11/11/2023 Ενώ ο Νίκος Φίλης ωρυόταν, κατά του ομιλούντος προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανου Κασσελάκη, η Έφη Αχτσιόγλου και η ομάδα της, όπως και η “Ομπρέλλα” (που, πιθανόν, εντός της ημέρας, να θέσει, οικειοθελώς, εαυτόν και εκτός του κόμματος), αποχώρησαν, από την συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, διότι αρνούνται να αποδεχθούν αυτό, που τους συνέβη και το οποίο είναι πολύ απλό : Έχασαν. Ηττήθηκαν…

11/11/2023 Ο Νίκος Φίλης ωρύεται και ουρλιάζει, ενώ ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης ομιλεί, από του βήματος, απευθυνόμενος, κατά την διάρκεια της συνεδρίασης, στα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Πραγματικά, το χουνέρι, που υφίσταται, από τον Κασσελάκη, που ανακοίνωσε την διαγραφή του, από τον ΣΥΡΙΖΑ, (που είναι κάτι, που του αξίζει), είναι πολύ μεγάλο. γι’ αυτό και αντιδρά με τον τρόπο αυτόν, αποδοκιμάζοντας, μαζί με άλλα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, τον ομιλούντα πρόεδρο του κόμματος, το οποίο θεωρούν, ως ιδιοκτησία τους, αυτός και όλη η παλαιά γραφειοκρατική ηγεσία του, που αντιπαρατίθεται, λυσσαλέα, στον Στέφανο Κασσελάκη και στην τωρινή νέα ηγετική ομάδα, που περιβάλλει τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο, ο οποίος, προφανώς, έχει την σιωπηρή στήριξη και παρότρυνση, από τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος σιωπά, ενώ η εσωκομματική αντιπολίτευση, που στρέφει τα πυρά της και κατά του παραιτηθέντος, πρώην, προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, καλώντας τον να μιλήσει και πάρει θέση, για όσα συμβαίνουν. Ο Αλέξης Τσίπρας, όμως, δεν ανταποκρίνεται, σε αυτές τις εκκλήσεις και επειδή δεν θέλει να σπαταλήσει το όποιο πολιτικό κεφάλαιο του έχει απομείνει (και για την ακρίβεια του λόγου : όσο πολιτικό κεφάλαιο δεν του κατέστρεψαν τα προηγούμενα χρόνια αυτοί, που του ζητούν να πάρει θέση, στα καταιγιστικά γεγονότα, που είναι, σε εξέλιξη, εντός του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά και επειδή, προφανώς, βρίσκεται, πίσω από όσα συμβαίνουν, ως ενορχηστρωτής τους, ή, έστω, ως, ευμενώς, προσκείμενος θεατής τους. Και πράττει, ορθώς.

14/8/2015 (νύχτα, προς ξημερώματα) : Ο Νίκος Φίλης κοιμάται, στα έδρανα της βουλής, κάνοντας την βάρδια του και φυλώντας καραούλι, προκειμένου να είναι παρών, για να ψηφίσει το 3ο Μνημόνιο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που κωλυσιεργώντας, προσπαθούσε η, τότε, πρόεδρος της βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου να αποτρέψει, ή, έστω, να καθυστερήσει την ψήφισή του, από την πλειοψηφία των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Τώρα ο παλαιοκομματικός “ανανεωτής” (πραγματικά, «ήμουνα νιός και γέρασα» και από τότε, την δεκαετία του 1970, ο Νίκος Φίλης ηταν “ανανεωτής”) υποκρίνεται τον ριζοσπάστη, που αντιπολιτεύεται τον Στέφανο Κασσελάκη. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι, ουδέποτε, υπήρξε ριζοσπάστης, αν και με την δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, στην δεκαετία του 2000, πλάσαρε τον εαυτό του και ως “ριζοσπάστη”. Όμως, οι ριζοσπάστες δεν αποδέχονται, δεν ψηφίζουν, δεν εφαρμόζουν και δεν υποστηρίζουν Μνημόνια, που υποτάσσουν την κοινωνία, στο καθεστώς της νεοαποικιακής χρεωδουλείας, όπως έχω ξαναγράψει. Δεν πράττουν, δηλαδή, αυτά, που έπραξε και συνεχίζει να υποστηρίζει ο Νίκος Φίλης. Οι ριζοσπάστες πράττουν τα αντίθετα. Ως εκ τούτου, είναι «άξιος είναι ο μισθός του», στις ημέρες μας, με την διαγραφή του από τον εκλεγμένο, εντελώς, πρόσφατα, πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ…

Έφη Αχτσιόγλου : Στην πολιτική, όπως και στον έρωτα, όταν χάνεις, πρέπει να ξέρεις να αποχωρείς, με αξιοπρέπεια…

Με δεδομένο τον χαμό, που έγινε, ενώ ο Στέφανος Κασσελάκης μιλούσε, διακοπτόμενος, με φωνασκίες και γιουχαΐσματα, από όσους είναι εσωκομματικοί του αντίπαλοι, ξεκαθάρισε ότι δεν κάνει πίσω, στις διαγραφές, ούτε αποδέχτηκε το αίτημα της ομάδας της Έφης Αχτσιόγλου να διεξαχθεί, αμέσως και χωρίς καθυστερήσεις, ψηφοφορία, στην Κεντρική Επιτροπή, για την πρότασή του, για διεξαγωγή δημοψηφίσματος, σχετικά, με τις διαγραφές, που προτείνει.

