Ο (ανύπαρκτος, ως προϊόν πολιτικής φαντασιοπληξίας, που εκφράζεται και ως φόβος) “φασισμός” της ελληνικής αναρχικής οργάνωσης «Ρουβίκωνας» και τα εμέσματα του εμφανιζόμενου, ως Ιστορικού, Στάθη Καλύβα, που δεν έζησε στην “χρυσή εποχή” της C.N.T. και της F.A.I., την οποία, προφανώς και γνωρίζει.

 

Θα μπορούσα να παρατηρήσω ότι το, παραπάνω tweet του γνωστού συντηρητικού και συστημικού καθεστωτικού αρθρογράφου, που του αρέσει να εμφανίζεται και ως Ιστορικός, Στάθη Καλύβα είναι προβληματικό, αν δεν ήταν, όχι, απλώς, ένα κακόγουστο αστείο, αλλά, ένα πολιτικό γελοίο, ως δρώμενο.

Και στην ουσία, περί αυτού πρόκειται. Ο, ενστικτωδώς, συντηρητικός αρθρογράφος έρχεται, ξαφνικά, να γράψει, για τον φασισμό της αναρχικής οργάνωσης «Ρουβίκωνας», την ίδια, σχεδόν, στιγμή, που, στις 9/8/2023, δηλαδή πριν τρεις ημέρες, έχει αναρτήσει, στο Twitter, μια άλλη δημοσίευσή του, η οποία, προφανώς, περισσότερο νηφάλια, περιγράφει τα πράγματα, ως προς τον “φασισμό” του «Ρουβίκωνα», αντίθετος, ως προς το, παραπάνω παρουσιαζόμενο tweet του.

Αξίζει, πραγματικά, να το δούμε αυτήν την δημοσίευση του Στάθη Καλύβα, της 9/8/2023, για να βγάλουμε τα συμπεράσματα, που αναλογούν, ως προς την σοβαρότητα του ανδρός :

“Η μεγαλύτερη ανοησία που είδα να διακινείται σχετικά με τα γεγονότα στη Νέα Φιλαδέλφεια είναι η περιγραφή τους ως φασιστικά φαινόμενα. “Φασισμός είναι” λέμε και νομίζουμε πως κάτι εξηγήσαμε και κάτι καταλάβαμε.

Ο ισχυρισμός πως μια ομάδα ουσιαστικά αναλφάβητων αλητών που δραστηριοποιείται γύρω από κάποια ποδοσφαιρική ομάδα και υιοθετεί ακροδεξιά συνθήματα εκφράζει με κάποιο ουσιαστικό τρόπο την φασιστική ιδεολογία είναι εξίσου άστοχος με τον ισχυρισμό πως η διαδεδομένη υιοθεσία από αντίστοιχες ομάδες χούλιγκαν αναρχικών συμβόλων είναι φορέας αναρχικής ιδεολογίας κλπ–χώρια που πολλές και εξαιρετικά βίαιες ομάδες χούλιγκαν προκρίνουν κυρίως τα σύμβολα των ομάδων τους.
Οπως εξηγεί ο Bill Buford στο κλασικό βιβλίο του Among the Thugs, η συμμετοχή νεαρών ανδρών στις συμμορίες αυτές τους παρέχει μια ισχυρή ταυτότητα που καλύπτει ένα ψυχικό κενό, ενώ η συμμετοχή τους σε βίαιες δράσεις είναι πηγή χαράς και πάροχος μιας αίσθηση ισχύος. Το γιατί κάποιες ομάδες υιοθετούν συγκεκριμένα σύμβολα είναι συνήθως συνάρτηση περιστασιακών παραγόντων, όπως πχ των συμβόλων που υιοθετούν οι αντίπαλοι τους κλπ.
Η παραπέρα πολιτική εργαλειοποίηση τέτοιων ομάδων από αυταρχικά καθεστώτα ή πολιτικά κόμματα για κάθε λογής στόχο είναι κάτι συνηθισμένο όπως είναι και η συμμετοχή τους σε ποινικές δραστηριότητες, που δεν είναι παρά μεταφορά δεξιοτήτων σε άλλους, πιο επικερδείς τομείς.
Το να αποδίδουμε αιτιακό χαρακτήρα ή βαθύτερη ουσία στην χρήση κάποιων κακοχωνεμένων συμβόλων είναι συνήθως δείγμα μαγικής σκέψης».

Στάθης Καλύβας.

Είναι προφανές ότι η, αμέσως παραπάνω, ανάρτηση του Στάθη Καλύβα είναι, κατά πολύ, νηφαλιότερη και πολύ πιο ρεαλιστική, από αυτήν, που παρουσιάζω, στην αρχή του τωρινού άρθρου. 

