Από την Τραπεζούντα του 1864, στο 2024 και στις πρώιμες εξετάσεις DNA, που δείχνουν ότι οι Τούρκοι δεν έχουν καταγωγή, από την Μογγολία, στο μυκηναϊκό Γλα των Μινύων, στην Βοιωτία, το 1300 πΧ, στον Πύργο των Πετμεζαίων, τον 17ο αιώνα μΧ, στο ανάγλυφο της Αφρικής τον 19ο αιώνα, στην Θεσσαλονίκη (1910-2024), στην Αθήνα (1874-2024), στο Ναύπλιο, με το κτίσμα του 1936, στην ζωοπανήγυρη, στην Αρεόπολη, το 1950, στο τραίνο με την διαδρομή των 18748 χλμ, στο κουφάρι του “Τιτανικού”, στον πυθμένα του Ατλαντικού, το 2024 και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα (108).

 1864. Τραπεζούντα. Η είσοδος της κεντρικής αγοράς της πόλης.

2024. Τουρκία. Οι Τούρκοι δεν είναι … Τούρκοι· δηλαδή δεν έχουν καταγωγή, από την Μογγολία, αποκαλύπτουν οι - έστω πρώιμες - μελέτες του DNA, σε τμήμα του πληθυσμού της χώρας αυτής. (Δεν μου ήταν άγνωστο αυτό).

«Όλοι νομίζαμε ότι είμασταν από την Κεντρική Ασία, αλλά τα δείγματα DNA έδειξαν άλλα», γράφει τουρκικό δημοσίευμα. Από το 2018, η Τουρκία επιτρέπει σε εκατομμύρια πολίτες να έχουν πρόσβαση στις πληροφορίες της καταγωγής τους μέσω της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, ενώ αυτός ο πίνακας περιλαμβάνει πληροφορίες καταγωγής που χρονολογούνται από τον 18ο αιώνα και πληροφορίες για τις πόλεις διαμονής. Ενώ αυτή η εξέλιξη έχει κάνει εκατομμύρια πολίτες να γίνουν περίεργοι για την προέλευσή τους και να διεξάγουν εκτεταμένη έρευνα τα τελευταία χρόνια, υπήρξε έντονη ζήτηση για εταιρείες που ανιχνεύουν την προέλευση μέσω τεστ DNA και δειγμάτων σάλιου. Ωστόσο, οι ειδικοί προειδοποίησαν ότι δεν πρέπει να βασίζονται σε εκθέσεις που έχουν συνταχθεί από ομάδες των οποίων οι τομείς εμπειρογνωμοσύνης δεν είναι πλήρως αποδεδειγμένοι και δήλωσαν ότι θα πρέπει να εξεταστούν επιστημονικά άρθρα που έχουν συνταχθεί για το θέμα. Από αυτή την άποψη, η τελευταία έρευνα που διεξήχθη το 2021 επανακυκλοφόρησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στην ολοκληρωμένη μελέτη που διεξήχθη υπό την ηγεσία του Τμήματος Μοριακής Βιολογίας και Γενετικής του Πανεπιστημίου Bilkent με τη συμμετοχή κι άλλων ιδρυμάτων, εξετάστηκε το DNA περίπου 4 χιλιάδων ατόμων. Το DNA περίπου 4 χιλιάδων ανθρώπων από 81 επαρχίες διερευνήθηκε για να προσδιοριστεί σε ποια κοινωνία μοιάζουν περισσότερο στην καταγωγή οι Τούρκοι. Ένας από τους συντονιστές του έργου, μέλος ΔΕΠ του Πανεπιστημίου Bilkent Prof.  Ταϊφούν Οζτσελίκ είπε τα εξής σχετικά με τη μελέτη: «Τα αποτελέσματα της μελέτης μας αποκάλυψαν ότι η Τουρκία έχει γενετική ακεραιότητα και περιέχει υψηλό επίπεδο γενετικής ποικιλότητας». Με την αναφορά ότι η Ανατολία χρησιμεύει ως γέφυρα μεταξύ της Ασίας, της Ευρώπης και της Αφρικής, ο Οζτσελίκ είπε, «Η τουρκική κοινωνία αντικατοπτρίζει τα αποτελέσματα αυτού του καθήκοντος γέφυρας από άποψη φυλογενετικής. Έχει παρατηρηθεί ότι η τουρκική κοινωνία έχει στενή σχέση με τους ανθρώπους που ζουν σε περιοχές της Τοσκάνης της Ιταλίας (!) Η δεύτερη χώρα σε αυτή τη στενή σχέση είναι «Αυτά τα ευρήματα μπορεί να αντικατοπτρίζουν τις επιπτώσεις της μετανάστευσης των πρώτων αγροτών της Ανατολίας στην Ευρώπη κατά τη Νεολιθική Εποχή!». Η γεωγραφική θέση της Τουρκίας δημιουργεί μια γενετική γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Τα μεταναστευτικά γεγονότα συνέχισαν να διατηρούν αυτή την κατάσταση στην Ανατολία από την αρχαία λίθινη εποχή. Ο Οζτσελίκ είπε, «Στην ανάλυση των κύριων συστατικών, παρατηρήσαμε ότι η γενετική δομή της τουρκικής κοινωνίας είναι πολύ μεταβλητή μεταξύ διαφορετικών ατόμων, αλλά τα άτομα δεν σχηματίζουν γενετικά ξεχωριστές ομάδες. Υπάρχουν κοινά γενετικά συστατικά μεταξύ της τουρκικής κοινωνίας και της βαλκανικής, καυκάσιας κοινωνίας και τις κοινωνίες της Μέσης Ανατολής».