Μετά από αυτή τη άρνηση, ακολούθησε η αποχώρηση, από την συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, της ομάδας της Έφης Αχτσιόγλου και της “Ομπρέλλας”, που καθοδηγείται, από τον, πρώην υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο, ενώ μέλη της τελευταίας διαδίδουν ότι, σήμερα, θα ανακοινωθεί και η οριστική αποχώρηση των μελών της “Ομπρέλλας”, από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ενώ, έως τώρα, η ομάδα της Έφης Αχτσιόγλου δεν έχει ανακοινώσει ότι σκοπεύει να αποχωρήσει, από το κόμμα, η ομάδα αυτή εξέδωσε την, κάτωθι, ανακοίνωση :

Η"Σήμερα έθεσα ένα ζήτημα που είναι υπαρξιακό για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Αφορά το διάγγελμα που απηύθυνε χθες ο πρόεδρος του κόμματος και κατά πόσο θα πρέπει να διενεργηθεί δημοψήφισμα με θέμα της διαγραφή μελών του κόμματος.

Πρόκειται για μία πρόταση κατά τη γνώμη μου βαθιά αντιδημοκρατική, αντικαταστατική σε κάθε περίπτωση και προσβλητική για τη λειτουργία του κόμματος ενώ είναι και άκρως διχαστική τελικά για τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

Έθεσα στο σώμα την ανάγκη αυτό το θέμα να ξεκαθαρίσει άμεσα. Πριν ξεκινήσουμε οποιαδήποτε άλλη συζήτηση γιατί δεν έχει κανένα νόημα να συζητήσουμεη για άλλα θέματα αν αυτό το ζήτημα δεν αποσαφηνιστεί.

Είπα μάλιστα ότι η συνεδρίαση είναι άνευ αντικειμένου διότι ο πρόεδρος χθες στο διάγγελμά του είπε ότι θα προχωρήσει στο δημοψήφισμα ανεξαρτήτως του ζτι θα πει η κεντρική επιτροπή. Υπό αυτή την έννοια, είναι ένα υπαρξιακό ζήτημα και για εμάς και για την ίδια τη συλλογική λειτουργία".

Ο Νίκος Παππάς στήριξε τον Στέφανο Κασσελάκη καταδικάζοντας δηλώσεις των τεσσάρων που είναι υπό διαγραφή, λεγοντας, ανάμεσα στα άλλα, ότι : 

“Δεν έχει υπάρξει προηγούμενο μιας τόσο έντονης και τόσο βιαστικής αμφισβήτησης, όχι απλά του προσώπου, αλλά και της διαδικασίας και της ύπαρξης του κόμματος. Τα περί ομιλίας ΣΕΒ, είναι καταφανώς πρόφαση. Η κατεδαφιστική, αφοριστική και άθλια, σε πολλές περιπτώσεις, κριτική προηγήθηκε της ομιλίας στο ΣΕΒ.
 
-Πότε πρόλαβε να γίνει το κόμμα μας Πεπε Γκρίλο και Τράμπ; Είμαστε το κόμμα, που έστησε η διαπλοκή για να μοιράσει το ταμείο ανάκαμψης; Τίποτα από αυτά δεν ισχύει και είναι προσβλητικά. 
 
-Είμαι βέβαιος πως γνωρίζει και ο ίδιος ο πρόεδρος ότι δεν πήρε λευκή επιταγή . Πήρε εντολή να ηγηθεί. Πρέπει να του ασκήσει κανείς κριτική; Πρέπει. Μέσα στα όργανα. Και πρέπει να συγκροτηθεί πολιτικό κέντρο, με τουλάχιστον εβδομαδιαία λειτουργία, το οποίο και θα υλοποιήσει τον απαιτητικό οδικό χάρτη της εξωστρέφειας, μέχρι τις ευρωεκλογές.
Ταυτόχρονα, όμως και αυτό πρέπει να είναι καθαρό, κανένας δεν πήρε εντολή κατεδάφισης. Στην προσπάθεια κατεδάφισης θα αντισταθεί το στελεχικό δυναμικό και η βάση”.

 

Πριν, την προαναφερθείσα ανακοίνωση της ομάδας της Έφης Αχτσιόγλου, είχε κατατεθεί κατατεθεί και ένα άλλο κείμενο αυτής της ομάδας, το οποίο έχει, ως ακολούθως :

:

«Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ βρίσκεται μπροστά σε μια κρίση διάλυσης

Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ βρίσκεται σε μια, πρωτοφανή στην ιστορία του, πολιτική, ιδεολογική και θεσμική κρίση. Κρίση που έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά διάλυσης. Μετά την διπλή ήττα των βουλευτικών εκλογών Μαΐου/Ιουνίου, την διαδικασία για την προεδρική εκλογή και την περαιτέρω απομείωση των δυνάμεων μας στις αυτοδιοικητικές εκλογές, το κόμμα μας συνεχίζει να ακολουθεί ένα καθοδικό σπιράλ εσωστρέφειας που απειλεί όχι μόνο τη συνοχή, αλλά την ίδια την υπόστασή του. Οι μεγάλες προσδοκίες των σαρωτικών αλλαγών και της εντυπωσιακής ανάκαμψης που είχε καλλιεργήσει ο σημερινός Πρόεδρος του κόμματος, δεν επιβεβαιώθηκαν στην πραγματική ζωή.

Το διάγγελμα για διαγραφές μέσω δημοψηφίσματος ξεπέρασε οποιοδήποτε όριο δημοκρατικής λειτουργίας. Η πρόταση αυτή και το πολιτικό προσωπικό που την εμπνεύστηκε και την υποστηρίζει οφείλουν να αποδοκιμαστούν από το σύνολο των μελών και των κομματικών οργάνων. Αποτελεί το ακρότατο όριο της λογικής του αντί-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου μέσα στο κόμμα, το οποίο ο ίδιος του ο Πρόεδρος χαρακτηρίζει «άρρωστο». Μπροστά στην αδυναμία να παράξουν πολιτικό περιεχόμενο επενδύουν στο διχασμό και τελικά τη διάλυση.

Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν σχετίζεται απλά με τις δοκιμασίες ενός κόμματος. Είναι μια κρίση που αφορά ευθέως τη δημοκρατική λειτουργία του πολιτικού συστήματος και την ελληνική κοινωνία. Από τη μια έχουμε μια Δεξιά κυβέρνηση που δίχως φραγμούς προωθεί μια πολιτική διεύρυνσης των ανισοτήτων, απαξίωσης και απορρύθμισης της εργασίας, επιθετικού νεοφιλελευθερισμού, καταρράκωσης της δημοκρατίας και των θεσμικών δικλείδων ασφαλείας ενώ επιδεικνύει πλήρη αδυναμία στην αντιμετώπιση των κρίσεων που σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή. Και από την άλλη, έχουμε μια αξιωματική αντιπολίτευση στα όρια της ρευστοποίησης. Η εικόνα αυτή επιτρέπει -και αυτό είναι το κύριο που πρέπει να μας απασχολήσει- στη Δεξιά να θέτει την ατζέντα της και να κυριαρχεί ιδεολογικά και πολιτικά δίχως πραγματικό αντίλογο.

Η πολιτική στο τιμόνι: μόνη απάντηση απέναντι στην συνολική απαξίωση

Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο δρόμους για την ερμηνεία της κρίσης στην οποία βρίσκεται και να αναζητήσει μέσω αυτής την ανάλογη διέξοδο. Πρόκειται για δύο ανταγωνιστικές επιλογές.

Η πρώτη είναι αυτή που συγκροτεί την ηγετική ομάδα γύρω από τον Πρόεδρο του κόμματος και συνοψίζεται στην συνωμοσιολογική θεωρία του εσωτερικού εχθρού: οι σκοτεινοί υπονομευτές δεν επιτρέπουν στο κόμμα να υλοποιήσει την πολιτική του. Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ δεν είναι πρόβλημα στρατηγικής, φυσιογνωμίας και προγράμματος, δεν είναι πρόβλημα πολιτικό και ιδεολογικό αλλά συνοψίζεται στην υπονομευτική πρακτική όσων ασκούν κριτική στη σημερινή ηγεσία.

Όλα αυτά οδηγούν σε μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ από ένα ανοιχτό και πληθυντικό κόμμα της σύγχρονης αριστεράς σε ένα υβριδικό πολιτικό φορέα που από τη μια θα καταφεύγει σε επικλήσεις του αντι-συστημισμού και από την άλλη θα είναι απόλυτα αδύναμο να αμφισβητήσει βασικές συστημικές οικονομικές και πολιτικές επιλογές. Σε έναν φορέα που θα βουλιάζει στην απαξίωση και την χλεύη.

Η άλλη επιλογή είναι με νηφαλιότητα, σοβαρότητα και αυτοκριτική να συζητήσουμε για τα αίτια των τελευταίων αρνητικών αποτελεσμάτων. Προφανώς αυτή η συζήτηση οφείλει να σταθεί με ειλικρίνεια απέναντι στις δομικές αδυναμίες που είχε το εγχείρημα μας σε όλη την διάρκεια του, όπως την αδυναμία μας στους μαζικούς χώρους. Προφανώς οφείλουμε αυτοκριτικά να δούμε και την περίοδο του 19-23 που μας οδήγησε στην βαριά ήττα και στην σημερινή κρίση. Αλλά με όρους πολιτικούς και όχι ενός αυταρχικού βοναπαρατισμού που κυνηγάει εσωτερικούς εχθρούς για να κρύψει την δική του γύμνια. Δεν μπορούμε όμως σε καμία περίπτωση να ανεχτούμε να γίνει αυτός ο απολογισμός με ηγεμονική την αντι-ΣΥΡΙΖΑ αφήγηση που αναπαράγει ο σημερινός πρόεδρος και η ηγετική του ομάδα. Μία συζήτηση που ακυρώνει όσα πετύχαμε ως κυβέρνηση το 15-19 και ακυρώνει το σύνολο του κόμματος και του πολιτικού προσωπικού που με αυταπάρνηση έδωσε αυτή την μάχη.

Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στην κοινωνία χαμηλών προσδοκιών ως ένα από τα βασικά στοιχεία για την επικράτηση των συντηρητικών δυνάμεων. Αυτή την στιγμή όμως αντιμετωπίζουμε ένα ακόμα βαθύτερο πρόβλημα αφού ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει μετατραπεί σε ένα «κόμμα χαμηλών προσδοκιών». Από τον στόχο της προοδευτικής διακυβέρνησης έχουμε εγκλωβιστεί στην μάχη για την δεύτερη θέση σε ένα πολιτικό σύστημα «1,5 κόμματος». Η ρίζα αυτού του αδιεξόδου βρίσκεται στο πολιτικό περιεχόμενο, στην ουσία της πολιτικής και στην αδυναμία μας να συγκροτήσουμε με όρους αξιοπιστίας την φιλοδοξία και ένα ρεύμα κοινωνικής αλλαγή. Όσο η νέα ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θα αρνείται να αναγνωρίσει τα παραπάνω και θα συνεχίζει το κυνήγι μαγισσών κλειδώνει το κόμμα σε ένα μονόδρομο διάλυσης.

Ώρα για αλλαγή πορείας

Το ζητούμενο θα έπρεπε να είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θα ηγηθεί ενός πλειοψηφικού ρεύματος στην ελληνική κοινωνία.
Αν υπάρχει ένας δρόμος για την ανασυγκρότηση της Αριστεράς και των προοδευτικών δυνάμεων αυτός περνάει μέσα από μία σύγχρονη πολιτική πρόταση. Βασικός άξονας αυτής της πρότασης παραμένει το κοινωνικό ζήτημα. Σε πρώτο πλάνο οφείλουμε να θέσουμε την εργασία αλλά και την πρόσβαση στα αγαθά εκείνα που συγκροτούν την ίδια την έννοια του πολίτη: την εκπαίδευση, την υγεία, την στέγαση. Όχι με ένα λόγο «υπεράσπισης» κεκτημένων που χάνονται. Περισσότερο με ένα σχέδιο συνολικής επαναθεμελίωσης ενός καθολικού δικαιώματος το οποίο ακόμα και τις μέρες της οικονομικής ανάπτυξης δεν υπήρξε.