Δεν λέω ότι είναι ορθή αυτή η ανάρτηση του Στάθη Καλύβα. Είναι προφανές ότι έχει σοβαρές αδυναμίες, αλλά δεν είναι μια προπαγανδιστική και συστημικά, συκοφαντική ανάρτηση, όπως, είναι η μετέπειτα, ανάρτησή του, με την οποία ξεκινώ το παρόν άρθρο.

Και αφού προβαίνω, σε χαρακτηρισμούς, όσον αφορά την ανάρτηση του Στάθη Καλύβα, στην οποία γίνεται λόγος, για τον “φασισμό” του Ρουβίκωνα, οφείλω να διευκρινήσω αυτούς τους χαρακτηρισμούς.

Όσον αφορά τον συκοφαντικό προπαγανδιστικό χαρακτήρα αυτής της ανάρτησης του Στάθη Καλύβα, αυτός προκύπτει, από το απλό γεγονός ότι, ενώ, στην προγενέστερη ανάρτησή του, ο ίδιος αναφέρει ότι είναι, εξίσου, άστοχος ο χαρακτηρισμός των αναλφάβητων αλητών οπαδών μιας ομάδας, ως εκφραστών της φασιστικής ιδεολογίας, με τον χαρακτηρισμό αντίστοιχων χούλιγκανς, που χρησιμοποιούν αναρχικά σύμβολα, ως εκφραστών της αναρχικής ιδεολογίας, στην συνέχεια, στην επόμενη ανάρτησή του, προχωρεί σε ένα άνοστο λογοπαίγνιο, με την ΑΕΚ, για να γράψει αυτό, που, στην πραγματικότητα, στοχεύει να γράψει· δηλαδή, για τον - όπως τον αναφέρει - “φασισμό” του Ρουβίκωνα, αν και γνωρίζει ότι αυτό το συγκεκριμένο, που γράφει, είναι, ευθέως, συκοφαντικό. Εδώ, είμαστε αντιμέτωποι, με γελοία προχειρογραφήματα, μεν, αλλά και με εμέσματα, δε.

Αλλά γιατί το πράττει αυτό ο Στάθης Καλύβας; Τι επιδιώκει;

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος αυτός έχει ένα σοβαρό πρόβλημα, ένα προσωπικό και πολιτικό και προφανώς, αν και πιστεύω, δευτερογενές ιδεολογικό κόλλημα, με τον Ρουβίκωνα.

Αλλά γιατί έχει αυτό το πρόβλημα, με τον Ρουβίκωνα, ο Στάθης Καλύβας; 

Δεν χρειάζεται, εδώ, να προβώ, σε οποιαδήποτε ανάλυση του ψυχικού κόσμου του συγκεκριμένου ατόμου. Στερούμαι των σχετικών γνώσεων, δεν έχω προσωπική επαφή μαζί του και ως εκ τούτου, δεν μπορώ να ψυχογραφήσω τον Στάθη Καλύβα. 

Αυτό, που μπορώ να γράψω, είναι ότι αυτό, που έχει βραχυκυκλώσει τον συγκεκριμένο συντηρητικό και συστημικό/καθεστωτικό αρθρογράφο, όπως και την συντηρητική κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι ο πολιτικός ακτιβισμός της αναρχικής οργάνωσης του Ρουβίκωνα, η οποία, έως τώρα, τουλάχιστον, κινείται, στην πράξη, στα όρια του αστικοδημοκρατικού καθεστώτος και παράγει πολιτική, κινούμενη, όσο μπορεί, μέσα στα πλαίσια της καθημερινότητας των μελών της ελληνικής κοινωνίας, με βάση την συγκεκριμένη αναρχική/αντιεξουσιαστική πολιτική ταυτότητά της.

Για τον λόγο αυτόν, γίνεται λόγος, για τον (ανύπαρκτο) “φασισμό” της δραστηριοποιημένης ακτιβιστικής αναρχικής οργάνωσης «Ρουβίκωνας», που κινείται, στα όρια της αστικής πολιτικής και ιδεολογικής νομιμότητας

Αυτό το γεγονός είναι, μέχρι ένα σημείο, φυσικό και λογικό να εκνευρίζει την παρούσα κυβέρνηση, το βαθύ κράτος (αν μπορούμε να πούμε ότι αυτό, που εμφανίζεται, ως κράτος, στην Ελλάδα, είναι, πραγματικά, ένα κράτος· που δεν είναι, αφού, στην πράξη, αλλά και εννόμως, είναι ένα νεοαποικιακό προτεκτοράτο), τους συστημικούς αστούς διανοούμενους, την ολιγαρχία των ΜΜΕ και την εντόπια ελίτ, διότι αυτός ο νομιμόφρων πολιτικός ακτιβισμός αυτής της τάσης των Ελλήνων αναρχικών υποτίθεται ότι μπορεί να αποβεί αποτελεσματικός, στο μέτρο του δυνατού, για τον χώρο αυτόν. 

