Λεβ Νταβίντοβιτς Μπρονστάιν Τρότσκυ (Лев Давидович Троцкий) : Ένας απολογισμός και ένας καταλογισμός της τεράστιας ευθύνης του μπολσεβίκου ηγέτη, για την γραφειοκρατικοποίηση της “Σοβιετικής Ένωσης”, 83 χρόνια, μετά την δολοφονία του, από τον πράκτορα της Νι Κα Βε Ντε του Ιωσήφ Στάλιν, Ramon Mercader.

 

Ο Λέων Τρότσκυ (7/11/1879 - 21/8/1940), ως ένας νέος και σφριγηλός “άγιος Γεώργιος” της προλεταριακής επανάστασης, που, ως ηγέτης του μπολσεβικικού Κόκκινου Στρατού, σκοτώνει τον δράκο της αντεπανάστασης, απεικονισμένος, σε μια ευρηματική και καθόλου, τυχαία προπαγανδιστική αφίσα των Μπολσεβίκων (που απευθύνονταν, σε έναν πληβειακό λαό, με ορθόδοξη χριστιανική πίστη και παράδοση), στην διάρκεια του πολυαίμακτου ρωσικού εμφυλίου πολέμου, με τα 9.000.000 των νεκρών, ο οποίος κατέληξε, σε αυτό, που όλες οι παραδοσιακές ελίτ του καπιταλιστικού κόσμου θεωρούσαν, ως αδύνατο να συμβεί. Δηλαδή, στην επικράτηση των Μπολσεβίκων του Λένιν, του Τρότσκυ, του Στάλιν και των υπολοίπων, επί των στρατιών των Λευκών αντεπαναστατών και των στρατών των χωρών της Δύσης, που, στην πλειοψηφία τους, δεν είχαν καμμία διάθεση να πολεμήσουν, εναντίον του επαναστατικού καθεστώτος, που, με σαφέστατη προσωπική επιμονή του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, στις 25 Οκτωβρίου/7 Νοεμβρίου 1917, ανέτρεψε την προσωρινή κυβέρνηση του μενσεβίκου Αλεκσάντρ Κερένσκυ και ανακήρυξε, ειλικρινώς, το (υποτιθέμενο ως) πέρασμα της εξουσίας, στα ρωσικά συμβούλια των εργατών και των (αγροτικής καταγωγής, στην μεγίστη πλειοψηφία τους) στρατιωτών.

Συμπληρώθηκαν, σήμερα, 83 χρόνια, από την δολοφονία του μπολσεβίκου ηγέτη Λέοντα Νταβίντοβιτς Μπρονστάιν, που χρησιμοποίησε, ως επαναστατικό ψευδώνυμο, το επώνυμο Τρότσκυ, το οποίο ήταν επώνυμο ενός, από τους δεσμοφύλακές του, κατά την περίοδο της νεανικής επαναστατικής και φυσικά, παράνομης δράσης του, στην περίοδο της αυτοκρατορικής Ρωσίας και έχω την γνώμη ότι μια, ακόμη, αναφορά, στην σημαντική αυτή ιστορική προσωπικότητα, στον Λέοντα Τρότσκυ, που ο Καταλανός πράκτορας της σταλινικής Νι Κα Βε Ντε Jaume Ramón Mercader del Río, (7 Φεβρουαρίου 1913 - 18 Οκτωβρίου 1978), στις 20/8/1940, στο Κογιοακάν του Μεξικού, του τρύπησε το κεφάλι, με μια ορειβατική αξίνα, τον τραυμάτισε, θανάσιμα, με αποτέλεσμα να αφήσει την τελευταία του πνοή, την επόμενη ημέρα, στο κρεβάτι του νοσοκομείου, όπου είχε διακομισθεί.

Ο Ramon Mercader, που έκατσε 20 χρόνια, στις μεξικανικές φυλακές και ενώ η “Σοβιετική Ένωση”, διαχρονικά, μέχρι και το τέλος της, ουδέποτε αποκατέστησε, πολιτικά και κομματικά τον Λεβ Νταβίντοβιτς Τρότσκυ (αν και οι καταδικασθέντες, σε θάνατο, στις δίκες της Μόσχας, κατά την περίοδο 1936 - 1938, και εκτελεσθέντες ηγέτες του Κ. Κ. Σ. Ε. αποκαταστάθηκαν, μετά το τέλος της εποχής του σταλινικού τρόμου, πολιτικά και κομματικά) και ουδέποτε, όλες οι ηγεσίες της “Ε. Σ. Σ. Δ.” αποδέχτηκαν την ευθύνη, για την δολοφονία του Τρότσκυ, όταν ο Ramon Mercader αποφυλακίστηκε, το 1961, δηλαδή, στην εποχή του “αντισταλινικού” Νικήτα Χρουστσώφ, τιμήθηκε, με τον τίτλο του “Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης”, ενώ ο Ιωσήφ Στάλιν του απένειμε, ενώ ήταν καταδικασμένος και φυλακισμένος, για την δολοφονία του Τρότσκυ, το βραβείο του “Τάγματος του Λένιν”. Ο δολοφόνος του Λεβ Νταβίντοβιτς Τρότσκυ έζησε, στην Αβάνα της Κούβας του Fidel Castro και του Ernesto “Che” Guevara de la Serna, μετά την αποφυλάκισή του, για να θαφτεί, μετά τον θάνατό του, το 1978, τιμητικά, στον, παραπάνω, εικονιζόμενο τάφο, στο νεκροταφείο Κούντσεβο της Μόσχας.