Το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη σήμερα είναι άρρηκτα δεμένο με το αίτημα για κλιματική δικαιοσύνη. Το αίτημα για κλιματική δικαιοσύνη και ενεργειακή δημοκρατία, για έναν διαφορετικό τρόπο οργάνωσης τελικά του ίδιου του παραγωγικού μοντέλου είναι αίτημα για την ίδια την ζωή. Όλα αυτά σημαίνουν και έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο για το κράτος, έναν κεντρικό σχεδιαστικό και αναπτυξιακό ρόλο με ουσιαστικά στοιχεία δημοκρατικής συμμετοχής.

Το τρίτο πεδίο είναι αυτό της Δημοκρατίας. Είτε αναφερόμαστε σε ζητήματα του κράτους δικαίου όπως οι υποκλοπές, είτε σε ζητήματα αντιμετώπισης της ανόδου της άκρας δεξιάς ακόμα και νεοναζιστικών δυνάμεων και της χυδαίας εργαλειοποίησης του μεταναστευτικού ζητήματος από την κυβέρνηση της ΝΔ βλέπουμε μια μετατόπιση διαρκώς προς την συντηρητική δεξιά κατεύθυνση. Η Δημοκρατία, η μάχη για ένα καθολικό κράτος δικαίου, ο αντιφασισμός και το μέτωπο με την άκρα δεξιά, τα έμφυλα ζητήματα δεν αποτελούν δευτερεύοντα πολιτικά μέτωπα.
Μόνο με αυτόν τον δρόμο μπορούμε ξανά να εμπνεύσουμε και να κερδίσουμε την μάχη της συμμετοχής. Η αύξηση των ποσοστών της αποχής είναι ένας ισχυρός δείκτης για τα όρια της αρχιτεκτονικής του σημερινού πολιτικού συστήματος. Το «εκτός» διαρκώς μεγαλώνει στερώντας πόρους και δυνατότητες για ένα προοδευτικό αριστερό σχέδιο. Χωρίς την κοινωνική κινητοποίηση κανένα προοδευτικό και αριστερό σχέδιο δεν μπορεί να υλοποιηθεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέτρεψε τους πολιτικούς συσχετισμούς τη στιγμή που διατύπωσε μια μεγάλη ιδέα σε μια συνθήκη κρίσης και χαμηλών προσδοκιών: η αριστερά στην εξουσία. Για να απαντήσουμε στη Δεξιά ηγεμονία, πρέπει να αντιτάξουμε ένα συνολικό αξιακό και ιδεολογικό μοντέλο που θα έρχεται σε σύγκρουση με αυτές. Για να εμπνεύσουμε ξανά την ελληνική κοινωνία, πρέπει να έχουμε εμείς ένα συνεκτικό αφήγημα για το πώς φανταζόμαστε τη χώρα αυτή στο μέλλον. Για να είναι χρήσιμος ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ πρέπει να αλλάξει πορεία και να βάλει μπροστά το μεγάλο στοίχημα της εποχής μας: το πώς η κοινωνία θα εκμεταλλευτεί προς όφελός της τις μεγάλες, συγκλονιστικές, δυνατότητες που ανοίγονται μπροστά της. Το πώς ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα με δημοκρατία και ελευθερία δεν θα είναι ένα αφηρημένο σύνθημα, αλλά υλική πράξη στο σήμερα
Στόχος μας μπορεί και πρέπει να παραμείνει η φιλοδοξία να αλλάξουμε τον κόσμο σε χρόνο ενεστώτα και άρα οι στρατηγικές και τακτικές κινήσεις που θα μπορούν να συγκροτούν προοδευτικές πλειοψηφίες. Η ανάληψη της διακυβέρνησης ανέδειξε την δύναμη που μπορεί να έχει ένα αριστερό και προοδευτικό ρεύμα όταν δεν κρύβεται από τις δυσκολίες αλλά αναλαμβάνει την ευθύνη της αλλαγής.

Σεβασμός στην ιστορία μας , σεβασμός στους αριστερούς και προοδευτικούς πολίτες

Η κρίση εμπιστοσύνης έχει οξυνθεί ακόμα περισσότερο από τις πολιτικές επιλογές της νέας ηγετικής ομάδας και τις προσωπικές τοποθετήσεις του προέδρου που συχνά έρχονται σε αντίθεση με τις προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ενώ συχνές είναι και οι παραβιάσεις του καταστατικού.
Πως μπορείς να πείσεις ότι αγωνίζεσαι για το κράτος δικαίου και την τήρηση των κανόνων της δημοκρατίας όταν δεν την σέβεσαι μέσα στον ίδιο σου τον πολιτικό χώρο; Η λογική «αποφασίζουμε και διατάζουμε» είναι ξένη για την κοινωνία που αγωνιζόμαστε. Τα όρια ξεπεράστηκαν. Οφείλουμε συλλογικά να θέσουμε ένα τέλος στον κατήφορο».

Ο Στέφανος Κασσελάκης κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να τελειώσει την ομιλία του, επειδή υπήρξαν οι συνεχείς διακοπές της ομιλίας αυτής, από τις φωνασκίες και τα γιουχαΐσματα.

Ας δούμε αυτά, που είπε, από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ :

.

