταστροφική πορεία, που έχουν και όλα τα άλλα μακροοικονομικά μεγέθη της χώρας. 

Όμως, όπως προανέφερα, οι ακαθάριστες επενδύσεις παγίων κεφαλαίων, στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε άλλη χώρα, είναι το κρίσιμο, το σημαντικότερο μέγεθος όλων των άλλων μακροοικονομικών μεγεθών, επειδή αυτές αποτελούν την βάση της οικονομικής ανάπτυξης κάθε οικονομίας, αφού είναι εκείνες, που προσδιορίζουν την ίδια την συντήρηση και την συγκρότηση της οικονομικής ανάπτυξης, αφού δεν αφορούν την κατανάλωση, αλλά την διατήρηση και την βελτίωση των παραγωγικών μέσων κάθε οικονομίας και οδηγούν, στην αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και την εισαγωγή των εφαρμοζόμενων επιστημονικών τεχνολογιών καινοτομιών, στην παραγωγή, που αποτελούν το κεντρικό και κρίσιμο στοιχείο, για την βελτίωση της παραγωγικότητας, της παραγωγής και της οικονομικής μεγέθυνσης, με την ταχύρρυθμη αύξηση του ΑΕΠ, των εισοδημάτων και της κατανάλωσης.

Όλα τα είχαμε, ο ολετήρας Γιάννης Στουρνάρας καθηγητής, στο Πανεπιστήμιο Πατρών, μας έλειπε! Πεταμένα λεφτά…

Αυτό που καθίσταται, επίσης, σαφέστερο όλων, είναι και το πραγματικό γεγονός ότι ο ιδιωτικός τομέας της ελληνικής οικονομίας, όλα αυτά τα χρόνια, από το 2010 και μετά, λόγω της βαριάς οικονομικής κρίσης, που έφερε η ελληνική χρεωκοπία και κυρίως, το νεοαποικιακό καθεστώς των Μνημονίων, έχουν αδυνατίσει τον ιδιωτικό τομέα και τον έχουν οδηγήσει, στην μαζική εκροή κεφαλαίων, από την ελληνική οικονομία, σε διάφορες, πολλές και πολλαπλές κατευθύνσεις, στο εξωτερικό, λόγω της ανεξέλεγκτης κίνησης των κεφαλαίων, που εισήγαγε, στην Ελλάδα, η ένταξη της, στην ευρωζώνη, ήδη, από την 1/7/1997, δηλαδή από την εποχή της άτσαλης και χείριστης υποτιθέμενης - πλην όμως, ψευδούς και ανύπαρκτης - “προετοιμασίας” της χώρας, για την ένταξη της ελληνικής οικονομίας, στην ζώνη του ευρώ.

Τα αριθμητικά μεγέθη αυτής της ακατάσχετης κεφαλαιακής αιμορραγίας της ελληνικής οικονομίας είναι ιλιγγιώδη, αφού η εξαγωγή κεφαλαίων, από την χώρα μας, από την εποχή της ένταξής της, στο ευρώ και την ζώνη του, την 1/1/2002, έχει φθάσει και έχει ξεπεράσει το 1 τρισεκατομμύριο ευρώ, με αποτέλεσμα τα σημερινά χάλια της χώρας. 

Γι’ αυτό, άλλωστε και η εγχώρια ολιγαρχία, η γραφειοκρατία των πολυεθνικών, αλλά και των μεγάλων εθνικών επιχειρήσεων, όπως και ένα μεγάλο τμήμα της αστικής τάξης της χώρας, επιδίωξαν την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη και την κατάργηση του εθνικού μας νομίσματος. Για μπορούν, χωρίς κανέναν έλεγχο, στην εξαγωγή συναλλάγματος, να βγάζουν τα κεφάλαιά τους, στο εξωτερικό. 

Κάτι, που, τελικά, κατάφεραν.

Έτσι, αφού ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας δεν μπορεί και δεν θέλει να χρηματοδοτήσει τις ακαθάριστες επενδύσεις παγίων κεφαλαίων, στην ελληνική οικονομία, αυτό το έργο πρέπει να το αναλάβει το ελληνικό Δημόσιο.  

Ως εκ τούτου, το δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος (στην Ελλάδα, το χρέος της Κεντρικής Κυβέρνησης είναι πάνω, από τα 405 δισεκ. € και είναι πολύ μεγαλύτερο, από το χρέος της Γενικής Κυβέρνησης, που υπολογίζεται, κάπου κοντά, στα 360 δισεκ €· αυτό συμβαίνει, γιατί η Κεντρική Κυβέρνηση δανείζεται, από φορείς της Γενικής Κυβέρνησης, μέσω repos, ως εκ τούτου, τα, παραπάνω, εμφανιζόμενα στοιχεία είναι παραπλανητικά) μπορούν να είναι, όσο μεγαλύτερα θέλουν να είναι, αρκεί να μην υπάρχει πληθωρισμός και ανεργία. Αυτό, που έχει σημασία, είναι οι υψηλές, άνω του 25% του ΑΕΠ, ακαθάριστες επενδύσεις παγίων κεφαλαίων.

Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει όσο η χώρα συναλλάσσεται, εσωτερικά, με το πολυεθνικό ευρώ, ως νόμισμά της. 

Όλα αυτά μπορούν να γίνουν, μόνον, με την επάνοδο, στο εθνικό νόμισμα της χώρας. Αυτό, βέβαια, σημαίνει ότι η Ελλάδα πρέπει να εξέλθει, από την ευρωζώνη και σε μια δεύτερη φάση, από την “Ευρωπαϊκή Ένωση”.

Το καλοκαίρι του 2015 αυτή η εξέλιξη μπορούσε να είχε πραγματοποιηθεί. 

Δυστυχώς, λόγω της ηγεσίας και της πλειοψηφίας της κομματικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ (που τώρα, έστω και αργοπορημένα, πληρώνει τα δικά του “σπασμένα”, εκείνης της εποχής), αυτό το ζωτικό, για την ελληνική οικονομία και την ελληνική κοινωνία, βήμα δεν πραγματοποιήθηκε.

Και επίσης, δυστυχώς, ο μακρύς χρονικός ορίζοντας του μέλλοντος της χώρας δείχνει ότι μια τέτοια, πραγματική ριζοσπαστική, αναγκαία και ζωτική εξέλιξη δεν είναι ορατή.

Εκτός, εάν “όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος”, όπως λέει και ένα παλαιό ελληνικό γνωμικό.

Μακάρι να έλθει αυτή η ώρα, αλλά…