1300 πΧ. Το Γλα (ή Γλας) είναι Μυκηναϊκή ακρόπολη, άγνωστης πόλης των Μινύων, στην περιοχή του Κάστρου, στην Βοιωτία. 

Πιθανόν η οχύρωση αυτή να ήταν συλλογικό έργο πολλών γειτονικών πόλεων της Κωπαΐδας, που βρίσκονταν, υπό τον έλεγχο των Μινύων του Ορχομενού. Η ακρόπολη χτίστηκε, μετά την αποξήρανση της Κωπαΐδας. Το όνομα Γλα παραπέμπει, στην αίγλη, που πρέπει να είχε η πόλη. Πριν την αποξήρανση της λίμνης, η τοποθεσία της ακρόπολης ήταν νησί. Η οχυρωμένη αυτή θέση είχε την δυνατότητα να ελέγχει τη βορειοανατολική πλευρά της Κωπαΐδας, αλλά και τα αποστραγγιστικά έργα, που είχαν πραγματοποιήσει, στην περιοχή, οι Μινύες και ήταν ζωτικής σημασίας, για την ευημερία τους. Η ακρόπολη καταστράφηκε, γύρω στο 1200 π.Χ. και δεν ξαναλειτούργησε. Τα επόμενα χρόνια ακολούθησε η καταστροφή των αποξηραντικών και εγγειοβελτιωτικών έργων της Μυκηναϊκής περιόδου και η περιοχή του Γλα πλημμύρισε.

17ος αιώνας (κτίσμα). Καλάβρυτα. Ο πύργος των Πετμεζαίων.

Ο Αθανάσιος Πετμεζάς, το 1804, επικηρυγμένος, από τους Τούρκους, έπεσε θύμα προδοσίας και δολοφονήθηκε, μέσα, στον Πύργο.

19ος αιώνας. Το ανάγλυφο της Αφρικής.

5/11/2024 ΗΠΑ. Τα τελικά αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών, που επαναφέρουν, στην προεδρία του ομοσπονδιακού κράτους τον Donald Trump.

1910 Οθωμανική Θεσσαλονίκη. Η παραλιακή οδός.

1934 Θεσσαλονίκη. Στην παραλία της Αρετσούς, μπροστά, στον “Παράδεισο”.

1970 (δεκαετία). Θεσσαλονίκη. Σιδηροδρομικός σταθμός.

2024 Θεσσαλονίκη. Παραλία, προς Λευκό Πύργο.

1979 Θεσσαλονίκη. Η πλατεία Μακεδονομάχων, μέσα στο χιόνι.

1874 Αθήνα. Αντικρίζοντας τον Λυκαβηττό.

1900 (δεκαετία). Αθήνα. Η οδός Πειραιώς χωμάτινη, στο ύψος της πλατείας Κουμουνδούρου. 

1900 (δεκαετία). Αθήνα. Η οδός Πατησίων.

2024. Σταθμός Λαρίσης.