«Ο ελληνικός λαός δε ζει καλά εκεί έξω. Το 41% δεν είναι επειδή οι πολίτες είναι ικανοποιημένοι
με τη ΝΔ. Είναι επειδή εμείς χάσαμε 600.000 συμπολίτες μας προς την αποχή. Επειδή δεν δώσαμε αξιόπιστη κυβερνητική πρόταση ότι μπορούσαμε να βελτιώσουμε τη ζωή τους. Και πώς να τη δώσουμε, μεταξύ τοπικών νομισμάτων και δηλώσεων Κατρούγκαλου; Η πολυφωνία είναι στην κουλτούρα της Αριστεράς», ήταν πάντα η εύκολη απάντηση. Συντρόφισσες και σύντροφοι, άλλο πράγμα η κουλτούρα δημοκρατίας, και άλλο η κουλτούρα αυτοκτονίας. 

Να λοιπόν που το θέμα που θα συζητήσουμε σήμερα δεν είναι καινούργιο. Έχει κοστίσει στον ΣΥΡΙΖΑ εκλογικά. Και στον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά. Αλλά, αλήθεια, αυτό το θέμα που περιμένετε να ακούσετε από μένα, είναι αυτό το οποίο θα έπρεπε να συζητάμε σήμερα; Η Κεντρική Επιτροπή είναι το ανώτερο όργανο του κόμματος. Σήμερα θα έπρεπε να συνεδριάζουμε για τα θέματα που απασχολούν την κοινωνία.

Από την ελληνική φέτα που είναι 34% πιο ακριβή στην Ελλάδα από ό,τι στο Βέλγιο, την πανάκριβη ενέργεια, τα κόκκινα δάνεια, μέχρι τους νέους μεγάλους εθνικούς στόχους που πρέπει εμείς να θέσουμε. Σήμερα θα έπρεπε να συνεδριάζουμε για να επεξεργαστούμε πολιτικές προτάσεις που θα δίνουν μήνυμα ελπίδας στην κοινωνία και τους πολίτες.

Σήμερα θα έπρεπε να συνεδριάζουμε για να επεξεργαστούμε πολιτικές προτάσεις που θα δίνουν μήνυμα ελπίδας στην κοινωνία και τους πολίτες. Προτάσεις, θέσεις για το πώς θα λύσουμε το θέμα της στέγασης για τα επόμενα 50 χρόνια, πώς θα αντιστρέψουμε τη δημογραφική μας καταδίκη.

Πώς θα ανασυγκροτήσουμε την Πολιτική Προστασία, πώς θα μειώσουμε τη φτώχεια που ζουν 1 στους 4 συμπολίτες μας. Πώς θα ξαναχτίσουμε ένα μεγάλο, αποδοτικό Κοινωνικό Κράτος Πρόνοιας. Με δημόσια και ποιοτική Υγεία και Παιδεία για όλους.

Και επιτέλους για το πώς θα ξαναγίνουμε Δημοκρατία – με Κράτος Δικαίου, με Ανεξάρτητες Αρχές, χωρίς ασυλίες, απληστίες και προνόμια.

Απέχουμε μόλις 8 χρόνια από το 2032, όταν θα τελειώσει η περίοδος χάριτος για την εξυπηρέτηση του χρέους μας, περίοδος που εξασφαλίστηκε από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και τις θυσίες του λαού μας. Μας δόθηκε τότε ένα διάλειμμα, μια ευκαιρία για να ξαναστήσουμε την οικονομία στα πόδια της σε νέες βάσεις, να την κάνουμε ανθεκτική στις πολλαπλές κρίσεις, να την κάνουμε εξωστρεφή, παραγωγική, καινοτόμα. Να μεγεθύνουμε το ΑΕΠ μας για να μικρύνει το βάρος του χρέους.

Να φτιάξουμε μια οικονομία υψηλού ποσοστού απασχόλησης με καλύτερους μισθούς και δικαιώματα που θα κρατάει τους νέους μας στην πατρίδα τους. Με πολλές, καλές θέσεις εργασίας, με πολλές κερδοφόρες, βιώσιμες επιχειρήσεις, που θα μπορούν να χρηματοδοτήσουν το ασφαλιστικό σύστημα και το κοινωνικό κράτος.

Οι πολλοί εργαζόμενοι και οι καλοί μισθοί είναι που κάνουν βιώσιμη την κοινωνική ασφάλιση. Πρέπει να τα πετύχουμε αυτά. Για να μη βρεθούμε πάλι στο χείλος του γκρεμού και να είμαστε ξανά ευάλωτοι στους εκβιασμούς μιας μελλοντικής τρόικας.

Γιατί οι εκβιασμοί και οι καταναγκασμοί της προηγούμενης δεκαετίας θα επανέλθουν, αν είμαστε όπως τότε. Αυτός είναι ο ορίζοντας που έχουμε μπροστά μας, για αυτά πρέπει να μιλήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα.

Ποιά θα είναι η Ελλάδα του 2030; Με ποιό παραγωγικό μοντέλο θα πάμε στο επόμενο ορόσημο; Πρέπει να πάμε με μια κοινωνία δημιουργίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης. Γιατί το παραγωγικό μοντέλο, για μας, είναι αξεχώριστο από το κοινωνικό μοντέλο. Δεν ξεχωρίζει από το μοντέλο εργασίας και ανάπτυξης, από τους κοινωνικούς δεσμούς, το αίσθημα δικαιοσύνης, τη συλλογική έμπνευση και δημιουργία, την αναδιανομή της γνώσης, της καινοτομίας, τη μείωση της ανισότητας, το μοίρασμα των ευκαιριών. Τις δεύτερες και τις τρίτες ευκαιρίες σε όλους.

Στους χρεοκοπημένους, στους επαγγελματίες που βιώνουν καθημερινά ανασφάλεια, στα νοικοκυριά που συντρίβονται από τα χρέη. Σε εκείνους που βρίσκονται στο έλεος των servicers. Στις νέες και τους νέους και τους όχι και τόσο νέους που ρίχτηκαν στο περιθώριο της εργασίας και στην επισφάλεια και συχνά στο περιθώριο της κοινωνίας, στις εξαρτήσεις, στην απόλυτη φτώχεια, στην παραβατικότητα. Χρειαζόμαστε την ανθεκτική, τη δίκαιη, την απαιτητική και όχι τη φτηνή ανάπτυξη.

