2023 Από την Silicon Valley Bank, στην Credit Suisse και την Deutsche Bank, η δυτική μπατιροτραπεζοκρατία και οι οικονομίες της Δύσης, με την νέα χρηματοπιστωτική κρίση, μέσα από μια συνεχή διαδικασία παρακμής, αποκεφαλαιοποιούνται και ξεφουσκώνουν, με την προσαρμογή τους, στην, συνεχή και μακροχρονίως, χειροτερεύουσα δυσμενή τους θέση, στην παγκόσμια οικονομία και την γοργή παραγωγική και τεχνολογική άνοδο της Κίνας.

 

Για τους κινδύνους, που ελλοχεύουν, για την ισχύ του αμερικανικού δολαρίου, στην παγκόσμια οικονομία, αναφέρθηκα, στο δημοσίευμά μου, σε αυτό εδώ, το μπλογκ, με τίτλο : Μάρτιος 2023 : Η “Λαϊκή Δημοκρατία” της Κίνας αποκτά νέο πρωθυπουργό και στρέφεται, προς τον χρυσό, μειώνοντας την παγκόσμια αξιακή χρήση του αμερικανικού δολαρίου, ξεφορτώνοντας, μαζικά, τις επενδύσεις της, στα ομόλογα των ΗΠΑ, ενώ η Ταϊβάν παραμένει, πάντοτε, στόχος. (Όλα αυτά, μαζί με την κατάρρευση της αμερικανικής τράπεζας SVB, φέρνουν ένα απρόβλεπτο και ανησυχητικό μέλλον), το οποίο είναι χρήσιμο να διαβάσουν οι αναγνώστες, για να διαπιστώσουν την πολυπλοκότητα και την αλληλεπίδραση των παγκόσμιων οικονομικών μεταβολών και γεγονότων, μέσα, σε μια παγκόσμια οικονομία, η οποία, από το 2008, σταδιακά και κάποιες φορές, απότομα, αποπαγκοσμιοποιείται.

Πάρα πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται και θέτουν το λογικοφανές ερώτημα, όσον αφορά το πώς είναι δυνατόν οι εξελίξεις, στην Κίνα και οι παραγωγικές και οικονομικές δραστηριότητες και επιδόσεις αυτής της χώρας να έχουν σχέση, με την μίνι κρίση της δυτικής μπατιροτραπεζοκρατίας, που, από εδώ και ημέρες, έχει ξεσπάσει, στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, μια κρίση, που υποτίθεται ότι δείχνει, προς το παρόν, πως είναι ελεγχόμενη, όσο και αν πολλοί, με πρώτο και καλύτερο τον Nuriel Roubini, επισημαίνουν τους τεράστιους κινδύνους, που προκύπτουν, από την φούσκα των αμερικανικών κρατικών ομολόγων, που ανέρχονται, κατ’ εκτίμηση, στα 20 τρισεκατομμύρια δολάρια, παρουσιάζουν τεράστιες και επικίνδυνες μη πραγματοποιημένες ζημιές και με την μαζική πώληση των οποίων, η κινεζική κρατικοκαπιταλιστική γραφειοκρατία οδηγεί, σε απότομη απαξίωση.

Φυσικά, η φούσκα του αμερικανικού δολαρίου, το οποίο τυπώνεται, γοργότατα, σε αμύθητες ποσότητες, προκειμένου να καλύψει την εσωτερική και την εξωτερική ζήτηση, ως παγκόσμιου συναλλακτικού μέσου και ως σώρευση πλούτου, σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι πολύ παλαιά ιστορία, η επίσημη έναρξη της οποίας ανάγεται, στο 1971 και προσδιορίζεται, από την αναγκαία και και μοιραία απόφαση του, τότε, Αμερικάνου προέδρου Richard Nixon να παύσει την μετατρεψιμότητα του αμερικανικού νομίσματος, σε χρυσό.

