Η Κροατία οφείλει λογαριαστεί με την Ιστορία και να ξεκόψει τους δεσμούς της, με τον δωσίλογο ναζιστή, ρατσιστή και εγκληματία κατά της ανθρωπότητας “Poglavnik/Führer” Ante Pavelić και τους Ustaše.

 

Ante Pavelić. (14/7/1889 - 28/12-1959).

Το πρόβλημα, με την Κροατία και ένα κομμάτι του κροατικού λαού, είναι η ιστορική, εθνική και ιδεολογική αναφορά και σύνδεση του σύγχρονου κροατικού κράτους και του κροατικού έθνους, με τους Ustaše και τον ηγέτη τους, τον δωσίλογο ναζιστή “αρχηγό (Poglavnik/Führer)” του δήθεν “ανεξάρτητου κροατικού κράτους” Ante Pavelić, τον οποίο διόρισαν γερμανικές αρχές κατοχής, το 1941, μετά την την γερμανική εισβολή και την σύντομη κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας, με προσωπική εντολή του Adolf Hitler. Φυσικά, αυτό το γερμανικό προτεκτοράτο, που διήρκεσε, από τις 10/4/1941, έως τις 8/5/1945, το Δικαστήριο της Νυρέμβεργης δεν το αναγνώρισε, ως κράτος, διότι θεώρησε ότι η Κροατία τελούσε, υπό καθεστώς κατοχής.

Ότι ο Ante Pavelić ήταν και παρέμεινε αμετανόητος ναζιστής, μέχρι τον κοπιαστικό και επίπονο, αλλά και απόλυτα, δίκαιο θάνατό του, στην φασιστική Ισπανία του Francisco Franco, αφού πρώτα, διέφυγε, στην Αργεντινή, μετά την κατάρρευση του φασιστικού κροατικού κρατικού παραρτήματος της ναζιστικής Γερμανίας, το 1944, είναι δεδομένο. Στην Αργεντινή, ο Ante Pavelić παρέμεινε πολιτικά δραστήριος, με αποτέλεσμα να τραυματισθεί, το 1957, σε μία απόπειρα δολοφονίας του, από άγνωστο άτομο. Προφανώς, αντελήφθη ότι κάποια μυστική υπηρεσία (πιθανόν, της τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας, αν και είναι και άλλα κράτη, πχ Ισραήλ, “Ε.Σ.Σ.Δ.”, με τα οποία είχε ανοίξει λογαριασμούς), τον είχε, στο στόχαστρό της, γι’ αυτό και στην συνέχεια, κατέφυγε, στην Ισπανία, όπου και υπέκυψε, στα βασανιστικά τραύματά του, στις 28/12/1959, στην Μαδρίτη.

Εννοείται ότι το καθεστώς της φασιστικής οργάνωσης Ustaše του Ante Pavelić βοήθησε τους Γερμανούς του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, στα εγκλήματα, κατά της ανθρωπότητας, που διέπραξαν και φυσικά, διέπραξε και τα δικά του εγκλήματα, κατά της ανθρωπότητας, προκειμένου  να δημιουργήσουν μια, εθνικά, “καθαρή” Κροατία και θεωρούσαν τους Σέρβους, που ζούσαν, στην Κροατία, στην Βοσνία και στην Ερζεγοβίνη, ως εμπόδιο, για την επίτευξη αυτού του στόχου. 

 Το ναζιστικό κροατικό καθεστώς, σχεδίασε το 1/3 των Σέρβων να εξοντωθεί, το άλλο 1/3 να απελαθεί (πού άραγε;) και το τελευταίο 1/3 να προσηλυτισθεί, βιαίως, στον καθολικισμό και κροατοποιηθεί. Δεν έμειναν, εκεί, οι σχεδιασμοί των Κροατών ναζιστών, αφού, πέραν της γενοκτονίας των, περίπου, 300.000, έως 400.000 Σέρβων, προχώρησαν και στην γενοκτονία των 39.000 Εβραίων, εκ των οποίων τους 30.000 τους εξόντωσαν οι ίδιοι, ενώ τους υπόλοιπους τους έδωσαν, στους Γερμανούς, ενώ κάποιοι λίγοι μπόρεσαν να διαφύγουν. 