Όχι την ανάπτυξη της αρπαχτής, που αποκομίζει κέρδη από το ξεζούμισμα της εργασίας, το ροκάνισμα των δημόσιων πόρων και την καταστροφή του περιβάλλοντος. Από τον υπερτουρισμό και το real estate των
πλειστηριασμών και των καζίνο. Μας μιλούν από την κυβέρνηση για επένδυση, για
ρίσκο, για εξωστρέφεια, για καινοτομία.

Δεν θέλουν να ξέρουν όμως ότι αυτά έχουν προϋποθέσεις: Έχουν προϋποθέσεις θεσμικές, δεν γίνονται τέτοια πράγματα σε ένα κράτος αλληλοεκβιαζόμενων, διεφθαρμένων παραγόντων. Απαιτούν μια οργανωμένη πολιτεία, θεσμικά ισχυρή, όχι μια πολιτεία που διαλύεται ανάλογα με τα γούστα όποιου κάνει κουμάντο στο Μαξίμου. Μια ρυθμισμένη αγορά που λειτουργεί με κανόνες, όχι αλάνα για τα καρτέλ των κολλητών. Έχουν προϋποθέσεις εκπαιδευτικές, με καλά σχολεία και δημόσια πανεπιστήμια που έχουν χρηματοδότηση και σέβονται το προσωπικό τους και τους παραγωγούς γνώσης. Που αναδεικνύουν και καλλιεργούν τα ταλέντα κάθε νέου ανθρώπου, όσα λεφτά κι αν έχουν ή δεν έχουν οι γονείς του. Έχουν και προϋποθέσεις κοινωνικές. Γιατί προϋπόθεση ανάπτυξης και δημιουργίας είναι η ασφάλεια.

Αντί όμως να μιλάμε γι’ αυτά για τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλασμένος, θα μιλήσουμε σήμερα για τα μικρά…», είπε και εκεί ακούστηκε ένα παρατεταμένο γιουχάϊσμα στην αίθουσα. Σας το λέω και δεσμεύομαι. Είναι η τελευταία φορά όσο θα είμαι Πρόεδρος, που τα εσωκομματικά απασχολούν τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.
Η τελευταία φορά!

Ένας που λέει ότι το κόμμα είναι «επιθεώρηση», και παραμένει στο κόμμα. Ένας που λέει ότι «η ολιγαρχία και η διαπλοκή εγκαταστάθηκαν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ», και παραμένει στο κόμμα. Ένας που λέει ότι ο νέος πρόεδρος «δεν ήρθε, τον φέρανε», ότι είναι Μπέπε Γκρίλο και Τραμπ, και παραμένει στο κόμμα. Ένας που λέει ότι θα κάνει νέο κόμμα, ανακοινώνει και τίτλο του νέου κόμματος στα κανάλια, και παραμένει στο κόμμα. Ένας που συνδέει αυθαίρετα το κόμμα με το σκοτεινό διαδίκτυο, και παραμένει στο κόμμα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, αυτά τα στελέχη είναι στο δικό σας κόμμα. Πιστεύουν όλα αυτά για τον Πρόεδρο, τα στελέχη, τα μέλη, τους ψηφοφόρους και για το ίδιο τους το κόμμα, και δεν φεύγουν. Και το ερώτημα είναι αν αυτό το επιτρέπετε. Σε οποιοδήποτε άλλο κόμμα, αυτά τα στελέχη θα είχαν διαγραφεί σε μερικά λεπτά ή έστω λίγες ώρες.

Εδώ, στον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, τα στελέχη που προσβάλλουν εσάς, εμάς, που λένε UFO και followers τούς ψηφοφόρους μας, παραμένουν εβδομάδες μετά τις ύβρεις τους στο κόμμα. Δεν έχουν ανασκευάσει ούτε μία λέξη αν και είχαν πολλές ευκαιρίες. Και επαναλαμβάνω: Εσείς αυτό το επιτρέπετε; Το δέχεστε; Αυτή είναι η βάση του προβλήματος. Κι εγώ θέλω λύση. Έχω μάθει στη ζωή μου να ψάχνω τη λύση. Και να τη βρίσκω. Ποια η λύση όταν τα όργανα διστάζουν ή φαίνονται να διστάζουν να πάρουν αποφάσεις; Συζητήσεις επί συζητήσεων, γραφειοκρατία, εισηγήσεις που δεν έρχονται, λόγια που περιμένουμε να δούμε πότε θα γίνουν πράξη…

Είμαι 35 χρονών. Θεωρητικά έχω όλο τον χρόνο να περιμένω. Δεν είναι όμως προσωπικό το θέμα. Σας ζητώ να αναρωτηθείτε: Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χρόνο να περιμένει; Όταν μετά από κάθε καθυστέρηση, τα ίδια πρόσωπα βγαίνουν στα ίδια κανάλια και τρώνε τις σάρκες του ίδιου τους του κόμματος; Αντέχει ο ΣΥΡΙΖΑ άλλη μία μέρα, άλλη μία εβδομάδα, άλλον ένα μήνα τη live δυσφήμισή του από τα στελέχη εκείνα που θέλουν ένα πράγμα: να τον τελειώσουν πριν φύγουν.