Βέβαια, αναφερόμενος, σε εκείνο το καθοριστικό ιστορικό γεγονός, το οποίο, στο κάτω-κάτω, απορροφήθηκε, με τις όποιες επιπτώσεις του, στο πέρασμα του χρόνου των 52 ετών, έκτοτε, δεν έρχομαι, εδώ και δεν προτίθεμαι να κάνω μάθημα νομισματικής ιστορίας. Απλώς, θέλω να πιάσω την αρχή του νήματος του κουβαριού, το οποίο περιπλέχθηκε, με την επανέναρξη της διαδικασίας της νεοπαγκοσμιοποίησης, που ξεκίνησε, ως εθνικό σχέδιο της Ουάσινγκτων, μετά την αυτοδιάλυση του “σοσιαλιστικού στρατοπέδου”, στην Ανατολική Ευρώπη και της “Σοβιετικής Ένωσης”, κατά την χρονική περίοδο 1989 - 1991. 

Το σχέδιο αυτό αποσκοπούσε, στην εδραίωση, μέσω της ανάπτυξης της παγκοσμιοποιητικής διαδικασίας, στην εδραίωση μιας αέναης αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας και κυριαρχίας, στον πλανήτη, μόνο, που απέκτησε, εκ γενετής, ένα  τεράστιο, εν δυνάμει, πρόβλημα, το οποίο έχει να κάνει, με την εισδοχή της τριτοκοσμικής, τότε, αλλά αχανούς και δυναμικής παρουσίας της κομμουνιστικής Κίνας, η οποία, με την αλματώδης παραγωγική, τεχνολογική και οικονομική ανάπτυξη, που επέδειξε, στις επόμενες δεκαετίες, έχει οδηγήσει, στην ριζική ανατροπή και στην σπασμωδική και επώδυνη αναθεώρηση του αρχικού αμερικανικού σχεδιασμού, ο οποίος οδήγησε, στην μεταμόρφωση της Κίνας, σε μια οικονομική υπερδύναμη, η οποία οδηγείται, εκ των πραγμάτων, πέραν από την κατάσταση ενός δυναμικού ανταγωνιστή, της αμερικανικής υπερδύναμης, στο να υποχρεώσει τις ΗΠΑ και την Δύση, σε ελάχιστες δεκαετίες, από σήμερα, να βλέπουν, εκ του μακρόθεν, όχι, πλέον, την ίδια την Κίνα, η οποία - εάν δεν ανακοπεί, με δυναμικό τρόπο - θα βρίσκεται πολύ μπροστά τους, αλλά, μόνο, την σκόνη, που θα σηκώνεται, στον καλπασμό της και την οποία θα αφήνει, πίσω της.

Έχοντας υπόψη μας αυτά τα μακροπρόθεσμα δεδομένα, μπορούμε να αντιληφθούμε την επίδραση, που έχουν, στην παρούσα κατάσταση, με το αρχικό σπάσιμο της φούσκας της Silicon Valley Bank, η οποία, αν και λέγεται ότι είναι μια μικρή τράπεζα, η αλήθεια είναι ότι δεν είναι και τόσο μικρή και ηταν σε θέση να διαταράξει την αμερικανική και την διεθνή μπατιροτραπεζοκρατία, στην Δύση, αφού το ενεργητικό της φθάνει, στα 209 δισεκ. $, 175 δισεκ. $, σε τραπεζικές καταθέσεις. Και για να καταλάβουμε, συγκριτικά, την σημασία αυτού του γεγονότος, αρκεί να αναφέρω ότι τον Δεκέμβριο του 2022, στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, οι καταθέσεις νοικοκυριών και επιχειρήσεων έφθαναν, στα 189 δισεκ. € (και τώρα φθάνουν, σύμφωνα, με τους τελευταίους υπολογισμούς, στα 174,1 δισεκ.€). Ακολούθησε η Signature Bank, με ενεργητικό 110 δισεκ. $ και πήρε σειρά, η First Republic Bank, με 181 δισεκ. $, για να μεταδοθεί, στην συνέχεια η κρίση, στην Credit Suisse Bank, η οποία, κατά το τελευταίο τρίμηνο του 2022, είχε χάσει 120 δισεκ. $, από αναλήψεις, ενώ η κατρακύλα της, που άρχισε το 2021, οδήγησε, στην άρνηση των μετόχων της να την ανακεφαλαιοποιήσουν, αφού η σαουδαραβική Saudi National Bank, υποτιθέμενη, ως μεγαλομέτοχος της Credit Suisse, με ποσοστό 9,88% και η οποία, είχε συμμετάσχει, προηγουμένως, στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της, αρνήθηκε την νέα ανακεφαλαιοποίηση της τράπεζας, επειδή θεώρησε ότι η αύξηση του ποσοστού της, άνω του 10%, θα είχε ως συνέπεια την έκθεσή της, σε αναβαθμισμένους ελέγχους, από τις ρυθμιστικές αρχές, κάτι, που, για τους δικούς της λόγους, ήθελε να αποφύγει, με αποτέλεσμα η Credit Suisse να διασωθεί, από την ελβετική κυβέρνηση και την τράπεζα UBS. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η τραπεζική κρίση να αποκτήσει ρίζες, βάθος και έκταση και τώρα, να έχει κτυπήσει την πόρτα του τραπεζικού κολοσσού της Deutsche Bank.