1910 Αθήνα, Σταθμός Λαρίσης. Σιδηροδρομικός Σταθμός Αθηνών. Λεωφόρος Θεοδώρου Δηλιγιάννη.

Εγκαινιάστηκε, στις 8 Μαρτίου του 1904. Το όνομα Σταθμός Λαρίσης το έλαβε, ανεπίσημα, επειδή εξυπηρετούσε την σιδηροδρομική σύνδεση της Αθήνας, με την Λάρισα, καθώς αυτή ήταν η κοντινότερη πόλη, στο βόρειο άκρο του (εκείνη την εποχή δεν πήγαινε, κατευθείαν, το τραίνο, στην Θεσσαλονίκη, γιατί η πόλη ανήκε, ακόμη, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία).

Ο Σταθμός Λαρίσης είναι συνοικία της Αθήνας. Γειτνιάζει, με τις συνοικίες Βικτώρια, Άγιο Παντελεήμονα, Βάθη, Μεταξουργείο, Κολωνό και Αττική.

Οφείλει την ονομασία της, στον σιδηροδρομικό σταθμό, που βρίσκεται στο κέντρο της. Εξυπηρετείται, από τον ομώνυμο σταθμό του μετρό και από λεωφορειακές γραμμές.

Στο βάθος, το κτήριο, που διακρίνεται, υπάρχει και σήμερα.

1920 (αρχές δεκαετίας). Αθήνα, Κολωνάκι. Οδός Κανάρη.

Γενική άποψη του κρεοπωλείου - οπωροπωλείου του Π. Καβουλάκου, στην συμβολή της οδού Κανάρη, με την Πλατεία Φιλικής Εταιρείας, στο Κολωνάκι.

Στην άκρη της φωτογραφίας, διακρίνεται το κατάστημα του Ρωσικού εργοστασίου υποδημάτων του Ν. Ανδρονίκου.

1925 Αθήνα. Οι αδελφοί Μανάκη, ο Ιωάννης (Γιαννάκης) και ο Μιλτιάδης (Μίλτος), οι πρωτοπόροι κινηματογραφιστές, στα Βαλκάνια.

1925. Κοσκινίσματα σιταριού, στην παραλία της Γλυφάδας.

1928 Αθήνα. Η πρώτη αεροφωτογραφία της πόλης, από ύψος, περίπου, 900 μέτρων και έκταση 120.000 στρεμμάτων.

1929. Αθήνα. Η οδός Αθήνας, με τα μαγαζάκια των προσφύγων, στο ύψος της Βαρβακείου Αγοράς.

1930 (δεκαετία). Σοφία Βέμπο.

1936 Αθήνα. Περπατώντας, στην οδό Πανεπιστημίου.

27/4/1937 Αθήνα.

28/4/1937 Αθήνα. Ο Παρθενώνας.

28/4/1937 Αθήνα. Η Ακρόπολη.

3/11/1936. Φάληρο.

1948. Αθήνα, Θησείο. Οδός Ηρακλειδών και Ακταίου.

Το τραμ 9, προς Ομόνοια, συναντά το ερχόμενο 9, προς Πετράλωνα, μια βροχερή ημέρα, στην οδό Ηρακλειδών (πεζοδρομημένη, σήμερα), στο σημείο, που συναντά την οδό Ακταίου.

Από όλα τα κτίσματα, μόνο το, κάτω δεξιά, υπάρχει, ακόμη και είναι σήμερα, εστιατόριο, ως «Retro Gastro».

1950 (αρχές δεκαετίας). Αθήνα. Οδοί Πανεπιστημίου και Αιόλου.

Πλάνο, από το ξενοδοχείο ΕΞΕΛΣΙΟΡ (Εexcelsior). Η Πανεπιστημίου, με ράγες του τραμ. Αριστερά, η αρχή της οδού Πατησίων και δεξιά, η αρχή της οδού Αιόλου.

Το 1950 Αθήνα, οδός Σταδίου. Πλατεία Κλαυθμώνος.

Το Ξενοδοχείο "Grand Hôtel d'Athènes" (οικοδομήθηκε, στα μέσα του 19ου αιώνα), επί της οδού Σταδίου και Κοραή, στην γωνία, είναι το ανθοπωλείο Βιντζηλαίος.