Και σε έναν βαθμό, αυτό συμβαίνει στο μέτρο, που ο Ρουβίκωνας έχει αποκτήσει ένα κάποιο ακροατήριο, είναι μια υπαρκτή οργάνωση - αν και δεν γνωρίζω, αφού δεν είμαι μέλος και δεν έχω κάποια συνάφεια, με αυτή την οργάνωση, πώς αυτό έχει εκφραστεί, οργανωτικά· εάν, δηλαδή, έχει υπάρξει και πόση αύξηση, στα ενεργά μέλη της οργάνωσης -, έχει πολιτικό λόγο, που επιχειρείται να έχει πρακτικές διαστάσεις και να αφορά την κοινωνία και φυσικά, αυτός ο πολιτικος λόγος, έστω και υπό διάφορες στρεβλωτικές εκδοχές, ακούγεται.

Όλα αυτά είναι, που ενοχλούν την κυβέρνηση (και την αντιπολίτευση) και τον όχι αφανή εκπρόσωπο της εντόπιας ελίτ Στάθη Καλύβα.

Ουδείς ξέρει πώς και πόσο, θα προχωρήσει αυτό το αναρχικό ακτιβιστικό πολιτικό πείραμα, στην πράξη και πώς θα εξελιχθεί, στο ερχόμενο μέλλον. Και αυτό είναι, που κάνει τα πράγματα να φαίνονται, ως χειρότερα, για το καθεστώς.

Παρά την φαινομενική και πραγματική παντοδυναμία του καθεστώτος συστήματος, όπως προκύπτει, από τις αντιδράσεις της κυβέρνησης και των διανοούμενων, επιπέδου Στάθη Καλύβα, αυτός ο εκνευρισμός της εντόπιας ελίτ, στην πραγματικότητα, υπήρξε και παραμένει περιττός, αφού την ριζοσπαστικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, κατά την, ουσιαστικά, προεπαναστατική περίοδο 2011 - 2015, που πήγε στράφι, το καυτό καλοκαίρι του 2015, την διέκοψε, απότομα και εντελώς, άγαρμπα η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ υπό τον Αλέξη Τσίπρα, έχει ακολουθήσει μια βαθιά συντηρητική - και μπορώ να πω αντεπαναστατική - χρονική περίοδος, που τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, θυμίζει την κυβέρνηση του Πιοτρ Στολίπιν, στην τσαρική Ρωσία, μετά την αποτυχημένη επανάσταση του 1905 (ο, τότε, πρωθυπουργός Πιοτρ Στολίπιν, ειρήσθω εν παρόδω, δολοφονήθηκε, τον Σεπτέμβριο του 1911, στο Κίεβο, από τον “αναρχικό” Ντμίτρι Μπογκρώφ, που “τύχαινε” να είναι και πράκτορας της “Οχράνα”, δηλαδή της μυστικής αστυνομίας του τσαρικού καθεστώτος). 

Και φυσικά, ουδείς γνωρίζει πόσο πρόκειται να κρατήσει αυτή η περίοδος, η οποία, τώρα, φαίνεται ότι θα μακροημερεύσει.

Ως εκ τούτου, αυτός ο επιδεικνυόμενος εκνευρισμός και ο μέλλων φόβος του Στάθη Καλύβα, αλλά και της κυβέρνησης και της εντόπιας ελίτ, όπως εκφράζεται, από τις γραφίδες της, για τον ακτιβισμό της οργάνωσης των Ελλήνων αναρχικών «Ρουβίκωνας», είναι προϊόν πολιτικής φαντασιοπληξίας. 

Προφανώς, λοιπόν, φοβούνται. Η αλήθεια είναι, ότι, σφάλλουν, που φοβούνται. Αλλά δεν είναι κακό να υπάρχει κάτι, που να τους φοβίζει, όσο μικρό και αν είναι αυτό.

Πού να ζούσε, δηλαδή, ο Στάθης Καλύβας, στην Ισπανία, κατά την περίοδο της  “χρυσής εποχής” της αναρχοσυνδικαλιστικής C.N.T. και της αναρχικής πολιτικής οργάνωσης F.A.I., την οποία, προφανώς, γνωρίζει.

Θα είχε μετακομίσει…