Φυσικά, όλα αυτά, με την SVB, δεν υπήρξαν και δεν προέκυψαν, από τυχαίους λόγους, αφού αυτή η τράπεζα είχε εξειδικεύσει τις επενδύσεις της, στην χρηματοδότηση επιχειρήσεων τεχνολογίας και βιοτεχνολογίας, που υποτίθεται ότι είναι - αλλά οι εξελίξεις απέδειξαν ότι δεν είναι - η αιχμή της αμερικανικής οικονομίας. Όμως, στο τελευταίο τρίμηνο του 2022 και στο πρώτο τρίμηνο του 2023, προχωρούν, στους τομείς αυτούς (Twitter, Meta, Alphabet, Amazon,Microsoft, Yahoo, Dell, Disney, IBM), μαζικές απολύσεις δεκάδων χιλιάδων εργαζόμενων, οι οποίες οφείλονται στην επιβράδυνση των επενδύσεων, στον τομέα της τεχνολογίας, με αποτέλεσμα την μείωση της χρηματοδότησης των επιχειρήσεων του τομέα αυτού και την προσφυγή τους, στην χρησιμοποίηση ίδιων κεφαλαίων, για να ανταποκριθούν, στις υποχρεώσεις τους. Κάπως, έτσι, μειώθηκαν και οι καταθέσεις της SVB. 

Γιατί, όμως, συμβαίνουν όλα αυτά, στο δυτικό τραπεζικό σύστημα, το οποίο, στην πραγματικότητα, αποτελείται, από μια αχανή μπατιροτραπεζοκρατία, που οδηγείται, σε ένα παρατεταμένο και μακροχρόνιο - με διακοπές και με ολοένα και εντεινόμενες καθοδικές επανόδους - καθεστώς κρίσης;

Ο παραπάνω πίνακας, τον οποίο έχω παρουσιάσει και στο, αμέσως, προηγούμενο δημοσίευμά μου, σε αυτό εδώ το μπλογκ [Μάρτιος 2023 : Οριστικοποιείται η γεωπολιτική και στρατηγική συμμαχία Ρωσίας και Κίνας; Ίσως. Τώρα, διορθώνεται, εν μέρει, το “ιστορικό σφάλμα” της σινοσοβιετικής ρήξης, που εκκινεί, από την εποχή του Ιωσήφ Στάλιν, ως αντιπαράθεση εξουσιαστικών γραφειοκρατικών κοινωνικών και κρατικών συμφερόντων. (Μια ιστορική ανασκόπηση της αφανούς, στην αρχή, αλλά, ουσιαστικής και πραγματικής έναρξης της παρακμής του “γραφειοκρατικού επαναστατισμού” του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, μακριά από ψευδοσυνειδησιακές/ιδεολογικές εξαρτήσεις)], περιγράφει και απεικονίζει, παραστατικά, σε όσους έχουν τις γνώσεις και τα μάτια να τις δουν, τις βαθύτερες και ενδογενείς αιτίες της διαρκούς και εντεινόμενης Δυτικής τραπεζικής αναταραχής και της συνακόλουθης βασανιστικής οικονομικής (αλλά και κοινωνικής) οπισθοδρομιτικής παρακμής της Δύσης, ως συνόλου. Το μερίδιο του ΑΕΠ της Δύσης, στο παγκόσμιο ΑΕΠ, μειώνεται, δραματικά και αυτό το φαινόμενο πρόκειται να έχει μακροπρόθεσμη και διαρκή συνέχεια. Ο δρόμος είναι μακρύς και ο κατήφορος των Δυτικών οικονομιών πρόκειται να είναι, ακόμη, μακρύτερος.