Για τον Λέοντα Τρότσκυ, έχω πραγματοποιήσει, στο παρελθόν δημοσιεύματα, σε αυτό εδώ το μπλογκ, με κυριότερα τα : Ι. Β. Στάλιν : Μετρήθηκε, ζυγίστηκε και βρέθηκε ελλιπής. (Η σύγκρουση Στάλιν - Τρότσκυ, κατά την δεκαετία του 1920, η εδραίωση της κομματικής γραφειοκρατίας και τα περιορισμένα όρια ρεαλισμού του σοβιετικού καθεστώτος, με αφορμή μια συζήτηση, για τον σταλινισμό, στο Lenin Reloaded)  και Ο Leon Trotsky, από την ψευδοσυνειδησιακή υπεράσπιση του Μαρξισμού, στην πραγματιστική πρόβλεψη, για την σύγχρονη κοινωνία του γραφειοκρατικού καπιταλισμού.

Αυτά τα δυο άρθρα, που αξίζει να τα διαβάσουν οι αναγνώστες,  ουσιαστικά, περιέχουν τα πάντα, γύρω από τον Λέοντα Τρότσκυ, την πολιτική και ιδεολογική του αντιπαράθεση, με τον Ιωσήφ Στάλιν και την αναπόφευκτη γραφειοκρατική εξέλιξη του προλεταριακού κοινωνικού και πολιτικού πειράματος της εγκαθίδρυσης της εξουσίας των εργατικών συμβουλίων, στην μετεπαναστατική “Σοβιετική Ένωση”, πάνω στα ερείπια της τσαρικής αυτοκρατορίας. 

Αυτή η εξέλιξη, στην οποία υπήρξε έντονη η προσωπική συμμετοχή του ίδιου του, παραπάνω, ζωγραφικά, απεικονιζόμενου Λεβ Τρότσκυ και στην διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, που θα μπορούσε ίσως, από μόνη της εξεταζόμενη, να είναι κατανοητή, ως ένα έκτακτο και προσωρινό μέτρο, ως αποτέλεσμα του ταξικού ρωσικού εμφυλίου πολέμου, κατέστη απαράδεκτη, ως ένα εργαλείο, για την πλήρη επικράτηση της κομματικής γραφειοκρατίας, με μια δεύτερη απόφαση των κυβερνώντων μπολσεβίκων, αμέσως, μετά την νίκη τους, στον εμφύλιο πόλεμο, με την ολέθρια απαγόρευση των άλλων κομμάτων και οργανώσεων, μέσα στο επικράτησαν μετεπαναστατικό πολιτικό καθεστώς.

Αυτή η διάλυση των κομμάτων της αντιπολίτευσης ολοκληρώθηκε, με την εγκαθίδρυση του μονοκομματικού κράτους και με την κατάργηση κάθε αντιπολίτευσης, στην εσωκομματική ζωή του κυβερνητικού, πλέον, κόμματος των μπολσεβίκων, με την κατάργηση των οργανωμένων πολιτικών τάσεων, εντός του κόμματος, σύμφωνα, με την απόφαση, που ελήφθη, τότε, στο κρίσιμο και καθοριστικό 10ο συνέδριο του μπολσεβίκικο (κομμουνιστικό) κόμμα, με ομόφωνη εισήγηση του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, του Λεβ Νταβίντοβιτς Τρότσκυ και του Ιωσήφ Στάλιν.

Από εκεί και πέρα, η κυριαρχία της κομματικής και της κρατικής γραφειοκρατίας, πάνω, στην προλεταριοποιούμενη και τελικώς, προλεταριοποιηθείσα νέα “σοβιετική” κοινωνία, μέσα, από την απόλυτη κυριαρχία αυτής της γραφειοκρατίας, στα όργανα άσκησης της εξουσίας, δηλαδή, στο κυβερνητικό κόμμα, στο κράτος, στα “εργατικά συμβούλια” και στα συνδικάτα, κατέστη δεδομένη και ο δρόμος, που ακολουθήθηκε, υπήρξε δεδομένος και μοιραίος. 

Η εξουσία των εργατικών και αγροτικών συμβούλια κατέρρευσε, στην γέννησή της, αναδεικνύοντας την πραγματική ταξική κυριαρχία της κομματικής και κρατικής γραφειοκρατίας, της οποίας οι κεντρικοί πυρηνικοί μηχανισμοί εξουσίας ήσαν το μπολσεβίκικο κόμμα και το κράτος της “Σοβιετικής Ένωσης”.

Από εκεί και πέρα, η επικράτηση του, ανωτέρω, εικονιζόμενου Ιωσήφ Στάλιν και του σταλινισμού υπήρξε φυσικό επακόλουθο.

Άλλωστε, ακόμη και αν ο Λεβ Νταβίντοβιτς Τρότσκυ επικρατούσε, στην ανελέητη εσωκομματική και ενδοκρατική διαπάλη, που ακολούθησε, τίποτε το ουσιαστικό δεν θα άλλαζε. Και πάλι η κομματική και η κρατική γραφειοκρατία θα κυριαρχούσαν. Απλώς, θα άλλαζε η βιτρίνα· δηλαδή ο ηγέτης του κόμματος και του κράτους.

Όλα τα υπόλοιπα θα υφίσταντο - και αν υφίσταντο - δευτερεύουσες και μη ουσιώδεις διαφοροποιήσεις.

Αυτή είναι η ωμή αλήθεια.

Δυστυχώς