Σχεδιάζοντας ενδεχομένως την ίδια στιγμή νέες κινήσεις ή νέα κόμματα που θα κατέβουν απέναντι στον  ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές…

Γιατί, ας μην κρυβόμαστε, κάποιοι έχουν πάρει την απόφασή τους να δημιουργήσουν πρόβλημα στον
ΣΥΡΙΖΑ αντί να αφουγκραστούν την κοινωνία. Νομίζουν ότι θα πάρουν ένα 3%, αλλά τα αριστερόμετρά τους ούτε 0,3% δε θα μετρήσουν. Γιατί όσο εκείνοι θα κάνουν δήθεν αριστερή πολιτική με τεράστια κείμενα γεμάτα αόριστες σάλτσες -πολιτική του Pummaro-, η δική μας Αριστερά θα επαναφέρει το κράτος δικαίου και τα εργασιακά δικαιώματα στην Ελλάδα, θα παρεμβαίνει στη Στέγη, στο Κλίμα, στη Φτώχεια, στα Δικαιώματα.

Ποια είναι όμως η θέση ενός Προέδρου όταν προσβάλλεται το κόμμα του εκ των έσω; Και μάλιστα συντονισμένα και κατ’ επανάληψη. Να κάθεται και να παρακολουθεί τον χορό των υβριστών στα κανάλια βλέποντας τον χρόνο να περνά και τον κόσμο μας να απογοητεύεται; Λυπάμαι, δεν είμαι εγώ αυτός ο πρόεδρος. Είστε η Κεντρική Επιτροπή. Είστε το τιμόνι του κόμματος.

Βαρέθηκα να ακούω αναλύσεις για το αν οι διαγραφές πρέπει να συζητηθούν, αν μπορεί να συζητηθούν, αν είναι ώρα να συζητηθούν – κι όλα αυτά τη στιγμή που το κόμμα στερεύει από ανάσες.

Εξασφαλίστε στον ΣΥΡΙΖΑ την ίασή του από τα πρόσωπα που τον πληγώνουν και τον μικραίνουν.
Καταδικάστε τη συμπεριφορά τους στην πράξη. Πάρτε απόφαση άμεσα και καθαρά! Όπως λειτουργούν οι ζωντανοί πολιτικοί οργανισμοί και όχι οι ξεχασμένοι από τον χρόνο.

Ιδού η Ρόδος. Πάρτε απόφαση για έναν ΣΥΡΙΖΑ που θα σέβεται τον εαυτό του και τους ψηφοφόρους του.

Λύση τώρα! Σας καλώ να δώσουμε απάντηση, όχι ευχή.

Σας καλώ να εκφράσουμε θέση, όχι επιθυμία. Με μία μεγάλη, ηχηρή πλειοψηφία, που δε θα αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Θέση ότι αυτά τα άτομα που έχουν πει αυτές τις ύβρεις δεν φέρουν την ιδιότητα του μέλους του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και δεν μπορεί να εκπροσωπούν το κόμμα. Και αυτή η θέση να είναι ξεκάθαρη προς την Επιτροπή Δεοντολογίας, η οποία οφείλει να συνεδριάσει και να αποφασίσει μέχρι το τέλος της ερχόμενης εβδομάδας για όλες τις υποθέσεις.

Δεν χρειάζονται μεγάλοι φάκελοι – όλα σε δημόσια θέα. Διαφορετικά, δεν έχω άλλη επιλογή από το να ζητήσω από τα μέλη και τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ να απαντήσουν. Και μπορώ πολύ εύκολα και πολύ γρήγορα να το κάνω με αίτημα του 15% των μελών. Θεσμικά, για σοβαρό θέμα λειτουργίας του κόμματος, όπως προβλέπει ρητά το καταστατικό.

Όχι για τη στοχοποίηση προσώπων ή τάσεων. Αλλά για να αποφανθεί η βάση μας, αν υβριστικές πολιτικές συμπεριφορές από στελέχη του κόμματος εναντίον του κόμματος, γίνονται ανεκτές ή όχι από τα χιλιάδες μέλη μας που καθημερινά σηκώνουν στις πλάτες τους ανιδιοτελώς τον ΣΥΡΙΖΑ και που θέλουν το κόμμα να φύγει προς τα μπρος.

Κατανοώ συγκεκριμένες δυσκολίες. Αντιλαμβάνομαι προσωπικές σχέσεις ετών. Καταλαβαίνω τους συναισθηματικούς δεσμούς ανθρώπων που συναντήθηκαν και γαλουχήθηκαν κάτω από την ίδια στέγη. Νιώθω τη δυσκολία σας να αποχωριστείτε ένα κομμάτι κοινής ζωής.

Αναρωτηθείτε όμως: Τα τελευταία χρόνια είστε, αλήθεια, κάτω από την ίδια στέγη έχοντας το ίδιο όνειρο;

Πόσες φορές δεν έχετε νιώσει να παλεύετε μόνοι κόντρα στο γιγαντιαίο καθεστώς Μητσοτάκη, κι εκεί που πάτε να πετύχετε μία μικρή νίκη, να βλέπετε μία δήλωση ή πράξη συντρόφου -που δεν είναι σύντροφος τελικά- να καταστρέφει κάθε ελπίδα; Ας μην κοροϊδευόμαστε: Η διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει εδώ και χρόνια.

Θυμηθείτε πόσες φορές ο Αλέξης Τσίπρας, την ώρα που έκανε αντιπολίτευση στη ΝΔ, έτρεχε να μαζεύει άστοχες δηλώσεις που έβλαπταν τον ΣΥΡΙΖΑ και του ψαλίδιζαν ή του γκρέμιζαν τα ποσοστά.

Πόσες φορές ένας ηγέτης είδε το πολιτικό του μέγεθος να κονταίνει από μικρούς ανθρώπους.

Τα τελευταία αρκετά χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα διασπασμένο κόμμα που δεν ήθελε να το παραδεχτεί. Όλοι όμως το ήξεραν και το έβλεπαν.

Η σημερινή μέρα λοιπόν είναι η μέρα της παραδοχής.

Η αποχώρηση των υπό διαγραφή στελεχών, δεν είναι η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά η αρχή της ενότητας. Η ενότητα αρχίζει τώρα.