Μέσα, στο 2020 και στην συνέχεια, επί διακυβέρνησης του Αμερικάνου προέδρου Jo Biden, αυξάνονται, σε θεόρατο επίπεδο, η η εκτύπωση και η κυκλοφορία του δολαρίου. Αυτό, φυσικά, δεν μπορούσε, παρά να έχει δυσμενείς επιπτώσεις, στην προοπτική της οικονομίας των ΗΠΑ και να οδηγήσει, στο τωρινό τραπεζικό ντόμινο της χρηματιστηριακής και της τραπεζικής πτώσης, που μεταδίδονται, στην υπόλοιπη Δύση. Το πώς το βλέπουμε, παρακάτω :

Αντίθετα, όπως προκύπτει, από τον επόμενο, παραπάνω, πίνακα, η ταχύτητα της κυκλοφορίας του αμερικανικού νομίσματος κινείται, αρχικά, σε αναιμικά επίπεδα και στην συνέχεια, σε μια πολύ μικρότερη - αλλά, όμως, υπαρκτή - αύξησή της, η οποία, παρά το αναντίστοιχο επίπεδό της, με τον όγκο των ποσοτήτων, που εκτυπώθηκαν και κυκλοφόρησαν, οδήγησαν, στον τωρινό στασιμοπληθωρισμό, στην, περαιτέρω, απαξίωση του δολαριου και στην γοργή άνοδο των επιτοκίων, από την Fed, με αποτέλεσμα την υπό αποδοτικότητα των τραπεζών και των χρηματιστηρίων. Κάπως έτσι, με δεδομένη την εξίσωση  Ποσότητα Χρήματος Χ ταχύτητα κυκλοφορίας της χρηματικής μονάδας = άθροισμα των τιμών των συναλλαγών, η αμερικανική οικονομία και οι οικονομίες της Δύσης οδηγούνται, στον παρόντα νέο κύκλο ξεφούσκωμα τις, προσαρμοζόμενες, στα πραγματικά και φθίνοντα επίπεδά τους, στην παγκόσμια οικονομία. Και βέβαια, όσα συμβαίνουν, αυτόν τον καιρό, στην Γαλλία, όντας κοινωνικά, οξυμένα, αποτελούν ένα τμήμα των επιπτώσεων αυτής της νέας δυσμενούς οικονομικής προσαρμογής των χωρών της Δύσης.

Ως εκ τούτου, οι τεράστιες ποσότητες του εκδιδόμενου χρήματος, στην Δύση, έρχονται αντιμέτωπες, με μια συρρικνούμενη παραγωγική βάση, με αποτέλεσμα ένα τεράστιο, ένα ολοένα αυξανόμενο, στα όρια του αμύθητου, μέγεθος αυτών των τεράστιων χρηματικών ποσοτήτων να μην αντιπροσωπεύει τίποτε, ως αξία και να κοστίζει, απλώς και μόνο, το χαρτί, στο οποίο αυτές οι τεράστιες χρηματικές ποσότητες, τυπώθηκαν, για να δημιουργηθούν, έτσι, τεράστιες και πολλαπλές εστίες, από τραπεζικές φούσκες, οι οποίες είναι φυσικό, σταδιακά και όλο και περισσότερο αυξητικά, να εκρήγνυνται, με πάταγο, εκφράζοντας, έτσι την δεδομένη αποκεφαλαιοποίηση των δυτικών οικονομιών, εξ αυτής αυτής της περιγραφόμενης και αναφερόμενης στενότητας και συρρίκνωσης της παραγωγικής τους βάσης, η οποία καθίσταται, συν τω χρόνω, μη ανταγωνιστική, στον παγκόσμιο, αλλά και στον εσωτερικό οικονομικό ανταγωνισμό, γεγονός, το οποίο οδηγεί, σε έναν ολοένα και επαναλαμβανόμενο κύκλο νέων καθοδικών οικονομικών και παραγωγικών συρρικνώσεων, στην παραπαίουσα Δύση.