Το κτήριο υπάρχει και σήμερα, σε άριστη κατάσταση και φιλοξενεί το κατάστημα ZARA.

1950 (δεκαετία). Αθήνα. Το παλιό γαλακτοπωλείο - ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς.

1950 (δεκαετία). Έλλη Λαμπέτη.

1950 (δεκαετία). Αθήνα. Αλίκη Γεωργούλη, Νίτσα Τσαγανέα - Δυοβουνιώτη, Μαίρη Χρονοπούλου, Χρήστος Ευθυμιου, Αλέκος Αλεξανδράκης.

1953 Αθήνα. Οδός Ευριπίδου, Κεντρική Αγορά.

1953 Αθήνα. Η καφετέρια «Κήπος Μουσείου».

1950 (τέλη δεκαετίας). Αθήνα, Πλατεία Συντάγματος. «Μέγαρο Βούρου»

Μπροστά, είναι η οδός Σταδίου και δεξιά, η οδός Βασιλέως Γεωργίου Α’.

Το «Μέγαρο Βούρου», στο ισόγειο του κτηρίου, το ιστορικό καφενείο του «Ζαχαράτου» (η κατεδάφιση θα γίνει, το 1963), στην ίδια θέση σήμερα είναι το ξενοδοχείο «Athens Plaza».

Αριστερά, το «Μέγαρο Γιαννόπουλου», όπου στεγάστηκε το «Μέγα Ξενοδοχείον» των Αθηνών και το βιβλιοπωλείο του «Ελευθερουδάκη» (η κατεδάφιση θα γίνει το 1963).

Δεξιά, το πρώην «Μέγαρο Σκουλούδη» (η κατεδάφιση έγινε το 1934). Στην θέση του, υψώθηκε το ξενοδοχείο «King George».

1960 Αθήνα. Το γνωστό ζαχαροπλαστείο «ΚΡΙΝΟΣ», στην οδό Αιόλου, που εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα.

1900 (αρχές δεκαετίας). Αθήνα, Μοναστηράκι. Το τζαμί Τζισταράκη.

1960 (δεκαετία). Αθήνα, Μοναστηράκι. Πλανόδιοι πωλητές.

1970 (αρχές δεκαετίας). Η Νέλλη Γκίνη, σε παραλία της Αττικής. 

1970 (δεκαετία). Αθήνα. Η Ζωή Λάσκαρη χορεύει, σε πάρτυ, υπό τα βλέμματα της Βέρας Κρούσκα, της Έλλης Λαμπέτη, της Αντιγόνης Βαλάκου και άλλων.

1913. Ιωάννινα.

1929. Ρόδος, Μανδράκι. Ιταλική στρατιωτική παρέλαση.

Στο βάθος, το ξενοδοχείο των Ρόδων (Grande Alberto Delle Rose) και δεξιά, το τζαμί του Μουράτ Ρέις.

1929 Ρόδος. Πλατεία Μουσείου.

1930. Χαλκίδα.

1936 (κτίσμα). Ναύπλιο. Το κτήριο της Εθνικής Τράπεζας, στην πλατεία Συντάγματος. Κτίστηκε, από τον μηχανικό Νικόλαο Ζουμπουλίδη, με επιρροές, από τα μηκυναϊκά μέγαρα.

1950. Καστελλόριζο.

1950 Κάλυμνος. Η αναχώρηση των σφουγγαράδων.

1950 (δεκαετία). ΚΤΕΛ Φθιώτιδας.

1950 Αρεόπολη Λακωνίας. Ζωοπανήγυρη.

2002 (καλοκαίρι). Κάτω Γαρδενίτσα Μάνης.

7/11/2024 Αλάσκα, ΗΠΑ. Χιονίζει, στο Fairbanks.

Καθόλου περίεργο.

2024. Το τραίνο, με διαδρομή 18.748 χλμ, επί 21 ημέρες, από το Λάγκος της Πορτογαλίας, στο στενό της Σιγκαπούρης.

2024 Σεβίλλη, Ανδαλουσία.

2024. Το κουφάρι του «Τιτανικού», στον πυθμένα του Ατλαντικού.

1960. Σκίτσο του Βασίλη Χριστοδούλου.

1961 «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Παύλου Παυλίδη.

1963. Σκίτσο του Σταμάτη Πολενάκη.

1975 «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο Βασίλη Χριστοδούλου.