Μία ενότητα από την οποία δεν περισσεύει κανείς.

Είπα κάτι τη νύχτα της εκλογής μου: Ο πρώτος είναι πρώτος, και ο δεύτερος είναι πρώτος. Και αυτό το εννοώ πιο αποφασιστικά από ποτέ. Μόνο αυτοί που ήθελαν τον ΣΥΡΙΖΑ τελευταίο φεύγουν.

Όλοι οι άλλοι είμαστε εδώ.

Με τις ίδιες, τις παρόμοιες και τις διαφορετικές απόψεις μας.

Με τις συμφωνίες και τις διαφωνίες μας. Άλλωστε, για να ξαναγίνουμε πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία, πρέπει να καταφέρουμε να φέρουμε κοντά μας ανθρώπους από διαφορετικές αφετηρίες. Αναβαθμίζοντας όμως τη μεταξύ μας ψυχική και πολιτική ενότητα.

Από εμένα, θα έχετε μία χείρα φιλίας που την έτεινα και θα την ξανατείνω όσες φορές χρειαστεί.
Γιατί δεν έχω κανέναν εγωισμό μπροστά στο συλλογικό καλό.

Λένε στα κανάλια για προεδρικούς, νεοπροεδρικούς, 6+6 και άλλους.

Σας το λέω ξεκάθαρα, μια και καλή. Δεν υπάρχει δικός μου στενός κύκλος. Δε φτιάχνεις στενό κύκλο μέσα σε ενάμιση μήνα. Και κυρίως: Δε φτιάχνεις στενό κύκλο όταν δε θέλεις να έχεις στενό κύκλο. Για όλους εσάς που μου λέτε «σε στηρίξαμε»: Ευχαριστώ, είμαι ευγνώμων, αλλά από εδώ και πέρα αυτό δεν έχει σημασία για μένα.

Δουλέψτε, φέρτε αποτέλεσμα για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κοινωνία, και θα σας στηρίξω πρώτος εγώ.
Για όλους εσάς που στηρίξατε άλλους συνυποψηφίους: Καλά κάνατε και μου είναι τελείως αδιάφορο.

Δουλέψτε, φέρτε αποτέλεσμα για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κοινωνία, και θα σας στηρίξω πρώτος εγώ. Και μια λέξη για το τοξικό κομμάτι του διαδικτύου, που το καταδικάζω απερίφραστα: Σε αντίθεση με τους έμμισθους λογαριασμούς της ΝΔ, προσωπικά δεν έχω καμία ανάγκη από τέτοιους υποστηρικτικούς μηχανισμούς.

Έχω ανάγκη από συνοδοιπόρους, έξω, στον κοινωνικό ιστό, εκεί που άνθρωποι πείθουν συνανθρώπους τους. Έχετε απέναντί σας έναν βαθιά αξιοκρατικό και ανοιχτόμυαλο άνθρωπο. Συνεργαστείτε μαζί μου και δώστε μου την ευκαιρία να σας αποδείξω ότι το παρελθόν που έχετε μεταξύ σας εδώ μέσα θα μείνει
ακριβώς εκεί – στο παρελθόν.

Όλοι εμείς που θα ξεκινήσουμε σήμερα είμαστε πολλοί, διαφορετικοί άνθρωποι, αλλά έχουμε ένα κοινό: Κανείς μας δε θα πήγαινε στα κανάλια για να γίνει η 5η φάλαγγα της ΝΔ. Θα είμαστε ένα πολιτικό σώμα, με έναν αντίπαλο: Την πιο ασυναίσθητη και ανάλγητη κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών.

Ήθελαν να το ξεχάσουμε.

Να μιλάμε για τα εσωτερικά μας, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης να αλωνίζει με τοποθέτηση προϊόντος ΣΥΡΙΖΑ στα κανάλια. Αυτό ήθελαν. Αυτό τελειώνει σήμερα. Μια για πάντα».

Τέλος η κομματίλα και η καμαρίλα.

Έξω στην κοινωνία. Όλοι και όλες. Αυτήν υπηρετούμε και όχι προσωπικές φιλοδοξίες. Η πολιτική ως λειτούργημα και όχι ως επάγγελμα! Θα πάμε στο Συνέδριό μας. Θα γυρίζουμε όλες τις περιφέρειες της χώρας – και προσυνεδριακά αλλά και απροειδοποίητα όπως έκανα χθες.

Θα φτιάξουμε ένα σαφές Ευρωπαϊκό πρόγραμμα και θατο παρουσιάσουμε στους συμπολίτες μας – επειδή σεβόμαστε την κρίση τους και την ψήφο τους. Θα δημιουργήσουμε τη Σύγχρονη Αριστερά με πρώτη στάση τις Ευρωεκλογές.

Θα πείσουμε και θα κυβερνήσουμε. Γιατί αυτό αξίζει στον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία.
Γιατί αυτό αξίζει στην πατρίδα μας”.

Καθώς οι εξελίξεις φαίνονται να οδηγούνται, προς μια νέα διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, με την αναφερόμενη σημερινή έξοδο από το κόμμα αυτό, του Ευκλείδη Τσακαλώτου και της “Ομπρέλλας”, ή και της ομάδας της Έφης Αχτσιόγλου, τώρα, ή αργότερα, μπορούμε να πούμε ότι, πραγματικά ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει, για την επιβίωσή του, ως ένα μικρομεσαίο, ή και μικρό κόμμα, ενώ υπάρχει και ο κίνδυνος οι αποχωρήσεις ικανού αριθμού βουλευτών, χωρίς αυτοί να παραιτηθούν, από τις βουλευτικές τους έδρες και ανεξαρτητοποιούμενοι, από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα αυτό να παύσει να κατέχει την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στο κοινοβούλιο.

Το τί πρόκειται να καταφέρει, είναι κάτι, που θα το δούμε…