Ας γυρίσουμε, όμως, στην περίπτωση της φούσκας της SVB, για να δούμε, ιδίοις όμμασι, αυτό το διαβρωτικό, για τις οικονομίες της Δύσης, γεγονός, που οδηγεί, στην έκρηξη των φουσκών της δυτικής μπατιροτραπεζοκρατίας, οι οποίες, σε ένα ακραίο σενάριο, μπορεί να οδηγήσουν τις κοινωνίες της Δύσης, σε μια μορφή υλοποίησης, έστω και εκ του μακρόθεν, του συνθήματος των αναρχικών, στην, παραπάνω, φωτογραφία, ενθυμούμενοι και το παλαιό (και σωστό) ρητό του Karl Marx, ότι δηλαδή “ο πιο δίκαιος αγώνας, μέσα, στην Ιστορία, είναι ο αγώνας των φτωχών, κατά των πλουσίων”.

 (Βέβαια, οι πλούσιοι έχουν την δική τους αντίθετη πεποίθηση, ότι δηλαδή ο δικός τους αγώνας, κατά των φτωχών είναι ο δίκαιος αγώνας, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου παράδοξο. Είναι, απολυτως, φυσικό, αφού το λένε υπερασπιζόμενοι την δική τους οικονομική και κοινωνική θέση). 

Αλλά τι συνέβη με την SVB; Γιατί, επιβραδύνονται οι επενδύσεις, στον τομέα αιχμής της αμερικανικής οικονομίας; Η μακράς πνοής εξήγηση, στο φαινόμενο αυτό, είναι ότι οι ρυθμοί παραγωγής καινοτομίας στην Κίνα, που αποτελεί τον κύριο ανταγωνιστή των ΗΠΑ, στον τομέα αυτόν, έχουν ξεπεράσει αυτούς της Αμερικής και τούτο, επειδή, όπως εχω ξαναγράψει, στο, αμέσως, προηγούμενο δημοσίευμα, σε αυτό εδώ το μπλογκ, η Κίνα προηγείται σε 37, από τους 44 τομείς τεχνολογίας, με την γενική τάση να οδηγεί, στην κινεζική πρωτοκαθεδρία, σε όλους τους τεχνολογικούς τομείς. 

Πέραν τούτων, όμως, η SVΒ, εκτός της μείωσης των καταθέσεών της, υπέστη ζημιά και λόγω της κατοχής αμερικανικών κρατικών ομολόγων μεγάλης διάρκειας, η αξία των οποίων μειώνεται, καθώς αυξάνεται ο πληθωρισμός και τα επιτόκια. Τα προηγούμενα χρόνια, λόγω του χαμηλού πληθωρισμού, οι επενδύσεις, σε κρατικά ομόλογα λογίζονταν, ως ασφαλείς, αλλά, η αύξηση του πληθωρισμού, των επιτοκίων και του κόστους δανεισμού μειώνει την τιμή των κρατικών ομολόγων. Η μείωση, πέραν της κατάρρευσης των συγκεκριμένων αμερικανικών τραπεζών, έχει σοβαρότατες συνέπειες, για την αξιοπιστία τής αμερικανικής οικονομίας, στις παγκόσμιες αγορές, με δεδομένο ότι αυτή φθίνει, ως συγκριτικό μέγεθος, όπως προκύπτει και από τον παραπάνω παρουσιαζόμενο πίνακα, γι’ αυτό και δημιουργείται και το ντόμινο στα χρηματιστήρια σε όλο τον κόσμο, έστω και αν αυτό κάποια στιγμή, προς το παρόν και μόνον, προσωρινά, κοπάσει. 