Και φυσικά, προχώρησαν και στην γενοκτονία των 29.000 Τσιγγάνων. Διώξεις, αλλά όχι γενοκτονία, υπέστησαν και οι μουσουλμάνοι της Βοσνίας, λόγω της θρησκείας τους, αλλά δεν εξοντώθηκαν, διότι οι Κροάτες ναζιστές, τους θεωρούσαν, ως εξισλαμισμένους Κροάτες και φυσικά, αυτό το γεγονός εξηγεί και την συμμαχία των μουσουλμάνων της Βοσνίας, με την μεταγιουγκοσλαβική Κροατία, στον γιουγκοσλαβικό πόλεμο της περιόδου 1991 - 1995, μετά την διάλυση της Ένωσης Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών και την κατάρρευση της μετατιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας η οποία είναι αξιοσημείωτο ότι διατηρήθηκε, για πάνω από 10 χρόνια, μετά το θάνατο του Τίτο το 1980. 

Δυστυχώς, ο, σχετικά, πρόσφατος γιουγκοσλαβικούς πόλεμος της δεκαετίας του 1990 αναζωπύρωσε, μαζί με τον κροατικό εθνισμό/πατριωτισμό και τους Ustaše και τον Ante Pavelić και επίσης, δυστυχώς, με την εθνοκάθαρση της περιοχής της κροατικής Κράινα, από την σερβική πλειοψηφία των κατοίκων της η παλαιά κρατική πολιτική των Ustaše του Ante Pavelić, που είχε διακηρυχθεί, επισήμως και εφαρμόστηκε, στο πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του 1940, με την διακήρυξη ότι  “αυτή η χώρα δεν μπορεί παρά να είναι μόνο κροατική και δεν υπάρχει μέθοδος, που θα διστάσουμε να χρησιμοποιήσουμε, για να την κάνουμε, πραγματικά, κροατική και να την καθαρίσουμε, από τους Σέρβους, που μας απειλούν, εδώ και αιώνες”, ολοκληρώθηκε, το 1995, με την Συμφωνία του Dayton, υπό την άμεση επιστασία των ΗΠΑ του προέδρου Bill Clinton και της “Ευρωπαϊκής Ένωσης”.

Και αυτό το φαινόμενο των “Bad Blue Boys” της Dinamo Zagreb και όχι, μόνον, αυτών, είναι ένα από τα πολλά κατάλοιπα του γιουγκοσλαβικού πολέμου, που αναζωπύρωσε τα εθνικιστικά αισθήματα στήριξης, μέρους των Κροατών, στους Ustaše του Ante Pavelić, οι οποίοι είχαν στείλει και πολεμική λεγεώνα, στον πόλεμο, που έκανε ο Adolf Hitler, κατά της “Σοβιετικής Ένωσης”, η οποία λεγεώνα ονομάστηκε “Μπλε”, εξ ου και οι “Bad Blue Boys” των χούλιγκανς της Dinamo Zagreb, που δολοφόνησαν τον ΑΕΚτζή νεαρό φίλαθλο Μιχάλη Κατσουρή, στην Νέα Φιλαδέλφεια, με δεδομένη και εκπληκτική, ως προς την έκτασή της, ανικανότητα της Αστυνομίας και της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη να προλάβουν αυτό το εγκληματικό περιστατικό.

Αυτό που έχει σημασία, τώρα, είναι, όπως ανέφερα και στην αρχή του παρόντος άρθρου το επίσημο κροατικό κράτος να αποκόψει, έμπρακτα, τους οποίους δεσμούς έχει, με το ναζιστικό παρελθόν του, το οποίο εδράζεται, στην εποχή της περιόδου 1941 - 1944.

Και φυσικά, αυτό πρέπει να απαιτηθεί.