Στην περίπτωση της Credit Suisse Bank, όπως προανέφερα, o λογιζόμενος, ως μεγαλομέτοχός της, δηλαδή, ουσιαστικά, μια μη δυτική χώρα, η Σαουδική Αραβία, αποφασίζει να μην την ανακεφαλαιοποιήσει, ενώ την ίδια στιγμή ανακοινώνει ότι ετοιμάζεται να προχωρήσει, άμεσα, σε επενδύσεις, στο Ιράν, σπάζοντας τον πάγο, μετά την ιστορική συμφωνία των δυο γειτονικών και εχθρικών κρατών, ύστερα από την μεσολάβηση της Κίνας. Έτσι, όσο και φαίνονται ότι αυτά μπορεί να αποτελούν συγκυριακά γεγονότα - που δεν είναι συγκυριακά - οδηγούν, σε μια ιστορική μετατόπιση της Σαουδικής Αραβίας, που, επί μακρόν και έως τώρα, υπήρξε στρατηγικός σύμμαχος των ΗΠΑ, μετά και από την μεγάλη συμφωνία με τη Ρωσία για το πετρέλαιο, το 2016. 

Τώρα, μάλιστα, όλα αυτά συμβαίνουν, με δεδομένη την δέσμευση των περιουσιακών στοιχείων της Ρωσίας, στο εξωτερικό, από τις ΗΠΑ και την Δύση, γεγονός, το οποίο, αφ’ εαυτού, αποτελεί αποσταθεροποιητικό παράγοντα, στις παγκόσμιες οικονομικές σχέσεις, στρέφοντας όλες τις μη δυτικές χώρες, αλλά και την Γερμανία, στον χρυσό και σε ισχυρά αγαθά, με την σταδιακή απεμπλοκή τους, από το δολάριο, αλλά και το ευρώ, την ίδια περίοδο, που ο πόλεμος των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της συλλογικής Δύσης, με την Ρωσία, στην Ουκρανία, μακραίνει και οδηγείται, σε μια αργή, βασανιστική, αλλά και δεδομένη ήττα της Δύσης, όσο και αν αυτή η ήττα αργήσει, χρονικά, να λάβει υπόσταση, με δεδομένη την κινεζική απειλή, που αποσταθεροποιεί και ξεφουσκώνει το δολάριο και την παγκόσμια ισχύ της αμερικανικής οικονομίας, η οποία πρόκειται, όπως ανέφερα, πρόκειται να μακροχρονίσει. 

Υπό το φως αυτών των δεδομένων και των προβολών τους, στο μεσομακροπρόθεσμο και στο μακροπρόθεσμο μέλλον (ίσως και νωρίτερα), το θέμα, που γεννάται, δεν είναι αν οι, εκάστοτε, τραπεζικές και χρηματιστηριακές καταρρεύσεις, που προκύπτουν, στην Δύση, και οι όποιες άλλες, που μέλλεται να προκύψουν, ως αποτέλεσμα της, λιγότερο, ή περισσότερο, βίαιης προσαρμογής των Δυτικών οικονομιών, στα πραγματικά δεδομένα και στην μειούμενη αναλογία και της δύναμης, που αυτές έχουν και που πρόκειται να έχουν, μέσα στα πλαίσια των παγκόσμιων οικονομικών συσχετισμών, θα μπορέσουν να αντιμετωπισθούν.

Το βασικό και ουσιώδες ζήτημα είναι, εάν όλη αυτή η πολυδαίδαλη και οδυνηρή διαδικασία, μέσα στο πέρασμα του χρόνου, πρόκειται να επιταχύνει την έλευση ενός παγκόσμιου πολέμου, με δεδομένη την νέα μορφή της επανεμφάνισης, αυτή την φορά, μέσω του σύγχρονου αμερικανοκινεζικού ανταγωνισμού, στον παρόντα και στον μέλλοντα ιστορικό χρόνο, της παλαιάς “παγίδας του Θουκυδίδη”.  

Ελπίζω ότι, καθώς ο ιστορικός χρόνος κυλά και πρόκειται να συνεχίσει την πορεία του, η Ουάσινγκτων και οι Δυτικές πρωτεύουσες θα αποδεχθούν την προσαρμογή τους, στα νέα προκύπτοντα δεδομένα και στα εξελισσόμενο, έστω και αρνητικά, πραγματικά τους μεγέθη, προκειμένου τα μέλλοντα γεγονότα να εξελιχθούν ομαλά.

Κάτι τέτοιο, όμως, όσο και αν φαίνεται - και είναι - λογικό, δεν είναι, καθόλου, δεδομένο.